Λίγες ώρες έμειναν μέχρι να σφυρίξει το βαπόρι. Κάνω ένα γρήγορο πέρασμα από την πόλη, δεν βλέπω την ώρα να φύγω από την κίνηση. Περνάω από το γκισέ με τα εισιτήρια από τους πρώτους και στο πρώτο άνετο καφέ βολεύομαι σε μια γωνιά για να περάσει η ώρα μέχρι την επιβίβαση. Τριγύρω βλέπεις κάθε λογής φάτσες και συμπεριφορές … όλα τα λιμάνια τα ίδια …
Η μηχανή είναι δεμένη στο πατάρι του γκαράζ, τα πόδια μου απλωμένα στην απέναντι καρέκλα στο πίσω μέρος του καραβιού, έχω διαβάσει κάποιες σελίδες από το βιβλίο μου αλλά η θέα της Σούδας και των Χανίων που απομακρύνεται με έχει απορροφήσει … Πολύχρωμα φώτα που σε λίγο ίσα ίσα που θα φαίνονται. Το κινητό έχει πάρει φωτιά στο μέσσετζερ και για ακόμη μια φορά χαμογελώ με τις πλάκες που η ζωή μας κάνει. Ξέρω πως σε λίγο θα χαθεί το σήμα και πως η μπαταρία δεν θα αντέξει για πολύ … ότι προλάβω λοιπόν. Δυό λέξεις και έχεις συντροφιά για όλο το βράδυ … τόσο απλή κατασκευή είναι ο άνθρωπος από την φύση του. Η παραφύση επέμβαση του άρρωστου άνθρωπου όμως τα έχει κάνει όλα δύσκολα … Όλα στο κυνήγι της πλασματικής ευτυχίας …
Δεν μπορώ ακόμα να συνέλθω από τις εικόνες, τις μυρωδιές, τις γεύσεις … Στο μυαλό μου ακόμα το Λιβυκό Πέλαγος από τις βουνοκορφές και τις πλαγιές … ακόμα το πρωινό ζαλισμένο ξύπνημα μέσα σε μια σκηνή … Σκέφτομαι συνεχώς πως η πράξη έδειξε για ακόμα μια φορά πως ξεπερνώντας εγωισμό και αποδεχόμενοι τη λανθασμένη επιλογή, εγκαταλείποντας την ψευδαίσθηση της περιπέτειας, μπαίνεις σε μονοπάτια πραγματικής περιπέτειας ... όμως πιο ξεκούραστος, πιο ασφαλής, πιο χαρούμενος, πιο οικονομικά, για μεγαλύτερη διάρκεια …
Πόσοι θα το παραδεχτούν ?? … ίσως μονοψήφιος αριθμός, αλλά αυτό δεν συμβαίνει στις περισσότερες εκβάσεις της ζωής γύρω μας ? Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που μας ενισχύει τόσο τη ματαιοδοξία και την προσπάθεια να ζήσουμε πάση θυσία σε μια κατάσταση που από παντού μπάζει νερά … Την ημέρα που θα σταματήσω να τριγυρίζω από επιλογή, ίσως και να το έχω μάθει …
Η νύχτα έχει πέσει για τα καλά, οι περισσότεροι επιβάτες έχουν ήδη παραδοθεί στον Μορφέα και γιατί όχι … εξάλλου ποιος θέλει να μας ταρακουνήσουν από την θαλπωρή του προσωπικού μας Μάτριξ ? Είμαι ήδη μέσα ξαπλωμένος στην μαλακή μοκέτα ευτυχώς δίπλα σε πρίζα, ακούγοντας μουσική χωρίς να ενοχλώ. Μια μοναχική τουρίστρια ίσως από Βρετανία πλευρά κάθεται απέναντι μόνη με το σάκο πλάτης για μαξιλάρι ακούγοντας μουσική από το “σμαρτ” κινητό της . Γεμίσαμε έξυπνα τηλέφωνα και χαζούς εγκέφαλους … Τριγύρω έχουν απλώσει τα δίκτυα τους όλοι οι επίδοξες εραστές του μεσοπέλαγους … Πώς να μην χαμογελάσω … από την μια είναι αστείο από την άλλη εξοργιστικό να θεωρείται πως όποια ταξιδεύει μόνη έχει το αιδοίο της στο κούτελο … Η τύπισσα σηκώνεται, με πλησιάζει και ρωτά εάν μπορώ να προσέχω τα πράγματά της όσο θα είναι στην τουαλέτα. Φυσικά και το έκανα αναρωτώμενος γιατί ήρθε σε εμένα και όχι στον διπλανό της. Δεν θα το μάθω ποτέ …
Το πρωινό ξύπνημα και πρωινή αποβίβαση ήταν με βροχή … και πόσο μα πόσο τη χάρηκα. Επίσης με το πιό αηδιαστικό γευστικά πρωινό που δοκίμασα ποτέ μου ... Λίγο περισσότερος σεβασμός στους επιβάτες ή λίγο περισσότερος έλεγχος στο τι η κουζίνα πλασάρει δεν θα έβλαπτε.
Τι και αν έφτασα σπίτι με τα εσώρουχα μούσκεμα, ούτε που έδωσα σημασία. Ουσιαστικά απολάμβανα την καλοκαιρινή μπόρα όσο τίποτα …
Η μηχανή μπήκε στο γκαράζ ανάμεσα στο ταπεινό παπί και στο μπλε χωμάτινο δημιουργώντας μια μικρή λίμνη από νερά που έσταζαν. Το χωμάτινο δεν το κοίταξα καν, είχα σκοπό να το πουλήσω εδώ και καιρό και ήταν ήδη σε αγγελίες …
Δεν το κοίταξα γιατί ξέρω πόσο μαλάκας είμαι και πόσο εύκολα μπορώ να αλλάξω γνώμη. Εξάλλου οι αλλαγές στην ανθρωπότητα έγιναν από την ανθρώπινη κατηγορία που αλλάζει γνώμη. Τα άφησα όλα όπως ήταν … ανέβηκα επάνω σχεδόν πλήρης. Σχεδόν πλήρης γιατί πίσω μου άφησα πάλι εκκρεμότητες. Εκκρεμότητες που ελπίζω να μου έχει παραχωρηθεί χρόνος να εκπληρώσω …
Αναρωτιέμαι σε εκείνο το μοναστήρι, σε πόσες μέρες θα φτάσω από χώμα … ??
Δεν ξέρω πότε θα κάνω απολογισμό ταξιδιού ... ίσως ποτέ. Και γιατί να κάνω ? … όπως λέει και μια ψυχή .. “ό,τι γουστάρω θα κάνω” … και όταν το λέει μια ταραχή με πιάνει …
Καλούς Χρόνους και Καλούς δρόμους σε όλους … πάντα όπως γουστάρετε … όταν γουστάρετε … με ό,τι γουστάρετε … γιατί έτσι γουστάρετε …
Τέλος.