Η περιοχή Αρασιγιάμα είναι από τις ομορφότερες ολόκληρης της πόλης με πληθώρα αξιοθέατων αλλά και σημείων μοναδικής ομορφιάς. Υπάρχουν παραδοσιακά σπίτια και σοκάκια για να περπατήσεις, ένα γραφικό χωριό στους πρόποδες του παραπλήσιου βουνού, πάρκο, αγορά, καταστήματα με σουβενίρ και φαγητό, γενικά ένας ολόκληρος μικρόκοσμος μπορεί να σε απορροφήσει για όσο χρόνο εσύ επιλέξεις.
Ικανοποιημένος από την περιήγησή μου στην πρώην πρωτεύουσα αποχαιρέτησα τους Ιταλούς και συνέχισα για τον επόμενο σταθμό, και στοίχημα με τον εαυτό μου, το όρος Φούτζι. Κατευθύνθηκα προς την Ναγκόγια μέσα από ένα αστικοποιημένο περιβάλλον. Τα λίγα χιλιόμετρα που οδήγησα μέσα στην φύση μέχρι να φτάσω ήταν αρκετά να με κάνουν να ξεχαστώ. Κατάφυτα βουνά, ποτάμια, φράγματα όλα σε αρμονία με το περιβάλλον.
Οι Ιάπωνες δεν έχουν αφήσει τίποτα στην τύχη. Όλα τα πρανή είναι είτε χτισμένα είτε στερεοποιημένα με τσιμέντο ταχείας πήξεως. Οι πλαγιές των βουνών έχουν πακτωθεί με τσιμεντένιες κατασκευές για να εμποδίσουν τις κατολισθήσεις. Ξεχάστε τις κοτρώνες, τα χαλίκια και τα πάσης φύσεως πετρώματα στην μέση του δρόμου. Η πρόληψη πρέπει να είναι η τρίτη θεότητα της Ιαπωνίας την οποία με ευλάβεια ακολουθούν οι κάτοικοι της χώρας. Ακριβώς όπως και στην Ελλάδα, που οι δρόμοι μας είναι ασφαλείς και πεντακάθαροι.
Μετά την Ναγκόγια πέρασα στην Toyota και κατευθύνθηκα προς Shinshiro. Εκεί άλλαξα πορεία προς βορά. Ήθελα να κάνω μία πρώτη «εξερεύνηση» στις οροσειρές των γιαπωνέζικων Άλπεων και έτσι τράβηξα προς Toei. Οι ιαπωνικές Άλπεις είναι ένα σύμπλεγμα οροσειρών με πολλές κορυφές από 2.900 έως 3.200 μέτρα. Βρίσκονται στο νησί Χονσού και διακρίνονται στις νότιες, κεντρικές και βόρειες Άλπεις. Είναι πανέμορφες, όχι όμως και τόσο αθώες αφού πολλές κορυφές είναι ενεργά ηφαίστεια με πιο πρόσφατο παράδειγμα το βουνό Ontake, περίπου 120 χλμ σε ευθεία γραμμή από το Toei, το οποίο εξεράγει το 2014 σκοτώνοντας 54 άτομα.
Αφήνοντας αυτές τις «αρνητικές» πληροφορίες στο πίσω μέρος του μυαλού μου απόλαυσα μία πανέμορφη διαδρομή με ελάχιστη κίνηση μέσα από τούνελ, καταπράσινες βουνοπλαγιές και πάρα πολλά ποτάμια. Μικρά χωριά και αγροικίες που και που ξεπρόβαλλαν από τις στροφές με υποδειγματική όμως αφομοίωση με το περιβάλλον .
Από το Toei κινήθηκα σε ευθεία γραμμή προς Sakuma και ύστερα πήρα τον 473 νότια προς Χαμαμάτσου μέσα από μία εξίσου όμορφη διαδρομή έχοντας πλάι μου τον ποταμό Tenryu.
Είναι πραγματικά ασύλληπτος ο αριθμός των ποταμιών που υπάρχουν στην χώρα. Παρόλα αυτά όμως μόνο 6 ξεπερνούν τα 200 χλμ σε μήκος. Όμως το αξιομνημόνευτο είναι τα έργα στα οποία έχουν επενδύσει οι Ιάπωνες πάνω στα ποτάμια. Αμέτρητα φράγματα, διαμορφώσεις στις κοίτες τους και τείχη στις όχθες των ποταμών σε αφήνουν πραγματικά άναυδο. Τίποτα σε αυτή την χώρα δεν έχει αφεθεί στην τύχη.
Από την Χαμαμάτσου κινήθηκα προς Σιζουόκα και κατέληξα στο Kawaguchiko 30χλμ από το όρος Φούτζι. Αυτό το κομμάτι της διαδρομής ήταν σχετικά επίπεδο με πάρα πολλές καλλιέργειες ρυζιού και ακόμα πιο πολλά μακρυμούτσουνα πουλιά να σκαλίζουν ανάμεσά τους.
Είδα πάρα πολλά πανέμορφα ιαπωνικά σπίτια αλλά, δυστυχώς, και αρκετά γήπεδα μπέιζμπολ. Η σχέση των ιαπώνων με τους αμερικανούς πρέπει να φέρνει λίγο από το «σύνδρομο της Στοκχόλμης» αλλιώς δεν εξηγείται η τόση προσκόλληση με τις «αξίες» του λαού που σου ισοπέδωσε δύο πόλεις με ατομικές βόμβες.
Δυστυχώς γήπεδα μπέιζμπολ, αφίσες, πιτσιρίκια με στολές, είδα πάρα πολλά σε όλη την χώρα, μέχρι και σε σχολεία είδα να παίζουνε και έχω να πω μόνο αυτό: Στα μάτια μου το να παίζει ο ιάπωνας μπέιζμπολ είναι σαν να φοράει τσαρούχια ο Δαλάι Λάμα.
Στο Kawaguchikο έφτασα βράδυ με βροχή. Στο βάθος του ορίζοντα έβλεπα έναν σκοτεινό όγκο να σκεπάζει όλη την κοιλάδα. Αναμφισβήτητα ήταν το όρος Φούτζι (3.776 μέτρα) και αυτή ήταν και η καλύτερη οπτική επαφή που είχα με το βουνό. Έμεινα 4 βράδια ή πέντε μέρες σε ένα απίστευτα όμορφο χόστελ αλλά λόγω βροχής και ομίχλης δεν είδα ποτέ το βουνό. Ακόμα και όταν το ανέβηκα στην κορυφή έβρεχε και είχε ομίχλη και δεν έβλεπα Χριστό.
Η ανάβαση στην κορυφή του βουνού γίνεται από τρία μονοπάτια. Την πρώτη μέρα δοκίμασα να ανέβω από το Gotemba trail. Η πρωινή ομίχλη και το ψιλόβροχο δεν προμήνυαν θετική συνέχεια αλλά ήμουν αποφασισμένος.
Έφτασα οδικώς στα 1400 μέτρα και ξεκίνησα την ανάβαση. Η βροχή είχε σταματήσει και η ομίχλη είχε σπάσει, παρέμενε όμως στα μεγαλύτερα υψόμετρα. Αναθάρρησα και συνέχισα. Στο συγκεκριμένο μονοπάτι το έδαφος αποτελείτο από ηφαιστειακή στάχτη και το πόδι βούλιαζε μέσα ζητώντας επιπρόσθετη δύναμη σε κάθε βήμα.
Είχα διαλέξει αυτό το μονοπάτι επειδή είχα διαβάσει ότι η θέα ήταν εκπληκτική. Πράγματι, για τους μύωπες όμως αφού όσο ανέβαινα σε υψόμετρο η ομίχλη με τύλιγε μέχρι που η ορατότητά μου περιορίστηκε σε μερικά μέτρα. Η θερμοκρασία έπεσε κάτω από τους 10οC, αλλά δεν πτοήθηκα. Αυτό ήταν το πρώτο στραπάτσο. Ήθελα όμως να φτάσω στην κορυφή. Ανεβαίνοντας και με το μονοπάτι να μην φαίνεται από την ομίχλη έφτασα στα 2.900 μέτρα και μόλις 876 από την κορυφή. Εκεί έφαγα και το δεύτερο στραπάτσο. Η ομίχλη ήταν τόσο πηχτή που την έκοβες με μαχαίρι και η βροχή που είχε ξεκινήσει μερικές δεκάδες μέτρα χαμηλότερα είχε δυναμώσει σε απελπιστικό βαθμό.
Φοβούμενος πως μπορεί να εξελιχθεί σε καταιγίδα και να μαζέψω κανα ξέμπαρκο κεραυνό με γρήγορους ρυθμούς επέστρεψα στην βάση και από εκεί μούσκεμα στο χόστελ. Η πρώτη απόπειρα εκτός από κούραση (6 ώρες μου πήρε το πάνω κάτω) μου έδωσε την απαραίτητη εμπειρία σχετικά με τις καιρικές συνθήκες.
Την επόμενη μέρα δοκίμασα να ανέβω από το Yoshida trail. Ο δρόμος που οδηγεί εκεί ονομάζεται Subaru line road και πληρώνεις περίπου 15€ διόδια για να περάσεις. Το σκηνικό ήταν το ίδιο. Ομίχλη και ψιλόβροχο.
Ευτυχώς περίπου από τα 2000 μέτρα ομίχλη και βροχή είχαν εξαφανισθεί (όχι όμως από την κορυφή του βουνού) και αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να δω μερικές απίστευτες εικόνες. Τα σύννεφα κάλυπταν τα βουνά όχι όμως και τις κορυφές τους δίνοντας έτσι την εντύπωση πως βλέπεις νησιά να αιωρούνται σε μία θάλασσα από σύννεφα.
Μ-Α-Γ-Ε-Ι-Α !!!
Οδικώς έφτασα μέχρι τον 5ο σταθμό (σε σύνολο 10) στα 2.300 μέτρα. Πάρκαρα το μηχανάκι και μέσα σε ένα πέπλο ομίχλης ξεκίνησα πάλι για την κορυφή.
Ο 5ος σταθμός βρίσκεται ακριβώς πάνω από το τελείωμα του δάσους Αοκιγκαχάρα το οποίο περικλείει την βάση του βουνού. Για λόγους που ευτυχώς μου διαφεύγουν, αποτελεί την αγαπημένη τοποθεσία αυτοκτονίας των Ιαπώνων (78 πτώματα ανακαλύφθηκαν εκεί το 2002) σε σημείο που η κυβέρνηση αναγκάστηκε να βάλει πινακίδες που απαγορεύουν την «αυτοκτονία εντός του δάσους» !!! – δηλαδή έξω από αυτό μάλλον δεν τρέχει τίποτα υποθέτω…
Διασχίζοντας περίπου μισό χιλιόμετρο μέσα στο δάσος έφτασα στην Αλπική ζώνη της χαμηλής βλάστησης.