Τιτιβίσματα Νορβηγίας. Πως τελικά αντιμετώπισα τον μινώταυρο Nordkapp...

[NIKANTHI]

Κάνουμε και άλλες γύρες δεν βρίσκουμε τίποτα, απογοητευτήκαμε πάμε να φύγουμε από την πόλη και στον κεντρικό δρόμο βλέπουμε ένα ακόμα ξενοδοχείο. Πάω στη ρεσεψιόν ρωτάω έναν ηλικιωμένο Ίταλό που ήταν λογικά ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης δεν ήξερε λέξη αγγλικά, όπως και κανείς άλλος εκεί μέσα παρά μόνο, μία κοπελιά που δούλευε στην κουζίνα. 55 € χωρίς πρωινό με κλειστό πάρκινγκ για το φέιζερ, μια χαρά! Πάμε στο δωμάτιο δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο αλλά είχε μπιντέ, κάτι είναι και αυτό.





Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο, ξεκινήσαμε να γυρίσουμε το μέρος με τα πόδια. Τελικά ήταν πολύ πιο όμορφο απ' την αρχική μας εντύπωση.

[NIKANTHI]

Γυρίσαμε αρκετά αράξαμε σε μία προβλήτα της λίμνης για αρκετή ώρα.

[NIKANTHI]

Έπρεπε όμως να βρούμε κάπου να φάμε. Παντού γινόταν ο κακός χαμός.. Είχε δεν είχε ελεύθερο τραπέζι δεν επιτρεπόταν να καθίσεις, όχι! Πήγαινες στον σερβιτόρο του έλεγες την πρόθεσή σου να φας (Σάμπως τι άλλο να έκανες) Τα άτομα που είστε και αυτός, σε έγραφε σε μία λίστα και με σειρά προτεραιότητας αλλά και τζίρου, κάποιά στιγμή θα σε φώναζε. Τρώγανε οι τουρίστες και πάνω από τα κεφάλια τους περίμεναν άλλοι τουρίστες, πότε θα φύγουν για να κάτσουν αυτοί… Τελειότητα! Βρίσκουμαι ένα τραπέζι καθόμαστε μας φέρνει τους καταλόγους, αλλά όχι σταχτοδοχείο και τους ρωτάω…

- Επιτρέπεται το κάπνισμα

- όχι!

Παρότι ήταν έξω απαγορευόταν γιατί αν έτρωγες και ξεκινούσες τα τσιγάρα, οι επόμενοι που θα περίμεναν πότε θα έτρωγαν… Και με ελαφριά πηδηματάκια εξαφανιστήκαμε1 Τελικά βρήκαμε ένα εστιατόριο στο κεντρικό δρόμο της πόλης που οδηγούσε στη λίμνη, όπου επιτρεπόταν και το τσιγάρο και δεν είχε, ουρα τουριστών προσφύγων πάνω από το κεφάλι σου να περιμένουν να φας.

Οι ιταλοί ήταν ευγενέστατη, παραγγείλαμε φρέσκα ζυμαρικά και τα πυροβολήσαμε!





Στην Ιταλία αν πας για φαγητό έξω θα διαπιστώσεις, οτι οι μερίδες για τα ελληνικά πάντα δεδομένα είναι σαν παιδικές. Αντε εγώ τρώω σαν ζώο αλλά ούτε η Ανθή χόρτασε και πήραμε και τρίτο πιάτο ως επιδόρπιο... Μπας και χορτάσουμε. Η Ανθή το παρήγγειλε και ο σερβιτόρος την κοιτούσε με απορία… Μάλλον θα σκέφτηκε, ότι αυτή μπορεί και να περίμεναν κανένα τρίωρο σε κάποια ουρα, για να βρουν τραπέζι… Τελοσπάντων όλα ήταν υπέροχα! Αφού πληρώσαμε γύρω στα 30 € κατηφορίσαμε πάλι στην παραλία όπου γινόταν πανικός στα μπαράκια με τις ιταλίδες, να είναι φωτιά και λάβα. Από ομορφιά συναγωνιίζονται τις ελληνίδες αλλά έχουν έναν άλλο αέρα... Το ντύσιμο και το στυλ τους είναι πραγματικά, ασυναγώνιστο.





Η ώρα είχε περάσει και αφού απολαύσαμε της καντάδες ενός μουσικού πάνω στο κεντρικό πάρκο της πόλης... Ανηφορίσαμε προς το ξενοδοχείο μιας και αύριο, θα είχαμε πρωινό ξύπνημα γιατί το καράβι μας περιμένει.

[NIKANTHI]

ΣΑΒΒΑΤΟ 25 - 07- 2015 ΗΜΕΡΑ 31

Ξυπνάμε πολύ πρωί κατά τις έξι, γιατί είχαμε να διανύσουμε 450 km και να προλάβουμε ένα καράβι. Μαζεύουμε τα πράγματά τα φορτώνουμε στο φέιζερ και αφού πίνουμε ένα αχτύπητο καφεδάκι στην είσοδο του κλειστού ακόμα ξενοδοχείου, ξεκινάμε για την Ανκονα.





Εδώ φαίνεται για άλλη μια φορα το αστείρευτο μου ταλέντο στην φωτογραφίες…

Γυρνώντας πίσω μετά από λίγα χιλιόμετρα αφήνουμε το επαρχιακό δίκτυο και μπαίνουμε σε μία δευτερεύουσα οδική αρτηρία… Οπως καταλαβαίνετε η μέρα είναι γεμάτη στάσεις σε βενζινάδικα καφέ ξεκούραση και ξανά στο δρόμο, μέχρι φυσικά να αράξουμε κάπου σε κάποιο βενζινάδικο για άλλη μια φορά.

Ο Ε70 που κινούμασταν ήταν ένας δρόμος αδιάφορης φυσικής ομορφιάς, χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο να μας υποδείξει. Αλλά ευτυχώς μιας που ακόμα ήταν πρωί ο καιρός ήταν συννεφιασμένος έχοντας μια σχετική δροσούλα οπότε, ήταν ιδανικός για να καλύψουμε χιλιόμετρα. Πάμε σε ένα βενζινάδικο να βάλω βενζίνη, παίρνω την αντλία να φουλάρω πατάω το κουμπί… Τίποτα. Ρωτάω την υπάλληλο μέσα στο οίκημα

— βενζίνη;

– Μας τελείωσε.

– Κλειστό τότε!

Άλλο και τούτο πάλι. Βενζινάδικο χωρίς βενζίνη. Τι νομίζετε ότι αυτά μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν... Τελικά Ελλάδα και Ιταλία εχουν πολλά κοινά σημεία αναμεταξύ τους περισσότερα από όσο πιθανόν, να μπορείς να φανταστείς. Πάμε σε άλλο βενζινάδικο φουλάρουμε και αφού ξεκουραζόμαστε λιγάκι, βλέπουμε ένα πούλμαν με έλληνες που είχαν ξεκινήσει από την Νυρεμβέργη με τελικό προορισμό τη Θεσσαλονίκη. Σώπα ρε, δεν ήξερα ότι έχει και οδική επικοινωνία μεταξύ των δύο πόλεων.

Μας πλησιάζει ένας πενηντάρης έλληνας και μόλις είδα τις πινακίδες απ'το μηχανάκι, μας είπε όλη την ιστορία της ζωής του. Ότι μετανάστευσε στην Γερμανία τα εφτισε, και γυρνάει πίσω. Οτι το καράβι της super fast έχει κάποιο πρόβλημα και θα αναχωρήσει αντί στις δύο το μεσημέρι, στις οχτώ το απόγευμα… Και το πούλμαν αναγκαστικά κάνει συνεχώς στάσεις για να καλύψει το χρόνο. Έβριζε την Ελλάδα όλους τους πολιτικούς και ότι τον εξαπάτησαν από το πρακτορείο γιατί έκοψε 90 € εισιτήριο για να πάει στην πατρίδα, αλλά του ζήτησαν να πληρώσει και τα ακτοπλοΐκά εισιτήρια. Αν ήταν έτσι, θα πηγαινα με αεροπλάνο μας είπε.

Εγώ τον κοιτούσα σαν εξωγήινος με ό,τι μου έλεγε μιας και ήδη έλειπα 46 μέρες από την Ελλάδα και με παραξένευε να το πω, η συνήθης ελληνική κουλτούρα… Δεν πειράζει καλύτερα να προσαρμόζομαι σιγά-σιγά.

[NIKANTHI]

Ξεκινάμε κόβουμε εισιτήριο για την αουτοστράντα και μετά από λίγα χιλιόμετρα, πέφτουμε σε ένα μεγαλοπρεπές μποτιλιάρισμα 200 km. Super!!! Ήταν σαββατο μέσα Ιουλίου, όλοι οι ιταλοί περνανε άδειες και γινόταν πανικός με εμένα πάλι, να κάνω συνεχείς σφήνες ανάμεσα από τα αυτοκίνητα μπας και, φτάσουμε στην Ανκόνα και το καράβι είναι ακόμα στο λιμάνι. Είχε βγει ο ήλιος η ζέστη ήταν ανυπόφορη μπορεί να αγγιζε και τους 40 βαθμούς, η εθνική είχε εφτά λωρίδες κυκλοφορίας και όλες ήταν μποτιλιαρισμένες… Τέτοιο πράγμα δεν είχα ξαναδεί.

Σε κάποια σημεία η εθνική στην Ιταλία όταν είναι πολλές λωρίδες κυκλοφορίας κόβεται με μπάρες στη μέση. Ούτε αυτό το είχα ξαναδεί! Προφανώς όταν βγαίνεις από κάποια πόλη στην αουτοστραντα για αρκετά χιλιόμετρα, πας παράλληλα με την έξοδο της πόλης μέσα από τις μπάρες εως ότου, βγεις στην κανονική εθνική. Εκείνες τις μέρες πάντως και 15 λωρίδες κυκλοφορίας να είχε, πάλι δεν έφταναν. Οπότε ίσως είναι καλύτερα εάν θέλετε να πάρετε καράβι από την Ιταλία, σαββατο να μην το τολμήσετε… Αλλιώς καλό σας κουράγιο.

Ψοφησαμε, περνάμε ένα τεράστιο κομβοι από αυτοκίνητα και σκέφτομαι να κάνω στάση και να μας ξαναπεράσουν, ή να συνεχίσουμε και να φτάσουμε λιπόθυμη στην Ανκόνα .Τελικά αποφασίσαμε να κάνουμε διάλειμμα και πίνοντας καφεδάκι στο πεζούλι του βενζινάδικου, βλέπαμε τ' αμάξια που ξανά κολλούσαν από μπροστά μας και μας ανεβαζε τη διάθεση!!! Όλη η μέρα έτσι πήγε, περνούσαμε τα αμάξια με σφήνες στην εθνική, τα φτύναμε από την ζέστη και την ταλαιπωρία. Αραζαμε σε βενζινάδικο και μετά πάλι, ξανά περνούσαμε τα ίδια αμάξια και ούτω καθεξής... Μία ομορφιά!





Βάζουμε βενζίνη, εν τω μεταξύ στην Ιταλία είναι λίγο μπερδεμένη η κατάσταση με τα πρατήρια, αλλού γεμίζεις μόνος σου αλλού σε βάζει ένας υπάλληλος που συνήθως τρέχει πανικόβλητος από αντλια σε αντλία να προλάβει τα αυτοκίνητα. Τελοσπάντων φουλάρω μόνος μου το φέιζερ και πάω μέσα να πληρώσω. Πάω στην υπάλληλο την δίνω πενηντάρικο την λέω την αντλια και το ποσό. Αυτή να μου λέει κάτι στα ιταλικά, κρατάει το πενηντάρικο και αρχινάει να εξυπηρετεί άλλους πελάτες. Τι μιλάω αγγλικά μου μιλάει ιταλικά και το πενηντάρικο καπνός. Κανένα πεντάλεπτο τώρα όλη ιστορία, εγώ αρχινάω να βράζω η Ανθη να περιμένει έξω χωρίς να ξέρει τι συνέβη, Την φωνάζω μπας και ξέρει η ιταλίδα γερμανικα...Ναι καλά.

Το πενηντάρικο να είναι μέσα στο ταμείο και εγώ να είμαι έτοιμος να την δολοφονήσω. Τελοσπάντων με τα πολλά και μετά από αρκετή ώρα βγήκε έξω μαζί μου, πήγε στην αντλια συζήτησε με τον υπάλληλο του βενζινάδικου κατί στα ιταλικά, ξανά γύρισε μαζί μου στο ταμείο και στο περίπου πληρώσαμε την βενζίνη που έβαλα. Τι ήταν αυτό πάλι! Καλά μιλάμε δεν μπορούσα να ηρεμήσω με τίποτα έτσι, αράξαμε αρκετή ώρα με καφεδάκια από το πρατήριο μπας και στανιάρω.

Ξεκινάμε μέσα σε ένα κυκλοφοριακό κομφούζιο όταν βλέπω, ένα κόμβοι από μηχανές να πηγαίνουν από τη βοηθητική λωρίδα. Εγώ είπαμε την λωρίδα έκτακτης ανάγκης την απέφευγα σαν το διάολο μην τυχόν πάθω κανένα λάστιχο... Οταν όμως είδα τις μηχανές να περνάνε από μπροστά μου τις ακολούθησα και οδηγούσα ακριβώς στα πατήματα από τα λάστιχα τους, για να έχω καθαρή λωρίδα διέλευσης… Μια χαρά. Επιτέλους τα χιλιόμετρα έβγαιναν πιο εύκολα… Αυτή ήταν πολύ τσακάλια, όταν έβλεπαν κάμερα κυκλοφορίας χωνόταν στην κίνηση όταν την περνούσαν, ξανά στη βοηθητική. Εγω από πίσω να τους ακολουθώ μέχρι που δυστυχώς, έστριψαν και ξανάρχισα να κάνω σφήνες φοβούμενος τα χειρότερα. Και όντως, μετά από λίγα χιλιόμετρα ένα περιπολικό ήταν στη βοηθητική λωρίδα και έκανε έλεγχο σε ένα αυτοκίνητο… Πω πω παραλίγο να την έτρωγα αλλά ιταλικά!!!

Πληρώνουμε γύρω στα 30 € για τα διόδια και μπαίνουμε επιτέλους την Ανκόνα. Κατευθυνόμαστε στο λιμάνι βλέποντας τις πινακίδες στο δρόμο, βρίσκουμε τις ελληνικές ακτοπλοϊκές εταιρείες παρκάρω το φειζερ αφήνω την Ανθή για φύλακα, και πάω στα γραφεία να κόψω εισιτήρια.

Εκεί έπαθα πολιτισμικό σοκ !!!! Είχε καμιά διακοσαριά ελληνες στην ουρά των Εκδοτηρίων και γινόταν το έλα να δεις!!! Στη super fast δεν είχε ψυχή που έφευγε στις οχτώ, ενώ ακριβώς αντικριστά στην Μίνοαν που σάλπαρε στις έξι, περίμεναν όλοι στην ουρά. Ρωτάω στην Σούπερφάστ 280 €, καλά λέω θα ρωτήσω και στη Μίνοαν.

[NIKANTHI]

Στήνομαι στην ουρά, εντωμεταξύ τα ταμεία ήταν έξι αλλά οι ουρές ήταν δεκα και όταν πλησίαζαν οι πατριώτες προς τα ταμεία, σπρωχνόταν ο ένας με τον άλλον για να πάρουν καλύτερη θέση. Άλλοι να βρίζουν αλλοι να φώναζουν!!! Οι ξένοι να περιμένουν υπομονετικά στη σειρά τους και να αναρωτιούνται, γιατί να πρέπει να περάσουν τόση ταλαιπωρία ενώ έχουν εισιτήριο απλά και μόνο, για να κάνουν check in. Η έλληνες να βρίζουν τους έλληνες και οι ξένοι να βρίζουν το ελληνικό κατεστημένο… Ρε μάγκα μου, που γυρνάω!!! Εγώ θυμόμουν της κατάστασης στις ακτοπλοϊκές εταιρείες της Δανίας και της Νορβηγίας και να αναρωτιέμαι, αν κάποια υπάλληλος τους έπαιρνε μεταγραφή σε κάποια ελληνική εταιρεία… Μετά από πόσα λεπτά θα αυτοκτονούσε. Φτάνω στα ταμεία σκουντώντας κι εγώ γιατί στην Ελλάδα αν δεν σκουντήξεις, πλοίο δεν παίρνεις!!! Οι υπάλληλοι ήταν σε υστερία!! Τελοσπάντων, 200 € κατάστρωμα για εμάς με το φέιζερ, μια χαρά!!Βγαίνω έξω με την τρίχα κάγκελο, με βλέπει η Ανθή.

– Καλά τι έπαθες;

– Γυρνάω στην πατρίδα, θες κι άλλο.

Ανεβαίνουμε στο φειζερ και πάμε στην προβλήτα, παρκάρουμε το μηχανάκι





Μετά από αρκετή ώρα ανεβαίνουμε στο καράβι… Και έπαθα σοκ. Άλλοι να κοιμούνται στο πάτωμα, άλλοι να έχουν σκηνές στους διαδρόμους. Κάποιοι να έχουν απλώσει τραπεζομάντιλα και να κάνουν πικνίκ. Να περπατάνε ξυπόλητοι, στα χαλιά του πλοίου να έχει περιττώματα ζώων και άλλοι να τα πατάνε… Ετοιμος ήμουν να γυρίσω πίσω, και δεν εννοώ στην Ελλάδα!!! Βγαίνουμε στο κατάστρωμα να είναι πλημμυρισμένο από την βροχή και με τα νερά, να είναι μες την βρώμα!! Τα τραπεζάκια να είναι ελεεινά, οι ξένοι να τριγυρνάνε με μπύρες στο χέρι, να φωνάζουν να ουρλιάζουν… Αφού πηγαίνανε στη ζούγκλα, βγάζαν το ζώο από μέσα τους!!

Παίρνουμε καφέ της παρηγοριάς και αφου βρίσκουμε τραπέζι, καθίσαμε να βρούμε τις αναπνοές μας. Το καράβι είναι έτοιμο να ξεκινήσει και εγώ, σαν βατραχάνθρωπος πάω στην πρύμη του καραβιού που έχει βουλιάξει σε τουλάχιστον δεκα εκατοστα βρωμικων νερών, για να βγάλω φωτογραφίες από την Ανκόνα.





Ναι...

[NIKANTHI]

Μέχρι που σαλπάραμε.

[NIKANTHI]

Ξαναγυρίζω στην Ανθή αράξαμε στο τραπεζάκι και σιγά-σιγά, αρχίσαμε να μπαίνουμε στην ελληνική πραγματικότητα. Όμως είχαμε και μια ευχάριστη έκπληξη





Ίσως το πιο όμορφης όμορφο σκυλί που είδαμε ποτέ μας.

[NIKANTHI]

Αυτός τη κοιταει…





Η ώρα είχε περάσει και εγώ αρχινάω να κάνω τον σταυρό μου γιατί έπρεπε να πάω στην τουαλέτα και δεν ήξερα, τι θα συναντήσω εκεί. Μπαίνω στην πρώτη εντάξει, επεπλεαν τα πάντα!! Να σας τα πω περιγραφικά νομίζω ότι φαντάζεστε, αλλά κάνετε λάθος… Δεν μπορείτε να φανταστείτε το τι γινόταν!!! Μπαίνω σε άλλη χειρότερα, από εμετούς μέχρι τα πάντα όλα!!

Γυρνάω όλο το καράβι να βρω το πιο καθαρό αξιοθέατο και πετυχαίνω δύο πιτσιρικάδες ιταλούς… Ο ένας είχε ένα τσιγάρο στο χέρι και του πέφτει, στο πλημμυρισμένο από τα πάντα πάτωμα… Το σηκώνει το κοιτάει και λεει τον φίλο του, να το καπνίσω!! Με βγήκαν τα μάτια έξω!! Με κοιτάει ο πιτσιρικάς που είχα χλομιάσει και το πέταξε, αλλιώς θα το κάπνιζε… Ημαρτον!!!!

Εντάξει οι ξένοι δεν υπάρχουν, άλλα μάλλον εμείς σαν κράτος δεν υπάρχουμε και μας συμπεριφέρονται κατ' αυτόν τον τρόπο!!! Τελοσπάντων αφού βρήκα περιποιημένο αξιοθέατο έπρεπε να πάμε για φαγητό.Ε με αυτά που είδα δεν θα έλεγα ότι είχα και πολύ όρεξη, οπότε περιμέναμε μπας και ξεχαστώ λίγο για να μπορέσω να φάω.

Πάμε για φαΐ στο self service όπου πραγματικά γινόταν, συσσίτιο επί πληρωμή!! Είχε ουρά εκατο και πεινασμένων ταξίδευετών που περίμεναν υπομονετικά με το δίσκο ανά χείρας. να τσιμπήσουν κάτι. Περιμένοντας στην ουρά και να μην πεινάς, μέχρι να φας θα πεινασεις . Είχε κάτι καταλόγους αναρτημένους στον τοίχο με γράμματα και τιμές που τα έβλεπες, μόνο με μεγεθυντικό φακό... Γιατί άραγε. Μάλλον γιατί το τελικό ποσό πληρωμής θα ήταν,έκπληξη!!!

Μου έκανε εντύπωση ότι όλοι οι μάγειρες ήταν σε διαστάσεις σουμο και βάλε. Μάλλον θα πέφτει πολύ περίσσευμα και μέσα στην κρίση, είναι αμαρτία να πεταχτεί... Οπότε έκτων έσω, καταναλώνετε κιόλας. Πλησιάζοντας στο μπουφέ είχε μια πινακίδα που έγραφε σας ζητούμε συγγνώμη αλλά λόγω τεχνικού προβλήματος, οι κάρτες δεν περνάνε και δεχόμαστε μόνο μετρητά. Αρέ Ελλάδα με τα ωραία σου. Φυσικά αυτό το τεχνικό πρόβλημα το κόβω να υφίσταται όλη τη σεζόν. Εσείς τι λέτε! Δίνουμε γύρω στα 45 € (έκπληξη!) Για δύο πιάτα φαγητό μια σαλάτα, τυρί και καλή μας όρεξη.





Τουλάχιστον κάτσαμε σε πρώτο τραπέζι πίστα και ήταν πεντανόστιμα. Αφού φάγαμε βγήκαμε στο κατάστρωμα και απολαύσαμε την βύθιση του ήλιου, που χανόταν μέσα στον ορίζοντα.

Μαγευτικά.

[NIKANTHI]

Η ώρα κύλησε, εβγαλε ψυχρά και πήγαμε στο σαλόνι του πλοίου να βρούμε κάπου να την αράξουμε. Πάω να φορτίσω το κινητό και την μπαταρία της DSLR στο πολύμπριζο κάτω από τη τηλεόραση και πετάγεται ενας ελληνας από δίπλα και μου λεει.


– Αν δεν επείγεσαι να φορτίσω πρώτα εγώ το κινητό μου.

– OK.


Βλέπαμε Star στην τηλεόραση και βλέπω τον Ελληνα, να βγάζει το φορτισμένο του κινητό και να συνδέει το λάπτοπ στη μπρίζα.


– Κυρίως τι κάνεις εδώ.

– Συγγνώμη ξεχάστηκα!


Ήμαστε απέκτοι σαν λαός δεν συμφωνείτε. Το κινητό φόρτιζε η ώρα όμως πέρασε και μετά από λίγο.





Ξεράθηκα για κανένα δυωρο. Ξυπνάω κατά τις τρεις η Ανθη κοιμόταν από δίπλα μου, κάνω μία βόλτα στο καράβι και βγαίνω έξω να πάρω θαλασσινό αέρα… Και τι βλέπουν τα ματάκια μου.





Ρε συ που κοιμάται ο άνθρωπος! Μιλάμε για κατάντια όχι αστεία.





Είχε και κάποιος όμως πιο μάγκες.

[NIKANTHI]

Πίνω καφέ στο κατάστρωμα με τρεισήμισι ευρώ και περίμενα πλέον να ξημερώσει, σιγά μην ξανά κοιμόμουν. Βρισκόμαστε με την Ανθη και βλέπουμε την ανατολή του ήλιου μέσα στο απέραντο γαλάζιο. Μαγεία.





Σε λίγες ώρες θα μπαίναμε Ελλάδα. Μέρα ποια μίλησα με τη μάνα μου οτι φτάνουμε, ενώ προσεγγίζουμε την Ηγουμενίτσα. Μας καλούν όσοι έχουν οχήματα να πάμε να τα παραλάβουμε. Κατεβαίνουμε στα αμπάρια όλοι οι μηχανόβιοι και περιμένουμε μέσα στην ζέστη καμιά ώρα για να δέσουμε στη στεριά! Κάποιοι έβαζαν προς και τα οχήματά τους και γινόταν μέσα, χημικός πόλεμος από τα καυσαέρια!!! Τους λέγαμε να τα σβήσουν και από παραδίπλα τα βάζανε μπρος άλλοι, σάμπως που θα πάνε!!!! Άλλος με ένα scooter χωρίς να έχει χώρο ούτε για να περπατήσει ανάμεσα από τα μηχανάκια, να προσπαθεί να κάνει αναστροφή το σκούτερ για να πάρει καλύτερη θέση εκκίνησης… Στο moto GP !!! Μα τόση ανυπομονησία ποια μα που γυρίσαμε στην Ελλάδα! Θυμάσε Νικο τα δανέζικα SMS, ξέχασε τα!!!

Σε κατάσταση σοκ από το διοξείδιο του άνθρακα που εισπνεύσαμε, ανεβαίνω στο μηχανάκι να κατέβω Ελλάδα μπας και πάρουμε αναπνοή και επιτέλους … Πατρίδα καλώς σε βρήκαμε!!!

[NIKANTHI]

Αποβιβαζόμαστε Ηγουμενίτσα και λέω την Ανθή, θα σε πάω στα Σύβοτα που είναι πανέμορφα να πιούμε ένα καφεδάκι και να ξεκινήσουμε για επάνω. Οδηγώντας με τη μία με έκανε εντύπωση το κάκιστο ελληνικό οδόστρωμα αλλά και το τοπίο το πόσο τελικά διαφέρει από τα ευρωπαϊκά παράλια. Χωρίς απαραίτητα να είναι χειρότερο αλλά είναι σίγουρα, διαφορετικό.
Φτάνουμε Συβοτα, για να προσεγγίσουμε την παραλία ήταν πεζόδρομος και απαγορευόταν τα οχήματα. Εκεί ήταν ένας αστυνομικός, απ' όσο καταλάβαμε εκτός υπηρεσίας και από μπροστά του περνάει παράνομα ένα scooter… Να ό ένας… Τον αφήνει, περνάει δεύτερος… Να και ο άλλος. Περνάω κι εγώ… Ρε συ πλάκα με κάνετε, το έχουμε ξεφτιλίσει τελείως το θέμα!!! Μέσα σε 20 ελληνικά χιλιόμετρα με τη μία, έγινα ξανά έλληνας πολίτης. Παρκάρουμε παράνομα στον πεζόδρομο αλλά με της διαφύλαξης του έλληνα ταβερνιάρη που είναι ανώτερος, από το κάθε όργανο της τάξης... Kαι πάμε στην παραλία να απολαύσουμε φραπέ.





Με φουλ ελληνική περιποίηση!! Oχι οπως στο εξωτερικό που σου τo φέρνουν σκέτο και ότι πάρεις ως έξτρα όπως νερό, το χρυσό πληρώνεις έως και 5 € το μπουκαλάκι.





Μέσα σε ένα ονειρικό παραθαλάσσιο χωριουδάκι.





Και στο ελληνικό χαλαρό απολαύσαμε τις τελευταίες ώρες των διακοπών μας. Βλέποντας την ελληνική ζωή ήταν αναπόφευκτο για εμένα να κάνω μια στιγμιαία σύγκριση με όσα είδα σε όλο μου το ταξίδι. Ήμουν στα Σύβοτα σε ένα παραθαλάσσιο χωριουδάκι μέσης κατηγορίας, δεν ήμουν στην Σαντορίνη κάπου στις Κυκλάδες ούτε στη Μονεμβασιά... Nα το συγκρίνω με τα παραθαλάσσια μέρη που πέρασα από την Ιταλία, δεν υπήρχε σύγκριση!!! Eδώ ήταν 1000 φορές ανώτερα...

Nα τολμήσω να το συγκρίνω με τά Λαφοταίν θα θεωρηθεί αχαριστία και ίσως από κάποιος ιεροσυλία, οπότε δεν θα το κάνω... Aν όμως ένας νορβηγός τα σύγκρινε τι θα διαλέγε. Αλλά ούτε για αυτό δεν θα απαντήσω, παρότι νομίζω ότι γνωρίζω την απάντηση


Κάπου εδώ θα γραψω ότι είναι ανθρώπινη ιδιαιτερότητα να την πω, ότι εκτιμάμε πιο πολύ τα τοπία και τις καταστάσεις που είναι πολύ μακριά από τον τόπο μας και για εμάς, είναι ίσως αδιανόητο να τα πραγματοποιήσουμε από ότι είναι δίπλα στα ποδια μας και ανά πάσα ώρα και στιγμή, τα χαιρόμαστε. Οπότε το κύριο κριτήριο για να ονειροπολούμε είναι το που είναι το εκάστοτε μέρος και όχι, τι έχει να προσφέρει.

Όλα τα ταξίδια είναι μαγικά και το περσινό μου που πήγα σε αυτά τα μέρη και το φετινό μου που πήγα σε πολλά άλλα, αρκεί να ταξιδεύεις.

Ξεκινάμε μεσημεράκι για Θεσσαλονίκη βγαίνουμε εθνική και ανηφορίζουμε. Είχε μια θανατηφόρα ζέστη και με το ελάχιστο μας ύπνο στο καράβι, που μας ξεθέωσε... Η Ανθή με φωνάζει πάνω στο μηχανάκι.


– Νίκο δυο φορές με πήρε ο ύπνος.

– Άνοιξε το κράνος!!! Να σταματήσουμε!!!!

– Όχι καλά είμαι.


Είναι δεν είναι καλά στο πρώτο βενζινάδικο που βρήκαμε σταμάτησα.

[NIKANTHI]

Πίνουμε καφεδάκι αφού την είδα καλύτερα ξεκινάμε... Φτάνουμε στα τούνελ στο Μέτσοβο` βγαίνουμε από ένα τούνελ, ένα ρεύμα αέρα πήγε να μας πετάξει από το μηχανάκι και να ρίχνει καρέκλες.

Προς το χωριό είχε δυο διακλαδώσεις και εγώ πείρα την πρώτη, για πιο κοντα...Τελικα φτανω σε ένα χαλικόδρομο και την πέφτουμε κάτω από ένα δέντρο.





– Ρε συ Νίκο μήπως είναι επικίνδυνα εδώ.

– Σιγά.

– Μήν μας χτυπήσει κανένας κεραυνός.

– Ναι εμάς θα βρει.


Αλλά φύγαμε γιατί ποτέ δεν ξέρεις... Πάμε προς μία άλλη διακλάδωση του δρόμου και πριν το Μέτσοβο, βρίσκουμε ένα κλειστό εστιατόριο και αράξαμε καμιά ώρα να κοπιάσει η μπόρα.

[NIKANTHI]

Πήραμε τη μάνα μου τηλέφωνο να μην ανησυχεί... Φοράμε τά αδιάβροχα και με ψιλόβροχο, ξεκινάμε. Μετά από λίγα χιλιόμετρα όμως βγήκε πάλι ο ήλιος και σκάσαμε. Εντάξει ο δρόμος Ηγουμενίτσα Θεσσαλονίκη είναι κορυφαίος !!! Εφάμιλλος ακόμα με τις ιταλικές αουτοστράντα, άλλα βενζινάδικα έχουν ξεχάσει να βάλουν. Πάλι καλά που θυμήθηκαν να βάλουν διόδια αλλά στην Ελλάδα, τέτοια πράγματα δεν τα ξεχνάνε.

Περνάμε την Κοζάνη η βενζίνη μου τελείωνε, άντε λέω λίγο ακόμα να κάνουμε στάση στο Olympus plaza μετά τη Βέροια. Περνάμε την Αλεξάνδρεια και είμαι σχεδόν με την ρεζέρβα... Βρε λες να μείνω μετά από 13.800 km τώρα στο τέλος. Πριν το Olympus plaza καναν έργα και εκεί σφίχτηκαμε λίγο μην και τυχόν είναι κλειστός ο δρόμος αλλά σιγά, στην Ελλάδα τέτοια μαγαζιά δεν τα αποκλείεις ποτέ!!!

Βάζουμε βενζίνη και αράξαμε στην καφετέρια καμιά ώρα να στανιάρουμε από την κόπωση αλλά και να γιάνουν, λίγο τα πόδια μου που τα είχαν φτύσει.





Για το φόβο της βροχής στο Μέτσοβο, έβαλα σακούλες μέσα από τις μπότες και μετά που μας ξαναβγήκε ο καύσωνας, άναψαν και με πονούσαν. Κοίτα να δεις που τώρα στο τέλος θα τα φτύσω. Αλλάζω κάλτσες και πετάω τις τελευταίες κάλτσες του ταξιδιού, λίγα χιλιόμετρα από το σπίτι.

Μιλάμε καθίσαμε στην καφετέρια και γενικώς όλη συμπεριφορά μας ήταν λες και, είχαμε να διανύσουμε ακόμα 500 km για το σπίτι... Παρότι μας χωριζαν λιγότερα από 40. Ξεκινάμε κάνω το σταυρό μου και πάρα πολύ προσεκτικά σαν χεσμένος μην έχουμε άλλα τώρα στο τέλος, φτάνουμε στο σπίτι.

[NIKANTHI]

Βγάζουμε μια σελφι στο γρήγορο και ανεβαίνουμε τρέχοντας πάνω μιας που η μάνα μου, αλλά και το παιδί μας περίμεναν στο μπαλκόνι. Μέσα σε αγκαλιές και φιλιά είπαμε στα γρήγορα τις πρώτες εντυπώσεις και αφού καθίσαμε για αρκετή ώρα όλοι μαζί... Με μεγαλύτερη ακόμα προσοχή πάω το φειζερ έως το γκαράζ, για να τελειώσουμε επιτέλους αυτό το ταξίδι.








Αλλά το ταξιδιωτικό θα το κλείσω λίγες μέρες αργότερα όταν βρεθήκα με τον Πασχάλη, στον Αφρό και τον αποχαιρέτησα (Οπως και τον Μάρκο νοερα) για το δικό τους νορβηγικό όνειρο...

Γιατί όπως είχα γράψει και στην πρώτη διανυκτέρευση στο Νοβι Σαντ για τα κομάντο… Έτσι είναι η κύκλοι της ζωής, όταν εγω ολοκληρώνω κάποιο ταξιδιωτικό μου όνειρο, κάποιοι αλλοι το ξεκινανε…



Τέλος.


Τι νομίζετε ότι μετα από 1202 φωτογραφίες και 434 δημοσιεύσεις ότι τελειώσαμε…