Άλλο γαματο εργαλείο …
Αφού κάτσαμε αρκετή ώρα ανεβήκαμε επιτέλους την κορυφή.
Όπου γινόταν πανηγύρι κανονικό.
Αλλά και πάλι μου άρεσε, σάμπως από κάπου θα έπρεπε να βγάλουν και αυτοί κανένα ευρώ γιατί ας μην ξεχνάμε, είσοδο δεν πληρώσαμε πουθενά.
Περπατήσαμε το μέρος πήγαμε σε μια εκκλησία.
Και από κει σε κάτι εγκαταστάσεις με τελεφερίκ που σε ανέβαζε στα 3500 μετρα πάνω στο βουνό και αν ήθελες, έκανες και σκι μες στον Ιούλιο. Αλλά το αφήσαμε, άσε που ήταν πολύ ακριβό γύρω στα 40 € το άτομο αλλά θα περνούσε και πολύ η ώρα. Γυρνάμε στις τουριστικές εγκαταστάσεις, ήπιαμε καφέ και χάζευα τους ποδηλάτες που ανέβηκαν στην κορυφή. Αυτοι πραγματικά είναι οι ήρωες του Stelvio εμείς οι μοτοσικλετιστές, είμαστε απλά περαστικοί.
Επίσης είχε ένα οίκημα πάνω σε ένα λόφο που είχε επάνω του μια ιταλική και μια ελβετική σημαία... Το γλυκοκοιτούσα για πολλή ώρα και το πετάω στην Ανθη.
– Ανθή θα ανέβω.
– Καλά χάζεψες τελείως!!! Θα γκρεμοτσακιστείς!!!
— Όχι θα ανέβω.
– Στο καλό...
Έτσι η Ανθή άραξε στην καφετέρια και εγώ άρχισα την ορειβασία, μιλάμε τα είδα όλα. Για να ανέβεις είχες δύο επιλογές ή να πας από μία απότομη ανηφόρα και κοφτά, η πιο ομαλά κάνοντας τον κύκλο. Εγώ φυσικά ανέβηκα από την ανηφόρα και τα έφτυσα.
Η καφετέρια που πίνει πλέον η Ανθή μονη της καφέ…
Παλαντζαριζα από εδώ και από εκεί να βρω ισορροπία μη σκοτωθώ, και η Ανθή από την καφετέρια προσευχόταν μπας και με φωτίσει επιτέλους ο θεός… Αλλά τα κατάφερα. Φτάνω στον λόφο και βλέπω αμφιθεατρικά το Stelvio.
Αλλά και όλη την θέα.
Ο δρόμος που ανεβήκαμε…
Και ο δρόμος που θα φύγουμε…
Μπήκα μέσα στο κτίριο.
Και ρώτησα τι αντιπροσωπεύει η ελβετική σημαία, αλλά δεν κατάλαβα τι με είπε. Πάντως από όσα έπιασα στα μισό αγγλικά που ήξερε ο υπάλληλος του restaurant ήταν, ότι δεν είμαστε από αυτήν την πλευρά του βουνού στην Ελβετία. Αλλα μάλλον ήμασταν.
Έβγαλα πολλές φωτογραφίες και ξεκίνησα την κάθοδο μου όμως, φοβήθηκα μην τυχόν στερέψει η τύχη μου και έκανα τον κύκλο
Ρε συ τη κουβαλαει ο άνθρωπος
Έκανα ένα ακόμα τσιγάρο με την άνθη, αγοράσαμε τα σουβενίρ μας και ξεκινήσαμε την κατάβασή του πασου, από την άλλη πλευρά του βουνού.
Κατεβαίνουμε τις πλαγιές και βλέπω ένα ντόπιο επαγγελματικό φορτηγάκι να κάνει προσπεράσεις όποιον βρει μπροστά του, μπαίνοντας ολόκληρος στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας. Έκανε συνέχεια τυφλές προσπεράσεις και όποιος ερχόταν από την απέναντι, κλαφτον. Τέτοια οδηγική συμπεριφορά ουτε στην Ελλάδα δεν συναντάς.
Βρίσκουμε το κατάλληλο σημείο να συμπληρώσω λάδια στο φειζερ, γιατί το λαμπάκι ήταν συνέχεια αναμένω.
Σταματάμε...
Βγάζω μέσα από την κάλτσα το μαγικό ζωμό.
Και επί των έργων.
Αν θεωρούμε τους ποδηλάτες τους ήρωες του Stelvio για αυτούς, τι μπορεί τι μπορείς να πεις.
Στην Ευρώπη υπάρχει πολλή παλαβομάρα θεωρώ, ίσως μεγαλύτερη και από ότι στην Ελλάδα. Εντάξει υπάρχουν και υποδομές αλλά και η οδηγική παιδεία τον άλλον, για να κάνεις τέτοιο πράγμα. Μιας και στην Ελλάδα συνεχώς φοβάσαι μην σε πατήσουν... Αλλά και πάλι.
Συνεχιζεται...
Περνάμε αμέτρητα τούνελ...
Με στροφές…
Που με το ζόρι χωρούσε μέσα σε φάρδος ένα αυτοκίνητο…
Είχαμε βάλει τον Tom να μας οδηγήσει προς τον νότο αυτός, μας στρίβει μέσα σε ένα πολύ μικρό δρόμο. Περνάμε κάτω από μία γέφυρα και ανηφορίζουμε ένα μονοπάτι θα το έλεγα, που μετά βίας χωρούσε ένα αυτοκίνητο… Και να ανηφορίζουμε μέσα στο δάσος, και να ανηφορίζουμε… Οι φυλλωσιές των δέντρων να καλύπτουν εξ ολοκλήρου τον ουρανό και να μπαίνουμε σε αλλεπάλληλες φουρκέτες και μετά από 10 μετρα ευθείας, να μπαίνουμε σε άλλες. Ρε μάγκα τι είναι αυτό!!
Η Ανθή να φωνάζει, αυτό είναι το προσωπικό μας Stelvio και εγώ να τα έχω χάσει τελείως! Μιλάμε η απόλυτη οδηγική εμπειρία! Το κινητό να μην έχει σήμα εκεί πάνω, ο τομ να εχει ψοφήσει αφού δεν έβγαζε σήμα από το δορυφόρο και όλο να χωνόμαστε μέσα στο βουνό. Κάνουμε μία στάση να στανιάρουμε.
Όπου βλέπουμε το ξαδερφάκι του παιδιού μας.
Κάνουμε κάποιά τσιγάρα και ξεκινάμε.
Βλέπουμε κάποιους άλλους μοτοσικλετιστές που μάλλον, θα είχαν και αυτοι τον τομ για πλοηγό.
– Ρε παιδιά που πάμε τους ρωτάω.
– Γάμο ε... αυτό είναι καλύτερο από το Stelvio! Πάμε κοφτά για Μπολτσάνο.
Όντως ήταν καλύτερο από το Stelvio αλλά χωρίς θέα!! Όμως από οδηγική απόλαυση ήταν ότι πιο extreme μπορώ να πω, που συνάντησα στη ζωή μου. Ήμασταν στον SP 81 και κάναμε 30 km όλο στροφές μες το δάσος, σε δρόμο δίχως ιχνη πολιτισμού. Δεν κυκλοφορούσε εκεί τίποτα!!! Μόνο ένα αμάξι συναντήσαμε στο αντίθετο ρεύμα πάνω σε μία στροφή και με αυτό, παραλίγο να τρακάρουμε κιόλας... Γιατί λόγω της διαπλάτυνσης του οδοστρώματος, δεν ήταν και πολύ δύσκολο να συμβεί.
Το κινητό δεν είχε σήμα και αν έμενες εκεί, μάλλον θα σε έτρωγαν οι λύκοι. Μετά από αρκετή ώρα και ελάχιστα χιλιόμετρα φτάνουμε στην κορυφή του βουνού.
Τρέλα.
Το πάσο Foppa ήταν για πολλές φάπες.
Συνεχίζουμε και..
Συναντάμε μία αλπική λίμνη μέσα σε ένα απίστευτο τοπίο
Δείτε την πινακίδα που αναγράφει όριο ταχύτητας 20, πιο αργά πας μόνο με τα πόδια. Και αφού απολαύσαμε την στιγμή, ξανά χωθήκαμε μέσα στις φυλλωσιές των δέντρων.
Αλλά δυστυχώς αλλες φωτογραφίες δεν τραβήξαμε γιατί εκεί που βρισκόμασταν, δεν ήμασταν για τέτοια.
Φτάνουμε επιτέλους την κάθοδο και κατηφορίζουμε από ένα δρόμο με κλίση 30% και κλειστές συνεχόμενες φουρκέτες, μέσα σε μία απίστευτη θέα. Η Ανθή προσευχόταν με κλειστά μάτια και εγώ οδηγούσα, χαμογελώντας με ανοιχτά. Ο δρόμος ήταν τόσο στενός που όταν συναντήσαμε το δεύτερο αυτοκίνητο σε όλη μας τη διαδρομή, σταμάτησε στην άκρη του δρόμου για να χωρέσουμε. Και επιτέλους βρεθήκαμε στους πρόποδες του βουνού... Όποιος βρεθεί σε εκείνα τα μέρη θα πρέπει οπωσδήποτε να πάει από αυτό το πάσο και θα ξεχάσει το Stelvio!! Χωρίς υπερβολές!!! Τελικά οι τριτεύων οδικές αρτηρίες που βρίσκονται στην Ιταλία είναι ακόμα πιο όμορφες από τα γνωστά περάσματα αλλά για να τις διασχίσεις όλες αυτές, θέλεις και απεριόριστο χρόνο.
Σταματάμε στο πρώτο βενζινάδικο που συναντάμε, χτυπάμε ένα παγωτό μπας και επανέλθει το ζάχαρο μας σε φυσιολογικά επίπεδα και αποφασίζουμε, να πάμε στη λίμνη Logo d Iseo. Στη λίμνη όλο και κάπου ειδυλλιακά θα βρούμε να διανυκτερεύσουμε. Ξεκινάμε, πάμε από τον ss42 και ήταν η χειρότερη διαδρομή που έκανα σε όλο μου το ταξίδι. Ο δρόμος Θεσσαλονίκη Χαλκηδόνα Αλεξάνδρεια είναι πιο γραφικός. Χάλια μαύρα!! Πάντως γενικά, όλες οι διαδρομές που κάναμε στην Ιταλία πέρα από τα βουνά ήταν πολύ μάπα.
Φτάνουμε στη λίμνη και συζητούσαμε με την Ανθη πάνω στο μηχανάκι, όπου είναι πιο όμορφα εκεί θα διανυκτερεύσουμε. Περνάμε την πρώτη πόλη ήταν χάλια την δεύτερη το ίδιο, στην τρίτη σταματάμε σε μία άκρη του δρόμου και αρχίζω να ρίχνω μπινελίκια … Ρε σεις πλάκα με κάνετε, που είναι η γραφικότητα και τα πετρόχτιστα σοκάκια που φανταζόμουν να συναντήσω. Εδώ δεν έχει ούτε εστιατόριο ούτε καφετέρια ούτε τίποτα, παράκτια της λίμνης. Τι να κάνουμε εδώ!! Και μετά κάποιοι λένε ότι στην Ελλάδα δεν είναι τόσο όμορφα! Παραδεισένια είναι σε σχέση με εδώ!! Ξεκινάμε βρίζοντας για έρευνα πόλης, πάμε στο Iseo κάνουμε μια γύρα στο εσωτερικό της πόλης. Μας άρεσε, όχι τρελά αλλά καμία σχέση με τα προηγούμενα και ξεκινάμε να ψάχνουμε για ξενοδοχείο.
Βρίσκουμε ένα χλιδάτο ξενοδοχείο 120 €. Πάμε ρωτάμε σε τρία κάμπινγκ που είχε το μέρος στα δύο, δεν είχε σπιτάκια ως υποδομές στο τρίτο, υπήρχαν σπιτάκια αλλά ήταν όλα κλεισμένα για δεκα μέρες τουλάχιστον… Μάλιστα, καμία σχέση με τη Νορβηγία.
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση