Τιτιβίσματα Νορβηγίας. Πως τελικά αντιμετώπισα τον μινώταυρο Nordkapp...

[NIKANTHI]

Μέσα στο σταθμό των τρένων είχα δει ένα ανταλλακτήριο για να αλλάξω ευρώ σε κορώνες Δανίας, αλλά είπα θα το κάνω στην επιστροφή από το περίπατο μου στην πόλη. Και στο γυρισμό όπως καταλάβατε, ξέχασα που ήταν το ανταλλακτήριο και φοβούμενος μην χάσω το καράβι, το άφησα. Είπα δεν πειράζει, θα κάνω συνάλλαγμα στη Δανία ή στο πλοίο. Παίρνω το φέιζερ από το γκαράζ πάω στο λιμάνι, εντωμεταξυ είχα σκάσει από τη ζέστη. Φορούσα της μπότες και το παντελόνι της μηχανή... Είχα λιώσει! Τα πετάω όλα, και κάνοντας στριπτίζ μπροστά στην εκδοση εισιτηρίων, τα δένω όλα πάνω στο φειζερ.





Γιουσουρούμ!! Και μένω με την φόρμα και τις παντόφλες, σιγά μη σκάσω!! Πάω κάνω τσεκ ιν και με το που βρήκα μια σκιά, ξεράθηκα στα χορτάρια για καμιά ώρα.





Οταν ξύπνησα ήδη άρχισαν να επιβιβάζονται στο καράβι. Ρώτησα κάποιους μηχανόβιους αν τους υποχρέωσαν και αυτούς, να πάρουν καμπίνα και μόλις με είπαν ναι... Αρχίσαμε τα καντήλια ομαδικώς, σε όλες τις διαλέκτους!

[NIKANTHI]

Ανεβάζω το φειζερ στο καράβι και περιμένω να μου το δέσουν, αλλά σιγά μην οι νορβηγοί ασχοληθούν με τέτοια απαρχαιωμένα συστήματα ασφαλείας για τις μοτοσικλέτες. Οχι!!! Φέρνουν κάτι μεταλλικές τάβλες, τις δένουν στο δάπεδο. Ανοίγουν μια εγκοπή στην βάση της τάβλας, και μαγκώνουν την μπροστινή ρόδα από το μηχανάκι. Ετσι, και αναποδα να γυρνούσε το καράβι, το φειζερ θα ήταν και πάλι όρθιο.





Ανεβαίνω πάνω στο καράβι βγαίνω στο κατάστρωμα, και χάζεψα. Είχε καναπέδες αλλά ελληνικού στηλ και μια εξέδρα, που θα έπαιζαν live μουσική.





Επειδή δεν είχα πλέον σέικερ να κάνω καφέ πήρα ένα ποτήρι από το μπαρ του πλοίου και άραξα, στον μεγαλύτερο γωνιακό καναπέ που ήταν για εφτά άτομα, μόνος μου.





Αλλά αισθάνθηκα άσχημα και τον παραχώρησα σε μία οικογένεια με παιδιά και πήγα, να κάτσω σε μια άλλη άκρη του πλοίου. Ήταν όμορφα, με το που σαλπάραμε εμφανίστηκαν διάφοροι καλλιτέχνες και έπαιζαν κλασικά κομμάτια της αγγλόφωνης σκηνής... Ροκ ποπ, τα πάντα.

[NIKANTHI]

Μερικοί χορεύαν, κάποιοι συζητούσαν άλλα ολοι, έπιναν σαν τρελή αλκοόλ. Καφέ στο πλοίο έπινε ομως, μόνο ένας.





Όταν χόρευε αυτό το μεσήλικο ζευγάρι και όλο το πλοίο τους κοιτούσε ο άντρας, ρίχνει ένα δυνατό χούφτωμα στην γυναίκα του!! Αφού ακούστηκε, και ολο το πλοίο γελούσε… Αλλα αυτή, συνέχισαν ακάθεκτοι τον χορό!

[NIKANTHI]

[NIKANTHI]

Πλέον η Νορβηγία με αποχαιρετούσε





Μια που φεύγω από την Νορβηγία, καλο θα ηταν να απαντήσω και στο ερώτημα που με βασάνιζε ολο τον χειμώνα … Το τι θα προτιμούσα να πάω στο Nordkapp, η να μην στο Νordkapp λογο αστάθμητων παραγόντων και να δω, ένα κομμάτι από της ομορφιές της Νορβηγίας… Εμπειρικά ποια τοσο ως ταξίδι αλλα και ως, ελληνικής έκπληξης…

Είναι δύσκολο ερώτημα γιατί από την μια είναι ο στόχος. Τα καλύτερα 150 χιλιόμετρα που έκανα ποτέ στην ζωή μου προτού να φτάσω στην κορυφή της Ευρώπης αλλά σε ως σύνολο, πιο γήινα χιλιόμετρα… Και από την άλλη είναι ο παράδεισος επί της γης… Πιστεύω τον παράδεισο θα επέλεγα και ας, άλλαζα τίτλο στο ταξιδιωτικό!!! Αλλα μεγαλύτερη απογοήτευση θα ένιωθα αν δεν έφτανα στο Nordkapp. Γιατί αν ξεκινάς για το Nordkapp, θέλεις να φτάσεις και στο Νordkapp

[NIKANTHI]

Έκανα βόλτα στο πλοίο.... Είχε διάφορες αίθουσες που είχαν ακόμα, και ταχυδακτυλουργικες παράστασης για τους μικρούς επιβαίνοντες. Βέβαια στην ίδια αίθουσα που είχε τον παιδότοπο να το πω, είχε και αίθουσα καζίνο με φρουτάκια και κουλοχέρηδες... Αλλά αυτό, είναι μια άλλη ιστορία.





Πάω στη ρεσεψιόν και τους ρωτάω αν μπορούν να με κάνουν συνάλλαγμα, βεβαίως!! Με ενημερώνουν για την ισοτιμία ευρώ σε κορόνα Δανίας και μου λένε... 1 προς 7,5, καλά είναι!! Τους δίνω 25 € και περιμένω να μου γυρίσουν γύρω στις 185 κορώνες... Σωστά, λάθος!!!! Μου δίνει λιγότερες από 150 και πως κοιτάω, τα ευρώ πρώτα μου τα μετέτρεψαν σε νορβηγικό νόμισμα, με έφαγαν στην ισοτιμία. Και μετέπειτα σε κορώνες όπου και πάλι με έφαγαν ... Με αποτέλεσμα απο τα 25 €, τα πέντε να μετατραπούν σε αέρα κοπανιστό. Καλά αρχίσαμε! Αν δεν έχεις κάρτες έτσι είναι αυτά.

Αφού περιηγήθηκα κάμποσο, κατέβηκα στο κατώτερο κατάστρωμα του πλοίου ακόμα πιο χαμηλα, από εκεί που είχα παρκαρισμένο το φέιζερ... Οπου με περίμενε η καμπίνα μου. Αφού έκανα ένα ντουζάκι ξαπλάρα στο Βαπορίσιο μπουντρούμι με συντροφιά, την συνεχή βοή από τις μηχανές του πλοίου και αποκοιμήθηκα... Μέσα στον ψόφο της καμπίνας.

[NIKANTHI]

[NIKANTHI]

ΤΕΤΑΡΤΗ 01 -07 - 2015 ΗΜΕΡΑ 22

Ξυπνάω στις έξι, από ένα μικρό ηχειάκι μέσα στην καμπίνα που με ενημέρωσε ότι το πλοίο έφτασε στο λιμάνι. Μάζεψα τα πράγματά μου και σκουντουφλώντας από τη ζαλάδα του ύπνου, ψάχνω να βρω το φέιζερ στο πάρκινγκ του πλοίου με αποτέλεσμα, να κατέβω τελευταίος από το καράβι.Άσε που χάθηκα στα καταστρώματα με τα αυτοκίνητα και παραλίγο... Να ξαναγυρνούσα στην Νορβηγία!

Έτσι όπως ήμουν με τα πέδιλα και τις μπότες δεμένες πίσω στο διχτι, ξεκινάω να οδηγώ προς αναζήτηση καφέ. Κάνω καμιά δεκαπενταριά χιλιόμετρα και βρίσκω επιτέλους βενζινάδικο. Φουλάρω, πάω να πληρώσω και μου περισσεύουν 27 κορώνες Δανίας. Αφού πληρώνω στον ταμία τον ρωτάω, ο καφές πόσο κάνει. Μου λέει 20 κορώνες, ωραία φέρε έναν.

Μετά τον καφέ, άρχισε να λειτουργεί κάπως εγκέφαλός μου και εκεί υπολογίζω ότι τα 300 περίπου χιλιόμετρα πού με απομένουν στην Δανία, με αυτό το φουλάρισμα δεν βγαίνουν. Όποτε χρειαζόμουν και άλλο ένα γέμισμα μέχρι να φτάσω Γερμανία για να έχω πλέον, τις δοσοληψίες μου μόνο με €. Ξαναμπαίνω μέσα και ρωτάω τον υπάλληλο.

– Μετατρέπεται ευρώ σε κορώνες;

– Ναι με ένα προς εφτά. Το ξέρω δεν είναι καθόλου καλή ισοτιμία αλλά καλητερη θα βρεις μονο σε τράπεζα, και ανοίγουν στις 10.

Εκεί απορισα, καλά στις 10 ανοίγουν οι τράπεζες. Μάλλον ήθελε να με εκμεταλλευτεί και στράβωσα. Οπότε είπα, δεν θα κάνω σε αυτόν συνάλλαγμα. Ο καφές όμως δεν με στάνιαρε τελείως και ήθελα και άλλων. Πως κοιτάω, διαβάζω σε μία πινακίδα ότι αν βάλεις βενζίνη τον καφέ των χρεωνουν 10 κορώνες και όχι 20 που πλήρωσα εγώ. Τον πούστη τον Δανό, ενώ του πλήρωσα την βενζίνη και στο καπάκι τον καφέ, δεν μου είπε για την προσφορά... Τι νομίζετε ότι αυτά μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν, λάθος!

Πάω να πάρω και δεύτερο καφέ, ο υπάλληλος εν τω μεταξύ που του είχα πληρώσει το φέσι έλειπε και ήταν μια γυναίκα. Την βγάζω μια χούφτα από κέρματα από όλες τις χώρες που πέρασα ,Νορβηγία Σερβία Δανία και λέω διάλεξε τα σωστά. Ε καλά μιλάμε είχε χάσει τη μπάλα τελειως με τα νομίσματα. Μου λέει...


– Κορώνες έχεις εφτά, ο καφές κάνει εικοσι

– Μα πριν έβαλα βενζίνη.

– Τότε δεκα εσύ έχεις εφτά.

Τρελάθηκα!! Τρώω ένα στράβωμα γιατί με το φεση που έφαγα, δεν μπορούσα να αγοράσω άλλο καφέ! Ο υπάλληλος που μου την φόρεσε δεν ήταν εκεί, και άντε εξήγησε στην δανεζα που δεν μιλούσε αγγλικά το τι παίχτηκε. Μιλάμε αν έβλεπα τον υπάλληλο θα τον στραγγάλιζα. Τελικά με νοηματα μετά από κανένα δίλεπτο, την εξήγησα και μου τον κέρασε (Και καλά)! Βγαίνω έξω και να ρίχνω τα καντήλια, για τους δανούς εκμεταλλευτές.





Μόλις ηρεμώ, λέω κάτσε να κολλήσω το αυτοκόλλητο που πείρα από το μουσείο στην κρουαζιέρα. Το ξεκολλαώ και ανακαλύπτω ότι είναι για παρμπρίζ αυτοκινήτου, και ότι κόλλα έχει μονο από την πρόσοψη του! Μέχρι και στα δανέζικα εβριζα… Οχι ρε, και τωρα!! Αλλα τελικά σκέφτηκα να το κολλήσω με κολλά πάνω στην μπαγαζιερα. Βεβαία τα έκανα όλα σκατα, αλλα το αυτοκόλλητο κόλλησε





Αφού ξανα συνηλθα κάπως, γνώρισα έναν δανό μοτοσικλετιστή και πιάσαμε την κουβέντα. Με διαβεβαίωσε ότι σε όλα τα βενζινάδικα της Δανίας παίρνουν ευρω να μην ανησυχώ. Αυτός ήταν σε ταμείο ανεργίας. Πάντως μόλις του είπα ότι το ταμείο στην Ελλάδα είναι 400ευρω για κάποιο λόγο ειπε OH MY GOD... Για εμάς τους έλληνες... Για αυτόν που είναι Δανός πολίτης, θα σας γελάσω. Αλλά το OH MY GOD το ειπε!!

[NIKANTHI]

Μετά από κανένα τρίωρο ξεκίνησα. Εντάξει μπορεί να μην είχα φράγκο τσακιστώ, οι κάρτες των ελληνικών τραπεζών να μου χρησίμευαν πλέον μόνο... Ως τσατσάρα, αλλά δεν αγχωνομουν με τίποτα. Ούτως ή άλλως στην αδελφή μου πολύ δύσκολα να έφτανα σήμερα γιατί τα 900 km πού με χώριζαν από το Ντόρτμουντ, με την συσσωρευμένη κούραση όλων των προηγούμενων ημερών, αποκλείεται να τα έβγαζα. Χωρίς συνάλλαγμά μόνο με €, διανύω γύρω στα 200 km και φτάνω σε ένα άλλο βενζινάδικο... Ροταω τους υπαλλήλους


– Ευρώ δέχεστε;

– Ναι.

– Με τη ισοτιμία;

– Ένα προς 7,5.

– Ωραία θα σας δώσω 50 να μου τα κάνετε κορώνες και με τά λεφτά που θα μου δώσετε, θα πληρώσω τη βενζίνη (Είχα μόνο πενηντάρικα μαζί μου και ένα τάληρο).

– Όχι δεν γίνεται αυτό. Θα πας στην αντλία βενζίνης, θα βάλεις το πενινταρικο στο αυτόματο σύστημα συναλλαγής. Θα φουλάρεις και μετά το μηχάνημα θα σου δώσει ένα χαρτί και εμείς, θα σου δώσουμε τα ρέστα.


Τι δανέζικα συστήματα είναι αυτά. Φοβήθηκα.


– Μα γιατί να μην με κάνετε συνάλλαγμα.

– Γιατί εμείς είμαστε βενζινάδικο και όχι τράπεζα.


Άντε λέω θα δοκιμάσω... Πάω στην αντλια τοποθετώ το τάλιρο βάζω βενζίνη, αλλά γεμίζω μόνο 2 λιτρα. Γιατί 2 λιτρα, αφού η τιμή της βενζίνης είναι γύρω στο 1,60, κανονικά θα έπρεπε να βάλω 3 λιτρα! Πως κοιτάω το χαρτι τις αποδειξεις, το μηχάνημα έκανε αυτόματα μετατροπή συναλλάγματος από ευρώ σε κορώνες και μου χρέωσε 25% προμήθεια. Φάτην!!!!! Και οι δανοι στο βενζινάδικο δεν μου είπαν κουβέντα . Πω πω καλά τι έριχνα δεν περιγράφεται!! Ευτυχώς που δεν έβαλα το πενηντάρικο!! Έτσι είστε, θα σας ξηγήθω διαφορετικά.


– Να σας ρωτήσω, αν αγοράσω κάτι θα μου μετατρέψετε το ευρώ σε κορώνες.

– Φυσικά.


Αγοράζω ένα σάντουιτς τους δίνω το πενηντάρικο με ένα χαμόγελο ευτυχίας στα χείλη. Ο δανός το παίρνει, μου χρεώνει 4 € το σάντουιτς και περιμένω να μου επιστρέψει 46 € (343 κορώνες). Σωστά, λάθος!!!! Μου γυρνάει 322 κορώνες (43 €)


– Γιατί 322 κορώνες κανονικά πρέπει να μου γυρίσετε 343.

– Όχι 322 αφού η ισοτιμία είναι ένα προς εφτά.

– Μα καλά πριν δεν με είπες ότι είναι ένα προς εφτάμιση.

– Χαχαχα έκανα λάθος! Το ξέρω ότι σε εκμεταλλευτήκαμε, αλλά και τι να κάνεις ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ...


Και με εκμεταλλευτηκαν, και με κορόιδευαν! Πω πώ απίστευτο, δεν μπορούσα να το χωνέψω με τίποτά!!! Και μετά θεωρούν ότι οι έλληνες είναι εκμεταλλευτές, για πάντε μια βόλτα στη σκανδιναβία και το συζητάμε. Με λίγα λόγια για μετατροπή συναλλάγματος 25 € στο καράβι 50 € στο βενζινάδικο και για 5 € βενζίνη που έβαλα, είχα απώλειες 10 €. Εντάξει θα με πείτε, γιατί δεν πήγες σε τράπεζα... Γιατί αν πήγαινα σε τράπεζα το χρόνο και το μπλέξιμο που θα έτρωγα μέχρι να την βρω, θα μου κόστιζε το ίδιο.





ΠΟΥΣΤΗΔΕΣ!!!


Με αυτά και με εκείνα τώρα πλέον είχα φτάσει σε άλλο επίπεδο βενζινάδικου στην Δανία. Όταν κατέβηκα από το καράβι είχα αγχος, για το αν θα με φτάσει η βενζίνη και να μην μπλέξω σε δανέζικα βενζινάδικα. Τώρα είχα αγχος, να φουλάρω συνέχεια βενζίνη στη Δανία για να μην μείνουν οι κορώνες αμανάτι όταν θα μπω Γερμανία. Είδατε πώς αλλάζουν τα πράγματα!! Αυτά μόνο σε εμένα μπορούν να συμβούν!!

Προς αναζήτηση δανέζικου βενζινάδικου λοιπόν, ξεκίνησα και πάλι να οδηγώ. Οπου έβρισκα Β φουλάρια και όλο έβλεπα, ψυχρους και κρυόκωλους δανούς μοτοσικλετιστές.





Να τα πετάνε όλα από πάνω τους και να την πέφτουν, οπουδήποτε καταβεβλημένη από τη ζέστη.





Αυτός την έπεσε νεκρός πάνω σε μια νησίδα γκαζόν στη μέση του Β, και τον βαρούσε ο ήλιος από παντού. Γιατί δεν πήγε πιο εκεί στη σκιά, ακόμα δεν τον κατάλαβα. Τελικά όλοι οι μηχανόβιοι είναι πάνω κάτω το ίδιο λασκαρισμένη! Μπρος την χαρά και την απόλαυση του δρόμου, δεν τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο.

[NIKANTHI]

Και τα στραβωματα τα αφήνουν για τους άλλους.





Εγώ την έπεσα κάτω από μια σκιά θανάτου και προσπάθησα πάλι να κοιμηθώ... Ματαια όμως!! Αφού τσίμπησα κάτι και εξαργύρωσα τις τελευταίες μου κορώνες, ξεκίνησα να οδηγώ μπαίνοντας επιτέλους μετά από 14 μέρες πάλι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι αούτομπαν της Γερμανίας με καλωσόριζαν και πάλι.

Απόγευμα πια... Οδηγούσα με ταχύτητες 130 και, με τα πράγματα μου κάπως ατημέλητα δεμένα και τότε, ένα αμάξι με κορνάρει ανελλιπώς από πίσω. Δεν έδωσα σημασία αυτός όμως, όλο κόρναρε. Σταματάω στην άκρη του δρόμου, έρχεται ο οδηγός και να μου λέει σε ψηλό έξαλλη κατάσταση κάτι περίεργα γερμανικά. Δεν κατάλαβα τίποτα. Τελικά με νοηματα με εξηγησε , ότι φοβόταν μην μου φύγουν τα πράγματα από το μηχανάκι και δημιουργηθει κανένα ατύχημα.

Τον παραδέχτηκα αλλά δεν ήξερε ότι εγώ ήμουν adv τύπος και το μόνο που έχασα ήταν, τα δυο μου σέικέρ κοντά στον αρκτικό κύκλο... Και τίποτα άλλο!!! Από ευσυνειδησία όμως μπράβο του.


Τα χιλιόμετρα κυλούσαν είχε φτάσει απόγευμα, και με χώρισαν γύρω στα 400 km από την αδερφή μου. Μίλησα με τη μάνα μου στο τηλέφωνο.

– Μαμα φτάνω!! Μην και τυχόν πεις τίποτα στην Κατερίνα είπαμε, θα την κάνω έκπληξη.

– Καλά.

– Μάλλον όμως θα φτάσω αργά γιατί κάνω και πολλές στάσεις στο δρόμο. Αν περάσει πολύ η ώρα θα πάω στην Κατερίνα το πρωί, για να μην την εξιτάρω στη μέση της νύχτας.

– Βρε πάνε το βράδυ, θα χαρεί.

– Όχι το πρωί δουλεύει και αν πάω αργά, σιγά μην κοιμηθεί μετά... Δεν υπάρχει λόγος!! Θα την πέσω σε κανένα βενζινάδικο και θα πάω τα χαράματα.

– Καλά.


Μάλλον κάπου εκεί η μανά μου κατάλαβε ότι τα Β ως μέρος διανυκτέρευσης, ήταν πλέον ρουτίνα για μένα και το πήρε τελείως χαλαρα... Είδατε εκπαιδευτικε και αυτή!

Στάσεις έκανα αρκετές, συμπλήρωνα λάδια και όλο οδηγούσα. Είχε πιάσει νύχτα για τα καλά και μου φαινόταν περίεργο, γιατί τόσες μέρες που ημουν στον παράδεισο τα καλοκαίρια εκεί, δεν νυχτώνει ποτέ.

Ήταν περασμένες μεσάνυχτα και είχα φτάσει σε απόσταση 150 km από το Ντόρτμουντ. Στο δρόμο έβλεπα πολλές σημάνσεις με προειδοποιητικές πινακίδες για έργα οδοποιιας... Τα φώτα μου, που αντανακλούσαν τις πινακίδες με θάμπωναν οσο ναναι και όλοι οι γερμανοί, να τρέχουν σαν τρελοι.

Μπαίνω στο Ντόρτμουντ στις δύο το πρωί. Τεσσερα km από το σπίτι της αδερφής μου είχε βενζινάδικο... Έτσι έμελλε να ήταν η τελευταία διανυκτέρευση μου στο γυρισμό από τη Νορβηγία... Αυτό το έκανα όπως είπα, για να μην εξιτάρω την αδερφή μου (Παρ' ότι τα άκουσα το επόμενο πρωί) . Αλλά και γιατί σε λίγες μέρες θα ερχόταν η Ανθή στο Μόναχο έτσι, πότε θα ξανά έβρισκα την ευκαιρία να την πέσω πάλι σε κάποιο βενζινάδικο ως διανυκτέρευση. Του χρόνου στην καλύτερη των περιπτώσεων οπότε, το γουστάρα κιόλας!!!

Πάω μέσα παίρνω Κ, και ρωτάω τι μεσήλικη υπάλληλο αν έχει πουθενά μπρίζα για το Κ... Αγγλικά αυτή δεν ήξερε ούτε τό yes!! Οπότε με νοήματα λοιπόν, με δείχνει πίσω από το photo play. Επειδή δεν χωρούσε ο φορτιστής τράβηξα λίγο μπροστά το μηχάνημα για να το βάλω στη μπρίζα. Με βλέπει η υπάλληλος και με ρίχνει στα γερμανικά κάτι μπινελίκια... Μιλάμε μόνο που δεν με έδειρε! Τρελάθηκε! Βάζει στη θέση του το photo play, παίρνει το κινητό και το βάζει μέσα από την κουζίνα να το φορτίσει... Με εμένα να την κοιτάω με απορία. Με γούσταρε όμως ως άνθρωπο αφού, με έβαλε διπλή ποσότητα φαγητού στην χρέωση της μερίδας.

[NIKANTHI]

Κατά τις τέσσερις το πρωί στο Β δεν υπήρχε ψυχή. Οι πελάτες να μπαίνουν μέσα ανά μισάωρο να είμαι μόνο εγώ και αυτή, και να μην μπορώ να πιστέψω αυτά που έβλεπαν τα ματάκια μου. Φανταστείτε μια μεσήλικη γυναίκα γύρω στα 55, με κοντό αγορέ μαλλί άσπρη κάλτσα φόρμα και αθλητικά παπούτσια, να πηγαίνει γαμιώντας μέσα στο βενζινάδικο λες και περίμεναν 100 αόρατοι πελάτες στη σειρά... Και να μην έχει μέσα ψυχή! Να τρέχει από εδώ να τρέχει από εκεί χωρίς να παίρνει ανάσα, για να κάνει τις πρωινές ετοιμασίες. Εγώ να τρίβω τα μάτια μου και να κουράζομαι μονό που την βλέπω. Απίστευτο! Δηλαδη αν ειχε πελατες πως θα πηγαινε!!!!

Πέντε και κάτι ετοιμάζομαι να φύγω, χαιρετάω τη γυναίκα ανοίγω τον τόμ για να πάω σιγά-σιγά στην αδερφή μου... Ναι φτάνει τόσο! Να την ξυπνήσω να με δει και λίγο, προτού να πάει στη δουλειά. Ο τομ όμως δεν είχε πει την τελευταία του λέξη, δεν έβγαζε σήμα από το δορυφόρο για τουλάχιστον μισή ώρα. Πάλι έριχνα όλα τα μπινελίκια του κόσμου!!! Δηλαδή έλεος, να είμαι 4 km από την αδερφή μου και να μην μπορώ... Να πάω στην αδερφή μου. Στο τέλος θα πήγαινε στη δουλειά και θα έμενα, με την έκπληξη στο χέρι! Σκέφτηκα να πάω μόνο με τον χάρτη από τον Τομ και όχι με την πλοήγηση αλλά όπως την έβλεπα την δουλειά, πιο γρήγορα θα γυρνούσα στην Ελλάδα παρά να βρω το σπίτι... Και περίμενα βρίζοντας! Μετά από πάρα πολύ ώρα έβγαλε σήμα και ξεκίνησα... Φτάνω στο σπίτι, σιγά μην το έβρισκα!! Αποκλείεται!





Η αδερφή μου μένει σε μονοκατοικία με κήπο και εκεί μου έρχεται. Παίρνω τη σκηνή την στήνω μέσα στον κήπο και περιμένω, να ξυπνήσει να με δει μέσα στη σκηνή και να τις έρθει ταμπλάς .

Αλλά φοβήθηκα μη βγει ο γαμπρός μου με κανένα μπαλτά από το σπίτι και την έπεσα, σε έναν καναπέ που είχε ο κήπος... Μπας και την γλιτώσω. Η ώρα πέρασε, εγώ ήμουν κομμάτια και αποκοιμήθηκα στον καναπέ. Τελικά... Η Κατερίνα ήταν αυτη που με ξύπνησε μέσα σε αγκαλιές και φιλιά.

Κάπως έτσι μετά από 15 μέρες τελειωσε η νορβηγική μου περιπέτεια. Με τέσσερις διανυκτερεύσεις σε σπιτάκια, πέντε στη σκηνή δύο σε καράβι και τέσσερις, χωρίς διανυκτέρευση... Εφτασα μετά από 7500 km και 20 καράβια από το Μόναχο, πάλι στην οικογένειά μου.

Αυτή ήταν σε γενικές γραμμές αρκετά "συνοπτικά" η ιστορία μου το πως τελικά αντιμετώπισα τον Μινώταυρο Νordkapp, από εδώ και εμπρός έρχονται τα εξτρά. Αλλά επείδη οι ημέρες είναι πολλές αναγκαστικά, θα τις εξαφανίσω περιγραφικά.

Γιατί εντάξει, το ταξιδιωτικό θα έβγαινε τεράστιο και θα χανόταν πιθανόν το νόημα του που ήταν, το νορβηγικό του σκέλος (Αφου για την Νορβηγια ξεκινησα). Οχι το πως, χρεοκόπησε η Ελλάδα με εμένα να μην έχω κανένα λόγο να γυρίσω πίσω στην πατρίδα και πως, σουρτουκευα στη γερμανική επικράτεια

Κάπου εδώ ολοκληρώνεται το κύριο σκέλος του ταξιδιωτικού αλλά, επακολουθούν διάφορα... Εις το επανειδείν λοιπόν.

[NIKANTHI]

ΚΥΡΙΑΚΗ 05 -07 - 2015 ΗΜΕΡΑ 23

Πέρα από την ημέρα που έφτασα χαράματα στην αδερφή μου, εκατσα συνολικά άλλες τρεις ημέρες από αυτές, θα περιγράψω μόνο την τελευταία για δύο λόγους. O πρώτος είναι ότι ήταν γαμάτη. Τον δεύτερο λόγο ακόμα δεν τον ήξερα, και θα σας το περιγράψω σε live αναμετάδοση.

Αφού σηκωθήκαμε το πρωί και ήπιαμε οικογενειακώς παραπάνω από δεκα καφέδες ξεκινήσαμε, που πηγαίναμε φυσικά δεν ήξερα... Hταν έκπληξη. Να πω ότι το φέιζερ όλες αυτές τις μέρες δεν το κίνησα καθόλου και όπου πηγαίναμε είμασταν με το αμάξι οικογενειακώς. Μπαίνουμε στο αμάξι και καλό μας δρόμο.

Να σας πω ότι της προηγούμενες μέρες είχα μια απίστευτη χαρά από την πατρίδα, μιας και με πείρε ο Πασχάλης τηλέφωνο.

- Ζεις ρε…

Σε ευχάριστο ρε συ Πασχάλη, ειλικρινά δεν έχω λόγια


Επίσης να γράψω ότι μου έκανε τρελή εντυπώσει, εχθες που πήγαμε έξω για φαγητό… 20.00 η ώρα άρχισε να αδειάζει το μαγαζί. Και ρωταω τον γαμπρό…


- Το μαγαζί αδειάζει για απόγευμα, η για βράδυ

- Για βράδυ… Αύριο δουλεύει ο κόσμος


Και με ροτωει η ανιψιά μου


- Σου φαίνετε περίεργο

- Ε λίγο… Στην Ελλάδα για να φας βράδυ… Πρέπει να είναι και βράδυ.


Δέκα η ώρα κλεισανε… Αύριο πάλι!!


Μετά από 200 km πλησιάζουμε πλέον στο άγνωστο για εμένα προορισμό μας. Περιττό να πω ότι με δυσκολία κρατούσα από τη νορβηγική κόπωση, τα μάτια μου ανοιχτά στο αυτοκίνητο. Τις μέρες που έμεινα στην αδερφή μου ξεκουράστηκα στο περίπου, γιατί δεν έβαζα τον κώλο μου κάτω και με βγήκε η κούραση με αποτέλεσμα, οπου καθόμουν παραπάνω από πέντε λεπτά να με έπαιρνε ο ύπνος. Aφού να φανταστείτε, την πρώτη μέρα που έφτασα απο Νordkapp μετά από τη ξενάγηση μου στην πόλη... Με πήρε ο ύπνος μέσα στο τραμ για κανένα δεκάλεπτο.

Ήμουν κομμάτια και μέσα στο αμάξι, καθώς πηγαίναμε πολεμούσα με τον εαυτό μου να μην κοιμηθώ για να δω και πάλι τα πάντα. Παρκάρουμε το αμάξι σε πάρκινγκ κλασικά υπό πληρωμή, παίρνουμε ένα μονοπάτι μέσα στο δάσος και πηγαίνουμε.





– Ρε Κατερίνα που πάμε από δω.

– Θα δεις.


Αφού περπατήσαμε κανένα τέταρτο φτάνουμε σε μια διχάλα του δρόμου, και μου λέει αδερφή μου


– Νίκο πως σου φαίνεται;

– Τέλειο





– Ρε συ Νίκο που κοιτάς!!!! Γύρνα από την άλλη... Και πως γυρνάω το κεφάλι μου.





– Όχι ρε μάγκα τι είναι αυτό!


Καλά μιλάμε έφτασα στο κάστρο, και εγώ δεν το είχα δει και κοιτούσα από την άλλη... Τα χωράφια. Τι να λέμε τώρα!!!!!!!!

[NIKANTHI]

Το κάστρο του Eltz.





Ένα κάστρο μεσαιωνικής εποχής με ιστορία μεγαλύτερη των 850 ετών.

[NIKANTHI]

Μπήκαμε στο προαύλιο χώρο, κόψαμε εισιτήριο και ξεκινήσαμε την ξενάγηση. Κλασικά στο κάστρο μέσα απαγορευόντουσαν οι φωτογραφίες, αλλά ευτυχώς που υπάρχει το διαδίκτυο.








Στο θησαυροφυλάκιο και στο οπλοστάσιό όμως ευτυχώς, επιτρεπόντουσαν οι φωτογραφίες.

[NIKANTHI]

Το κάστρο αυτό, όπως και τα περισσότερα που υπάρχουν στη Γερμανία είναι ιδιωτικά. Κληρονομούνται από γενιά σε γενιά και οι οικογένειές τους τα αξιοποιούν. Τα εκμεταλλεύονται, αλλά φυσικά είναι υπόλογοι στο γερμανικό κράτος για την συντήρησή τους. Αφού τελειώσαμε με την ξενάγηση καθίσαμε στο restaurant – καφέ του κάστρου και τσιμπήσαμε κάτι...





Είχε τρελή ζέστη τις ημέρες που εμεινα στο Ντόρτμουντ. Αγγιξε τους 40 βαθμούς και σε συνδυασμό με το ξερό κλίμα που επικρατεί στη Γερμανία ήταν ανυπόφορο... Σαν να είχε στην Ελλάδα 50 βαθμούς. Οπότε για να πάμε στο πάρκινγκ έπρεπε να περπατήσουμε κανένα μισάωρο από ανηφόρα θανάτου, ή θα περναμε το λεωφορείο με εισιτήριο για πίσω. Είδατε οι Γερμανοι, από πάντου οικονομάνε και αν δεν θές... Περπατά!!!! Όπως καταλάβατε χωρίς να στάξουμε ιδρώτα γυρίσαμε στο αυτοκίνητο όπου και πάλι, υπήρχε μια συνωμοσία εις βάρος μου.


Κάτι λέγανε Κατερίνα και γαμπρός στα γερμανικά και εγώ φυσικά, δεν καταλάβαινα Χριστό. Αλλά φυσικά από τα συμφραζόμενα κατάλαβα ότι η μέρα είχε και άλλες εκπλήξεις. Κατεβήκαμε από το βουνό και μέσα από επαρχιακούς δρόμους προσεγγίσαμε τον Ρήνο ποταμό. Όπου εκεί άρχισε και πάλι το οφθαλμόλουτρο...Φτάσαμε στο Cochen όπου αντίκρυσα.