Μέχρι που το κατάμαυρο ασφαλτινο χαλί να χάνεται στην απέραντη έρημο!!!
Ήρθε η στιγμή που έπρεπε να πούμε το αντίο. Δύσκολο και από τις δυο πλευρές!!
Μέχρι που το κατάμαυρο ασφαλτινο χαλί να χάνεται στην απέραντη έρημο!!!
Ήρθε η στιγμή που έπρεπε να πούμε το αντίο. Δύσκολο και από τις δυο πλευρές!!
Και ο Juke επιστρέφει στην καθημερινότητα του, κι’εμεις προς ανακάλυψη του αγνώστου που ξετυλίγετε μπροστά μας!!!
Έρημος και ερημιά δυο λέξεις άρτια συνδεδεμένες μεταξύ τους σε τέτοιο σκηνικό!!
Έρημος χωρίς αμμοθύελλα, είναι σαν μπουγάτσα χωρίς κανέλα!! Γίνεται; Δεν γίνεται!!!
Πέσαμε και σε έργα οδοποιίας!!
Πάλι καλά που φτιάχνουν υπό δύσκολες συνθήκες τον δρόμο σε αυτό το σημείο. Ήταν ένα άγχος μεγάλο πριν ξεκινήσουμε αυτό το ταξίδι για το συγκεκριμένο πέρασμα. Αλλά μετά από την σιγουριά του Juke για ότι ο δρόμος είναι πολύ καλός, το βλέπουμε και εμείς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, τώρα δεν βρίσκουμε λόγο για κανένα άγχος!!
Παρέα τελικά βρήκαμε και ασχοληθήκαμε λίγο στο να φωτογραφίσουμε τους συμπαθείς τετράποδους φίλους!!!
Οι στιγμές μοναξιάς όμως ήταν το κάτι άλλο.. Το απόλυτο κενό!! Τίποτα..!!!! Ένα δίτροχο τίποτα, μπροστά σε μια έρημο!!! Θα μπορούσες άνετα να την πέσεις για λίγο στην μέση του δρόμου, μιας και όχημα σπανίως θα δεις!!!
Και πάρτε μια γεύση για το πόσο αφιλόξενο είναι εδώ το μέρος!!!
Άντε που και που βλέπετε και καμιά νταλίκα να μεταφέρει εξοπλισμό για εγκαταστάσεις εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου!!!
Στάσεις απαραίτητες για αναπλήρωση υγρών..
Και αφού είδαμε και έναν ποδηλάτη προς αντίθετη κατεύθυνση, όπου και θαυμάσαμε το κουράγιο του φυσικά, φτάσαμε όμως στα σύνορα. Στο πουθενά στην μέση της ερήμου μια μεταλλική πόρτα που άνοιγε για ένα όχημα κάθε φορά!!Κόσμος ελάχιστος και πέφτουμε στο διάλλειμα τους.
Όρεξη να έχεις και υπομονή για γερά νεύρα.. Χαλαρά τα πάντα και η χαρτουρα κι’εδώ καλά κρατεί!! Πέρασε ένα τρίωρο ευχάριστα μ’εμενα να ζώνουν τα φίδια για την κατάσταση του δρόμου και για να προλάβουμε να φτάσουμε στην πόλη πριν πέσει η νύχτα.
Τώρα ανοίγοντας η μεταλλική πόρτα της εισόδου στο Καζακστάν βλέπουμε δυο μηχανόβιους που ήθελαν να μπουν Ουζμπεκιστάν. Ένας Ρώσος και ο άλλος από το Καζακστάν, μας επιβεβαιώνουν για τις αρνητικές σκέψεις που είχαμε. Χάλια δρόμος μέχρι την πόλη που θέλουμε να φτάσουμε.
Μιλάμε για 70χιλ χώμα, και λακκούβες σε μέγεθος κρατήρα!! Και μας το λένε αυτοί που είναι μόνοι και με εντουρακια!! Δηλαδή εμάς πως θα μας φανεί; Τους χαιρετάμε αφού και εμείς τους δώσαμε πληροφορίες για ανεφοδιασμό και ύπνο στην πόλη του Juke..
Και ξεκινάμε κάπως έτσι!!!
Για να συνεχίσουμε έτσι!!
Πραγματικά στις φωτογραφίες δεν φαίνεται το πόσο χάλι είναι αυτός ο δρόμος.. εκεί που πηγαίναμε σταθερά με 50χιλ ξαφνικά χαντάκι και προσπαθείς με νύχια και με δόντια να μην πετάξεις!! Σε ένα τέτοιο πέσαμε με βίαιο τρόπο που το μπροστινό βυθίστηκε τέρμα και το φτερό βρήκε στο έξτρα φως που έχω βάλει!! Ευτυχώς που δεν το ξήλωσε..
Σε συνδυασμό με απίστευτο αέρα, παλεύαμε με τα <<κύματα>> στην ξηρα!!! Αμμοβολή όχημα και αναβάτες υπέστην μέχρι τελικής πτώσης!! Χωρίς να σταματήσουμε καθόλου, αλλά και να θέλαμε που να σταματήσεις, διακρίνουμε κάτι σαν κτήριο που μπορούσε να ήταν πανδοχείο!! Σταματάμε στην αυλή από χώμα και κατεβαίνει η Μόνικα.. εγώ ούτε που ξεκαβαλησα γιατί θα έπεφτα από τον αέρα, και θα βυθιζόταν το σταντ στην άμμο..
Τελικά ήταν μοτέλ αλλά για εργάτες ποιο πολύ!!! Έτσι εξηγείτε οι περίεργες φάτσες που είδα να μπαίνουν όσο η Μόνικα ρωτούσε. Ακόμα και αυτή που το έχει μας παρότρυνε να μπούμε στην πόλη και θα βρούμε κάνα δυο!! Τι; Δεν φτάσαμε ακόμα πόλη; Όχι μας λέει ακόμα 10χιλ!!! Μόνικα έλα φύγαμε… και μετά από λίγο με τις ριπές του ανέμου στα επίπεδα τυφώνα φτάνουμε στην είσοδο της πόλης και στο πρώτο που βρίσκουμε μπαίνουμε.
Εντάξει δεν είναι ότι καλύτερο αλλά δεν μας παίρνει τώρα για το επόμενο. Παρκάρω την μηχανή σε ένα σημείο τσιμεντένιο όπου ακόμα δεν είχε σκεπάσει η άμμος και κατευθείαν μέσα..Έχει και εστιατόριο, και αφού μας είπαν ότι το κέντρο είναι 1χιλ από εδώ με τέτοιον αέρα δεν θέλαμε να βγούμε έξω ούτε για 1μ!!!
Μέχρι να έρθει το φαγητό αποφασίζω να πάω να λαδώσω αλυσίδα.. όντως το κάνω και όπως γύριζα την ρόδα με την μηχανή στο διπλό σταντ, βλέπω στις βάσεις των τακουνιών του ελαστικού βαθιά σκισίματα!!
Εκεί το άγχος χτύπησε κόκκινα!! Αμέσως μπαίνω μέσα και το συζητούσαμε με την Μόνικα, ελπίζοντας ότι δεν θα έχουμε θέματα.. Τρώμε το φαγητό με παρέα καμιά 30αρια μύγες να πετούν μέσα στον χώρο. Ε βέβαια σιγά, τολμάμε να βγουν έξω; Θα τις πάρει και θα τις σηκώσει χαχαχα…λεμε και καμιά βλακεία να ξεχάσουμε το πρόβλημα με το λάστιχο!! Το μόνο που εντόπισα να κυκλοφορεί ατάραχο κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο, ήταν το γνωστό τετράποδο σε αυτά τα μέρη η Καμήλα!!! Πάμε για ξεκούραση και αύριο βλέπουμε..
11-9-14 ΠΕΜΠΤΗ (KZ-Atyrau 472χιλ) Sarai Batu Guest House δίκλινο 25 ευρώ..
Βγαίνοντας έξω και αφού ευτυχώς ο αέρας είχε κοπάσει, βλέπω ότι το διπλό σταντ είχε θαφτεί από πέντε πόντους άμμο!!! Ξεσκόνισμα σε ότι μπορούσαμε και όσο, και καβάλα στην μηχανή για τον επόμενο προορισμό.. Πριν όμως πρέπει να βρούμε βενζινάδικο για να φουλάρουμε. Λίγα μέτρα προς αντίθετη κατεύθυνση και να ένα βενζινάδικο εντοπίσαμε..
Καμήλες σε νωχελικούς ρυθμούς διέσχιζαν την μαύρη άσφαλτο!! Λίγο ψύχρα την έχει πρωινές ώρες εδώ στην έρημο μπρρρρ..!!!
Ξανά πίσω στην διασταύρωση για την σωστή κατεύθυνση, και προσπέραση σε νταλίκα, όταν που ισα το μάτι μου πήρε πρέφα μπάτσο να πετάγεται από καρέκλα αραχτός στην άκρη του δρόμου σφυρίζοντας, και προεκτείνοντας το μαρκούτσι για να σταματήσουμε!!! Καλά κρασιά ας πρόσεχε!!! Καρύδι το γκάζι και άντε για!!! Ευτυχώς δεν είχαμε περίεργες εξελίξεις..
Μια από τα ίδια με το που βγήκαμε από την πόλη, τοπίο αδιάφορο, ερημικό!! Μόνο που τώρα η έρημος εδώ μεταμορφώθηκε σε στέπα.. Αέρας και σκόνη ξανά στο διάβα μας!! Και σου έκανε ένα μαλλί!!! Χαχαχα…
Όπου βρίσκαμε την ευκαιρία για στάση αράζαμε να προφυλαχτούμε από την μανία του ανέμου!! Ελάχιστες οι επιλογές για κάτι τέτοιο!! Όπως εδώ σε ένα εγκαταλελειμμένο βενζινάδικο!!
Ελάχιστα σπίτια που μένουν εργάτες ποιο πολύ λόγο εξόρυξης φυσικού πλούτου που υπάρχει άφθονο κάτω από τα πόδια μας!!
Συνεχίζουμε στην πορεία μας σκεφτόμενοι να πέσουν λίγο τα μποφόρ!!!
Ακόμα και τώρα περιμένοντας να περάσει το τρένο δυσκολεύομαι να κρατήσω την μηχανή μην μας ρίξει κάτω!!!
Δαιμονισμένος αέρας και τα κεφάλια κάτω να φτάσουμε στο στόχο μας.. Όταν βρίσκουμε κάτι να προφυλαχτούμε σταματάμε αμέσως.. Κι’εδώ μια στάση λεωφορείων κάνει αυτή την δουλειά μια χαρά.. Ευκαιρία για κολατσιό χωρίς σως άμμου χάχα..
Και γύρω μας συνεχίζει ο χαμός!!
Ο πολιτισμός δεν άργησε να έρθει φτάνοντας σε μια μικρή πόλη. Επιτέλους είδαμε λίγο κόσμο!!!
Με χαμηλές ταχύτητες διασχίζουμε την μικρή πόλη, και βλέποντας την μούρη μπατσικου αυτοκινήτου να εξέχει στην είσοδο βενζινάδικου υπέθεσα μπλόκο και κόβω κι’άλλο!!! Περνάμε και ευτυχώς δεν ήταν μπλόκο απλά είχαν πιάσει την κουβέντα..!! Μια ματιά εμείς, μια αυτοί, και συνεχίζουμε..
Περνάμε και το νεκροταφείο και έξω στο πουθενά ξανά..
Έλα όμως που οι μπάτσοι είχαν άλλη γνώμη όταν περάσαμε από μπροστά τους!!!! Ακούγοντας τον ήχο σειρήνας ποιο έντονο, κοίταξα καθρέφτη και βλέπω και τα λαμπιόνια του περιπολικού να πλησιάζουν. Ωπ πρόβλημα σκέπτομαι και κάνω στην άκρη.. Η Μόνικα αναρωτιέται γιατί μας σταμάτησαν και με ρωτά αν τρέχαμε. Φυσικά και όχι με τέτοιο βάρος και τέτοιον αέρα!!! Είμαστε και κάτω από το όριο!!
Ερώτηση πρώτη αν μιλάμε ρωσικά.. ΟΧΙ.!! Μου ζητούν διαβατήριο και τα χαρτιά της μηχανής. Από την Μόνικα δεν ζητανε τίποτα!! Αμέσως μου δείχνουν να τους ακόλουθησω στο περιπολικό!! Με βάζουν στο πίσω κάθισμα και μου λένε το κλασικό.. Big problem δείχνοντας μου το ραντάρ..!! Εγώ Αλέκος και τους έκανα με το χέρι νόημα να μου δείξουν που με χτύπησαν με ραντάρ..
Εκεί ο ένας κοιτά τον άλλον και ρίχνοντας μια ματιά στα χαρτιά. Εκεί ο ένας αρχίζει και ψάχνει στην κάμερα κάτι ώστε να μου δείξει ότι έτρεχα.. Αμέσως χαμογέλασα γιατί κατάλαβα την πουστια που πάνε να παίξουν!! Τους αφήνω και μετά από λίγο μου δείχνουν κάτι θολό στην οθόνη με το νούμερο 130χιλ!!! Μου λένε ότι είμαι εγώ αυτός.. χάχα 130χιλ μόνο σε γκρεμό!!! Εκεί είναι που τα πήρα και τους σκάω ένα ξερό ΝΙΕΤ……… Ήμουν αποφασισμένος να το πάω όσο το τραβήξουν αλλά σε καμιά περίπτωση δεν θα έδινα τίποτα..
Ξανά κοιτιούνται και με ρωτούν αν ξέρω ρωσικά.!! ΝΙΕΤ γαμω την τρέλα μου ΝΙΕΤ τι δεν καταλαβαίνεται.!!! Παίρνει ένα χαρτάκι και γράφει το όριο ταχύτητας δείχνοντας να μην το περάσω ξανά. Μου δίνει τα έγραφα και διαβατήριο και βγαίνω έξω. Η Μόνικα βλέποντας το χαρτί, τι έγινε κλήση έδωσαν; Όχι λέω τα λαμογια δεν το έφτασαν μέχρι εκεί, αν και το προσπάθησαν!! Ευτυχώς όλα καλά με λίγο ένταση να με κυριεύει εκείνη την στιγμή.
Συνεχίζουμε για να φτάσουμε αργά το απόγευμα στο Atyrau.. Λίγο χάσιμο χρόνου ψάχνοντας το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει, που ήταν τελικά διαμερίσματα αλλά πολύ καλά, καινούρια θα έλεγα. Μέχρι να ταχτοποιηθούμε άρχισε να νυχτώνει. Ήταν να δούμε και κάποιον γνωστό εδώ μηχανόβιο που μας είχαν πει, όπου στέλνοντας του μήνυμα μας ενημερώνει ότι λείπει σε επαγγελματικό ταξίδι και κρίμα που δεν θα τα πούμε..
Αποφασίσαμε να πάμε σε ένα εδώ κοντινό σουπερ μάρκετ να ψωνίσουμε για να φάμε κάτι, αλλά πριν λέω να λαδώσω αλυσίδα πριν πέσει το σκοτάδι!!! Εκεί παθαίνω ένα σοκ όταν ανακαλύπτω την απώλεια ενός ολόκληρου τακουνιού από το πίσω λάστιχο, και με έντονες σχισμές και σε άλλα δείχνοντας μου ότι σύντομα θα σκορπίσουν και αυτά.!!! Πρόβλημα και άγχος μεγάλο γιατί δεν μας παίρνει να κάτσουμε και αύριο εδώ μπας και βρούμε κάτι λόγο ότι λήγει και η βίζα μας για το Καζακστάν..
Ξανά μήνυμα στον φίλο που μένει εδώ αλλά αυτή την στιγμή λείπει.. Δηλαδή αν υπάρχει κάτι στην πόλη, και είναι εύκολο φεύγοντας αύριο να το αλλάζαμε!! Άμεση απάντηση ότι δεν υπάρχει τίποτα… όλα γίνονται με παραγγελία και θέλουν χρόνο για να έρθουν!! Συμβουλή του να φύγουμε αύριο και στην πόλη που θα διανυκτερεύσουμε στο Astrakhan δηλαδή να το ψάξουμε.. Είναι ποιο μεγάλη πόλη και λογικά κάτι θα γίνει..
Και μιλώντας με φίλους μέσα από διάφορα φόρουμ που είμαι μέλος, οπως και εδω στο advride λέγοντας τον πόνο μου, ο Πασχάλης είπε να ελέγξω την πίεση, και να το φουσκώσω όσο μπορώ!! Αυτά τα λάστιχα 50-50 θέλουν στην άσφαλτο και με πολύ φορτίο όπως εμείς, πίεση αυξημένη. Εγώ μπαίνοντας τώρα σε χώμα που έβγαζα αέρα και μάλιστα από το Κιργιστάν, δεν θυμάμαι ποτέ να είδα την πίεση των ελαστικών.
Και τώρα που την μέτρησα μάλλον τα κατέστρεψα εγώ ο ίδιος.. ελάχιστος αέρας μέσα!!! Τι να κάνω ρε παιδιά μυαλό είναι και αυτό, κάπου κάπου ρετάρει!!! Ας ελπίσουμε να βγούμε από την χώρα χωρίς παρατράγουδα και μετά βλέπουμε..
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση