Τιτιβισματα Σικελιας... Χειμερινα!!!

[NIKANTHI]

Στην εθνική πήγαινα γαμιώντας, 140, 160 να φτάσω ως ότι δυνατόν πιο σύντομα σε κάποιο κατάλυμα γιατί σε λίγο θα σχολάσει γυναίκα μου από την δουλειά και θα την κάνω, να ανησυχήσει! Είχα και την έννοια μην τυχόν πέσω σε καμιά παγωνιά τώρα βραδυατικα στην εθνική.

Μετά από καμιά 40 km ξανά στρίβω προς Vibo Valentia ελπίζοντάς να βρω το σούπερ λουξ ξενοδοχείο. Δεν το βρήκα αλλά είδα επάνω στο λόφο ένα φωτισμένο μέρος με κάτι, σαν κάστρο. Ρε μάγκα λες εκει, να είναι καλά. Εκεί πρέπει να είναι η παλιά πόλη που μου είχε πει η γιαγιά νωρίς το απόγευμα.

Οδηγάω και όλο να ανηφορίζω στροφή στην στροφή, φουρκέτα στη φουρκέτα και φτάνω σε ένα πολύ χλιδάτο μέρος γεμάτο παλιά αρχοντικά. Ξενοδοχείο φυσικά δεν βρήκα και οδεύω προς το κάστρο μπας και βρω κάποιον να ρωτήσω.

Παρκάρω, ήμουν ο μόνος. Μπαίνω στο κάστρο πάω στη ρεσεψιόν και με κοιτάει η κοπέλα όσο να 'ναι, με απορία.

– Κοπελιά να σε ρωτήσω, μήπως ξέρεις κανένα ξενοδοχείο εδώ κοντά γιατί έσκασα!

– Τι.

– Ψάχνω να βρω ξενοδοχείο εδώ και 3 ωρες και έχω τρελαθεί.

– Δεν ξέρω.

– ( Δηλαδή έλεος πια!!) Εχεις κανένα χάρτη της περιοχής ή κάποιον να ρωτήσεις, για κανένα ξενοδοχείο.

– Δεν έχω…. Την βγάζω το GPS.

– Για δες εδώ...

Κοιτάει η καημένη η κοπέλα, παίρνει ενα - δυο τηλέφωνα . Ξανακοιτάει το GPS για να μου υπόδειξη της ακριβής τοποθεσία του ξενοδοχείου που τελικά βρήκε και με τα πολλά, τα κατάφερε! Αμήν! Είδατε ρε παιδιά εύκολο ήταν…

Βγαίνω έξω να κάνω τσιγάρο και κοιτάω το κάστρο. Ρε τι κάστρο είναι αυτό, μαλακία θα είναι να μην το δω! Ξαναμπαίνω μέσα στην κοπέλα.

– Το εισιτήριο πόσο κάνει.

— 2 €

– Ωραία φέρε ένα.

[NIKANTHI]

Εδώ ο κόσμος καίγεται και εγώ το χαβά μου!!!!!

Μπαίνω μέσα δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, πιο πολύ πολεμίστρες είχε πάρα κάτι άλλο αξιόλογο να δεις.



Πάω να φύγω και παρατηρώ ότι το κάστρο είχε και εσωτερική αίθουσα, Μπαίνω μέσα και με υποδέχεται ο ηλικιωμένος ξεναγός

— Αγγλικά... Τον ρωτάω

– Οχι! Ιταλικά... Με ρωτάει.

– Όχι.

– Από που είσαι.

- Από Ελλάδα.

Τρελάθηκε!

- Έλα έλα…

Και αρχίσαμε την ξενάγηση.

[NIKANTHI]

Σε κάθε αίθουσα μου έλεγε την ιστορία του κάθε εκθέματος εννοείται στα ιταλικά χωρίς να καταλαβαίνω εγώ φυσικά, ΤΙ ΜΟΥ ΛΕΕΙ!!!
Αυτός να μου μιλάει στα ιταλικά εγώ να μην καταλαβαίνω Χριστό και όλο να λέω, FANTASTIKO!!!! Να λέει να λέει, FANTASTIKO!!!! Όλο να λέει, εγώ να κάνω να φύγω


– ΕΠ περίμενε δεν τελείωσα.

– FANTASTIKO!!!!


Ρε μήπως δεν μας ραντίζουν μόνο στην Ελλάδα! Τώρα μήπως θέλετε να σας πω για την ιστορία του κάστρου.



Εδώ ουτε το όνομά του δεν ξέρω!

Αφού τελείωσε αυτή η αν μη τι άλλο, τόσο εποικοδομητική ξενάγηση, είπα να φύγω μπας και επιτέλους βρω ξενοδοχείο. Χαιρέτησα την κοπέλα και ξεκίνησα.

Το ξενοδοχείο ήταν στα 900 μετρα από εκεί που ήμουν οπότε, μια χαρά. Αν βέβαια υπήρχε ξενοδοχείο. Είχα ένα προβληματισμό να το πω, γιατί το στενό που μου υπέδειξε η κοπέλα ήταν πολύ μικρό, και πολύ χλωμό να είχε εκεί κάποιο ξενοδοχείο. Τώρα που σχεδόν φτάσαμε, ότι βρέξει ας κατεβάσει.

Φτάνω στο στενάκι που ουσιαστικά ήταν η αυλή του ξενοδοχείου, ευτυχώς! Παρκάρω και κατευθύνομαι με τα πόδια προς την είσοδο. Μπαίνω στον κήπο και χάζεψα, μιλάμε για χλίδα όχι αστεία! Ήταν ένα νεοκλασικό κτίριο του 19ου αιώνα, φυσικά αναπαλαιωμένο με τρόπο που σου απεπνεε μία αρχοντιά. Και φυσικά σου αποπνεε πολλά ευρώ! Το βλέπω και σφίγγομαι, ΘΑ ΜΠΟ ΡΕ! Τι θα με κάνουν θα με δείρουν, μπαίνω στη ρεσεψιόν.

[NIKANTHI]

Room.

– 70 με πρωινό.

– Ακριβό (Με έπιασαν και οι τσιγγουνιές μου)

– Αν θες έχει και ένα Bed and Βreakfast πιο κάτω, καθώς βγεις στον κεντρικό προς τα δεξιά σου.

- Ευχαριστώ πολύ

Πάω να βρω το ξενοδοχείο στρίβω στον κεντρικό δεξιά, οδηγάω οδηγάω τίποτα. Κάνω αναστροφή οδηγάω, τίποτα! Αναστροφή στην αναστροφή τίποτα. Ρε πάλι τα ίδια, που είναι ο ξενώνας! Ρωτάω κάτι περαστικούς με στελναν στο ξενοδοχείο που είχα πάει ήδη. Κοίτα να δεις που και πάλι μπλέξαμε! Αναστροφή στην αναστροφή καμιά δεκαριά φορές, τελικά το βρήκα! Σιγά μη μου ξεφύγει!!!

Μπαίνω μέσα ,50 με πρωινό. Ανεβαίνω στα δωμάτια, δεν μου αρέσει. Καλά θα το σκεφτώ! Θα αφήσουμε την χλιδα για αυτό το σκατόδωμάτιο μόνο και μόνο για 20 €… Ε όχι βέβαια!!!

Κάνω και μια άλλη γύρα μπας και βρω τίποτα άλλο, ναι καλά και επέστρεψα προς το ξενοδοχείο.

[NIKANTHI]

Βασικά από το πολύ ψάξιμο αποπροσανατολιστικά και δεν ήξερα πλέον, κατά που βόσκει το ξενοδοχείο. Το είχα βέβαια στον Τομ. Αλλά το πήρα πατριωτικά, θα το βρω ρε! Και τελικά το βρήκα με την βοήθεια του Τόμ.

Ξαναπάω στη ρεσεψιόν.

– Γεια σας ξαναήρθα, το δωμάτιο μετά 70 έχει μπαλκόνι.

– Ναι.

– Και είναι μπροστά στον κήπο.

– Ναι.

– Ωραία φέρτο!

Με ανεβάζει στον πρώτο όροφο και με δίνει το κεντρικό τους δωμάτιο, και το μοναδικό με μπαλκόνι! Ρε φίλε ποιος είμαι, ο Κάρολος!

[NIKANTHI]

Όπως καταλάβατε ούτε που το κουνησα όλο το βράδυ από το ξενοδοχείο!

Αλλα προτού να κατσικοθω στο ξενοδοχείο, ανεβαίνοντας στο δωμάτιο είδα οτι δεν έχει τραπέζι στο μπαλκόνι... Problem!!!

- Όλα είναι τελεια αλλα θα ήθελα ενα τραπέζι για να κάτσω στο μπαλκόνι

- Τι τραπέζι

- Οτιδήποτε

- Παμε κατω να πάρουμε ενα

Κατεβαίνουνε

- Αυτό σε κάνει

- ??????.... Και πως θα το κουβαλησω

- Εχει ροδακια

- ΟΚ



Τέτοιο τραπέζι στο μπαλκόνι του… Ουτε ο Κάρολος δεν έχει!!



Καφεδάκι μουσικούλα κονσερβουλα και να χαζεύω τον κήπο με όλη την πόλη, να απλώνεται κάτω από τα πόδια μου. Τρέλα!

Βασικά μου έκανε εντύπωση ότι όλοι οι νοικάρηδές του ξενοδοχείου ήταν, ζεύγη αντρών. Ρε Στο Άνδρο της ακολασίας ήρθα! Και εγώ ποιο είμαι, ο βασιλιάς.

Η νύχτα κύλησε και αφού μιλήσαμε την γυναίκα μου, ευχαρίστησε τον Θεό που μου πρόσφερε ακόμα ένα περιπετειώδες βράδυ...

Καλό σας βράδυ!



Συν 30 χιλιομετρα στα χαμενα...
Συν αλλα 120 χιλιομετρα Μπρος - Πισω...

Συνεχιζεται...

[NIKANTHI]

30 - 11 - 2016 ΗΜΕΡΑ 8

Ξύπνησα χαράματα, βγαίνω εξω στο μπαλκόνι είχε ψόφο και απίστευτη υγρασία. Κάνω ένα καφέ καπνίζω ένα τσιγάρο, τον δάγκωσα!





Ευκαιρία λοιπόν να πάμε για πρωινό. Κατεβαίνω στο εστιατόριο κλασικά ήμουν ο πρώτος και ο μπουφές, απροστάτευτος. Κάνω μια μικρή ποικιλία για αρχή...



Και παρατηρώ τους άλλους ενοίκους του ξενοδοχείου, που κατέβαιναν για το πρωινό τους...

Παίρναν ένα καφέ κάποιοι φτιάχναμε με το ζόρι μία φέτα ψωμί με σαλάμι και στο πεντάλεπτο, φεύγαν. Αυτοί σηκωνόντουσαν για να φύγουν και εγώ σηκωνόμουν για να σερβιριστω με κανένα εξτραδάκι. Μα πόσο άγχος πια, εντάξει διακοπές είστε, ή έστω σε κάποιο εργασιακό ταξίδι, απολαύστε το!



Κοιτούσα κιόλας μπας και δω καμιά γυναίκα πελάτισσά του ξενοδοχείου, Μπα! Μόνο άντρες είχε κι εγώ τρώγοντας, όλο και απορούσα.

Πληρώνω, φορτώνω τα πράγματα στο φέιζερ πάω να βάλω μπρος. Τίποτα! Ξανά και ξανά, τίποτα!, Αλλά τελικά έστω και δύσκολα πήρε.

[NIKANTHI]

Σήμερα είπαμε ήθελα να φτάσω στην Αμάλφι και βγαίνοντας στην εθνική κάνοντας τις απαραίτητες στάσεις...



Έφτασα! Τόσο απλά. Όπου και πάλι έκανα στάση.



Εκεί συνειδητοποίησα ότι όλη περιοχή, ονομάζεται Αμάλφι και όχι μόνο η συγκεκριμένη πόλη οπότε ευτυχώς, που δεν έκανα κάποια κράτηση μέσω booking (Για πολλούς και διάφορους λόγους!!!) Γιατί θα έτρωγα ξενέρωμά μιας και δεν θα ήξερα, αν τελικά η πόλη της Αμάλφι είναι το πιο ωραίο μέρος για να περάσω το βράδυ μου.



Έτσι είπα να κάνω όλη τη διαδρομή μέχρι τέλους και στο πιο γραφικό μέρος που θα συναντήσω, εκεί να διανυκτερεύσω. Ξεκινάω να οδηγάω, στην αρχή δεν τρελάθηκα άλλα μετά από μερικά χιλιόμετρα πραγματικά εντυπωσιάστηκα!

[NIKANTHI]

Ο δρόμος ήταν στενός με μία κατεύθυνση ανά ρεύμα όλο φουρκέτες, να πηγαίνει συριζα με το γκρεμό και από κάτω να σκάει το κύμα. Τι να λέμε τώρα!



Στην πορεια του δρόμου πολλές φορές η διαδρομή με έχονε μέσα στο φαράγγι κάτω από φυσικά πέτρινα τούνελ, μετέπειτα ξανάβγαινα στην θάλασσα και όλο διέσχιζα το φαράγγι μέσα από τα τούνελ πάνω από γέφυρες... Πάντα, με φόντο τη θάλασσα!

Ρε μάγκα τι είναι αυτό! Μου θύμισε πάρα πολύ τον Ταΰγετο και τον Προυσό αλλά σε παραλιακή έκδοση.



Η πόλης διαδεχόταν σε κοντές αποστάσεις η μία την άλλη, χωνόμουν στα στενά τους μέχρι που ξανα ατένιζα την γαλήνια θάλασσα.

Όσο οδηγούσα σκεφτόμουν ότι είμαι πραγματικά ευλογημένος που κάνω αυτήν τη διαδρομή ενω σουρούπωνε, κάπου στα τέλη Νοεμβρίου και οδηγώντας πραγματικά, μόνος στον δρόμο! Το καλοκαίρι φαντάζομαι αυτό το πραγματικό παραδεισένιο μέρος μετατρέπεται σε οδηγική κόλαση από την αφόρητη κυκλοφοριακή συμφόρηση, αλλά και την κάψα του ήλιου!

Ρε μάγκα το καλοκαίρι εδώ το φειζερ θα τα τίναζέ και αν κολλήσεις πίσω από κανένα τουριστικό λεωφορείο, βλέπω να τα τινάξεις και εσυ!!. Αλλά εμένα τι με νοιάζουν όλα αυτά αφού ήμουν μόνο εγώ και κάποιά ηλεκτρικά μοτοποδήλατα, σε όλο το δρόμο.

Εκεί κατάλαβα ότι ο παράδεισος απλά δεν αρκεί, αλλά πρέπει να ξέρεις και πότε να τον επισκεφτείς.

Τώρα κατά πόσο είναι αυτή η διαδρομή η πιο όμορφη σε όλο τον πλανήτη έχω να πω, από την λιγοστή μου ταξιδιωτική εμπειρία ότι είναι… Η πιο όμορφη κατοικήσιμη παραλιακή διαδρομή, που έχω κάνει. Είναι σχετικά μικρή σε μήκος γύρω στα 30 km και διασχίζοντας καμιά δεκαριά χωριά, αν κάπου κολλήσεις, τελείωσες!

Υπάρχουν ειδικά στην χώρα μας πολύ ωραίες παραθαλάσσιες διαδρομές δίχως το παραμικρό ίχνος πολιτισμού όπου εκεί, δεν κολλάς με τίποτα! Γιατί το παν δεν είναι μόνο να δεις ένα πανέμορφο μέρος αλλά και να μπορέσεις να το απολαύσεις.

Αν ποτε κάνετε αυτήν τη διαδρομή το καλοκαίρι θα σας πρότεινα, να την κάνετε λίγο προτού την ανατολή του ήλιου για να μπορέσετε να την θαυμάσετε. Αλλιώς … Καλό σας κουράγιο! Αλλά και ας έχετε εύκαιρο το τηλέφωνο της ADAC, γιατί μπορεί να σας χρειαστεί!

[NIKANTHI]

Ενώ οδηγούσα σε κάποια φάση βλέπω πινακίδα, Αμάλφι τέλος. Ωχ τι έγινε την περάσαμε και χαμπάρι δεν πήραμε. Ρε για την Αμάλφι ήρθα μέχρι εδώ και ούτε που την πρόσεξα, ξεφτίλα! Σταματάω σκέφτομαι να γυρίσω πίσω, χέστη! Πάμε μπροστά και αν είναι στην επιστροφή...

Φτάνω στο Positano και το ερωτεύτηκα, τι ομορφιά είναι αυτή, εδώ θα μείνω! Το Positano είναι μία πόλη που είναι αμφιθεατρικά χτισμένη πάνω στα βράχια της ιταλικής ακτογραμμής . Αν πρωταγωνιστούσε σε κάποια αρχαία ελληνική τραγωδία φανταστείτε τα σπίτια ως τους θεατές και τους πρωταγωνιστές, την θάλασσα. Μου θύμισε την Σαντορίνη αλλά στο πιο άγριο. Ρωτάω σε κάποιά ξενοδοχεία από 100 έως 140 η βράδια. Ωχ κοίτα να δεις που θα έχουμε περιπετειώδες βράδυ.

Μπαίνω μέσα στην πόλη με τα σοκάκια να είναι τόσο στενά που να είναι μονής κυκλοφορίας. Ρε από δω πως γυρνάς πίσω, αλλά προς το παρόν τι με νοιάζει. Έφυγα από την πόλη και συνεχίζω τον παραλιακό δρόμο μέχρι που άφησα πίσω μου την θάλασσα ανέβηκα κάτι ανηφορικές φουρκέτες και έφτασα, σε ακόμα μία διασταύρωση που έγραφε για Σορέντο δεκα χιλιόμετρα.

Πλέον είχε σχεδόν νυχτώσει και εκεί κατάλαβα ότι μάλλον έπρεπε να γυρίσω πίσω, μιας και είχα ήδη ολοκληρώσει την παραλιακή διαδρομή του μέρους και έπρεπε να βρω ξενοδοχείο. Κάτσε να δούμε και πως θα γυρίσουμε πίσω...

Ξανά φτάνω στο Positano και εκεί την κατάλαβα την δουλειά. Κάπου προς την έξοδο της πόλης φτάνεις σε μία διχάλα και από εκεί κατηφορίζεις, προς την παραλία και παίρνεις κατεύθυνση για την επιστροφή. Οπότε εάν μένεις στο Positano και θες να γυρίσεις 500 m πίσω, απλά δεν μπορείς και πρέπει να κάνεις ολό το γύρο της πόλης... Σε μένα ρε.

Βάζω βενζίνη στο μοναδικό πρατήριο καυσίμων της πόλης του οποίο λειτουργούσε και ως πάρκινγκ αυτοκινήτων, και ρωτάω αν ξέρουν κάνενά ξενοδοχείο.

– Τα πιο πολλά αυτήν την εποχή είναι κλειστά, ρώτησε που ξέρεις μπορεί να είναι να είσαι τυχερός. Εδω κάτω στην παραλία μπορεί να βρεις καλές τιμές αλλιώς, πάνε σε αυτά που είναι περιμετρικά της πόλης.

– Μάλιστα.

Μου έκανες την καρδιά περιβόλι!

Φεύγω ρωτάω από δω και από κει, τίποτα. Εκείνη την ώρα έβγαινε ένας κύριος από ένα μπακάλικο, τον ρωτάω.

– Ναι, αυτός ο κύριος έχει.

– Ποιός.

– Αυτός.

Ήταν ένας άλλος κύριος που αγόρασε για το σπίτι του διαφορά και έτυχε εκείνη την ώρα να είναι ακριβώς οπου έπρεπε, για να βρω εγώ ξενοδοχείο... Αυτά Είναι.

– Έχετε δωμάτιο.

– Ναι.

– Λεφτά.

– 50 με πρωινό.

– Θέα.

– Ναι!

– Άψογα!

– Αλλά θα έχεις πρόβλημα να παρκάρεις το μηχανάκι εκεί.

– Α.

Εντάξει δεν μπορείς να ταχείς όλα. Χώνω το μηχανάκι σε ένα κώλοστενό και ο κύριος να με ακολουθεί με τα πόδια. Πάω να παρκάρω σε κάτι σαν πάρκινγκ, μου λέει αυτό είναι πριβέ. Τελοσπάντων το αφήνω προσωρινά εκεί και πάμε για το δωμάτιο. Όντως ήταν αδύνατο να παρκάρω το μηχανάκι στο νοικιαζόμενα γιατί, για να προσεγγίσεις το δωμάτιο έπρεπε να περάσεις πάνω απο πλακόστρωτα σκαλοπάτια.

Μου ανοίγει το σπίτι πάμε στο δωμάτιο, με βγάζει στο μπαλκόνι και χάζεψα! Όλο το Positano απλωνόταν στα πόδια μου. Ημουν στο επίπεδο της θάλασσας μέσα στο φαράγγι, και έβλεπα αυτήν τη μαγευτική πόλη να ορθώνει το ανάστημά της, αμφιθεατρικά ενώπιον μου.

Σε αυτήν εικονική αρχαία τραγωδία εγώ ήμουν ένα με τους πρωταγωνιστές, και όλη η πόλη απολάμβανε την αφ' υψηλού παράσταση! Έχοντας θέα απείρου καλύτερη από τα πανάκριβα ξενοδοχεία που συνάντησα περιμετρικά της πόλης... Γιατί όταν είσαι μέσα σε ένα φαράγγι αλλιώς αντιλαμβάνεσαι τη θέα οταν είσαι από ψηλά και αλλιώς, όταν είσαι μέσα στα έγκατα του... Θαυμάζοντας όλο του το μεγαλείο.

Τύφλα να έχουν τα πεντάστερα ξενοδοχεία λεμέ! Τρελάθηκα και φυσικά αυτομάτως το καπάρωσα

Α έχουμε και το φειζερ, άντε να δούμε που θα παρκάρουμε τώρα και αυτό. Βρίσκω ένα πολύ στενό κάπως ανηφορικό πάρκινγκ, που είχε σταθμευμένα και άλλα σκούτερ αλλά ήταν πάρα πολύ στριμωγμένο και φοβήθηκα μην κανένας ιταλός μου το ρίξει καταλάθος, καμιά κλωτσιά. Θυμήθηκα ότι ερχόμενος είδα κάτι πάρκινγκ επί πληρωμή πάω στο ένα, γυρνώντας καμιά τριανταριά μέτρα παράνομα στο μονόδρομο, σταθμεύω. Πάω στον φύλακα.

– Να αφήσω το μηχανάκι δω το βράδυ.

– Όχι.

– Γιατί.

– Κλείνουμε.

– Τι!

Ρε πλάκα με κάνετε πάρκινγκ που κλείνει, τι κόλπο είναι πάλι αυτό! Τελικά απ' ό,τι κατάλαβα ήταν πριβέ πάρκινγκ για ένα εστιατόριο και δεν λειτουργούσε προς το κοινό, έστω και επί πληρωμή! Ο φύλακας εντωμεταξύ μου έλεγέ κάτι στα ιταλικά για πάρκινγκ αλλά εγώ τον έγραψα, αφού ούτως ή άλλως δεν καταλάβαινα Χριστό! Τώρα! Θυμήθηκα το πάρκινγκ που έβαλα βενζίνη, οπότε μια χαρά εκεί θα πάω.

Ξεκινάω για να πάω 300 m πίσω αλλά θυμήθηκα ότι για να πάω πίσω, έπρεπε να κάνω 5 km εμπρός! Δεν είχα πάρει και το κράνος μαζί μου, ωχ λες να την φάμε. Τελικά όχι ευτυχώς! Εκεί άκουσα και την αλυσίδα στο φειζερ που τα είχε φτύσει, ευκαιρία να την λαδώσουμε λοιπόν. Φτάνω στο γκαράζ 5 € όλο το βράδυ, και επί εικοσιτετραώρου βάσεως ανοιχτό. Μια χαρά.

[NIKANTHI]

Πηγαίνοντας με τα πόδια στο ξενοδοχείο παίρνοντας τα απαραίτητα από το μηχανάκι είδα ότι ακριβώς κολλητά από το πάρκινγκ του εστιατορίου που πήγα αρχικά, είχε ένα άλλο πάρκινγκ προς δημόσια χρήση. Α… τώρα κατάλαβα τι μου έλεγε ο ιταλός φύλακας! Με έκραζε να πάω 5 μετρα πίσω, αλλά εγώ πήγα 5 km μπροστά! Σιγά!!!

Επειδή μου είχαν μείνει μόνο κονσέρβες με ψάρι και σκέτο ψάρι δεν κατεβαίνει, θέλησα να αγοράσω κάτι συνοδευτικό για να γλιστρήσει! Αλλά εφοσον ήμουν τελείως ρευστός από μετρητά είπα να πάω σε ένα ATM να βγάλω φράγκα.

Φτάνω στην τράπεζα και υπολογίζω. Καράβι 80, δωμάτιο πάρκινγκ 55, βενζίνη έχω οπότε ας βγάλω 140 και είμαι καλά. Βάζω στον υπολογιστή εντολή για ανάληψη 140 €... Οχι! Ξανά προσπαθώ, όχι! Ωχ τι παίχτηκε εδω!

Εγώ υπολόγιζα ότι είχα πάνω από 200 € ακόμα στην κάρτα και εδώ μου βγάζει, ότι έχω λιγότερα από 140... Γιατί! Ρε μήπως δεν τα υπολόγισα σωστά, αποκλείεται! Και τώρα πως θα γυρίσω πίσω, δεν μου φτάνουν για το καράβι! Τρελάθηκα!

Δηλαδή αν δεν πήγαινα να πάρω σήμερα λεφτά από το ATM αύριο θα πήγαινα για εισιτήριο και θα μου έλεγαν ΝΟ! Χάζεψα!

Βγάζω 120 και αφού αγόρασα μία κονσέρβα με ξινά αγγουράκια μπας και με φύγει... Η ξινίλα, γυρνώντας στο ξενοδοχείο μίλησα με την άνθη.

– Ρε Ανθή δεν έχω λεφτά

– Α.

– Δεν έχω λεφτά για το καράβι.

– Α.

– Στείλε μου λεφτά.

– Αύριο είναι πρώτη του μηνός και στην τράπεζα, θα γίνονται οι πληρωμές των συνταξιούχων… ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΡΙΟ!!!!!

– Έ τοτε δεν γυρνάω.

– Καλά θα βάλω...

Εν τω μεταξύ επειδή είμαι παθών σκέφτηκα μην τυχόν ξεπέρασα κάποιο capital control με την ανάληψη, παρότι δεν είχα κάνει καμία ανάληψη μετρητών σε όλο το ταξίδι. Και πήγα να πληρώσω την διαμονή μου με την κάρτα.

– Ναι επειδή έχω ένα πρόβλημα με την κάρτα, δείτε μπορώ να σας πληρώσω με καρτα...

– Κανένα πρόβλημα.

Την δοκιμάζει τίποτα. Εκεί είδα τον ξενοδόχο να αλλάζει πενήντα χρώματα, πολύ περισσότερα... Και από της Αποχρώσεις του γκρι. Έπειδή όμως τον λυπήθηκα τον πλήρωσα αυτομάτως με μετρητά.

Ουφ πάει και αυτό, λίγο ακόμα και θα έμενα στο λιμάνι με τα κλειδιά στο χέρι...

Για την ιστορία να πω ότι τελικά όντως είχα πάνω από 100 € στην κάρτα. Τώρα τι έγινε, πραγματικά δεν ξέρω.

Αφού ξεκουράστηκα λίγο ξεκίνησα τη βραδινή μου βόλτα, περνώντας κλασικά ανά χείρας τον καφέ.

[NIKANTHI]

Ήμουν σχετικά κουρασμένος και δεν ήθελα να βγάλω ταλαιπωρία εξερευνώντας, αυτό το πανέμορφο ναι μεν αλλά και τόσο ανηφορικό μέρος. Μην ξεσκιστούμε κιόλας, χαλαρά! Χώθηκα μέσα στα σοκάκια κατέβηκα κάτω στην παραλία και άραξα σε ένα παγκάκι, παραδίπλα από ένα εν λειτουργία μπαράκι που δεν είχε ψυχή. Μόνο μια παρέα άγγλων είχε που ακουγόντουσαν, λες και ήταν χιλιάδες.





Εγώ προσπαθούσα να κυριευτώ από την γαλήνη της θάλασσας και τα χαχανητά τους, με χαλούσαν. Μέχρι που έφυγα. Βρήκα κάτι λιθόστρωτα μονοπάτια που πήγαιναν παράκτια της πόλης, και τα ακολούθησα.



Πότε ανηφόριζα ποτέ κατηφόριζα, ανάλογα το πως με πήγαινε ο δρόμος μέσα σε ελάχιστο φωτισμό και κάτω από την λάμψη, των αστεριών και του φεγγαριού.



Με μόνη μου συντροφιά τον ήχο των κυμάτων καθώς έσκαγαν στη στεριά και παρέσυραν στο διάβα τους, αμέτρητα χαλίκια σμιλεύοντας την ακτή. Περπάτησα πολύ έφτασα σε μια έρημη παραλία πλησίασα την θάλασσα εβρεξα τα πόδια μου, χαζεύοντας τον σκοτεινό ορίζοντα μέσα στην άπλετη γαλήνη. Κάτω από την βοή του ανέμου με μόνο ίχνος πολιτισμού, κάποια φώτα που λαμπύριζαν στο σκοτάδι.

[NIKANTHI]

Όπου έβρισκα δρόμο περπατούσα δίχως στόχο και αδημονεί. Έφτασα σε ένα ερημωμένο λόγω εποχής μπιτς μπαρ όπου το προσπέρασα, μέχρι που ο δρόμος μου κατέληξε μπροστά από μία κλειδωμένη μεταλλική πόρτα όπου ήταν η είσοδος για κάποιο αρχοντικό... Έτσι απλά, τελος...

Στεναχωρέθηκα, πόσο ήθελα να συνεχιστεί αυτή η άτυπη μου μικρή εξερεύνηση. Αλλά όλα τα ωραία πράγματα κάποτε δυστυχώς τελειώνουν όπως, και αυτές οι διακοπές.

[NIKANTHI]

Καθώς προχωρούσα σε κάποιά φάση, απόπρογραμματιστικα σε κάποια μου βήματα και πήγα να φουντάρω και να εκσφενδονίσω την φωτογραφική μηχανή.
Μιλάμε την έπιασα ενώ ήταν σε πορεία ελεύθερης πτώσης κυριολεκτικά με τα νύχια μου μαγγώνοντας την, από το λουράκι της. Βασικά χαλάστηκα από την τσάκωσα, καλύτερα να την αφήσω να πετάξει. ΑΦΟΥ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΒΓΑΛΕΙ ΤΗΝ ΨΗΧΗ!! Αλλά μετά θυμήθηκα την memory card οπότε καλύτερα από την έσωσα.

Το συμπέρασμα πάντως είναι ότι μάλλον δεν είμαι για καλές φωτογραφικές μηχανές! Θα πάρω ρε, κι ας την διαμελίσω.



Αφού γύρισα πίσω ρώτησα μια κυρία, αν κατευθυνθώ προς εκείνη την πλευρά της πόλης θα με βγάλει στο κεντρικό. Στην αρχή κοντοστάθηκε αλλά μόλις με είπε ναι, ξεκίνησα την ορειβασία.



Μιλάμε χωρίς υπερβολές, μπορεί και παραπάνω από μίση ώρα να ανέβαινα σκαλιά.



Τα στενά του Possitano λόγω της ανισόπεδης κλισης που εχει, ειναι χτισμένο όλο με σκάλες. Οπότε καλύτερα θα είναι αν βρεθείτε κατα εκεί να τα κατεβείτε άσχετος που εγώ, τα ανέβαινα. Μιλάμε μου βγήκε η ψυχή. Σταζοντας ολόκληρος από ιδρώτα με τα πόδια μου να καίνε και αναπνοές ετοιμοθάνατου, ολο σκαρφάλωνα.

( Συγγνώμη που το αργώ αλλα εχω πρόβλημα με το imageshach μια μου εμφανίζει της φωτογραφίες και μια της εξαφανίζει)

[NIKANTHI]

Που και που βέβαια έπαιρνα καμιά ανάσα βγάζοντας καμιά φωτογραφία και όλο ανέβαινα.



Ρε γι' αυτό η κυρία κοντοστάθηκε να μου απαντήσει, μάλλον ήξερε το τι με περιμένει.



Λίγο προτού να σωριαστώ κάτω τα κατάφερα και βγήκα στον κεντρικό.