Με όλα αυτά, και με την θέα σε αιθέρια λαδωμένα γυναικεία κορμιά, να σιγοψήνονται στον ήλιο, την κάνω εδώ κοντά, προς εύρεση για φαγητό.
Δεν άργησα να βρω αφού εδώ η περιοχή είναι γεμάτο εστιατόρια. Και φυσικά τίμησα το γνωστό παραδοσιακό πιάτο της Καταλονίας. Την διάσημη Παελια… επιστροφή σιγά, προς το ξενοδοχείο. Η Βαρκελώνη μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις…
13-8-09-ΠΕΜΠΤΗ (ES-Denia 475χιλ)
Κατεβαίνω για πρωινό, και σκέπτομαι που να διανυκτερεύσω σήμερα.. Η ζέστη και σήμερα αρκετή, και η απόφαση δεν αργεί να έρθει. Κάπου παραλιακά, να κάνω και μπανακι βρε αδελφέ…. Πληρώνω το δωμάτιο και αμέσως κάνω κράτηση, για Σάββατο και Κυριακή, σε Ιbis στην τουριστική Γραναδα. Να είμαι σίγουρος και να μην ψάχνω. Παίρνω τον βαρετό αυτοκινητόδρομο ΑP7-E15 με σκοπό να κάνω όσα περισσότερα χιλιόμετρα, μέχρι να βρω ένα μέρος παραλιακό και να διανυκτερεύσω. Μετά από πέντε ώρες οδήγηση στην καυτή άσφαλτο, και έχοντας περάσει και την (Valencia- Βαλένθια) παίρνω τον επαρχιακό, και παραλιακό δρόμο Ν-332.
Ωραία διαδρομή με μικρές πόλης με όμορφες παραλίες. Το θέμα ήταν ότι δεν υπήρχαν ξενοδοχεία, αλλά τα περισσότερα ήταν διαμερίσματα η και ολόκληρα σπίτια που τα νοίκιαζαν. Και όλο αυτό με έκανε να κάνω αρκετά χιλιόμετρα, μέχρι να βρω ξενοδοχείο. Βρήκα ένα 6χιλ πριν την πόλη (Denia), που από εδώ υπάρχει λιμάνι, και πάει καράβι, μέχρι την πασίγνωστη (Ibiza-Ιμπιζα). 475χιλ συνολικά για σήμερα.. δεν είναι και άσχημα.. Το δωμάτιο είχε 95ευρω, αλλά είμαι σε τουριστικό παραθαλάσσιο προορισμό.
Ρώτησα για δυο νύχτες αλλά δεν είχε. Το ξενοδοχείο λέγετε Hotel Villamor και είναι άριστο. Αμέσως βάζω μαγιό παίρνω πετσέτα, και κατευθύνομαι 50μ όπου και ήταν η παραλία.
Είχε κόσμο αλλά όχι με πατάς σε πατώ, και ευχαριστήθηκα το μπάνιο και την δροσιά.
Ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει, και επιστρέφω στο ξενοδοχείο. Ετοιμάζομαι και μετά από λίγο ξεκινώ με τα πόδια για την πόλη. Στην πορεία καταλαβαίνω ότι έπρεπε να πάρω την μηχανή.
Δεν έχω φτάσει ακόμη στο κέντρο, αλλά πολλά ξενοδοχεία και μαγαζιά πλέον κατάλαβα ότι είμαι κοντά. Βρίσκω γνωστή αλυσίδα γρήγορου φαγητού και αράζω. Είναι νύχτα και βασικά δεν έχω όρεξη για ποδαράτο και να γνωρίσω την πόλη. Αυτό που έχω όρεξη τώρα είναι να ποιο ένα ωραίο καπουτσίνο. Βρίσκω ένα συμπαθητικό μαγαζάκι, και κάθομαι έξω. Αισθανόμουν άβολα, γιατί τα τραπέζια ήταν μεγάλα για παρέες. Το καλό είναι ότι δεν είχε μαζευτεί κόσμος ακόμα. Παίρνω και δεύτερο καπουτσίνο, και φεύγω στο παρά πέντε. Είχαν αρχίσει να με κοιτούν περίεργα, μετά κιόλας από το πρώτο μισάωρο. Την κάνω και επιστρέφω στο ξενοδοχείο.
4-8-09-ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ (ES-Murcia 170χιλ)
Με νωχελικές κινήσεις προσπαθώ να φορτώσω την μηχανή…δεν ξέρω σήμερα αν φταίει αυτή η ζέστη, αλλά δεν έχω καθόλου όρεξη. Σαν να έχω πάρει ένα κιλό πρέζα αισθάνομαι!! Ξεκινώ και βγαίνω πάλι στο AP7-E15, χαλαρά και με χαμηλές ταχύτητες. Περνώ την πόλη (Alicante) το πολύ να έχω κάνει 70χιλ, και σταματώ για καφέ. Τελικά εδώ είναι που παίρνω την απόφαση, τέρμα τα ταξίδια τέτοια εποχή σε τέτοια μέρη. Βορράς και πάλι βορράς!!! Δεν θέλω να ξεκολλήσω, αλλά πρέπει.
Φορώ τζιν παντελόνι και διάτρητο μπουφάν και πάλι τα πράγματα είναι δύσκολα. Μετά από δυο ώρες οδήγησης, προσπερνώ μια μηχανή, και το μάτι μου έπεσε σε ελληνική πινακίδα, αλλά χωρίς να είμαι σίγουρος. Κόβω λίγο για να με φτάσουν, και όντως παίζοντας μου φώτα, κατάλαβα ότι είναι Έλληνες και έχουν δει κ’εμενα. Βγάζω φλας και βγαίνω σε βενζινάδικο και ακολουθουν. Σταματώ και ήταν ένα ζευγάρι με Honda 650Transalp.. το οποίο ήταν φορτωμένο όσο δεν πάει.. σούζα πρέπει να πήγαινε μονιμος.
Με πόσα μας προσπέρασες με ρωτά. Με 170χιλ απαντώ. Μόνο ρε φίλε; Μου φάνηκε ότι με πέρασες με πολλά. Ευτυχώς που η πινακίδα σου ξεχωρίζει και κατάλαβα ότι είσαι Έλληνας. Ναι βλέπεις με τέτοιο δίσκο σερβιρίσματος που έχω για πινακίδα κάνω μπαμ… Τα είπαμε λίγο για τη συνέχεια του ταξιδιού μας, και χαιρετηθήκαμε. Δεν θελαν να κάτσουν για ένα καφέ, γιατί βιάζονταν. Εγώ φυσικά άραξα για τον δεύτερο.
Με καθόλου όρεξη να οδηγήσω παίρνω την απόφαση ότι στην επόμενη πόλη θα διανυκτερεύσω. Έτσι έγινε. Μετά από λίγα χιλιόμετρα φτάνω στην πόλη (Murcia-Mουρθια) και αράζω. Ξενοδοχείο Ibis 63,50 με πρωινό. Μόνο 187χιλ άντεξα να κάνω, και είμαι πτώμα. Για όλα φταίει η ζέστη. Φυσικά ούτε λόγος για βόλτα τέτοια ώρα.. τα πάντα έβραζαν. Την πέφτω για ύπνο.
Το απογευματάκι που ο ήλιος έχει αρχίσει να υποχωρεί βγαίνω για αναγνωριστική. Η πόλη είναι κτισμένη στις όχθες του ποταμού (Segura). Περνώντας όμορφα γεφύρια καταλήγω στο κέντρο.
15-8-09-ΣΑΒΒΑΤΟ (ES-Granada 316χιλ)
Σήμερα έχω διάθεση για χιλιόμετρα. Και χωρίς το άγχος της διανυκτέρευσης. Η κατάληξη θα είναι η (Granada-Γραναδα) και έχω κλείσει ξενοδοχείο δυο μέρες πριν. Οπότε βάζω στο πρόγραμμα και μια παράκαμψη. Ξεκινώ με τον C-415 που μετά από 70χιλ περίπου φτάνω στην μικρή κωμόπολη (Caravaca de la Cruz) είναι η παράκαμψη που έλεγα. Παρκάρω την μηχανή στο κέντρο της μικρής πόλης, όπου είναι κτισμένη πάνω σε λόφο.
Και περπατώ ως την κορυφή οπού δεσπόζει το επιβλητικό κάστρο της.
Το οποίο σε σχέση με το μέγεθος της πόλης είναι τεράστιο.
Διαθέτει 14 πύργους οι οποίοι κτιστήκαν πριν από 500 χρόνια.. Μπροστά από έναν πύργο βρίσκεται η εκκλησία (Iglesia de la Sanda Cruz) σε αρχιτεκτονικό ρυθμό χερερα, και διαθέτει επιβλητική πύλη σε μπαρόκ ρυθμό, από ροζ μάρμαρο.
Τελικά η παράκαμψη άξιζε με το παραπάνω, είναι υπέροχη αυτή η πόλη. Αγοράζω απαραίτητα σουβενίρ, και ξεκινώ, με επαρχιακούς δρόμους.
Με τον C-330 και μετά τον Α-330 για 95χιλ οδηγούσα σε άνυδρο τοπίο, ζέστη χωρίς ένα δέντρο για κάλυψη..
μια λωρίδα άνοδο και κάθοδο, με τον δρόμο να κυματίζει ανάλογα με την μορφολογία του εδάφους.
Βγαίνω στον αυτοκινητόδρομο Α 92 Ν και ξεχνώντας να κλείσω τον δεξί καρπό, έφτασα γρήγορα (Granada-Γραναδα). 316χιλ ιδρωμένα… Βγαίνω για μια βόλτα και να φάω.
Από τα πρώτα βήματα, αρχίζει και σε εντυπωσιάζει. Θαρρείς ότι η πόλη βγήκε από τις χίλιες και μια νύχτες!!!
Είναι η ισχυρή μαυριτανική κληρονομιά της, που διαμόρφωσε την εικόνα της επί αιώνες. Αράζω σε ένα εστιατόριο και τρώγοντας χαζεύω τον κόσμο, που επί το πλείστον τουρίστες να έχουν κατακλύσει τα δρομάκια της πόλης. Έχει αρχίσει να νυχτώνει και παίρνω την επιστροφή προς το ξενοδοχείο.
16-8-09-ΚΥΡΙΑΚΗ:
Για σήμερα έχω σκεφτεί να κάνω κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα…δηλαδή ενώ η λογική λέει να δω την πόλη και να την γνωρίσω από άκρη σε άκρη, εγώ θα κάνω μια βόλτα με την μηχανή στα βουνά.!!! Και τι βουνά έτσι; Μιλώ για την υψηλότερη οροσειρά της Ισπανίας. Οι απίστευτες κορυφές της Sierra Nevada-Σιέρα Νεβάδα).. με κορυφές όπως η ψηλότερη Cerro de Mulhacen στα 3.481μ ύψος, ποιο ψηλές και από τα Πυρηναία. Εγώ θα επισκεφτώ την δεύτερη σε ύψος κορυφή, το Pico Veleta, συνδέετε με την τοποθεσία Pradollano που βρίσκεται 1.300μ χαμηλότερα..
Το εισιτήριο για να συναντήσω τον ουρανό, θα μου το δώσει ο δρόμος Α395. Είναι ο ψηλότερος ορεινός δρόμος της Ευρώπης!!! Με κλίσεις από 5,1% και 6,5% θα είναι χαρά Θεού λέμε, άντε εφυγααααααα….. με το που ξεκινώ και βγαίνω λίγο έξω από την πόλη, μπαίνω στον Α395. Φιδίσιος ανηφορικός δρόμος, αλλά μετά από λίγο καταλαβαίνω ότι μιλάμε για μια πίστα, 40χιλ, ραντεβού με τον παράδεισο..
Αρχίζει ο δεξιός καρπός, να κάνει τα δικά του χωρίς να μπορώ να τον ελέγξω!!! Σαν να με τηλεκατευθυνουν, σε γρήγορους ρυθμούς, σε μια τρελή ανοδική πορεία..
Την είχα δει Moto GP σε δοκιμαστικά, κυνηγώντας χρόνους. Δεν ήθελε και πολύ για να μην καταλάβω πότε έφτασα!!! Μόνο όταν βούλωσαν τα αυτιά από το υψόμετρο, με έκανε να καταλάβω το ότι φτάνω..
Παρκάρω στο ειδικά διαμορφωμένο χώρο παρκινγκ. Κάθομαι και αρχίζω να παρατηρώ τριγύρω μου. Η ματιά μου έκανε στροφή 360 μοιρών, για να μπορέσει να σκαναρει το μεγαλείο, και την ομορφιά, που με περιτριγύριζε..
Βρίσκομαι σε υψόμετρο 2.700μ, πραγματικά είναι το ψηλότερο που έχω φτάσει με μηχανή. Εδώ είναι η χαρά του σκιέρ τον χειμώνα, αφού υπάρχουν εγκαταστάσεις αναβάσεως με αναβατόρια, και πίστες συνολικού μήκους 61χιλ!!! Και μάλιστα υπάρχει και λίγο χιόνι στην κορυφή, που δεν έχει λιώσει ακόμη.
Υπάρχουν φυσικά και εγκαταστάσεις διαμονής με άριστες ξενοδοχειακές μονάδες.
Αράζω απαραίτητες φωτογραφίες, και απολαμβάνω το απέραντο…στιγμές μοναδικές, αλλά επιτέλους και δροσιστικές, με το αεράκι εδώ πάνω να κάνει την καλύτερη δουλειά. Δεν λέω να ξεκολλήσω, και το υψόμετρο μου έχει ανοίξει την όρεξη. Τι να κάνω πρέπει να φάω κάτι…
Η λύση ήρθε αμέσως. Στο παρκινγκ υπήρχαν δυο καντίνες, που πρόσφεραν τα πάντα. Με τραπεζάκια απλωμένα σε 2.500μ ύψος, και με θέα που κόβει την ανάσα, δεν ήθελε και πολύ σκέψη. Βρισκω τραπέζι και παραγγέλλω.. Το απολαυσα όσο μπορούσα, από τα καλύτερα ορεινά εστιατόρια του κόσμου, ήταν αυτή η καντίνα.. Πρέπει να πάρω τον δρόμο της επιστροφής γιατί έχω αφήσει για το τέλος ένα πασίγνωστο αξιοθέατο για να επισκεφτώ. Η Αλάμπρα.. Ξεκινώ με τον ίδιο δρόμο πάλι, αλλά σε πολύ χαλαρούς ρυθμούς.