Στην Οζάκα μείναμε δύο μέρες. Επισκέφτηκα την πόλη και περπάτησα στο κέντρο της. Πρόκειται για ένα συνονθύλευμα από χρωματιστές επιγραφές, φώτα νέον, μαγαζιά με φαγητό, σοκάκια και λογιών λογιών καταστήματα. Το κέντρο ήταν ζωντανό, πρόσχαρο αλλά και ακριβό.
Στο μετρό έβγαλα μία κάρτα Icocu για τρένα και λεωφορεία. Έχει ισχύ σε όλη την χώρα. Πληρώνεις 2.000¥ και έχεις 1.500¥ μέσα. Αν την επιστρέψεις παίρνεις πίσω και τα υπόλοιπα 500¥.
Εξυπακούεται πως μπορείς να βάζεις χρήματα χωρίς περιορισμό.
Τα μετρό στην χώρα είναι κάτι μεταξύ εστιατορίου και mall .
Οι Ιαπωνικές πόλεις είναι 100% αφιλόξενες για μετακίνηση με τροχοφόρο (πλην ποδηλάτου), συνεπώς θα παίξει πόδι ή ΜΜΜ ή ποδηλατάκι.
Η Οζάκα είναι μία σύγχρονη πόλη με επιβλητικά κτίρια, πανύψηλες πολυκατοικίες και ουρανοξύστες και ένα τεράστιο πάρκο πλάι στο κέντρο της. Εκεί βρίσκεται και το μουσείο της πόλης αλλά και το κάστρο της. Το μουσείο δυστυχώς ήταν κλειστό εξαιτίας έργων συντήρησης. Το κάστρο όμως ήταν όλα τα λεφτά. Περιστοιχισμένο από τάφρους, αυλές και πέτρινα τείχη έδειχνε φοβερά επιβλητικό. Ταυτόχρονα βλέποντας τους ουρανοξύστες γύρω του, σου προξενούσε μία απροσδιόριστη αίσθηση νοσταλγίας για το νέο που «καταπίνει» το παλιό. Το μεσαιωνικό κάστρο όπως και η πλειοψηφία των αντίστοιχων στην Ιαπωνία είναι ένα σύμπλεγμα από κατασκευές που καταλήγουν σε ένα επιβλητικό τύπου παγόδας πύργο με στιβαρά τείχη και βαριές πόρτες. Ο περιβάλλοντας χώρος έχει αριστοτεχνικά διαμορφωθεί σαν ένας τεράστιος κήπος, ενώ στα νερά των τάφρων κυκλοφορούν σε αφθονία τα ψάρια «κόι» (είναι σαν υπερμεγεθή χρυσόψαρα) τα οποία λέγεται ότι ζουν έως και διακόσια χρόνια. Οι εικόνες είναι απλά πανέμορφες και καθηλωτικές..
Ήθελα να περιφερθώ και άλλο μέσα στην πόλη, δυστυχώς όμως, το με διακοπές ψιλόβροχο μου είχε σπάσει τα νεύρα. Επιπλέον η ώρα είχε πάει 17:00 και όλα τα αξιοθέατα είχαν κλείσει. Το ωράριο αυτό ισχύει σε όλη την χώρα. Τα αξιοθέατα (παλάτια, κάστρα, μουσεία, μαυσωλεία, ναοί, κήποι κ.λπ) ανοίγουν το πρωί από τις 08:30 με 09:00 και κλείνουν στις 17:00 ή σπανιότερα στις 17:30.
Η βροχή ήταν άλλο ένα πρόβλημα που συνάντησα στο νησί. Όσο βρισκόμουν στο νοτιότερο τμήμα και μέχρι το Κιότο η ζέστη και η υγρασία ήταν απλά αφόρητες. Ψιλόβροχο και υγρασία μονίμως πάνω από το 82% δημιουργούσαν μία αποπνικτική ατμόσφαιρα. Έτσι σε όλους τους κλειστούς χώρους όπως μουσεία, εστιατόρια, σούπερ μάρκετ, μετρό, χόστελ παντού, τα κλιματιστικά δούλευαν ακατάπαυστα. Άσε που τα κουνούπια καραδοκούν και τσιμπάνε ακόμα και όταν βρέχει. Αλητεία σκέτη …
Μετά το Κιότο η θερμοκρασία έπεσε αισθητά, όχι όμως σε σημείο που να αισθάνεσαι κρύο. Ο κοινός παρανομαστής σε όλο το νησί ήταν η βροχή. Είτε με την μορφή ψιλόβροχου, είτε ως ξαφνική μπόρα, είτε ασταμάτητη για δύο ημέρες η βροχή ήταν πανταχού παρούσα. Από τις 22 ημέρες που έμεινα στο νησί τις 18 έβρεξε έστω και για λίγο και αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολή. Συζήτησα με τρία άτομα από διαφορετικές περιοχές και όλοι μου είπαν πως αυτός ο Σεπτέμβρης είναι ο πιο βροχερός από το 2000. Σε γενικές γραμμές οι καλύτερες εποχές για να επισκεφτείς το νησί είναι Οκτώβριος-Νοέμβριος και Μάρτιος –Απρίλιος. Βέβαια και αυτό δεν είναι σίγουρο αφού στην Ιαπωνία το κλίμα είναι διαφορετικό, την ίδια εποχή, στον βορά και στο νότο. Επιπλέον η διάσχιση της νότιας Σιβηρίας τέλη Σεπτέμβρη, για όποιον ταξιδέψει οδικά, ενδεχομένως να κρύβει κινδύνους αν ο καιρός είναι κακός.
Από την Οζάκα συνταξίδεψα με τους Ιταλούς μέχρι το Κιότο. Για να καλύψουμε μία απόσταση περίπου 60 χλμ χρειάστηκε να οδηγήσουμε δύο ώρες… Ακολουθήσαμε έναν εθνικό δρόμο πάνω από τον οποίο πέρναγε σε υπερυψωμένες γέφυρες ο αυτοκινητόδρομος (διόδια).
Στο Κιότο είχα νοικιάσει ποδήλατο μιας και οι Ιαπωνικές πόλεις, όπως προείπα, είναι παντελώς αφιλόξενες για οποιοδήποτε τροχοφόρο φέρει κινητήρα. Ποδηλατάκι (ομορφαίνει δεν παχαίνει) κοριτσίστικο με καλάθι μπροστά, ευτυχώς σε χρώμα γκρι. Κάθισα τρία βράδια στην πρώην πρωτεύουσα και πραγματικά θα μπορούσα άνετα να καθίσω άλλα τόσα.
Το Κιότο αποτελεί την επιτομή της ιαπωνικής κουλτούρας και του πολιτισμού. Υπήρξε πρωτεύουσα της αυτοκρατορικής περιόδου (περίοδος Έντο) ενώ υπολογίζεται ότι πάνω από 20% των έργων τέχνης όλης της Ιαπωνίας βρίσκονται εκεί. Ένας απίστευτος αριθμός από βουδιστικούς ναούς (1700 περίπου), βωμούς, ιερά του σιντοϊσμού(περίπου 300), μαυσωλεία, κήπους, το αυτοκρατορικό παλάτι με την παρελκόμενη έκτασή του, μουσεία, ξετρυπώνουν από κάθε γωνιά της πόλης περιμένοντας τον επισκέπτη καρτερικά να αφιερώσει λίγο από τον χρόνο του.
Χωροταξικά ο ποταμός Καμογκάβα ανοίγει και περικλείει το μεγαλύτερο μέρος της πόλης ανάμεσά του. Πανέμορφες γέφυρες, πράσινο, παραδοσιακά κτίσματα κάνουν τις διαδρομές πλάι στον ποταμό απλά πανέμορφες ενώ πολλά μακρυμούτσουνα πουλιά ψαρεύουν ή ξεκουράζονται στις όχθες του.
Η πόλη είναι επίπεδη με μία ελαφριά ανηφορική κλίση όσο πηγαίνεις προς βορά. Ο "αέρας", η ομορφιά, η καθαριότητα και η ρυμοτόμηση του Κιότο έχει χαραχτεί βαθιά μέσα μου. Με το ποδήλατο έκανα περίπου 60 με 70 χλμ στην πόλη. Αν σας πω πως η άσφαλτος σε κάποιους ποδηλατόδρομους ήταν καλύτερη από αυτή που έχουμε στην Ελλάδα στις εθνικές οδούς θα ακουστώ υπερβολικός αλλά δυστυχώς αυτή είναι η πικρή, μα αδιάψευστη πραγματικότητα. Ένα απίστευτο δίκτυο ποδηλατόδρομων διασχίζει όλη την πόλη στους δρόμους και τα πεζοδρόμια και ένας εξίσου τεράστιος αριθμός Ιαπώνων όλων των ηλικιών καθημερινά τους χρησιμοποιεί, όχι μόνο στο Κιότο αλλά σε όλη την χώρα.
(κιότο - προάστεια, αλλά το ρύζι ρύζι)
Από την υπερπληθώρα αξιοθέατων αρχικά επέλεξα να επισκεφτώ τον ναό Κιγιομιζού. Πρόκειται για μία κατασκευή στις παρυφές ενός λόφου με μοναδική θέα στην πόλη και ένα σύμπλεγμα από πορτοκαλοκόκκινες παγόδες με ένα τεράστιο υπερυψωμένο ξύλινο μπαλκόνι μέσα στο δάσος. Για πολιτισμικούς λόγους, φαντάζομαι, αρκετοί Ιάπωνες επέλεγαν να προσεγγίσουν το οικοδόμημα φορώντας παραδοσιακά κιμονό.
Ακολούθησε το κάστρο Nijo-jo το οποίο χτίστηκε ως τόπος κατοικίας των ευγενών σογκούν Τοκουγκάβα, την περίοδο 1601-1625. Χαρακτηριστικό του κάστρου είναι τα «πατώματα των αηδονιών» τα οποία είχαν κατασκευαστεί με τέτοιον τρόπο ώστε με το πιο ελαφρύ βήμα να βγάζουν έναν χαρακτηριστικό ήχο που μοιάζει με την φωνή του αηδονιού. Αυτή ήταν και η προστασία από επίδοξους εισβολείς κατά την διάρκεια της νύχτας. Παραδοσιακά οικήματα, ένας απίστευτος κήπος με φυτά μπονζάι, τάφροι με ψάρια κόι και ένα μικρό μουσείο συνθέτουν άλλη μία πανέμορφη γωνιά για περιήγηση.
Ψάρια κόι
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση