Δημοσιεύθηκε αρχικά από
giorgosb
Δεν ξερω αν θα προκαλει τα ιδια συναισθηματα το NIKEN, αλλα κατα πολυ μεγαλο ποσοστο για μενα αυτο ειναι μοτοσυκλετισμος. Δεν το παραθετω σαν ορισμο αλλα το βρισκω περιεκτικο (περιοδικο 2ΤΡΟΧΟΙ, 27 Φεβρουαριου 1993)
Τι είναι μοτοσικλέτα;
TOY: Ν.Σ. ΖΑΛΜΑ
O καθένας έχει τις δικές του απαντήσεις....
Πρωτίστως όμως, είναι γένους θηλυκού. Ως εκ τούτου είναι:
H τελετή, σαν ταξιδεύεις το βράδυ μοναχός μακριά από αστικά
κέντρα. H προετοιμασία του συνόλου (αναβάτης - μοτό), η
μοναξιά, εκείνο το μοναδικό συναίσθημα ελευθερίας και
ευφορίας. H αίσθηση ότι πλέεις στο φαρδύ εθνικό δίκτυο με
οδηγό τη δέσμη από τα φώτα σου. Αργότερα, όταν τα πλάτη του
δρόμου μικρύνουν, οι μουαγιέν θα πέσουν, οι αλλαγές στο
κιβώτιο θα πολλαπλασιαστούν, μα τα σκοτεινά χιλιόμετρα θα
συνεχίσουν να περνούν ακατάπαυστα κάτω από τους τροχούς.
H ύπουλη ανησυχία της κυκλοφορίας μέσα στην πόλη. Το
προαίσθημα του ατυχήματος. H απειλή του τραυματισμού ή του
μοιραίου. H αντιμετώπιση των πάντων ως πιθανών αιτίων. Οι
κακοί χρήστες οτιδήποτε κινούμενου δυστυχώς είναι πολλαπλά
επικίνδυνοι και υποψήφιοι εγκληματίες σπάνια τιμωρούμενοι.
H μυρουδιά του βρεγμένου δάσους, του σκαμμένου χώματος, η
εκρηκτικότητα και η οσμή του καυσαέριου των δίχρονων, η
αρμονία της πλαγιολίσθησης, η χαρά της ισορροπίας στον πίσω
τρόχο, αυτή η μυστήρια μελαγχολία, όταν ατενίζεις μούσκεμα από
τη βροχή, τη θέα από το ύψωμα που σε ανέβασε εκείνο το
χωμάτινο μονοπάτι.
H θέα του τετράφαρδου πίσω τροχού ενός σούπερ μπάικ. H
μεταλλική και άγρια όψη της τεχνολογίας. H αντίληψη της
αστραπιαίας κάλυψης των αποστάσεων. Το δέος των εξώκοσμων
επιδόσεων, γιατί όπως και να το κάνουμε, ο σεβασμός ξεκινά από
το φόβο.
H απέραντη αγάπη για όλα τα απολύτως προσωπικά αντικείμενα που
θα σε κρατήσουν ζεστό στο κρύο, όρθιο στο δρόμο, ζωντανό στην
πτώση, κύριο στον κόσμο.
H ζέστη, το ψύχος, η υγρασία, οι αλλαγές της εποχής, οι
μυρουδιές της φύσης, το καυσαέριο των προπορευομένων, οι
ψιχάλες, οι νυφάδες, είναι παντοτινοί σύντροφοι του αναβάτη,
που πρώτος από όλους τους αυτοκινούμενους νιώθει τις εκφράσεις
του περιβάλλοντος και τις μεταβολές του.
H αναγούλα που αισθάνεσαι στους διαδρόμους των νοσοκομείων,
καθώς περιμένεις να κολλήσουν τα κομματιασμένα οστά του φίλου,
το τρέμουλο και το άδειασμα που σε περικυκλώνει στα
νεκροταφεία στο αντίκρυσμα της μάνας εκείνου που χάθηκε.
H ανάγκη που σε κάνει να ψάχνεις κάτω από το λιοπύρι του
καύσωνα να βρεις τη σκιά του φανοστάτη καθώς περιμένεις στο
κόκκινο και εκείνη η πνιγηρή ασφυξία όταν περνάς δίπλα από την
εξάτμιση του λεωφορείου που αγκομαχάει να βγάλει το δρομολόγιο
γεμάτο από κόσμο.
H σιγουριά, που θα σου δώσει πραγματικά μόνο η εμπειρία. Γιατί
όπως και να το δούμε, η επιβίωση είναι μια δύσκολη υπόθεση.
Πρέπει δυστυχώς να περάσει μέσα από τα επικίνδυνα μονοπάτια
του ενθουσιασμού, και το χειρότερο, από την αφηρημάδα, την
επιπολαιότητα, την αδιαφορία των άλλων...