Παρασκευή απόγευμα και κάπου μεταξύ καφέδων, γλυκών, κάτι τσίπουρα που πηγαινόερχονταν μαζί με club sandwitch Μπαμπάτσικα (σ.σ: Δεν ξέρω τι σημαίνει αλλά έτσι τα λέει το μαγαζί και το βασικότερο είναι νόστιμα), πέφτει η ιδέα. "Πάμε πουθενά τριήμερο;". Κοιτάζω τον τριγύρω να δω ποιος ήταν ο υπεύθυνος αυτής της ιδέας. Ο Σάββας χάζευε την φίλη του γκομένα από την Αμερική που του έστειλε μια φωτό στα τέσσερα από πίσω για να του δείξει πόση επιτυχία είχε η λεύκανση πρωκτού που εκάνε. Είναι μόνο φίλοι και έτσι τον εμπιστεύεται να του στέλνει φωτογραφίες της για να ελέγξει το αποτέλεσμα. Ο Σάββας όμως πάντα κύριος. Τις βλέπει τις αποθηκεύει. Λέει στην γυναίκα του ότι είναι η ομορφότερη του κόσμου και μετά τις αναλύει μόνος του τα βράδια στο γραφείο του.
Κοιτάζω τις γυναίκες οι οποίες χαμογελούσαν, άρα από εκεί έπεσε η ιδέα. Από την Δευτέρα σκεφτόμουν ότι την Κυριακή εγώ βρέξει χιονίζει έχει ανεμοστρόβιλο, πέσει κομήτης στον πλανήτη, θα βγω βόλτα με την μηχανή. Αυτές ήδη έχουν αποφασίσει πως για τριήμερο είναι αργά να κανονίσουμε, αλλα μια μονοήμερη την Κυριακή μπορούμε να την πάμε. Έχουν αρχίσει να συζητούν ήδη για μέρη και τοποθεσίες. Εγώ μέσα στο μυαλό μου ηδη ψάχνω να βρω δικαιολογίες. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ ΝΑ ΧΑΣΩ ΤΗΝ ΒΟΛΤΑ. Οταν είσαι σε μια παρέα που κανένας δεν έχει μοτοσυκλέτα. Οταν ζεις σε μια κοινωνία που όταν κάποιος αγοράζει αυτοκίνητο του λένε συγχαρητήρια, το να συζητούν για Κυριακάτικη βόλτα σημαίνει, κλεισμένος στο αυτοκίνητο, κολλημένος στην κίνηση, να υπομένεις φωνές και μουσικές, και να παρακαλάς να φτάσεις γιατί σημασία σε αυτή την βόλτα έχει ο προορισμός και όχι η διαδρομή.
Κοίταξα τον Σάββα δίπλα μου να με σώσει με κάποια βλακεία αλλά αυτός εξέταζε σε μια άλλη φωτογραφία της φίλης του τις σάλπιγγες και την μήτρα της για να κάνει διάγνωση σε κάτι πονάκια που είχε. Και κάπου εκεί, πρέπει να ήταν στο τέταρτο τσίπουρο, ακούγεται η λέξη "Επίδαυρος". Χαμόγελασα γιατί η λύση ήταν ήδη μπροστά μου. Θα πάνε όλοι με τα αυτοκίνητα και εγώ με την μηχανή. "Πρέπει να το παίξεις έξυπνα μεγάλε", σκέφτηκα και και μπήκα στην κουβέντα χαμογελάστος. Αρχισε να γίνεται name dropping και αξιοθέατα της κάθε περιοχής. Εγώ ρίχνω ιδέες αλλά ταυτόχρονα στο μυαλό μου οργανώνω. Θα έχω μαζί μου την κόρη μου. Πρώτη της φορά έξω από την Αθήνα, άρα δεν πρέπει να ξεπεράσω τα 300 χιλιόμετρα. Πρέπει να είναι σε μέρη ασφαλή από τον καίρο. Πρέπει να είναι επαρχιακό δίκτυο για να ευχαριστήθω λίγη οδήγηση. Πρέπει να έχει αξιοθέατα και καφέ για να ευχαριστηθούν οι άλλοι. Πρέπει να έχει πράγματα για μικρά παιδιά για να μην ζαλίσουν τις γυναίκες. Πρέπει να έχει παϊδακια για να ευχαριστηθεί ο Σάββας. Πρέπει να έχει ευθείες για να ανοίξει ο Σάββας το αυτοκίνητο (αυτό ειναι οδήγηση γι αυτόν) και να μην γκρινιάζει μετά...Πολλές οι παράμετροι γαμώτο και εγώ στο 5ο τσίπουρο δεν μπορώ να λύνω μαθηματικά.
Η Επίδαυρος έγινε Ερμιόνη. Καλή η Ερμιόνη αλλά δεν έχει τίποτα άλλο. Είπαμε για Μέθανα και ο Σάββας ρίχνει την ιδέα για το "Κιουρκάτι"...Αυτό παθαίνεις αν κοιτάζεις το Google Maps και λες ένα όνομα που σου φάνηκε περίεργο. Η Ρούλα λέει για Ναύπλιο, και ξαναγυρνούν στην ιδέα της Επίδαυρου και εγώ βουλιάζω στην θλίψη αφού το μυαλό μου δεν κατεβάζει ιδέες. Και εκεί έρχεται η ΙΔΕΑ. "Θα πάμε Στυμφαλία, Φενεό, Λίμνη Δόξα, Ζαρούχλα, Διακοπτό, Ξυλόκαστρο και πίσω", λέω αποφασιστικά. Σταμάτησαν να μιλούν, με κοίταξαν όλοι μαζί με βλέμμα "τι γλώσσα μιλάει αυτός;". "Εγώ θα έρθω με την μηχανή", συνέχισα, "έχω υποσχεθεί στην Ναυσικά βόλτα με την μηχανή εδώ και δύο μήνες". Ο Σάββας φοβόταν τα χιόνια οπότε η ιδέα ναυάγησε εν τη γέννηση της. "Θα πάμε Λουτράκι", είπα. "Μα εκεί δεν θα δούμε τίποτα καινούριο", απάντησαν όλοι έν χορώ. "Αυτό αφήστε το πάνω μου" τους απάντησα. Οσο και αν σας φαίνεται παράξενο υπάρχει κόσμος σήμερα που φτάνει μέχρι το Λουτράκι και δεν έχει πάει παρακάτω...