Αποχαιρετάμε την όμορφη Σαμαρκάνδη βγαίνοντας στο δρόμο του μεταξιού Ε40-Μ37..
Ολιγόλεπτες στάσεις δίπλα στον δρόμο, και φυσικά σε σκιά λόγο αρκετής ζέστης. Ποτέ μα ποτέ σε κάθε στάση δεν είμαστε μόνοι ακόμα και σε απόμερα σημεία. Όλο και κάποιος μας έπαιρνε χαμπάρι, αγρότης, κάποιος μέσα από σπίτι, ακόμα και από αυτοκίνητα!! Όλοι μα όλοι ήθελαν κουβέντα και να μάθουν για εμάς.
Εκτός ότι όλοι ήθελαν να μας προσφέρουν κάτι, ακόμα και να μας φιλοξενήσουν!!! Πλάκα…!!! Μήπως μας κάνουν πλάκα; Όχι όμως το έχουν μέσα στην κουλτούρα τους όταν βλέπουν ξένο ταξιδιώτη να του προσφέρουν ότι μπορούν!!
Σε τόσο μεγάλο βαθμό που ούτε για κατούρημα σε χωράφια στο πουθενά δεν μπορείς. Κάποιος πετιέται και σε κόβει χαχαχα..
Μια στάση κάναμε δίπλα σε μεγάλη έκταση με βαμβακοφυτείες (λευκός χρυσός)..
δεύτερη παραγωγός χώρα σε βαμβάκι, όπου επί Σοβιετικής Ένωσης μεγάλα αποθέματα σε νερό αντλήθηκαν από την Αράλη..
Το αποτέλεσμα τραγικό με μεγάλη οικολογική καταστροφή. Η συρρίκνωση τεράστια, που μέχρι και το κλίμα έχει αλλάξει, λόγο ερημοποίησης με υψηλές θερμοκρασίες το καλοκαίρι..
Μπαίνοντας στην (Bukhara-Μπουχάρα) κατεύθυνση αμέσως στο κέντρο και την παλιά πόλη βάση gps που είχαμε την διεύθυνση του ξενοδοχείου.
Όπου πλησιάζοντας μπαίνουμε και σε πλακόστρωτο!! Κάπου το χάσαμε και ρωτάμε. Μέσα σε ένα στενό σοκάκι βρισκόταν για τόσο στενό που η μηχανή δεν γύριζε με την μούρη έπρεπε με τον κωλο να ξανά βγεις έξω. Μπλέξαμε πάλι μου φαίνεται. Βλέποντας μια ξύλινη σάπια πόρτα και μια αυλή, κοιτάμε ο ένας τον άλλον. Σίγουρα είναι αυτό;
Πετάγετε ένας από μέσα μάλλον ο υπεύθυνος και μας ρωτά αν είμαστε εμείς από γραφείο. Του δείχνουμε το χαρτί και λέει ναι εδώ είναι ανοίγει την ξύλινη πόρτα να βάλω την μηχανή μέσα. Δίστασα κι’εγω και η Μόνικα. Την βάζω μέσα και την γυρίζω με την μούρη για να μπορώ να βγω ξανά.. αμέσως μια μπόχα μας πήρε και μας σήκωσε!!! Κάτι σαν μούχλα και κλεισούρα με εκατοντάδες μύγες να πετούν στην αυλή!! Μια παρέα ντόπιων κάτω στο πάτωμα πάνω σε χαλί, έτρωγαν ένα καρπούζι!! Σίγουρα σοι και όχι πελάτες, αφού οι μοναδικοί ξένοι πελάτες και τουρίστες ήμασταν εμείς..
Η Μόνικα λέει δεν μου αρέσει!! Ωραία και τι να κάνουμε τώρα; Πληρωμένο είναι και μάλιστα στα 50 ευρώ.. Problem? Ο ιδιοκτήτης αναφωνεί!! Δεν πας στο δωμάτιο και βλέπουμε.. καλά μη κατεβάσεις πράγματα από μηχανή ακόμα. Οκ.. μετά από τρία λεπτά κατεβαίνει τρέχοντας η Μόνικα από τον πρώτο όροφο που βρισκόταν το δωμάτιο με μια και μοναδική εξωτερική ξύλινη σκάλα για πρόσβαση σε αυτό!!! Τι λέει;
Άσε δεν αξίζει ούτε για 10 ευρώ!!! Ορέ και τι κάνουμε; Βγαίνει έξω για τσιγάρο η Μόνικα και εγώ για να το συζητήσουμε. Εντωμεταξύ ο άλλος το κατάλαβε και αρχίζει τις ερωτήσεις. Τι έγινε, ποιο είναι το πρόβλημα κλπ.. Τα είχε πάρει τόσο πολύ στο κρανίο η Μόνικα που του λέει να μας αφήσει μόνους για λίγο. Εντάξει αλλά όχι και τόσο κορόιδα ρε γαμωτο. Να πληρώσουμε όχι αυτό το χάλι όμως. Κάτσε να μπω ιντερνέτ να δω αν υπάρχει. Όντως το βρίσκουμε στο booking όπου την βραδιά την είχε στα 16 ευρώ το δίκλινο!!!
Λέω καλά πως ήταν μέσα. Πρώτον βρόμικο δεν άφηνες τίποτα κάτω στο πάτωμα, μετά είχε ανεμιστήρα με τέτοια ζέστη την κάτσαμε, έντονη η μυρωδιά της μούχλας, σε βαθμό ασφυξίας, και ένα σκουριασμένο ψυγείο που μάλιστα δεν ήταν στην πρίζα, μόλις πήγα επάνω το έβαλε να δουλέψει λέγοντας μου ότι είναι και κάτι το ουαου!! Και να φανταστείτε ότι μας περίμεναν. Ξανά έξω ο άλλος να ρωτά. Αρχίζει να του εξηγεί το πρόβλημα και ότι υπάρχει στο booking με πολύ χαμηλή τιμή.
Ναι απαντά αλλά στην περίπτωση σας υπάρχουν πολλοί ενδιάμεσα και παίρνουν προμήθεια. Και τώρα τι άλλο, δεν μπορείτε να κάνετε κάτι!!! Ναι λέει η Μόνικα; Καλά περίμενε, παίρνει το χαρτί με τις κρατήσεις και βρίσκει το τηλέφωνο του γραφείου στην Τασκένδη. Τι κάνεις; Τώρα θα δεις!!! Το σηκώνουν και τους ρίχνει ένα ξεχεσημο όλο δικό τους.. εγώ με τον ιδιοκτήτη είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό.!!! Κλείνει το τηλέφωνο!! Τι έγινε λέω ψάχνουν για άλλο να μας βρουν!!! Όχι σιγά μη δώσω τα λεφτά σε αυτή την τρώγλη να με πληρώσουν ίσως και να κάτσω!!!
Όντως σε 20 λεπτά χτυπά το τηλέφωνο (κάρτα sim να που χρειάζεται) της Μόνικας και αμέσως λέει ότι μας βρήκε ένα άλλο 100 μέτρα από εδώ στην είσοδο την παλιάς πόλης, με τον ιδιοκτήτη να μας περιμένει έξω στον δρόμο. Όχι παίζουμε.. και χίλια συγγνώμη, και μίλησαν με τον υπεύθυνο, όπου με κατεβασμένα μούτρα αποσύρθηκε στην τρώγλη!! Μπράβο ρε Μόνικα έχεις τσαγανό.. εγώ πραγματικά αν ήμουν μόνος τουμπέκι και ύπνο στην τρώγλη και τις δυο νύχτες!!! Για πάμε στο άλλο να δούμε τι μας βρήκαν!!
Διασχίζοντας τα 100μ σιγά και κοιτάζοντας, ένας από αριστερά του δρόμου μας κάνει νόημα να σταματήσουμε.. είναι ο τύπος που δουλεύει στην ρεσεψιόν του ξενοδοχείου. Μας δείχνει ότι είναι σε ένα δρομάκι, στενό κι’εδώ αλλά πρέπει να περάσω ένα γεφυράκι με την μηχανή λόγο το ότι ένα μικρό ποτάμι ήταν εκεί δίπλα. Η να κάνω τον γύρο του τετραγώνου αν θέλω. Γεφυράκι; Γεφυράκι γιατί όχι; Παρκάρω απέξω όπου βλέπουμε μια παλιά ξύλινη πόρτα για είσοδο και ένα κτήριο την εποχής καλό συντηρημένο.
Η Μόνικα το γνωστό μετά το πρώτο κάψιμο.. Μη κατεβάσεις τίποτα ακόμη, πάω να δω.. ΟΚ.. δεν χρειάστηκαν ούτε τρία λεπτά να περιμένω, βλέποντας την Μόνικα να βγαίνει και αναφωνεί!!! ΤΕΛΕΙΟ…… σουπερ επιτέλους γιατί ταλαιπωρηθήκαμε και χάσαμε όλη την μέρα μας σχεδόν με αυτή την φάση.
Όντως μπαίνοντας μέσα αποκαλύπτεται μια μεγάλη αυλή, με παλιά αντικείμενα σε διάφορα σημεία. Σαν μουσείο που βλέπεις τα εκθέματα!! Πολύ ωραία με το χαμόγελο ήμασταν λόγο της τροπής των πραγμάτων!!
Μέχρι να ταχτοποιηθούμε μας πήραν τηλέφωνο οι γνωστοί των γνωστών για να πάμε να φουλάρω βενζίνη. Τους είπαμε που βρίσκεται το ξενοδοχείο και σε 30 λεπτά θα ήταν εκεί. Οκ έχει αρχίσει να σουρουπώνει κιόλας και βγαίνουμε έξω να τους περιμένουμε στον δρόμο. Φτάνει ένα KawasakiZZR-250 δικαβαλο.. σταματάμε δίπλα μας πάει να κατέβει ο πίσω να μας χαιρετήσει κάπου μπλέκετε το πόδι και παρτους κάτω και τους δυο!! Μείναμε!!!
Τους βοηθάμε να σηκωθούν και όλα οκ. Πάω να φέρω την μηχανή να φύγουμε σκεπτόμενος την φάση!! Άντε να δούμε τι εξέλιξη μας περιμένει ακόμη!!! Μπροστά αυτοί και εμείς να ακολουθούμε. Τι από στενά, τι από πλατείες περάσαμε βγήκαμε εκτός πόλης, και βρισκόμαστε σε βενζινάδικο που τέτοια ουρά από αυτοκίνητα μόνο σε σύνορα είχα δει!!! Τι γίνεται εδώ;
Με μπάρες έκλεινε η είσοδο του βενζινάδικου αφήνοντας αυτοκίνητα όσο η αντλίες, για να μπορούν να εξυπηρετηθούν, δεν φούλαρε κανείς!! Βλέποντας αυτό είπα τελικά θα έχουμε πρόβλημα..
Εμένα μου λέει ο φίλος μπες από την έξοδο, και φυσικά παρακάμπτοντας τους πάντες. Ορέ θα φάμε ξύλο μου φαίνετε. Πάει στον βενζίνα που ήταν γνωστός και του λέει θα βάλεις τώρα στην μηχανή και φουλάρισμα!! Μα, δεν, πως; Θα κάνεις αυτό που σου λέω.!! Εμείς με την Μόνικα σε μια γωνιά κιχ λέμε… τελικά μου κάνει νόημα ο φίλος να φέρω την μηχανή στην αντλία και ναι γέμισα.. τους ευχαρίστησα όλους και τον βενζίνα, και τα παιδιά μας είπαν να μας πάνε στο ξενοδοχείο ξανά..
Περίπου πέντε χιλιόμετρα ήταν έξω από την πόλη, και στην όλη αυτή απόσταση βενζινάδικο δεν υπήρχε, και φαντάζομαι ότι όσο κινούμαστε εκτός από τον πολιτισμό δεν θα βρούμε πουθενά!! Φτάνοντας τους παρακαλέσαμε να πάμε κάπου να τους κεράσουμε κάτι, αλλά δεν είχαν χρόνο έπρεπε να φύγουν. Και έτσι έγινε χαιρετιόμαστε και ξανά τους ευχαριστήσαμε για αυτή την εξυπηρέτηση. Τώρα τι κάνουμε; Μαύρο σκοτάδι, και πάμε εδώ κοντά βρίσκοντας ένα μαγαζί να ψωνίσουμε τίποτα φαγώσιμο και επιστρέψαμε ξενοδοχείο..
6-9-14 ΣΑΒΑΤΟ (UZ-Bukhara)
Το να παίρνεις το πρωινό σου στην αυλή μιας Μεντρεσας του 1861 (Said Kamol Madrassah) αμη τι άλλο είναι το κάτι μοναδικό!!!! Το πρωινό πλούσιο με τα πάντα.
Το πόσο χαρούμενοι είμαστε μένοντας σε τέτοιο ιστορικό χώρο, φαίνεται στα πρόσωπα μας και στην διάθεση που έχουμε.
Να μην θέλουμε να πάμε πουθενά να κάτσουμε εδώ!!!
Αλλά μια πανάρχαια πόλη στον Δρόμο Του Μεταξιού μας περιμένει να την ανακαλύψουμε.
Περιτριγυρισμένη από την καυτό άγγιγμα της ερήμου Κιζίλ Κουμ (Κόκκινη Άμμος), έφτασε στο απόγειο της δόξας της κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους (12ο-16ο αιώνα), όταν εξελίχθηκε σ’ έναν από τους σημαντικότερους εμπορικούς σταθμούς πάνω στον Δρόμο του Μεταξιού. Τότε τα υπέρβαρα καραβάνια με τους ταξιδιώτες, και προσκυνητές περνούσαν τις πύλες της Μπουχάρα…
Σακίδιο στην πλάτη, νερά, φραπέ, αθλητικά παπούτσια και φύγαμε!! Από τα πρώτα βήματα μένεις έκπληκτος και θέλεις συνέχεια να φωτογραφίζεις.
Το πασίγνωστο εγχώριο προϊόν την πόλης τα χαλιά Μπουχάρα. Βλέποντας τα από κοντά καταλαβαίνω το δέος της Μοιραρακη που την κυριεύει όταν τα διαφημίζει στην εκπομπή της. Χειροποίητη δουλειά σε όλο της το μεγαλείο!!!
Μετά από εδώ συναντάμε την ( Ulugh beg–Madrassa 1417) Μεντρεσα του εγγονού του Ταμερλάνου.
Δίπλα από εδώ άλλη μια αξιόλογης αρχιτεκτονικής Μεντρεσα η (Abdul AzizKhan - Medrassa1652).
Φτάνουμε στο Ιστορικό κέντρο το (Poi Kalon—Πο-ι Καλαν). Στα Περσικά αυτό σημαίνει μεγάλο κληροδότημα. Αναφέρεται στο αρχιτεκτονικό συγκρότημα με επίκεντρο τον μιναρέ Καλαν.
Αυτό το σπουδαίο οικοδόμημα ήταν το ψηλότερο κτήριο στην Κεντρική Ασία με 47μ. Έμεινε ανέπαφο έως τις μέρες μας αφήνοντας εντυπωσιασμένο ακόμη και τον Τζεκινς Χαν που διέταξε τον στρατό του να μην τον αγγίξουν (Ο Τζένγκις Χαν κατέστρεψε ολοσχερώς την πόλη το 1220) Οι χρήσεις του ήταν αρκετές!! Σαν φάρος ανάβοντας φωτιά για να βλέπουν τα καραβάνια. Σαν παρατηρητήριο από τους στρατιώτες προς εχθρούς την περίοδο πολέμων.
Είχε ονομαστεί όμως και σαν ο πύργος του θανάτου!! Οι εγκληματίες τιμωρούνται με ρίψη από την κορυφή!!
Ξεκινάμε με άλλα σημαντικά κτήρια δίπλα εδώ.. Το (Τέμενος Καλάν του 1514)..
Και μαυσωλεία όπως του (Ισμαϊλ Σαμάνι) χρονολογείται από το 9ο-10ο αιώνα. Ανοικοδομήθηκε τον 9ο αιώνα (μεταξύ 892 και 943) ως κοιμητήριο του Ισμαϊλ Σαμάνι. Ο Ισμαϊλ Σαμάνι ήταν ο ιδρυτής της δυναστείας των Σαμανιδών, η τελευταία Περσική δυναστεία η οποία εξουσίασε την Κεντρική Ασία και κυβερνούσε την πόλη μεταξύ 9ου και 10ου αιώνα. Και το μαυσωλείο του (Χασχμά-Αγιούμπ)..
Βλέπουμε ανοιχτή αγορά χρυσαφικών αλλά και χαλιών και πάμε να ρίξουμε μια ματιά.