Το πρόγραμμα της πέμπτης μέρας είχε Ιουλιανές Άλπεις και κατάληξη στο Villach της Αυστρίας, οπότε και μεις κάναμε σαν λυκειόπαιδα έτοιμα για πενταήμερη.
Ξεκινώντας από το Ziri και καθώς πλησιάζει κανεις στο πάσο Vrsic η διαδρομή κινείται διαρκώς δίπλα από το ποτάμι του οποία τα νερά έχουν μια απίθανη γαλάζια απόχρωση. Το βουνό είναι άγριο και η φύση μαγευτική.
Δυστυχώς, ένεκα των ημερών, η κίνηση σε ορισμένα σημεία ήταν τραγική. Απορώ ειλικρινά με κάτι τύπους που παίρνουν το απολύτως ογκοδέστερο Ι.Χ. ή τροχόσπιτο που θα βρεθεί μπροστά τους και ξεκινάνε να πάνε Αυγουστιάτικα στα βουνά. Απόρροια αυτής της κίνησης ήταν ένα ατύχημα ( ;; ) που συνέβη στο δρόμο μεταξύ μιας μοτοσυκλέτας και ενός αυτοκινήτου. Η μοτοσυκλέτα (από ότι μπορούσα να συμπεράνω) είχε βγει στο αντίθετο και τράκαρε μετωπικά με ένα αυτοκίνητο που ερχόταν από το άλλο ρεύμα. Όταν φτάσαμε εμείς το ασθενοφόρο συνέλεγε τους τραυματίες και η κίνηση αναγκαστικά έπρεπε να αναδρομολογηθεί.
Σύντομα βρεθήκαμε να περνάμε μέσα από ένα χωράφι σε ένα συνοικισμό, όπου μετά βίας χωρούσε ένα αυτοκίνητο στο δρόμο κάθε φορά. Η ζέστη ήταν μέτρια εξωφρενική, αλλά σε συνδυασμό με τα ρούχα της μοτοσυκλέτας, την παντελή έλλειψη υπομονής αλλά και το γεγονός ότι δεν μπορούσαμε να πιάσουμε άκρη, αφού είχαμε εγκλωβιστεί στην κίνηση, με βοήθησε να ξεφύγω με το νου από την εφιαλτική κατάσταση. Άρχισα να αναρωτιέμαι αν νιώθει όπως εγώ ο αστακός όταν τον βράζουν ζωντανό για να τον φάνε. Αν ο κάβουρας δεν φωνάζει μέσα στην κατσαρόλα επειδή, όπως εγώ, περιμένει ότι θα κόψει η ζέστη κλπ. Τελικά με κάποιον τρόπο περάσαμε και συνεχίσαμε το δρόμο μας για το πάσο.