Σελίδα 3 από 4 ΠρώτοΠρώτο 1234 ΤελευταίοΤελευταίο
Προβολή αποτελεσμάτων 31 έως 45 από 56

Θέμα: Κρήτη … και ανοικτοί λογαριασμοί που δεν κλείνουν …

  1. #31
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Το κατέβα από τον Ομαλό προς την νότια Κρήτη είναι μαγικό. Εννοείται πως η συνολική διαδρομή ήταν μοναχική. Εννοείται πως οι περισσότεροι μόλις φτάσουν Ομαλό στρίβουν αριστερά προς φαράγγι της Σαμαριάς … εάν ήξεραν τι χάνουν εάν έστριβαν δεξιά … Τελικά δεν θα καταλάβω ποτέ τα “εννοείται” …

    Κινούμαι συνεχώς ανάμεσα σε μικρά φαράγγια… κάποιες στιγμές βρίσκομαι σε κορυφές και μετά ξανά βουτιές προς τα κάτω, ανάμεσα σε λόφους με μικρή βλάστηση και πολύ πέτρα … Όσο κινούμαι ανάμεσα στους λόφους η βλάστηση είναι πιο πυκνή … όσο ανεβαίνω το τοπίο σκληραίνει … Αραιά και που όλο και κάποιο εξωκλήσι είναι πάνω στον δρόμο μου. Θυμάμαι πόσες φορές αυτά τα μικρά κτίσματα θρησκευτικής αφοσίωσης (και εξαγοράς εισιτηρίου για την μεγάλη Πύλη) φάνηκαν χρήσιμα σε διάφορες στιγμές … Είτε για στάση ξεκούρασης και ανάσας … είτε για καταφύγιο από την βροχή, φορώντας δερμάτινες φόρμες ή πόντσο με ένα μπέρκινγκ στην πλάτη, είτε για στρώσιμο του υπνόσακου μέχρι να βγει η νύχτα … Ίσως αυτό να εξηγεί την ανάγκη να σταματώ σε αρκετά από αυτά, έτσι χωρίς “λόγο” ….

    Πριν φύγω από Ομαλό για Παλαιόχωρα, παίρνω τηλέφωνο τον Ευτύχη. Έναν απίστευτο τύπο, με πολλά καλά να δείξει για μίμηση … γνήσιο Κρητικό από όλες τις απόψεις … Δυστυχώς δεν ήταν στα μέρη του. Δεν πειράζει, ίσως την επόμενη φορά με περισσότερο χρόνο να βγει κάτι καλύτερο σε σχέση με το πιεσμένο πρόγραμμα που είχα στην διάθεσή μου …Εξάλλου άντε να οδηγήσεις μετά από τόση ρακί που θα έπεφτε … είναι σαν να το βλέπω το έργο ζωντανά μπροστά μου … Η αλήθεια είναι πως πράγματι θα ήθελα να ξαναπεράσω από αυτές τις διαδρομές. Δεν είναι Πίνδος ή Πήλιο … δεν είναι δάσος της Δαδιάς ή Αράκυνθος … είναι απλά Κρήτη. Με το δικό της χρώμα, το δικό της άρωμα, που μα τον Θεό μου όσο και αν προσπαθώ να αποτυπώσω σε μια ή περισσότερες αράδες δεν μπορώ να το κάνω όπως της αξίζει … Θα έλεγα δεν μπορώ καν να πλησιάσω με το φτωχό μου λεξιλόγιο. Φαντάσου τι απόδοση έχουν οι φωτο από το φτωχοκινέζικο κινητό …

    Από τις χαράδρες της διαδρομής προς νότο ανεβαίνω προς όρος Αποπηγάδι . Σύμφωνα με τον χάρτη θα το περάσω από την ανατολική του και νότια πλευρά. Μια σειρά από ανεμογεννήτριες μου χαλούν την αισθητική … αλλά σύμφωνα με την κυβέρνησή μας, η ανάπτυξη είναι εδώ, οπότε δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ σε αυτήν … Ακολουθούν μια σειρά από μικρούς οικισμούς λίγων σπιτιών η κάθε μία … Βασιλιανά – Αγ. Ειρήνη – Επανωχώρι … Φτάνω στην διασταύρωση έξω από Καμπανό που αριστερά πας προς Σούγια. Σταματώ χωρίς να αποφασίζω εύκολα αν θα πάω κάτω στην Σούγια ή θα συνεχίσω. Στον χάρτη η διαδρομή όπως φαίνεται χαραγμένη σε προκαλεί να την ακολουθήσεις … Δεν ξέρω γιατί, έτσι ξαφνικά στρίβω δεξιά και περνώ μέσα από Καμπανό. Εκεί που η ματιά μου πήγε, προς τα εκεί πήγα … Τα ζύγισα με μιάς και ένιωσα πως αυτά τα 12 χιλιόμετρα δεν ήθελα να τα κάνω μοναχός μου … Ίσως την επόμενη φορά να αξίζει καλύτερα … ίσως με Την παρέα να την ευχαριστηθώ όπως την φαντάζουν τα μέσα μου … Αναρωτιέμαι τι θα μου βγει στην ζωή μου από την στιγμή που αποφάσισα να ακολουθώ αποκλειστικά και μόνο το ένστικτό μου. Την είδαμε και την “λογική” … την ζυγίσαμε, την μετρήσαμε και είδαμε πως δεν είναι για τον κόσμο τον δικό μας.

    Η περιοχή γύρω μου είναι γεμάτη από διαδρομές που χάνονται πίσω από λόφους και βουνά … Γεμάτη χωματόδρομους που σίγουρα προκαλούν να χαθείς μέσα τους. Πόσα χρόνια να χρειάζεται κάποιος για να πει κάποιος “ναι, πράγματι το Νησί το έχω γυρίσει απ’ άκρη σε άκρη” ? Σκέψεις την επόμενη φορά να κατέβω με το χωμάτινο με βασανίζουν εδώ και ώρα … Όχι για διήμερο ή τριήμερο όμως. Φαντάζομαι πως μια ολόκληρη εβδομάδα ίσα που θα φτάσει για μια καλή τζούρα γεύσης … από την καλή, όχι από τις άλλες …

    Περνώ συνεχώς μικρούς οικισμούς … μοναχικούς και ερημικούς. Για να είναι τόσο ήσυχα κατακαλόκαιρο, πως θα είναι τον χειμώνα ? Ίσως τελικά να είναι πιο ευτυχισμένοι από τους “μαντρωμένους” και απλά να μην τον γνωρίζουν … ποιος να μπορεί άραγες να δώσει μια “λογική” απάντηση …
    Πριν το Ροδοβάνι υπάρχει ένα καφέ με πλούσια σκιά από μουριές. Με το παπί δεν νομίζω να σταματούσα, τώρα όμως δεν ξέρω τι με έχει πιάσει. Μάλλον έχω πείσει τον εαυτό μου πως κουράζομαι εύκολα …
    Δυό τρία αναψυκτικά, μια κουβέντα με τον ιδιοκτήτη η ώρα πέρασε … πολλές πληροφορίες για την περιοχή, τα χωριά της, τους ανθρώπους της, την διαβίωσή τους ... Μου έκανε εντύπωση πως ακόμα και σε αυτά τα μέρη κυριαρχεί η τάση εγκατάλειψης της γης από τους νέους και η παραχώρηση της δούλεψής της κυρίως σε αλλοδαπούς. Λίγο μια θέση στο δημόσιο, λίγο κάποιες ελιές, να και λίγο τουρισμός … το λύσαμε το θέμα.

    Και φυσικά η κρίσιμη ερώτηση έπεσε στο τραπέζι : “Ποιος είναι ο ωραιότερος δρόμος προς Παλαιόχωρα” ??
    - Από Στρατοί …
    - Από Προδρόμι έχει πολλές στροφές εε?? …
    - Ναι … και είναι ερημιά … κάνεις και έναν μικρό κύκλο ... δεν αξίζει να πας από εκεί.
    - Σε ευχαριστώ για την πληροφορία … καλή συνέχεια.
    Εννοείται πως πήγα από Προδρόμι …
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων DSC03775.jpg‎   DSC03778.jpg‎  

  2. #32
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Μεταξύ των οικισμών Μάζα και Τεμένια υπάρχει η διασταύρωση αριστερά προς Προδρόμι. Μέχρι εκεί η διαδρομή με εντυπωσίασε … ήταν πραγματικά όπως ταιριάζει στις προσδοκίες μου (που κακώς τις έχω, εάν θέλω να ζω ελεύθερος) και του γούστου μου (που καλώς το έχω, ειδικά στην εξελιγμένη του μορφή) …
    Είμαι ήδη από Μάζα σε ένα γλυκό ανέβασμα … δεν ζορίζομαι καθόλου, έχω κάνει αρκετές στάσεις, έχω πιεί αρκετά υγρά, έχω εισπράξει πολύ Παράδεισο ….

    Έχω αρχίσει πλέον και κάπου κάπου ανάλογα την οπτική γωνιά του δρόμου, να βλέπω μικρό μέρος από το Λυβικό Πέλαγος. Πλησιάζοντας στην κορυφή του βουνού η θέα όσο πάει και γίνεται ομορφότερη ... έχω χαμηλώσει την ταχύτητά μου και απολαμβάνω τα πάντα γύρω μου … Θα μου πεις : “μα δεν έχει και τίποτα σπουδαίο” … η απάντηση είναι : εξαρτάται τι θέλεις ή τι μπορείς να “δεις” …

    Το τοπίο είναι άγριο, επιβλητικό ... όπως αρμόζει να είναι ένα μέρος που αιώνες προσπαθούσαν να κατακτήσουν … Το ήρεμο και νωθρό το αρπάζεις αμέσως … και ότι αρπάζεται εύκολα, εύκολα παρατιέται. Πόσοι έφυγαν από αυτά τα μέρη αναίμακτα με την θέλησή τους ?? ... πόσοι ??

    Και στην κορυφή του βουνού λίγο πριν την κατηφόρα πώς να μην σταματήσεις ? … Ένα λιτό μα πανέμορφο εκκλησάκι στέκεται στο πλάτωμα στην αριστερή άκρη του δρόμου … άσπρο και γαλάζιο … όπως πολλές από τις βαμμένες με αυτά τα χρώματα αναμνήσεις μου. Αυτό το ασπρογάλανο πρέπει να έχει στοιχειώσει πολλές ψυχές που βρέθηκαν σε αυτά τα χώματα, σε αυτές τις θάλασσες …
    Από τα εκκλησάκια που θες να μπεις ... να ανάψεις ένα κερί για τα λατρεμένα σου πρόσωπα, ένα για την πλανεμένη σου ψυχή και ένα για τις υπόλοιπες σε λήθη ... να πεις εκεί μέσα τις τελευταίες σου αμαρτίες να ξαλαφρώσεις, μόνος σε αυτήν την ιερή ερημιά, μόνος μαζί με τον άγγελο που ήταν μαζί σου σήμερα συνεπιβάτης ... γιατί σήμερα συνεπιβάτης ήταν άγγελος ...
    Και να είναι κλειδωμένη η πόρτα ... όπως όλες οι αντίστοιχες πόρτες που βρέθηκαν σε αυτές τις ερημιές ... Καταλαβαίνεις όμως πως και το σκιερό πεζούλι απ' έξω, είναι το ίδιο ιερό ... ίσως και με μεγαλύτερη αξία.
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων DSC03782.jpg‎  
    Τελευταία τροποποίηση από Vrasidas; 11/12/2017 στις 17:49.

  3. #33
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Μια κατηφοριά με συνεχόμενες φουρκέτες και θέα προς τη θάλασσα μακριά είναι συντροφιά για κάποια λεπτά της ώρας. Κι όμως έφυγα από εκείνο το εκκλησάκι με μια θλίψη … Ποιος είπε πως τα ταξίδια είναι μόνο χαμόγελα ? … μόνο χαρά ? … Ποιος είπε πως ακόμα και η θλίψη δεν γεμίζει με μια γλύκα την καρδιά ? Μόνο κάποιοι που έχουν χάσει και κερδίσει συνάμα ίσως το κατανοήσουν … Διαδικασία ζωής λέγεται … και αυτή η διαδικασία ενώ δείχνει να ταλανίζει, ουσιαστικά απελευθερώνει … Ήθελα να ήξερα με τέτοιες σκέψεις και εικόνες μπροστά μου, πως στα διάλα μένω στην γραμμή μου με τόσες κατηφορικές φουρκέτες … Ίσως τελικά αυτές οι σκέψεις να βιδώνουν τα μισοφθαρμένα ελαστικά στην άσφαλτο … Πολλά τα ίσως όπως και η αβάσταχτη ομορφιά του τοπίου …

    Περνώ το Προδρόμι, πολύ μικρός οικισμός, πολύ στενός δρόμος … σε κάποια σημεία ή μάλλον στα περισσότερα δεν χωρούν καν δυό αυτοκίνητα … Πίσω από τους λόφους και αριστερά μου βρίσκεται η θάλασσα ... δεν φαίνεται εδώ και ώρα αλλά μπορείς να την νιώσεις …. Δεξιά μου ακολουθώ προς το νότο ένα άγριο μικρό φαράγγι που φτάνει μέχρι το πέλαγος. Στροφές και μόνο στροφές … για πρώτη φορά σήμερα νιώθω μοναξιά. Θεωρώ πως το τοπίο βοηθά αυτό το συναίσθημα. Διασχίζω κάθετα το φαράγγι και το τοπίο αλλάζει … Λίγο περισσότερο πράσινο, πιο ψηλά φυτά, περισσότερες ελιές … πλησιάζω σπίτια. Αραιά και που από μακριά φαίνονται ανάμεσα σε δέντρα μερικά κτίσματα. Σύμφωνα με τον χάρτη είναι οι Άνυδροι … Στην μέση του χωριού μου και πάνω στο δρόμο μου, μου κινεί την περιέργεια κτίσμα με κόκκινα βαμμένα παράθυρα. Χμμ, μάλλον παλιό σχολείο που το έκαναν παραδοσιακό καφενείο. Μπαίνω στον πειρασμό και σταματώ να ρίξω μια ματιά στην πίσω του αυλή … Οκ ζήλεψα … Μια ωραία πίσω αυλή με πολύ σκιά από κλαδιά δέντρων μουριάς αν θυμάμαι καλά … Αν και σχετικά νωρίς – περίπου 19:00 το απόγευμα - ήταν σχεδόν γεμάτο από κόσμο. Η κλεφτή ματιά που έριξα μου άφησε μια ωραία γεύση για την ποιότητα του κόσμου του … από τις στιγμές που για ένα δευτερόλεπτο σε χτυπά μια ωραία ζεστή θετική αύρα … Δεν ξέρω τι γεύση έχει η κουζίνα τους, αλλά η γεύση της ατμόσφαιρας ήταν στα δικά μου μέτρα και κυβικά … Ποιος ξέρει, ίσως την επόμενη φορά ... ίσως με παρέα …

    Αφήνοντας πίσω το χωριό αρχίζω και κινούμαι ανάμεσα σε ελαιώνες. Δεξιά μου βλέπω ένα ρέμα που το χειμώνα μάλλον πρέπει να κατεβάζει πολύ και ορμητικό νερό. Και ξαφνικά όλα αλλάζουν !! ... μπαίνω σε ένα κλειστό στενό φαράγγι απίστευτης ομορφιάς. Πολύ στενός δρόμος, δεξιά μου πλατάνια, από κάτω το ρέμα, ανάμεσα σε ψηλούς κάθετους βράχους … Δεν γίνεται να μην σταματήσω. Λίγα λεπτά ήταν αρκετά για να ρουφήξω εικόνες και ενέργεια από το τοπίο. Ώρα με την ώρα συνειδητοποιώ πως ο Νομός Χανίων έχει τόσα πολλά συμπυκνωμένα καλούδια της φύσης, σε τόσα λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα γης … Ίσως και να κάνω λάθος, όμως μέχρι τώρα αυτή τη γεύση μου έχει αφήσει.

    Μετά από αριστερή στροφή η θάλασσα εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά μου. Είμαι σχεδόν δίπλα της … Το φαράγγι τελειώνει σχεδόν στο κύμα της … Ακολουθώ το δρόμο δεξιά προς Παλαιόχωρα και σε μόλις μερικές εκατοντάδες μέτρα υπάρχει κάμπινγκ. Χωρίς δεύτερη σκέψη μπαίνω μέσα και σε μισή ώρα έχουν γίνει όλα τα απαραίτητα μαζί με το στήσιμο της σκηνής. Δεν βρίσκω θέση με μαλακό χορτάρι ή σκιά αλλά δεν με νοιάζει καθόλου. Ούτως ή άλλως το πρωί θα φύγω νωρίς και η εξυπηρετική νεαρή υπάλληλος μου έφτιαξε την βραδιά με το παχύ ωραίο στρώμα που χωρίς να της το ζητήσω μου δάνεισε .... !

    Δεν έχει νυχτώσει ακόμα και αναρωτιέμαι εάν θέλω να πάω στην Χώρα ή όχι … Η σκέψη των πολλών μαζεμένων ανθρώπων και του θορύβου με αποτρέπει. Το κάμπινγκ έχει μια υπερυψωμένη ταβέρνα με θέα στη θάλασσα … αποκλείεται να χάσω την ευκαιρία να έχω στιγμές ηρεμίας και χαλάρωσης.
    Κτυπάει το τηλέφωνο και ο φίλος που πέτυχα στο πλοίο με το τσουρέκι της κολάσεως, με ρωτάει που είμαι …
    - Στο τάδε κάμπινγκ, του λέω ...
    - Και εγώ εκεί είμαι, μου λέει !! … σε 5 δευτερόλεπτα θα περάσω ακριβώς απ’ έξω με το αμάξι !!

    Τι μικρός που είναι ο κόσμος … μα πόσο μικρός. Αναρωτιέμαι τόσος μικρός πλανήτης πως είναι δυνατόν να χωράει τόση ανθρώπινη ματαιοδοξία …
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων DSC03785.jpg‎   DSC03791.jpg‎   DSC03799.jpg‎  

  4. #34
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Το τραπέζι στην ακριανή ήσυχη γωνιά έχει θέα που σε απορροφά από οτιδήποτε συμβαίνει τριγύρω. Ο ήλιος έχει πέσει εδώ και ώρα αλλά όσες βουνοκορφές υπάρχουν στον γύρω ορίζοντα ακόμα έχουν ένα κοκκινωπό χρώμα. Τι μαγική λέξη το “χρώμα” … πόσα συναισθήματα κρύβονται εκεί μέσα. Ακούς κάποια φωνή και σκέφτεσαι τι ωραίο χρώμα που έχει … βλέπεις ένα χαμογελαστό πρόσωπο και παίρνει χρώμα η ύπαρξή σου … ειδικά όταν αυτό το χαμόγελο έχεις να το δεις σχεδόν 32 χρόνια … Όλα είναι χρώμα και δρόμος είναι τελικά … Τα υπόλοιπα απλές πινελιές …

    Η νύχτα έχει έρθει γλυκά χωρίς να το καταλάβω. Είμαι αρκετά απορροφημένος στις σημειώσεις μου από όσα θυμάμαι από την σημερινή ημέρα … απορροφημένος και στις σκέψεις μου και στην γλυκιά κούραση που μου έχει κόψει την όρεξη … Μια δροσερή πολύ γευστική μπύρα και ένα μικρό λαδερό πιάτο ήταν αρκετό προς το παρόν… Δεν έχει πολύ κόσμο γύρω μου αλλά όσοι υπάρχουν έχουν χαρακτηριστικές φάτσες … εκφράσεις ιδιαίτερες. Όμως μόνο ένας μου κάνει εντύπωση ... αυτός με το κιλό άσπρο κρασί, με τον λίγο μεζέ … και το πολύ βλέμμα … Ποιός μπόρεσε να κρυφτεί από το βλέμμα στα μάτια … ίσως κανένας. Ένα “ίσως” ολάκερη η ζωή μας … Σκέφτομαι πως από τότε που έβγαλα από την ζωή μου το “ποτέ “ και το “πάντα”, από τότε που κράτησα μόνο το “ίσως”, από τότε ουσιαστικά ζω με μια διαφορετική αίσθηση ελευθερίας…

    Βλέποντας σε ένα από τα διπλανά τραπέζια να πίνουν ντόπια ρακή, η αλήθεια είναι πως ζήλεψα ... ήθελα, ένιωσα την ανάγκη να την δοκιμάσω. Οι τιμές πολύ λογικές έως χαμηλές με παρέσυραν να πάρω τη μεγάλη για τις δικές μου αντοχές κανατίτσα, με τον ανάλογο μεζέ. Αυτό μάλλον ήταν και η καταστροφή μου ή και η λύτρωση για το υπόλοιπο της νύχτας …

    Θυμήθηκα που περνώντας κάποιες ώρες πριν από την Ίμβρο, στην είσοδό της είδα το πρώτο ταβερνάκι, αυτό με τον παππού που τον Μάιο τελικά δεν είχα σταματήσει. Τον είδα πάλι να κάθεται μόνος στην γωνιά του, στην σκιά … Μια σκιά που σκιάζει με τα χρόνια του και τα όσα έχει δει και ακούσει. Μια στεναχώρια με βάρυνε. Έπρεπε τότε να είχα σταματήσει, ίσως να ήταν μια από τις χαρακτηριστικές στιγμές της ζωής μου .. ίσως … Έπρεπε να το είχα ακούσει το ένστικτό μου … Ένα ένστικτο που δεν με πρόδωσε ποτέ, αντίθετα με εμένα που το έβαλα σε δεύτερη ή τρίτη μοίρα πολλές φορές ….

    Πιάνω τον εαυτό μου να μην ξέρει τι αισθάνεται … ίσως φταίει η ρακή … Ίσως έπρεπε να πάρω το μικρό καραφάκι ... ίσως όμως και δεν έπρεπε τελικά. Όσο το μυαλό μουδιάζει τόσες αλήθειες λέει … όπως όταν συναισθάνεται την τελευταία ανάσα, μόνο αλήθειες λέει … Η αλήθεια όμως δεν είναι μία. Για το ίδιο πράγμα, τόσες αλήθειες όσες και οι άνθρωποι … όλοι έχουν την αλήθεια τους. Κυρίως αυτή που βολεύει ... αυτή που καλύπτει τον κώλο τους … ή τα πλάνα όνειρά τους.
    Ο νους μου γυρνάει στον Ομαλό … τον περίμενα διαφορετικά. Ίσως γιατί προηγείτω της φήμης του.
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων DSC03795.jpg‎   IMAG3575.jpg‎  
    Τελευταία τροποποίηση από Vrasidas; 15/12/2017 στις 00:02.

  5. #35
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Στα 1.041 μ. υψόμετρο η θερμοκρασία ήταν καλή. Είχα την αίσθηση πως δεν είχα ζοριστεί πολύ. Όλη την ημέρα φρόντιζα για τα υγρά του σώματός μου διατηρώντας μου μια καλή θερμοκρασία με ανάλογες στάσεις. Κάπως έτσι έχω φροντίσει και την “μεγαλοκοπέλα” μου … Το βεντιλατέρ άναβε συχνά κυρίως στις ανηφόρες και μόνο όταν ο διακόπτης διασκέδασης ήταν στο “on” … Πάλι σκέπτομαι τα σπινθηροβόλα βλέμματα της αγελάδας όταν αναφέρομαι σε θέματα που αφορούν παρεμβάσεις εκτός “εργοστασιακών προβλέψεων” …. Π.χ. όταν λέω για τα εντός ατζέντας “προγραμματισμένων βλαβών” … εεε … “προγραμματισμένα σέρβις” εννοούσα. Έχω αλλάξει την βαλβίδα βεντιλατέρ από τους 90φεύγα βαθμούς, με βαλβίδα των 82 βαθμών στην έξοδο του καυτού νερού από τον κινητήρα στο ψυγείο … Άντε τώρα ο κινητήρας αυτός να υπερθερμανθεί ποτέ … γιατί δεν ξέρω αν το έχουν καταλάβει πολλοί φίλοι και γνωστοί μου …. εδώ Ελλάδα και όχι βόρεια κράτη ή Ιαπωνίες των -20 βαθμών … Οι περισσότεροι πιστεύουν πως τα εργοστάσια φτιάχνουν ειδικές μηχανές για το κλίμα της Ελλάδας των 10 εκατ. συνολικά ανθρώπων … πληθυσμός μιας πόλης τους εξωτερικού δηλαδή. Φαντάσου τι γίνεται στους κινητήρες με τις θερμοκρασίες που αναπτύσσονται μέσα τους όταν υπάρχουν μοντέλα με βαλβίδες βεντιλαντέρ που ανοίγουν στους 98 και 102 και 105 και 112 βαθμούς … και μάλιστα σε κάποια μοντέλα τοποθετημένες στο σημείο της επιστροφής του κρύου νερού… Άντε τώρα να μετρήσεις τις κρυφές ζημιές που έχουν γίνει όταν σχεδόν έχουν “καεί” όλα μέσα τους … Αλλά ας μην το κάνουμε θέμα …

    Ο πιτσιρικάς πίσω μου παίζει λύρα … έχω ήδη ανατριχιάσει … Όσοι έχουν τσιμπήσει με τα διάφορα τερτίπια του μάρκετινγκ, μπορούν να νιώσουν την ίδια ανατριχίλα άραγες ?? Πόσο απολαμβάνω την κατάρριψη των μύθων … Στο μυαλό μου έχω ήδη ένα σενάριο ... από αυτά τα “παρανοϊκά”, που ένα 250άρι 30κονταετίας κερνάει ζεστά αφεψήματα σε μοντέρνα υπέρβαρα δίτροχα των 20,000 + ευρώ … Βρας πεθαίνω , ούτως ή άλλως οι μύθοι είναι για να καταρρίπτονται … αλλιώς δεν θα λέγονταν μύθοι.
    Κατάλαβες φίλε μου πασόκε την έννοια της διαφήμισης “Ζήσε τον Μύθο σου”?? … θα τον ζήσεις, αλλά θα τον πληρώσεις ακριβά … Ψευτοδιαφήμιση για τουρίστες ... που έχει όμως εφαρμογή και στους ντόπιους καταναλωτές … ίσως και στο σύνολο της ζωής μας.

  6. #36
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Θυμάμαι πάλι στην κορυφή στο Ροδοβάνι που σταμάτησα για αναπλήρωση υγρών και απολογισμό. Ήταν από τις ιδανικές γωνιές για εμένα … δυό ντόπιοι η καλύτερη πηγή πληροφοριών (εκτός του πιά διαδρομή ήταν η καλύτερη) .. Πάλι το παράπονο στα χείλη. Οι νέοι έφυγαν για τις πολιτείες … πότε πρόλαβε και άδειασε ο τόπος ? Το ΄80 και αρχές ’90 το δημόσιο γέμισε και προφανώς άδειασε ο τόπος… Δημόσιο – αραλίκι … ποιος τις γαμεί τις περιουσίες … επιδοτήσεις – ζωάρα – πασοκάρα … Και πάλι μου έρχονται στο νου οι “ζημιές” της ζωής μου … είναι πράγματι “ζημιές” ?? … ή απλά μαθήματα ζωής??

    Αραιά και που συνομιλώ μέσω μηνυμάτων διαδικτύου με φίλους λέγοντας τα απίστευτα … Η μια ατάκα μετά την άλλη μου φέρνουν χαμόγελα και μερικές φορές γέλια … Οι γύρω με κοιτούν με λύπηση και συμπόνια … Ο καθένας ζει τον μύθο του όμως ούτως ή άλλως … την δική του ζωή όμως είναι ζήτημα να την ζει μια χούφτα άνθρωποι … “Συμπόνια”, λέξη μαγική … Η αλήθεια είναι πως τώρα τελευταία πιάνω τον εαυτό μου όντως να κοιτά με συμπόνια ακόμα και τους “εχθρούς” μου … Μέσα στα μηνύματα πέφτουν πειράγματα για θείτσες και μανδαμίτσες που πολύ αργότερα κατάλαβα πως θα τα “πληρώσω πολύ ακριβά” … Να το θυμάσαι Βρας, ποτέ μα ποτέ δεν αποκαλείς μανδάμ μια κυρία που περπατά και ραγίζουν πεζοδρόμια … θα στο φυλάει μέχρι την εξώπορτα της Μεγάλης Πύλης … άσε που θα κατεβάσει και το πόμολό της για να σιγουρευτεί πως η Πύλη θα ανοίξει … και όλα αυτά αφού θα φροντίσει να σε βάλει στην ζωή της .... έτσι, για να σιγουρευτεί πως θα σε τιμωρεί μέχρι τέλος …

    Με αυτά και με αυτά ξεχάστηκε και η “θανάτους θανάτους” … Πόσο μα πόσο πουτάνα είναι η ζωή … και πουτάνα που δεν παρεξηγείται όταν την αποκαλείς έτσι, γιατί υπάρχουν και άλλες που παρεξηγούνται … Την μια σε έχει στημένο στον τοίχο και την άλλη σε βάζει σε θεωρείο για να την απολαμβάνεις περισσότερο, έτσι για την αλητεία … Και ακριβώς αυτό είναι το νόημα της ζωής ... ότι δεν υπάρχει νόημα που πρέπει να ανακαλύψεις ... υπάρχει μόνο το μονοπάτι της που απλά πρέπει να ακολουθήσεις, γιατί η ζωή ξέρει … εσύ δεν ξέρεις Βρας … Υπάρχει μόνο η στιγμή και το παρόν, όλα τα άλλα είναι παρελθόν ή ουτοπία … Και αυτό που αξίζει να μετράς, είναι το παρόν … όπως και η κούραση που ξαφνικά νιώθω τώρα – το χαμόγελο από τις ατάκες των φίλων – το χαμόγελο της τύπισσας από στον Πειραιά που παραγγείλαμε μαζί παγωτό από φρέσκο γάλα – το χαμόγελο από την αντίδραση της “μανδάμ” και τις “απειλητικές” απαντήσεις της – η ζάλη από την ρακή …

    Στο μυαλό μου στριφογυρίζει συνεχώς η σημερινή ημέρα … Είναι σίγουρο πως το παπί μου αισθάνεται προδομένο αλλά και δικαιωμένο. Η επιλογή του 600 ήταν η απόλυτη δικαίωση του κινέζου … Ναι στις ανηφόρες το 600 υπερτερεί … με κόστος όμως, την κούραση – το βάρος – την ψεύτικη προσδοκία … Το ακούς Σούλα ? ... την ψεύτικη προσδοκία ... τον ψεύτικο μύθο … live the myth και αρχίδια μάντολες ... Όσο ζω αλλά όταν δεν θα ζω θα επιβεβαιώνομαι … Και κάθε επιβεβαίωση με φέρνει πιο κοντά στον Θεό μου ... και ίσως αυτή να είναι η πεμπτουσία της ανθρώπινης ύπαρξης … να έρθει πιο κοντά στον Θεό του, όποιος και αν είναι αυτός, με τον δικό του τρόπο ο καθένας … Κάθε ταξίδι και ένα συμβόλαιο με την ζωή, με τον Θεό του καθενός, με την αόρατη διάσταση, την αληθινή …

    Από το ηχείο ακούγεται το “για κοίτα με στα μάτια” και το δέρμα είναι ανατριχιασμένο …
    https://www.youtube.com/watch?v=Yt5Lii4RtnU

    Το 600 δεν φορά γόμες, πρώτη φορά χωρίς γόμες εδώ και 12 χρόνια από επιλογή … Σκάσε Βρας και κολύμπα … αυτό είναι το ζουμί … Τέλος η ψευδαίσθηση της ασφάλειας, να ξαναμάθεις μαλάκα να κολυμπάς και σε μη “ασφαλή” νερά ... γιατί ακόμα και η ασφάλεια ψευδαίσθηση είναι … Το ’60 – ’90 γιατί χωρίς γόμες γινόντουσαν καταπληκτικά πράγματα? Για να μην πω για παλαιότερα … Κι όμως δεν κούνησε πουθενά, δεν έχασε την γραμμή του, δεν γλίστρησε …
    Τελευταία τροποποίηση από Vrasidas; 15/12/2017 στις 12:19.

  7. #37
    Παλαιό μέλος Το avatar του/της transalpblack
    Εγγραφή
    21/04/2009
    Μηνύματα
    334
    Παράθεση Δημοσιεύθηκε αρχικά από Vrasidas Προβολή μηνύματος
    - Να ρωτήσω κάτι ? Το χωριό Άγιος Ιωάννης κατοικείται ?
    - Τι σημαίνει αυτό ?
    - Ε..? ...
    - Τι σημαίνει κατοικείται ?
    ...........................
    - Λέω ... υπάρχουν άνθρωποι που ζουν εκεί ... ή είναι έρημο ?
    - Ααα ... όχι είναι έρημο ... μόνο ένα καφενείο ....
    Τι μου θύμισες...
    Πριν καμιά 10ριά χρόνια,είμαι Άμφισσα.
    Ξενοδοχείο Amfiseum.
    Φτάνω κατά τις 14:00 και πέρνω τηλέφωνο στο σουβλατζίδικο του χωριού, στο κέντρο της πλατείας.
    -Καλησπέρα.
    -Καλησπέρα.
    -Διανομή κάνετε τέτοια ωρα;
    -Ε.... δυστυχώς όχι... μόνο delivery....
    -Ok.....
    Όποιος πουκάμισο φορεί που έχει της νύχτας χρώμα ή έχει πόνο στην καρδιά ή άνθρωπο στο χώμα...

    Όταν πεθάνω, θέλω να με θάψουν οι φίλοι μου. Δεν θα είναι η πρώτη φορά άλλωστε...

  8. #38
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Η ώρα είναι 01:30 και γύρω μου ο κόσμος μιλάει – γελάει – ζει … και εγώ στην γωνιά μου με τις σημειώσεις μου, τις σκέψεις μου, την ζαλάδα μου … Τον τελευταίο καιρό μου κόλλησαν χαριτολογώντας και με πονηρή ματιά που γυαλίζει χαρακτηρισμούς όπως “κακομαθημένο κωλόπαιδο”. Τα σκέφτομαι χαμογελώντας και αφήνομαι στην γωνιά μου να απολαμβάνω αυτό το απίστευτα δροσερό αεράκι από το Λιβυκό Πέλαγος … Αρχίζω σιγά σιγά και αντιλαμβάνομαι τι σημαίνει να είσαι πράγματι “κωλόπαιδο” … Σημαίνει να μπορείς να είσαι ευγνώμων για την αίσθηση που σου αφήνει αυτό αεράκι χαϊδεύοντάς σε … σημαίνει ότι κάθε ριπή αέρα και μια ανάμνηση από το βαθύ παρελθόν σου αλλά και από το μέλλον … Από το μέλλον ? … ναι ακόμα και από εκεί … Γιατί όλα είναι προδιαγραμμένα και ήδη γνωστά στην ψυχή … Και πιάνω τον εαυτό μου με μια μεγάλη χαρά να με βαραίνει, μια μεγάλη χαρά για το “κωλόπαιδο το κακομαθημένο” … “κακομαθημένο” μέχρι θανάτου, γιατί κατάλαβα έστω και σχεδόν αργά πως τα “κωλόπαιδα” πάνε παντού, με οτιδήποτε, σε οτιδήποτε, οποτεδήποτε … Τα “κωλόπαιδα” όμως έχουν αρχές, έχουν όρια και γραμμές κόκκινες, όρια ακόμα και στην επιδίωξη της τελευταίας αναπνοής έχουν αξιοπρέπεια … οι σκατόψυχοι όχι … Ένας σκατόψυχος δεν θα μπορέσει εύκολα να γίνει “κωλόπαιδο” …

    Σκεφτόμουν τις στροφές με τις φουρκέτες προς το Φραγκοκάστελο και συνειρμικά πήγα στις στροφές σε κομμάτια προς τον Ταΰγετο στην νότια πλευρά του. Τι απίστευτη διαφορά στην αντιμετώπιση, στα ρίσκα, στην διάθεση … Ίσως τελικά, να κουβαλάμε πάντα τον αόρατο συνεπιβάτη μας … Είναι βόλτες που οι απόλυτες φουρκέτες είναι τα όρια, ο διάβολος είναι ο συνεπιβάτης και ο άγγελος ο φύλακας … Είναι βόλτες και ταξίδια που παλεύεις στην κυριολεξία με τον εαυτό σου … και ταξίδι χωρίς πάλη με τους “συνεπιβάτες”, δεν είναι ταξίδι. Είναι βόλτα για ψώνια σε κινέζικο φτηνομάγαζο για αγορά ιμιτασιόν ρούχων … από αυτά που ντύνουμε τον ψεύτικο μύθο μας …

    Πολλά τα βερεσέδια στο Νησί Βρας … και δεν ξέρω εάν ο χρόνος που έχει παραχωρηθεί φτάνει για να τα κλείσεις … Ποιος το ξέρει άλλωστε … και αυτός μύθος παίζει να είναι και μάλιστα από τους μύθους που καταρρίπτονται εύκολα …
    Το σημειωματάριό μου έχει γεμίσει με γράμματα που πλέον αρχίσω να διαβάζω δύσκολα … Πάλι ένα χαμόγελο μου βγαίνει … Του βγάζω μια φωτο και την στέλνω σε κολλητό … - Ρε μαλάκα τι γράφω εδώ ? … δεν καταλαβαίνω τίποτα … - Είχες δεν είχες δεν είχες έμαθες να γράφεις συνταγές ρε αποτυχημένε ντόκτορ ?? … Κάποιοι δίπλα είπαν για σεισμό 5,3 ρίχτερ ενώ εγώ δεν κατάλαβα τίποτα. Αντισεισμικοί δοκοί και παπαριές … στην πράξη αποδεικνύεται πως η ρακή είναι το καλύτερο αντισεισμικό.

    Όμως εδώ είναι ταξιδιωτικό ... και όποιος νομίζει πως ταξιδιωτικό είναι η περιγραφή της διαδρομής και των αξιοθέατων, τότε και αυτός ζει τον δικό του μύθο … Τα ταξιδιωτικά συμπεριλαμβάνουν κυρίως ξεβράκωμα ψυχής, κοίταγμα στον “καθρέπτη” … ένας καθρέπτης που σαν ανακάλυψη, ίσως να ήταν η μεγαλύτερη τιμωρία του ανθρώπου. Πόσοι “ταξιδιώτες” ταξιδεύουν κουβαλώντας αυτό το καθρεφτάκι μαζί τους ? ... ποιος ξέρει … Το μόνο που καταλαβαίνω πλέον, είναι πως όλα τα άλλα αποτελούν τη διαφορά της μετακίνησης ενός φθαρτού σώματος, που καθημερινά αργοπεθαίνει από το ένα σημείο στο άλλο … με την διαφορά του ταξιδιού της ψυχής … Όπως τιμωρία πρέπει να είχε στο μυαλό του και όποιος εφεύρει τη ρακή …

    Αναρωτιέμαι ξανά γιατί δεν πήγα στην Χώρα, γιατί προτίμησα μια απλή και ήσυχη βεράντα ενός κάμπινγκ … Μάλλον την προτίμησα γιατί εδώ κάνω καλή παρέα με τον εαυτό μου … γιατί η Ελπίδα μου είπε να μην ανησυχώ για το σκληρό έδαφος, θα μου δώσει στρώμα … γιατί ο Μανώλης έχει την γνήσια ματιά του καλοπροαίρετου ανθρώπου … γιατί η Αντωνία σε σκλαβώνει με το ευθύ της βλέμμα … γιατί εδώ δεν νιώθω πελάτης, αλλά άνθρωπος έστω και από τα “κωλόπαιδα” … γιατί η τουριστίλα δεν είναι για εμένα … Παρά το μισό κιλό “νερό που καίει” το μυαλό ακόμα είναι καθαρό και διαυγές … αλλά και πιο ελεύθερο …έτσι τουλάχιστον νομίζω … και έτσι ελπίζω να μεταφερθούν στο πληκτρολόγιο αυτά τα ορνηθοσκαλίσματα που βλέπω μπροστά μου …

    Ξέρω ότι σε λίγο πρέπει να πάω να ξαπλώσω αλλά βρίσκω συνεχώς δικαιολογίες να το κρατήσω ακόμα λίγο … να το πάω πιο ύστερα, όπως ο μελλοθάνατος που προσπαθεί να κερδίσει ψεύτικη παραμονή στην ψευδεύσθηση … Ο Μορφέας όμως είναι αμείλικτος. Δεν ξέρω τι θα δω το βράδυ, δεν ξέρω καν αν θα τα θυμάμαι ... ότι και να είναι όμως … είναι καλοδεχούμενο … ότι και να είναι …
    Καλό σου ξημέρωμα κόσμε, σε μια μέρα με πράγματα που μας κάνουν καλύτερους … (02:30 π.μ)

    … συνεχίζεται …
    Τελευταία τροποποίηση από Vrasidas; 15/12/2017 στις 12:23.

  9. #39
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Πρέπει να κοιμήθηκα αμέσως … ίσα που θυμάμαι να κλείνω το φερμουάρ της σκηνής. Θυμάμαι πολύ καλά όμως τις κραυγές της τύπισσας σε κάποια διπλανή σκηνή ή κάμπερ που με ξύπνησαν …
    Η ηχομόνωση στα κάμπινγκ είναι ένα θέμα, όπως και ο πονοκέφαλος από τη ρακή … Κραυγές κάποιας που “βασανίζεται” ... συν τα κούκου από το φωνακλάδικο πουλί … συν ένα δις τζιτζίκια που γκαρίζουν όλα μαζί σχεδόν στα αυτιά μου, σίγουρα συνθέτουν ένα κλασσικό πρωινό Ιουλίου σε κάποιο κάμπινγκ στο σχεδόν νοτιότερο σημείο της χώρας …

    Χαμογελώ με τη βασανιάρα πριν από λίγο … Πόσα όμοια σκηνικά σαν το προηγούμενο σε αυτή την γωνιά των Βαλκανίων ανά τον κόσμο των κάμπινγκ … Με πιάνουν τα γέλια, αλλά αν αρχίσω να τα θυμάμαι ένα ένα, κινδυνεύω να λογοκριθώ ... εδώ είναι “σοβαρό” ταξιδιωτικό – συγκριτικό … Εξ’ άλλου τα καλύτερα στα ταξιδιωτικά είναι αυτά που δεν γράφονται, ούτε καν συζητιούνται … το έχουμε ξαναπεί …

    Έχω μαζέψει τα προικιά μου και απολαμβάνω το πρωινό μου καφεδάκι στην βεράντα. Εδώ και ώρα απέναντι κάποιοι προσπαθούν να βάλουν ένα άλογο σε τρέιλερ για άλογα … Από τον τρόπο που ο ένας φοβάται τον άλλο, έχω την αίσθηση ότι τον έναν τον λένε Γιάννη …

    Ο μερικός χιλιομετροδείκτης δείχνει 370 χλμ … όσα έκανα από Σούδα μέχρι Παλαιόχωρα. Με πιάνουν τα γέλια … μαλάκα μου αυτό ονομάζεται ήττα απεικονισμένη σε χιλιόμετρα. Τον Μάιο έκανα πολύ περισσότερα χιλιόμετρα σε λιγότερο χρόνο και τη μισή κούραση … έχοντας στην διάθεσή μου μοτοσακό με το 1/5 των κυβικών – με το 1/12 της ιπποδύναμης και το μισό περίπου βάρος με το μοτοσακό που έχω σήμερα ανάμεσα στα πόδια μου … Βρας που να το πεις αυτό και να μην σε κοιτούν τουλάχιστον ειρωνικά … Αλλά και την ομάδα μας στο euro 2004 ειρωνικά την κοίταζαν. Ειρωνικά κοίταζα κάποια χρόνια πίσω και τον πιτσιρικά επαρχιώτικης ομάδας από τον οποίο έχασα 4-1 στα σημεία … Μία ήττα, πολλά μαθήματα …

    Η αλήθεια είναι πως ο μπάσος ήχος του 600 – το γλυκό του γκάζι στην ανηφόρα και στην έξοδο της στροφής – τα διπλά του φρένα – η δυνατότητα μεταφοράς 2ου ατόμου και περισσότερων προικιών και όσα καλούδια ακόμα προκαλούν “ευτυχία” κουμπάρε μου, έχουν τίμημα όπως κάθε “ευτυχία” (aka kavla) … όπως με το βυζί και το κωλομέρι, που μένεις στο τέλος με το πτηνό στο χέρι … γιατί η “ευτυχία” και ο λογαριασμός της κουμπάρε, πληρώνονται στο τέλος … και αυτό που μένει ως αξία είναι σχεδόν πάντα κάτω από την γραμμή.

    Στο μυαλό μου απλώνεται το σημερινό πλάνο, ο χάρτης, το επίμονο ψάξιμο των διαφορών του ταξιδιού σε σχέση με το προηγούμενο … υπάρχει ακόμη όμως απλωμένη και ενοχλητική αλκοόλη η οποία ελπίζω έχοντας ανοιχτή την ζελατίνα του κράνους, να εξατμιστεί με τον πρωινό αέρα … Οι συνέπειες της χθεσινής βραδιάς ίσως μου περιορίσουν τα σημερινά χιλιόμετρα, αλλά από την άλλη καλοκαίρι είναι … στον Παράδεισο βρίσκομαι, δεν θα με χάλαγε ακόμα μια ημέρα παραμονής … Υπάρχει και αυτό το μέρος που θέλω να ξαναπάω … αυτό που με στοιχειώνει από την τελευταία φορά που κατέβηκα στο Νησί … Θα ξαναπάω όμως που ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα …

    Προσπαθώ να συλλέξω όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες που αφορούν δεδομένα σε χρόνους – αποστάσεις και μέσες ωριαίες ταχύτητες – συσσωρευμένη κούραση και αντοχές – καταναλώσεις – καταπονήσεις – φθορές … Μακάρι να προλάβω, να μπορέσω να υλοποιήσω αυτό που έχω στο μυαλό μου … Είναι ένας από τους στόχους ζωής ή ακόμα μια ψευδαίσθηση ματαιοδοξίας ? … σκέφτομαι την επιγραφή στην άσπρη πλάκα και δεν μπορώ να μην γελάσω πάλι: “Ακόμα ένας που νόμιζε” …

    Παρεμπιπτόντως, το άλογο τελικά κατάφεραν και το έβαλαν στο ειδικό τρέιλερ μεταφοράς αλόγων…

    Ο ήλιος είναι ακόμα πολύ χαμηλά όταν άφησα πίσω μου την Παλαιόχωρα. Πριν πάρω το δρόμο προς Κάνδανο, έκανα ένα πέρασμα από άκρη σε άκρη την παραλιακή και από τις δυό της πλευρές της χερσονήσου … Μικρός τόπος, περπατείται άνετα , πολύ συμπαθητικός, με μια αίσθηση πως δεν θα προδοθούν προσδοκίες για οικογενειακές ήρεμες διακοπές … Η παραλία στην δυτική της πλευρά είναι σαφέστατα καλύτερη από την ανατολική της πλευρά.
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων DSC03802.jpg‎   DSC03804.jpg‎  
    Τελευταία τροποποίηση από Vrasidas; 27/12/2017 στις 23:02.

  10. #40
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Ο δρόμος προς Κάνδανο είναι πλατύς με ωραίες καθαρές γραμμές και καλή άσφαλτο, τόσο που θα το προσέξεις αμέσως από τα πρώτα κιόλας μέτρα. Την περισσότερη ώρα η διαδρομή είναι πάνω σε γλυκά ανηφορική κινούμενη ανάμεσα σε ελαιώνες και σε δυό οροσειρές, περνώντας αραιά και που από διάσπαρτους μικρούς οικισμούς.

    Συνεχόμενες παρατεταμένες ανοικτές αλλά και πολλά αδέσποτα κατσίκια … πολλά αδέσποτα αγροτικά ... πολλές αδέσποτες κοτρώνες. Και όλα πάνω στις γραμμές μου … ταυτόχρονα και συνεννοημένα όλα μαζί. Κοιτάζω ψηλά με νόημα χαμογελώντας … πλάκα μου κάνει σκέφτομαι …

    Πριν το χωριό δεξιά υπάρχει ένα καλοσυντηρημένο - με περιποιημένο κήπο - μνημείο ανδρός δίπλα σε εκκλησία. Δυστυχώς η φωτογραφία δεν είναι υψηλής ανάλυσης και δεν μπόρεσα αργότερα να διακρίνω σε ποιόν ανήκει το μνημείο, αλλά ούτε και η μνήμη μου με βοήθησε …

    Πλησιάζοντας σε πιάνει δέος γνωρίζοντας τι συνέβη σε αυτό το χωριό πριν 76 χρόνια. Το ίδιο συναίσθημα που σε πιάνει στα Καλάβρυτα – στο Δίστομο – στο Επτάλοφο – στο Κοντομάρι … σε έναν ατελείωτο κατάλογο με ονόματα από πόλεις και χωριά. Πως μπορείς να μην χαμογελάς θλιμμένα με την μνήμη χρυσόψαρου αυτού του λαού … Μπαίνω στο χωριό με βαριά ψυχή. Το περίμενα διαφορετικό … Στην μέση του υπάρχει μικρή πλατεία με το αντίστοιχο μνημείο του ολοκαυτώματος … Στις 3 Ιουνίου 1941 σε αντίποινα για 25 νεκρούς Γερμανούς μετά από δύο τριών ημερών μάχης στο διπλανό χωριό Φλώρια, με οπλισμένους κατοίκους, κατά την διάρκεια μάλιστα της Μάχης της Κρήτης, οι σημερινοί μας “σύμμαχοι” εκτέλεσαν 180 άοπλους ανθρώπους. https://www.sansimera.gr/articles/936
    Στέκομαι για λίγο μπροστά στο μνημείο και διαβάζω τις επιγραφές … φουντώνω με την αθλιότητα του ανθρώπινου γένους, γυρίζω την πλάτη …

    Λίγο πιο πάνω υπάρχει η εκκλησία της Αναλήψεως. Από τον Μάιο ήθελα να περάσω από αυτό το χωριό και να ανάψω ένα κερί ... ας το άναβα και ας πήγαινε χαμένο. Η ανάγκη αυτή ήταν έντονη παρ’ όλο που με εκκλησίες και ρασοφόρους έχω μια αντίληψη τελείως διαφορετική από την αντίληψη της θρησκείας με την πίστη. Φτάνω μέχρι τα σκαλοπάτια την ώρα που έχει τελειώσει η λειτουργία και πολύς κόσμος βγαίνει στο προαύλιο. Καταλαβαίνω πως μόλις τελείωσε κάποιο μνημόσυνο και το περισσότερο ίσως χωριό ήταν παρόν. Το ένα κερί τελικά έγιναν τέσσερα … μπαίνοντας σε τέτοιους χώρους το μυαλό σου πάει αμέσως σε ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια, ακόμα και σε ορκισμένους εχθρούς σου …

    Επόμενος στόχος οι Αλιγοί και μετά νότια πορεία προς ΑγίαΤριάδα. Γυρίζω προς πίσω και λίγα μέτρα πιο κάτω από το περιποιημένο μνημείο στρίβω δεξιά ακολουθώντας τις πινακίδες. Κοιτάζω το ρολόι και σήμερα είμαι εντός πλάνου μέχρι τώρα … Ούτως ή άλλως υπολογίζω πως τα χιλιόμετρα τα σημερινά πάνω κάτω θα είναι τα μισά με εχθές, αλλά και να μην ήταν …

    Περνώ από καταπράσινα κομμάτια με συνεχόμενα στενό δρόμο, μικρούς οικισμούς με γραφικές σκιερές γωνιές, περιποιημένους ελαιώνες, στροφές και πάλι στροφές … Τι κρίμα να μην έχω ένα πολλών περισσότερων εκατοντάδων κυβικών, με σχεδόν 200 άλογα – άντε έστω 150 – να ανοίξω το γκάζι τέρμα, να ξεδιπλώσει το εργαλείο τις αρετές του, να ανεμίζει και να μαστιγώνει αλύπητα η χαίτη των μαλλιών μου το κράνος και την ματαιοδοξία μου… αλλά από την άλλη σκέφτομαι ποιος θα με δει να με καμαρώσει σε αυτές στις ερημιές και επανέρχομαι στην πραγματικότητα.
    Πρέπει να επανέλθω ούτως ή άλλως γιατί πριν λίγο καιρό μου σφύριξαν πως μου την έχει στημένη στην γωνία αρκετός κόσμος … - Μαλάκα μου, είσαι προκλητικά μαλάκας σκέφτομαι … αλλά από την άλλη ποιος νοιάζεται …
    Είναι λίγο διάστημα τώρα που στο μυαλό μου μπήκαν περίεργες ιδέες. Φταίει εκείνο το καταραμένο site, το MCS … τα spects και οι φωτογραφίες που δίνει για μοντέλα περασμένων 10ετιών … και εκείνο το καταραμένο 250άρι, του 1985 μοντέλο, το τετρακύλινδρο, τα διπλά δισκόφρενα, με τα 48 άλογα και τα 140 κιλά … Σκεφτόμουν αν το είχα κάτω από τα πόδια μου τώρα αυτό … εάν … Δεν πειράζει όμως, θα το έχω σε λίγους μήνες … Και δεν μπορώ να σταματήσω αυτό το ηλίθιο χαμόγελο …

    Α ρε Βρας, είσαι μεγάλο θύμα τελικά. Απλά συνήθως λούζεσαι ότι διακωμωδείς … και δεν μπορείς να ξεφύγεις όσο εύκολα νομίζεις από την ματαιοδοξία σου και την υστεροφημία σου ... Αναρωτιέμαι ποιες είναι οι βασικές και άμεσες ανάγκες μου και πως θα μπορούσα να τις επιδιώξω … Έχω υγεία ? μάλλον όχι … έχω αρετή ? … εδώ γελάμε … σοφός είμαι ? … εδώ πέφτουμε όλοι μαζί ανάσκελα … Τότε που πας ρε κατσαπλιά χωρίς υγεία – αρετή – σοφία ?? Πως μπορείς και βάζεις σε προτεραιότητα 48 άλογα και μάλιστα γέρικα 32 ετών χωρίς να έχεις φέρει τον εαυτό σου στην ψυχική γαλήνη που είναι ικανή να τα εκτιμήσει αλλά και να τα χαρεί ?? Θα μου πεις μπροστά στην υστεροφημία έχουν γονατίσει βασιλιάδες, πρωθυπουργάρες, προεδράρες … εσύ θα μείνεις αμέτοχος και απαθής? Ίσως και να μείνω, αλλά όχι ακόμα … προς το παρόν το ζώδιό μου είναι στο αστερισμό του κωλόπαιδου και σύμφωνα με την προσωπική μου χαρτορίχτρα θα παραμείνει εκεί μέχρι να γίνει ανάδρομος ο Ερμής.
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων DSC03806.jpg‎   DSC03811.jpg‎   DSC03809.jpg‎  

  11. #41
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Μέχρι Δρυς έχει ένα καταπληκτικό κομμάτι οδηγικής απόλαυσης. Φτάνω σύντομα στους Αλιγούς και έξω από το χωριό στρίβω στη διασταύρωση αριστερά ακολουθώντας νότια πλέον πορεία … Το τοπίο έχει αλλάξει τελείως, πιο άγριο, με χαμηλή βλάστηση, με περισσότερη πέτρα … Κι όμως δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από ομορφιά … Λουλούδια και φυτά που σε κήπους μοιάζουν άσχημα και αταίριαστα, εδώ έχουν απίστευτο κάλος.
    Ο δρόμος έχει στενέψει και άλλο και η προσοχή μου είναι στα κόκκινα … Δεν ξέρω γιατί αλλά το βλέμμα που έχουν τα κατσίκια που ξεπετάγονται συνεχώς από δεξιά και αριστερά μου, δεν μου αρέσει καθόλου … Όχι τίποτα άλλο, αλλά αν συμβεί κάτι ύστερα από στενή επαφή με κανένα από αυτά, δεν ξέρω σε πόσους μήνες θα με βρουν και σε τι κατάσταση. Δεν θα έχω δοκιμάσει και το τσιγαριαστό που θα προκύψει …

    Ο δρόμος πλέον είναι ήδη κατηφορικός … πηγαίνω πολύ πιο αργά και απολαμβάνω την κοιλάδα που κινούμαι … Οι οικισμοί στην Κρήτη έχουν παράξενα ονόματα όπως κάτι σαν “Χονδρός” … Πόσο χοντρός μπορεί να είναι ένας οικισμός με 4 – 5 σπίτια ?? … Η κοιλάδα είναι πανέμορφη και απίστευτα ερημική … Μα είναι δυνατόν ?? … δεν έχω συναντήσει ψυχή σχεδόν από το Κάνδανο !! … θα έλεγα πως αυτό μόνο ως καλή τύχη μπορεί να μεταφραστεί. Φτάνω Σαρακίνα και ένα υπερυψωμένο καφενείο τραβά την προσοχή μου. Η ώρα είναι 11:45 και δεν θα έλεγα όχι για μια στάση … Κάνω αναστροφή και στήνω στην απέναντι σκιά.
    Έχει μια παρέα από 3 ντόπιους που τους κάνει εντύπωση η παρουσία μου … Δεν πρέπει να σταματούν συχνά ξένοι εκεί. Σε λίγα λεπτά η κουβέντα είχε αρχίσει και όλες οι πληροφορίες είχαν ενδιαφέρον. Επιτέλους έμαθα πως μαζεύουν τα ελεύθερα κατσίκια από τα βουνά και πως αυτά δεν χάνονται δεξιά και αριστερά … Τελικά είναι πανεύκολο να δελεάσεις ένα γίδι … όπως ακριβώς και τους ψηφοφόρους … Eνδιαφέρον είχε και ότι αφορούσε τις ελιές, την κορμοτομή, την ανανέωση των ελαιώνων, το ότι αρκετοί επιλέγουν την λύση μαζέματος με μισακές. Σίγουρα είναι δύσκολο να μείνεις άνεργος ή τουλάχιστον χωρίς απασχόληση σε αυτό το νησί. Η γη είναι εκεί και περιμένει …
    Το αναψυκτικό ήταν κερασμένο σίγουρα πριν καθίσω. Η απλοϊκότητα, η άγρια ευγένεια και η αγάπη για τον τόπο τους αυτών των ανθρώπων σε σκλαβώνει …

    Μέχρι και μετά την Αγία Τριάδα που ο δρόμος πλέον φτάνει στην θάλασσα, με θέα όλη την χερσόνησο της Παλαιόχωρας (Σέλινο Καστέλι), η διαδρομή είναι όνειρο … δεν θέλεις να τελειώσει . Φτάνοντας παραλία στρίβω δεξιά προς Γιαλό με σκοπό να ανέβω πάλι βόρεια προς Σκλαβοπούλα ολοκληρώνοντας κύκλο μέχρι Αλιγοί.
    Μέχρι Γιαλό στα δεξιά μου ξεκινούν φαράγγια που σίγουρα είναι προορισμός για όποιον θέλει να περπατήσει στην φύση. Ο ίδιος ο Γιαλός όμως δράμα … μια θάλασσα από θερμοκήπια. Αλλά χωρίς δράμα πως θα ταϊστούν τόσα στόματα.
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων DSC03807.jpg‎   DSC03808.jpg‎   DSC03817.jpg‎   DSC03820.jpg‎  

  12. #42
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Το ανέβα προς τα βουνά είναι μέσα από βραχώδες τοπίο, με ελάχιστη βλάστηση, πολύ πέτρα. Από τις κορυφές των όγκων πολύ συχνά οι καθρέπτες μου γεμίζουν από το μπλε του Λιβυκού Πελάγου μέχρι να εξαφανιστεί πάλι πίσω από πέτρα και χαμηλό ξερό χορτάρι. Το ανέβα είναι μοναχικό αλλά πολύτιμο … όπως και η θέα του Πελάγους που χάνεται αραιά και που στους καθρέπτες. Πολύτιμο γιατί σου δίνει χρόνο να συνειδητοποιήσεις δύο πράγματα … ένα που αφορά τα χρόνια που χάθηκαν ανούσια, χρόνια που χάθηκαν όπως και το είδωλο στον καθρέπτη … και δεύτερο τα χρόνια που έχεις μπροστά σου χωρίς να γνωρίζεις σχεδόν τίποτα από την θέα που θα σου δώσουν … Χρόνια που χάθηκαν ανούσια ακόμα και αν με τον τρόπο τους έδωσαν μάθημα ισχυρό, δηλαδή την αξία του να καταλαβαίνεις τι είχες ή έχεις στα χέρια σου. Κινούμαι νωχελικά σε ένα μοναχικό ανέβα κι όμως έχω την καλύτερη παρέα …

    Ανεβαίνω έναν δρόμο που τον ευχαριστιέται η ψυχή μου και που θα μπορούσα να τον έχω ανέβει πολλές φορές όπως και δεκάδες άλλους όμοιους … ανέξοδα – εύκολα – συχνά – με λιακάδα ή συννεφιά, με ανθισμένη Άνοιξη ή κιτρινωπό Φθινόπωρο – χαρούμενος ή στεναχωρημένος – μόνος ή με παρέα … Κι όμως πέταξα χρόνο σε ανούσια πράγματα … και το χειρότερο απ’ όλα ?? Σε πράγματα που εκτός από χρόνο κόστισαν σε κούραση – σε ψευδαίσθηση – σε χρήμα – σε σκάρτες γνωριμίες – σε άδεια χάδια και λόγια … Κανονικό πιόνι του συστήματος δηλαδή … Σκέφτομαι πόσο εύκολο είναι να μπει κάποιος σε βαθιά αυταπάτη και ταυτόχρονα πόσο εύκολο είναι να βγει από εκεί. Γιατί είναι τόσο εύκολο ?? ... μα ακριβώς επειδή είναι τόσο εύκολο, κανένας σχεδόν δεν μπορεί να το πιστέψει.
    Όπως όταν θέλεις να κρύψεις μια μεγάλη αλήθεια … το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τη παρουσιάσεις απροκάλυπτα και κατάφατσα στον άλλο ... αρκεί να χαμογελάς … Τότε κανείς δεν θα σε πάρει σοβαρά … και την αλήθεια είπες και τη δουλειά σου έκανες και καμία ευθύνη δεν φέρεις …

    Για πότε έφτασα Σκλαβοπούλα ούτε που το κατάλαβα. Στην άκρη του χωριού υπάρχει διασταύρωση αριστερά προς Ελαφονήσι σε 13 χιλιόμετρα. Χωρίς να το σκεφτώ στρίβω αριστερά ... υπολογίζω πως το πολύ πολύ να κάνω 26 χιλιόμετρα παραπάνω. Περνάω ακόμα έναν οικισμό παρακάτω και … εκεί τελειώνει η άσφαλτος … Αυτά που λέγαμε για τα ελαφριά εντουράκια, την χρησιμότητά τους, την ευκολία τους, τις δυνατότητές τους … Γυρίζω πίσω και παίρνω στράτα για Βουτά και Αλιγούς.

    Το τοπίο αλλάζει πάλι, κατηφορικό, με πολύ πράσινο … Στον Βουτά περνώ το γεφύρι πάνω από τον Πελεκανιώτικο ποταμό, ουσιαστικά κάτι σαν μεγάλο ρέμα που είναι ενεργό τους χειμωνιάτικους μήνες και αρχίζω βόρεια πορεία ακολουθώντας την κοιλάδα ανάμεσα στο “ποτάμι” … Από την αρχή της ημέρας οι δρόμοι που κινούμαι είναι στενοί, έξω από τους συνήθης δρόμους που έχω μάθει. Οι οικισμοί Καματερά και Αρχοντικό περνούν γρήγορα. Το έδαφος όσο απομακρύνομαι από την κοιλάδα γίνεται πάλι σκληρό, πετρώδες με χαμηλή θαμνώδη βλάστηση. Καταλαβαίνω πως σε λίγο ολοκληρώνω τον κύκλο προς Αλιγούς από το γνώριμο τοπίο και τον καινούργιο χαραγμένο δρόμο.

    Η ώρα είναι περίπου 13:30 … νιώθω αρκετή ζέστη και αναζητώ γωνιά για δροσερό νερό. Μπαίνοντας Στροβλές τα τραπεζάκια κάτω από τις πυκνές μουριές δίπλα στην κτιστή βρύση μου κλείνουν το μάτι. Είναι δυνατόν να αντισταθώ ? … Ο διπλός Ελληνικός ήταν ότι έπρεπε … όπως και η παρέα που μαζεύτηκε δυό τραπέζια πιο δίπλα. Με πόσο απλά πράγματα φτιάχνεις την ημέρα σου και το κέφι σου … Δυό γουλιές καφέ και δυο κουβέντες από τον φωνακλά τοπικό “Γκόρτσο” ήταν ότι έπρεπε … Ο τύπος κατευθείαν από Ελληνική ταινία … Κι όμως υπήρχαν άνθρωπο που τον άκουγαν χωρίς να τον διακόψουν ή να του πουν πως το ημερολόγιο δείχνει 2017 … Αλλά θα μου πεις ποια η διαφορά εδώ και δύο σχεδόν αιώνες …
    Αυτό ακριβώς => https://www.youtube.com/watch?v=r_Euxh5XRiQ

    Τα μαζεύω με μια τελευταία ματιά στο χάρτη … το Ελαφονήσι δεν είναι μακριά, η ώρα λίγο μετά τις 14:30 και ακόμα δεν έχω βάλει κάτι στο στομάχι μου. Ρωτάω την ιδιοκτήτρια εάν έχει σαλιγκάρια.
    - Χοχλιούς … μου λέει.
    - Από αυτά που βγαίνουν μετά την βροχή … της λέω … που είναι γεμάτα σάλια …
    - Χοχλιοί ... μου λέει …
    - Που ενεργοποιούν το κολλαγόνο … της λέω …
    - Ααα ... δεν ξέρω … μου λέει ... τα δικά μας είναι χωρίς φυτοφάρμακα …
    - Από αυτά τότε … της λέω …
    - Δεν φτιάξαμε σήμερα … μου λέει ….

    Μα τα χίλια σκασμένα λάστιχα, τους πεντακόσιους καμένους ανορθωτές …. Έτσι θα την βγάλω σήμερα ?

    - Ξέρετε που θα βρώ ? ... της λέω … Από τους καλούς όμως, χωρίς φυτοφάρμακα …
    - Ε, όπου και να πας θα βρεις … μου λέει …

    Άντε τώρα να ξεκινήσω το κυνήγι του αψέκαστου σαλιγκαριού με τέτοια ζέστη …
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων DSC03835.jpg‎  
    Τελευταία τροποποίηση από Vrasidas; 31/12/2017 στις 02:17.

  13. #43
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Από το χωριό μέχρι και τον κεντρικό δρόμο Καλουδιανών – Χρυσοσκαλίτισσας η διαδρομή αν και σύντομη ήταν υπέροχη … στενός καταπράσινος δρόμος ανάμεσα σε δυό ορεινούς όγκους. Στην διασταύρωση στρίβω αριστερά προς Ελαφονήσι ακολουθώντας το πεπρωμένο μου, να δεις που κάτι σημαντικό θα συμβεί εμπρός μου …
    Η διαδρομή ευχάριστη μέχρι που ξαφνικά κόβεται λόγω έργων και με πάει υποχρεωτικά αριστερά. Χμμ … αυτό ίσως σημαίνει καθυστέριση σκέφτομαι.
    Μπαίνω στο χωριό Έλος το οποίο έχει απ’ όλα τα καλά ! Βενζινάδικο – Ταχυδρομείο – Φαρμακείο - Ξενώνες ... και μια πανέμορφη μικρή γωνιά στην αριστερή πλευρά του δρόμου, με έναν τεράστιο πλάτανο που σκιάζει δυό ταβέρνες από κάτω. Λες ??? …
    Παρκάρω και κοιτάζω τα μενού που είναι στο stand του δρόμου … Ξαφνικά νιώθω πως μάλλον αισθάνονται τα σαλιγκάρια … κάτι σαν σάλια αρχίζουν και τρέχουν από το στόμα μου. Διαβάζω καλύτερα για να σιγουρευτώ …
    "Χο-χλιοί … Μπου-μπου-ρι-στοί …. Με γνήσιο Κρητικό λάδι …" (και Χαλκιδικής να ήταν δεν θα με χάλαγε καθόλου)…

    Ρωτάω τον φίλο εάν έχουν χοχλιούς ….
    - Μια στιγμή να δω εάν έχουν μείνει … μου λέει.

    Μα τους χίλιους κομμένους άξονες των Τζι Ες … κοίτα να δεις που θα πάθουμε ζημιά … Τα δευτερόλεπτα περνούν όπως οι ώρες με την Τούλα … αργά και βασανιστικά … μέχρι την λύτρωση.

    - Έχουμε λίγα … μου λέει

    Χαμόγελο – γδύσιμο – μάζεμα σάλιων – βαθύ κάθισμα στην καρέκλα κάτω από την πλατανοσκιά – παραγγελία … αναμονή πιάτων και κόκκινου κρασιού. Ζωάρα – πασοκάρα … είμαι ένας ευτυχής άνθρωπος με όλον τον κόσμο στα πόδια του. Απορώ με κάποιες φάτσες γύρω μου ... δεν χαμογελούν ... κοιτούν αδιάφορα δεξιά αριστερά ... ή δεν κοιτούν καθόλου, μόνο αναπνέουν μηχανικά. Μα είναι δυνατόν ?? … αφού στο τραπέζι τους βλέπω αποφάγια από χοχλιούς …
    Τα δυό πιάτα ήρθαν γρήγορα και μου μονοπώλησαν το ενδιαφέρον αστραπιαία … Κάτι ήξεραν οι παλαιοί που έλεγαν πως ο έρωτας ξεκινά από το στομάχι. Οι προχωρημένοι ιατροί λένε πως ο πρώτος εγκέφαλος είναι το στομάχι και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω. Βρας αυτό να το προσέξεις … όποια το πάρει χαμπάρι πόσο επιρρεπής είσαι στο συγκεκριμένο πιάτο, αυτόματα καθίστασαι πιο εύκολο θύμα ακόμα και από ιδιοκτήτη σούπερ ντούπερ μηχανής σε “εξειδικευμένο” συνεργείο …

    Στο συνολικό τελετουργικό έλαβε μέρος και το πέταμα κουκουτσιών με την τεχνική του σημαδεύω πιέζοντας ταυτόχρονα το κουκούτσι με αντίχειρα και δείκτη από το κερασμένο καρπούζι, με σκοπό να πετύχω το απέναντι από εμένα πλατανόφυλλο …. Ούτε μια πετυχημένη βολή Βρας … γέρασες.

    Τα παιδιά του μαγαζιού με πληροφόρησαν πως οι δυό πρώτες εβδομάδες του Οκτώβρη είναι ακόμη μια καταπληκτική περίοδος να έρθει κανείς στην περιοχή. Η εποχή με τα τσίπουρα και τα κάστανα … Ήδη η φαντασία μου οργιάζει ανάμεσα σε ψητά – κάπνες – αποστακτήρες … ζωάρα κανονική. Και ντίρλα και λίγη ζέστη και θαλασσινά μπάνια ακόμα άνετα … Όλο αυτό το σκηνικό μέσα σε ένα κάδρο με μια φύση από διαφορετικά χρώματα λόγω εποχής. Αναρωτιέμαι αν θα κλείσουν ποτέ οι εκκρεμότητες σε αυτό το νησί … Κάθε στάση ή πληροφορία και ένας ακόμα λόγος για να μπω ξανά στο καράβι …
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων DSC03840.jpg‎   DSC03843.jpg‎  
    Τελευταία τροποποίηση από Vrasidas; 31/12/2017 στις 10:41.

  14. #44
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Φεύγοντας ακολουθώ στα δεξιά έργα κατασκευής μεγαλύτερης οδικής αρτηρίας. Ο δρόμος είναι γεμάτος πούλμαν που πηγαίνουν Ελαφόνησο. Σκέπτομαι τι θα συμβεί όταν παραδοθεί ο δρόμος …. Εάν τώρα έχει τόση κίνηση προς τα εκεί, φαντάσου πόσο θα πνιγεί το μέρος στην συνέχεια … Κάποιοι θα κλαίνε και κάποιοι ταυτόχρονα θα γελάνε τρίβοντας τα χέρια τους …
    Είναι γεγονός πως η φιδίσια μέσα σε κοιλάδα διαδρομή μέχρι την θάλασσα και λίγο πριν της Χρυσοσκαλίτισσα, ήταν καταπληκτική. Το μέρος πλέον ισιώνει και δεξιά και αριστερά απλώνονται εκτάσεις με διάσπαρτα θερμοκήπια. Η κίνηση πλέον είναι ενοχλητική.

    Σε λίγα λεπτά φτάνω Ελαφονήσι … ακολουθώ μικρό χωματόδρομο που πάει σε χώρους στάθμευσης κοντά στην παραλία. Δεν μπαίνω καν στη σκέψη να πλησιάσω στην παραλία εκεί χαμηλά. Ο ένας επάνω στον άλλο … 100άδες αυτοκίνητα … πολλά πούλμαν … όλοι μαζί στριμωγμένοι … Τουριστίλα δυτικού τύπου κανονική. Όχι ότι οι πνιγμένες παραλίες Κινέζικου τύπου είναι καλύτερες … αλλά εδώ είναι Κρήτη και στις παραλίες του Ζορμπά, δεν επιτρέπεται να χορεύουν πάνω από δύο ….

    Βγάζω μια φωτογραφία από το ύψωμα για να έχω να θυμάμαι (ή να θυμούνται) πως κάποτε ανάπνευσα σε αυτή την άκρη και φεύγω σιγά σιγά. Είναι σττιγμές που χωρίς εμφανή λόγο θέλω η μηχανή απλά να σέρνεται. Όταν γυρίσω σπίτι αυτό πρέπει να το κοιτάξω …

    Ξαναπαίρνω το δρόμο επιστροφής ακολουθώντας την όμορφη κοιλάδα μέχρι τη διασταύρωση προς Κίσσαμο. Στο πρώτο χωριό μπροστά μου μετά από μόλις κάποιες 100άδες μέτρα … τι χαρά !! … ένα ωραιότατο τεράστιο τουριστικό πούλμαν ίσα ίσα που χωρά στον πολύ στενό δρόμο … Η ζέστη βαράει κόκκινα, το καυσαέριο από το πούλμαν ότι χειρότερο, αλλά ο επιμένων νικά … Δεν μπορεί κάπου θα υπάρχει κενό να το περάσω … έτσι τουλάχιστον νόμιζα.
    Στενός δρόμος, με μακρύ όχημα μπροστά σου, με πολλές στροφές και ελάχιστη ορατότητα, με επιμονή να το ακολουθείς = φάε 46 κυβικά καυσαέριο για να μην ξεχνάς ότι ζεις κάπου βόρεια σε μεγαλούπολη 5 – 6 εκατομμυρίων ανθρώπων με ότι σημαίνει αυτό σε μόλυνση … Κι όμως κάποια στιγμή ο οδηγός με λυπήθηκε και έκανε όσο άκρη μπορούσε κάνοντας νόημα με το χέρι του από το παράθυρο να περάσω.

    Η θέα από τις εκεί πλαγιές ήταν καταπληκτική … όσο περισσότερο σερνόταν η μηχανή τόσο πιο όμορφα ήταν αυτά που έβλεπα. Το Λιβυκό Πέλαγος έχει φύγει πλέον από το οπτικό μου πεδίο και αριστερά μου απλώνεται η Μεσόγειος νότια των Κυθήρων. Το Απέραντο Γαλάζιο στην πραγματικότητα, στα πόδια μου …

    Κυριολεκτικά ευχαριστιέμαι την διαδρομή, ο δρόμος έχει πλατύνει αρκετά όταν ξαφνικά πριν το Αμυγδαλοκεφάλι πέφτω σε γνωστή γωνιά που είχα σταματήσει με παρέα πριν 7 χρόνια. Η ίδια οικογένεια που είχε την επιχείρηση τότε την έχει ακόμα. Τα δίδυμα πιτσιρίκια του τότε, ολόκληροι άντρες τώρα … Από την βεράντα βλέπεις από Ελαφονήσι μέχρι τέρμα δεξιά έξω από τα Κύθηρα. Ίσως ένα από τα 5 καλύτερα σημεία με θέα, σε όλο το νησί. Ίσως μια άλλη φορά καθίσω σε αυτή τη βεράντα με πολύ ώρα στη διάθεσή μου … και είναι σαν να το ζω ήδη …

    Αμυγδαλοκεφάλι και Καραμωτή περνούν γρήγορα παρά το νωχελικό κύλισμα των δυο τροχών. Είμαι τόσο απορροφημένος στη θέα αριστερά που σχεδόν καταντά επικίνδυνο. Έχει περάσει πλέον η 15:30 και έχω πολύ χρόνο μέχρι να φύγει το καράβι. Ένα μικρό άγχος με το ρεύμα και τη φόρτιση του κινητού το έχω από την αρχή του ταξιδιού. Μόλις επιστρέψω ένα από τα πρώτα που πρέπει να φροντίσω είναι η παροχή ρεύματος με αδιάβροχο αντάπτορα αναπτήρα σκάφους, κάτι που έπρεπε να έχω κάνει από την πρώτη μέρα που η μηχανή ήρθε στα χέρια μου.

    Το κατέβα μέχρι το Σφηνάρι ήταν λίγο γρήγορο. Από τις στιγμές που προοδευτικά και ασυναίσθητα γυρίζεις το δεξί σου καρπό περισσότερο. Θυμάμαι μόνο δυό μικρά “χασίματα” του πίσω τροχού και μερικές ασάφειες από το μπροστινό ελαστικό που μάλλον συνδέονται με την ποιότητα της ασφάλτου. Κάπου στο ενδιάμεσο δεξιά μου ξεκινούσαν χωματόδρομοι που χάνοντας μέσα στα βουνά ... πώς να μην μπω πάλι σε σκέψεις για επάνοδο με το χωμάτινο …
    Πολλές φορές που έβλεπα αντίστοιχους χωματόδρομους, οι σκέψεις αυτές έβγαιναν από τα βαθιά του μυαλού … τόσοι πολλοί χωματόδρομοι, τόσες πολλές προκλήσεις αλλά ουσιαστικά περισσότερο προσκλήσεις … Πως ένα “σ” αλλάζει το νόημα … όπως ένα δόντι στην αλυσίδα αλλάζει τη συμπεριφορά της μηχανής.
    Ίσως την επόμενη φορά αυτά τα μέρη τα περπατήσω πάνω σε δύο ρόδες από άκρη σε άκρη από χώμα, ίσως κάποια ξημερώματα με βρουν σε απομακρυσμένες παραλίες, ίσως ακόμα δεν έχω γνωρίσει τα καλύτερα … Ακόμα θυμάμαι το θόρυβο της φλεγόμενης ουράς από τους διάτονες αστέρες που πέφτουν σε ερημικές και μακριά από φωτορρύπανση παραλίες … Και ακριβώς τέτοιες στιγμές είναι που το μυαλό ταξιδεύει στα βουνά βόρειας Ελλάδας, στον επόμενο παράδεισο αυτής της χώρας …
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων DSC03844.jpg‎   DSC03845.jpg‎   IMAG3582.jpg‎  

  15. #45
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Πόσο ωραίο το συναίσθημα να σκαρφαλώνεις σε βουνά από φιδίσιους δρόμους. Από Σφηνάρι μέχρι Πλάτανο η διαδρομή περνά από έναν ορεινό όγκο που χωρίζει τα δυό χωριά. Τόσο η χάραξη του δρόμου όσο και η θέα του είναι κάτι παραπάνω από ευχάριστη. Στο κατέβα του βουνού αριστερά και λίγο μακριά απλώνεται η παραλία Φαλάσαρνα, μια παραλία που έχω ακούσει πολλά για τις χάρες της αλλά όπως λέει και μια ψυχή εγώ είμαι των ορεινών σπηλαίων, οπότε δεν μου προκαλεί την περιέργεια να τη δω από κοντά. Εξ’ άλλου οι περισσότεροι έχουμε συνδέσει στιγμές τις ζωής μας με μία ή και δυό μοναδικές παραλίες που κάνει τις υπόλοιπες να μοιάζουν με παραλίες τις ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης …

    Ο Πλάτανος μεγάλο αλλά αδιάφορο χωριό. Πλέον έχω μπει στα πεδινά βορειοδυτικά του νησιού, με πολλούς ελαιώνες να απλώνονται δεξιά και αριστερά μου, με αρκετή κίνηση και συνεχόμενους οικισμούς. Μοιάζει ξαφνικά σαν να έχασα το ενδιαφέρον μου για το περιβάλλον και ήθελα όσο το δυνατό γρηγορότερα να φτάσω Χανιά. Φτάνοντας στην άκρη του νησιού στον κόλπο του Κισσάμου ξέρω ότι στη μέση της αριστερής χερσονήσου υπάρχει η παραλία του Μπάλου, αλλά και ένας μακρύς χωματόδρομος μέχρι εκεί …

    Κολυμβάρι – Ταυρωνίτης – Μάλεμε τρεις τζούρες τσιγάρο δρόμο … Αριστερά μου η ζώνη ρίψης, δεξιά μου και λίγο πιο πάνω η ζώνη ταφής εκατοντάδων επίδοξων κατακτητών της Ευρώπης. Εκατοντάδες παιδιά που ουσιαστικά τους έπεισαν πως η φυλή τους ήταν ανώτερη και ως εκ τούτου με δικαιώματα ζωής και θανάτου στους άλλους λαούς χωρίς περιορισμούς. Στον περιορισμένο χώρο ενός τάφου όμως, δεν χωρούν και πολλά που μπορείς να δεις αλλά ούτε και να απολαύσεις αυτά τα “ανώτερα δικαιώματά” σου …

    Γεράνι – Πλατανιάς – Αγία Μαρίνα – Κάτω Στάλος … ο κεντρικός δρόμος που τα διασχίζει αποτελεί την επιτομή της τουριστίλας. Κοντά την Αγία Μαρίνα, κάπου στο φωτογραφικό μου αρχείο έχω μια χαρακτηριστική φωτογραφία από Μάιο του 2010, όταν είχα έρθει με την συνήθη παρέα μου. Ίσως όταν γυρίσω θυμηθώ να την αναζητήσω, που θα το θυμηθώ δηλαδή … Η πολύ κάπνα και η κίτρινη στολή είναι τόσο μα τόσο χαρακτηριστική ...

    Στους Άγιους Απόστολους υπάρχει μικρό λιμανάκι που όσες φορές πέρασα μου τράβηξε μεν την προσοχή, αλλά ποτέ μου δεν σταμάτησα. Κάπως έτσι αρχίζουν οι υπερβάσεις … ακολούθησα τον τσιμεντένιο δρόμο του μώλου που στο τέλος του υπάρχει το μικρό γραφικό εκκλησάκι του Αγ. Διονυσίου. Απλό, γραφικό, ήρεμο μέρος για όλες τις ώρες της ημέρας ... και της νύχτας. Αν είχαν μόνο μιλιά τα τσιμέντα τριγύρω … Αχ αυτό το μπλε και άσπρο … μόνο με ένα “αχ” μπορείς να το εκφράσεις … Έχει αποδειχθεί επίσης πως τα εκκλησάκια τραβούν τις καλύτερες ψυχές ...
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων DSC03849.jpg‎   DSC03856.jpg‎   DSC03858.jpg‎   DSC03860.jpg‎   5163293087_1c0f449d09_o.jpg‎  

    Τελευταία τροποποίηση από Vrasidas; 31/12/2017 στις 10:16.

Σελίδα 3 από 4 ΠρώτοΠρώτο 1234 ΤελευταίοΤελευταίο

Παρόμοια θέματα

  1. και εμείς που δεν πήγαμε Πάρνωνα;
    από antsoar στο forum Συναντήσεις & βόλτες
    Απαντήσεις: 65
    Τελευταίο μήνυμα: 18/11/2015, 15:25
  2. Απαντήσεις: 63
    Τελευταίο μήνυμα: 29/03/2013, 09:14
  3. Και μετά φταίνε που μας λένε αλήτες μηχανόβιους...
    από Wizard13 στο forum Στραβά κι ανάποδα
    Απαντήσεις: 7
    Τελευταίο μήνυμα: 30/08/2004, 15:38
  4. Απαντήσεις: 4
    Τελευταίο μήνυμα: 20/05/2004, 15:53
  5. Απαντήσεις: 0
    Τελευταίο μήνυμα: 02/02/2004, 10:32

Κανόνες δημοσιεύσεων

  • Δεν μπορείτε να ανοίξετε νέο θέμα
  • Δεν μπορείτε να απαντήσετε
  • Δεν μπορείτε να επισυνάψετε αρχεία
  • Δεν μπορείτε να επεξεργαστείτε τα μηνύματά σας
  •  
  • Ο κώδικας ΒΒ είναι ΟΝ
  • Τα smilies είναι ΟΝ
  • Ο κώδικας [IMG] είναι OFF
  • Ο κώδικας [VIDEO] είναι ΟΝ
  • Ο κώδικας HTML είναι OFF