BIG IN JAPAN ΜΕΡΟΣ ΙΙ (Ασιατική Ρωσία, Μογγολία + Ν. Κορέα (με το πόδι).

[wanaka]

Πήρα τον δρόμο της επιστροφής ακολουθώντας την ίδια διαδρομή. Μέσα σε 25 λεπτά ξεμπέρδεψα με το τελωνείο στην Μογγολία αλλά για την Ρωσία χρειάστηκα μιάμιση ώρα και αυτό από κέντα γιατί προσπέρασα δέκα αυτοκίνητα στην σειρά, αλλιώς θα έχανα άλλη μία ώρα.

ΠΑΑΑΑΛΙ ΡΩΣΙΑ ..

Στα σύνορα επέλεξα μία διαδρομή ανατολικά από αυτήν που βγάζει στην Ουλάν Ουντέ. Η διαδρομή αυτή σε βγάζει στον κεντρικό δρόμο για Τσιτά και έτσι θα γλύτωνα περίπου 200 χλμ. Μετά από λίγα χιλιόμετρα πέφτω πάνω σε ένα πορθμείο. Ένας ποταμός, όχι μεγάλος, και δύο μαούνες μία σε κάθε όχθη, μαρτυρούσαν την διαδικασία.





Έφτασα 15:27 τοπική ώρα. Μαζί με εμένα περίμεναν και αρκετά αυτοκίνητα οπότε και ρωτάω έναν οδηγό πότε θα φύγουμε. Μου γράφει στο κινητό του 16:00. Ωραία λέω πλησιάζει η ώρα. Τρώω κάτι, η ώρα περνάει, έχει έναν απίστευτο ήλιο και έχω ψιλογλαρώσει. Κοιτάζω την στολή μου, ίσως να ήταν ότι πιο βρώμικο κυκλοφορούσε στην Επαρχία. Δεν γαμιέται λέω, σκετάκι την πέφτω για λίγο σε παραπλήσιο γρασιδόχωμα και με το τανκμπαγκ σαν μαξιλάρι ψιλοκοιμάμαι .

Ξαφνικά συνειδητοποιώ πως έχει πάει 16:45 και εγώ είμαι ακόμα εκεί. Περίπου 100 μέτρα από εκεί που ήμασταν σταθμευμένοι είχε μία μάντρα από λαμαρίνα. Ακούγονταν διάφοροι θόρυβοι αλλά και κάποιοι οδηγοί μπαινόβγαιναν εκεί, οπότε θα έχει κάποια σχέση με τις βάρκες σκέφτηκα. Δυστυχώς όταν έφτασα εκεί διαπίστωσα πως είχε και παραείχει. Ένας τύπος ξαπλωμένος να κάνει ηλεκτροκόλληση στα ίσαλα μιας βάρκας με έκανε και κατάλαβα κατευθείαν το σενάριο. Στην νοηματική ρωτάω πότε θα είναι έτοιμη η βάρκα και ένα σήκωμα των ώμων ήταν η απάντηση.

Έφυγα σχεδόν τρέχοντας βρίζοντας και παραμιλώντας πως δεν είναι δυνατόν γαμώ την κηδεία μου, όποτε φεύγω από την Ελλάδα να μην μπορώ να μπω ούτε σε μία γαμώβαρκα για να περάσω ένα γαμοπόταμο. Δεν είναι δυνατόν γαμώ την κηδεία μου…

[wanaka]

Περισσότερο νευριασμένος, παρά απογοητευμένος επέστρεψα στον κεντρικό δρόμο για Ουλάν Ουντέ. Λίγο μετά την πόλη και πηγαίνοντας προς την Τσιτά, ο δρόμος ακολουθεί κοινή πορεία με τον ποταμό Selenge. Νερό, πρασινάδα και οδήγηση σχεδόν στο ίδιο επίπεδο με το νερό αλλά και στενός δρόμος με κίνηση.




Η ιστορία αυτή κράτησε περίπου 20 χλμ. Μετά ο δρόμος άνοιξε αλλά έπεσε πάνω σε έργα, δηλαδή άλλα 20 χλμ χωματόδρομου (που έστρωναν) με λακκούβες και χαλίκι. Έπεσε η ταχύτητα και μαζί της έπεσε και η νύχτα και η θερμοκρασία, αλλά δυστυχώς απότομα. Από καθαρή τύχη γλύτωσα ένα μεγαλειώδες τουμπίδι σε απάτητο χαλίκι και μετά από περίπου μισή ώρα ξαναβγήκα σε άσφαλτο.

[wanaka]

Οι δυσάρεστες όμως εκπλήξεις δεν σταμάτησαν εδώ. Τα φώτα της μηχανής άρχισαν να μου κάνουν νερά, να τρεμοπαίζουν και στιγμιαία έσβησαν κιόλας. Δεύτερο τουμπίδι που γλύτωσα σε μία μέρα .Ωραία λέω.
Σταμάτησα, έβγαλα έναν πάρα πολύ καλό φακό που έχω τον στερέωσα με ταινία χαρτοκιβωτίου (απαραίτητη σε κάθε ταξίδι) από φόβο μην σβήσουν πάλι τα φώτα και συνέχισα.

Μείωσα και άλλο την ταχύτητα στα 50 περίπου χλμ και προς μεγάλη μου απογοήτευση την άσφαλτο ακολουθούσε άλλος χωματόδρομος και μετά πάλι άσφαλτος και μετά πάλι χωματόδρομος και έτσι πήγαινε το έργο. Τα φώτα δεν ξαναπαρουσίασαν πρόβλημα οπότε δειλά δειλά αύξησα την ταχύτητα αλλά το κρύο συνέχιζε και ήταν απάλευτο. Έμπαινα στο πιο απομονωμένο οδικό κομμάτι της χώρας (νότια Σιβηρία) με την Τσιτά να απέχει 350 χλμ. Χωρίς πολύ σκέψη και κοκαλωμένος από το κρύο, βρήκα ένα κλειστό βενζινάδικο, έστησα σκηνή και καληνύχτα.

[wanaka]

Το πρωί ξύπνησα παγοκολόνα, όχι πως κατάφερα και να κοιμηθώ συνεχόμενα. Το ρολόι έδειχνε 10:00 τοπική και έβλεπες την ανάσα σου όταν ανάπνεες. Το θερμόμετρο έδειχνε 5ο C και 1000 μέτρα υψόμετρο, όλα καλά και όλα ωραία στο τρίτο δεκαήμερο του Αυγούστου, ένα αρκουδοτόμαρο γιατί δεν πήρα να φορέσω;

Συνέχισα για Chernyshevsk (Τσερνισέβσκ), Mogocha (Μογκατσά), Αmazar, Skovorodino, Magdagachi, Tu, Belogorsk. Σε αυτό το κομμάτι της διαδρομής τα βενζινάδικα, τα μοτέλ (gostinitsa), τα «καφέ», οι πόλεις και τα χωριά (τα περισσότερα εκτός δρόμου), είναι περιορισμένα και σε μεγάλη απόσταση μεταξύ τους. Η κίνηση είναι ελάχιστη ενώ κάμερες και μπλόκα ανύπαρκτα. Ο δρόμος κινείται ανάμεσα στα 500 με 1000 μέτρα ανάμεσα από βουνά. Γύρω μου υπάρχει μία θάλασσα από δέντρα ... Μία καταπράσινη διαδρομή. Η άγρια ζωή είναι στα φόρτε της εδώ με πάμπολλα γεράκια να διασχίζουν τον ουρανό ενώ όταν νυχτώνει σίγουρα θα δείτε και ζαρκάδια να προσπαθούν να διασχίσουν τον δρόμο για αυτό χρειάζεται και προσοχή. Ενώ η ποιότητα της ασφάλτου είναι σχετικά καλή, μεγάλα κομμάτια του οδοστρώματος έχουν υποστεί καθίζηση και αυτό δυσκολεύει την οδήγηση κάπως. Η θερμοκρασία κυμαίνεται σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα (τριγύρω από τους 10ο C) και αυτό όταν έχει ήλιο. Πραγματικά ήλιος με δόντια!! Όταν πέφτει το σκοτάδι καλό είναι να μην το πολυκουράζεις γιατί παγώνεις πάνω στην σέλα.

[wanaka]

Λόγω νύχτας και κρύου βρήκα, όπως την προηγούμενη ημέρα, ένα βενζινάδικο και πήγα να στήσω σκηνή. Βρίσκω ένα εξαιρετικό γρασιδάκι πίσω από το κτίριο του βενζινάδικου και αρχίζω να ξεπακετάρω. Ξαφνικά και όπως γυρνούσα γύρω από το μηχανάκι βγάζοντας πράγματα πιάνω με την άκρη του ματιού μου κάτι σαν φράχτη πάνω σε λοφάκι ούτε στα 10 μέτρα από εμένα. Πλησιάζω πιο κοντά και βλέπω ένα υπέροχο νεκροταφείο με κάργα μνήματα και ψόφιους. Σκέφτομαι πως αν ήμουν κηδειάς δεν θα είχα πρόβλημα αλλά το να ξαπλώσω στην μέση του πουθενά, στο πήχτρα σκοτάδι, εκεί που είναι ξαπλωμένοι και άλλοι, κάτω όμως από το έδαφος είναι κάτι το οποίο με κάνει να νιώθω άβολα. Δηλαδή για να είμαι ειλικρινής υπερβολικά πολύ άβολα.



Σε χρόνο dt ξαναμάζεψα τα πράγματα και έφυγα σφαίρα από τον χώρο. Ενώ ξεπάγιαζα στην σέλα για καλή μου τύχη 40 χλμ πιο πέρα βρήκα ένα μοτέλ και την έπεσα.

[wanaka]

Στο Belogorsk ο δρόμος έχει αφήσει τα βουνά και έχει κατέβει σε πεδιάδες. Το κρύο επιτέλους έχει αρχίσει να υποχωρεί και τα πρώτα σημάδια αστικού ιστού κάνουν την επανεφάνισή τους. Παρόλα αυτά όμως το τοπίο παραμένει άγριο. Συνεχίζω για Romny, Zavitinsk, Birobidzhan και Khabarovsk. Tα τελευταία 700 χλμ ανέγγιχτης φύσης και σχετικής απομόνωσης. Το τοπίο διαφοροποιείται μόνο ως προς την εναλλαγή δασών, λιβαδιών και καλλιεργούμενων εκτάσεων χωρίς να προσδίδει κάτι το διαφορετικό στο κουρασμένο από την μονοτονία βλέμμα μου.

Όταν έφτασα στο Khabarovsk ήξερα πως έμεναν άλλα 800 χλμ για το Βλαδιβοστόκ και το τέλος της Ασίας,. Επιτέλους σκέφτηκα και ξεκίνησα να διασχίζω την πόλη. Πρόκειται για την μεγαλύτερη πόλη της ευρύτερης περιοχής την οποία διασχίζει ο τεράστιος ποταμός Αμούρ, ο οποίος αφού συνταξιδέψει με τα σύνορα Ρωσίας και Κίνας συνεχίζει μέχρι το Χαρμπίν στην ΒΑ Κίνα. Το Khabarovsk μου φάνηκε σαν άλλη μία σκονισμένη τεράστια βιομηχανική πόλη. Ο δρόμος περνάει υποχρεωτικά μέσα από ολόκληρη την πόλη προσθέτοντας καθυστέρηση και αρκετό καυσαέριο στην ήδη σκοτεινιασμένη ημέρα.

[wanaka]

Μετά την έξοδο συνειδητοποιώ πως η κίνηση έχει αυξηθεί αισθητά. Ένας δυνατός πλάγιος άνεμος αρχίζει το σφυροκόπημα και το μηχανάκι πάει βάρκα γυαλό για καμιά 50αριά χιλιόμετρα. Είμαι όμως δίπλα στον στόχο και βλέπω μέσα στο μυαλό μου τα χλμ να μετράνε αντίστροφα για το ρημάδι το ΒΛ. Ξαφνικά ο άνεμος σταματάει και αναθάρρησα. Επιτέλους σκέφτηκα, θα ταξιδέψω λίγο ανθρώπινα γιατί από τις 20/08/16 με πάει κρύο 6ο με 12ο C και βροχή.

Ναι αμέ, πως το θες; Πιάνει μια βροχή και με πάει τρένο μέχρι το ΒΛ. Εφτακόσια χιλιόμετρα συνεχής, ασταμάτητη, ξεφτιλισμένη βροχή. Μου έφυγε η ούγια. Ούτε εγώ θυμάμαι πόσα μπινελίκια έριξα τις επόμενες δέκα ώρες μέχρι να φτάσω στο ΒΛ. Το 2010 είχα φάει από τα σύνορα της Αυστρίας (Brenner) μέχρι την Μπολώνια, 400 χλμ βροχή και το έπαιζα και ξύπνιος σε κάτι συζητήσεις …. Τώρα όμως … Ο γαμάω δε κάλυτερ.

Πνίγηκα. Εναγωνίως έψαχνα την κιβωτό του Νώε αλλά μάταια. Δεν έχω ξαναβραχεί έτσι. Μούσκεψαν τα πάντα, τα πάντα όλα όμως, ακόμα και τα πράγματα μέσα στην βαλίτσα ήταν όλα νοτισμένα. Ευτυχώς είχα προνοήσει και όλα τα έγγραφα τα είχα αποθηκεύσει αεροστεγώς μέσα σε σακούλες. Ευτυχώς… Κάποια στιγμή θυμήθηκα τον Χαζίμ, ένα καθιστό βουνό από το Κιργιστάν που είχα συναντήσει το προηγούμενο βράδυ σε ένα μοτέλ και μου έλεγε πως μένει στο Βλαδιβιστόκ και πως τέτοια εποχή του χρόνου το ΒΛ έχει απίστευτη ηλιοφάνεια. Είναι προφανές πως ζούσε σε άλλη διάσταση…

[wanaka]

Με πεσμένα αυτιά και αρκετά εξαντλημένος, αφού πέρασα και ένα υπό κατασκευή δρόμο και έμοιαζα σαν να έκανα εντουράδα όλο τον Πάρνωνα έφτασα νύχτα με βροχή στο ΒΛ, τελείως διαφορετικά από ότι φανταζόμουνα.






Βρήκα wifi σε ένα βενζινάδικο και έκλεισα δωμάτιο στο Sakura Hostel. Κομβικό σημείο το χόστελ γιατί εκεί γνώρισα τον Όλεγκ. Μια σαμαροπαϊδα από το Μουρμάνσκ που είχε έρθει στο ΒΛ για καγιάκ. Ο ρόλος του είχε τεράστια σημασία για τον εκτελωνισμό της μηχανής. Στην πόλη κάθισα δύο βράδια. Για την ιστορία Βλαδιβοστόκ σημαίνει «Κυρίαρχος της Ανατολής» αν και λόγο νερού θα έλεγα πως «Κυρίαρχος της βροχής» του πάει καλύτερα. Σημειωτέων πως η βροχή, σύμφωνα με τα δελτία καιρού, συνέχισε επιπλέον τρεις μέρες αφότου έφυγα και ήταν απελπιστικά συνεχής…

[wanaka]

Μάταια προσπάθησα να στεγνώσω τα ρούχα μου. Τρεις μέρες είχε τέτοια υγρασία και έριχνε τόσο νερό που πέρα από μπλουζάκια και εσώρουχα τίποτα άλλο δεν μπορούσε να στεγνώσει. Από την υγρασία οι μπότες μύριζαν λες και είχε πεθάνει κανα γατί εκεί μέσα ενώ η στολή άστο… Ευτυχώς βρήκα μία κολώνια τύπου Μυρτώ και τα πλάκωσα οπότε μετά μύριζα σαν το μικρό σπίτι στο λιβάδι. Οριστική «κάθαρση» επήλθε στην ιαπωνία.

Το θετικό ήταν πως ο Όλεγκ μιλούσε αγγλικά και δέχθηκε να με βοηθήσει με τις διαδικασίες έκδοσης εισιτηρίου και εκτελωνισμού. Εσκεμμένα πριν έγραψα το όνομα του χόστελ γιατί είναι στο κέντρο της πόλης και με το πόδι το λιμάνι απέχει περίπου 12 λεπτά. Κάτω από το κτήριο του λιμανιού υπάρχει και ο σιδηροδρομικός σταθμός που ξεκινάει και ο υπερσιβηρικός. Δίπλα στις ράγες υπάρχει σαν έκθεμα μία από τις πρώτες ατμομηχανές που χρησιμοποιήθηκαν.

[wanaka]

Μέσα στο λιμάνι



το γραφείο που μας ενδιαφέρει είναι αυτό της DBS και βρίσκεται στα αριστερά της εισόδου όπως μπαίνεις.




Η υπάλληλος που μιλάει αγγλικά (και κορεάτικα για όποιον ενδιαφέρεται) είναι η Όλγα και αυτή είναι ο σωστός άνθρωπος για να συνεννοηθείς. Το γραφείο της βρίσκεται πίσω από τον γκισέ. Όταν πήγα με τον Όλεγκ ο κουμανταδόρος του γραφείου μου είπε πως με 150 $ μου κανονίζει τον εκτελωνισμό της μήχανης. Του είπα ξέχασέ το και έβαλα τον Όλεγκ να ρωτήσει την διαδικασία. Η διαδικασία είναι περίπλοκη αλλά συλλήβδην έχει ως εξής: Πας στο τελωνείο σε ένα λόφο περίπου 3 χλμ από το λιμάνι, εμείς πήραμε λεωφορείο. Στο ισόγειο του κτιρίου στα γραφείο 816 προσκομίζεις φωτοαντίγραφα από τα έγγραφά σου μαζί με τα πρωτότυπα. Συμπληρώνεις μία αίτηση στα ρώσικα (υπόδειγμα μας είχε δώσει ο κουμανταδόρος στο γραφείο της DBS) και περιμένεις γιατί ή ώρα έχει πάει 12:00 και έχουν μέχρι της 13:00 διάλλειμα για φαγητό σε όλη την χώρα. Αφού το τελωνείο σου σφραγίσει το «customs declaration» επιστρέφεις στο λιμάνι και μπορείς να πας την μηχανή στον χώρο φόρτωσης εντός του λιμανιού. Άπαξ και το μηχανάκι περάσει την πύλη του λιμανιού μετά το ξαναβλέπεις μέσα στο πλοίο (αν σε αφήσουν) αλλιώς στην Ιαπωνία. Το μηχανάκι πάντως πρέπει να μπει μέσα στο λιμάνι μία μέρα πριν από την αναχώρηση και σε ώρες γραφείου. Έπειτα υπάλληλος του λιμανιού το βάζει μέσα στο πλοίο. Επιστρέφοντας στην εταιρία σου τυπώνουν άλλα τρία έγγραφα και κατεβαίνεις απέναντι από τις γραμμές του τρένου, στο ύψος της θάλασσας στο γραφείο 121.



Εκ νέου σφραγίδες και μετά σε άλλο γραφείο όπου πληρώνεις 1.500 ρούβλια για το φορτίο. Με την απόδειξη πληρωμής, τα χαρτιά από το τελωνείο και τα σφραγισμένα από το γραφείο 121 ξαναπάς στα γραφεία της εταιρίας όπου πληρώνεις 600 $ για μηχανάκι > 600 cc, 153 $ για τον αναβάτη (όλα σε ρούβλια) + 760 ρούβλια δημοτικό φόρο την ημέρα της αναχώρησης. (Περίπου 780 $ όλα μαζί). Σας φαίνεται ακριβό; Έχει και ΕΝΦΙΑ στην Ιαπωνία για επιδόρπιο ..

Μετά από όλη αυτή την διαδικασία είσαι έτοιμος για αναχώρηση…

[wanaka]

Το ΒΛ δεν έχει πολλά πράγματα να δεις. Μία πλατεία (ανεξαρτησίας), ένα υποβρύχιο τύπου S-56 που έδρασε στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και που τώρα το έχουν μετατρέψει σε μουσείο και λίγα ακόμα. Είναι όμορφη πόλη όμως με πολλά καινούργια κτίρια και υψομετρικές διαφορές. Δύο τεράστιες γέφυρες δεσπόζουν στο οπτικό σου πεδίο. Η μία ενώνει το νησί Ρούσκι με την χερσόνησο ενώ η άλλη αποτελεί συντόμευση από την ενδοχώρα για να βρεθεί κανείς κατευθείαν μέσα στην πόλη (δρόμος Α-370). Η αύρα αυτής της πόλης είναι διαφορετική από την υπόλοιπη Ρωσία, κάτι που την κάνει να ξεχωρίζει ευχάριστα.

[wanaka]

[wanaka]

Διαβάζοντας λίγα πράγματα για την ιστορία της έμαθα πως μέχρι το 1992 η πόλη ήταν κλειστή για τους ξένους. Η εξήγηση που σκέφτηκα ήταν πως εκεί, χρόνια τώρα, ελλιμενίζεται ο ρωσικός στόλος του Ειρηνικού ωκεανού και της Ιαπωνικής θάλασσας.



Το 1959 ο Χρουστσόφ (1953-1964) επιστρέφοντας από ένα ταξίδι του στις Η.Π.Α. αδελφοποίησε την πόλη με τον Σαν Φρανσίσκο. Εξαιτίας ενός Ασιατικού συνεδρίου που διεξήχθη στην πόλη λίγο μετά την έλευση του 2000 ολόκληρο το ΒΛ δέχθηκε πολεοδομικές επεμβάσεις και άφθονο χρήμα προκειμένου, επιτυχημένα, να μεταμορφωθεί σε δυτικού τύπου πόλη.

Το πλοίο φεύγει κάθε Τετάρτη στις 14:00 (τοπική) και αφού κάνει μια 6άωρη στάση στο λιμάνι Donghae στην Ν.Κορέα (την Πέμπτη), συνεχίζει για Ιαπωνία και Sakaiminato όπου και φτάνει την Παρασκευή στις 09:00 (ώρα Ιαπωνίας). Έτσι λέει το πρόγραμμα γιατί φυσικά στην πραγματικότητα άλλα πράγματα συνέβησαν..

[wanaka]

Λόγω Όλεγκ πιάσαμε κολλητιλίκια με την Όλγα και μας είπε πως το πλοίο την Τετάρτη θα αργήσει να σαλπάρει και πως αντί για ώρα προσέλευσης 12:00 (ζητάνε να είσαι δύο ώρες πριν την αναχώρηση στο λιμάνι) να πάω στις 19:00 γιατί το πλοίο θα έφευγε στις 21:00. Τρίχες κατσαρές, ξεκινήσαμε Τετάρτη 22:30 με βροχή και με έναν τυφώνα να έρχεται από την Ιαπωνία προς το ΒΛ. Ευχαρίστησα θερμά τον Όλεγκ γιατί εκτός από παρέα, μου έλυσε πολλές απορίες σχετικά με την χώρα και τον λαό, χώρια που με γλύτωσε και 150$ και πήγα στο λιμάνι περιμένοντας την ώρα της αναχώρησης. Εκεί ένα συνοθύλλευμα από πολίτες, στρατιώτες, ελάχιστους Ευρωπαίους και πολλούς Κορεάτες βοήθησε να περάσει ο χρόνος μου ευχάριστα είτε κουβεντιάζοντας είτε απλά παρατηρώντας τις αντιδράσεις και το φέρσιμό τους.






κράνος ρεεεεεεεεεεεεεεε

[wanaka]

Το πλοίο «Eastern Dream» έχει κοινόχρηστα ντουζ και τουαλέτες, καμπίνες με 2 ή 6 ή 8 κουκέτες και καμπίνες με τατάμι (κοινώς στρωματσάδα). Υπάρχει μίνι κατάστημα εντός που πουλάει μεταξύ άλλων ζαχαρώδη και νουντλς σε τιμές φαρμακείου φυσικά. Υπάρχουν και δύο ψύκτες με ζεστό και κρύο νερό που είναι εξαιρετικά χρήσιμοι. Πρωινό 5.000 γουάν ή 5 $ και μεσημεριανό ή βραδινό από 10.000 γουάν ή 10$. Πρίζες δεν υπάρχουν μέσα στο πλοίο εκτός από μερικές καμπίνες και ζητάνε 1$/συσκευή για να την φορτίσουν. Επίσης ζητάνε και 3$/πετσέτα για όποιον θέλει να κάνει μπάνιο. Στο αποκορύφωμα της γελοιότητας και της ξεφτίλας το πλήρωμα γυρνάει στις τουαλέτες και βγάζει από τις πρίζες όποιες συσκευές βρει. Προσοχή στα πράγματά σας γιατί το πλήρωμα είναι και ελαφροχέρικο. Σε μία αλλαγή καμπίνας μου έφαγαν, πετσέτες και μπλουζάκια. Μην περιμένετε να βρείτε το δίκιο σας, γιατί οι υπάλληλοι είναι όλο υπόκλιση και «θα το τακτοποιήσουμε» αλλά φυσικά τίποτα δεν συμβαίνει, ούτε καν μπαίνουν στον κόπο να σε ειδοποιήσουν πως δεν βρέθηκε τίποτα. (πως να βρεθεί αφού αυτοί τα πήραν)