Στο κουτσουναρι εμεινες vras?τρομερο camping.Το καλυτερο στη κρητη και ενα σε ολη τη ελλαδα
Στο κουτσουναρι εμεινες vras?τρομερο camping.Το καλυτερο στη κρητη και ενα σε ολη τη ελλαδα
καθε μερα ...νεα μερα.
Δημοσιεύθηκε αρχικά από ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ
Στο κουτσουναρι εμεινες vras?τρομερο camping.Το καλυτερο στη κρητη και ενα σε ολη τη ελλαδα
Καλημέρα ! Ναι εκεί. Δεν διαφωνώ καθόλου με ότι λες ... αλλά αυτό που το κάνει ξεχωριστό είναι οι άνθρωποί του ... και οι γάμοι που γίνονται εκεί ... Σε κάνει να θέλεις να ξανα-νυμφευθείς ...
Αναμνήσεις από Καλά Κοπέλια ξύπνησε η φωτογραφία... Όντως πολύ ωραίο ήταν.Στο κουτσουναρι εμεινες vras?τρομερο camping.Το καλυτερο στη κρητη και ενα σε ολη τη ελλαδα
Στο Κουτσουνάρι που είχα μπερδέψει κλασσικά τα ονόματα, ρωτάω έναν παπά με ναβάρα "Για Κολυμπάρι καλά πάμε;" και ακόμα πρέπει να γελάει με τον τουρίστα...
Αυτό (που το έχω πει άπειρες φορές όσο με θυμάμαι σε όσους είναι της φιλοσοφίας -μην μιλάς-μην φαίνεσαι-μην παίρνει κανείς δικαίωμα να σου πει κουβέντα επειδή μίλησες-σε όλους ναι να λες-μην έχεις άποψη-) είναι βαριά κουβέντα και χαίρομαι που δεν είμαι ο μόνος που το σκέφτεται έτσι. Μόνο στην αρχή μου το χαλάς... "δεν αψηφά" δηλαδή το αντίθετο από αυτό που κανονικά ήθελες να πεις και εξηγείς μετά. Αν θες σβήσε το "δεν" ή άλλαξε το "αψηφά" με το "φοβάται" ή με το αγαπημένο και ταιριαστό "σκιάζεται"Έτσι θα είναι νοηματικά σωστό νομίζω (δεν έχω πιεί βολιώτικο καφέ ακόμα και ρετάρω και αν είπα βλακεία ζμπαθάτε με). Μιά ρακή κερασμένη και από εμένα.
Τελευταία τροποποίηση από amyroukai; 28/05/2017 στις 10:19.
[/QUOTE]Μόνο στην αρχή μου το χαλάς... "δεν αψηφά" δηλαδή το αντίθετο από αυτό που κανονικά ήθελες να πεις και εξηγείς μετά. Αν θες σβήσε το "δεν" ή άλλαξε το "αψηφά" με το "φοβάται" ή με το αγαπημένο και ταιριαστό "σκιάζεται"
Θανγκς ! Δεν το είχα προσέξει ... Το γράφω στο πόδι ούτως ή άλλως για να προλάβω μνήμες πριν το θολωμένο μου μυαλό τις σβήσει ή αποθηκεύσει στα βαθιά του. Κάποια στιγμή ίσως ασχοληθώ και με πολλά άλλα σοβαρά λάθη που σίγουρα υπάρχουν ...
Διορθώθηκε ήδη ...
Πραγματικα τα 2 αδερφια που εχουνε το camping ειναι πολυ συμπαθητικα και πολυ επαγγελματιες.χαιρεσε να συζητας μαζι τους.Σου θυμιζουν οτι δ σε βλεπουν ολοι σαν χρυμα.Τωρα σε γαμο δεν εχω παει εκει.Δεν ηξερα καν οτοι γινονται γαμοι.Πρεπει να ηταν τρομεραΚαλημέρα ! Ναι εκεί. Δεν διαφωνώ καθόλου με ότι λες ... αλλά αυτό που το κάνει ξεχωριστό είναι οι άνθρωποί του ... και οι γάμοι που γίνονται εκεί ... Σε κάνει να θέλεις να ξανα-νυμφευθείς ...
καθε μερα ...νεα μερα.
[QUOTE=amyroukai;2877202]Αναμνήσεις από Καλά Κοπέλια ξύπνησε η φωτογραφία... Όντως πολύ ωραίο ήταν.
Στο Κουτσουνάρι που είχα μπερδέψει κλασσικά τα ονόματα, ρωτάω έναν παπά με ναβάρα "Για Κολυμπάρι καλά πάμε;" και ακόμα πρέπει να γελάει με τον τουρίστα...
Εμενα να δης τη αναμνυσης μου εχει ξυπνηση ολο το ταξιδιοτικο του vrasida.Δυστηχος οταν παντευεσαι και κανης οικογενεια αφηνης πολλα καλα πισο σου για τα καλυτερα.την οικογενεια δε την αλαζω με τπτ.οπος επισης δε μετανιωνω για τπτ που εχω κανη.Ευτηχος εχω συζηγο που λατρευει το διτροχο.Αλλα οι βολτες μοναχος σου χωρις κηνητο τηλ,χωρις ρολοι,χωρις ανχος,χωρις λεφτα για γουστα,μονο ενα σκοινακι,κονσερβες και το κλουβακι με το σκυλο στη σελα του συνεπηβατη δε θα ξαναρθουν
καθε μερα ...νεα μερα.
Ο ύπνος ήταν βαθύς, αναζωογονητικός … το ξύπνημα γλυκό και με καλή διάθεση … Σκεφτόμουν όλα όσα πέρασα εχθές και ένα μόνιμο χαζοχαμόγελο είχε μπαστακωθεί στο πρόσωπό μου. Δηλαδή εάν είχαν συμβεί τόσα εχθές … σήμερα τι θα γινόταν ??
Αναλογίζομαι για ακόμη μια φορά τις πλάκες που μας κάνει η ζωή και ότι πράγματι τίποτα δεν είναι τυχαίο από όλα όσα γίνονται και μας συμβαίνουν. Εχθές φυσιολογικά και με βάση το σχέδιό μου, θα κοιμόμουν Άγιο Νικόλαο. Πόσο γελοία θα φαντάζουν τα ανθρώπινα σχέδια στα μάτια της Δύναμης που καθορίζει τύχες και πεπρωμένα … προσωπική εμπειρία κάποιων 10ετιών μου το επιβεβαιώνει με τον καλύτερο αλλά συνάμα και τον τραγικότερο τρόπο. Αρχίζω επίσης να έχω σοβαρότατους ενδοιασμούς για την έννοια του «τραγικότερου» … σοβαρούς ενδοιασμούς πως τίποτα δεν είναι τελικά όπως αρχικά φαντάζει ή φάνταζε … Αντί για Άγιο Νικόλαο από λάθος εκτίμησή μου και συλλογή πληροφοριών βρέθηκα Ιεράπετρα, σε ένα καταπληκτικό camping, σε ένα καταπληκτικό γλέντι και κυριότερο ανάμεσα σε καταπληκτικούς ανθρώπους. Αντί να κάνω τον γύρου του Νομού Λασιθίου από Σητεία – Βάι – Ζίρο κτλ … βρέθηκα να το κάνω ακριβώς από την αντίθετη φορά. Όπως αποδείχθηκε στην συνέχεια αυτή ήταν και η καλύτερη επιλογή όσον αφορά τη φορά της διαδρομής. Για ακόμη μια φορά αντιλαμβάνομαι ότι πρέπει να ακολουθούμε τη ροή της ζωής όπως αυτή έρχεται … όπως κυλά το ποτάμι της … Όχι πάντα αδιαμαρτύρητα αλλά με σεβασμό στις επιθυμίες της και τις προσταγές της … Απλά κατά την διάρκεια του ταξιδιού να έχουμε μάτια και αισθήσεις ανοικτά … Πάλι άρχισα τα αντι-ταξιδιωτικά μου σκαμπανεβάσματα … αλλά μάλλον και αυτά είναι μέρος των ταξιδιών ... ίσως τα σημαντικότερα …
Έχω πληρώσει ήδη με την άφιξή μου, τα πράγματα μαζεύονται σε λίγα λεπτά – στον εφευρέτη των ποπ απ σκηνών πρέπει να του αποδοθεί ο Σταυρός του Τάγματος Ευεργετών της Ανθρωπότητας – και ο πάπιος είναι έτοιμος για αναχώρηση.
Η πρωινή ατμόσφαιρα σε προκαλεί να οδηγήσεις ώρες ατελείωτες. Έτυχε να έρθω σε αυτά τα χώματα τη καλύτερη εποχή του χρόνου. Θερμοκρασία – χρώματα στην φύση – όγκος τουριστών και κίνηση στους δρόμους - διάρκεια ημέρας … όλα υπέρ μου.
Αμέσως μετά το camping μπαίνω αριστερά μέσα από Κουτσουνάρι με κατεύθυνση προς τα βουνά και Άγιο Ιωάννη. Όσο ανεβαίνω η θέα σε σκλαβώνει … φοβερή διαδρομή, φοβερό ανάγλυφο, φοβερό στροφιλίκι. Μπαίνω Άγιο Ιωάννη, γνήσιο Κρητικό χωριό στα μάτια μου. Μπαίνω για λίγο στα στενά του και χάνομαι εκεί μέσα … Υπάρχει μια απόκοσμη «αγριάδα» που σαν να προκαλεί μνήμες από το υποσυνείδητο … σαν να έχω ξαναζήσει σε αυτά τα βουνά … Κάθε λεπτό που περνά τόσο και περισσότερο θέλω να επιστρέψω σε αυτόν τον τόπο ξανά … Βαθιά ριζωμένες μέσα μου υπάρχουν εκκρεμότητες και ανεκπλήρωτα όνειρα που με βασανίζουν … μια από αυτές ντυμένη με λευκό φόρεμα και κορμοστασιά που μόνο στην Κρήτη μπορείς να συναντήσεις …
Ακολουθούν τα Σχοινοκάψαλα και το Ορεινό … Όσο προχωρώ τόσο η διαδρομή γίνεται από αυτές που δεν θέλεις να τελειώσουν. Η πρωινή μυρωδιά από πευκοδάσος μου ανασύρει μνήμη με ακριβώς την ίδια μυρωδιά, όταν έξω από τις Σέρρες ανέβαινα έξω από το χωριό Ορεινή Σερρών προς Κάτω Βροντού … σύμπτωση ?? … δεν νομίζω … απλά παντού Ελλάδα …
Από Ορεινό προς Σταυροχώρι μιλάμε για τη τέλεια οδηγική ονείρωξη … και η ώρα είναι ακόμη 09:00 … Πολλοί όμως απολαμβάνουν το πρωινό σεξ περισσότερο από τις υπόλοιπες ώρες … Απίστευτη θέα – απίστευτη χάραξη – πανέμορφη φύση – ατελείωτο στροφιλίκι … Φτάνω παραλιακή Μακρύ Γυαλό και κατευθύνομαι αριστερά προς Ζίρο. Είμαι σίγουρος πως και η άλλη διαδρομή προς Ζίρο - μέσω Γούδουρα – θα είναι καταπληκτική … όμως αυτό που θέλω να κάνω σε αυτό το 3ήμερο δεν μου αφήνει περιθώρια για αλλαγές. Μου αφήνει όμως εκκρεμότητες και αυτό είναι ακόμα καλύτερο …
Μέχρι Παπαγιαννάδες η διαδρομή είναι ήρεμη, στρωτή, με ευθείες και σχεδόν μηδενική κίνηση … μόνο αραιά και που κάποιο ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο με τουρίστες ή κάποιο αγροτικό. Όταν λέμε «ευθείες» στην Κρήτη μην φαντάζεστε καμιά ευθεία Θήβας ή Κατερίνης … απλά συνηθισμένος από τα βουνά και το ανάγλυφο του Νησιού και τα 500 μέτρα ευθείας μου φαίνονται τεράστια.
Στην διασταύρωση για Ετιά επιτέλους μπαίνω σε στράτες που προκαλούν ευφορία (και όχι την εφορία), χαμόγελα και ανάγκη να δεις τι υπάρχει μετά την επόμενη στροφή … Το τοπίο αρχίζει να γίνεται πιο άγριο, με λιγότερη βλάστηση, πιο βραχώδες … όμως η Άνοιξη έχει φροντίσει και γι’ αυτό … Ένα τεράστιο κίτρινο χαλί όπου και εάν κοιτάξεις απλώνεται τριγύρω. Ακόμα και από άγριους, σκληρούς ακανθώδης θάμνους μπορείς να πάρεις ευχαρίστηση … γι’ αυτό σου λέω σύντροφε ... την φύση να την αγαπάς, να την παρατηρείς, να την προσέχεις … μόνο καλά θα σου δώσει. Παντού κρυμμένες γωνιές που σε ταξιδεύουν σε άλλες εποχές, όπως το παλιό αρχοντικό – έπαυλη που βρέθηκε εμπρός μου … Πώς να μην μεταφερθεί η ψυχή σε εκείνες τις παλιές ημέρες … Σιγά τις παλιές διορθώνω τον εαυτό μου … χθες ήταν … Μια ανάσα το κύλισμα του χρόνου …
Τα χωριά Αρμένοι και Χανδράς λιτά, απλοϊκά, περιτριγυρισμένα από καλλιεργήσιμα εδάφη, κυκλωμένα από ορεινούς όγκους και σε κάποιο υψόμετρο από την θάλασσα. Ο χειμώνας εδώ πάνω πρέπει να είναι ερημικός. Περνώ την Ζίρο και την μονάδα της Π.Α έξω από το χωριό. Θέλω να βγάλω μια φωτο δίπλα στο αεροπλάνο αλλά ξέρω ότι απαγορεύεται.
Και από εκεί και έπειτα ξεκινά ένα ατελείωτο πανηγύρι στροφών, θέας, ευχαρίστησης … Τα πάνω κάτω της ζωής που λέγαμε προηγουμένως … εάν ερχόμουν από την αντίθετη κατεύθυνση σίγουρα θα το ευχαριστιόμουν λιγότερο … Δεν χόρταινα εικόνες … Το καταγάλανο βαθύ πέλαγος χωρίζει δυό κόσμους ... δυό ηπείρους … δυό πολιτισμούς … Αναρωτιέμαι εάν δεν γινόταν αυτό το βίαιο σχίσμα των δυό ηπείρων, πως θα ήμασταν σήμερα … Εάν σε αυτά τα χώματα, κάποιους αιώνες πριν υπήρχαν ελέφαντες και λιοντάρια, φαντάσου τι είδος ανθρώπων θα υπήρχε σήμερα … πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα … και σιγά μην υπήρχε ο Βρασίδας να τριγυρνά με ένα άθλιο κινέζικο παπί και να αναρωτιέται …
Κάπου δεξιά στο βάθος ο όγκος από το Κουφονήσι προσπαθεί δειλά να δηλώσει την ύπαρξή του … Πώς να είναι άραγε αυτό το νησί ?
Το κατέβα προς τον Ξηρόκαμπο σου παίρνει τα μυαλά … Εδώ θα μου πεις στα έχει πάρει ένα λυγερόκορμο πλάσμα ντυμένο στα άσπρα … Α ρε Κρήτη … τελικά είσαι μεγαλύτερη ζημιά απ΄ όσο μπορεί να αντέξει κανείς …?? Τι να πρωτοαγαπήσει κανείς σε αυτό το Νησί … Το ξανασκέφτομαι και η απάντηση είναι μία : Μπορεί να τα αγαπήσει όλα και ταυτόχρονα … και τα χώματα – και τις γεύσεις – και τα χρώματα – και την μουσική – και τους ανθρώπους – ακόμα και τις αδυναμίες τους …
Στο τέρμα του κατέβα προς Ξηρόκαμπο ξεκινά το μονοπάτι του Φαραγγιού του Λαμνονίου (Ξηρόκαμπου). Παρατηρώ ότι η Κρήτη είναι γεμάτη φαράγγια και περιηγητές που μπαίνουν σε αυτά σε μικρά γκρουπάκια. Όλοι με μεγάλο μέσο όρο ηλικίας … μάλλον κάτι περισσότερο θα ξέρουν από τους νεότερους. Και υποψιάζομαι πως έχουν βρει ένα τρόπο να αντλούν ενέργεια από όσα η Γη απλόχερα και δωρεάν μοιράζει … έναν τρόπο να γεμίζουν μπαταρίες στην άδεια ψυχή που ξοδεύτηκε σε χαμένα χρόνια … Αλλά πως μπορείς να μεταδόσεις εμπειρία ζωής σε ανθρώπους που έχουν το κανάλι του “είναι” τους κλειστό …
Τελευταία τροποποίηση από Vrasidas; 28/05/2017 στις 13:57.
Οροπέδιο Ζίρου
Κατέβα προς Ξηρόκαμπο
Προς Ξηρόκαμπο.
Από Ξηρόκαμπο προς Αγριλιά.
Ξεκινώ Βόρεια πλέον κατεύθυνση και παραμένω ενθουσιασμένος με ότι βλέπω. Η διαδρομή δεν σταματά να αποζημιώνει όλες τις αισθήσεις μου. Παραμένω με όλη την σημασία ξεκούραστος παρά την ταλαιπωρία του καραβιού και των σχετικά δύσκολων αλλά πολλών χιλιομέτρων από εχθές. Ο πάπιος φροντίζει να μου εξασφαλίζει ηρεμία, ξεκούραστα αλλά όχι νωθρά χιλιόμετρα, ευκαιρίες να απολαμβάνω τα περισσότερα απ’ οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μου. Πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να σχεδιάσει ποιο θα είναι το επόμενο βήμα … Έχω κλείσει πλέον όλη την Ελλάδα. Ελάχιστα μέρη έχουν μείνει που ο πάπιος δεν έχει πατήσει πόδι … Οι εμπειρίες της ζωής μου πλέον με κάνουν φειδωλό στους μελλοντικούς σχεδιασμούς … Παρ’ όλα αυτά το πνεύμα δεν ησυχάζει …
Άνω Ζάκρος – Αδραβάστοι – Κελλάρια – Αζοκέραμος – Χοχλακιές – Παλαιόκαστρο – Κουρεμένος – Βάι …. Μια διαδρομή να τη πιείς στο ποτήρι … Όλα τα χωριά μέχρι Παλαιόκαστρο ξεχωριστά … Όταν λέω ότι έχω ανοικτούς λογαριασμούς πλέον με την Κρήτη, ξέρω τι λέω … Κάθε χωριό και μια σοβαρή αιτία να ξαναγυρίσεις … Η επόμενη φορά θα είναι σχεδιασμένη λίγο διαφορετικά. Με περισσότερες λεπτομέρειες και ημέρες. Σκέφτομαι ότι ίσως μια Κρητικιά νύφη, από αυτές που κάνουν τα γόνατα και τρέμουν, είναι μια πολύ καλή αιτία και αφορμή να γυρίσεις όλο το νησί από άκρη σε άκρη … μονοπάτι σε μονοπάτι … όλα τα φαράγγια … να γνωρίσεις πραγματικούς ανθρώπους … να πιείς κανονικό κρασί … να χορέψεις με την ψυχή σου … να ερωτευτείς ξανά την ζωή … Βρας συμμαζέψου, το δις εξαμαρτείν ουκ σοφού ανδρός … Αλλά από την άλλη υπάρχει η βαθειά πεποίθηση ότι αν βρεις έστω και ξανά αυτό που σε κάνει να αγαπήσεις, άφησέ το να σε σκοτώσει … ειδικά εάν είναι ντυμένο σε λευκό φόρεμα, τέτοιος θάνατος αξίζει …
Στρίβω για Βάι … Το Φοινικόδασος μάλλον την έχει γλυτώσει από τα καταστροφικό σκαθάρι. Η παραλία του φαίνεται προσεγμένη, γεμάτη κόσμο και προκαλεί για βουτιά … Προτιμώ όμως τις βουτιές στα αισθήματα και τις σκέψεις που μου προκαλούν τα όσα μέχρι τώρα έχω βιώσει. Μια γρήγορη φωτο από το κινεζοκινητό που εδώ και ώρες ρετάρει και ανυπομονώ να πάω λίγο πιο πάνω στο Φάρο προς Κυριαμάδι. Τζίφος … υπάρχει στρατιωτική βάση και ο δρόμος κόβεται … και ήθελα τόσο μια φωτο δίπλα στο Φάρο.
Σταματώ στη διασταύρωση του Βάι και παίρνω ένα τσαμπί μικρές μπανάνες Κρήτης … Δεν έχω φάει απολύτως τίποτα από εχθές το βράδυ και οι μπανάνες είναι ότι πρέπει … μέχρι το τελικό μου προορισμό σήμερα, δεν θα έχουν καμία τύχη.
Τελευταία τροποποίηση από Vrasidas; 28/05/2017 στις 22:50.
Φοινικόδασος
Μονή Τοπλού
Στο δρόμο μου είναι η Μονή Τοπλού. Παλαιό μοναστήρι με βαριά ιστορία. Στο χώρο στάθμευσης ένα μαμούθ, δικίλυνδρο με V κινητήρα, 548 κιλά και Ιταλικές πινακίδες … κάτι σαν Χάρλεϋ αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς τη μάρκα του. Ο κακόμοιρος θα έχει δεινοπαθήσει στα στροφιλίκια σκέφτομαι … Απέναντι από τη Μονή ακόμα μια παλιά εκκλησία, η οποία όμως επισκιάζεται από το μοναστήρι. Μπαίνω μέσα αλλά νιώθω ένα κενό … Μάλλον το μοναστήρι της Κεράς έχει κερδίσει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου … δεν είναι τυχαίο το όνομά του … «Κερά της Καρδιώτισσας» … Ανυπομονώ ήδη να πάω ξανά εκεί για τα κεράκια που έχω τάξει … ελπίζω την επόμενη φορά παρέα με κάτι που να έχει σκλαβώσει ότι πολυτιμότερο έχω … την ψυχή μου.
Βγαίνοντας το ζευγάρι των Ιταλών είναι στην μηχανή του και ντύνεται. Χαιρετούρες – συστήματα .. και κέρασμα ντόπιας μπανάνας. Ενθουσιάστηκαν από το κέρασμα αλλά και από την γεύση της μπανάνας … Φίλε εδώ είναι Κρήτη … μέρος που όλες οι αισθήσεις δουλεύουν υπερωρίες. Τα παιδιά είναι από Ρίμινι … βγαίνουν χάρτες με ανταλλαγή πληροφοριών και συμβουλές … Τους δείχνω φωτογραφίες και η θέα με τα στροφιλίκια στον Ξηρόκαμπου δουλεύει αρνητικά …
- Η μηχανή μου είναι βαριά … δεν είναι σαν την δική σου, λέει …
- Ναι, αλλά θα είναι από τις διαδρομές που θα θυμάσαι σε όλη την ζωή σου …
Η Ιταλίδα γούσταρε, ο οδηγός όμως έκανε πίσω προτιμώντας την ασφάλεια και την ηρεμία της ισιάδας. Καλό δρόμο καλοί μου φίλοι … καλές διακοπές και αξέχαστες … Και ο καθένας τράβηξε στης μοίρας του τα προκαθορισμένα.
Μέχρι Σητεία η διαδρομή είναι συμπαθητική και πολύ σύντομη. Δεν μπαίνω καθόλου στη πόλη και στην άκρη της στρίβω αριστερά προς Πισκοκέφαλο – Σκοπή – Χαμέζι. Ακολουθώ μια φανταστική διαδρομή παράλληλη με τον νέο δρόμο που είναι υπό κατασκευή. Αυτό σημαίνει όταν παραδοθεί ο νέος δρόμος, ο παλαιός θα γίνει η χαρά του παιδιού πάνω σε δύο ρόδες … με μηδενική κίνηση και περισσότερες ευκαιρίες έκρηξης αδρεναλίνης. Όλη μα όλη τη διαδρομή μέχρι και Παχειά Άμμο την ευχαριστήθηκα. Μέσα σε καταπράσινο δρόμο, ανάμεσα από χωριά, γεμάτο στροφές … χόρτασα εικόνες και πολλά ακόμα που μόνο ένα δίτροχο όχημα μπορεί να χαρίσει.
Στη Παχειά Άμμο συνεχίζω ευθεία με σκοπό να πλησιάσω το Οροπέδιο Καθαρό από Ίστρο – Καλό Χωριό – Πρίνα. Δεν μετάνιωσα για την επιλογή μου ούτε μια στιγμή. Φτάνοντας στην διασταύρωση προς Ιεράπετρα το μυαλό μου πάλι μπήκε σε θύμισες που προκαλούν καρδιοχτύπια … Το «βάλε το κόκκινο φουστάνι» δεν είναι τραγούδι που ταιριάζει με την Κρήτη … κάτι σε άσπρο όμως … Κοίτα να δεις σύντροφε τι πάθαμε ….
Φτάνω Πρίνα και συνεχίζω προς Κρίτσα. Η διαδρομή ήδη έξω από Καλό Χωριό και έπειτα απογειώνει ξανά τα ανθρώπινα …
Επίσης σε μεγάλη ανάπτυξη είναι ο ποδηλατικός οργανωμένος τουρισμός. Είδα πάμπολλα αυτοκίνητα και φορτηγάκια φορτωμένα με ποδήλατα και ακόμα περισσότερους ποδηλάτες … Δεν ξέρω εάν θα κατάφερνα να κάνω κάτι τέτοιο, προτιμώ τους γάμους παρά την ποδηλασία … θα μου πεις μετά από ένα σημείο και έπειτα δεν έχει και μεγάλη διαφορά …
Το κινητό μου αρχίζει και έχει όντως μεγάλο πρόβλημα … ώσπου στα Κρούστα μας αφήνει χρόνους … καπούτ … παρέδωσε πνεύμα. Το εφεδρικό τελικά φάνηκε χρήσιμο και ας είναι πάνω από 6 ετών … Κι όμως φάνηκε αντάξιο των προσδοκιών. Στην μάχη πας με ότι έχεις … αρκεί να έχει πίστη … Παρεμπιπτόντως, τα Κρούστα είναι ένα μέρος που σε προκαλεί να μείνεις τουλάχιστον για μια ρακί και πέντε κουβέντες με τους ντόπιους. Μια σειρά από μαγαζιά σε ένα δρόμο που είναι καλυμμένος από μουριές , διεγείρουν την φαντασία για το πώς θα είναι τα καλοκαιρινά βράδια εκεί πάνω …
Σητεία
Προς Πρίνα
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση