Πιάνουμε την κατηφόρα πάλι γιατί ως συνήθως ότι ανεβαίνει μετά κατεβαίνει και φτάνουμε σε ποτάμι!!!
Που είναι το κουφό; Βλέπω δυο μεγάλα φορτηγά το ένα στην μια πλευρά και το άλλο στην άλλη να ψάχνουν τρόπο να περάσουν από μέσα αφού δεν υπάρχει άλλος τρόπος διάσχισης του ποταμού.
Άντε λέω θα κάνουμε και το μπανακι μας θα καθαρίσουμε από την σκόνη!! Αλλά θα έχουμε και βοήθεια αν χρειαστεί. Μιλάμε τύχη όχι αστεία!! Πως όμως βρεθήκαν σε τέτοιους δρόμους αυτοί με τα φορτηγά δεν μπορώ να το εξηγήσω.
Φτάνουμε στο ποτάμι και βλέπουμε μια μισογκρεμισμένη γέφυρα η οποία είχε χώρο να περάσει μηχανή και πεζός!! Μια γκαζιά και περάσαμε απέναντι!!! Ατσαλάκωτοι συνεχίζουμε παίρνοντας την ανηφόρα για μια ακόμα φορά.
Κάπου και αρκετά ψηλά σταματώ για να χορτάσουμε την θέα. Εκεί συνειδητοποιώ ότι βλέπω ξεκάθαρα τον δρόμο που πέρασα μέχρι να φτάσω στο ποτάμι και να φτάσω μέχρι εδω.
Πραγματικά νιώσαμε πολύ μικροί!! Σαν φιγούρες playmobil σε μακέτα!!! Πώς να το περιγράψω το μεγαλείο της φύσης και των βουνών εδώ!!!
Και όσο ανεβαίναμε να και το χιονακι στα σκιερά σημεία που αντιστέκεται ακόμα τέτοια εποχή!!
Μπροστά μας ένα κοπάδι γιδοπρόβατα κλείνουν τον δρόμο και περπατούν ανέμελα!! Ε βέβαια ποιος περνά από εδώ; Μόνο ελάχιστοι ντόπιοι και βοσκοί.
Αλλά αμέσως έτρεξαν οι πιτσιρικάδες βοσκοί να ανοίξουν τον δρόμο να περάσουμε, γιατί και που κόρναρα, μάρσαρα ένα και το αυτό!!!
Και φτάνουμε στο ψηλότερο σημείο, όπου το αλπικό τοπίο ζαλίζει και σε μεθά.!! Μια μικρή λιμνούλα και ένας καβαλάρης σε άλογο μπροστά να καλπάζει για την κορυφή..
και μετά πήραμε τον κατήφορο!! Στάση ξανά για να χαθούμε με το βλέμμα στο μεγαλείο της φύσης του Κιργιστάν.
Και αναρωτιέμαι μέσα από το κράνος!! Θα κατεβούμε τώρα αυτό; Βλέποντας τον φιδίσιο δρόμο πάνω στις κορυφές μέχρι κάτω στο ποτάμι όσο μπορούσε να διακρίνει το γυμνό μάτι.
Μα ναι τώρα τι έτσι; Δεν τέλειωσε ακόμα έχει κι’άλλο!!! Βλέποντας ένα μικρό καταρράκτη που είχε σχηματιστεί από το λιώσιμο του χιονιού, σταματώ για να φτιάξω ένα φραπεδακι, και να γεμίσουμε με φρέσκο δροσερό νεράκι τα μπουκάλια μας..
απότομες κατηφορικές κλειστές στροφές, για να φτάσουμε μετά από λίγα χιλιόμετρα στην πόλη Kazarman που θέλαμε να διανυκτερεύσουμε χθες!!!
Τώρα εδώ στο χιλιόμετρο πριν αισθάνομαι μια δυνατή σουβλιά στην κοιλιά και κρύος ιδρώτας να με λούζει!!! Σταματώ αμέσως δεξιά σε ένα σκιερό σημείο με ψηλά δέντρα..
Τι έγινε; Προλαβαίνω δεν προλαβαίνω αναφωνώ πετώντας το κράνος κάτω και χάνομαι σε αγρούς και σε πουρνάρια!! Όπως το περίμενα!! Η μη πρωινή επίσκεψη σε τουαλέτα, με συνδυασμό κρύο φραπεδακι πυροδότησαν τα εκρηκτικά!! Το ξεπέρασα και αυτό συνήρθα και μπαίνουμε στην πόλη..
Στο μοναδικό κομμάτι ασφάλτου λίγων μέτρων όσο δηλαδή για να διασχίσουμε την πόλη, βρήκαμε και το μοναδικό ΑΤΜ. Δεν θέλαμε αλλά αφού βρέθηκε είπαμε να κάνουμε μια ανάληψη να μην ψάχνουμε μετά. Λίγα μπακάλικα και ελάχιστος κόσμος όλο κι’ολο.. λίγο έξω από την πόλη σταματάμε ξανά σε σκιά για να πιούμε νερό όπου η ζέστη βαρούσε κόκκινα
Πάλι ένα κοπάδι με ζώα περνούσε εκείνη την στιγμή, με συνοδεία σύννεφου σκόνης.
Πολύ σκόνη και χώμα αυτές τις τρεις μέρες λέμε.. άντε πάνω ξανά, και πάλι κάτω..
όπου σε μια στροφή και ένα πλάτωμα στην άκρη του γκρεμού, είχαν στήσει σκηνές προς χρήση εστιατόριου περιμένοντας τον πελάτη.
Μας έκαναν νόημα βλέποντας μας αλλά εμείς εκεί ατάραχοι στον στόχο μας, την πόλη Jalal Abad.. Τώρα το να είσαι πρώτο τραπέζι θέα, και μάλιστα σε τέτοιο σημείο απολαμβάνοντας ένα καλό ντόπιο γεύμα θα άξιζε με χίλια!! Τώρα οδηγούμε παράλληλα με το ποτάμι, και φτάνοντας σε γεφυράκι περνάμε στην άλλη πλευρά και συνεχίζουμε μέχρι που βγαίνουμε στο πολιτισμό.
Άσφαλτος μας υποδέχεται στην είσοδο του πρώτου χωριού με καλλιέργειες από ηλιοτρόπια.
Εδώ η χαιρετούρα πάει σύννεφο αφού όλοι ήταν πάνω στον κεντρικό δρόμο και είχαν αραδιάσει το εμπόρευμα!! Ηλιόσπορος χύμα κάτω από την μια πλευρά του δρόμου.. τον μάζευαν από το φυτό και τον άπλωναν στον δρόμο.!!
Και όταν λέμε όλοι έξω να κάνουν αυτή την δουλειά εννοούμε όλοι!!! Οικογένειες με μωρά μέσα στον ήλιο, με φτυάρια να απλώνουν τους σπόρους στην άσφαλτο..
Μετά από λίγο μπαίνουμε στην Jalal Abad. Κίνηση, κόσμο, φασαρία, να περνάμε πάλι από το παζάρι της πόλης όπου και γινόταν ο χαμός.!! Άντε τώρα βρες ξενοδοχείο. Οι πρώτες απόπειρες να βρούμε με βοήθεια του gps έπεσαν στο κενό. Και αυτό γιατί απλά εκεί που μας πήγαινε δεν υπήρχε ξενοδοχείο.
Τελικά ρωτώντας και με πολύ προσπάθεια βρήκαμε ένα. Από έξω δεν σου γέμιζε το μάτι, και μπαίνει η Μόνικα να ρωτήσει και να δει το δωμάτιο. Βγαίνει έξω και λέει είναι καινούριο μια χαρά!! Έλα ρε λέω και παρκινγκ; Ναι έχει μια αυλή πίσω από εδώ στο επόμενο στενό. Ωραία να κατεβάσω πράγματα και μετά πάω για παρκινγκ.
Δεν θα είχα πρόβλημα να παρκάρω εκεί έξω από την κεντρική είσοδο αλλά υπήρχε πολύ βαβούρα και πιάτσα ταξί. Μου είπε η Μόνικα ότι είναι στον δεύτερο όροφο αλλά δεν το εμπέδωσα, και ανεβαίνω από σκάλες στον πρώτο όπου παθαίνω σοκ!!
Ένας διάδρομος σκέτο μπετό σκοτεινός, όπου οι ξύλινες πόρτες από τα δωμάτια άλλες είχαν κλειδαριά και άλλες ένα σκέτο λουκέτο, άλλες ανοιχτές και δεν έκλειναν, βλέποντας μέσα το χάλι των δωματίων που να με πλήρωναν δεν θα καθόμουν όχι και να πληρώσω!!! Ακούω την φωνή της Μόνικας άντε που είσαι στον δεύτερο είπαμε!!
Αμάν λέω στον πρώτο είμαι και τρέχοντας ανεβαίνω ένα όροφο πάνω, που ήταν σαν να μπήκα σε ξενοδοχείο πέντε αστέρων. Καλά λέω τι έγινε τώρα; Πήγες στον πρώτο να δεις; Γελά η Μόνικα και λέει μπερδεύτηκες; Νόμιζα ότι μου κάνεις πλακά σου λέω!!
Είχε ανακαινιστεί όροφος όλος με τα πάντα καινούρια, και μάλιστα στο δωμάτιο αυτό ήμασταν οι πρώτοι επισκέπτες!! Καλά χλιδα μεγάλη και μόνο 20 ευρώ. Ωραία κατεβαίνω να πάω την μηχανή πίσω στην αυλή, όπου είχαμε και οπτική επαφή από το παράθυρο του δωματίου. Κατεβαίνει και η Μόνικα για να πει σε μια υπάλληλο να ανοίξει την μεταλλική πόρτα να μπω.
Μπαίνω και αμέσως με παίρνει η τσίκνα από ψητά που είχαν βάλει μια παρέα στα κάρβουνα. Είχε πιάσει κουβέντα η Μόνικα ήδη με έναν από εκεί θέλοντας να μάθει από πού είμαστε, και βλέποντας με να μπαίνω με την μηχανή γούρλωσε τα μάτια περισσότερο!!
Με την μηχανή από τόσο μακριά; Και άρχισε βαλε στα παιδιά να πιουν να κάτσουμε να φάμε και τέτοια. Λέμε να πάμε στο δωμάτιο για να χαλαρώσουμε λίγο και μετά.. οκ τα λέμε. Ε μετά από 30λ χτυπούν την πόρτα. Ήταν η γυναίκα που άνοιξε την πόρτα του παρκινγκ με δυο πιάτα γεμάτα με ποικιλία κροατικών λέγοντας μας από την παρέα έξω.. καλά τι να λέμε τώρα αμέσως πάμε στο παράθυρο και τους ευχαριστούμε..
Φάγαμε ήπιαμε την κάναμε ταράτσα ξεκούραστα, και δεν χρειάστηκε να βγούμε έξω για ψάξιμο. Αρκεστήκαμε σε μια μικρή βόλτα νυχτερινή ποδαράτοι, εδώ γύρω όπου δεν είχε να δεις και κάτι, ερημιά και μόνο κάτι νέοι σε μικρές παρέες με αλκοόλ στο χέρι έκαναν φασαρία. Καιρός να επιστρέψουμε δεν υπάρχει κανένας λόγος για να κυκλοφοράμε εδώ και τέτοια ώρα. Φώτο δυστυχώς δεν βγάλαμε ούτε μια..
30-8-14 ΣΑΒΒΑΤΟ (KG-Osh 125χιλ)
125 χιλιομετρικά; Χαλαρά και άνετα για σήμερα το χουμε.. Δεν βιαζόμαστε και ξεκινάμε λίγο αργά σε άσφαλτο και σε κεντρικό αυτοκινητόδρομο. Ναι αλλά δύσκολα το πιστεύεις εδώ ότι κινησε σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας και το ένα ρεύμα είναι πιασμένο από ένα κοπάδι αγελάδες που τις έβγαλαν για βοσκή!!!
Και δεν μιλάμε πάλι τον χαμό με τα παζάρια στο εμπα της κάθε πόλης πάνω στον δρόμο που συναντούσαμε.
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση