Επ! Σήκω πάνω!

[MikeG]

Άγγιξα το σώμα μου δεν έλειπε ούτε ένα κομμάτι του... Χαμογέλασα...
Άγγιξα το πρόσωπο μου... όλα στη θέση τους! Ουφ, όλα εντάξει, ψέλλισα αναστενάζοντας και έκανα να σηκωθώ...Μα δεν ένιωθα τα πόδια μου!

Ε!! Τι συμβαίνει; Άρχιζα να φωνάζω!! Να ουρλιάζω με όλη μου τη δύναμη!! Τα πόδια μου!!! Τα πόδια μου δεν τα αισθάνομαι...

- Χριστέ μου, δεν το ζω αυτό!!! -

Προσπαθούσα για ατελείωτα δευτερόλεπτα να σηκωθώ, έβαζα πρώτα το αριστερό χέρι για στήριγμα, μα νόμιζα δεν είχε δύναμη, έπειτα το δεξί μπας και τα καταφέρω...

Μα ο εγκέφαλος δεν έδινε σήμα!!

Ρε φίλε, τι ζω τώρα; Τι εφιάλτης είναι αυτός!! Θεέ μου, έχω ανατριχιάσει! Έμεινα παράλυτος;;; Όχι, όχι, όχι!! Ένα ασθενοφόρο ρε παιδιά, φώναζα!! Και όλοι με κοιτούσαν αποσβολωμένοι... Χαμένοι, χωρίς να απαντούν, χωρίς να με βοηθούν!

Μια γυναίκα πιο πέρα, έκλαιγε με λυγμούς.. Τι κλαις μαντάμ της φώναξα; Τι έχω; Σταγόνα αίμα, δεν έχω! Τι κλαις;

Οι φίλοι μου με είχαν περικυκλώσει... Μα και κάποιες άγνωστες φάτσες... Όλοι έπιαναν το πρόσωπο τους... Άλλοι έκλαιγαν... Άλλοι είχαν μια απορία στα μάτια... Άλλοι μια λύπηση!! Πολλές φιγούρες, όλα τα συναισθήματα...
Όλες τις λεπτομέρειες αυτών των προσώπων, ακόμα και σήμερα, θυμάμαι! Γνωστούς! Μα και άγνωστους!!

Τι μοιρολογάτε μωρέ? Φέρτε ένα ασθενοφόρο, δεν μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου! Άντε, ούρλιαζα! Είχα νευριάσει που δεν μπορούσα να σταθώ και να σηκωθώ να φύγω. Να φύγω μακριά από όλο αυτό το μοιρολόι!!

[MikeG]

Έστριψα το βλέμμα μου αριστερά, είδα την μοτοσυκλέτα μου ένα κουβάρι, πάνω στο προστατευτικό κιγκλίδωμα.. Μα πως; Πως έγινε όλο αυτό; Πήγαινα με 40χλμ. Τόσο σιγά...

- Μαλάκα εσύ φταις που σε τραβούσα με το ποδήλατο από το πατητήρα, είπα αυθόρμητα και κοίταξα το Μάκη! Βγήκε αυθόρμητα.. Δεν το σκέφτηκα, ούτε ήθελα να το πω για να πληγώσω κάποιον, ήταν ένα αστείο σε μια λάθος στιγμή... Απλά βγήκε... Είδα τα χαρακτηριστικά του πρόσωπου του φίλου μου να λυγίζουν και να ξεσπά σε κλάματα...
Τι κάνεις μωρέ; Πλάκα έκανα!! Έλα σήκωσε με!

Μα δεν μου έδινε το χέρι του, δεν με βοηθούσε... Κανένας δεν μου έδινε το χέρι του, έτσι παρέμενα αβοήθητος, ξαπλωμένος στην άσφαλτο, ανήμπορος να σταθώ όρθιος. Και τα μόνα λόγια που άκουγα; Ησύχασε ρε φίλε θα δεις όλα θα πάνε καλά!

Άκουσα τη σειρήνα του ασθενοφόρο... Επιτέλους! Ψέλλισα! Δύο παλικάρια κατέβηκαν με το φορείο. Ποιο φορείο ρε παιδιά, κάντε μία να με σηκώσετε!!!! Γιατί κανένας δεν με βοηθά από δαύτους!
Και εκείνοι όμως, την ίδια απάντηση, έδωσαν καθώς μου φορούσαν το κολάρο.. Ησύχασε, όλα θα πάνε καλά..

Ρε 'σεις συνέχισα εγώ, δεν πονάω το καταλάβετε; Τι μου βάζετε κολάρο και αηδίες, σηκώστε με, δεν αισθάνομαι τα πόδια μου, έχουν πιαστεί από το πέσιμο!!! Σώπα αγόρι μου, να σε πάμε στους γιατρούς! Με φόρτωσαν, ναι ακριβώς έτσι αισθάνθηκα, και φτάσαμε στα τεπ. Τροχαίο φώναζαν κ προχωρούσαν γρήγορα..

Νευροχειρουργοί με περίμεναν ήδη, είχαν ειδοποιηθεί από το εκαβ. Ετοιμαστείτε, φώναξε ο ένας, ο πιο μεγάλος, ασπρομάλλης και με αυστηρό ύφος, συνέχισε, μαγνητική και σίγουρα χειρουργείο! Έπειτα τους μάζεψε σε μια γωνίτσα, που ίσα - ίσα τους έβλεπα, και άρχισε να τους μιλά με ακόμα πιο αυστηρό ύφος...

Ξύπνησα σε ένα από τα άψυχα δωμάτια της νευροχειρουργικής κλινικής. Το πρώτο πρόσωπο που αντίκρισα ήταν με κατακόκκινα ματιά που ακατάπαυστα τα δάκρυα κυλούσαν, που ακόμα και τα μάγουλα είχαν πάρει φωτιά από τη στεναχώρια... Με τα χέρια συνεχώς να σκουπίζουν το κλαμένο πρόσωπο, μα τα δάκρυα να μην έχουν σταματημό. Την μάνα μου πρώτη φορά την είδα με τόσο σκοτεινό κ λυπημένο βλέμμα..

Βρε συ, ζω, τι κλαις; Της είπα.. Έκανα να κινηθώ.. Μα και πάλι τίποτα.. Μη!!! Μου φώναξε εκείνη. Τι, Μη, ρε μάνα, θέλω να νιώσω τα πόδια μου.. Και μόλις το είπα, εκείνη, βγήκε τρέχοντας από το δωμάτιο.! Τι έπαθε; Γύρισα το βλέμμα στους υπόλοιπους που απλά με παρακολουθούν...

Και τότε μπήκαν 4 γιατροί, δύο νευροχειρουργοί και δύο ψυχολόγοι.. Μου συστήθηκαν και έπειτα μου ανακοίνωσαν ότι απλά θα μείνω παράλυτος για όλη μου τη ζωή. Ότι πολλά πράγματα θα αλλάξουν... Ότι η καθημερινότητα μου, δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια... Ότι συμβαίνει συχνά και τελείωσαν με την φράση

"Έχουμε πίστη ότι κάποια στιγμή θα προχωρήσει η επιστήμη τόσο, ώστε να ξανασταθείς στα πόδια σου, παιδί μου"

Ωπα τους είπα με πολύ αυστηρό ύφος, ΕΓΏ θα περπατήσω, γιατί περπατάω. Δεν ξέρω τι λέτε και αν βγήκαν από το μυαλό σας όλα αυτά, άλλα μάλλον κάνετε λάθος... Και τότε άρχισαν τα ιατρικά, για να μου το δικαιολογήσουν, να με πείσουν ότι δεν θα περπατήσω ποτέ ξανά!!! Τους έδιωξα!

Δεν είμαι παράλυτος ούρλιαζα! Είστε τρελοί! Δεν ξέρετε τι λέτε! Και με έπιασαν τα κλάματα, η φωνή μου λύγισε, η αναπνοή μου έγινε βαριά! Πάρτε με από δω, τότε απευθύνθηκα στους δικούς μου ανθρώπους! Και καθώς ήμουν στο κρεβάτι και προσπαθούσα να κινηθώ, τόσο άρχιζα να τους πιστεύω, τόσο τα κλάματα γινόντουσαν πιο γοερά, τόσο η φωνή έσπαγε, τόσο το πρόσωπο μου έπαιρνε άλλη μορφή! Συγκλονιστική μορφή απελπισίας και λύπης...

Όμως η αλήθεια ήταν, ότι ήμουν πια παράλυτος, και ότι θα εμένα έτσι για πάντα! Από την μία στιγμή στην άλλη!! Άλλαξε όλη μου η ζωή.. Πολλές φορές είχα ευχηθεί να είχα πεθάνει σε εκείνο το τροχαίο. Δεν είναι εύκολο 25χρονια να περπατάς και σε μια στιγμή να αλλάζουν όλα!

Έπρεπε να μάθω πολλά πράγματα από την αρχή για το σώμα Μού! Να το δουλέψω, να το επεξεργαστώ, να το κατανοήσω. Έπρεπε να καταλάβω το σώμα μου για να μπορέσω να ζω αξιοπρεπώς. Και έπειτα έπρεπε να μάθω να περπατώ ξανά! Να περπατώ με το καροτσάκι. Από εδώ και πέρα, αυτά θα ήταν τα πόδια μου..

Στη ζωή μου, ήμουν ριψοκίνδυνος, πολλές φορές είχα φτάσει τη μηχανή στα 180 και ένιωθα αθάνατος, πανίσχυρος και δυνατός, σαν άνοιγε το γκάζι! Και όμως η μοίρα δεν ξέρεις πως θα παίξει μαζί σου, για να γελάσει! Με εμένα ήταν ειρωνική! Δεν την σεβάστηκα και με ξεγέλασε! Με ξεγέλασε για τα καλά!

Με κέρασε ηδονές και εντάσεις στα 180χλμ μα μου πήρε την ελευθερία μου μόλις στα 40χλμ!

Σίγουρα αναρωτιέσαι αν έχω συμβιβαστεί με την κατάσταση μου, όχι δεν έχω συμβιβαστεί και δεν νομίζω να συμβιβαστώ ποτέ! Απλά κυλούν οι μέρες... Και πολλά βράδια, φιλοσοφώ μόνος μου, για την ειρωνεία της τύχης, της ζωής! Για αυτήν την άθλια ειρωνεία!

Τι ειρωνεία θεέ μου!!! Τι ειρωνεία! Αυτή την ειρωνεία, εύχομαι να μην την ζήσει κάνεις! Ας είμαι ο τελευταίος που γέλασε η μοίρα μαζί του!!

Αναδημοσίευση από : http://flashnews.gr/post/318286/emei...e-deyterolepta

[giannis21]

ω να γ@#@σω..βουρκωσα απογευματιατικα..

[daz]

Δυνατό!

[yannis24]

No comments ..... Συγκλονιστικό .......μας γ@μησες την ψυχολογία .....

[gasto]

Μας γαμησες και μου θυμισες το δικο μου ατυχημα.

[petros1479]

Ναι πρέπει να προσέχουμε εμείς με τις μηχανές ακόμα και σταματημενος μπορεί να έχεις πτώση που να σου κοστίσει ακριβά! Αυτό όμως δε σημαίνει τίποτα είναι κάτι που δεν μπορείς να σταματήσεις να το κάνεις, θα ήταν άθλιες οι μέρες της ζωής μου εάν ήξερα ότι μπορώ να ανεβω σε μηχανή και δεν το εκανα! Ειναι σημαντικο κομματι της ζωης μου η μηχανη, οπως η παρεα με τον κολλητο μου, οπως η σχεση μου με την συντροφο μου. Λόγω δουλειάς έχω δει σοβαρά και τραγικά ατυχήματα με μηχανή ένα από τα πιο συνηθισμένα είναι το παραπάνω, έχω δει όμως και σοβαρά ατυχήματα επειδή κάποιος γλίστρησε σε μία σκάλα ή έπεσε από ένα δέντρο ή περπατούσε και τον χτύπησε ένα αμάξι! Επομένως επειδή πάντα θα κατεβαινουμε μία σκάλα ή θα ανεβαινουμε σε ένα δέντρο ή θα περπατάμε έτσι πάντα θα καβαλαμε την αγαπημένη μας μηχανή, με τα απαραίτητα " μυαλά " και προστατευτικά αλλά χωρίς τον φόβο ότι θα μας συμβεί κάτι κακό.

[byron]

Ναι...;;;
Είμαστε ακόμα στο moto.gr ??
Εκτός του ξεκαθαρου δακρυβρεχτου τρομολαγνικου μηνύματος "αφήστε ρε τα μηχανακια" και "μπαμπά/φίλε μην τρέχεις"...υπάρχει στο μυθιστόρημα κάτι βαθύ που θέλει δεύτερη ανάγνωση;

[sniper]

επειδή δεν μας φτάνει η μιζέρια καθημερινά.

[BLiTzER]

Μην είστε εριστικοί. Ο άνθρωπος έπαιζε συχνά παιχνίδια με τον θάνατο!

Στη ζωή μου, ήμουν ριψοκίνδυνος, πολλές φορές είχα φτάσει τη μηχανή στα 180

[Ζεύκας]

Αυτά τα κείμενα ειναι επιπέδου facebook διχρονο παιδι "ακους μπαμπα δεν θελω να σκοτωνεσαι στη δουλεια θελω περισσοτερο χρονο να σε βλεπω"

Επισης πρεπει να μπει στο καδρο και η προσευχη του μοτοσυκλετιστη προς τον φυλακα αγγελο του

[daz]

Αυτά τα κείμενα ειναι επιπέδου facebook διχρονο παιδι "ακους μπαμπα δεν θελω να σκοτωνεσαι στη δουλεια θελω περισσοτερο χρονο να σε βλεπω"

Επισης πρεπει να μπει στο καδρο και η προσευχη του μοτοσυκλετιστη προς τον φυλακα αγγελο του

[MikeG]

Νταξει ρε γκαβλιαρηδες. Το διάβασα και μου φάνηκε όμορφο.
Μακ; ρι να μουνα δίχρονο. Θα ροπιαζα ψηλα και θα είχα μια ζωή μπροστά μου.

[Coyote.V]

Τραβηγμένη περιγραφή, όλοι να βλέπουν ότι του κόπηκαν τα πόδια και αυτός δεν έβλεπε ούτε αίματα... παρόλα αυτά ο άνθρωπος αυτός μπορεί να είναι υπαρκτό πρόσωπο και να προσπαθεί να περάσει κάποια μηνύματα που θα σοκάρουν για να επιστήσει την προσοχή στην οδήγηση όσων τον διαβάσουν.

[gasto]

εσυ καταλαβες οτι του κοπηκαν το ποδια για αυτο εμεινε παραλυτος?