Μακρύ ΣΚ; Μακρύς δρόμος...

[cpt.Harlock]

Τρίτη βράδυ:

-Έλα ρε, τι κάνετε; Λοιπόν, την Πέμπτη είναι αργία, την Παρασκευή με στέλνουν αναγκαστικά off - έχω λένε πολλές υπερωρίες, οπότε λέω μήπως σας επισκεφτώ... Ξέρω τόσα χρόνια λέω θα έρθω, λέω μήπως το κάνω επιτέλους. Βολεύει;
- Α! Κι εγώ έχω όλη την εβδομάδα άδεια ρε αξά, βολεύει!
- Καλά, δεν ξέρω σίγουρα, θα σου πω αύριο...

Τετάρτη βράδυ:
- Έλα ρε, δεν ξέρω ακόμα τελικά... Έχει και σκατά καιρό, βρέχει...
- Έλα ρε, εμείς εδώ έχουμε λιακάδα! Αύριο θα κάνουμε BBQ στον κήπο! Άντε έλα, θα σε περιμένουμε!
- Καλά, κάτσε να δω πως θα ξημερώσει...

Πέμπτη:

Ξυπνάω πρωί, ανοίγω παντζούρια. Μαυρίλα έξω, σύννεφα. Έχοντας μπουχτίσει με τη δουλειά και την καθημερινότητα περίμενα πως και πως την ευκαιρία από κανένα "long weekend" να ξεσκάσω. Αλλά ο κωλόκαιρος... Όποτε είμαι κλεισμένος στο γραφείο, έξω λιακάδα και χαρά θεού, όποτε έχω λίγο χρόνο ξεπετάγεται ο Μέρφυς από το πουθενά. Μαδαφάκα...

Η ώρα περνάει. Είμαι ακόμα στο κρεβάτι και κοιτάζω έξω από το παράθυρο απογοητευμένος. Σαν απόγευμα φθινοπώρου... Δεν είναι γραφτό σκέφτομαι.

[cpt.Harlock]

Έχει πάει ήδη 10 και είμαι στο κρεβάτι ήδη 2μιση ώρες κοιτάζοντας έξω απογοητευμένος. Δεν έχω σηκωθεί ούτε για κατούρημα, δεν έχω σηκωθεί να κάνω ένα καφέ. Μου έχει κακοφανεί με τον καιρό... Σα να μου έχουν βάλει τούβλα στο στήθος.
Είναι φορές που αισθάνεσαι πως η καθημερινότητα σε πνίγει. Αισθάνεσαι να έχεις αλυσίδες στα πόδια και να έχεις κουραστεί να τις σέρνεις. Κι εκεί που λες "να! έρχεται μια ευκαιρία να γουστάρω" βρίσκεσαι τέλη Μαΐου με καιρό... Οκτώβρη.
Το βάρος έχει ανέβει μέχρι το λαιμό πια, και η ώρα έχει πάει 10:15.

"Να πας να γ@μ..θ..ς!". Γράφω μήνυμα:
-Έλα ρε, ξεκινάω. Να πάτε να κάνετε ότι είναι να κάνετε, μη με υπολογίζετε, μη με περιμένετε. Θα έρθω χωρίς να βγω εθνική. Θα πάω μόνο από επαρχιακό δίκτυο. Όταν φτάσω, έφτασα. Θα σου γράψω όταν πλησιάζω. Στείλε μου μόνο μια διεύθυνση κάποια στιγμή...

15 λεπτά μετά ήμουν στον δρόμο...

Με το που έστειλα το μήνυμα, πετάχτηκα από το κρεβάτι και έβαλα ένα σορτσάκι που ήταν πεταμένο στο πάτωμα. Κατέβηκα στο υπόγειο και πήρα τα σαμάρια. Τα γέμισα βιαστικά με 3-4 κοντομάνικα, 1 τζιν, μια βερμούδα, ένα μπουκάλι νερό... Ότι πέρασε από το μυαλό μου ως χρήσιμο. Οδοντόβουρτσα; Τσεκ. Οδοντόκρεμα. Φορτιστής. Τα αδιάβροχα φυσικά! Φόρτωσέ τα στο μοτόρι. Γρήγορα πάλι πάνω στο σπίτι. Βάζω το παντελόνι και το μπουφάν της μηχανής, τις μπότες, τα γάντια... Βάζω κράνος κατεβαίνοντας τις σκάλες στο υπόγειο γκαράζ και κοντεύω να φάω τα μούτρα μου. Είμαι καβάλα, μπροστά στην γκαραζόπορτα που σηκώνεται αργά αργά αφού έχω μόλις τραβήξει το αλυσιδάκι. Μόλις η πόρτα κάνει το χαρακτηριστικό "γκτουπ!" και έχει σταματήσει οριζοντίως, ρίχνω άλλη μια ματιά στον ουρανό που είναι κατάμαυρος... Ρίχνω μια φευγάτη χριστοπαναγία και βρουμ...

Φέτος είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που νιώθω να με έχει ψυχοπλακώσει ο καιρός. Και δεν είναι πως δεν έχω ζήσει μακριά από τις λιακάδες του νότου, κάθε άλλο... Απλά φέτος για πρώτη φορά αισθάνομαι αυτό το πράγμα. Έχει πάει Μάης και σχεδόν όλες από τις ελάχιστες ελεύθερες μέρες ή ώρες που θα μπορούσα να χαρώ λίγο ουρανό, έχει κακοκαιρία. Όσο είμαι κλεισμένος μέσα στο γραφείο, δεν έχω παράπονο: Ωραίος είναι ο καιρός. Το πρόβλημα ξεκινά μόλις βγω από το ασανσέρ... Και αυτό συμβαίνει με μια απίστευτη - σχεδόν μεταφυσική - συνέπεια φέτος...

Αλλά αυτά δεν έχουν σημασία τώρα. Είμαι στον δρόμο ήδη. Στο gps έβαλα τελικά να με πάει προς Μόναχο, χωρίς εθνική και σε mode "scenic". "Scenic; Τι διάολο, καλό ακούγεται. Άσε το εκεί και προχώρα!"

[cpt.Harlock]

Ακολούθαγα το gps χωρίς να ξέρω βασικά που βρίσκομαι. Πέρναγα μέσα από χωριά και επαρχιακούς δρόμους. Ο ήλιος δεν μου έκανε τη χάρη να βγει, και η θερμοκρασία ήταν απλά ανεκτή για κάποιον που ταξιδεύει χωρίς την επένδυση στη στολή και μόνο με κοντομάνικο... Το ότι πηγαίνω από χωριό σε χωριό από ημιδασικούς δρόμους μου δίνει έξτρα αίσθηση δροσιάς...

"Μόνο μη βρέξεις..." πιάνω τον εαυτό μου να μουρμουρίζει μέσα στο κράνος. Είναι άλλο να κάνεις διαδρομή και να σε πιάνει κάποια στιγμή βροχή, και άλλο να ξεκινάς και να σε κάνει αμέσως λούτσα. Στην δεύτερη περίπτωση τα χιλιόμετρα αρχίζουν να "μακραίνουν" και κάθε τι μοιάζει ταλαιπωρία.

<spoiler>
Τελικά, ΔΕΝ έβρεξε
</spoiler>

Συνέχιζα έτσι, ακολουθώντας τυφλά το gps. Στον δρόμο μου εμφανίζονται παροδικά και άλλοι μηχανάκηδες.


Τους ακολουθώ για λίγο, αλλά μετά από λίγο εξαφανίζονται μπαίνοντας σε πιο κεντρικές οδικές αρτηρίες. "Δεν εμπνέει και ο καιρός για φύση και εξοχή" σκέφτομαι... Γκαζώνουν με τα χιλιάρια τους προς εθνική και εγώ συνεχίζω να ακολουθώ τον σταθερά ανηφορικό δρόμο που έχει διαλέξει το gps, χωρίς να έχω ιδέα προς τα που πάω. Στρίβω απλά όπου μου πει.

[cpt.Harlock]

Ακολουθώντας το gps, προλαβαίνω σιγά σιγά κάτι που από πίσω μοιάζει γνώριμο...


Το πρόλαβα και ήταν ένα χιλιάρι Versys - το μεγάλο αδερφάκι Πήγα από δίπλα σε ένα φανάρι περνώντας από ένα χωριό και χαιρέτησα. Αυτό ήταν όλο, καθώς αμέσως μετά έστριψε σε πιο κεντρικό δρόμο για να συνεχίσει το ταξίδι του...
Ο δικός μου δρόμος συνέχιζε ανηφορικά και η θερμοκρασία είχε πέσει τόσο ώστε να το... ψιλοδαγκώνω. Παράλληλα όμως κάποια ανοίγματα εμφανίζονται ανάμεσα στα σύννεφα και παίρνω θάρρος! Το μόνο που ξέρω είναι πως προχωράω σε όλο και μικρότερους δρόμους. Κάποια στιγμή απλά παρατηρώ πως οι πινακίδες έχουν αλλάξει γλώσσα: Έχω μπει Τσεχία...


Τα χωριά μικρά, και τα μεγαλύτερα κομμάτια του δρόμου επαρχιακό δίκτυο...

[cpt.Harlock]

...και οι δρόμοι όλο και μίκραιναν...


...και μίκραιναν... και μίκραιναν...

[cpt.Harlock]

Αν και πλέον το ένιωθα το κρύο, τουλάχιστον έβλεπα όλο και τακτικότερα ήλιο! Αυτό, σε συνδυασμό με τα με τα όμορφα τοπία που διέσχιζα μου έφτιαχνε τη διάθεση. Τελικά σταμάτησα και έβαλα ένα μακρυμάνικο φούτερ μέσα από το μπουφάν και ίσιωσα!
Συνέχισα στο ίδιο μοτίβο, πηγαίνοντας παράλληλα με τα γερμανικά σύνορα, μέχρι που έφτασα στο ύψος ανάμεσα σε Νυρεμβέργη και Μόναχο, στο ύψος της πόλης του Regensburg https://en.wikipedia.org/wiki/Regensburg

Εκεί το πήρα προς Γερμανία, αφού θα έπρεπε από την Τσεχία, να φτάσω στην Δυτική της άκρη, και το κρατίδιο της Βάδης Βυρτεμβέργης...

to be continued...

[cpt.Harlock]

Προχωρούσα στα ενδότερα της Γερμανίας και ο καιρός έφτιαχνε. Όταν πέρασα την νοητή γραμμή Μονάχου - Νυρεμβέργης, η θερμοκρασία ανέβηκε αρκετά. Οι μέρες όμως γίνονται αρκετά μεγάλες το καλοκαίρι όσο ανεβαίνεις βόρεια, κι έτσι μπορούσα τουλάχιστον να απολαύσω ένα γλυκό σούρουπο στον δρόμο. Το τοπίο είχε γίνει ημιαστικό, άρα και σχετικά αδιάφορο γενικά. Κατά διαστήματα έβγαινα σε μικρά δασάκια, όμως η ώρα είχε περάσει αρκετά, και έπρεπε να βιαστώ...

Σταμάτησα για βενζίνη 2ο ή 3ο γέμισμα, και άλλαξα τις ρυθμίσεις στο gps: Εθνική, να φτάσω επιτέλους! Δεν έχω ιδέα πόσα χιλιόμετρα είχα κάνει και δεν με απασχολούσε. Όλη η διαδρομή άξιζε και με το παραπάνω. Όμως οι αντοχές μου άρχιζαν να εξαντλούνται, κι έτσι πήρα την μεγάλη απόφαση... Εθνική λοιπόν, και όπου φύγει φύγει! Εξάλλου το τοπίο πλέων δεν έλεγε και πολλά σε σχέση με το περιβάλλον που βρισκόμουν πριν λίγες ώρες, οπότε δεν είχα καθόλου το αίσθημα πως κάτι χάνω... Αν ήμουν με παρέα, θα ήθελα ίσως να εξερευνήσω τις μπυραρίες που πέρναγα, αλλά ήμουν μόνος. Ως εκ τούτου, στάσεις είχα κάνει μόνο για βενζίνη και κατούρημα, που συνδύαζα με την αναπλήρωση υγρών από το μπουκάλι νερό που είχα μαζί... Οπότε εθνική, πήγα πατητός, μέχρι που άρχισα να μπαίνω Στουτγκάρδη.

Μικρό τιπ: Για εσάς που διασχίζετε τη Γερμανία από autobahn, το κατούρημα στα βενζινάδικα κοστίζει, ενώ οι τουαλέτες στους σταθμούς ανάπαυσης στην εθνική είναι δωρεάν και αρκετά αξιοπρεπείς... Αν πηγαίνετε από επαρχία, ε... τότε υπάρχει και η μητέρα φύση. Επίσης, σε μεγάλες διαδρομές με ειδικά όταν έχει ζέστη, η αφυδάτωση είναι συνεχής και ως εκ τούτου, η ενυδάτωση πρέπει να είναι προσεγμένη. Το νεράκι πάντα δουλεύει καλά, αλλά ακόμα καλύτερα δουλεύουν τα ισοτονικά ποτά που μπορείτε να βρείτε και στα βενζινάδικα.

Μπαίνοντας στην Στουτγκάρδη έμεινα με το στόμα ανοιχτό: Εντυπωσιακά κτίρια της Mercedes-Benz ακριβώς στην είσοδο της πόλης σε προετοιμάζουν για το τι θα ακολουθήσει. Μοντέρνα αρχιτεκτονική, γιγαντιαία κτίρια, μεγάλοι δρόμοι, ότι θα περίμενε κανείς από μια μεγάλη πόλη της ανεπτυγμένης δύσης.... Πέρασα ξώφαλτσα μέσα από την πόλη, καθώς έπρεπε να κατευθυνθώ προς Reutlingen, όπου είχα δώσει ραντεβού. Μπαίνοντας στην Στουτγκάρδη, άφησα αριστερά μου το μεγαλύτερο μέρος του συγκροτήματος της Μερσέντες και στα δεξιά μου ένα μεγάλο στάδιο. Κατευθύνθηκα στις άκρες της πόλης, όπου ανέβηκα έναν μικρό και γραφικό-κυριλε λόφο με σχετικά μικρούς δρόμους γεμάτο κυριλέ καφέ και μαγαζιά που προσπαθούσαν να το παίξουν "ψαγμενιά". Τουλάχιστον αυτή ήταν η εντύπωση που σχημάτισα τσεκάροντας με την άκρη του ματιού μου, χωρίς να κάνω καμία στάση. Σίγουρα στο μέλλον πάντως θα ήθελα να την εξερευνήσω την πόλη...

Ξαναβγήκα από την πόλη, σε περιφερειακό υψηλής ταχύτητας, εθνική πατητός, μπαίνω Reutlingen, πάω στη διεύθυνση που μου είχε έρθει στο κινητό εν τω μεταξύ, και βλέπω ένα βενζινάδικο. Υποθέτω πως μάλλον είμαι κάπου λάθος, και παίρνω τηλέφωνο: "Στείλε μου το στίγμα σου με το κινητό και έρχομαι να σε βρω"

...

"Είναι μονόδρομος από εδώ και πέρα, και δεν ήξερε πως να σε φέρει μάλλον" μου λέει ο Γ, ενώ ανακαλύπτω πως το BBQ είχε σχολάσει προ πολλού... Όταν κατέβηκα επιτέλους από τη μηχανή, 2 πράγματα μου έκαναν εντύπωση: Το πόσο πόναγε ο κώλος μου και το πόσα λιωμένα έντομα είχα πάνω μου παντού. Είχα ήδη καθαρίσει το κράνος 2 φορές βάζοντας βενζίνα, αλλά τα υπόλοιπα πράγματα ήταν κρυμμένα πίσω από ένα στρώμα σιχαμερού πρασινοκόκκινου ζουμιού... Ειδικά όταν έκανα τον πρώτο ανεφοδιασμό μετά το δάσος στην Τσεχία, μετά βίας έβλεπα από τον χαμό πτωμάτων στη ζελατίνα....
"Οπότε τώρα τι;" - "Τώρα μαζεύουμε και πάμε σπίτι, καμιά 15αριά χλμ από εδώ".

Και ξεκινάει το μάζεμα... Ξεκινάει το μάζεμα ενός BBQ φανατικών vegan... Κατεβάζω παράλληλα μια μπύρα παγωμένη και αν και δεν είχα φάει τίποτα όλη μέρα, δεν είχα πιει καν καφέ, μπορώ να πω πως πήρα αρκετά τα πάνω μου. Ανακαλώντας το χρονικό σημείο εκείνο τώρα στο μυαλό μου, έχω ένα μεγάλο κενό: Πίνω την μπύρα και μετά είμαστε Metzingen, και προσπαθώ να βολέψω τη μηχανή κάτω από το σπίτι...

[cpt.Harlock]

Το σπίτι είναι στον πρώτο όροφο κτιρίου ακριβώς πάνω στην πλατεία. Ως εκ τούτου άφησα τη μηχανή από πίσω γιατί δε θα τη γλίτωνα την κλήση, και ανεβάζουμε τα πράγματα πάνω. Βγαίνουμε στο μπαλκόνι, και από κάτω κόσμος πίνει την μπύρα του στα τραπεζάκια της πλατείας, ενώ στο διπλανό ντουρουμάδικο τα μαζεύουν...

"Ωραία, δεν ξέρω για εσάς, αλλά πρέπει να φάω!" λέω στα παιδιά ενώ ανοίγαμε ακόμα μια μπύρα... Η νύχτα έχει πέσει και είναι γλυκιά και ζεστή... Είμαστε στο μπαλκόνι, πίνουμε μπύρες και έχω αυτή την ευχάριστη κούραση που σε ζαλίζει κάπως, αλλά την χαίρεσαι....

"Τέτοια ώρα, μόνο ο ινδός..."
"Ινδικό λοιπόν;"
"Όχι, είναι ινδός, αλλά έχει από όλα! Μέχρι και σνίτσελ και γύρω, και πίτσα, και ασιατικό.... Τυπικό "βρώμικο" που το απολαμβάνεις με τύψεις, το απολαμβάνεις όμως.... Θα πάρω κι εγώ μια πίτσα!" λέει ο Γ.
"Οκ, πίτσα κι εγώ!"
"Πες τι υλικά θες, και μπες για μπάνιο, μέχρι να έρθει. Θα έρθουν και κάτι φίλες της Ε..."

Η παρέα μεγάλωσε όταν απότομα μόλις βγήκα από το μπάνιο: Ήταν εκεί οι φίλες της Ε, αλλά και ένας ντελιβεράς με τα κουτιά της κολάσεως ανά χείρας - κόντεψα να λιποθυμήσω στο θέαμα: είχα λυσσάξει από πείνα... Συστήθηκα βιαστικά με τα κορίτσια, άρπαξα μια μπύρα από το ψυγείο και παραδόθηκα στην πίτσα... Τυρί με λίγο τυρί από πάνω, τυρί μέσα στο ζυμάρι, α, είχε και λίγο έξτρα τυρί ακόμα... Τυπική πίτσα βρώμικου - αλλά καλού βρώμικου. Απολαυστική.... Κάπου στο βάθος ανατολίτικα αρώματα μου έρχονταν σε κάθε μπουκιά και προσπαθούσα να φανταστώ πως θα είναι η κουζίνα ενός μικρού φαγάδικου που κάνει από φαλάφελ, γύρω, ντόνερ, πίτσα, μακαρονάδες, σαλάτες, ινδικό, ασιάτικο... Μπαχάρια παντού φαντάζομαι, ενώ γέμιζα το στομάχι μου με άλλο ένα κομμάτι...

[cpt.Harlock]

Η πίτσα τελείωσε και η μπύρα τελείωσε, και η κουβέντα και η παρέα συνέχισαν με μερικές μπύρες ακόμα μέχρι τα χαράματα...

Kαθόμουν στο πάτωμα του μπαλκονιού σταυροπόδι, και απολάμβανα τη φάση.... Και έφυγαν οι κοπελιές, και ήρθε η ώρα του ύπνου... Θα κράσαρα στο playroom του μικρού. Έτσι μου είπαν, κι έτσι έκανα. Ενώ συνήθως χρειάζομαι καμιά ώρα στο κρεβάτι με βιβλίο για να καταφέρω να κοιμηθώ, 2 λεπτά αργότερα ήμουν σε απόλυτο black out....

"Ντιν ντιν ντιν ντον, ντον ντιν ντιν κλογκ!" άκουγα, αλλά δεν ήξερα που ήμουν, τι άκουγα, από που το άκουγα... Ήξερα μόνο πως ήθελα απεγνωσμένα να κοιμηθώ και άκουγα αυτό το πράγμα...

"Γαμώ την Κατιμέ γαμώ... Τι διάολο, ποιος είναι με το σαντούρι..." μουρμουρίζω μέσα στα δόντια μου και παλεύω να αλλάξω πλευρό...

"Ντιν ντιν ντιν ντον, ντον ντιν ντιν κλογκ!".... "Ντιν ντιν ντιν ντον, ντον ντιν ντιν κλογκ!".... Με πόνεσαν τα μάτια όταν άνοιξαν και είδα τον μικρό δίπλα μου να έχει ξυπνήσει και με την πιπίλα να παίζει μεταλλόφωνο! Με πήραν τα γέλια με το σκηνικό και την απίστευτη φάτσα του μικρού με ύφος "τρέχει κάτι;"

Σηκώθηκα, ήταν 7 παρά και σκέφτηκα "Δύσκολο πράμα η γονεϊκή τέχνη..." Πήγα και κατεδαφίστηκα στον καναπέ δίπλα στον Γ.

"Θες καφέ" - "Όχι ακόμα..." - "Καλά, ας περιμένουμε να σηκωθεί και η Ε να προσέχει τον μικρό και πάμε να κάνουμε μια βόλτα και πίνουμε έξω."

Είχε πια ήδη ζέστη όταν πάψαμε να είμαστε ζόμπυ επί του καναπέος (...δε θέλω σχόλια...) και σηκωθήκαμε να πάμε στο κοντινό Reutlingen ξανά, μέρα πλέον, για καφέ... Βγήκα ξανά στο μπαλκόνι και τεντώθηκα με το σώβρακο because I can, και έξω είχε ήδη αρχίσει να πιάνει ζέστη... Καλοκαιρινή λιακάδα και αυτό έκανε τις μπαταρίες μου να μου δώσουν ξαφνικά ένα μπουστ για να βγω και να βολτάρω! Απόλαυσα για μερικά δευτερόλεπτα την πλατεία από ψηλά και φύγαμε με βερμούδα-σαγιονάρα και τα σχετικά...

[cpt.Harlock]

Πήγαμε και βολτάραμε για λίγο στο Reutlingen. To Reutlingen είναι μια εργατούπολη-δορυφόρος της Στουτγκάρδης. Τίποτα το φοβερά ενδιαφέρον να δει κανείς, αλλά why not? Εξάλλου είχε ζέστη και αυτό απαιτούσε ΠΑΓΩΜΕΝΟ καφέ. Δηλαδή κάπου που θα έχει Έλληνες τριγύρω και το Reutlingen έχει αρκετούς μετανάστες παλαιάς κοπής, που έφυγαν χρόνια πριν μας χτυπήσει η τελευταία κρίση, για τις φάμπρικες τις νότιας Γερμανίας...

Αφού απολαύσαμε ένα εξαιρετικό φρέντο σε μια από τις καφετέριες - στέκι Ελλήνων της περιοχής, βολτάραμε μέσα στην πόλη....


(Ακολουθεί εξαιρετική φωτογραφία, με σπέσιαλ εφέ προσφορά Σάμσουνγκ)

[cpt.Harlock]

Ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης είναι ο στενότερος δρόμος στον κόσμο. Ο στενότερος δρόμος που είναι επισήμως δρόμος... Απολαύστε:


Κι όμως, χώρεσα και πέρασα. Με πλάγια βήματα βέβαια, αλλά κατάφερα και βγήκα από την άλλη. Ένιωσα λίγο αίλουρος, ξεδίπλωσα από την άλλη πλευρά του "δρόμου" και συνεχίσαμε τη βόλτα.

"Ok people, nothing to see here, move along please" που λέει και ο Barbrady...

Πεταχτήκαμε και σε ένα κοντινό μοτομάγαζο να πάρω ένα λάδι για την αλυσίδα γιατί φυσικά ξέχασα να πάρω μαζί και είχα κάνει πάνω από 1000 χλμ την προηγούμενη μέρα. Πήγαμε πίσω σπίτι, αράξαμε λίγο, και όταν ξύπνησε ο μικρός από τη σιέστα του (έπρεπε να έρθω μέσα με το ξυλόφωνο να δεις εσύ....) ετοιμαστήκαμε να πάμε για φαγητό: Το μενού έλεγε υπαίθριο φαλάφελ, σε πάρκο. Ω ναι, καλή ιδέα... Η θερμοκρασία ήταν σχεδόν στους 30, οπότε το φαλάφελ με τη μπύρα που θα το συνόδευε μέσα στα δέντρα φάνταζε κάτι το μαγικό....



Οι μπύρες συνέχισαν μέχρι το απογευματάκι, οπότε και επιστρέψαμε σπίτι για άραγμα. Το χτεσινοβράδυνο ξενύχτι και το πρωινό ξύπνημα από τον μικρό δεν μας είχε αφήσει να ξεκουραστούμε και ήμασταν σε κατάσταση καρανταγκλάν.

Σπίτι, μπύρα παγωμένη και κέικ σοκολάτα - έτσι γιατί είμεθα αλήται...

Τηλέφωνο με τον Σ τον οποίο έχω να δω 20 χρόνια σχεδόν, από παιδιά, και μένει στο Tuebingen, λίγα χλμ μακριά, για να κανονίσουμε να βρεθούμε. Την επόμενη θα πήγαιναν σε ένα Medieval fest οικογενειακώς, καθώς η γυναίκα του είναι φανατική της φάσης... Οπότε, ή θα τα λέγαμε εκεί, ή θα βρισκόμασταν μετά... Το φεστ όμως ήταν πάνω από 100 χλμ μακριά, είχαμε και τον μικρό στην παρέα πλέον και ήθελε σκέψη και συζήτηση... Αν ήμουν μόνος με τη μηχανή, δε θα το συζήταγα...

...to be continued...

[cpt.Harlock]

Τελικά μετά από τηλεφωνικές συνδιαλέξεις αποφασίσαμε πως δεν θα πηγαίναμε στο medieval fest, και πως θα συναντιώμασταν μόλις ξεμπέρδευαν με αυτό. Έτσι περάσαμε το υπόλοιπο της ημέρας στο Metzingen. Το Μέτσινγκεν https://en.wikipedia.org/wiki/Metzingen είναι μια μικρή πόλη-δορυφόρος της Στουτγκάρδης, όπως και το Reutlingen που προανέφερα. Είναι όμως ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικές. Το Μέτσινγκεν είναι όλο ένα μια τεράστια πολυτελής αγορά.

Όλα άρχισαν κάπως έτσι:

To 1924, ιδρύεται στο Μέτσινγκεν η Hugo Boss. Μια εταιρία που τότε, δεν έφτιαχνε τα ακριβά στιλάτα και πολυτελή ρούχα που ξέρουμε σήμερα, αλλά στολές εργασίας. Ειδικότερα, μεγάλο σουξέ είχαν οι στολές που σχεδίαζε και κατασκεύαζε για το Ναζιστικό κόμμα, κάτι που συνέχισε να κάνει και κατά τη διάρκεια του πολέμου. Οι στολές εργασίας των ΕΣ-ΕΣ, έγιναν ξακουστές για για τόσο για την κομψότητα όσο και την άνεση τους κατά την ώρα της εργασίας... Και αν τα ΕΣ-ΕΣ δεν δούλευαν σκληρά κατά τη δεκατία του 40, τότε ποιος; Ως εκ τούτου, απέκτησαν φήμη και χρήμα για επενδύσεις, αφού πληρώνονταν από το Γερμανικό δημόσιο αφειδώς, όπως και πολλές άλλες μεγάλες επιχειρήσης που τα είχαν καλά τότε με το καθεστώς. Το χρήμα έρεε και ήταν καιρός για επενδύσεις, και έτσι πάει ο γαμπρός του Hugo και του λέει:
"Ρε, δεν κάνουμε ένα Outlet να μπορεί να αγοράζει ο λαουτζίκος που θέλει να το παίζει κλαρινογαμπρός όλα τα στραβοραμμένα/ξηλωμένα/αποτυχημένα που κατά καιρούς βγάζουν οι δουλάρες; Γιατί να τα πετάμε;"
Έτσι και έγινε... Και επειδή οι δουλάρες συνέχιζαν να κάνουν λάθη όσες βουρδουλιές και αν έτρωγαν, αλλά και επειδή οι κλαρινογαμπροί.... εεεε... "γάμπριζαν" και ως εκ τούτου πολλαπλασιάζονταν, οι δουλειές πήγαιναν πρίμα! Και το είδαν αυτό και οι άλλοι μεγαλορουχάδες του πλανήτη και ήθελαν να κάνουν κι αυτοί το ίδιο, καθώς στο Metzingen πήγαιναν μαζικά αγοραστές από όοοοοοοοολη την Ευρώπη, για να κλαρινογαμπρίσουν. Ο έξυπνος ο Hugoς ο Boss όμως, είχε αγοράσει ήδη τα πάντα και τους έλεγε:
"Που να τρέχεις και να μπλέκεις; Θα στο φτιάξω εγώ, σε δική μου γη, θα στο στήσω και θα κάνουμε το Μέτσινγκεν ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο". Με το αζημίωτο φυσικά....
Έτσι και έγινε, και σήμερα όλα τα μεγάλα ονόματα της κοπτοραπτικής έχουν γιγαντιαία κτήρια εκεί όπου στεγάζουν τα καταστήματα τους. Είναι παράξενο να βλέπεις ένα κατά τα άλλα μικρό χωριό να είναι γεμάτο με ντιζαινάτα καταστήματα, και οι ουρές των αυτοκινήτων με πινακίδες από όλη την Ευρώπη, να έχουν μήκος χιλιομέτρων... Και αυτό το είδα με τα ίδια μου τα μάτια, αλλά και πάλι δεν το πίστευα...

[cpt.Harlock]

Κοστούμια, γόβες, αξεσουάρ, αθλητικά, Nike, Burberry, Nautica, Boss, Gucci, τσάντες, ρολόγια, κουβαρίστρες, βελονάκια..... you get the deal, δεν συνεχίζω...

Πραγματικά αισθάνεσαι πως πρόκειται για μια ψεύτικη μικρή πόλη, που υπάρχει για να υπάρχουν τα καταστήματα. Όλα κινούνται γύρω από αυτά. Η ζωή, η καθημερινότητα, ο προσωπικός χρόνος, ρυθμίζονται ανάλογα με την κίνηση, το ωράριο και τη λειτουργία των καταστημάτων. Για να καταλάβετε τι εννοώ, φανταστείτε σε μια πόλη 20 χιλιάδων κατοίκων, να θες να πας σπίτι σου και να έχει ουρά χιλιομέτρων στην είσοδο από την εθνική, επειδή έχει 3ήμερο με προσφορές... Φερστάντεν;

Αυτό είναι το Μέτσιγκεν λοιπόν...

Εμείς όμως θα βρισκόμασταν λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, στο Tübingen, για να συναντήσουμε τον Σ και την οικογένεια του, μετά το μεσαιωνικό φεστ!

Το Tübingen, μαζί με το Rutlingen και το Metzingen κάνουν ένα πολύ παράξενο συνδυασμό: είναι πολύ κοντά μεταξύ τους, δίπλα στη Στουτγκάρδη, αλλά δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους. Το Reutlingen εργατούπολη, το Metzingen εμπορική πόλη, το Tübingen "ψαγμενιά", φοιτητούπολη, με ξακουστό πανεπιστήμιο και πανεπιστημιακές κλινικές. Είναι και η παλαιότερη πόλη της περιοχής... Η παλιά πόλη, γραφική όσο δεν πάει, με σοκάκια, κτήρια εποχής, πλακόστρωτα, καφέ, μπαράκια, μαγαζάκια, θυμίζει ίσως Πράγα, αλλά χωρίς να είναι τουριστική...

Βολτάραμε στο Tübingen, απολαύσαμε και το παγωτό μας...

Tübingen λοιπόν...

[cpt.Harlock]

[cpt.Harlock]

Γύρω από κεντρικό μουσείο της πόλης, έχουν απλώσει άμμο και υπάρχει επιγραφή: "Επιτρέπεται το παιχνίδι". Φυσικά πιτσιρίκα το εκμεταλλεύονται όσο δεν πάει. Φαντάζομαι κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα, να ξεσηκώνει θύελλες στα παράθυρα από γνωστούς πολιτευόμενους τηλεπλασιέ που να τσιρίζουν για άπλυτους χίπηδες και εκπροσώπους εμπορικών συλλόγων να καταγγέλλουν γενικώς και αορίστως αρμοδίους που "επιβαρύνουν κι άλλο την ήδη πληγωμένη και αιμορραγούσα αγορά" με τους καναπεδάτους τηλε-αναλυτές να κουνάνε το κεφάλι συμφωνώντας...



Γενικά, μου κάνει εντύπωση το πόσο πιο ανθρωποκεντρικά είναι κάποια πράγματα. Ειδικά σε ότι έχει να κάνει με τα παιδιά. Δε θα βρεις παιδιά στην καφετέρια να παίζουν με το τάμπλετ όσο ο μπαμπάς και η μαμά ρουφάνε φρέντο. Θα βρεις όμως πολλά πάρκα και παιδικές χαρές και δραστηριότητες που τα παιδιά διασκεδάζουν ΕΝΕΡΓΑ και ο γονιός είναι εκεί δίπλα διαβάζοντας το βιβλίο του ή παίζοντας και αυτός μαζί.... Φυσικά όχι όλοι και παντού, αλλά η σύγκριση με την εικόνα στην Ελλάδα είναι αποκαρδιωτική...



Το βραδάκι βρεθήκαμε με τον Σ. Είχαμε δώσει ραντεβού σε ένα κεντρικό πάρκο, στη λίμνη. Φυσικά, στη λίμνη φτάσαμε από ακριβώς αντίθετες πλευρές, και κάποιος έπρεπε να κάνει τον κύκλο - ο Μέρφυ είναι ανίκητος. Αφού τα είπαμε λίγο και γνώρισα και τη γυναίκα του και την μικρή, αποφασίσαμε να κάτσουμε σε ένα ονομαστό ζυθοποιείο που ήταν εκεί δίπλα, με ταράτσα/μπαλκόνι στις όχθες του ποταμού, ώστε να να πιούμε και να τσιμπήσουμε το κατιτίς μας...

Το μενού είχε σπέτσλε και μπύρες... Είχε και κουβεντούλα, είχε και χαβαλέ, είχε και μια γλυκιά ζέστη που τα έκανε όλα τόσο ωραία και χαλαρωτικά...