BIG IN JAPAN ΜΕΡΟΣ ΙΙI (ΙΑΠΩΝΙΑ)

[wanaka]

Μία από τις ιδιομορφίες της χώρας είναι και τα λεγόμενα «convenience stores». Μικρά καταστήματα (περίπου 50 τ.μ) σαν τα δικά μας ψιλικατζίδικα διάσπαρτα σε όλη την χώρα. Περιοδικά, ζαχαρώδη, αναψυκτικά, έτοιμο φαγητό αλλά και ίντερνετ υπό προϋποθέσεις. Κάποια είναι ανοιχτά όλο το 24ωρο και τα πιο γνωστά είναι τα Lawson, 7/Seven, Family mart, και τα Κ. Λίγο πιο ακριβά από τα σούπερ μάρκετ, σε βγάζουν από δύσκολες καταστάσεις εύκολα. Το σημαντικό είναι πως όλα έχουν ΑΤΜ αλλά με τα capital controls που έχουμε δεν βοήθησε πολύ αυτό.

[wanaka]

Εδώ πρέπει να εξηγήσω και το τι παίζει με το ίντερνετ στην Ιαπωνία. Πριν πάω πίστευα ότι στην χώρα της τεχνολογίας το ίντερνετ θα ήταν διαθέσιμο ακόμα και μέσα στο νερό. Λάθος. Η πολιτική της παροχής είναι πολύ περιοριστική. Πέρα από τα χόστελ (και υποθέτω και στα ξενοδοχεία) που παίρνεις τον κωδικό και έχεις σύνδεση, δωρεάν ίντερνετ χωρίς κάποιας μορφής καταχώρηση έχει σε ελάχιστα σημεία και όπου έχει ζητάει email, και σε κάποιες περιπτώσεις και αριθμό τηλεφώνου.

Η πρόσβαση είναι περιορισμένης χρονικής διάρκειας, ισχύει για ένα 24ωρο και σε κάποιες περιπτώσεις έχεις πέρα από τον χρονικό περιορισμό και περιορισμό στο πόσες φορές θα συνδεθείς ανα ημέρα. Δυνατότητα να κάνεις σύνδεση δεν σου δίνουν (το δοκίμασα σε εταιρίες όπως η docomo και η Softbank). Η καλύτερη λύση είναι να αγοράσεις μέσω διαδικτύου κάρτα sim πριν επισκεφτείς την χώρα. Πέτυχα έναν τουρίστα στο χόστελ στο Σαππόρο και μου επιβεβαίωσε αυτό που είχα διαβάσει σε διάφορες ιστοσελίδες. Το κόστος κατοχής ίντερνετ είναι ακριβό (35€ για 3 giga για ένα μήνα) αλλά η διευκόλυνση που σου παρέχει είναι μεγάλη.



Το σήμα της Softbank

[wanaka]

Η βροχή των τελευταίων ημερών δεν έλεγε να σταματήσει και το δελτίου καιρού πέρα από τους τυφώνες έδειχνε πως για την επόμενη εβδομάδα θα έριχνε νερό σε όλη την χώρα. Πλησιάζοντας στο τέλος του ταξιδιού μου χρονικά και χιλιομετρικά ξεκίνησα για το Τόκυο και τον τελευταίο σταθμό της διαδρομής μου. Από το Σαππόρο πήρα τον δρόμο 453 προς την λίμνη Shikotsu. Η λίμνη ήταν θαυμάσια αλλά ο καιρός όχι.



Συνέχισα με τον 276 προς το Kimobetsu και κατόπιν νότια στον 230 προς Rusutsu – Toyoura. Τα ομιχλιασμένα βουνά και η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος απάλυναν κάπως την ταλαιπωρία από την συνεχή βροχή. Οι διαδρομές δίπλα σε ποτάμια και λίμνες ήξερα πως θα ήταν οι τελευταίες μου στην χώρα για αυτό και προσπάθησα να τις χαρώ όσο περισσότερο μπορούσα.

[wanaka]

Φτάνοντας στην Toyoura από την πλευρά του Ειρηνικού ωκεανού πήρα τον 37 και παραλιακά κινήθηκα προς Oshamanbe. Εκεί έκοψα δυτικά προς Imakane – Setana και βρέθηκα στην πλευρά της ιαπωνικής θάλασσας. Σκόρπιες καλλιέργειες, μερικά λιβάδια και χαμηλοί αλλά πλήρως δασωμένοι λόφοι περνούσαν από μπροστά μου. Συνέχισα νότια προς Otobe – Assabu και έφτασα στο Χακοντάτε ύστερα από άλλη μία υπέροχη παραλιακή διαδρομή.





Ο καιρός με είχε αποσυντονίσει τελείως. Βροχή, ήλιος, σύννεφα, καπάκια βροχή κουράστηκα. Το βάλε βγάλε του αδιάβροχου είχε καταντήσει ρουτίνα πια...

[wanaka]

Είναι όμως αυτή η "διαφορετική μαγεία" που έχει η φύση όταν βλέπεις εικόνες ίδιων θεμάτων με αυτές στην Ελλάδα που χρωμάτιζε τις πορείες μου. Έτσι μέσα στο πλοίο απόλαυσα άλλο ένα αρχικά «θυμωμένο» και έπειτα πύρινο, ανάμεσα στα σύννεφα, ηλιοβασίλεμα.





Νύχτα πια βρέθηκα απέναντι στην Όμα. Διανυκτέρευσα στην ύπαιθρο και το πρωί ξεκίνησα την πορεία προς τον νότο. Πατώντας στο Χονσού σκέφτηκα πως ήμουν πια στην τελική ευθεία.

[wanaka]

Το πρωί ο ουρανός είχε αυτό το βαρύ γκίζο και καταθλιπτικό χρώμα αλλά ήμουν τόσο γεμάτος από εικόνες που δεν πτοήθηκα. Κατευθύνθηκα νότια προς Mutsu, αφού κάθισα πρώτα λίγα λεπτά να χαζέψω την ανεπιτυχή προσπάθεια του ήλιου να ξεφύγει από τα σύννεφα.



Με τα σύννεφα να κάνουν την μέρα νύχτα συνέχισα προς Higashidori – Hachinohe και Kuji εισερχόμενος στην περιοχή που είχε χτυπήσει το τσουνάμι του 2011. Στο μυαλό μου ήρθε πάλι ο δήμαρχος που με το τείχος που έφτιαξε έσωσε την πόλη του (30 χρόνια μετά) και προσπαθούσα να καταλάβω αν ήταν οραματιστής ή τυχερός ή απλά τυχοδιώκτης.

Βυθισμένος στις σκέψεις μου διέσχιζα μικρά χωριουδάκια, δρόμους ανάμεσα στα δέντρα πλάι στην θάλασσα, σκόρπιες καλλιέργειες και ένα σκασμό από εικόνες που έφτιαχναν μία διαδρομή την οποία αμφιβάλλω αν θα ξανασυναντήσω αλλού.

[wanaka]

Η απεραντοσύνη του Ειρηνικού ωκεανού γέμιζε την ματιά μου ενώ προσπαθούσα να φανταστώ πως θα ήταν η περιοχή όταν η θάλασσα ξεχύθηκε και κατάπιε την ξηρά. Από το Kuji συνέχισα προς Miyako με τα έργα για το «Μέγα τείχος της Ιαπωνίας» να είναι σε πλήρη εξέλιξη. Ογκοδέστατες κατασκευές μου έφεραν στο μυαλό μου τα κυκλώπεια τείχη της Τίρυνθας. Γέφυρες, ποτάμια, λιμάνια και τούνελ εναλλασσόντουσαν μπροστά μου σε μία πρωτόγνωρη διαδρομή.

Ιχθυοκαλλιέργειες, κυριολεκτικά η μία πάνω στην άλλη, ψαράδικα, τσιμεντωμένες ακτές, από αριστερά και κατάφυτα βουνά πάντα με τα απαραίτητα αντιολισθητικά έργα στα δεξιά μου. Επέλεξα τον άκρως παραλιακό δρόμο και οι στροφές με τις ανηφόρες κατηφόρες γέμιζαν την διαδρομή με εναλλαγές και όμορφες εικόνες. Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό από το πάντρεμα της δόμησης με την φύση. Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο. Νόμιζα πως η Ελβετία και η Αυστρία ήταν οι πρωτοπόροι σε τέτοιου είδους κατασκευές αλλά πιστέψτε με είναι πολύ πίσω από τους Ιάπωνες. Πιστεύω ότι θα μπορούσα να οδηγώ μέρες σε τέτοια τοπία. Συνέχισα προς Kamaishi – Ofunato και Kessennuma.

[wanaka]

[wanaka]

Κάπου εκεί η κίνηση είχε αρχίσει να πυκνώνει επικίνδυνα οπότε ήταν η κατάλληλη στιγμή για να πάρω τον 456 και να κατευθυνθώ προς το Tome και την ενδοχώρα. Συνέχισα με τον 346 περαιτέρω νότια και μετά κατευθύνθηκα δυτικά με τον 347 προς Οσάκι και Obanazawa.

Μετά από λίγο βρισκόμουν στην Μουραγιάμα και για δεύτερη φορά στο Gust house του Σαμ. Τελικά έχουν δίκαιο πως ο ταχυδρόμος χτυπάει δύο φορές. Αποκαμωμένος όπως ήμουνα και μούσκεμα (έριχνε για τα καλά) ο Σαμ προσφέρθηκε να με πάει σε κάποιες ιαματικές πηγές που βρίσκονταν σε ένα παραπλήσιο ξενοδοχείο. Εννοείτε πως δέχθηκα και πέρασα υπέροχες στιγμές μέσα στο καυτό νερό σκεφτόμενος πως, ακόμα και τώρα που το ταξίδι μου τελείωνε, δεν είχα πιστέψει πως βρισκόμουν στην Ιαπωνία. Όπως έλεγε και η πασίγνωστη διαφήμιση «όνειρο ζω μην με ξυπνάτε».

Πίσω στο σπίτι με περίμενε ένα εξαίσιο τραπέζι με ρύζι, ψάρια, σόγια και μερικά λαχανικά. Ακολούθησε μία ακόμα μακροσκελέστατη κουβέντα με τον Σαμ και μετά ξεράθηκα στον ύπνο.

[wanaka]

Το πρωί ο καιρός είχε χειροτερέψει και η βροχή ήταν συνεχής με ελάχιστα διαλείμματα. Με χώριζαν περίπου 400 χλμ από το Τόκυο και τον τελευταίο σταθμό της διαδρομής μου. Είχα κλείσει χόστελ στο κέντρο, αν μπορείς να βρεις κέντρο σε αυτή την χαοτική πρωτεύουσα, κοντά στα γραφεία της εταιρίας που θα μου έκανε την μεταφορά της μηχανής προς Πειραιά. Κινήθηκα νότια προς Γιαμαγκάτα και μετά ακολουθώντας τον 13 έφτασα στην Yonezawa.

[wanaka]

Ακολούθησα τον 121 προς Kitakata, μία απομονωμένη δασόφυτη διαδρομή που περνάει από το βουνό Iimori-yama. Κάπου εκεί καθώς οδηγούσα, έπιασε η άκρη του ματιού μου μία φιγούρα που διέσχιζε τον δρόμο. Το μάτι κατευθείαν την αναγνώρισε, το μυαλό όμως χρειάστηκε μερικές στιγμές να το συνειδητοποιήσει. Μαϊμούδες !!! Ο Σαμ με είχε πληροφορήσει για την ύπαρξή τους, αλλά δεν πίστευα ότι θα ήμουν τόσο τυχερός για να τις συναντήσω. Η πραγματικότητα όμως με διέψευσε ευχάριστα.

Κάθισα αρκετά λεπτά να τις παρατηρώ και να τις φωτογραφίζω ακούγοντας τον ήχο της βροχής πάνω στο κράνος μου. Πιο πέρα είδα και την σχετική πινακίδα που προειδοποιεί τους οδηγούς για την ύπαρξή τους.

[wanaka]

Διπλά χαρούμενος συνέχισα προς την Αϊζουγουακαμάτσου.(όνομα ε; ) Εκεί πήρα τον 294 προς Tenei και Shirakawa. Χωρίς να το περιμένω έκανα άλλη μία απίστευτη διαδρομή μέσα από δάση και μικρά ποτάμια. Οι συστάδες από μπαμπού ξεχώριζαν μέσα στα δέντρα δίνοντας ένα πιο ζωντανό πράσινο χρώμα στο τοπίο. Κάτω από μια βροχή που είχε αρχίσει να πυκνώνει επικίνδυνα έφτασα στην Nakagawa και στο ηρωικό Motegi. Από τότε πίστευα πως ο Ρόσσι το είχε χάσει το πρωτάθλημα (Κούλα πολύ κωλόπαιδο ο Μαρκέζ) αλλά σκέφτηκα πως είναι ικανός να τρέχει μέχρι τα 50 του για να πάρει το 10ο, οπότε το μόνο που χρειάζεται είναι υπομονή.

Συνέχισα προς Moka – Shimotsuma – Moriya – Matsudo και ξαφνικά την είδα ... Τόκυο 29χλμ.

[wanaka]

Είσοδος με καταρράκτες βροχής, αλά Βλαδιβοστόκ, και πυκνή αστική δόμηση 40 χλμ από το κέντρο. Χρειάστηκα μιάμιση ώρα και φουλ παραβάσεις του Κ.Ο.Κ για να φτάσω στο χόστελ. Εκεί αφού πρώτα έγινα μπίλιες με την ρεσεψιόν (γιατί δεν είχαν πάρκινγκ όπως έλεγε στην ιστοσελίδα και για άλλους λόγους) έπεσα να ξεκουραστώ μετά από άλλη μία γεμάτη μέρα.

Το πρωί φόρτωσα πάλι το μηχανάκι, μέσα από ένα εκνευριστικό ψιλόβροχο και πήγα στα γραφεία της εταιρίας που είχα κλείσει ραντεβού. Τακτοποίησα τα της μεταφοράς και κανόνισα και το αεροπορικό εισιτήριο της επιστροφής. Να ναι καλά ο «Τσιάν» και το ταξιδιωτικό πρακτορείο του που με έφτιαξε. Πριν φτάσω στο Τόκυο είχα σχέδια να έμενα μερικές μέρες για να το γυρίσω αλλά το δελτίο καιρού έλεγε βροχή, βροχή και πάλι βροχή.

Είχα βαρεθεί να στεγνώνω τα ρούχα μου και αυτή η διαδικασία με είχε κουράσει αφάνταστα, οπότε αποφάσισα να κινηθώ αλλιώς. Βρήκα στην άλλη άκρη του κόλπου στην Kyonan ένα ξενοδοχείο και αποφάσισα να περάσω εκεί ένα διήμερο για να ξεκουραστώ και αφού στεγνώσω τα ρούχα μου να ξεχωρίσω ποια πράγματα θα φύγουν με το μηχανάκι και ποια μαζί μου. Έπειτα την Παρασκευή θα επέστρεφα στο Τόκυο θα έβαζα το v strom σε κούτα και θα είχα άλλη μία διανυκτέρευση εκεί. Με την βοήθεια του καιρού θα είχα την δυνατότητα να δω κάποια πράγματα που είχα στο μυαλό μου. Την επομένη θα επέστρεφα αεροπορικώς Ελλάδα.

[wanaka]

Επέλεξα να μεταβώ στην περιοχή Καβασάκι για να πάρω την «Tokyo bay Aqua Line» και να βγω στην άλλη πλευρά του κόλπου στο Kisarazu. Από εκεί η Kyonan απείχε περίπου 45 χλμ. Μετά από μία μικρή περιπλάνηση υπό συνεχή βροχή βρήκα το πέρασμα και αφού πλήρωσα 10€ διόδια μπήκα. Μετά όμως από μερικές γέφυρες τα έκανα μαντάρα. Τρεις διασταυρώσεις με την μία να είναι ο Ζονκ και εγώ φυσικά διάλεξα αυτήν. Είδα Γιοκοχάμα, έστριψα και βρέθηκα 20 χλμ πιο πίσω από εκεί που είχα ξεκινήσει. Βέβαια όταν βλέπεις στο gps σου αυτό (και με βροχή) άντε βγάλε άκρη.



Γελώντας απόλαυσα μία απίστευτη διαδρομή μέσα από γέφυρες, ουρανοξύστες, αποθήκες, εργοστάσια, προβλήτες και πάρα πολλούς πολυεπίπεδους δρόμους και κόμβους. Αποφάσισα να συνεχίσω παραλιακά μέχρι την Kyonan η οποία απείχε πλέον περίπου 150 χλμ με τα 110 από αυτά μέσα από πλήρη αστική δόμηση.

[wanaka]

Τελικά το λάθος μου αυτό μου βγήκε σε καλό. Αν εξαιρέσεις το γεγονός πως μου πήρε 4 1/2 ώρες να φτάσω συνειδητοποίησα πόσο μπροστά είναι οι Ιάπωνες από οτιδήποτε άλλο έχω δει μέχρι τώρα. Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω με λόγια τα όσα τα μάτια μου είδαν.