Ήταν απόγευμα ποια, και φτάνω σε ένα ακόμα τεράστιο αλλά ακόμα πιο όμορφο καταρράκτη. Μιλάμε από την βοή του νερού έπρεπε να φωνάζεις για να ακουστείς.
Είχε ένα εστιατόριο εκεί, για να τα αρπάζουν από τους τουρίστες.
Και αν ήθελες κατηφόριζες και πιο κάτω... Κατεβαίνω στην παραλία και ακριβώς απέναντι βλέπω αυτό το αρχοντικό.
Πωλητήριο όμως δεν είδα. Κρίμα! Ήταν ο πιο μεγάλος και συνάμα ο πιο όμορφος καταρράκτης που είδα στη ζωή μου.
Αφού από τους υδρατμούς, σχηματιζόταν μόνιμα και οι ίριδες του ουρανιου τόξου. Εκεί πάλι άρχισα σιγά-σιγά να τα χάνω και πάλι.
Παίρνω την Ανθή τηλέφωνο.
– Ανθή είμαι σε ένα καταρράκτη τι να σου λέω.
– Έ μας ζάλισες και εσύ με τους καταρράκτες σου. Εδώ γίνεται χαμός, πρόσεχε Νίκο μπορεί να σε μπλοκάρουν τα λεφτά. Ο μπαμπάς έμαθε από τη Γερμανία ότι μάλλον θα κλείσουν οι τράπεζες εδώ, βγάζε λεφτά να έχεις.
– Άσε με ρε Ανθή με τις βλακείες, ακούς τη βοή του καταρράκτη.
Καλά μιλάμε ήμουν στην κοσμάρα μου!! Που να διανοηθώ αυτά που συνέβαιναν στην Ελλάδα και αν προσθέσεις την ταξιδιωτική πληροτητα που ένιωθα, δεν με ενοιάζε κιόλας!
Ήταν πλέον απόγευμα και αφού διένυσα κάποια χιλιόμετρα φτάνω σε ένα χώρο που ήταν σταθμευμένα αυτοκίνητα. Παρκάρω το Φέιζερ και πάω να ρωτήσω τι παίζει μπας, την ξαναβγάλω τζαμπανταν
Είχε ένα σπιτάκι το οποίο λειτουργούσε σαν ρεσεψιόν όπου φυσικά, δεν ήταν κανείς. Ακριβώς από δίπλα ήταν μια Ισπανίδα που είχε κατασκηνώσει με το αυτοκινούμενο της και την ρωταω.
– Κάμπινγκ;.
– No se trata de un lugar se puede apacar el campista... Νo campink!!!!
- (Τι ισπανικές αρλούμπες είναι αυτές…) Εγώ μπορώ να στήσω εδώ σκηνή;
– no se...
Όπως καταλάβατε, δεν κατάλαβα τίποτα! Πάω αλλού τα ίδια. Μετά από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες με τους ενοίκους του κάμπινγκ, βρίσκω επιτέλους κάποιος νορβηγούς και μου εξήγησαν ότι εκει ήταν σαν κάποιου είδους κατασκηνωσης για αυτοκινούμενα. Δεν είχε τουαλέτες και ντουζιερες γιατί αυτά τα έχουν ούτως ή άλλως τα αυτοκινούμενα και σε παρείχαν, απλώς το χώρο με κόστος 100 νοκ (Μηδαμινό με βάση τα νορβηγικά δεδομένα), για να ξεσκάσεις λίγο από την καθημερινότητα σου. Ωραία πράγματα.
Οι πληρωμές γινόταν στο σπιτάκι στη ρεσεψιόν οπου από έξω, είχε ένα κουτί και έριχνες μέσα του τα στοιχεία από την κάρτα σου. Ή μετρητά, και οι ιδιοκτήτες μια με δυο φορές την εβδομάδα περνούσαν να συλλέξουν τα ποσά. Τι να λέμε τώρα!.
Όλοι αυτοί μέναν σε ακτίνα λιγότερη των 50 km και βρισκόταν σε αυτού του είδους την κατασκήνωση για να περάσουν ένα διαφορετικο, πιο παρεΐστικο βράδυ... Και μετά λένε ότι στις σκανδιναβικές χώρες δεν ξέρουν να απολαμβάνουν τη ζωή.
Το σκέφτηκα τι να κάνω αλλά τελικά αποφάσισα να φύγω γιατί αν ήταν να πληρώσω για τη διαμονή μου εκεί (βέβαια θα μπορούσα να μείνω και δωρεάν) καλύτερα να πήγαινα σε ένα κάμπινγκ , για να έχω και τις εγκαταστάσεις που θα μου παρείχε
Οδηγάω κάποια χιλιόμετρα και φτάνω επιτέλους στον δικό μου, όπως το νόμιζα δηλαδή, πέρασμα από το αρκτικό κύκλο…
Ααα… τελικά δεν είναι αυτός ο αρκτικός κύκλος! Πω πω ξεφτιλα! Ευτυχώς που δεν έκανα λαιβ ανταποκρίσεις από το ταξίδι... Φαντάζεστε να έλεγα ότι πέρασα τον αρκτικό κύκλο και τελικά, να μην το είχα περάσει… Σιγα πρωτη φορα θα ειναι
Και αφού αποχαιρεττισσα για να πάντα το νορβηγικό βορρά, κατά τις εννέα φτάνω σε ένα άλλο κάμπινγκ. Στη ρεσεψιόν δεν ήταν κανείς και είχε ένα χαρτί τοιχοκολλημένο που έγραφε, σε περίπτωση που δεν βρίσκομαι εδώ... Το κόστος για τα σπιτάκια είναι 300 νοκ, και για σκηνη 100. Θα σας παρακαλούσα προτού να χρησιμοποιήσετε τις εγκαταστάσεις μας να πληρώσετε προκαταβολικά.
Τρώω φλασιά, λέω τώρα τι να κάνω. Παίρνω το κλειδί πάω στο σπιτάκι, ήταν βρωμερό και τρισάθλιο. Εν τω μεταξύ έξω να έχει ένα ψόφο. Κάθομαι σε μια καρέκλα και παίρνω την Ανθή τηλέφωνο.
– Ρε Ανθή δεν θα το πιστέψεις είμαι σε ένα camping που δεν είναι κανείς από τους ιδιοκτήτες, έχει κρεμασμένα τα κλειδιά από τα σπιτάκια στη ρεσεψιόν και γράφει... Αν μείνεις πλήρωσε.
– Πλάκα με κάνεις.
– Ναι δηλαδή δεν μπορώ να το πιστέψω, όλα αυτά που είχα διαβάσει για τη Νορβηγία είμαι εδώ και τα ζω.
– Και τι θα κάνεις.
– Θα στήσω σκηνή, το σπιτάκι είναι τρισάθλιο. Καλύτερα στη σκηνή παρά στη μπίχλα.
Ξαναπάω στη ρεσεψιόν να αφήσω το κλειδί τότε έρχεται ένας νορβηγός πελάτης. Σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο παίρνει το κλειδί πάει στο δωμάτιό το τσεκάρει, του άρεσε! Ερχεται να πληρώσει.. Αμάν λέει δεν έχω τα λεφτά ακριβώς. Καλά δεν πειράζει θα πληρώσω αύριο, και φεύγει. Με κούφανε! Έ λεω θα πληρώσω κι εγώ αύριο να δω αν θα πληρώσει και αυτός! Γιατί τα πιο φυσιολογικά πράγματα στο κόσμο εμάς που ζούμε στην Ελλάδα μας φαίνονται, από άλλο πλανήτη.
Στηνω την σκηνή κάνω πικνίκ σε ένα κοινόχρηστο πάγκο που είχε σε μία γωνία
Και αφού αγνάντεψα το μέρος, πήρα μια βαθιά ανάσα μπας και καταφέρω τελικά να κοιμηθώ, έξω στον ψόφο.
ΚΥΡΙΑΚΗ 28 - 06 -2015 ΗΜΕΡΑ 19
Στις έξι παρά σηκώθηκα σχεδόν με κρυοπαγήματα... Σαν απολιθωμένο μαμούθ!!! Πάλι είχα κατρακυλήσει στον ύπνο μου από το υπόστρωμα και κοιμόμουν, στο δάπεδο της σκηνής. Σηκώνομαι πάω στο μηχανάκι, φοβούμενος μη γίνει καμιά στραβή και δεν παίρνει προς. Και κοιτάω τον σάκο που είχα για να αποθηκεύσω τη σκηνή και το sleeping bag αφημένο πάνω στο μηχανάκι. Στις τσάκες που έκανε επάνω του, είχε νερό που άνετα γεμίζεις ένα ποτήρι! Και το βράδυ δεν έβρεξε, όλο αυτό το νερό ήταν από την υγρασία. Μάλιστα, να ένας καλός λόγος που πάγωσα.
Πάω πίνω Κ τότε, ξύπνησαν οι δύο Γερμανοί με τα GS, που είχαν κοιμηθεί σε σπιτάκι στο κάμπινγκ. Έρχεται ο ένας δίπλα μου και αφού με ρωτάει να κάτσει, το πρώτο πράγμα που μου λέει.
– Άσε ρε φίλε τι έπαθα. Εχθές έπλινα το σώβρακο μου και το άπλωσα στο μηχανάκι για να στεγνώσει... Και μου έφυγε στο δρόμο!
– Εγώ τα πετάω!
Τελικά όλοι οι μηχανόβιοι είναι πάνω κάτω το ίδιο! Όπως βλέπετε ο κατά τα άλλα κρυόκωλος Γερμανός, με αυτό που με είπε κράτησε τα προσχήματα μαζί μου και ήταν πιο ψυχρός ,ακόμα και από τον ψόφο που επικρατούσε έξω! Η συζήτηση εδινε και έπαιρνε και ακόμα δεν ήταν καλά-καλά οχτώ το πρωί με την Ελλάδα φυσικά, να έχει κυρίαρχο ρόλο. Τον ρωτάω.
– Μήπως ξέρεις τι θερμοκρασία εχει.
– Το πρωί που σηκώθηκα είχε έξι βαθμούς.
Άρα λογικά θα κοιμήθηκα γύρω στους δύο με τρεις βαθμούς το βράδυ. Μιλάμε για πολύ κρύο!
Αυτή θα ανέβαιναν στο Nordkapp και μετά, θα κατέβαιναν από Φιλανδία. Του είπα φυσικά να πάνε μετά τις μία για να μην κόψουν εισιτήριο και τρελαθηκε. Όπως και όλοι δηλαδή που τους το έλεγα! Αυτό που κατάλαβα από το ταξίδι είναι ότι όλοι οι μοτοσικλετιστές ανεξαρτήτως εθνικότητας ιδεολόγοιας κουλτούρας και οικονομικής κατάστασης, στο άκουσμα να πάνε κάπου και με νόμιμο τρόπο, να μην πληρώσουν το αντίτιμο της επίσκεψης τους.... Γούσταραν όλοι! Άσε που είναι όλοι έξω καρδιά και ανοιχτή σε όλες τις γνωριμίες έτσι ώστε, να δώσουν μια διαφορετική πινελιά στο ταξίδι τους, από τη ρουτινιασμένη. Τελικά όντως η μοτοσυκλέτα δεν είναι ένα απλό μέσο μετακίνησης αλλά μία ολόκληρη κουλτούρα, που σμίγει λαούς και ανθρώπους με μόνο συνδετικό κρίκο, την ίδια τη μοτοσικλέτα. Πράγματα πάνω-κάτω γνωστά, άλλο είναι ομως να τα γνωρίζεις στη θεωρία και άλλο να τα συμπεραίνεις από προσωπικά σου βιώματα, μέσα από ένα ταξίδι.
Χαιρετιόμαστε με τους Γερμανούς μαζεύω τη σκηνή, και βλέπω να πηγαίνει προς τη ρεσεψιόν ο νορβηγός που γνώρισα εχθές. Για να δούμε, θα πληρώσει ή όχι. Φυσικά πλήρωσε και με το νόμο! Φεύγει και αυτός, και μένω πλέον ο μόνος ξύπνιος στο κάμπινγκ. Σκέφτομαι να πληρώσω ή όχι. Πάω στη ρεσεψιόν βάζω μέσα στο κουτάκι 100 νοκ, όσο ακριβώς ήταν η οφειλή μου. Και με ένα χαμόγελο εφάμιλλο ίσως, με όταν είδα τη σφαίρα στο ακρωτήρι.. Ανέβηκα στο μηχανάκι και ξεκίνησα το ταξίδι μου.
Αυτή η αίσθηση ελευθερίας που σου προσδιδουν αυτά τα κράτη στην Ελλάδα θα λέγαμε, ότι σε χτυπάνε στο φιλότιμο και οτι ναι... Πρέπει να πληρώσεις. Στην Ευρώπη όμως στο λεξιλόγιο τους, τέτοια εννοια δεν υπάρχει. Εκεί το φιλότιμο ονομάζεται υποχρέωση, ότι πρέπει να πληρώσεις...
Φυσικά πλήρωσα και για την αύρα του ταξιδιού. Τόσα λεφτά έφαγα μέχρι τότε, στα 100 νοκ θα κολλήσω. Οπως και να έχει όμως, έπραξα κάτι που στην Ελλάδα αποκλείεται να το έκανα.
Ουφ φτάνει τόσο κουλτούρα ας οδηγήσουμε λίγο.
Κάνω γύρω στα 80 km φτάνω σε ένα βενζινάδικο κομμάτια. Με τόσο κρύο που έφαγα εχθές, που να ξεκουραστώ . Ο ύπνος μου ήταν μόνο στο τυπικό και όχι στο ουσιαστικό, για να ξεκουραστεί ο οργανισμός μου. Πίνω καφέ βάζω βενζίνη και ξεκινάω. Κάνω 60 km αλλά κάτι δεν μου άρεσε. Οδηγάω κάτι δεν με κολλούσε. Σταματάω σε ένα βενζινάδικο και ρωτάω έναν νταλικέρη.
– Όσλο μπροστά ή πίσω;.
– Πίσω!.
– fack!. fack! FACK!!!
Όχι ρε μάγκα 60 km πήγα πίσω!!! 120 km πανε έλα, τζάμπα! Και φέτος το έκανα!! Πέρυσι έκανα 20 km, φέτος 60... Του χρόνου πόσα!!! Ο θεός να με λυπηθεί.Που να μην πλήρωνα και στο κάμπινγκ για την αύρα του ταξιδιού, μεχρί που θα έφτανα. Καλά μιλάμε το τι έριχνα στο γυρισμό... (Στο πηγμένο) δεν λέγεται. Αφού με εφυγε η κούραση και τα πάντα.
Εκεί κατάλαβα για αλλη μια φορα πόσο μεγάλος εξερευνητής είμαι...
Θυμήθηκα ένα σκηνικό με το Βέγγο. Στην ταινία Ενας Ξενοιαστος Παλαβιαρης, που ήθελα να πάει με βάρκα στην Αμερική.
Πήρε προμήθειες, πήρε μια κατσίκα και ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι.
Μετά από μέρες ο Βέγγος με μούσια είχε φάει και την κατσίκα, βρίσκει κάτι ναυτικούς και φωνάζει Αμέρικα Αμέρικα...Ρε πατριώτη τι αμερικά!! Είχε ξεχάσει να λύσει τη βάρκα.
Ε βγάλτε τη βάρκα, βάλτε μηχανή και να…
Και απο τον ιδιο δρομο
Κατηφόρισα προς το Όσλο ...
Εδώ και δυόμισι μέρες κινούμουνα συνέχεια στον Ε6. Οπως βλέπετε στις περιορισμένες πια φωτογραφίες, γιατί λόγω της αυξημένης κίνησης δεν μπορούσα εύκολα να σταματήσω στην άκρη του δρόμου. Το τοπίο έχει αλλάξει αισθητα σε σχέση, με το ανέβασμα μου από τα φιόρδ.
Ο Ε6 είναι χοντρικά ο μισός σαν επαρχιακός δρόμος και ο μισός, σαν κεντρική αρτηρία. Το κομμάτι που είναι σαν επαρχιακός είναι πανέμορφο. Το κομμάτι όμως που είναι σαν αρτηρία είναι απλά όμορφο, και δεν σε σαγηνεύει όπως όλοι η υπόλοιπη Νορβηγία.
Για αυτό και εγώ είχα μπει πλέον στον αυτόματο πιλότο να φτάσω στο νότιο σκέλος αυτής της χώρας, για να δω και τα βουνά της Νορβηγίας, τι συγκινήσεις θα μου προσφέρουν.
Έκανα στάσεις για Κ και να φαω κατι...
Με τόσους καταρράκτες που είδα στην Νορβηγία πλέον του έγραφα…
Οποτε και ένας νορβηγός αν οδήγηση σε κάποιο επαρχιακό δίκτυο της Ελλάδος, με της κοτρόνες που θα συνάντηση θα πει, ότι βρίσκεται και αυτός στον οδιγηκο παράδεισο
Γαματες πάντως δεν είναι, οι κοτρόνες…
Κάπου στο δρόμο ενώ οδηγούσα από μπροστά μου ένας οδηγός χωρίς να βγάλει φλας, κόβει μια απότομα και στριβεί, μέσα σε έναν χώρο παρκινγκ… Κοκαλώνω το μηχανάκι, με πεταει κολια και εξφεδωνιστηκε το δεύτερο μου σεικερ σαν βλήμα, σε κάποια γωνία του δρόμου! Της μάνας σου!! Έβριζα για τον οδηγό αλλά και για το σεικερ γιατί πλέον δεν είχα άλλο. Σταματαω το μηχανάκι ψάχνω να το βρω , τίποτα!! Εκεί μου έρχεται να πάω να ρίξω μπινελικια τον οδηγό μέσα στο παρκινγκ, αλλά θυμάμαι ότι στην Ελλάδα αυτά συμβαίνουν κατά χιλιάδες και τον αφησα. Πάντως αυτό ήταν ότι πιο επικίνδυνο που με συνέβη στην Νορβηγία στα 5500 χιλιόμετρα που διένυσα… TRAGIK!! Στην Ελλάδα σε ανάλογο ταξίδι θα έκανες 20 φορές τον σταυρό σου, και εκεί έκανα μόνο ένα απότομο φρενάρισμα. Γενικά παντός με την παιδία που έχουν εκεί οι άνθρωποι όταν κάνουν ατυχήματα, θα πρέπει να τα γράφουν ονομαστικά, και οι εφημερίδες
Μου έκανε εντύπωση όταν οδηγούσα μέσα από χωριά και περνούσα διαβάσεις που τεμάχιζαν τον κεντρικό δρόμο , ολες η διαβάσεις ήταν υπερυψωμένες, και καναν γεφηρουλες . Ως μετρό προφύλαξης και για να προφυλαχτούν οι πεζοί αλλα και εσύ να μην ξεχαστείς και ξεπεράσεις το όριο τον 30 χιλιομέτρων που επιτρέπετε να κινηθείς .
Ευτυχώς που είχε κοτρόνες μέσα σε αυτό το τοπίο γιατί αλλιώς σαν φωτογραφία, δεν θα έλεγε μια …
Είχα φάει τρελό κολίμα λέμε!!
Αφού πέρασα το Τρόντχαΐμ ,άφησα τον Ε6 και ξανά έπιασα τον Ε 39 σε ένα σκέλος του όμως, που δεν το είχα οδηγήσει στο ανέβασμα μου για το βορρά. Φτάνω σε μια πολη Οrkanger, από εκεί σκοπεύα να πιάσω τον 710 και να κατηφορίσω, μέσα από τους μικρούς επαρχιακούς δρόμους προς το νότο. Αλλά μπερδεύτηκα και πάλι και αναγκαστικα, έβαλα τον τομ!!
Μέχρι να βγάλει σήμα ξέρετε, και άρχισε να με κάνει ξενάγηση... Φτάνω στην πόλη, με πάει από εδώ με πάει από εκεί... Στρίψε δεξιά στρίψε αριστερά με βγάζει μπροστά από ένα πάρκο και μου λέει, συγχαρητήρια φτάσατε στον προορισμό σας. Καλά τι λέει αυτό! Πως το κοιτάω, βλέπω ότι δεν είχα βάλει συγκεκριμένη διαδρομή στον τομ να με πάει στον 710, αλλα ένα τυχαίο σημείο κάπου στην πόλη για να με πάει μέχρι την πόλη... Και τελικά στο τυχαίο σημείο που έβαλα... Εκεί με πήγε!!!!!
Μια φορά με πήγε σωστά ο τομ και εγώ, τον έβαλα να με πάει λάθος. Απίστευτο! Πάλι έριχνα καντήλια και βαράει το τηλέφωνο!.
– Νίκο τι κάνεις οδηγάς, σε απασχολώ.
– Όχι ρε Ανθή δεν οδηγάω ρίχνω μπινελίκια, άκου να δεις τι έπαθα.
– Άστα αυτά και άκουσε με προσεκτικά. Ανακοινώθηκε στην τηλεόραση ότι αύριο οι τράπεζες δεν θα ανοίξουν και μπήκε πλαφόν 50 € ανάληψης.
– Πλάκα με κάνεις!.
– Γίνεται χαμός, στα βενζινάδικα στερεύουν από βενζίνη. Στα σουπερμάρκετ αδειάζουν τα ράφια. Εξω στο δρόμο δεν κυκλοφορεί ψυχή.
– Πλάκα με κάνεις!
– Βγάλε λεφτά, μπορείς; Έχεις μετρητά μαζί σου;
– Έχω γύρω στα 250 € σε αναμικτα νορβηγικά και ευρώ.
– Εδώ η ανακοίνωση είναι, οτι οι τράπεζες θα είναι κλειστές μέχρι νεωτέρας. Λεφτά πως θα σε βάλω, αφού δεν θα μπορώ να πάω στην τράπεζα. Είπα τον μπαμπά να σου στείλει από Γερμανία... Αγαπη μου τι θα κάνεις;
– Έλα μην αγχώνεσαι θα δούμε. Πάω σε μία τράπεζα και θα τα πούμε μετά.
Τελικά η μεγαλύτερη έκπληξη στο ταξίδι μου δεν ήρθε από την Νορβηγία, αλλά από την πατρίδα. Αγχώθηκα αλλά όχι τρελά, γιατί το είδα και σαν μία ανεπανάληπτη ταξιδιωτική εμπειρία που μόνο σε... Ελληνες μπορεί να συμβεί!!!!!
Ρωτώντας με αρκετή προσπάθεια βρίσκω τράπεζα, βάζω την κάρτα της Eurobank μου λέει... Η συναλλαγή σας δεν εγκρίνεται!! Αλλά δεν φρίκαρα, υπέθεσα ότι αυτή η κάρτα πιθανόν να έχει ξεμείνει από λεφτά γιατί δεν την χρησιμοποιούσα ιδιαίτερα. Ούτε φυσικά την φορτωνα με χρήματα γιατί είχε προμήθεια, δυόμιση ευρώ ανά συναλλαγή... ανεξαρτήτως κόστος συναλλαγής! Η Eurobank σε κανει Eurofack στο εξωτερικο!!!
Βάζω την Πειραιώς όλα καλά, ανακουφίστηκα! Βγάζω 150 € μιας που και αυτη δεν είχε πολύ χρήμα μέσα, αφού το κομπόδεμα μου από την Ελλάδα θα κατευθυνόταν στη Νορβιγια σε μια δυο μέρες. Κάνω ένα τσιγάρο να στανιάρω και σκέφτομαι τι να κάνω. Αλλά όσο νάναι με χάλασε το γεγονός... Μου έφυγε η διάθεση να ταξιδέψω και ρώτησα αν έχει πουθενά εδώ κοντά κανένα κάμπινγκ ... Πάω δεν μου άρεσε καθόλου, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια.
– Πόσο κάνει να στήσω σκηνή.
– 120 νοκ.
– Πάρε την κάρτα.
– Δεν δέχομαι κάρτα.
– Γιατί;
– Δεν δεχόμαστε κάρτα.
Εγώ ήμουν που ήμουν στραβωμένος, τον κοιτούσα με ένα βλέμμα έτοιμος να τον δολοφονήσω!! Και ο νορβηγός μου χαμογελούσε, κάνοντας αμήχανες γκριμάτσες και κάποιες αδέξιες χειρονομίες σα να μου έλεγε, συγχώρα με που κλέβω το νορβηγικό κράτος... Αλλά το κλέβω!
Στηνω την σκηνή, τη μοναδική σε όλο το camping.
Παντού είχε μονο μεγάλα σπίτια προς ενοικίαση οικογενειών… Με κόστος γύρω στα 120ε
Τρώω μια πεντανόστιμη κατεψυγμένη μακαρονάδα.
Και μιλάω ξανα με την Ανθη για να ενημερωθώ εκτενέστερα για την κατάσταση στην Ελλάδα. Αφού κλείσαμε το τηλέφωνο αναλογίζομαι την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Καταρχάς προετοιμάστηκα ψυχολογικά ότι πιθανόν, να έκοβα το ταξίδι μου στη μέση και με πρόχειρους υπολογισμούς θεώρησα, ότι τα λεφτά που είχα λογικά θα επαρκούσαν για να φτάσω στην αδερφή μου στο Ντόρτμουντ... Και δεν θα ξεμείνω για πάντα στη Νορβηγία.
Σίγουρα ήμουν φρικαρισμένος, αλλά ταυτόχρονα ευχαριστούσα τον Θεό γιατί με το που έβγαλα τα ράμματα ξεκίνησα σχεδόν αμέσως, το ταξίδι μου και δεν το καθυστέρησα, ίσως λίγο ακόμα για να αναρρώσω και κάπως καλύτερα. Δικαιώθηκα για όλη μου την προσπάθεια να ταξιδέψω μέσα στην οποια κούραση, γιατί αν δεν το πάλευα τόσο πολύ με τον εαυτό μου, αυτό το σκηνικό θα με χτυπούσε πολύ πιο βόρεια στη Νορβηγία ίσως και στο Νordkapp και εκεί, θα είχα πραγματικά χειρότερα μπλεξίματα. Αλλά το βασικό που με εφτιάχνε ήταν ότι μία τέτοια εμπειρία, που θα την ονειρευόμουν να τη ζήσω.
Έλα δεν πειράζει, ούτως ή άλλως αύριο θα μάθω τι παίζει με τις κάρτες και με όλα.
Πήγα στην σκηνή μου και αφού πέρασε κάπως η ώρα οσο ναναι προβληματισμένος από τα σκηνικά, αποκοιμήθηκα.
Για τα 120 χιλιόμετρα πανε ελα, δεν έκανα χάρτη!!!
ΔΕΥΤΕΡΑ 29 - 06 -2015 ΗΜΕΡΑ 20
Ξύπνησα το πρωί έξω έβρεχε,με τον καιρό όμως να είναι πιο μαλακός και εγώ ευχαριστήθηκα επιτέλους ύπνο. Πάω στην κουζίνα του camping να φορτίσω τα ηλεκτρονικά μου και να πιω Κ. Σήμερα δεν ξέρω τι με έπιασε ήθελα να το πάω χαλαρά, ούτως ή άλλως το Trollstigen ήταν σχετικά κοντά και από εκεί, σκόπευα να διανυκτερεύσω στο Geiranger. Ισως το πιο φημισμένο φιόρδ της Νορβηγίας.
Άραξα και εγώ να φορτισω το κινητό που όμως δεν φόρτιζε με τίποτα, το usb δεν έκανε καθόλου καλή επαφή και μου έβγαζε την ψυχή. Ευκαιρία λοιπόν να σας πω για τα κάμπινγκ. Τα κάμπινγκ κατά στη Νορβηγία είναι πεντακάθαρα σε όλες τους τις εγκαταστάσεις. Στην κουζίνα έχουν κοινόχρηστα σκεύοι που μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις για να μαγειρέψεις, αλλά φυσικά με την υποχρέωση να τα ξανά τοποθετήσεις καθαρά πίσω στη θέση τους. Στο θέμα του μπάνιου τώρα... Πολλά κάμπινγκ έχουν μια τυπική χρέωση για να χρησιμοποιήσεις τις ντουζιέρες 1 – 2 €, αλλά σε κάποια άλλα είναι δωρεάν. Εντάξει δεν μπήκα σε τέτοιου είδους ταξιδιωτικές αναφορές ακόμα και γι' αυτό το σκέλος του ταξιδιού, για να μην το κουράσω ακόμα περισσότερο. Απλώς να πω όταν έκανα μπάνιο σε όλες μου τις διανυκτερεύσεις στα κάμπινγκ με το που τελείωνα, καθόμουν κανένα πεντάλεπτο στο προθάλαμο του χώρου για να συνηθίσει ο οργανισμός τη θερμοκρασία και μετά πήγαινα τρέχοντας, στη ρεσεψιόν όπου και πάλι καθόμουν για να μην φύγω με καμιά πνευμονία από τη Νορβηγία λόγω του ψόφου.
Παίρνω τηλέφωνο τις τράπεζες στην Ελλάδα η Eurobank όπως με είχε ενημερώσει η Ανθη ήταν κλειστοί, φύγανε διακοπές με τη μία! Παίρνω τηλέφωνο την Πειραιώς, και με βγαίνει ο τηλεφωνητής.
– Τι πρόβλημα έχετε.
– Κάρτα.
– Παρακαλώ επαναλάβετε.
– Κάρτα.
– Παρακαλώ επαναλάβετε.
– Κάρτα.
Η τράπεζα είχε το στερεότυπο ηχογραφημένο γραφειοκρατικό της σύστημα και εγώ, τον καημό μου. Τι να λέμε τώρα. Τελικά μου βγαίνει μια υπάλληλος στη γραμμή.
– Ναι γεια σας είμαι στη Νορβηγία διακοπές και ήθελα να σας ρωτήσω με την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, αν θα έχω πρόβλημα στις συναλλαγές μου.
– Όχι δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα. Οι αγορές με την κάρτα σας θα πραγματοποιούνται κανονικά, πιθανόν να υπάρχει κάποιο πρόβλημα στις αναλήψεις μετρητών γιατί στην Ελλάδα έχει πλαφόν 50 € αλλά για τους εκδρομής στο εξωτερικό, δεν υπάρχει τέτοια δέσμευση.
- Σίγουρα;
– Ναι μην ανησυχείτε καθόλου.
– Υπάρχει όμως και το άλλο πρόβλημα. Μαζεμένα λεφτά στο λογαριασμό μου που χρησιμοποιώ στις διακοπές δεν έχω, και η γυναίκα μου με φορτώνει λεφτά ανά κάποιες μέρες για να έχω να κινούμαι. Πως μπορεί να μου βάλει λεφτά τώρα που οι τράπεζες είναι κλειστές;
– Έχει λογαριασμό στην Πειραιώς;
– Ναι.
– Μέσω eBanking μπορεί να σας καταθέσει λεφτά.
– Ναι αλλά εγώ δεν έχω eBanking.
– Δεν πειράζει, την ώρα που θα σας καταθέσει τα λεφτά η γυναίκα σας να μας πάρει ένα τηλέφωνο και εμείς, θα την καθοδηγήσουμε το πώς να το κάνει.
– Σίγουρα δεν θα έχω κάποιο άλλο πρόβλημα με τις συναλλαγές μου.
– Ναι σας είπα κανένα πρόβλημα.
Ουφ πάει και αυτό, είδατε το ελληνικό κράτος είναι έτη μπροστά από οσο πιθανόν... Πιστεύουμε εμείς!!
Κατά τις δωδεκα επιτέλους κόβει λίγο η βροχή, μαζεύω την σκηνή και κατά τις μία ξεκινάω. Βάζω βενζίνη με μετρητά... Ε τί να τα κάνω τόσα μετρητά πάνω μου αφού έχω τις ελληνικές κάρτες!
Κινήθηκα στον 700 που με ανέβασε από κάτι βουνοκορφές μέσα σε ένα ψιλόβροχο, αφού φοβήθηκα μην πήρα τελικά λάθος δρόμο. Ρώτησα κάποιους νορβηγούς με είπαν ότι πάω καλά. Ξανά έπιασα τον Ε6 για λίγα χιλιόμετρα και μετά τον Ε 136 για να φτάσω στο Τρολστιγκεν. Με τους καταρράκτες να πέφτουν από παντού με αφθονία.
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση