17-8-08 Κυριακη (IS-Olafsfjordur 128χιλ)
Οπως είπα σήμερα είμαστε για βολτουλα με λίγα χιλιόμετρα. Συνολικά 128χιλ πήγαινε έλα. Ο καιρός είναι πάρα πολύ καλός και αυτό μας ενθαρρύνει για εξορμήσει με την μηχανή. Αναχωρούμε και είμαστε και πάλι στον (1) με κατεύθυνση προς τα πίσω δηλαδή προς (Rekjavik). Μόνο για 11χιλ όπου και συναντάμε τον (82) για την πόλη (Dalvik). H διαδρομή είναι όμορφη από φυσικής ομορφιάς, όπως μας έχει συνηθίσει αυτή η χώρα.
Φτάνοντας στο (Dalvik) κάνουμε μια στάση για φωτογραφία. Ερημιά παντού και απίστευτη ησυχία. Πολύ λίγα σπίτια, και το μόνο όχημα που διατάρασσε την κοινή ησυχία είναι το Κ1200S…
Από αυτή την πόλη όμως φεύγει καράβι για το νησί (Grimsey). Η θέση που βρίσκεται, είναι πάνω στον αρκτικό κύκλο στον βόρειο ατλαντικό!!!
Συνεχίζουμε για την επόμενη πόλη, και στην πορεία μας συναντάμε ένα τούνελ. Όχι υποθαλάσσιο… εγώ απλά θα το χαρακτήριζα το τούνελ του τρόμου, όπως σε κάτι λούνα-παρκ. Και αυτό γιατί; Έχει 3400χιλ μήκος και είναι μόνο μια λωρίδα. Είναι σκοτεινό και όλο και στάζει νερό περνώντας στο κεφάλι σου.
Μπαίνοντας αυτός που έχει την απόλυτη προτεραιότητα είναι ο άλλος από την αντίθετη πλευρά. Και τι γίνεται αφού όχημα δίπλα δίπλα δεν χωρά; Και μιλάμε ούτε η μηχανή.
Γι’αυτό τον σκοπό έχουν κάνει εσοχές στο βουνό καμπόσων μέτρων, οπότε βλέποντας όχημα να έρχεται, βρίσκεις μια εσοχή και μπαίνεις μέχρι να περάσει το όχημα.
Εγώ δεν το έπιασα αμέσως μέχρι που ένα όχημα από το αντίθετο, σε μεγάλη απόσταση μου έπαιζε φώτα, για να καταλάβω τι έπρεπε να κάνω, αλλιώς πας για μια καλή μετωπική. Ευτυχώς όλα καλά, και μετά από λίγα λεπτά είδαμε ξανά φως. Ήταν λες και αναδυθήκαμε από τον αδη.
Φτάνοντας στην πόλη (Olafsfjordur) οπού κ’εδώ επικρατεί η απόλυτη ηρεμία με λιγοστά σπίτια αερα κατοικημένα, βρίσκουμε ένα μαγαζάκι ανοικτό και πίνουμε ένα καφέ.
Και εκεί που θαυμάζω την μηχανή μου παρκαρισμένη, και σκεπτόμενος που την έχω πάει, σκάει μύτη ένα καστομ-τσοπερ μινιατούρα!!!!
Και ο οδηγός μια από τα ίδια <<νάνος>> βλέπεται.. χαζεύει την μηχανή μου, η οποία το τιμόνι της έφτανε στο κεφάλι του. Ήθελα να τον τραβήξω μια φωτογραφία, αλλά δείλιασα σκεφτόμενος μην το παρεξηγήσει. Φυσικά εγώ τον θαύμαζα, για το κουράγιο του, και το θάρρος να οδηγάς μηχανή σε ένα τέτοιο αφιλόξενο μέρος για τους δυο τροχούς. Ήρθε στο μαγαζί μας χαιρετά και έπιασε κουβέντα με τον καταστηματάρχη.
Συζητάμε και λέμε να πάμε και στην επόμενη πόλη 63χιλ από εδώ. Είναι η πόλη (Siglufjordur). Κοιτάζοντας τον χάρτη όμως δείχνει ότι 37χιλ είναι χώμα. Ακόμα δεν έχουμε συναντήσει χώμα και ξεκινάμε. Όντως μετά από 5χιλ ξεκινά το χώμα.
Είναι βατό και μπαίνω για μερικά μέτρα και σταματώ. Το ξανασυζητάμε και παίρνουμε την απόφαση ότι δεν αξίζει να ρισκάρουμε λάστιχα. Και είναι και πήγαινε έλα, πολλά τα χιλιόμετρα για χώμα.
Γυρνάμε και σταματάμε στα έργα που έχουν ξεκινήσει, για την παρακάμψει αυτού του δρόμου, και την ένωση της πόλης (Olafsfjordur) με την (Siglufjordur) μέσω ενός τούνελ 15χιλ ένα από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη. φυσικά θα γλιτώνει κάποιος αρκετά χιλιόμετρα.
Αρκεστήκαμε στις φωτογραφίες και επιστρέψαμε στην βάση μας.
Αφήνω μηχανή και ξεκινάμε για την τελευταία βραδιά στην πρωτεύουσα του βορρά (AKUREYRI).
Βόλτα και πάλι στα δρομάκια και κατάληξη στο εστιατόριο για ένα ακόμη απολαυστικό γεύμα, αλλά και χορταστικό. Μπορώ να πω ότι είναι μια πανέμορφη πόλη με όλων των ειδών τα μαγαζιά. Με λίγο κόσμο αλλά και αρκετό για να μην πεις ότι είναι νεκρά, ολοκάθαρη πόλη και ταχτοποιημένη. Φιλόξενοι άνθρωποι και όλα πήγαν μια χαρά. Καλό βράδυ, και μια καινούρια μέρα ξεκινά κάπου αλλού….
18-8-08 Δευτερα (IS-Reykjahlid 104χιλ)
Ημέρα άριστη, ήλιος ντάλα μιλάμε όλα είναι τέλεια!!! 104χιλ μας χωρίζουν από τον επόμενο σημείο διανυκτερεύσεις. Είναι η παραλίμνια πόλη (Reykjahlid) στην λίμνη (Myvatn). Μπορεί τα χιλιόμετρα να είναι λίγα, αλλά θα φάμε χρόνο, γιατί στην πορεία μας υπάρχουν κάποια αξιοθέατα, που πρέπει να δούμε. Και πάλι στον (1), για 40χιλ οπού και σταματώ σε μια πανέμορφη λίμνη (Lidsavatn). Βρίσκεται ακριβώς δίπλα στον δρόμο δεν χρειάζεται καμιά παράκαμψη. Εκείνη την στιγμή τα νερά ήταν τόσο γαλήνια, που κατοπτριζόταν το βουνό απέναντι, ολοκάθαρα σαν καθρέπτης, σε σημείο που σε μπέρδευε.
Εκτός από την θέα που δεν παιζόταν, θαυμάσαμε και το θάρρος ενός Ισλανδού που ήθελε να βουτήξει στα παγωμένα νερά της λίμνης, λόγο πρωτοφανής ζέστης (23 βαθμούς) που επικρατούσε για Ισλανδία. Το θάρρος όμως του κόπηκε απότομα, όταν το νερό έφτασε μέχρι τα γόνατα. Βγήκε έξω τρέχοντας…. Απαγορευτικά κρύο ακόμα και για τους ντόπιους.
Φεύγουμε από εδώ, και μετά από λίγο σταματάμε στην διασταύρωση με τον δρόμο (842). Ο λόγος για τον καταρράκτη (Godafoss-Γκονταφος)..
Ο <<καταρράκτης των θεών>> εδώ η ιστορία λέει ότι, το έτος 1000 οι φύλαρχοι ασπάστηκαν τον χριστιανισμό, πετώντας μέσα τα ξύλινα είδωλα, των παγανιστικών θεοτήτων.
Ο καταρράκτης όπως και οι περισσότεροι που έχουμε δει είναι εντυπωσιακός. Καθίσαμε στο χείλος ενός τεράστιου βράχου και τον χαζεύαμε.
Φεύγουμε και κάνοντας περίπου 30χιλ, πάνω στον [1], δεξιά και αριστερά του δρόμου, βλέπουμε πολλούς κρατήρες ανενεργούς. Σαν να λέμε η περιοχή με τους κρατήρες.
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση