Όλα αυτά είναι καλά, αν ο καιρός είναι καλός. Δυστυχώς η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει και έτσι δεν μπόρεσα να κάνω αρκετές στάσεις. Ο δρόμος εξέρχεται του βουνού και για αρκετά χιλιόμετρα συμβαδίζει με το επίπεδο της λίμνης διερχόμενος από παραλίμνια τουριστικά χωριά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μία πρόσκαιρη αύξηση της κίνησης. Μετά από περίπου 20 χλμ ο δρόμος αρχίζει να ανηφορίζει πάλι και συνεχίζει μέσα από δάση, πολύ πράσινο και περνάει αμέτρητα ποτάμια τα οποία τροφοδοτούν με το νερό των γύρω βουνών την λίμνη, (το σύνολό τους αγγίζει τα 300 περίπου). Οδηγώντας, στα δεξιά βρίσκονται τα βουνά των οποίων οι κορυφές στεφανώνουν την λίμνη και αριστερά βρίσκονται οι σιδηροδρομικές γραμμές και δίπλα τους το νερό.
Τα τοπία είναι όμορφα και το χρώμα της επιφάνειας της λίμνης αλλάζει ανάλογα με την απόσταση και το φως. Από μακριά είναι γκρι αλλά όσο πλησιάζεις η εικόνα είναι πιο ήπια και το νερό είναι πιο διάφανο. Ειδικά στις όχθες της η ορατότητα φτάνει μερικά μέτρα μέσα στο νερό. Η μεγάλη επιφάνεια της λίμνης επιτρέπει τον κυματισμό όταν φυσάει και αυτό είναι ομολογουμένως περίεργο θέαμα. Στις ακτές της υπάρχουν αμμουδιές με κορμούς δέντρων που έχει ξεβράσει το κύμα και αρκετοί ψαράδες που παλεύουν με τα καλάμια τους. Το νερό είναι γλυκό 100% χωρίς καμία διαφοροποίηση στην γεύση, από αυτό των εγχώριων λιμνών.