Γιατι το επιλεγουμε;

[Δεινόσαυρος]

Και εγώ συμφωνώ για την τεράστια σημασία ρίσκου/being in the zone, κλπ, στην αντίληψή μας για την «ζωντάνια» μας, μόνο που δεν το βλέπω σαν κάτι αποκλειστικό στις μοτο.

Ισχύει εξ ίσου, πχ, για τον σχοινοβάτη, τον ελεύθερο αναρηχητή, τον ελεύθερο δύτη, τον μαχητή, τον ραλλίστα, τον κασκαντερ - γενικά οπουδήποτε υπάρχει το στοιχείο του άμεσου κίνδυνου.

[yes-u]

Ωραίο θέμα άνοιξες φίλε Trooper! Μού 'ρθε και κάτι ακόμα, πέρα από όλα τα όμορφα που ήδη έχουν ειπωθεί, με αφορμή αυτό που είπε ο Απάτσι.

Η μηχανή είναι το σύγχρονο άλογο!
Η σύζηγός μου, πού αγωνιζόταν σε showjumping όταν ήταν πιτσιρίκα (αν και δεν οδηγεί μοτό) καμμιά φορά όταν παρακολουθεί κάτι που να έχει σχέση με μηχανές λέει - α, αυτό έχει φοβερά παράλληλα με την ιππασία! (Παρ' όλα αυτά δεν κατάφερα να την πείσω να πάρει δική της μηχανή)

Αυτό ακριβώς! Τώρα, αν ζει και κανάς μαθουσάλας από τα σόγια μας, θα ήταν ενδιαφέρον να τον ρωτήσουμε γιατί του άρεσε να είναι καβάλα στο αλογογαϊδουρομούλαρό του...

[harris_x]

Γιατι επιλεγουμε να καβαλαμε;

Γιατί έτσι γουστάρουμε

[amyroukai]

Γιατί να καβαλήσεις μηχανή;
Δεν υπάρχει μονοσήμαντη ή “καθολικής αλήθειας” απάντηση. Ο κάθε ένας ονειρεύεται κάτι άλλο με την μηχανή του.

Γιατί ήθελα από πάντα. Όταν την πήρα βέβαια, σε μεγάλη ηλικία, αφού γρήγορα πέρασε η καινουργίλα του μέσου που είχε γκάζι περισσότερο από κάθε καθημερινό αυτοκίνητο και μερικά σούπερκαρ, κατάλαβα αρκετά πράγματα που είναι περιοριστικά, ακριβώς όπως ήδη γράφτηκε. Στην αρχή δεν με πείραζε, πλέον τα σκέφτομαι, τουλάχιστον τον καιρό. Επίσης είναι τραγικά ακριβό μέσο μετακίνησης, οπότε όποιος την πήρε για οικονομία την πάτησε. Το αυτοκίνητό μου ήταν πιο οικονομικό σε βενζίνη, πολύ φτηνότερη και αραιότερη συντήρηση, πιο φτηνά και κάπου 3 φορές πιο “ανθεκτικά” λάστιχα και αναρτήσεις, πιο φτηνά και μακροβιότερα τακάκια.

Από εκεί και πέρα και μένοντας στο “τι παίρνω” και μόνον, μία απάντηση νομίζω μου δόθηκε στο άσχετο, σε μιά συζήτηση με τον Antsoar στο Χάνι Ρέρεση. Μου είπε τότε ότι θα ήθελε να κάνει την ίδια διαδρομή με αυτοκίνητο. Του είπα χωρίς σκέψη ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πιάσει ίδια ΜΩΤ και να καλύψει την απόσταση με την ίδια άνεση, θα κάνει την οικογένεια “φραπέ” πετώντας την δεξιά-αριστερά στις στροφές. Η μοτοσικλέτα όντως μου έδωσε την ευκαιρία να δω πολλές περιοχές της χώρας με τρόπο ξεκούραστο και από τον πιο στριφτερό δρόμο, παρά το οξύμωρο του ότι είναι άβολο μέσον μετακίνησης. Με το αυτοκίνητο δεν θα ξεκινούσα και δεν ξεκινούσα όσο είχα μόνο αυτό, παρά το ότι ήταν εποχές παχέων αγελάδων, για να κάνω τις ίδιες διαδρομές. Το ότι κινούμαι και ουσιαστικά φορτίζομαι μόνο στον “κάθετο άξονα”, άρα πέραν της επιτάχυνσης και επιβράδυνσης που είναι παρούσες σε κάθε κινούμενο όχημα το σώμα καταλαβαίνει μόνο “βαρύτητα” και όχι πλευρικές, με ηρεμεί και με διευκολύνει. Τα εισαγωγικά σαφές γιατί. Η μοτοσικλέτα λοιπόν μου έδωσε κατά βάση τρόπο να ταξιδέψω και να δω αυτά που δεν θα ξεκινούσα να δω αλλιώς λόγω ιδιοσυγκρασίας.

Μου έλυσε τα χέρια στα καθημερινά μου. ΟΚ, μου έσπασε και ένα χέρι, αλλά τι να κάνεις, συμβαίνουν αυτά (όχι, δεν το αποδέχομαι ως φυσιολογικό αλλά το να προσποιείσαι ότι δεν θα συμβεί ΚΑΙ κάτι τέτοιο περίπου οδυνηρό είναι ανοησία).

Μου έμαθε πράγματα για αυτήν. Μερικά μηχανολογικά, μερικά ηλεκτρολογικά, μερικά φαναρτζίδικα. Δεν ασχολήθηκα ποτέ με μαστόρεμα αυτοκινήτου. Μου έδειξε μερικά πράγματα για εμένα. Με έκανε πιο υπομονετικό, μου άλλαξε συμπεριφορά σε κάποια ερεθίσματα. Με έμαθε να αποδέχομαι την ήττα μου με γέλιο, όταν δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για κάτι.

Μου έμαθε πράγματα για τον κόσμο. Μέσω της μοτοσικλέτας εκτέθηκα σε ομάδες πληθυσμού που δεν θα είχα γνωρίσει αλλιώς. Δεν έγινα σοφότερος αρκετά γρήγορα. Το “τεκμήριο της αθωότητας” των νομικών δεν ισχύει εκεί έξω. Έμαθα ότι η κακία και το κόμπλεξ που δέρνει τον κόσμο δεν έχει τέλος και λογική, ότι το καρφί που ξεχωρίζει το βαράει το σφυρί, ότι το να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, το ότι με στραβό αν κοιμηθείς ως το πρωί θ’ αλληθωρίσεις και άλλες λαϊκές σοφίες δεν είναι απλά σχήματα λόγου. Ότι ο χρήστης της άκλιτης λέξης “φίλος” λέει απλά μιά λέξη που κάλλιστα μπορεί να αντικατέστησε τη λέξη μαλάκα στην αυτή ροή του λόγου και δεν έχει σχέση με τον φίλο σου από παιδιά, αυτόν που κλίνεται. Ότι μπορεί να ξέρεις κάποιον χρόνια και ξεράδια να ξέρεις. Ότι μπορεί το μόνο που έχεις κοινό με την παρέα είναι ο τύπος του οχήματος. Βέβαια γνώρισα και εξαιρετικούς ανθρώπους και πήρα πράγματα, να είναι καλά όλοι τους. Και παίρνω ακόμα, παρατηρώντας και συζητώντας, άλλο αν καταφέρνω να τα φέρω “στα γράδα μου”. Συνεχίζω να μην γίνομαι σοφότερος αρκετά γρήγορα. Δεν πειράζει.

Με έφερε στο ζεν μερικές φορές, χαμένο μέσα σε ένα συννεφάκι που τώρα διάβασα ότι έχει και όνομα, Flow. Go with it.

Το ότι δεν αναγκάζομαι ΕΓΩ να μιλάω ταξιδεύοντας, δεν αναγκάζομαι να ακούω κάποιον ή κάτι, με βυθίζει πιο βαθιά στις σκέψεις μου. Επεξεργάζομαι πράγματα όσο είμαι καβάλα, ελλείψει άλλων ερεθισμάτων που μου διασπούν την προσοχή, το ωραίο μου ανοιχτό think tank. Το ότι δεν έχω καταγραφικό να κρατάω μερικές σκέψεις εκείνη την ώρα που τις κάνω, πρέπει να το λύσω κάπως. Το ραδιόφωνο σπάνια πλέον λειτουργεί και στο αυτοκίνητο, ξέμαθα.

Πήγε τα όριά μου πιο μακριά. Ημέρες με είκοσι ώρες στην γύρα. Χιόνι, βροχή, καύσωνα, χωρίς την κάβα ενός πλήκτρου για αλλαγή του αέρα γύρω μου ή την δυνατότητα “να ρίξω το κάθισμα να πάρω έναν υπνάκο”. Πείνα, δίψα, εξάντληση μέχρι του σημείου να έχω κοιμηθεί για δευτερόλεπτα ή να νιώθω ότι θα λιποθυμήσω και να “χάνω” κομμάτια διαδρομής από την μνήμη μου. Καβάλησα με φόβο και πόνο μετά από πεσίματα και ατυχήματα. Ο φόβος με έχει κάνει αισθητά πιο αργό σαν οδηγό αλλά κάνω αντίσταση στο ένστικτο. Δεν πιάνει πάντα. Πονάω ακόμα μερικές φορές.

Νομίζω πως δεν θα μου έκανε για ένα και μοναδικό μέσο μετακίνησης, αν έπρεπε να έχω μόνο ένα και μοναδικό.

Αλλά είναι το μοναδικό μέσον με το οποίο φαντάζομαι να φεύγω μακριά. Και έστω το ότι μου παρέχει ακόμα αυτό, το όνειρο, είναι σημαντικότερο από οτιδήποτε άλλο. Γιατί ονειρευόμουν πριν την πάρω και ονειρεύομαι ακόμα.


Για το όνειρο λοιπόν. Για αυτό.

[buckley]

Μόνο μετά τις 3-4 το πρωί γράφονται αυτά , ωραίος ...

[billy84]

Εκτός απο το μεγαλύτερο ποσοστό που καβαλαει για διάφορους λόγους όπως οικονομία,ευκολία,φθηνά γκάζια κλπ θεωρώ πως αυτοί που αγαπάνε πραγματικά το αθλημα δε μπορούν να δώσουν απάντηση γιατι πολυ απλα δε γνωρίζουν το γιατί ,αν γνώριζαν απλα δε θα το αγαπούσαν.Είναι κάτι που πηγάζει απο μέσα τους πιστευω.Για αυτο και βλέπεις πολλούς να κόβουν μόλις κάνουν οικογένεια ή μόλις πάθουν κάποιο σοβαρό τροχαίο.Αυτοι που το έχουν μέσα τους δεν το κόβουν ποτέ,μπορει λόγω υποχρεώσεων να το ελαττωσουν αλλα μέχρι εκει.

[kordix]

Ωραία ερώτηση και σαν απάντηση μου ήρθε μία ατάκα που διάβασα παλιότερα σε ενα βιβλίο του Άγγελου Σινάνη.

Έλεγε λοιπόν "είμαι από αυτούς που αναπνέουν μόνο από τα 40 km/h και πάνω, οδηγώντας μοτοσυκλέτα". Έχω την εντύπωση πως και γω είμαι αυτής της κατηγορίας αναβάτης.