Να σας το κάνω παραστατικά.
Είμαι καμιά ώρα στην παραλία και τριγυρνάω σαν τρελός. Κοιτάζω τους καταρράκτες τους βγάζω μονο μια φωτογραφία. Κοιτάζω από την άλλη, βλέπω άλλους 5,6 καταρράκτες να πέφτουν από παντού. Κοιτάω μια τον ήλιο δεν βοηθούσε... Χέστους! Δεν τους βγάζω φωτογραφία, αφού τους είδα εγώ, χεστους!
Πάω να φύγω ανεβαίνω στο μηχανάκι λέω αμάν, δεν έβγαλα φωτογραφία το φειζερ... Κατεβαίνω βγάζω μόνο μια φωτογραφία το φέιζερ την κοιτάω, καλή είναι μωρέ και έφυγα.
Φτάνω στην θέα με την Ισπανίδα και εκεί έβγαλα 20 φωτογραφίες με το φέιζερ. Την ίδια στιγμή ήθελα να βγάλω την καλύτερη φωτογραφία του κόσμου και την άλλη, δεν με ένοιαζε τίποτα μόνο το ότι είμαι εγώ εκεί και βλέπω... Και ζω... Και νιώθω την στιγμή, χωρίς να έχω την παραμικρή ανάγκη να την αποθανατίσω παρά μόνο, να την κρατήσω βαθιά μέσα στην ψυχή μου. Είχα χάσει τα λογικά μου.
Και ξαναπαιρνοντας τα τούνελ βρέθηκα και πάλι στην παγωμένη λίμνη που είχα χαζέψει πιο πριν. Κοιτάω μία τον καταρράκτη και ούτε που σταμάτησα. Τι να την κάνω τώρα την λίμνη με τόσα που είδα από τότε!!! Αυτό είναι η Νορβηγία, βλέπεις τα πάντα και ορίστε τι παθαίνεις. Θέλεις κι άλλο!
Γυρνώντας πίσω στο νησί πλέον είχα καταλάβει ότι κάπου εκεί τελειώνει και η περιήγηση μου στην Νορβηγία και το μόνο που επακολουθούσε, ήταν ο στόχος.
Συνεχιζεται
Γυρνώντας πίσω στο νησί πλέον είχα καταλάβει ότι κάπου εκεί τελειώνει και η περιήγηση μου στην Νορβηγία και το μόνο που επακολουθούσε, ήταν ο στόχος. Βέβαια για να έφτανα απο τον Ε6 στο Nordkapp από εκεί που ήμουν, κινήθηκα αρχικά σε ένα δρόμο που τον έλεγαν 86 και μετέπειτα στον 855.
Όμως για να φτάσω στον 855 ο 86 περνούσε μέσα από μία πόλη που λεγόταν Finisness και εκεί χάθηκα άσχημα. Έμπλεξα μέσα στην πόλη και δεν μπορούσα να βγω. Ρωτούσα νορβηγούς αλλα μου τα λέγαν λίγο περίεργα, τελοσπάντων φτάνω σε ένα εμπορικό που είχε μέσα σουπερμάρκετ και λέω, κάτσε να ρωτήσω αλλά και να ψωνίσω για το βράδυ. (Το βράδυ βέβαια εκεί που ήμουν ήταν μόνο στην θεωρία και όχι στην πράξη)
Πάω στο πάρκινγκ και τρώω ένα κόλλημα γιατί έπρεπε να πληρώσω, και δεν ήξερα αν εγώ επειδή έχω μηχανή πρέπει να πληρώσω. Τελικά ευτυχώς όχι. Έβριζα βέβαια για την κατάσταση ότι πας να πουλήσεις τα λεφτά σου μέσα στο εμπορικό και για να το κάνεις, έπρεπε να τους πληρώσεις και το πάρκινγκ... Αλλά αυτά συμβαίνουν και στην Ελλάδα!
Βγαίνοντας είπα δεν γίνεται θα βάλω τον τόμ και με ξέσκισε, μάλλον το πήρε προσωπικά τόσες μέρες που τον έγραφα και αυτός μου έγραψε, ότι γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος!!!! Με πέθανε... Μέχρι και από δρόμους που κατέληγαν σε αδιέξοδο με πήγαινε, και μετά συνέχιζαν από χωμα. Πάλι μου ερχόταν να κλάψω, σοβαρά σας μιλάω. Μετά από καμιά ώρα βρίσκω το δρόμο οδηγάω 3-4 km και βλέπω έναν υπάλληλο της οδοποιίας και μου λέει, Στοπ! Έργα. Όχι ρε παιδιά... Το να κάνεις μια ωρα να βγεις από την πόλη και με το που βγεις, να περιμένεις άλλη μια ωρα για τα έργα, μόνο που δεν τον έδειρα.
Πολλά έργα παντού στη Νορβηγία είχε έργα ,αλλά δεν τα ανέφερα και αυτά γιατί μετά από τα Φ το Κ θα είχαμε και Ε....Ε ναι Ε( Έλεος)!
Αφού σκεφτόμουν πως τα κομάντο από την Κοζάνη κάναν τόσο γρήγορα το ταξίδι, έργα δεν συνάντησαν! Μα για να κάνεις αυτό το ταξίδι σε τόσες μέρες είναι απίστευτο και με έργα, είναι αδύνατο! Όπως καταλάβατε για να περάσει η ώρα σκεφτόμουν διάφορα, για να μην ξεραθώ πουθενά από την κούραση σε καμιά γωνία του δρόμου. Σκάνε μύτη και άλλα αυτοκίνητά τους λέω τα ευχάριστα και περιμένω, ευκαιρία λοιπόν να σας πω για τα έργα...
Όσο κάνουν εργασίες οδοποιΐας οι νορβηγοί για ένα διάστημα κλείνουν και τα δύο ρεύματα κυκλοφορίας και μετά από κάποια ώρα ανοίγουν μόνο το ένα. Όταν όμως δίνουν εντολή τα οχήματα από το ένα ρεύμα κυκλοφορίας να κινηθούν, μπροστά από το κομβόι μπαίνει ένα αμάξι της εταιρείας και δίνει το απαιτούμενο ρυθμό διέλευσης στα αυτοκίνητα. Έτσι αναγκαστηκα, όλοι οδηγάνε πίσω από το αμάξι της εταιρείας και κανείς δεν τρέχει. Απλά πράγματα! Και όταν περάσει το κομβόι το αμάξι της εταιρείας κάνει αναστροφή και δίνει πορεία στα άλλα αμάξια τις απέναντι κατευθύνσεις. Τα πιο απλά πράγματα στον κόσμο εμάς στην Ελλάδα γιατί μας φαίνονται διαστημικά.
Ανοίγει ο δρόμος μπαίνω στον 855 μετά από λίγα χιλιόμετρα Ε (έργα) Χ (Χέστε μας). Είχα και το φόβο με τα λάστιχα μην πουν το ποίημα από τους χαλικόδρομους που περνούσα. Αν είσαι 4500 km μακριά από το σπίτι σου και έχεις άλλα τουλάχιστον 6000 για να γυρίσεις σπίτι αυτά τα θεματάκια σε επηρεάζουν, όσο ναναι!
Μπαίνω επιτέλους στον Ε6 κάνω κάποια χιλιόμετρα μέσα στην βροχή και βλέπω μία τεράστια σκηνή λαπόνων, οχι ρε μάγκα το είδα και αυτό.
Μπαίνω ομως μέσα, και ξενέρωσα!! Δεν μου άρεσε καθόλου!! Αυτή η τουριστική έμπνευση των ανθρώπων με απώθησε ... Μα τόσες μέρες βρισκόμουν στον παράδεισο, τι να σου αρέσουν τα μενταγιόν και οι πάγκοι ... Το τσουκάλι όμως με τη φωτιά με έφτιαξε.
Γύρισα τριγύρω λίγο για να ζεσταθώ λιγάκι από το κρύο και πάω να φύγω,τότε έρχεται η λάπονά και μου λέει.
– Αυτά από την κοπέλα.
– Νατα μας!
Ήταν και ομορφούλα.
Μου έκανε και ματάκια.
Μετά το καφεδάκι και το τοστάκι με κρέας αμφιβόλου προελεύσεως ξεκίνησα ΜΟΝΟΣ για επάνω. Έκανα αρκετά χιλιόμετρα, σταματάω για βενζίνη και ρωτάω στο πρατήριο αν έχει πουθενά εδώ κοντά camping. Ναι εδώ στα 4 km. Πάω στη ρεσεψιόν κατά τις 8.30 και την ρωτάω, για σπιτάκι 440 νοκ (46 €) και για σκηνη 100 νοκ ( 11 €). Σε μισή ώρα εκλεινε όποτε βγαίνω έξω να καπνίσω ένα τσιγάρο και να το σκεφτώ.
Έξω από το προαύλιο χώρο του camping ήταν ένας νορβηγός που του είχε χαλάσει το αυτοκίνητο και πιάσαμε συζήτηση. Του ειπα οτι ερχομαι από την Ελλάδα και τα σχετικά, σκέφτομαι το αν θα μείνω σε σκηνή η σε δωμάτιο. Μου λέει αν θες έλα στο σπίτι μου να κοιμηθείς έχω ένα τεράστιο γκαράζ που έχει τα πάντα εκτός από τουαλέτα... Με φλασαρε και του λέω θα το σκεφτώ.
Γούσταρα να πάω φυσικά και για τα χρήματα αλλά πολύ περισσότερο για αυτήν την ανεπανάληπτη ταξιδιωτική εμπειρία, αλλά φοβόμουν κιόλας να μην μπλέξω. Τελικά του ειπα οχι θα μείνω εδώ σε σπιτάκι... Εκεί μάλλον μιλησε η ελληνική μου κουλτούρα και με αποτρέψετε να πω ναι.
Έτσι έχασα μία ανεπανάληπτη εμπειρία λίγα χιλιόμετρα πριν τον μεγάλο μου στόχο, αλλά κέρδισα την σιγουριά οτι αύριο ξεκινάω για επάνω χωρίς το άγχος πως και υπό τη συνθήκες, θα κοιμηθώ απόψε.
Έκλεισα δωμάτιο.
Πάρκαρα το φειζερ σε απόσταση από το σπιτάκι γιατί φοβόμουν μην γίνει καμιά μαλακιά με το γρασίδι και έχω αλλά πρωινιατικα
Από αυτό το camping αγόρασα και το αυτοκόλλητο τάρανδο για να το κολλήσω στο φειζερ και ξεκόλλησα επιτέλους, τις βιγγνετες της Αυστρίας και της Σλοβενιας που με συντρόφευαν σε όλο μου το ταξίδι, ως τα πρώτα ταξιδιωτικά αυτοκόλλητα που είχα κόλληση ποτε στο φειζερ από οποιονδήποτε ταξιδιωτικό προορισμό.
Έφαγα τα κλασικά και μετά από πολύ ώρα κατάφερα να κοιμηθώ σκεφτόμενος, ότι λογικά αύριο με 560 km να με χωρίζουν από την κορυφή, μάλλον θα τα καταφέρω.
Από εδώ κα εμπρός αλλάζει παλι λίγο το κείμενο… Γίνεται λιγο περίεργο μιας και ήμουν σε περίεργη ταξιδιωτικοί φάση. Μπορεί να με καταλάβετε μπορεί και πάλι όχι… Αλλα εγω τα έγραψα γιατί αν δεν τα έγραφα, δεν θα έγραφα και το ταξιδιωτικό….
ΤΕΤΑΡΤΗ 24 - 06 -2015 ΗΜΕΡΑ 15
Ξύπνησα το πρωί μάζεψα τα πράγματά μου, ήπια καφέ και προετοιμάστηκα για τα τελευταία χιλιόμετρα της ανάβασης.
Ακόμα και τότε (ακόμα και τώρα που γράφω το ταξιδιωτικό) δεν κατάλαβα το από πού ξεκίνησα που έφτασα και που πάω. Έλεγα φτάνω στο Nordkapp δεν έλεγα, ξεκίνησα από την Ελλάδα και φτάνω στο Nordkapp. Γιατί αν έλεγα ξεκίνησα από την Ελλάδα θα έπρεπε να σκεφτώ, ότι πρέπει να γυρίσω στην Ελλάδα.Είπαμε χιλιόμετρο με χιλιόμετρο την φορά, και ξεκίνησα.
Όπου είδα και χιόνι επιτέλους! Ρε συ που είναι τα χιόνια που αντιμετώπισαν τα κομάντο στο ταξίδι μόλις, 20 μέρες από τότε. Δεν μπορούσα να το πιστέψω το κατά πόσο αλλαξαν οι κλιματολογικές συνθήκες μέσα σε μόλις τρεις εβδομάδες. Ευτυχώς βέβαια, αλλά εγώ όταν ξεκίνησα από την Ελλάδα δεν ήξερα ότι θα αλλάξουν.
Για να βγάλω αυτή τη φωτογραφία ήταν ένα αυτοκινούμενο μπροστά μου και με εμπόδιζε να φωτογραφίσω. Καλά μιλάμε τι μπινελίκι έριξα δεν λέγεται. Εγώ παρακαλούσα να φύγει και αυτός, είχε αράξει και διαβάζε βιβλίο.
Εκεί είδα και...
Από όσο γνωρίζω είναι μία παλιά Λαπωνική παράδοση που σου προσφέρει τύχη, αλλά εγώ δεν έστησα τα δικά μου πετραδάκια. Γιατί πιο τυχερός από την παρούσα στιγμή, πολύ δύσκολα θα ένιωθα.
Μετά ο δρόμος ξανά κατηφόρησε προς την παραλία για πολλά χιλιόμετρα.
Κάνω κάποια χιλιόμετρα και βλέπω δυο τρελούς εντουράδες.
Σταματάω τους πλησιάζω ήταν βέλγοι.
– Έρχεστε από το Nordkapp, τους ρωτάω;
– Όχι δεν πήγαμε στο Nordkapp αλλά στο Skarsvag που είναι το δεύτερο υψηλότερο σημείο στην Ευρώπη και εκεί, δεν κόβεις εισιτήριο.
– ;;;
Γνώρισα και γύφτους βέλγους. Όσο οδηγούσα το σκεφτόμουν... Αυτοι δεν πήγαν στο Nordkapp είτε από γυφτιά, είτε από φιλοσοφία. Το ότι δηλαδή, δεν γούσταραν να πληρώσουν το αντίτιμο για να πάνε σε ένα αν μη τι άλλο τουριστικό μέρος... Aλλά και πάλι δεν θα τους έμενε η απορία του πως είναι το Nordkapp. Aύριο μεθαύριο τι θα λένε σε άλλους συνοδοιπόρους ότι δεν πήγαμε μέχρι εκεί, για να μην πληρώσουμε 265 νοκ (27Ε), η το μειωμένο εισιτήριο με κόστος 165 νοκ (17€).
Kαι αν συνυπολογίσεις οτι οι μισθοδοσίες στο Βέλγιο σε σχέση με την Ελλάδα είναι σε αξία χρημάτων, σαν να πλήρωναν λιγότερο από 10 € για τα ελληνικά πάντα δεδομένα... Κατέληξα ότι ήταν μεγάλη γύφτοι. Χειρότεροι και από τον Ταμτάκο!