Ανοίγω αυτό το θέμα για να καταγράψει ο καθένας μας τις εμπειρίες από την πρώτη του μοτοσυκλέτα. Γι' αυτή που καβαλήσαμε για πρώτη φορά, αλλά κυρίως για την πρώτη που έγινε δική μας.
Νομίζω ότι σπάνια συμβαίνει η πρώτη μοτοσυκλέτα μας να είναι αυτή που ονειρευόμαστε, αφού συνήθως την αποκτούμε σε νεαρή ηλικία που δεν έχουμε ούτε την οδηγική εμπειρία ούτε τα χρήματα για να την αγοράσουμε. Παρ' όλα αυτά, όπως συμβαίνει με τον πρώτο έρωτα (!), ποτέ δεν ξεχνάμε την πρώτη μας. Είναι αυτή που μας μύησε σε ένα μαγικό κόσμο, που κάναμε τόσα πράγματα μαζί της ακόμα κι αν δεν ήταν σχεδιασμένη για αυτά, που την καμαρώναμε ακόμη κι όταν όλοι οι άλλοι την κορόιδευαν, που τη βρίζαμε όταν μας άφηνε στη μέση του πουθενά... (Τι ποιητή κρύβω μέσα μου ο π....ς).
Ξεκινάω με τις δικές μου εμπειρίες.
Διάβαζα μετά μανίας περιοδικά για μοτοσυκλέτες από τα 18 και είχα βάλει σκοπό κάποτε να αποκτήσω μία, αλλά αυτό άργησε αρκετά να γίνει. Ο πατέρας μου δεν ήθελε να ακούσει για μοτοσυκλέτα (δεν τον κατηγορώ...), οπότε έπρεπε να περιμένω μέχρι να μπορέσω να πάρω μία με δικά μου χρήματα.
Η πρώτη μου επαφή λοιπόν ήρθε 10 χρόνια μετά, στα 28. Ήταν μια Honda AX-1 ενός φίλου. Ο οποίος την αγόρασε (μεταχειρισμένη φυσικά) χωρίς να έχει δίπλωμα, χωρίς καν ξέρει να οδηγεί (!), απλά επειδή ξαφνικά του καύλωσε! Με αυτή μάθαμε να οδηγούμε σε ένα έρημο parking, με αυτή κάναμε τις πρώτες μας βόλτες και τις πρώτες μας χύμες!
Όταν πήρα το δίπλωμα οδήγησης, ήμουν πια έτοιμος να αγοράσω κι εγώ τη δική μου μηχανή. Μεταχειρισμένη φυσικά. Έμενα σε μικρή επαρχιακή πόλη οπότε δεν είχα πολλές επιλογές. Ήξερα μόνο ότι θα είναι street και κατά προτίμηση γυμνή. Είδα ένα Bandit 400 και ένα VX 800, αλλά ήταν παρατημένα και τα δύο για χρόνια, οπότε φοβήθηκα και δεν προχώρησα.
Κάποια στιγμή, άκουσα ότι μια σχολή οδήγησης πουλούσε την εκπαιδευτική, μία Eliminator 400. Πήγα, την είδα, δεν τρελάθηκα, αλλά δεν είχα άλλες επιλογές κι έτσι την αγόρασα! Ήταν μια μαύρη Special Edition, μοντέλο '88, εισαγωγής από Ιαπωνία, με άξονα μετάδοσης και 4-κύλινδρο μοτέρ από ZZR.
Δεν ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα, έφερνε λίγο σε chopper ή μάλλον dragster, με μακρύ μεταξόνιο και μεγάλη κάστερ. Επιπλέον, όπως ήταν αναμενόμενο, ήταν αρκετά ταλαιπωρημένη από τα χρόνια χρήσης και -φυσικά- τους μαθητευόμενους μηχανόβιους! Δεν με πείραζε! Για πρώτη φορά είχα δική μου μοτοσυκλέτα. Και δεν ήταν τόσο κακή τελικά. Μπορεί να μην έστριβε σαν supersport, αλλά ήταν σταθερή, ταξιδιάρικη, με άνετη θέση οδήγησης και ένα μοτεράκι που χαιρόσουν να το ακούς να στροφάρει. Και έδειχνε κακιά! Όταν έκανα την πρώτη "μεγάλη" βόλτα (90 χλμ και πίσω), ένιωσα περήφανος για το κατόρθωμά μου. Ακολούθησαν κι άλλες βόλτες, αρκετά πιο μεγάλες.
Όπως ήταν φυσικό, έβγαλε αρκετά προβλήματα. Κάθε τόσο έπρεπε να μπαλώνω τους σάπιους σωλήνες της εξάτμισης με σιδερόστοκο. Χρειάστηκε να αλλάξω τα "ψειράκια" των καρμπιρατέρ, το τελικό της εξάτμισης, τον κεντρικό διακόπτη, την ηλεκτρονική. Επίσης, τη φλάντζα κεφαλής, όταν σε μια ορεινή διαδρομή ο ανεμιστήρας του ψυγείου έπαψε να λειτουργεί και το μοτέρ υπερθερμάνθηκε. Και, το πιο τρελό, έπρεπε να τη φουλάρω κάθε 70 χλμ, διαφορετικά στέγνωναν τα καρμπιρατέρ και έσβηνε!
Την κράτησα 2,5 χρόνια και 12.000 χλμ. Μετά την πούλησα και πήρα το ZR7 μου!