Τιτιβίσματα Νορβηγίας. Πως τελικά αντιμετώπισα τον μινώταυρο Nordkapp...

[NIKANTHI]

Σήμερα ο σκοπός μου ήταν να έφτανα στα Σενγια νησιά, εναν από τους μεγαλύτερους μου στόχους στο ταξίδι. Μέσα σε όλα είχα δει μια παραλία στο ίντερνετ, έπαθα σοκ και ήθελα να την επισκεφτώ.
Ένα δρομολόγιο για να πας από τα Λαφοτεν στα Σενγια ηταν να φτασεις στην Andenes και από εκεί, να παρεις το πλοίο για τα Σενγια. Εγώ είχα σκεφτεί να το έκανα μέσω αυτού το δρομολόγιο.





Και αντί για ένα φ... να έπαιρνα τρία. Μπορεί να τα έβριζα αλλά είχα εθιστεί κιόλας! Μαζοχισμός ως εκεί που δεν πάει.

Πάω να πάρω το καράβι, φτάνω στην προβλήτα και το βλέπω εκείνη την ώρα να ξεδενει από την στεριά. Και ο νορβηγός, να μου χαμογελάει με νόημα. Όχι ρε μάγκα για μισό λεπτό το έχασα. Γελούσα, μα τώσω πια γκαντεμιά. Δεν πειράζει, και πήρα την πιο φυσιολογική διαδρομή για να προσεγγίσω το νησί.

Αν προλάβαινα το φέρρυ θα οδηγούσα στον 82 τώρα, θα οδηγήσω στον 85 μέχρι να συναντήσω τον 82... Καλά μιλάμε για τραγική διαφορά! Στη Νορβηγία έτσι είναι, νούμερα παίρνεις νούμερα αφήνεις και στο τέλος με αυτά που βλέπεις, γίνεσαι κι εσύ νούμερο.

[NIKANTHI]

Κάπου στο δρόμο είδα ένα νεαρό ζευγαράκι γύρο στα 20 που καναν οτοστόπ, σταματαω

- Που πατέ ρε παιδιά…

- Είμαστε από την Σουηδία και διασχίζουμε όλη την Νορβηγία με οτοστόπ

- Καλά δεν φοβάστε

- Όχι!!... Με απάντησαν λες και ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στο κόσμο. Η ακόμα, σαν να απόρησαν κιόλας με την ερώτηση που τους έκανα.

Τελικά η ασφάλεια που σε προσδίδουν αυτές η χώρες σε ωθούν να κάνεις και πράγματα που στην χώρα μας ίσως, θα φαινόταν αδιανόητα… Ένταξη αν η διαπαιδαγώγηση σου στο σπίτι αλλά και από το σχολείο δεν περιέχει τον φόβο μην, σε κλέψουν σε βιάσουν σε σκοτώσουν και γενικός μην, σε εκμεταλλευτούν... Γιατί πολύ απλά τέτοια πράγματα στης κοινωνίες τους δεν υπάρχουν, οι απλά υπάρχουν κατά εξαίρεση και σε παρά πολύ μικρό ποσοστό … Κανεις και εναλλακτικούς τρόπους ταξιδιωτικής αναζήτησης . Παντός αν ζούσαν στην Ελλάδα ίσως, το όχι που με είπαν να το σκεφτόταν λίγο περισσότερο

Φαντάζεστε να έλεγα την μάνα μου η την κάθε μάνα, ότι θα ταξιδέψω στην Ευρώπη με οτοστόπ σαν τους Σύριους , τι θα πάθαινε… Και αν ήμουν γυναίκα θα πέθαινε!!!! Το μονο σιγουρο ειναι, η θα με έστελνε η θα πήγαινε, στον ψυχίατρο!!





Όσο οδηγούσα δεν είχα καμία συναίσθηση το από πού έρχομαι και πού πάω, λογικα ήταν κάποιου είδους άμυνας του οργανισμού μου. Δεν σκεφτόμουν ήμουν 500 km πάνω από τον αρκτικό κύκλο και 4000 km μακριά από το σπίτι μου γιατί αγχωνόμουν. Οχι δεν το έφτανα μέχρι εκεί. Ελεγα είμαι σε ένα δρόμο που λέγεται 85, Στοπ !! Και οδηγάω χιλιόμετρο με χιλιόμετρο την φορά. Ετσι οδηγούσα χαλαρός και στην κοσμάρα μου... Βέβαια το ότι βρισκόμουν από 16 έως 36 ωρες στον δρόμο δεν ήταν πολύ χαλαρό, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Ήμουν και πάλι κομμάτια λέω δεν πάει άλλο, και με το που βλέπω μία στάση σαν αυτές που έψαχνα στο internet, φορώντας γάντια κράνος και full face για να μην παγώσω (από το κρύο αλλά και λόγω κόπωσης) κοιμήθηκα καμιά ώρα.

Τότε έρχεται ένας αστυνομικός και να μετράει την απόσταση που έχω παρκάρει από την στάση. Έχω κάνει παρανομία να τον ρωτάω, να μην μου απαντάει. Και να μετράει... Έχω κάνει παρανομία νά τον ξαναρωτάω. Να μην μιλάει, και τότε πετάγομαι από τον ύπνο μου. Όνειρο ήταν!!! Είδα ότι με έγραφαν στον ύπνο μου.

Μπορεί να ήμουν στην κοσμάρα μου αλλά υποσυνείδητα τελικά, είχα πολύ άγχος για το ταξίδι για αυτό είδα και το όνειρο. Αυτός ήταν ακόμα ένας λόγος που κοιμήθηκα στη στάση με όλον μου τον εξοπλισμό, οπότε στην περίπτωση που έμπλεκα, να υπήρχε μια πιθανότητα να μου την χάριζαν. Αφού πίνω καφέ να στανιαρω από τον εφιάλτη βλέπω την κοπέλα





Την κάνω νόημα από πού έρχεσαι


- Από το Nordkapp πήγαμε αεροπορικώς έως το Honningsvag και από εκεί θα κατέβουμε έως το Οσλο...


Τι άλλο να πεις! Τίποτα, παρα μονο να σκεφτείς και να αναλογιστείς...

[NIKANTHI]

[NIKANTHI]

Συνεχιζεται

[NIKANTHI]

Πέρασα αμέτρητες γέφυρες και κάποιες σαν αυτή, είχαν απίστευτη κλίση ανάβασης και μετέπειτα κατάβασης. Ίσως για να περνανε τα πλοία από κάτω. Ίσως, γιατί το χειμώνα τα κύματα να φτάνουν σε θεόρατα ύψη… Ποιος ξέρει, παντός ήταν απίστευτη οδηγικη εμπειρία

[NIKANTHI]

Πέρασα παράλιες που είχαν παντού αραδιασμένες κοτρόνες αντί για άμμο…





Αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο με γοήτευαν απίστευτα

[NIKANTHI]

Κάνω τα ψώνια μου και πιάνω επιτέλους τον 82 για να φτάσω στην Andenes. Κοντεύει πέντε παρά, φτάνω σε μια πόλη πριν να πάρω το πλοίο και ρωτάω κάποιος ντόπιους

– Για Antenes καλά πάω από εδώ;

– Ναι σε 20 km φτάνεις

– Ξέρετε τι ώρα έχει δρομολόγιο

– Το τελευταίο είναι στις πέντε

Τρελάθηκα! Σε δεκαπεντε λεπτά έφευγε το πλοίο και θα ξεμένα εκεί. Πάω όσο πιο γρήγορα μπορώ, εντάξει η κατάσταση μου δεν ήταν για γκάζια.... Μόνο που δεν έκλαψα στον δρόμο σοβαρά σας μιλάω. Όχι ρε συ πάλι τα ίδια!! Μπαίνω στην πόλη να ρωτάω από εδώ και από εκεί που είναι το λιμάνι, τελικά το βρίσκω. Φτάνω στην προβλήτα, βλέπω κόσμο μαζεμένο. Λες να το πρόλαβα, τους ρωτάω... Όχι εμείς θα πάμε για να δούμε φάλαινες. Ρωτάω έναν λιμενικό... Όχι μου λέει το έχασες , αύριο τώρα. Πω πω ξέμεινα το νησί! Τι να λέμε, φρίκη!





Σκέφτομαι να πάω να δω φάλαινες, δεν με συγκινούσε και πολύ. Τι να κάνω τώρα από τις πέντε, παίρνω την Ανθή τηλέφωνο


– Ρε Ανθή έχασα το τελευταίο καράβι που ήταν στις πέντε και ξέμεινα στο νησί

– Καλά από τόσο νωρίς

– Ναι γιατί ο καπετάνιος στις οχτώ πάει για ύπνο. Τι να κάνω τώρα από τις πέντε, μπορώ να φύγω να κάνω καμιά 200 km αλλά έτσι δεν θα πάω στα Σενγια. Καλά άμα είναι, θα πάω από εκεί στο γυρισμό. Αλλά δεν με βολεύει γαμώτο

– Κοιμήθηκες καθόλου

– Μιάμιση ώρα στο καράβι και σε μια στάση, έλα καλά είμαι

– Πανέ ξεκουράσου

– Δεν θέλω να ξεκουραστώ ρε Ανθη θέλω να οδηγήσω

– Μα αγάπη μου...

– Δεν νυστάζω ρε Ανθή θέλω να οδηγήσω ,τι να κάνω από τις πέντε εδώ

– Μα αγαπη μου...

– Καλά θα πάω να ξεκουραστώ


Δεν ήμουν καλά, το μόνο που ήθελα ήταν... Να οδηγήσω και να οδηγήσω και να οδηγήσω... Τίποτε άλλο!!!

Τώρα τι κάνουμε, πάω σε ένα ξενοδοχείο


– Πόσο κάνει το δωμάτιο

– 140 €

– Κράτα το!





Τριγυρνάω λίγο στην πόλη δεν κυκλοφορούσε ψυχή, από τις πέντε! Νέκρα παντού από τις πέντε και ήταν καλοκαίρι, το χειμώνα τι γίνεται εδω!!

[NIKANTHI]

Βρίσκω ένα ντόπιο μηχανόβιο που και αυτός πήγαινε σπίτι του, τον ρωτάω που έχει κάμπινγκ

– Εδώ στα 4 km

– Να σε ρωτήσω, έχει πουθενά εδώ κάποιο μαγαζί να βγεις έξω το βράδυ για ποτό

– Έχει ένα αλλά είναι κλειστό τώρα. Συνήθως Παρασκευή Σάββατο ανοίγει.


Καταλαβαίνετε τώρα πως ζούνε εκεί οι άνθρωποι. Για τουρισμό η Νορβηγία είναι μαγική αλλά άντε πάνε ζήσε εκεί να σε δω, και με έξι μήνες νύχτα το χειμώνα. Τον ευχαρίστησα και πάω στο κάμπινγκ, μπαίνω στη ρεσεψιόν και βλέπω τους ολλανδούς που ήμασταν μαζί στο καράβι για Λαφοτεν. Κοίταξε να δεις...


– Και εσείς εδώ

– Ναι έχει λίγη ώρα που ήρθαμε

– Η ρεσεψιόν που είναι

– Α θα έρθει μετά τις οχτώ τώρα έχει διάλειμμα. Πάνε στήσε την σκηνή σου και έλα μετά να πληρώσεις.


Όπως βλέπετε τα συστήματα στη Νορβηγία είναι ψιλοχύμα. Στηνω την σκηνή





Βγάζω κάποιες φωτογραφίες από το μέρος

[NIKANTHI]

Τον βόρειο ωκεανό





Πάω στην ρεσεψιόν και όντως, οκτω ακριβώς ήρθε. Περίμεναν γύρω στα 15 άτομα στην ουρά για να πληρώσουν, ο ένας πίσω από τον άλλον. Πηγαίνανε στην ρεσεψιόν και τους ρωτούσε... Αυτοκινούμενο; Πόσα άτομα; Πόσες σκηνές; Πόσες μέρες; Και πλήρωναν, αυτό ήταν ούτε να ελέγξει ούτε να δει. Ούτε καν να μπεις στο κόπο να περιηγηθεί στο μέρος για να δει, αν ήταν κανένας στο τζαμπέ. Τι να λέμε τώρα!!

Πάω πληρώνω 120 νοκ (12 €), κάνω ένα καφέ και βάζω να φορτίσω τα υπάρχοντά μου. Δεν πεινούσα ακόμα αφού, τα μεξικάνικα φασόλια που έφαγα εχθες ήταν δηλητήριο. Τρως μια κονσέρβα και για εικοσιτέσσερις ώρες, πίνεις σόδες…. Καλά πυρηνικά βάζουν μέσα!!

Τοτε έρχεται ένας άλλος ολλανδός με την κοπέλα του και με ρωτάει αν μπορεί να φάει δίπλα μου, φυσικά! Και με φέρνει κάτι χωριάτικα λουκάνικα και να μοσχοβολάει ο τόπος... Αν ήμουν έγκυος θα το ριχνα!! Εγώ εν τω μεταξύ μία εβδομάδα την έβγαζα με κασέρια και μεξικάνικα φασόλια, μιλάμε με εκτέλεσαν! Αφού πήρα τηλέφωνο την Ανθή να της πω το βάσανο μου

– Ρε Ανθή αυτοι εδώ με τα λουκάνικα με έστειλαν

– Εγώ τρώω μακαρόνια με κιμά

– Ασε με και εσυ!!!!

Εντάξει το ξεπέρασα.

Όσο έτρωγαν οι ολλανδοί πιάσαμε συζήτηση… Τους είπα εγώ περίπου ότι λένε όλη οι έλληνες για το ελληνικό κράτος και αυτός με είπε, ότι στην Ολλανδία όλοι οι ολλανδοί θεωρούν το κράτους τους, ως το καλύτερο τους φίλο ….Αν ξέρετε εσείς κανέναν που θεώρει το ελληνικό κράτος ως τον καλύτερο του φίλο πείτε τον, να τον γνωρίσω και εγώ…

Προτού να φάω τα κασέρια μου χάζεψα μια εικοσάχρονη κατάξανθη κοπέλα και το τι φορούσε.





Ποια ελληνίδα σε αυτήν την ηλικία θα κυκλοφορούσε σε δημόσιο χώρο με αυτές τις κάλτσες, τις γαλότσες και αυτή τη φόρμα, Καμία! Αυτή οι λαοι για το γυναικείο φύλο αναφέρομαι, ντύνονται κάπως έτσι και γυρνάνε όλο τον κόσμο... Oι δικές μας ντινονται αλλιώς, και πάνε στα μπουζούκια στα κλαμπ και στη Μύκονο. Έτσι είναι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.

[NIKANTHI]

Αφού πέρασε η ώρα πήγα στην σκηνή, έφαγα το κασεράκι μου και οσμίζοντας την αύρα του βόρειου ωκεανού, φορώντας ότι είχα και δεν είχα κοιμήθηκα για άλλη μία φορά ευτυχισμένος

[NIKANTHI]

ΤΡΙΤΗ 23 - 06 - 2015 ΗΜΕΡΑ 14


Ξύπνησα κάπως έτσι





Εντάξει τους λόγους τους ξέρετε προσθέστε και την υγρασία του ωκεανού, ηρθε και έδεσε ένα πράγμα! Κοιτάω το κινητό πέντε παρά… Πω πω!! Δεν πειράζει, καλύτερα ούτως ή άλλως το καράβι για τα Σένγια φεύγει στις οχτώ. Μαζεύω την σκηνή στο γνωστό χρόνο και πάω κατά τις έξι και, να πιω καφέ στην ρεσεψιόν του κάμπινγκ, Φυσικά ήμουν μόνος.





Κάνω καφέ βγαίνω έξω για τσιγάρο





Και ψάχνω για το ενδεχόμενο να πάρω καράβι μετά την επιστροφή μου από το Nordkapp. Από ότι κοιτούσα οι τιμές έως τον Μπόντο ήταν γύρω στα 200 € και το καράβι αποπλέε από το Honningsvag στις 6.30… Οι πυροβολημένοι γιατί πλήρωσαν 500, μάλλον τους έκοψαν για πυροβολημένους… και τους πυροβόλησαν! Οπότε γλυτώνω 500 km και μια διανυκτέρευση στο πλοίο, Δεν είναι και τραγικά! Καλά κάτσε να φτάσω πρώτα ο θεός στο Νordkapp, γιατί τίποτα δεν είναι σίγουρο και ανάλογα πως θα είναι τα πράγματα εκεί, αποφασίζω.

Σκεφτόμουν να έκανα ίσως και μια μέρα διάλειμμα από το ταξίδι στο Nordkapp για να στήσω τη σκηνή εκεί, για κανέναν άλλο λόγο. Ήθελα πάρα πολύ να στήσω σκηνή εκεί μπας και παγώσω και λίγο παραπάνω…

Παίρνω την μανά μου τηλέφωνο


- Μαμά τάξε μου…

- Τι;

- Σκέφτηκα με το που φτάσω στο Nordkapp να πάρω καράβι για να γυρίσω πίσω...

- (Βρε λες από το κρύο το παιδί μου να ξεματιάστηκε) Το καράβι φτάνει Ελλάδα;

- Όχι βρε μαμά, μέχρι το Τρομσο φτάνει…

- (Μπα ακόμα ματιασμένος είναι!!) Καλά…

- Πώς είναι τα πράγματα στην Ελλάδα;

- Καλύτερα μην γυρνάς!!


Κοιτάω μια από το παράθυρο ο ένας μηχανόβιος ολλανδός από τους δύο, ξύπνησε και βγήκε έξω από τη σκηνή. Κοιτάω λίγο το κινητό για κανένα πεντάλεπτο ξανακοιτάω από το παράθυρο, είχε ήδη μαζέψει τα πράγματά του… Σοκαρίστηκα!! Εγώ γιατί έκανα δυο ωρες και αυτός πέντε λεπτά…

Έρχεται στο σαλονάκι και πιάσαμε κουβέντα

– Ρε φίλε έπαθα πλάκα μέσα σε πέντε λεπτά μάζεψες τα πάντα εγώ γιατί έκανα δυο ωρες

– Ποσό! (Αυτός σοκαρίστηκε πιο πολύ από εμένα)

Το αναλύσαμε ομως λίγο ακόμα. Αυτός εκανε χρόνια κάμπινγκ και είχε και το απαιτούμενο χώρο έτσι ώστε, να μην χρειάζεται να τα μαζεύει όλα στην εντέλεια για να χωρέσουν. Οπότε η έλλειψη χώρου και απειρίας με ξεσκιζε… Παίζει λίγο να φταίει και ο εαυτός μου, αλλά ας μην το αναλύσουμε και αυτό…

– Κρύωσες; Τον ρωτάω

– Καθόλου

– (Άλλη φλασιά) Στην Ολλανδία τόσο κρύο πιο μήνα έχει;

– Τον Μάιο έχει τέτοιες θερμοκρασίες

– Στην Ελλάδα τέτοιο ψόφο έχει το Δεκέμβριο

Για τους έλληνες είναι δύσκολο αυτό το ταξίδι γιατί πέρα από τα πολλά περισσότερα χιλιόμετρα έχουν να αντιμετωπίσουν και ασυνήθιστο για εμάς κρύο, μιας εμείς ζούμε σε τροπικά κλίματα κι εκεί ψόφο. Το μάθαμε και αυτό! Τελικά τα πάντα για αυτό το ταξίδι έμελε να τα μαθαίνω στο δρόμο και όχι από την Ελλάδα.


– Πήγατε από τα ψαροχώρια στα Λαφοντέν τον ρωτάω

– Ναι

– Γιατί ήρθαμε περίπου την ίδια ώρα

– Ναι νωρίς ήρθαμε, αφού πήγαμε και κρουαζιέρα για να δούμε φάλαινες

Καταλαβαίνετε τώρα με τι ταχύτητες οδηγούσα στο ταξίδι! Ξεκινήσαμε μαζί, αυτοι είδαν φάλαινες κρουαζιέρα δυο ωρων και έφτασαν και πιο γρήγορα από μένα. Για το MOTO GP ειμαι!! Αυτή η κρουαζιέρα κοστίζει 150 € και σε δίνουν εγγύηση αν δεν δεις φάλαινες ,σου γυρνάν τα λεφτά πίσω

– Πώς σου φαίνεται η Νορβηγία τον ρωτάω

– Γαμάτη!! Αλλα τι είναι αυτοι ρε συ, από τις εννέα κοιμούνται


Δηλαδή οι ολλανδοί λέγαν τους νορβηγούς μούχλες! Καταλαβαίνετε τι παίζει τώρα εκεί πάνω… Τον χαιρέτησα, ούτως ή άλλως θα βρισκόμασταν και στο καράβι αφού, θα κάναμε το ίδιο δρομολόγιο και ξεκίνησα.


Φτάνω στο λιμάνι πρώτος.

[NIKANTHI]

Και να έχει ένα ψόφο, εναν αέρα, να βρέχει κιόλας. Δεν με χαλούσε όμως έρχονται και οι ολλανδοί και ξανά πιάσαμε κουβέντα.

[NIKANTHI]

Ανεβαίνουμε στο πλοίο δένουμε τα μηχανάκια





Εδω φαίνεται πόσο οργανωμένα έδενα τα πράγματα στο μηχανάκι μετά από μόλις δυο ώρες προσπάθειας… Αφού δεν μου έφευγε τίποτα στο δρόμο μια χαρά ήταν!

Οι ολλανδοί τραβούσαν φωτογραφίες τα μηχανάκια τους για πιεστήριο αν γίνει τίποτα με το καράβι και εγώ για να το θυμάμαι … πάντως έξυπνη σκέψη

[NIKANTHI]

Και σαλπάρουμε








Είχε τρελό αέρα, αφού άφησα την θήκη της DSLR σε ένα κάθισμα και πήγε να πετάξει σαν χαρταετός. Στο τσαφ την πρόλαβα. Και πως κοιτάω…





Ρε συ αυτές οι καρέκλες παραλίας τη δουλειά έχουν εδω πάνω! Για ηλιοθεραπεία της έχουν! Μιλάμε δεν μπορούσα να το πιστέψω.

[NIKANTHI]

Άραξα και εγώ για να μαυρίσω λιγάκι.





Παιδιά να φυσάει να έχει τρικυμία, τα κύματα να πετάγονται στο δεύτερο κατάστρωμα το μισό πλοίο ακόμα και οι νορβηγοί να ξερνάνε και εγώ, να ουρλιάζω από την τρέλα. Είχα τέτοια ψυχολογία που ούτε τσουνάμι δεν με έπιανε!





Ο ένας ολλανδός βγήκε off. Ερχεται ο άλλος και με λέει... Ελα πάνω στο δεύτερο κατάστρωμα να δεις τι γίνεται. Μέσα τον λέω… ανεβαίνουμε πάνω δεν ήταν κανείς.

Να μπαλαντζαρω από το κούνημα λες και έκανα πατινάζ χωρίς πατίνια. Κρατήθηκα από οπου μπορούσα παίρνω μια καρέκλα και άραξα μπροστά στο καράβι, δίπλα από το κουβούκλιο του καπετάνιου και έβλεπα τον άγριο βόρειο ωκεανό. Τι να λέμε τώρα, συγκλονιστική στιγμή! Ο καπετάνιος βλέποντας μας να χαμογελάει. Και εγώ με τον ολλανδό να ουρλιάζουμε!





Το χέρι μου είναι σχετικά σταθερό γιατί το έχω στήριξη πάνω στα κάγκελα του πλοίου, το καράβι κουναει...