Τελευταίο "σύγχρονο" LP που αγόρασα κατά σύμπτωση το 94 ρε μαν...Δημοσιεύθηκε αρχικά από BLiTzER
Το πρώτο δικό μου άλμπουμ το αγόρασα το '94. Φυσικά σε cd.Ποτέ δεν ήμουν ρετρολάγνος, σε τίποτα. Ο πατέρας μου είχε εκατοντάδες βινύλια, αλλά άκουγε ελληνικά. Παρ'όλα αυτά είχα βρει μερικούς rock και disco δίσκους στη συλλογή του.
(δεν λέμε για τις μετέπειτα καταδρομικές σε δισκάδικα για παλιά άλμπουμς)
γυρνούσε στην παρέα των "κλαρκ" μονολογώντας "back λέει" και έκλαιγε. Να δεις που το σύνθημα του Αλέξη "Go back mrs Merkel" αυτός το έγραψε.
Ναι, το δικό μου ήταν η άλλη τεράστια επιτυχία της χρονιάς στο είδος, το Smash.
Life begins at 45°.
Τι λε ρε αχαίρευτε χαδιάρη ...
https://www.moto.gr/forums/showthrea...=1#post2196893
Εσένα ρε σε είχα για πιο σοβαρό...
Δηλαδή τι, νεφόπληκτος από κούνια;
Χάνεις φίλος αν δεν έχεις ακούσει αυτό το LP ...
Μπάκ ρέι που χάνω φίλους αν δεν το έχω ακούσει... Τελικά είναι ΤΙΜ και όχι Τζιμ, το βρήκα. Εντάξει, της ηλικίας σου είναι το στιλ, αμέρικαν μπαρ, μίλλερς, στέτσον και μπρόουκμπακ μάλμπορο. Γιατί το ρο τρώγεται επισήμως στο εν λόγω. Το έπαιζαν στο κασσετόφωνο του στρατηγού Λη ο Μπο και ο Λιουκ, στα διαλείμματα από την Ντόλι Πάρτον
Μλκ μου, άκουσε το πρώτα και μη βιάζεσαι να γράφεις κάντρυ σχόλια.Εκτίθεσαι λέμε...Μπάκ ρέι που χάνω φίλους αν δεν το έχω ακούσει... Τελικά είναι ΤΙΜ και όχι Τζιμ, το βρήκα. Εντάξει, της ηλικίας σου είναι το στιλ, αμέρικαν μπαρ, μίλλερς, στέτσον και μπρόουκμπακ μάλμπορο. Γιατί το ρο τρώγεται επισήμως στο εν λόγω. Το έπαιζαν στο κασσετόφωνο του στρατηγού Λη ο Μπο και ο Λιουκ, στα διαλείμματα από την Ντόλι Πάρτον
Δε μπορεί να μην έχει ακούσει το Basket Case...
Life begins at 45°.
LOL όχι δεν είναι κάντρυ αλλά είναι το κλασσικό Αμερικάνικο ροκ της εποχής. Άκουσα ΤΡΙΑ ολόκληρα τραγούδια τόση ώρα και λίγο αποσπασματικά τα υπόλοιπα. Φτάνει. Ίσως άλλη ώρα/άλλη διάθεση να αντέξω παραπάνω.
Κοιτάω και ακούω το τοπ 100 της χρονιάς... Τι ακούγατε και εσείς τότε... Ευτυχώς είχε και μερικά που επιβιώνουν ως σήμερα "φρέσκα".
Punk/rock*. Ήταν στο peak του τότε.
Ποτέ δεν ήμουν φαν Green Day ή του είδους γενικότερα, αλλά το Smash ήταν δισκάρα. Ε πάρε μια γεύση κι από αυτό: https://www.youtube.com/watch?v=C6jz1hewTzA
Life begins at 45°.
Μικρέ τα ακούσαμε KAI τότε που βγήκαν αυτά. Με ξένιζαν και με ξενίζουν ακόμα τραγούδια του δίλεπτου χωρίς σόλο, αλλά τι να πεις... Ήταν η μόδα.
Τον Τιμ Μπάκλει του αφάνα δεν τον ήξερα, η μαμά ήταν "νέο κύμα" κλπ κλπ κλπ και δεν είχα τέτοια ακούσματα σπίτι μέχρι που βρεθήκαμε με κασσετόφωνα και ανταλλαγές στο σχολείο, όπου ανακαλύψαμε το κλασσικό μέταλ και χαρντ ροκ. Για το οποίο τα 80ς ήταν θεϊκά και τα 90ς ήταν ταφόπλακα...
Άστο για βραδάκι ρε καμάρι με μπέρμπον παρεούλα ,τώρα βέβαια πιάσαν και οι ζέστες και δε λέει...
But there’s one frizzy-haired honky who could definitely pull his weight when it comes to music written between the sheets. With the high cheek bones and refined good looks that would later be seen in his son Jeff, Tim Buckley was that honky. He was totally white – both physically, and for much of his career, culturally – but he could get as hot as Gaye and as wild as Hendrix. He showed the music world that black or white, we all bleed red, and that red blood pumps down to where it counts in the same way for everyone.
With Greetings From LA, Tim is pure sex – cheating and slutting and thrusting his way through seven soul rock numbers. And, at the time, it was a shock. Before Greetings... Tim was a folkie through and through. Sure, he was a little more attractively esoteric, and he was far more willing to mix up his influences than others. But listening to his debut self-titled album – on which he sings sad, innocent, wide-eyed, restrained folk-pop numbers – it’s difficult to imagine he would come out with an album like Greetings….
But we’re all the better for it because he did. While his early albums are extremely attractive thanks to his beautiful, nigh-operatic, earnest vocals, it’s when he gets his groove on that the brilliance of Buckley comes through.
On the opening track, Move With Me, you know it’s on. It’s really fucking on. It’s funked-up, it’s hot, it’s sweaty, it’s a little bit ugly, it’s dirty. And it’s spectacular. When Tim sings the opening lines
I went down to the meat rack tavern
And found myself a big ol’ healthy girl
Now she was drinkin’ alone
Aw, what a waste of sin
he pumps the words out with a confidence and lusty zeal that no one had heard from him before. It was a revelation. And more than 30 years after it was released, it still is.
Things don’t stop there. The album just gets better. On Sweet Surrender, he explains his predilection for infidelity with notably sleazy self-satisfaction
Now you wanna’ know the reason
Why I cheated on you
Well, I had to be the hunter again
This little man had to try
To make love feel new again.
It’s less an exclamation than a proclamation. He’s going to get his, and he doesn’t care who it hurts. It’s brutal, but he’s putting it out there, and his libido evidently won’t be restrained.
By the time he gets to the album closer, Make It Right, he’s embraced his desires with a relish rarely seen in music. ‘Come on and beat me, whip me, spank me,’ he begs, ‘mama, make it right again.’ Yeah, it’s still on.
Only Nighthawkin’ steers away from sex, but the music doesn’t seem to have noticed the thematic adjustment. It’s still hot, and it’s still heavy, and those guitars are still pumping and the horns are still blowing. Tim talks about a drunk holding a knife to his throat, and for a second, you can see hormones are still on his mind, as he sings as if the rush of near-violence isn’t any different to the rush to orgasm.
Every track is a winner, but it’s Get On Top where Tim really shows us how it’s going to go down. With a killer riff kicking things off, the funk gets so heavy it almost hurts. Imagine the shock when Tim’s folkie fans – used to romantic ballads and tales of broken hearts – listened to a man in the throes of musical ecstasy, reciting a chorus of ‘Get on top of me woman’ – a breath – ‘I just wanna’ see what you learned.’
There it is, right there. Not too slow and not too fast. And it almost hurts because it’s so good. That’s Greetings From LA, and that’s the best album the brilliant Tim Buckley ever produced.
Τι σόλο μωρέ; Όλη η punk σκηνή αν μπορούσε να κρατήσει μια κιθάρα σωστά ήταν θαύμα. Μου θες και σόλο.
Κατά τ'άλλα, τα σόλο είναι τόσο 80s. Θέλουμε φρέσκες δομές και ιδέες στη μουσική.
Life begins at 45°.
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση