BIG IN JAPAN ΜΕΡΟΣ ΙΙI (ΙΑΠΩΝΙΑ)

[wanaka]

Η ευχάριστη έκπληξη στην Μουραγιάμα ήταν πως ένας από τους συνιδιοκτήτες του guest house ήταν ο Σαμ.



Άγγλος ο οποίος έφυγε από την βρεττανία σε ηλικία 22 ετών και ήρθε στην Ιαπωνία να διδάξει αγγλικά σε σχολείο. Του άρεσε, παντρεύτηκε, έκανε οικογένεια και έμεινε εκεί. Τώρα ασχολείται με την καλλιέργεια ρυζιού. Με τον Σαμ είχα την πρώτη πραγματικά σε βάθος συζήτηση για την χώρα. Είχα τόσα πολλά να τον ρωτήσω που χρειάστηκε, στην επιστροφή μου προς Τόκυο, να ξανακάνω διανυκτέρευση εκεί για να ολοκληρώσουμε την κουβέντα μας. Πήρα πάρα πολλές πληροφορίες, πολλές από τις οποίες τις έχω ήδη ενσωματώσει στο ταξιδιωτικό. Βέβαια μου έκανε και την ζημιά του αφού όταν του ζήτησα να μου βρει δρομολόγια πλοίου για το Χοκάϊντο αυτός μου έδωσε το καλοκαιρινό πρόγραμμα και θα δούμε στην συνέχεια τι έγινε.

[wanaka]

Από την Μουραγιάμα κατευθύνθηκα βόρεια προς Obanazawa – Shinjo – koneyama – Yuzama – Yokote και μετά πήρα τον 107 (ανατολικά). Εκεί στην διασταύρωση για Nishiwaga ξαναπήρα βόρεια τροχιά περνώντας από την Shizukuishi για να καταλήξω στην Μοριόκα, έχοντας λάβει την τελευταία γεύση μου από τις γιαπωνέζικες Άλπεις. Ο στόχος ήταν να φτάσω στην Oma, στο βορειότερο σημείο της νήσου Χονσού, να περάσω απέναντι στην Χακοντάτε και να πατήσω στην νήσο Χοκάϊντο.

Συνέχισα λοιπόν, πάντα εκτός αυτοκινητόδρομου, μέσω του δρόμου 4 προς Iwate – Ninohe – Towada και Noheji φτάνοντας στα βόρεια παράλια της χώρας μέσα από μία απολαυστική διαδρομή.



Μόνο ο αείμνηστος Βέγγος και οι Ιάπωνες σκουπίζουν τον δρόμο. Προσέξτε την σκούπα που κρατάει ο εργάτης. Είναι η γνωστή σε όλους μας "σαρωματιά" που την χρησιμοποιούσαν οι γιαγιάδες μας κατα κόρον. Τώρα μας έφαγε η βιλέντα... Για αυτό στο Βιλαμπάχο ακόμα τρίβουνε ..

[wanaka]

Ευτυχώς η κίνηση μετά την Μοριόκα ήταν μειωμένη αισθητά, αλλά και πάλι η ταχύτητά μου μικρή. Το θετικό με την χώρα είναι πως σου προσφέρει πλήθος διαδρομών αν δεν θέλεις να πληρώσεις διόδια. Και πάλι όμως τα χιλιόμετρα «βγαίνουν» δύσκολα στην χώρα του ανατέλοντος ήλιου. Τα διόδια όμως δεν αποτελούσαν παρά ένα μέρος του πολύπλοκου προβλήματος που ονομάζεται «οδηγώ στην Ιαπωνία».

Καταρχήν, αν και είναι ευρέως γνωστό, οδηγούν από την αριστερή πλευρά του δρόμου, όπως και στην Αγγλία και αυτό δημιουργεί κάποιες επιπλοκές τουλάχιστον μέχρι να το συνηθίσεις. Επιπρόσθετη προσοχή χρήζουν και οι δρόμοι οι οποίοι είναι πιο στενοί από τους αντίστοιχους Ελληνικούς και ευρωπαϊκούς. Τα όρια εντός πόλεων είναι 30 έως 50 χλμ ενώ στους επαρχιακούς και εθνικούς δρόμους άλλα 10 χλμ παραπάνω, δηλαδή έως 60 χλμ/ώρα.

Στον αυτοκινητόδρομο (highway) το όριο ταχύτητας είναι 100 χλμ αλλά υπάρχουν πολλά κομμάτια με ανώτατη ταχύτητα τα 60 και 70χμλ. Σε όλο αυτό έρχονται να προστεθούν και τα ανα 200 μέτρα φανάρια (σε αστικό τοπίο), συνεπώς οποιοδήποτε σχέδιο για γρήγορη οδήγηση και κάλυψη αποστάσεων πάει περίπατο. Πολλά φανάρια κρατάνε πάνω από λεπτό για αυτό είναι σύνηθες φαινόμενο οι οδηγοί να σβήνουν τους κινητήρες των οχημάτων τους για όσο διαρκεί το κόκκινο φανάρι.

[wanaka]

Παράλληλα εξαιτίας της συνεχούς επέκτασης των πόλεων και του περιορισμένου χώρου δόμησης, σε πολλά σημεία το αστικό τοπίο είναι συνεχές και τα όρια μεταξύ πόλεων δυσδιάκριτα. Χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα ακτογραμμής και σχεδόν συνεχούς δόμησης αποτελεί η διαδρομή Okayama - Οζάκα – Ναγκόγια - Χαμαμάτσου – Τόκυο (περίπου 700 χλμ), ενώ στο τρίγωνο των πόλεων Κιότο-Οζάκα-Κόμπε-Νάρα δεν μπορείς να γνωρίζεις το τέλος και την αρχή της κάθε πόλης.

Βρέθηκα να οδηγώ για 100 συνεχόμενα χιλιόμετρα ανάμεσα σε αστικό τοπίο περνώντας διαδοχικές πόλεις με ένα διάλειμμα ενός ή δύο χιλιομέτρων με εξοχή. Αν μπορούσα να οδηγήσω με μέση ωριαία ταχύτητα 50 χλμ ημερησίως ειλικρινά ήμουν ευχαριστημένος. Για όποιον έχει σκοπό να επισκεφτεί την χώρα και να την γυρίσει είτε πρέπει να έχει διαθέσιμα για διόδια κανα 400σάρι ευρώ είτε πρέπει να οπλιστεί με υπομονή, είτε να ασελγήσει πάνω στον κώδικα οδικής κυκλοφορίας …

[wanaka]

Μόνο οι κάθετοι δρόμοι που διασχίζουν το νησί ή αυτοί που βρίσκονται στην ενδοχώρα έχουν αισθητά λιγότερη κίνηση, αλλά είναι στενοί, με πολλές – λόγω βουνών- στροφές έτσι είναι σχεδόν ανέφικτο να διατηρήσεις υψηλή ταχύτητα. Εντός πόλεων οι κάμερες είναι πολλές ενώ στην επαρχία ελάχιστες έως καθόλου. Αστυνομική παρουσία να ελέγχει τα όρια ταχύτητας δεν είδα πουθενά και αυτό συμβαίνει μάλλον επειδή ολόκληρη η χώρα είναι στον αυτόματο πιλότο και αυτό συμπεριλαμβάνει και τους κατοίκους της…

Από το Noheji ακολούθησα τον παραλιακό δρόμο προς Yokohama (όχι αυτήν που ξέρουμε -αυτή είναι στο Τόκυο) – Mutsu και Όμα.

[wanaka]

Φτάνοντας στην Όμα είχα την τύχη να παρακολουθήσω ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα σε έναν πορτοκαλί βαμμένο ουρανό.



Οι εικόνες από τα παράκτια ψαροχώρια που συνάντησα στην διαδρομή με έκαναν να συνειδητοποιήσω πως τα σπίτια σε όλη την Ιαπωνία έχουν διαφορετική νοοτροπία και κατασκευή ανάλογα με το γεωγραφικό διαμέρισμα που βρίσκονται και αυτό μου άρεσε πολύ. Εδώ υπήρχαν πολλά ξύλινης κατασκευής, στις Άλπεις κυρίαρχο δομικό υλικό ήταν το τσιμέντο και το κεραμίδι και πάει λέγοντας.

Μπορεί να φαίνεται αστείο αλλά σκεφτείτε πως από την Ρουμανία μέχρι την Ιαπωνία οι κατασκευές στις επαρχίες ήταν λίγο πολύ οι ίδιες με αποκορύφωμα την Ρωσία όπου τα σπίτια από την μία άκρη της χώρας μέχρι την άλλη ήταν ίδια.

[wanaka]

Στο λιμάνι της Όμα βρέθηκα περίπου στις 18:00 τοπική ώρα και περίμενα να πάρω το πλοίο που έφευγε στις 19:00. Η απουσία κίνησης στην προβλήτα κατευθείαν με έβαλε σε σκέψεις. Επειδή σύμφωνα με τους νόμους του Μέρφι τα κακά νέα ταξιδεύουν πάντα γρήγορα, ο ένας και μοναδικός άνθρωπος που υπήρχε στην προβλήτα μιλούσε αγγλικά και μου εξήγησε πως αυτό που είχα σημειώσει (όχι εγώ ο Σαμ) ήταν το καλοκαιρινό δρομολόγιο. Το χειμερινό έχει 2 δρομολόγια ημερησίως στις 07:00 και στις 14:00. Είπα και εγώ να πάρω πλοίο εκτός Ελλάδας και να μην συμβεί κάτι ;;;;;;

Πάντως αυτό το θέμα με τα πλοία στο εξωτερικό πρέπει με κάποιο τρόπο να το εκμεταλλευτώ οικονομικά ...

Σε ένα γύρισμα της τύχης το κτίριο με τα γραφεία της εταιρίας είχε ανοιχτό το ίντερνετ και βρήκα ένα κάμπινγκ στα 3 χλμ από το λιμάνι. Σφαίρα έφυγα για εκεί. Το κάμπινγκ ήταν ελεύθερο σε ένα πάρκο με γρασίδι και εγκαταστάσεις κουζίνας και υγιεινής. Με περίσσεια ευχαρίστηση έστησα σκηνή και την έπεσα.

[wanaka]

Την έπεσα τότε, την πέφτω και τώρα και η συνέχεια καθώς και το τέλος αργότερα..

Ήρθε το αργότερα.

Μπάινω στην τελική ευθεία ...

[wanaka]

Το επόμενο πρωί πήρα το πλοίο και πέρασα στο Χοκάιντο.





Από την Χακοντάτε μέσω του δρόμου 5 πήγα προς Mori - Yakumo - Oshamanambe - Kuromatsunai - kutchan – Οτάρου – Ebetsu και επέστρεψα στο Σαππόρο που αποτελεί και την «πρωτεύουσα» του νησιού. Τα διαστήματα βροχής τις τελευταίες μέρες είχαν αυξηθεί, ευτυχώς όμως όχι και το κρύο. Η μορφολογία του Χοκάιντο δεν διαφέρει από αυτή της υπόλοιπης χώρας με την διαφορά πως τα βουνά εδώ δεν είναι τόσο ψηλά. Η βλάστηση εξακολουθεί να είναι οργιώδης και οι διαδρομές καταπράσινες.

[wanaka]

Η θάλασσα σε όλες τις πορείες μου είχε αυτό το γκρίζο, μουντό χρώμα του ωκεανού. Σκοτεινή, ακόμα και όταν έχει ήλιο δεν σε προδιαθέτει για να κάνεις μια βουτιά.








Κατά την διαδρομή μου στο Χοκάϊντο είδα αρκετές ομάδες με χάρλει και όλο τον εξοπλισμό (δερμάτινα, μπότες κ.λπ) να παραβιάζουν όλα τα όρια ταχύτητας. Βασικά όλες οι μηχανές πηγαίνανε μπούνια. Προφανώς στις εσχατιές της χώρας οι μηχανόβιοι πηγαίνουν για να ξεμπουκώνουν τα μοτόρια.

[wanaka]

Στο Χοκάιντο είδα και τις πρώτες αγελάδες και άλογα της Ιαπωνίας. Μπορεί να ακούγεται παράξενο αλλά είναι η πραγματικότητα. Η ορεινή μορφολογία της χώρας δεν επέτρεψε ποτέ στους Ιάπωνες να αναπτύξουν την κτηνοτροφία και τα παράγωγά της (γαλακτοκομικά προϊόντα), έτσι ακόμα και σήμερα πολλοί Ιάπωνες έχουν δυσανεξία στην λακτόζη. Αυτό έχει σαν συνέπεια το γάλα να είναι από σόγια και τα τυριά πανάκριβα αλλά και άγευστα. Ναι έκανα το λάθος και έφαγα μερικά.

Η νήσος Χοκάιντο είναι το μοναδικό μέρος της χώρας που έχει κτηνοτροφικές μονάδες. Αυτό που μου προξένησε μεγάλη εντύπωση ήταν πως είδα μερικές φάρμες με άλογα και αγελάδες στις οποίες ο κόσμος πήγαινε και έβγαζε φωτογραφίες μαζί με τα ζώα. Είναι τελικά τι λείπει στον καθένα.

[wanaka]

Το Σαππόρο είναι μία πανέμορφη διαφορετική Ιαπωνική μεγαλούπολη. Έχει χτιστεί με βάση αμερικανικά πρότυπα και το διασχίζει ο ποταμός Toyohira. Είναι γνωστό για το φεστιβάλ χιονιού που διοργανώνεται κάθε χρόνο με εκθέσεις γλυπτών από πάγο και κατασκευών από χιόνι που παρουσιάζονται στα τέσσερα πάρκα της πόλης. Σε ένα από αυτά, στο πάρκο Odori δεσπόζει και ο «Sapporo TV Tower». Στο τέλος του πάρκου βρίσκεται και το δημαρχείο της πόλης. Το εν λόγω πάρκο είναι ουσιαστικά μία μακρόστενη λωρίδα πλαισιωμένη από δενδροστοιχίες και επιβλητικά κτίρια. Γρασίδι, συντριβάνια και άπλετος χώρος για περπάτημα δίνουν την ευκαιρία για στιγμές χαλάρωσης. Επιπλέον πολλές εκδηλώσεις λαμβάνουν χώρα εκεί καθόλη την διάρκεια του χρόνου.



Τώρα αυτή η πολυκατοικία δεν μοιάζει σαν jenga;



Το έδεσε το πλοίο η κυρία ....

[wanaka]

[wanaka]

Την περίοδο που το επισκέφτηκα είχε ένα φεστιβάλ φαγητού. Επειδή με είχε κόψει μαύρη πείνα τις τελευταίες μέρες έπεσα με τα μούτρα, χωρίς φυσικά να ξέρω τι τρώω. Για παράδειγμα είδα κάτι σαν κρέας και όταν το πήρα ήταν αυγά με ρύζι και μανιτάρια και κάτι φύλλα και κομμάτια μπαμπού + κάτι που έμοιαζε με κρεμμύδι σε πράσινο όμως χρώμα. Ζαλισμένος από την «επιτυχία» συνέχισα με κάτι καλαμάκια που είχαν κάτι τηγανισμένο μέσα το οποίο υπέθεσα ότι ήταν κρέας, αλλά ήταν ψάρι.

Ύστερα από την δεύτερη σερί επιτυχία μου (εννοείται πως τα καταβρόχθισα όλα), πήρα κάτι που υπέθεσα πως ήταν πατάτες τηγανητές αλλά ήταν σόγια. Επειδή όμως δεν ήθελα να την πατήσω στο γλυκό πήγα σε ένα «Lawson» και πήρα μία σακούλα «σιουκουρίμου» (κάτι σαν σου με κρέμα ζαχαροπλαστικής) και τέντωσα τελείως. Συνεπώς την άραξα σε ένα παγκάκι σαν το φίδι για να χωνέψω γιατί δεν μπορούσα να κάνω βήμα. Μετά από καμιά ώρα σηκώθηκα να πάω στο χόστελ κάτω από ακόμα μία δυνατή βροχή.

[wanaka]