…η μέρα έξω, μας κλείνει πονηρά το μάτι και μας προσκαλεί προς άλλες κατευθύνσεις…Ελληνική νωχέλεια που κατακλύζει την διάθεση όλων μας ενίοτε…η δουλειά λιγοστή, ανυπόφορα βαρετή θα έλεγα…και οι σκέψεις πάνε κι έρχονται αβίαστα…ούτε σήμερα πήρα την καλή μου…σαν να τιμωρώ τον εαυτό μου. Όλως περίεργος μου λείπει…
…μπαίνω για λίγο μέσα στο φόρουμ άλλοτε γελάω με αυτά που γράφετε, με αυτά που γράφω, άλλοτε με εκνευρίζεται…κι άλλοτε πάλι συμφωνώ με κάποιους τέλος πάντων που θεωρώ ότι τα λεγόμενά τους, ταυτίζονται με τον δικό μου τρόπο σκέψης. Προ πάντων υπάρχετε…κι αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα..
Ίσως να μην το ξέρετε, αλλά με έχετε βοηθήσει στις προσωπικές μου ανησυχίες, που ελάχιστα έχω μοιραστεί μαζί σας κατά καιρούς…ανησυχίες που δεν κατάφεραν φίλοι μου να βρεθούν πλάι μου (εξαίρεση του ενός, που βρίσκεται να με ακούει και να μου αφήνει το αποτύπωμα της σκέψης του…).
Πολλά δεν ξέρετε…
Πολλά δεν ξέρω…
Μα είναι ο τρόπος που θέλουμε να μάθουμε…
Είναι ο τρόπος που ζητάμε να μας πούν…
Αυτός ο τρόπος, είναι που τα γαμάει όλα, ή τα συναρμολογεί…ανάλογα την φορά…
Παρατηρώ τόσο στον χώρο της δουλειάς μου, όσο και σε αυτή εδώ την μικρογραφία, του φόρουμ, ότι κάποιους ανθρώπους τους κυριαρχεί η αλαζονεία. Η φιλοδοξία να φτάσουνε το άφταστο. Η προσπάθεια να κατακτήσουν αυτά που δεν μπορούν…και ξέρετε γιατί δεν μπορούν? Μα φυσικά, λόγω αλαζονείας! Τι άλλο?
Θυμάμαι την γιαγιά μου να λέει, ότι η σεμνότητα, είναι το στοιχείο αυτό, το οποίο απουσιάζει στην εποχή αυτή που ζούμε…Τα λόγια της τα συναντώ καθημερινά στο διάβα μου και προσπαθώ να τα εφαρμόζω…κι όπως λέει κι ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, «…σεμνά και ταπεινά, απ’την αρχή, πάμε ξανά…» .
Κάπου, την ώρα που πεθαίνει κάποιος, στην άλλη άκρη, μιας αβασάνιστης οικουμένης, ίσως γεννιέται μια φιλία…και σε κάποια άλλη γωνιά της γής, κάποιος μπορεί να κλαίει, να κάνει έρωτα…να υπάρχει…Παράξενα το πόσα γίνονται ταυτόχρονα, μα εμείς δεν το ξέρουμε…ίσως επειδή δεν μας το είπανε…ίσως επειδή δεν θέλουμε να το μάθουμε…αν αναρωτηθούμε τι είναι αυτό που φοβόμαστε να ανακαλύψουμε, ίσως να λύσουμε αινίγματα και προβλήματα που άλλοτε φάνταζαν βουνό…αρκεί να ακούσουμε…
Δεν μπορούμε να ακούσουμε τον άλλον, αν δεν μάθουμε να ακούμε εμάς πρώτα. Βέβαια, είναι και λίγο έμφυτο, αλλά καλλιεργείται…κι όλας. Αρκεί να θέλουμε…
Πολλοί, διαβάζουν δίχως να ακούνε…ίσως επειδή, την ώρα που διαβάζουν, δεν σκέφτονται τι θέλει να πει ο ποιητής, αλλά σκέφτονται τι θέλουν οι ίδιοι να γράψουν…κι εκεί, χάνουν την μπάλα…κι αρχίζει μετά το παραμύθι… «μου είπες…και σου είπα…» και τελειωμό δεν έχει…
Αυτοί που έχουν μάθει να ακούν, είναι οι άνθρωποι, οι οποίοι διαβάζουν πολλά βιβλία. Δεν είναι εύκολο το να διαβάσει κανείς ένα βιβλίο…Δεν αρκεί, να κατανοεί κανείς το λεξιλόγιο μόνο, αλλά να επιτρέπει στην σκέψη να ταξιδεύει στα «μυστικά περάσματα» του συγγραφέα…Ένα βιβλίο, αποτελεί τον γραπτό λόγο…κι είναι πολλών ανθρώπων η προσωπική επιλογή, να περνούν τα μηνύματά τους, μέσο του γραπτού λόγου. Το θέμα είναι κατά πόσο θέλει ο αναγνώστης να γίνει ο αποδέκτης κάποιων μηνυμάτων, λέξεων και πάει λέγοντας…
Κάπως έτσι είναι και το φόρουμ…μάθετε να ακούτε, για να μάθετε και να μιλάτε…αλληλένδετες συνήθειες που γίνονται η ανάγκη μιας άγευστης πραγματικότητας…
Απάντηση με παράθεση
