Θα παραθέσω εδώ την αγαπημένη ιστορία του πατέρα μου από την εποχή που ήταν ναυτικός στα νιάτα του...
Τρίτος μηχανικός ήταν, όλη μέρα στο μηχανοστάσιο και μέσα στα λάδια και τα γράσα και σε κάποιο ταξίδι στην Οσάκα έπρεπε να λύσουν το πάνω μέρος του κινητήρα του πλοίου. Βάζουνε λοιπόν ένα κολάρο στο μπουλόνι και αρχίζουν να το χτυπάνε εναλλάξ με βαριοπούλες.
Μετά από λίγο εμφανίζεται ομάς Ιαπώνων μηχανικών με κάτασπρες στολές, τόσο απαστράπτουσες που οι δικοί μας νόμιζαν ότι ήρθε το υγειονομικό
Ανοίγουν το μάνουαλ, εφαρμόζουν το αερόκλειδο, επιλέγουν την κατάλληλη ροπή και φρρρρρττττ, σε τρία λεπτά έχουν αφαιρέσει όλα τα μπουλόνια!
Αυτά τη δεκαετία του '60, οπότε καταλαβαίνεις ότι όντως τους κοιτούσε σαν εξωγήινους και μέσα σε τρία λεπτά κατάλαβε ότι, συγκριτικά, είμαστε εκατό χρόνια πίσω απ' τις αρκούδες.
"Παραξενιές" βέβαια έχουνε όλοι οι λαοί, όσο γενικευτικό και να είναι αυτό, αλλά το ίδιο αντίστοιχα παράξενοι μπορεί να φαινόμαστε και εμείς σε αυτούς.
Για παράδειγμα, μετά το κλασικό "οι Ιάπωνες απεργούν δουλεύοντας με μία μαύρη κορδέλα στο κεφάλι", πρόσφατα έμαθα ότι οι οδηγοί λεωφορείων απεργούν πάλι δουλεύοντας και εξυπηρετώντας τους συμπολίτες τους, αλλά αφήνοντάς τους να επιβιβαστούν χωρίς να πληρώσουν εισιτήριο
