Ξυπνώ χαράματα και αδειάζω τις τσέπες μου … υπάρχουν ακόμα κάποια χαρτιά από αυτά που εξουσιάζουν ψυχές – καρδιές και τύχες ανθρώπινες … Κατεβαίνω στο υπόγειο και χαζεύω τις μηχανές μου. Κάποιες δεν έχουν πωληθεί ακόμα. Η ματιά πέφτει στο μικρό και χαϊδεμένο μου παπί … Δεν υπάρχει χρόνος για δεύτερες σκέψεις … Μια αλλαξιά – δυό μπλουζάκια –σπρέι αλυσσίδας – τα βασικά μου εργαλεία + σαμπρέλες – σκηνή … ότι ακριβώς χρειάζεται η ψυχή για να χαμογελάσει και να προκαλέσει τους πόνους εκεί πίσω … πίσω και βαθειά … Ένα σημείωμα στο τραπέζι του σαλονιού για την περίπτωση που κάτι συμβεί και πρέπει κάποιος να ανοίξει το σπίτι και το αίσθημα του αγριμιού που σε λίγο θα το βγάλουν από το κλουβί του είναι τόσο, μα τόσο έντονο … Η ανατολή κάποιες φορές είναι βάλσαμο … κρίμα που κρατά τόσο λίγο. Όπως και όλα τα ευλογημένα από Θεό και Φύση …
Το πρωινό κρύο με αφήνει αδιάφορο ... Είμαι ήδη στον δρόμο …
Από τις πιο ιερές στιγμές του 24ωρου είναι όταν έρχεται το πρώτο φως … Όλα εκείνη την ώρα είναι διαφορετικά, η γεύση του καφέ, οι ήχοι της φύσης που απουσιάζουν, οι αισθήσεις και η διαίσθηση, οι στροφές … ακόμα και εάν αυτές είναι πάνω στην καθημερινή διαδρομή … Ίσως είναι η ώρα που οι ψυχές αποτραβιούνται στη δική τους ιερή διάσταση … κάτι σαν σιωπητήριο. Εκείνη ακριβώς την ώρα πρέπει να ξεκινά ο άνθρωπος την περιπλάνησή του στο πουθενά … την ώρα που η φύση επέλεξε να παγώνει το χρόνο έστω και για λίγα λεπτά ή δευτερόλεπτα.
Έχοντας χάσει αρκετά κιλά από το βάρος μου και κουβαλώντας πλέον τα απαραίτητα, είναι εμφανής η διαφορά στην απόδοση της πάπιας. Το τράβηγμά της μακράν καλύτερο από την 10ήμερη απόδραση του καλοκαιριού. Η αίσθηση δεν είναι τόσο στην τελική της όσο στο τράβηγμα στις ανηφόρες.
Σταματώ στο πρώτο ανοικτό πρατήριο καυσίμων και γεμίζω.
- Διακοπές ? … ρωτά ο πιτσιρικάς …
- Μακάρι …. Μια βόλτα σε κοντινή παραλία … απαντώ. Που να εξηγώ πάλι.
Από Αττική Οδό μέχρι πρώτα διόδια και μετά μέσω παλαιάς οδού μέχρι τα Ίσθμια η διαδρομή πέρασε γρήγορα και ευχάριστα. Το κομμάτι με τις στροφές πριν το Μεγάλο Πεύκο δεν θα το χορτάσω ποτέ … Κάθε φορά που περνώ από εκεί να ΄σου και αυτή η νοσταλγία περασμένων ετών από εμπειρίες στην περιοχή … τότε που μας έλεγαν ότι φορώντας το χακί γίνεσαι άντρας … Στο ότι απλά μαζεύεις εφόδια στο κιβώτιο με τις εμπειρίες δεν αναφέρεται κανείς … γιατί σε αυτόν τον κόσμο σημασία έχει να είσαι «άντρας» … Έχει κλείσει και αυτή η ταβέρνα με τα καλύτερα αχνιστά μύδια ever … το ένα κτύπημα κάτω από την ζώνη μετά το άλλο δηλαδή …
Έχω αρκετούς μήνες να ανέβω σε οποιαδήποτε μηχανή και όλα μου φαίνονται παράξενα … Δεν μπορώ ακόμα να συντονιστώ με τον τρόπο που έχω μάθει να οδηγώ και αισθάνομαι λίγο περίεργα. Είναι θέμα χρόνου όμως να επανέλθει η κυτταρική μνήμη στα ίσια της.
Ο ήλιος έχει πλέον ανατείλει και χωρίς με ενοχλεί στην οδήγηση, σηκώνεται αργά αργά πίσω μου. Η ατμόσφαιρα έχει την ιδανική θερμοκρασία … δεν κρυώνω πλέον αλλά ούτε ζεσταίνομαι … για όλα έχει φροντίσει η φύση και η κατασκευάστρια εταιρεία ένδυσης μοτοσικλετιστών. Από το πρωί είμαι μόνο με δύο ποτήρια νερό με στημένα λεμόνια και προληπτικά κουβαλώ μαζί μου ένα μπουκάλι ισοτονικό ποτό. Η διάθεσή μου όμως είναι σε πράγματι ωραία κατάσταση και το μόνο που θέλω είναι να οδηγώ.
Συχνά πυκνά συναντώ τουριστικά λεωφορεία γεμάτα ανοιχτόχρωμους ανθρώπους που αναζητούν λίγο από το όποιο φως έχει απομείνει σε αυτή τη πατρίδα και μπόλικο από το φως του ζωοδότη ήλιου. Στις στροφές της Επιδαύρου σίγουρα έχω πλεονέκτημα και τα περνώ το ένα πίσω από το άλλο … Στις πατρίδες τους δεν συνηθίζεται παπιά να ασελγούν σε πούλμαν 50+ θέσεων … Να το θυμάμαι αυτό εάν καταφέρω και πάω στα μέρη τους …
Φτάνω λίγο μετά από παρατεταμένη ευθεία και δεξιά και αριστερή στροφή σε αυτό το μοναστήρι που με την παρέα δεν σταματήσαμε ποτέ. Απέναντι υπάρχει ένα από τα μνημεία της ντροπής που έχουν στιγματίσει αυτή την χώρα και ακόμα περισσότερο τον αγράμματο και χωρίς Παιδεία λαό της … Νομίζω μνημείο εμφύλιας διαμάχης μεταξύ φίλων – αδελφών – γειτόνων – συγγενών … κάτι τέτοιο …
Το μοναστήρι της “Παναγίας της Αγνούντος” στέκεται εκεί εδώ και αιώνες … τόση ιστορία σε τόση λίγη γη. Μπήκα μέσα με αίσθημα σεβασμού και ηρεμίας. Μια νεαρή καλόγρια με κάτασπρο δέρμα σκούπιζε την αυλή. Μα απλή εγκάρδια καλημέρα και προχώρησα μέσα στον ναό. Παρατηρώντας λεπτομέριες από το εσωτερικό του όντως καταλαβαίνεις την ιστορία που κουβαλά αυτό το κτίσμα και σε κυριεύει δέος …
http://www.epidavros.gr/el/mones-ekk...agnountos.html
Μια καλημέρα και στην δεύτερη καλόγρια που εμφανίστηκε και δρόμο για τα βουνά που περιμένουν . Στο δρόμο σκεφτόμουν ότι ίσως ήταν απρέπεια που δεν έβγαλα το κράνος στο μοναστήρι … ίσως το περίεργο βλέμμα της δεύτερης καλόγριας να είχε σχέση με αυτό.