Μετά την Ούφα ακολούθησα πορεία προς Uk (άλλο ένα απίθανο όνομα πόλης), Sim (της cosmote φαντάζομαι), Yuruzan, Τσελιάμπινσκ, Κουργκάν.
Εκεί έφτασα μέχρι την είσοδο για Καζακστάν (κατά λάθος φυσικά). Ξαφνικά άρχισε να με τρώει το διαβατήριο στην τσέπη μου να μπω στην χώρα μιας και είχα βίζα αλλά σκέφτηκα την Μογγολία και γύρισα πίσω.
Περιπλανήθηκα λίγο στα ατελείωτα έλη και καλλιέργειες που έχει η περιοχή και μετά κινήθηκα για Ομσκ.
Από εκεί συνέχισα για Kuybyshev, Νοβοσιμπίρσκ, Κεμέροβο, Achinsk, Κρασνογιάρσκ, Kansk και Tinskoy. Κάπου εκεί γεωγραφικά αρχίζει η κάθοδος προς τον Νότο και προς Tayshet, Tuluv, Cheremkhovo, Ανγκάρσκ, Ιρκούτσκ και λίμνη Βαϊκάλη. Συνεχίζοντας και κάνοντας περίπου από το 1/5 με 1/6 της περιμέτρου της λίμνης έφτασα στο Ουλάν Ουντέ 240 χλμ περίπου από τα σύνορα με την Μογγολία.
Η εικόνα της χώρας αλλάζει δραστικά μετά το πέρασμα του Ουραλίων. Το περιβάλλον γίνεται πιο τραχύ με λιγότερες ανθρώπινες επεμβάσεις. Ο αστικός ιστός αρχίζει να αραιώνει και δειλά δειλά κάνουν την εμφάνισή τους κάποια δάση και κάποιοι λόφοι. Οι συνεχείς καλλιέργειες αρχίζουν να παραχωρούν την θέση τους σε πιο δασωμένες εικόνες, ενώ παράλληλα αλλάζει και το είδος τους από καλαμπόκι και ήλιους σε σιτηρά. Τα πρώτα δάση αρχικά αποτελούνται από κωνοφόρα, με διάφορα είδη πεύκης, και σημύδες.
Πλησιάζοντας προς το Τσελιαμπίνσκ παρατήρησα πως οι σημύδες πλήθαιναν. Όταν όμως έφτασα στο Βλαδιβοστόκ συνειδητοποίησα πως αυτά τα δύο είδη (πεύκα και σημύδες) σε διαφορετικές πυκνότητες και σχηματισμούς κυριαρχούν στην χώρα. Το θετικό ήταν πως η διαδρομή είχε επιτέλους αποκτήσει κάποιο χρώμα. Οδήγησα ανάμεσα σε δασωμένους λόφους και ειδυλλιακά ποταμάκια με κόσμο να κάνει μπάνιο, κατασκήνωση ή να ψαρεύει απολαμβάνοντας ταυτόχρονα το παχύ καταπράσινο γρασίδι. Επιπρόσθετα ένα μεγαλειώδες ηλιοβασίλεμα και ένα ολοστρόγγυλο φεγγάρι αποτέλεσαν τις πρώτες πραγματικά όμορφες εικόνες που βλέπω στην ρωσική εξοχή.
Τελευταία τροποποίηση από wanaka; 03/12/2016 στις 00:41.
Μέχρι το Τσελιαμπίνσκ ο καιρός είναι υπέροχος. Η θερμοκρασία είναι περίπου 20 βαθμούς και ένας ήλιος με σύννεφα ρυθμίζει τις κατάλληλες συνθήκες για μακρά οδήγηση. Από τις 20/08/2016 όμως δεν ξέρω τι έγινε και γαμήθηκε το σύμπαν. Ο καιρός άλλαξε άρδην. Φόρεσα φούτερ πάνω από το κοντομάνικο, άλλαξα τα γάντια σε πιο χειμερινά, έβαλα μακρύ κολάν μέσα από το παντελόνι αλλά με πήρε και με σήκωσε. Από εκείνη την ημέρα η θερμοκρασία έπαιζε κατά την διάρκεια της ημέρας από τους 6 έως 12 βαθμούς παρά τον ήλιο. Τα βράδια άγγιζε το μηδέν και όσο προχωρούσα ανατολικά έπεφτε και κάτω από αυτό. Πολλές φορές από τον φόβο πως έχει πάγο στα σκιερά κομμάτια του δρόμου περίμενα να πάει η ώρα 09:00 τοπική για να ξεκινήσω. Και όλα αυτά Αύγουστο μήνα.
Κάπου εκεί μου χάλασε και το φερμουάρ του μπουφάν μου και μπορούσα να το κλείσω μόνο με τα κουμπιά. Ήταν καθαρά κοινωνική αλητεία αυτό που έγινε και το καταγγέλλω δημόσια, όπως και αυτό που μου συνέβη, όπου κάθε μέρα διαπίστωνα πως όλο και κάποιο κομμάτι του εξοπλισμού μου χαιρετούσε. Η αρχή έγινε στην Ρουμανία με την βάση για το gps που έσπασε, ακολούθησε η ηρωική ζελατίνα (δεν υπάρχει περίπτωση να την πετάξω ποτέ),
η ζελατίνα του τανκμπαγκ που σκίστηκε, τα κομμένα γάντια μου που διαλύθηκαν, το φερμουάρ του αδιάβροχου, το ίδιο το αδιάβροχο που τρύπησε και ο κατάλογος έχει λίγο ακόμα.
Ολόκληρη η περιοχή που ξεκινάει από το Ομσκ και περιλαμβάνει το Νοβοσιμπίρσκ, το Κεμέροβο και φτάνει μέχρι το Κρασνογιάρσκ και οι βόρειες εκτάσεις αυτής της «ευθείας» αποτελούνται από έλη. Μία περιοχή με συνολική έκταση σαν την σημερινή Πολωνία γεμάτη έλη!!! Η χώρα είναι ασύλληπτα τεράστια… Με έκταση 17.075.200 χλμ2, σχεδόν διπλάσια από τον επόμενο Καναδά, και με 145.000.000 κατοίκους καταλαμβάνει το 1/8 των κατοικήσιμων εδαφών του πλανήτη. Η απόσταση από τα ανατολικά στα δυτικά σύνορα είναι περίπου 10.000 χλμ ενώ υπάρχουν 9 διαφορετικές χρονικές ζώνες στην χώρα. Φυσικά όλα αυτά καλό είναι να μην τα σκέφτεσαι όταν ταξιδεύεις γιατί θα «γονατίσεις»…
Μετά το Ομσκ οι καλλιέργειες ελαχιστοποιούνται και περιορίζονται κυρίως κοντά στα αστικά κέντρα. Γύρω μου υπάρχει ένας απίθανος αριθμός από λίμνες, λιμνούλες, ποτάμια και ρυάκια.
Επίπεδες εκτάσεις με το υψόμετρο να μην μπορεί να ξεπεράσει τα 200 μέτρα αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης περιοχής. Που και που μέσα από τα νερά ξεπηδούν πάπιες πολλών ειδών και χρωμάτων αλλά και πουλιά τύπου ερωδιού με μακρύ λαιμό και ακόμα πιο μακρύ ράμφος. Φυσικά κοράκια και καρακάξες δίνουν και αυτά το στίγμα τους.
Η βλάστηση αποτελείται από δάση σημύδας, πεύκων, αλλά και μικρούς πληθυσμούς από ιτιές και φτελιές. Υπάρχουν πάρα πολλά λιβάδια ανάμεσα στα δάση, ενώ σε πολλές περιπτώσεις τα λιβάδια είναι απλά χόρτα που σκεπάζουν τις μικρού βάθους λίμνες. Εκατέρωθεν της πορείας υπάρχουν αμέτρητες λιμνούλες που γειτνιάζουν με τα πρανή της βάσης του υπερυψωμένου δρόμου. Οι περισσότερες από τις λιμνούλες είναι σκεπασμένες από μια πράσινη κρούστα, δείγμα τις ακινησίας των υδάτων. Εξυπακούεται πως τα κουνούπια δίπλα στο νερό είναι εκατομμύρια, και για αυτό τον λόγο η οποιαδήποτε στάση δεν μπορούσε να υπερβεί τα 3 λεπτά σε χρονική διάρκεια. Η εικόνα είναι διαφορετική από ότι έχω δει μέχρι τώρα. Θα την χαρακτήριζα περισσότερο διαφορετική , παρά όμορφη.
Μέχρι και το Κεμέροβο, το πουλί που επικρατούσε στους ρωσικούς αιθέρες ήταν το κοράκι. Μεγάλο, κατάμαυρο και σε απίστευτα μεγάλους αριθμούς. Αξίζει να πω εδώ πως παράλληλα με το κοράκι σε όλο μου το ταξίδι (Αν. Ευρώπη, Ρωσία, Μογγολία) είχε και καρακάξες. Αν εξαιρέσεις την Ιαπωνία, που είδα μόνο κοράκια, ομολογώ πως δεν γνώριζα πως η καρακάξα θα είχε τόσο μεγάλη γεωγραφική εξάπλωση. Από το Κεμέροβο και ύστερα αρχίζουν να εμφανίζονται και γεράκια καθώς και αετοί σε υπολογίσιμους αριθμούς. Είχα την πεποίθηση πως θα συναντούσαν και είδη όρνεων αλλά τα συγκεκριμένα πουλιά χρειάζονται υψόμετρο και βουνά για αναπαραγωγή και διαβίωση και εδώ οι συνθήκες δεν ήταν πρόσφορες, και έτσι δεν είδα ούτε ένα.
Αυτό που συνείσφερε το Κεμέροβο στο ταξίδι μου είναι πως οριοθέτησε την έναρξη μιας ευχάριστης διαφορετικότητας όσον αφορά την φύση τριγύρω μου. Σηματοδοτεί την διείσδυση στις πιο απομονωμένες περιοχές της χώρας. Έτσι τα δάση αρχίζουν να είναι συνεχόμενα ενώ δειλά δειλά κάποιες ανηφορικές διαδρομές κάνουν την εμφάνισή τους. ΟΙ καλλιέργειες περιορίζονται κοντά στην ανθρώπινη παρουσία, ενώ οι κάμερες και τα μπλόκα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί.
Γενικότερα η ανθρώπινη παρουσία σε όλες τις εκφάνσεις της υποχωρεί και η φύση έρχεται για να καλύψει το κενό της. Σημάδι αυτής της υποχώρησης είναι και η μείωση των πρατηρίων καυσίμων. Λίγο μετά τα Ουράλια και μέχρι το Κουργκάν τα βενζινάδικα είναι πολλά στον αριθμό και σε μικρές αποστάσεις μεταξύ τους. Μετά το Κουργκάν ο αριθμός τους μειώνεται και συνακόλουθα αυξάνεται η απόσταση μεταξύ τους αλλά όχι σε ανησυχητικό σημείο. Προσοχή χρειάζεται μετά την Τσιτά (Τστά στα Ρώσικα).Το επόμενο βενζινάδικο είναι στην πόλη Τσερνοσέφσκ. Από εκεί και μέχρι την επόμενη «μεγάλη πόλη» την Μογκατσά είναι περίπου 300 χλμ. Υπάρχει ένα ενδιάμεσο βενζινάδικο (νομίζω περίπου 70χλμ από το Τσερνοσέφσκ) και υπάρχει και ένα στην Μογκατσά αλλά πρέπει να κάνεις 11 χλμ παράκαμψη από τον κύριο δρόμο και να πας στην πόλη. Από το σημείο της παράκαμψης υπάρχει ένα βενζινάδικο περίπου 30 χλμ πιο κάτω. Από το Τσερνοσέφσκ και μέχρι και 200 χλμ περίπου από το Khabarovsk (Χαμπαρόβσκ) τα βενζινάδικα απέχουν μεταξύ τους μέχρι και 100 χλμ.
Μετά το Χαμπαρόβσκ και μέχρι το Βλαδιβοστόκ δεν υπάρχει πρόβλημα ανεφοδιασμού εκτός από ένα κομμάτι 120 χιλιομέτρων κοντά στο Βλαδιβοστόκ.
Το περίεργο με τα βενζινάδικα στην Ρωσία είναι πως όλα έχουν σεκιουριτά, ενώ αυτά που δεν έχουν, έχουν ένα κλειστό δωμάτιο που βρίσκεται το ταμείο και η πρόσβαση από τον εξωτερικό χώρο είναι ανέφικτη. Η επικοινωνία γίνεται μέσα από συρτάρι ή πορτάκι στο οποίο βάζεις τα χρήματα ή την κάρτα. Αφού το ταμείο παραλάβει το χρήμα μετά ξεκλειδώνει την αντλία και βάζεις βενζίνη. Το προσωπικό δεν μιλάει αγγλικά ούτε σε επίπεδο yes, no οπότε τους κάνεις νόημα πως θέλεις να γράψεις κάτι, σου δίνουν στυλό και χαρτί και γράφεις αριθμό αντλίας, οκτάνια που θες και ποσό. Π.χ 2 (αριθμός αντλίας) , 95 (οκτάνια) , 1000 (ρούβλια) και η συναλλαγή πραγματοποιείται. Σε περίπτωση που έχετε πληρώσει περισσότερα λίτρα από όσα βάλετε το ταμείο επιστρέφει την διαφορά στο ακέραιο. Τα οκτάνια στην χώρα είναι 80, 92, 95, 98.
Την βενζίνη 92 και 95 οκτανίων θα την βρείτε στο 95 % των πρατηρίων. Στην απομονωμένη περιοχή που περιέγραψα παίζουν πολύ τα 92 οκτάνια οπότε αναγκαστικά θα βάλεις στο ντεπόζιτό σου. Εγώ έβαλα δύο φορές αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα κάποια διαφορά στην απόδοση του κινητήρα.
Πολλά βενζινάδικα έχουν και μικρά μαγαζιά που μπορείς να αγοράσεις από λάδια κινητήρα και εργαλεία μέχρι νερό και φαγητό.
Τα λάδια είναι πάμφθηνα, αγόρασα eneos με Sae 10-40 προς 4,70 € το λίτρο !!! Το ευχάριστο με την χώρα είναι πως και η βενζίνη είναι πάμφθηνη. Στην είσοδο της χώρας την βρήκα προς 34 ρούβλια το λίτρο και στις περιοχές πάνω από την Κίνα έφτασα να την πληρώσω μέχρι και 42,5 ρούβλια το λίτρο, (μιλάω για την 95άρα).Με την αλλαγή όμως 1 € = 71,5 ρούβλια αυτό συνεπάγεται τιμή περίπου από 0,48 €/λίτρο έως και 0,60€/λίτρο. Τσάμπα δηλαδή σε σχέση με τις τιμές που πληρώνουμε στην Ελλάδα αν και έχω την εντύπωση πως μερικές αντλίες «τσιμπούσαν».
Το τέλος της ελώδους περιοχής συνέπεσε με την άφιξη στο Κρασνογιάρσκ . Η διαδρομή απέφερε αμέτρητα μυγάκια και άλλα ατυχή ζωύφια στην μάσκα της μηχανής αλλά και περάσματα από μερικά ερειπωμένα αλλά γραφικά χωριά μέσα σε μια ολοζώντανη φύση.
Το Κρασνογιάρσκ είναι μία όμορφη πόλη χτισμένη στις όχθες του ποταμού Γενισέι. Υπάρχει ένα πανέμορφο πάρκο δίπλα στην όχθη του και πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης. Σύγχρονα και παλαιά κτίρια συμπληρώνουν την εικόνα άλλης μιας ρωσικής πόλης που κάνει και αυτή την προσπάθειά της για μία δυτικού τύπου ανάπτυξη.
Πλησίαζα προς το Ιρκούτσκ και την λίμνη Βαϊκάλη. Η διαδρομή είναι αρκετά όμορφη και περνάει μέσα από δάση, γραφικά χωριουδάκια και σοβιετικού τύπου πόλεις. Δυστυχώς τα σύννεφα και το καθημερινό πλέον ψιλόβροχο δεν με άφηναν να απολαύσω την οδήγηση. Επιπρόσθετα τα έργα οδοποιίας δεν κινούνται με τους ρυθμούς που κινούνται αυτά στην Ευρωπαϊκή Ρωσία. Υπάρχουν μεγάλα κομμάτια σκαμμένα που περιμένουν να στρωθούν και να ασφαλτωθούν με μήκος έως και 10 χλμ. Βάλτε τώρα λακκούβες, φορτηγά και βροχή και θα καταλάβετε πως το μόνο που προσφέρουν είναι καθυστέρηση και ταλαιπωρία.
Μέχρι το Ιρκούτσκ δεν συνάντησα στην διαδρομή ούτε μία φουρκέτα και αυτό φανερώνει το πόσο επίπεδη είναι η χώρα. Στον δρόμο, όταν δεν έχει κίνηση μπορεί κάποιος άνετα να κινηθεί με ταχύτητα 130 χλμ αρκεί να το επιτρέπει το οδόστρωμα. Μετά το Ιρκούτσκ και πηγαίνοντας προς το Ουλάν Ουντέ η γεωγραφία της περιοχής αλλάζει και μάλιστα δραστικά. Βγαίνοντας από την πόλη του Ιρκούτσκ ο δρόμος χρήζει προσοχής γιατί έχει στροφές. Ξεκινάει μία ανάβαση σε δασωμένο βουνό από τα 450 μέτρα και φτάνει μέχρι τα 900 μέτρα περίπου.
Η διαδρομή ανεβαίνει και κατηφορίζει ανάμεσα σε αυτά τα ύψη αρκετές φορές μέσα σε δάσος ώσπου ξαφνικά μετά από μια στροφή και περίπου στα 530 μέτρα υψόμετρο εμφανίζεται η λίμνη Βαϊκάλη.
Και μαζί με αυτήν το ηρωικό παπί με Κορεάτη αναβάτη αγνώστων λοιπών στοιχείων και προορισμού. Του υπέβαλλα τα σέβη μου με χαιρετισμό και αυτό το λέω χωρίς καμία διάθεση ειρωνείας ή αστεϊσμού.
Η λίμνη επιβλητική και τεράστια δεσπόζει με τον όγκο της στο γύρω τοπίο. Είναι γνωστή και ως «το μπλε μάτι της Σιβηρίας» και καταλαμβάνει αρκετές πρωτιές όσον αφορά τα χαρακτηριστικά της. Καταρχήν είναι η μεγαλύτερη λίμνη γλυκού νερού στον κόσμο. Περιέχει το 1/5 του γλυκού νερού παγκοσμίως, ενώ είναι και η παλαιότερη λίμνη στον κόσμο (ηλικία μόλις 25 εκατ. χρόνων). Με 1680 μέτρα βάθος κατέχει την πρωτιά ως η βαθύτερη λίμνη στον κόσμο.
Η έκτασή της είναι περίπου μιάμιση φορά η Πελοπόννησος. Αριθμητικά το μήκος της φτάνει τα 650 χλμ και το μέγιστο πλάτος της τα 80. Πέρα από τον πρωτόγνωρο αριθμό χλωρίδας και πανίδας που διαβιεί εντός της λίμνης και πέριξ αυτής (περίπου 2500 είδη) σήμα κατατεθέν της είναι η φώκια της Βαϊκάλης. Πρόκειται για την μοναδική φώκια που ζει σε γλυκό νερό και οι ντόπιοι την ονομάζουν «νέρπα». Και τα απίθανα δεν σταματούν εδώ. Εξαιτίας μικροοργανισμών που υπάρχουν μέσα στο νερό και καταβροχθίζουν τα φύκια, η διαύγεια του νερού μπορεί να φτάσει και τα 40 μέτρα, γεγονός απίστευτο για λίμνη γλυκού νερού. Κατά την διάρκεια του χειμώνα ολόκληρη η λίμνη καλύπτεται από στρώμα πάγου που μπορεί να φτάσει και τα 5 μέτρα πάχος. Την άνοιξη (Απρίλιος) ο πάγος αρχίζει να λιώνει και να σπάει με εκκωφαντικό θόρυβο και αυτό αποτελεί άλλο ένα από τα περίεργα της λίμνης. Τέλος στο εσωτερικό της υπάρχουν 22 νησιά.
Εξυπακούεται πως αποτελεί αγαπημένο προορισμό για τους Ρώσους πολίτες όλες τις εποχές του χρόνου, δεχόμενη περίπου 300.000 τουρίστες σε ετήσια βάση.
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση