Σελίδα 3 από 4 ΠρώτοΠρώτο 1234 ΤελευταίοΤελευταίο
Προβολή αποτελεσμάτων 31 έως 45 από 60

Θέμα: Πελοπόννησος... το καθαρτήριο της ψυχής ...

  1. #31
    Banned
    Εγγραφή
    06/03/2012
    Μηνύματα
    2.773
    Αλλη μια ομορφη βολτα απο τον Βρασιδα!!!


    Παντα τετοια!!!

  2. #32
    Ampari power Το avatar του/της Eversman
    Εγγραφή
    29/05/2014
    Μηνύματα
    1.536
    Αγαπητέ Βρασίδα, το ταξιδιωτικό σου με προκαλεί να τα γράψω όλα στα παλιά μου τα παπούτσια και να κάνω αυτή τη μοναχική βόλτα που θέλω εδώ και καιρό, αλλά συνέχεια αναβάλω.

    Να 'σαι καλά, ευχαριστούμε που το μοιράζεσαι
    I'm the footprint on the sand ....

    Winterhater.

  3. #33
    Παλαιό μέλος Το avatar του/της buckley
    Εγγραφή
    28/02/2012
    Μηνύματα
    5.136
    Βιβλίο γράψε αδελφέ...

  4. #34
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Ένα θέμα που δεν μπορώ να βρω λύση αλλά προκύπτει πάντα, είναι όταν από ντόπιους ζητώ πληροφορίες για το πώς θα πάω κάπου … Καθόμασταν στην πάνω πλατεία και ρωτώ πως θα πάω προς Μεγαλόπολη.

    - Ααα … εύκολο … μου λένε. Θα πας από κάτω από το χωριό και θα τραβήξεις προς Λογκανίκο και όλο ίσια.
    - Δηλαδή, λέω …. την κατηφόρα κάτω μέχρι έξω από χωριό και θα βρω πινακίδα που λέει προς τα πού πάει ο δρόμος ?
    - Ε ναι .. μου λένε … Έξω από το χωριό και μετά ίσα πέρα …
    - Υπάρχει πινακίδα ?
    - Υπάρχει …

    Αφού τους χιλιοευχαρίστησα για τον κερασμένο καφέ (νά είστε πάντα καλά ρε πατριώτες !), δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω … ήταν και αυτή η κολασμένη κατηφόρα με τον διαβολοασφαλτοτάπητα … να μην κάνω το λάθος ? Πόσα και πόσα λάθη δεν μας άφησαν και καλές αναμνήσεις …
    Είχα τόσο παρασυρθεί από το στροφιλίκι που φτάνοντας στο Καστόρειο κάτι δεν μου κόλλαγε … Σταματώ και ρωτώ προς τα πού πάει για Λογκανίκο.

    - Φίλε από πού έρχεσαι … με ρωτούν.
    - Από Γεωργίτσι …
    - Πρέπει να γυρίσεις πίσω στο χωριό και να στρίψεις δεξιά μέσα στο χωριό … Έχεις έρθει τελείως ανάποδα …

    … δεν ξαναρωτώ ντόπιο για οδηγίες … τέλος.

    Ανεβαίνω ξανά και στην είσοδο του χωριού (χωρίς να υπάρχει καμία πινακίδα) στρίβω δεξιά. Γύρω από την άκρη του χωριού πάω πλέον προς Λογκανίκο. Περνώντας από την κάτω πλατεία με τον μεγάλο πλάτανο και τις ταβέρνες θυμήθηκα κάποια 36ωρα πριν που με την παρέα είχαμε σταματήσει εκεί λόγω βροχής. Όταν είχαμε τελειώσει τα ψητοπαϊδια και λοιπά χοληστηρενούχα εδέσματα έφταναν και οι πρώτοι από το οδοιπορικό αντοχής … Περασμένα μεγαλεία …

    Η διαδρομή μέχρι και έξω χαμηλά από Λογκανίκο ακολουθεί την ανατολική πλευρά του Ταϋγέτου. Εάν είναι όμορφη ? … έχουν στερέψει πλέον οι λέξεις που περιγράφουν την ομορφιά … δεν ξέρω πως αλλιώς να εκφράσω αυτά που τα μάτια της καρδιάς μου έβλεπαν … Κάτι ήξερε ο Λιαντίνης που διάλεξε αυτό το βουνό για να αποθέσει το φθαρτό σώμα και να αφήσει επιτέλους ελεύθερη την ψυχή του …

    Φτάνω εύκολα και γρήγορα Γέφυρα και αποφασίζω να μπω Μεγαλούπολη. Λίγο πριν περάσω απέναντι τον νέο δρόμο που ενώνει Κόρινθο με Καλαμάτα, στο κατάστιχο με τις καλές πράξεις της ζωής μου, γράφω το σώσιμο μιας χελωνίτσας που το τέλος της θα ήταν μοιραίο αν δεν πέρναγα από εκεί … Ελπίζω ο Πετράν να μετρήσει αυτόν τον πόντο όταν έρθει η ώρα του λογαριασμού …

    Κάπου στο τέλος της δεκαετίας ’60, ένα φεγγάρι μέναμε οικογενειακώς εδώ. Ο πατέρας μου δούλευε στο νεοκτιζόμενο τότε εργοστάσιο της ΔΕΗ και μέναμε σε εργατικές κατοικίες – παραπήγματα που είχαν κατασκευαστεί για αυτό τον σκοπό. Κάποιες φωτο από τότε σε ένα παλιό ξεθωριασμένο άλμπουμ έχουν καταφέρει και διατηρήσει αρκετές εικόνες και αναμνήσεις από εκείνες τις ημέρες. Αναρωτιέμαι εάν κάποτε η επιστήμη καταφέρει να ανασύρει από τα βάθη του σκληρού του μυαλού αυτά που είναι καταχωρημένα εκεί μέσα … τι θα βγει στην επιφάνεια …

    Διασχίζω την Μεγαλόπολη (σιγά την μεγάλη πόλη) από το κέντρο και βγαίνω προς Λύκαιο. Η θέα των εργοστασίων θλιβερή και αποκρουστική … και το ημερολόγιο γράφει 2017 … Πόσο μαλάκας μπορεί να γίνει ο άνθρωπος … Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί σε αυτά τα όντα που κατοικούν και μολύνουν την Γη, έχει δοθεί η ονομασία “άνθρωπος” … κάποιος να αλλάξει την ετυμολογία αυτής της λέξης και μάλιστα άμεσα …
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων IMG_20170505_111551.jpg‎   IMG_20170505_121650.jpg‎   IMG_20170505_125140.jpg‎  
    Τελευταία τροποποίηση από Vrasidas; 08/05/2017 στις 22:27.

  5. #35
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Αυτό που απλώνεται μπροστά μου όμως προμηνύει ότι θα χορτάσω πάλι εικόνες …επιλέγω τη διαδρομή προς Λύκαιο μέσω Λυκόσαυρας. Διαδρομή πνιγμένη στο πράσινο, με στενό φιδίσιο δρόμο … από αυτούς που δεν μπορείς να σταματήσεις ούτε για μια φωτο ….

    Η Πελοπόννησος είναι το μοναδικό ίσως μέρος που μόλις σε λίγη ώρα χάνεσαι στις τόσες εναλλαγές των τοπίων … Ένας ευλογημένος τόπος που έχει τεράστια ποικιλία διαφορετικών εικόνων, εδαφών, βλάστησης, ατμόσφαιρας, ενέργειας, ανθρώπων … Θάλασσα και βουνά ενωμένα με τρόπο που μόνο παρέμβαση από Θεϊκό χέρι θα μπορούσε να πετύχει κάτι τέτοιο … Ένας από τους λόγους που συνεχώς αναρωτιέμαι τι θέλει τελικά να μας υποδείξει η Φύση … Ο τόπος γεμάτος σημάδια για παρατήρηση και ανάγκη να πας βαθύτερα. Πως όμως … με τις καρδιές παγωμένες? Με τα μάτια της ψυχής κλειστά ? Με είδωλα και πρότυπα βγαλμένα από την εικονική πραγματικότητα του χαζοκουτιού ? Μας έλεγαν ότι με τα χαζοκούτια άνοιξε ένα παράθυρο του κόσμου μέσα στα σπίτια μας … δεν μας είπαν όμως ότι έκλεισαν τα παράθυρα της ψυχής και της καρδιάς … Κανείς δεν είπε ότι ταυτόχρονα με το άνοιγμα του διακόπτη του χαζοκουτιού, έπεσε ο γενικός διακόπτης της καθαρής ψυχής και του σκεπτόμενου μυαλού …

    Όπως οι εναλλαγές των τοπίων έτσι και οι εναλλαγές των συναισθημάτων μου 2 μέρες τώρα … Υπήρξαν στιγμές που βούλιαζα βαθιά στις σκέψεις μου … σε σημείο να μην θυμάμαι σχεδόν τίποτα από διαδρομές και εικόνες … Έτσι και στιγμές που η διάθεση έφτανε πιο ψηλά από τις ευλογημένες κορυφές των αθάνατων βουνών που με παρακολουθούσαν σιωπηρά … Είναι πολύ δύσκολο να προσπαθείς να γίνεις άνθρωπος τελικά. Και τι σημαίνει τελικά άνθρωπος … ποιος πράγματι ξέρει … Οι απώλειες των τελευταίων μηνών έχουν αφήσει βαθιά σημάδια … τόσο στην ψυχή, όσο και στο σώμα. Η Πελοπόννησος όμως είναι τόπος κάθαρσης … και το εννοώ … Ίσως πιο κάτω βρεθεί η αφορμή να γίνω πιο κατανοητός … αλλά άρχισα πάλι των εσώψυχών μου τις παπαριές … Εδώ είναι ταξιδιωτικό …

    Λύκαιο – Νέδα – Αμπελιώνα … ένας ερημικός αλλά πανέμορφος δρόμος που σε αναγκάζει να προσπαθήσεις να τα βρεις βαθιά με τον εαυτό σου … Ακολουθείς το ανάγλυφο των ορεινών όγκων και γίνεσαι ένα με αυτό … Η απόφαση χαράματα να πάρω το παπί και να εξαφανιστώ ήταν λυτρωτική … Βρίσκομαι στην μέση του πουθενά και η γεύση που έχω είναι ότι κάνω κάτι απόλυτα φυσιολογικό … Δεν μου κάνει καμιά αίσθηση ότι βρίσκομαι κάπου μακριά και απομονωμένα … Όλα γύρω μου είναι αρμονικά δεμένα με την ψυχή μου … Δένεται όμως η ψυχή ?

    Φτάνω στην διασταύρωση δεξιά για Ανδρίτσαινα, αριστερά για Ναό Επικούρειου Απόλλωνα. Εννοείται ότι έστριψα αριστερά …
    Το μόνο που αρχικά νιώθεις φτάνοντας στη μαγική αυτή τοποθεσία, είναι ΔΕΟΣ … Απορώ πως οι “πολιτισμένοι” άνθρωπες δεν το έχουν κατεδαφίσει ακόμα … δεν το έχουν αφανίσει ολοκληρωτικά. Τι να πρωτοσκεφτεί κανείς μπροστά σε αυτό το μεγαλείο από ανθρώπινα χέρια. Στέκεται εκεί από το δεύτερο μισό του 5ου π.Χ. αιώνα … Πόσα έχουν δει τα μάτια του, πόσους αναστεναγμούς έχει ακούσει, πόσοι έχουν μείνει μουδιασμένοι από τον θαυμασμό … Τι να θέλει άραγες να μας πει …
    Μπαίνω μέσα και βγάζω φωτο στο ίδιο σημείο που είχα βγάλει χρόνια πριν … Γυρίζοντας σπίτι κάνω σύγκριση στις φωτο τότε και τώρα … Μλκ μου μεγάλωσα και άλλο …

    https://www.youtube.com/watch?v=HPKGTxjGTaM

    Στον ναό βρίσκονται ένας ονειροπόλος παραπλανημένος παπιοταξιδευτής και ένα ζευγάρι χλωμά πρόσωπα από κάπου βόρεια ... Ευτυχώς μόνο λίγοι διαταράσσουν την ιερότητα του χώρου.

    Φεύγω ακόμα μια φορά εντυπωσιασμένος από πράγματα που συνέβησαν σε αυτή την γωνιά του πλανήτη. Μακάρι να συμβούν ξανά τα ίδια στο μέλλον … Τέσσερα χιλιόμετρα οδηγικής απόλαυσης με περιμένουν μέχρι την διασταύρωση για Ανδρίτσαινα. Γιατί η αξία των ωραίων να έχει τόση λίγη διάρκεια ?
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων IMG_20170505_130634.jpg‎   IMG_20170505_132007.jpg‎   IMG_20170505_132340.jpg‎  
    Τελευταία τροποποίηση από Vrasidas; 09/05/2017 στις 00:21.

  6. #36
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Ο ναός που εξάπτει την φαντασία ...
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων IMG_20170505_135540.jpg‎   IMG_20170505_135611.jpg‎   IMG_20170505_135922.jpg‎  

  7. #37
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Η Ανδρίτσαινα είναι μόλις 10 χλμ μακριά … Στη μέση του χωριού θυμήθηκα ότι από το πρωί δεν έχω φάει τίποτα απολύτως και η αλήθεια είναι ότι αυτό το μαγαζί δίπλα στον κεντρικό δρόμο, με την ωραία αυλή και τα δέντρα για σκιά με ξελόγιασαν. Ευκαιρία για στάση και ένα σουβλάκι … Πάει η διατροφή μου αυτό το διήμερο …

    Έχω βρει ένα τρόπο που με κάνει να βγάζω εύκολα πολλά χλμ και εύκολα … Τουλάχιστον σε εμένα δουλεύει μια χαρά. Π.χ. ξέρω ότι ο επόμενος προορισμός είναι σε απόσταση 30 χλμ μέσα από βουνά. Σκέπτομαι ότι η απόσταση σπίτι - γραφείο είναι 55 χλμ και το κάνω χρόνια τώρα με κίνηση και άλλες περίεργες συνθήκες όπως π.χ. με άσχημο καιρό. Το κάνω εύκολα και για μεγάλο χρονικό διάστημα, άρα έχω μια αίσθηση του χρόνου και της απόστασης. Σπάζοντας τις αποστάσεις σε μικρότερα κομμάτια αφενός οι προορισμοί δείχνουν πολύ κοντά και διαχειρίσιμοι χιλιομετρικά, αφετέρου δεν έχεις άγχος για το πώς θα τα καταφέρεις. Π.χ. Σπίτι - γραφείο πήγαινε έλα 110 χλμ … και λες, άνετα μπορώ να πάω και ν αέρθω 4 – 5 φορές όλη την ημέρα από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα ή νωρίς το βράδυ … 5 Χ 110 χλμ = 550 χλμ … έτσι απλά …

    Αυτά τα χωριά της Πελοποννήσου έχουν φτιαχτεί σε μέρη αλλά και με τρόπο για να προκαλούν … Αφενός οδηγικούς οργασμούς, αφετέρου οπτικούς … Εάν δει κανείς στον Γκούκλη το ανάγλυφο τους εδάφους από Ανδρίτσαινα μέχρι Καρίταινα αλλά και το που έχουν κτιστεί αυτά τα χωριά, καταλαβαίνει αμέσως τι εννοώ και το πώς. Είπαμε, η εναλλαγή των τοπίων στην Πελοπόννησο δεν σε αφήνει να ησυχάσεις ούτε λεπτό. Για το πότε άφησα πίσω μου την Ανδρίτσαινα και το πότε βρέθηκα στα σοκάκια της Καρίταινας, ούτε που το κατάλαβα …
    Η Άνοιξη είναι ίσως η ωραιότερη εποχή για να ταξιδεύει κανείς. Κινείσαι διαρκώς μέσα σε έναν πίνακα από χρώματα και ευωδιαστές οσμές που η Φύση έχει φροντίσει απλόχερα και γενναιόδωρα να σκορπίσει σε όλη την Πλάση … Πως είναι δυνατόν να κουραστεί κανείς ή να βαρεθεί κινούμενος μέσα σε αυτή την γιορτή των χρωμάτων… Ακόμα και ο απεσταλμένος του βαρκάρη έκανε πίσω και εδώ και ώρες δεν έχει δώσει ίχνη παρουσίας …

    Κάποια στιγμή έχουμε βρεθεί με την παρέα καθώς ερχόμαστε ολοήμερη βολτάδα από τα “Άγια Χώματα”, σταματάμε για φαγητό στην Καρίταινα. Έκανε κρύο και κάτω από το τραπέζι της ταβέρνας υπήρχε ένα μικρό αερόθερμο που δούλευε υπερωρίες προσπαθώντας να ζεστάνει χώρο και κορμιά. Μετά από κάνα δίωρο πληρώνουμε να φύγουμε. Ο ένας από εμάς έχει αφήσει το πανάκριβο Arai στο πάτωμα χωρίς να προσέξει το αερόθερμο … Τώρα το πώς κατάφερε και έβαλε το κεφάλι του μέσα αυτό το περίεργο σχήμα που πήρε το κράνος από την ζέστη του αερόθερμου, δεν το κατάλαβε κανείς … Πάντως μας μίλαγε για κάτι πονοκεφάλους και αυχενικούς πόνους κάνα 6μηνο …

    Φεύγοντας από Καρίταινα κατάλαβα πόσο μου είχαν λείψει αυτού του είδους οι ολοήμερες βολτάδες με τα μεγάλα και παρέα. Πόσες φορές καθίσαμε σπίτι ή σκοτώσαμε τον χρόνο μας κάνοντας ανούσια πράγματα. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν η απόφαση της στιγμής, τα κλειδιά στο χέρι, λίγα χαρτονομίσματα για βενζίνη και έναν καφέ … και όρεξη να ζήσεις και να χαρείς την ζωή με τον σύντροφό σου, την οικογένειά σου, τους φίλους σου … Η Ελλάδα είναι τόσο … μα τόσο μικρή …
    Φεύγεις 08:00 το πρωί και γυρίζεις 20:00 το βράδυ … και νομίζεις ότι έφτασες στην άκρη του κόσμου. Τόσες πολλές είναι οι εικόνες και ενέργεια που μάζεψες. Δεν χρειάζονται πολλά … λίγη τροφή που μπορεί να φτιαχτεί από το σπίτι, λίγα ποτά σε ένα ψυγειάκι, κράτημα το χέρι της ψυχής που κάθεται δίπλα σου, δυό γλυκόλογα … Εάν φύγεις με μηχανή, σχεδόν τα ίδια … ίσως με περισσότερα γλυκόλογα από την γλώσσα του σώματος όταν οι ψυχές αγγίζονται υποχρεωτικά μοιραζόμενες την ίδια σέλα … Το σίγουρο είναι ότι γυρίζοντας σπίτι, έστω και για λίγο, βλέπεις και αισθάνεσαι τα πάντα γύρω σου διαφορετικά … ακόμα και τον σύντροφό σου τον βλέπεις με άλλη ματιά, πιο γλυκά, με περισσότερο θαυμασμό, με περισσότερη ανάγκη για άγγιγμα …Τα ταξίδια, όσο μικρά και εάν είναι, ανοίγουν ορίζοντες σε πολλά επίπεδα … αρκεί να θέλεις να τους δεις …
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων IMG_20170505_141602.jpg‎   IMG_20170505_150106.jpg‎   IMG_20170505_151106.jpg‎  

  8. #38
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Καρίταινα ... η ταβέρνα που κατάστρεψε ένα Arai

    Καρίταινα ... θέα από πλατεία

    Καρίταινα ... είσοδος χωριού
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων IMG_20170505_151952.jpg‎   IMG_20170505_152047.jpg‎   IMG_20170505_152238.jpg‎  

  9. #39
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Εδώ και χρόνια είχα βάλει σκοπό να περάσω από το χωριό που γέννησε έναν από τους σπουδαιότερους ανθρώπους που έβγαλε αυτός ο τόπος. Μιλώ για το Λιμποβίτσι και τον Κολοκοτρώνη. Διαβάζοντας πληροφορίες σχετικές με την ζωή αυτού του ανθρώπου αισθάνεσαι δέος αλλά και έναν χείμαρρο ακόμη συναισθημάτων. Πως μια μόνο ψυχή μπορεί να προκαλέσει ανατροπές σε τόσο βάθος …

    Η διαδρομή μέχρι το σπίτι που γεννήθηκε είναι καταπληκτική. Φιδίσιος δρόμος, ήσυχος μέσα σε πυκνό δάσος. Ωραίος προορισμός … από αυτούς που αφήνουν μια γλυκιά γεύση στο θυμικό. Φυσικά ο τόπος έρημος. Φαντάζομαι Σαββατοκύριακα θα γεμίζει αλλά οι καθημερινές έχουν άλλη αξία. Δεν ξέρω πόσοι έχουν την πολυτέλεια ή την δύναμη να πουν “σήμερα η μέρα είναι δική μου …” και να φύγουν για τέτοιους προορισμούς. Όσες φορές το τόλμησα δεν το μετάνιωσα … είτε μόνος μου είτε με παρέα.

    Ήταν πρωί και πήγαινα προς κέντρο για δουλειά με ένα μικρό μηχανάκι – δεν θυμάμαι πιο ακριβώς. Χτυπά το τηλέφωνο …
    - Έλα ρε … που είσαι ?
    - Στον δρόμο για δουλειά …
    - Πάρε το 1000 και έλα …
    - Για πού ?
    - Δεν ξέρουμε …
    Αυτό ήταν … επί τόπου αναστροφή, μπότες, μπουφάν, τσαντάκι και σε μισή ώρα βρισκόμαστε με τους άλλους δύο. Η ιδέα για καφέ στο Ναύπλιο φάνηκε ωραία …. Ναι καλά … πάρε περίπου 800 χιλιόμετρα τον γύρο σχεδόν της Πελοποννήσου μέσα από στεναδούρες και διαδρομές που σου κουνιούνται μυαλό και αισθήματα … Και δεν είναι οι φωτο στο αρχείο που χάραξαν την μνήμη … είναι ο πιο πάνω διάλογος …

    Από Καρίταινα μέχρι πριν την Στεμνίτσα δρόμος αξίζει να διαβείς. Ακολουθείς ένα ωραίο ανάγλυφο που όσο πλησιάζεις προς Στεμνίτσα ανηφορίζει συνεχώς, χωρίς να κουράζει την πάπια όμως. Για τον αναβάτη δεν συζητάμε… είναι στην κοσμάρα του. Περνώντας ενδιάμεσα από το Ελληνικό, μου κάνει εντύπωση η καθαριότητα αυτού του χωριού. Πανέμορφο, γραφικό … με ωραία κτίσματα. Όμως εντελώς έρημο παρά το μέγεθός του. Θα περίμενα κάποια παρουσία ζωής στα κεντρικά του μέρη που πέρασα. Ίσως επειδή η ώρα ήταν σχεδόν 16:00 ο κόσμος να είχε αποτραβηχτεί στα σπίτια του. Φτάνοντας στην μεγάλη διασταύρωση φεύγω δεξιά για Λιμποβίτσι. Τι όμορφα … τι ωραία διαδρομή … Δεξιά και αριστερά καταπράσινες γωνιές, πόσοι τόποι για μία διανυκτέρευση σε σκηνή … είτε με μηχανή είτε με αυτοκίνητο. Τολμήστε το …

    Η αλήθεια είναι ότι περίμενα η πολιτεία να έχει αξιοποιήσει με περισσότερο σεβασμό αυτό το ιερό για την χώρα μνημείο. Αλλά τι ζητώ τέτοια ώρα … Ίσως εάν τα συμφέροντα ήταν διαφορετικά εκεί να υπήρχε ένα μνημείο ή ένα ακριβό ίδρυμα προς τιμή του … όπως συμβαίνει συχνά πυκνά σε αυτόν τον τόπο.

    Από την πλατεία με την πέτρινη καφετέρια στο Λιμποβίτσι ακολουθώ τον μικρό στενό δρόμο χαμηλά στο τέλος της, προς Αλωνίστενα … και δεν το μετάνιωσα ΚΑΘΟΛΟΥ. Λούνα παρκ κανονικό … από αυτά που δεν σου ζητούν χρήματα για ευχαρίστηση αλλά που στην προσφέρουν απλόχερα – γενναιόδωρα – τζάμπα … Κάτι λιγότερο από 10 χλμ απίστευτης οδηγικής απόλαυσης με στροφές πνιγμένες στο πράσινο, γλυκιά κατηφόρα, έρημος δρόμος ανάμεσα σε ορεινούς δεξιά και αριστερά όγκους … Το Λιμποβίτσι κατοχυρώθηκε πλέον ως σημαντικός προορισμός …
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων IMG_20170505_153845.jpg‎   IMG_20170505_153916.jpg‎   IMG_20170505_154322.jpg‎  

  10. #40
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Λιμποβίτσι ...
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων IMG_20170505_155227.jpg‎   IMG_20170505_161626.jpg‎   IMG_20170505_162658.jpg‎  

  11. #41
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Λιμποβίτσι ... παλαιά οικία Κολοκοτρώνη
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων IMG_20170505_162752.jpg‎   IMG_20170505_162833.jpg‎  

  12. #42
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Περνώντας την κοιλάδα της Αλωνίσταινας ο δρόμος ανηφορίζει προς Βυτίνα η οποία ξεπροβάλει μπροστά μου μόλις φτάνω στην κορυφή του βουνού. Το χιονοδρομικό της πρέπει να μαζεύει αρκετό κόσμο το χειμώνα. Σκέφτομαι εάν θα πρέπει να πάω προς Λεβίδι μέσω Χιονοδρομικού Μαινάλου αλλά μάλλον η ώρα λειτουργεί πλέον εναντίον μου και έχω μπροστά μου τη Στυμφαλία και Νεμέα που περιμένουν.
    Συνεχίζω ευθεία κάνοντας το γύρω του Μαινάλου και φτάνω Λεβίδι σχετικά σύντομα. Στην πλατεία του στρίβω αριστερά προς Σκοτεινή … μέρος όνομα και πράγμα. Μέχρι Κανδήλα το μέρος ίσιο, περιτριγυρισμένο από τα βουνά των Αρματολών και Κλεφτών. Και μετά αρχίζει πάλι το πανηγύρι. Κατεβαίνοντας προς Σκοτεινή δεν θέλεις να τελειώσει … Ο δρόμος μετά ισιώνει με σκοπό να ισιώσει και τα επίπεδα των ορμονών στο αίμα. Μέχρι και το Πλατανάκι ακολουθείς μια κοιλάδα ανάμεσα από βουνά. Λίγο πριν η διαδρομή γίνεται ξανά ενδιαφέρουσα και επανέρχονται πάλι παράξενες αισθήσεις που προκαλεί το οδόστρωμα.

    Η Νεμέα – Κουτσοπόδι και Αρχαία Νεμέα φεύγουν γρήγορα και αρχίζει το κατέβα προς Χαλκείο και Σουληνάρι. Τελικά δεν πέρασα από Στυμφαλία. Τελευταία στιγμή έστριψα προς Νεμέα … μάλλον δεν θα άντεχα και άλλη συναισθηματική φόρτιση από μέρη που έχουν ριζωθεί βαθειά μέσα μου για διάφορους λόγους. Αρχαία Νεμέα – Βραχάτι ένα ήρεμο κατέβα … πηγαίνω πλέον πολύ σιγά και έχω ρίξει βαθιά βουτιά στις σκέψεις μου. Από Λεβίδι μέχρι τέλους δεν έβγαλα ούτε μια φωτογραφία … Ουσιαστικά το ταξίδι μου έχει τελειώσει μέσα μου. Το υπόλοιπο της διαδρομής μέχρι σπίτι είναι απλά μια σχεδόν τυπική διαδικασία. Ότι ήταν να δω, να αισθανθώ, το είδα. Κι όμως …

    Φθάνω Βραχάτι και ακολουθώ την παλαιά εθνική μέχρι και είσοδο Αττικής Οδού. Έχει πέσει ο ήλιος κάμποση ώρα τώρα αλλά υπάρχει ακόμα φως. Δεν πάω σπίτι ακόμα. Στάση στο συνεργείο του Στέλιου για δυό ανθρώπινες κουβέντες. Φίλοι και γνωστοί είναι εκεί και μόλις με βλέπουν ανοίγουν αγκαλιές και λένε 1000 χρόνια θα ζήσεις … Σίγουρα μου κάνουν πλάκα …
    Προφανώς είχαν την κουβέντα μου και συζητούσαν το οδοιπορικό μου. Βγαίνουν χάρτες και κάνω μια σύντομη περιγραφή της διαδρομής. Στα περισσότερα μέρη έχουμε πάει μαζί. Ανασύρονται μνήμες και περιστατικά …

    Το παπί για άλλη μια φορά φάνηκε πλέον του δεόντως αντάξιο των προσδοκιών … Θα μου πεις εδώ άντεξε 4.500 χλμ σερί σε 10 μέρες και με πάνω από 30 κιλά περισσότερο βάρος, στα 1.150 θα κολλήσει ? Το μόνο που έπαθε, έφυγε το στοπ εκεί που τερματίζει το δίποδο σταντ με αποτέλεσμα να έρθει πιο κοντά στην αλυσίδα και κάπου κάπου να βρίσκει επάνω της … Θεωρητικά θα υποστεί ακόμα μια πρόκληση με πολλαπλάσια χιλιόμετρα και ίσως με πιο ακραίες συνθήκες … αλλά αυτό σηκώνει πολύ κουβέντα με τον βαρκάρη … Μην είμαστε όμως και πλεονέκτες …

    Συνεχίζεται …
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων IMG_20170505_163957.jpg‎   IMG_20170505_171054.jpg‎  

  13. #43
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Πέρασαν κάμποσες ημέρες από αυτό το καταλυτικό διήμερο και ακόμα το μυαλό μου βασανίζουν σκέψεις σκόρπιες. Αυτό το “θα βάλω την ζωή μου σε τάξη” ακούγεται τόσο γελοίο πλέον … Πως μπορώ να βάλω σε ένα καλούπι τέτοιο ταξιδιωτικό ? Πιάνω την άκρη του νήματος από την αρχή και προσπαθώ να θυμηθώ κυρίως συναισθήματα και τι τα προκαλούσαν. Προσπαθώ να καταλάβω γιατί έφυγα έτσι ξαφνικά και κυρίως γιατί έφυγα … Γιατί στην Πελοπόννησο και όχι βόρεια ? Το μόνο σίγουρο “γιατί”, είναι δεν με χωρά εδώ και καιρό ο τόπος …

    Σήμερα ρωτήθηκα γιατί αυτά που γράφω δεν τα κρατώ για εμένα και γιατί εκθέτω τον εαυτό μου … Μου φάνηκε τόσο ανούσια αυτή η ερώτηση … Λοιπόν, θα έλεγα οι λόγοι πολλοί … με κυριότερο ότι από μικρός τολμούσα να κάνω πράγματα. Και όσο περισσότερο τολμούσα, τόσο η ζωή με αντάμειβε. Τόσο λύσεις εμφανίζονταν με τρόπο μαγικό … άλλες φορές ευχάριστα ή και δυσάρεστα. Ο άνθρωπος που τολμάει ανταμείβεται από την ζωή, ίσως σε βάθος χρόνου, αλλά ανταμείβεται και δικαιώνεται είναι δεν είναι εδώ.

    Και από τις μεγαλύτερες ανταμοιβές είναι η συσσώρευση πλούτου εμπειριών … μεγάλη παρακαταθήκη για προσωπική χρήση ή ακόμα και να την μοιραστείς εκεί που αξίζει … Και όποιος τολμά, φυσικό επακόλουθο είναι να εκτίθεται … Και που το κακό στο να εκτεθεί κανείς … εξάλλου όλα γράφονται στο τεφτέρι με τον λογαριασμό στο τέλος. Ούτως ή άλλως οι άνθρωποι είναι περισσότερο αυτό που κρύβουν παρά αυτό που δείχνουν. Αλλά ποιος δίνει σημασία σε αυτό ...

    Ρωτήθηκα επίσης γιατί ταξιδεύω με τέτοιο όχημα και όχι με τα μεγάλα που έχω … Τι να εξηγήσεις και πως … Πως κάθε ξεκίνημα για νέο ταξίδι έχει την αίσθηση της τελευταίας προσευχής λίγο πριν το άγνωστο μονοπάτι που σε χωρίζει από την ζωή ? Πως κάθε ταξίδι και ένας λόγος για παραμονή στην ίδια την ζωή και ας κοιτάς κατάματα τον πανάρχαιο “εχθρό” της, τον βαρκάρη ? Πως κάθε ταξίδι και ένα λιθαράκι στο ψηφιδωτό του πεπρωμένου μας … ακόμα και τα ταξίδια που αρνηθήκαμε ? Πως εάν δεν ρισκάρεις, ουσιαστικά παίρνεις το μεγαλύτερο ρίσκο ? Πως ζωή χωρίς λάθη, είναι το μεγαλύτερο λάθος ? Πως πρέπει να βρίσκεις τρόπους να ξεγελάς και να γιατρεύεις πόνους ψυχής και σώματος ? Πως η πραγματική χαρά βρίσκεται στα ελάχιστα ? Τι να εξηγήσεις σε ποιόν και κυρίως γιατί …

    Πριν λίγους μήνες ένα τροχαίο ατύχημα, μια απίστευτα σπάνια σύμπτωση που έχει σχέση με το ατύχημα και μια σειρά από βαθιές συνεχόμενες προδοσίες, έφεραν τον κόσμο ανάποδα. Μετά από λίγο καιρό αρχίζεις και καταλαβαίνεις ότι τίποτα από αυτά που συνέβησαν δεν είναι απαραίτητα κακό. Πόσοι είναι αυτοί που χωρίς αιτία ανοίγουν τις κλειδωμένες πόρτες στα υπόγεια της καρδιάς τους ? Δεν γνωρίζω πολλούς … μάλλον δεν έτυχε έως τώρα να γνωρίσω κανέναν. Κι όμως, αυτά τα τρία γεγονότα έδωσαν όσα δεν έχει δώσει μια ολόκληρη ζωή μέχρι τώρα. Εκεί που νομίζεις ότι όλα τελείωσαν, εκεί ακριβώς αρχίζει το διάβα προς τα επάνω … Κάθε ένα πράγμα που συμβαίνει στη ζωή μας, μας προετοιμάζει για ένα γεγονός που δεν έχει έρθει ακόμα. Τι υπέροχη που είναι η ζωή με τις ανατροπές και τις ιστορίες της …

    Εδώ και κάποιο διάστημα έχω περάσει και στην απέναντι όχθη … εκεί που δεν περνάς χωρίς να βραχείς μέχρι το κόκκαλο. Το ποτάμι της ζωής από απέναντι δεν φαντάζει τόσο ορμητικό όσο όταν είσαι από την άλλη πλευρά … Μια απέναντι όχθη που δεν χωρούν εκλογικευμένες εξηγήσεις, κριτική διάθεση, παρακαλετά και συναισθηματικοί εκβιασμοί …
    Από την μία όχθη το ποτάμι της ζωής φαίνεται να κατεβαίνει ορμητικό, θολό και βρώμικο με ότι κουβαλά στο πέρασμά του και από την απέναντι πλευρά το ίδιο ποτάμι φαίνεται πράο – ήρεμο … κυλά τα νερά του τόσο γαλήνια και απαλά … Από την απέναντι όχθη η ματιά είναι πιο καθαρή, τα συναισθήματα πιο αγνά, πιο έντονα, η διαίσθηση πιο βαθιά, λείπουν τα άσχημα όπως ο εγωισμός – ο θυμός – η ματαιοδοξία – η εκδίκηση … Πόσο μεγάλη πλάνη στην ψυχή των ανθρώπων. Με κάθε "αντίο" μαθαίνεις να καλοδέχεσαι τις “ήττες” σου … αλήθεια όμως, πράγματι υπάρχουν “ήττες” ? Τελικά απλά, υπάρχουν μόνο μικρόψυχοι άνθρωποι.

    Όλα τα εμπόδια είναι μια δοκιμασία ζωής … ένα πέρασμα του ποταμιού. Την δοκιμασία θα την εισπράξεις είτε σαν δώρο είτε σαν μάθημα … και τα δύο έχουν την αξία τους. Οι δοκιμασίες σου δείχνουν τις αντοχές σου, τα όριά σου, την γνώση για το ποιος είσαι τελικά και μέχρι που μπορείς να πας το καντήλι σου πριν σβήσει. Και αυτό πολλές φορές αφήνει στους μικρόψυχους γύρω σου μια απορία και μια περίεργη γεύση … ίσως και ένα μάθημα …
    Τελευταία τροποποίηση από Vrasidas; 12/05/2017 στις 18:22.

  14. #44
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Η ζωή πλέον αποτελείται από στιγμές … μετριέται μέρα με την μέρα … Παλεύεις να παραμείνεις ζωντανός για χάρη της στιγμής. Της στιγμής που κάποιος θα σε αγγίξει τρυφερά, που θα σου χαμογελάσει από τα βάθη της ψυχής του, που θα σου πει μια ανθρώπινη κουβέντα, που θα ακούσεις τον πιτσιρικά σου να σου λέει ότι είσαι ο ήρωάς του, που ο γνήσιος φίλος θα σου τσουγκρίσει το ποτήρι και θα το εννοεί και θα σιγοτραγουδήσεις μαζί του αγαπημένο τραγούδι και θα βουρκώσετε μαζί, που θα γύρεις με πολλά στην στροφή και θα ακολουθήσεις την τέλεια γραμμή εξόδου, που θα δεις την άσφαλτο με την περιφερειακή όραση να κυλά με ταχύτητα σχεδόν δίπλα σου … πως είναι δυνατόν να εξηγήσεις σε κάποιον αυτή την άγρια χαρά στο μέσο της στροφής … Η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται μία φορά. Οι περισσότεροι όταν βραδιάζει λέμε “άντε, πάει και αυτή η κωλομέρα” … και δεν αντιλαμβάνονται πως έκαναν ακόμα ένα βήμα προς την ψευδαίσθηση του γήινου θανάτου…

    Και έρχεται η ευλογημένη στιγμή που λες δεν με νοιάζει πια τίποτα … Μόνο να κινούμαι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο … να τολμώ να κάνω πράγματα που θέλω, να τολμώ να γράφω και να κάνω αυτό που σκέφτομαι … να τολμώ να ζω σαν ελεύθερος άνθρωπος. Για να νιώσει όμως ο άνθρωπος πράγματι την γεύση της ελευθερίας, πρέπει να κολυμπήσει μέχρι την απέναντι όχθη … να ματώσει από τα χτυπήματα στα κοφτερά βράχια, να νιώσει την παγωνιά και την αγωνία της τελευταίας ανάσας και περνώντας απέναντι να σηκωθεί ξανά όρθιος. Μούσκεμα, αλλά όρθιος …

    Όλα αυτά είναι σκέψεις που στις μοναχικές διαδρομές ανάμεσα σε βουνά και έρημους δρόμους, η ψυχή έκανε βαθιά βουτιά μέσα τους, σε κλειδωμένα υπόγεια του μυαλού … Σε υπόγεια που μια βαθιά λύπη συνήθως κοιμάται μέχρι να βρεθεί η σοβαρή αιτία να την ξυπνήσει … και εκεί ή θα λυτρωθείς ή θα καταστραφείς … Εκεί πάνω στα καταπράσινα βουνά του Πάρνωνα και του Ταΰγετου, στις ξερές γεμάτες βράχια ακρογιαλιές της Μάνης και στην άκρη των Βαλκανίων δίπλα σε ένα Φάρο, έμαθα πως δεν έχει τόσο σημασία πόσο βαθιά ράγισε η καρδιά σου, όσο πως η ζωή ποτέ δεν σταματά … δεν σταματά γιατί σκοπός της είναι να ξεπεράσεις τη στεναχώρια, την θλίψη και την όποια πίκρα σου. Έμαθα πως δεν έχει σημασία πόσο αργά κινείσαι, σημασία έχει να μην σταματάς. Έμαθα πως μπορείς να είσαι πλούσιος με ελάχιστα … Έμαθα ακόμη πως, η ζωή κάνει κύκλους … αυτά που κάποτε αφήσαμε πίσω μας τρέχοντας, κάποτε θα βρουν τον τρόπο να ξαναγυρίσουν και να μας κυνηγήσουν … γιατί τα πάντα γυρνάνε, από κατάρες μέχρι ευχές …

    Περίεργο μέρος η Πελοπόννησος … ίσως και γι’ αυτό η ψυχή μου ασυναίσθητα τράβηξε προς τα εκεί … Όπως η ιδιομορφία και πολυμορφία των εδαφών της, έτσι και τα πάνω κάτω της διάθεσης κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Απίστευτα τα εσωτερικά σκαμπανεβάσματα δυο μέρες συνεχόμενα, με αποκορύφωμα τα ξεσπάσματα στον Φάρο και στις στροφές από Προσήλιο μέχρι Ακρογιάλι … Και τα δύο λύτρωση, εξαγνισμός και κάθαρση μαζί …

    Πριν λίγο καιρό, νύχτα εξελίχτηκε ένα δράμα … Εκείνη την νύχτα που πάγωσε το δωμάτιο … εκείνη την νύχτα που η διαίσθηση εκτινάχθηκε στα ύψη … Από την μια η διαίσθηση και από την άλλη η ανθρώπινη φύση, η κατασκευασμένη από μωρό … Μια σχεδόν άνιση μάχη μεταξύ τους … Όμως, λίγες ημέρες μετά την τελικά επιβίωσή μου, κατάλαβα τι παίχτηκε εκείνη την νύχτα … κατάλαβα ποιος ήταν ο νικητής … Να εμπιστεύεστε τις ραγισμένες καρδιές … όσο μεγαλύτερη η ρωγμή τους, τόσο περισσότερο Φως εισχωρεί μέσα τους …

    Να έχουμε καλούς και φωτισμένους δρόμους ...
    Τελευταία τροποποίηση από Vrasidas; 11/05/2017 στις 02:09.

  15. #45
    Banned
    Εγγραφή
    06/03/2012
    Μηνύματα
    2.773
    Παράθεση Δημοσιεύθηκε αρχικά από Vrasidas Προβολή μηνύματος
    Ήταν πρωί και πήγαινα προς κέντρο για δουλειά με ένα μικρό μηχανάκι – δεν θυμάμαι πιο ακριβώς. Χτυπά το τηλέφωνο …
    - Έλα ρε … που είσαι ?
    - Στον δρόμο για δουλειά …
    - Πάρε το 1000 και έλα …
    - Για πού ?
    - Δεν ξέρουμε … ...
    Αυτο μου εχει λειψει...


    ανθρωποι αυθορμητοι....!!!

Σελίδα 3 από 4 ΠρώτοΠρώτο 1234 ΤελευταίοΤελευταίο

Παρόμοια θέματα

  1. Απαντήσεις: 5
    Τελευταίο μήνυμα: 25/05/2004, 14:38
  2. Απαντήσεις: 2
    Τελευταίο μήνυμα: 14/04/2004, 13:55
  3. Το SuperBike της KTM
    από DIT στο forum Νέα
    Απαντήσεις: 0
    Τελευταίο μήνυμα: 30/12/2003, 15:57
  4. Απαντήσεις: 0
    Τελευταίο μήνυμα: 28/11/2003, 11:42
  5. Απαντήσεις: 4
    Τελευταίο μήνυμα: 18/11/2003, 14:18

Κανόνες δημοσιεύσεων

  • Δεν μπορείτε να ανοίξετε νέο θέμα
  • Δεν μπορείτε να απαντήσετε
  • Δεν μπορείτε να επισυνάψετε αρχεία
  • Δεν μπορείτε να επεξεργαστείτε τα μηνύματά σας
  •  
  • Ο κώδικας ΒΒ είναι ΟΝ
  • Τα smilies είναι ΟΝ
  • Ο κώδικας [IMG] είναι OFF
  • Ο κώδικας [VIDEO] είναι ΟΝ
  • Ο κώδικας HTML είναι OFF