Αλλά δεν το παραέκανα, για να μην γυρίσω με κανένα πρησμένο μάτι στην Ελλάδα. Ήμασταν όμως άτυχη ( Για τα ανίψια μου εννοώ) δεν είχε πολύ πράγμα…ΚΡΙΜΑ!!
Μέχρι που απόγευμα πια γυρίσαμε στο σπίτι να δούμε και λίγο τους γονείς, μιας και αύριο τα χαράματα θα ξεκινούσα την επιστροφή μου στην Ελλάδα.
Ημερα 16 Δευτερα 14 - 08 - 2017
Ξυπνήσαμε το πρωί όλοι μαζί οικογενειακώς, τα πεθερικά μου και τα ανίψια μου για να πάνε στην λαχαναγορά εγώ να γυρίσω στην Ελλάδα και η Ανθη, να με αποχαιρετήσει. Πίνοντας καφέ με τον πεθερό πιάσαμε και την επίμαχη συζήτηση.
– Νίκο στο Μιλάνο θα πας για να πάρεις τα πράγματα.
– Ναι.
– Και από πού θα πας, από Σάλτσμπουργκ.
– Όχι μωρέ πάλι από τον ίδιο δρόμο να γυρίσω. Θα πάω μέσω Ελβετίας, τι τζάμπα βιγνετα αγόρασα.
– ( Κελεπούρι μου εσύ).
Φόρτωσα τα τελευταία πράγματα και αφού τους φίλησα όλους σταυρωτά, ξεκίνησα κάπως τουριστικά για Βενετία. Ο καιρός φεύγοντας από το Μόναχο ήταν πάλι κάπως βροχερός αλλά με το που προσέγγισα την Ελβετία, άνοιγε
Φυσικά έκανα τις απαραίτητες στάσεις.
Να πιω καφεδάκι και να χτυπήσω κανένα σαντουιτσάκι, από αυτά που έφτιαξε η πεθερά.
Ε ναι τσιγάρο με άδειο στομάχι δεν λέει
Μέχρι που πέρασα τα ανύπαρκτα σύνορα με το Λιχτενστάιν και πλησίαζα την Ελβετία. Εκεί είδα σε πινακίδες ότι για να διασχίσεις αυτό το κρατίδιο, χρειάζεσαι αυστριακή βινιέτα (Είχα) μιας που υπάγεται στην Αυστρία. Έφτασα στα σύνορα με Ελβετία φυσικά ούτε που με έλεγξαν και ξεκινήσα να ανηφορίζω μέσα στα βουνά.
Παιρνωντας αρκετα ποταμια.
Και λιμνες...
Ώσπου έφτασα στην κορυφή του Julier pass..
Όπου ειχε κλασικά και μια ακόμα αλπική λίμνη
Πάω στο κιόσκι, αγοράζω ένα κάρο αυτοκόλλητα από τα περάσματα που διέσχισα στην Ελβετία και βγαίνοντας να κάνω ένα τσιγάρο, πώς κοιτάω
Βλέπω τον παππού του φέιζερ! Επ που πας στα γεράματα!! Το είχε ένας ηλικιωμένος κύριος και φυσικά, πιάσαμε συζήτηση.
– Μπράβο ρε, με αυτό ανέβηκες εδω πάνω.
– Δεν έχει πρόβλημα.
– Πόσα χιλιόμετρα έχει.
– 45.000.
– Πόσο!!!
Βέβαια είχε και διαστημόπλοια πάνω στο βουνό.
Αλλά είναι για εμένα την παράσταση έκλεψε το γεροντάκι.
Ξεκίνησα...
Mετά από κάποια χιλιόμετρα κατηφόρισα μία βουνοπλαγιά με άπλετη θέα σε δύο διαδοχικές λίμνες που της χώριζαν, μόνο μία πολύ στενή επιφάνεια γης. Χάζεψα!
Πλέον ήμουν στα προάστια του Σεν Μόριτς.
Πωπώ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι είναι τόσο ωραία, κρίμα που δεν ήρθα μαζί με την Ανθή. Δεν πειράζει ίσως κάποια άλλη φορά.
Ξεκινάω να δω το θέρετρο πέρνα το πρώτο κυκλικό κόμβο φτάνω στο δεύτερο και τρώω φλασιά.
Ρε Νίκο τι πας να κάνεις εκεί μέσα!! Θες να σφηνώσεις πουθενά στην κίνηση και στην τελική, για τα κτίρια ήρθες μέχρι εδώ ή για το φυσικό τοπίο. Και όπως ήμουνα έκανα αναστροφή και γύρισα προς τις λίμνες. Φυσούσε τρελά αφού φοβήθηκαν αφήσω το φειζερ για να το βγάλω φωτογραφία.
Βέβαια κάποια άλλη το απολάμβαναν.
Αφού εκατονταδες ανεμόπτερα και windsurfing είχαν κατακλύσει του ελβετικού ουρανο
Φτάνει τοσο πάμε να φύγουμε μην μαζί με τα ανεμόπτερα, απογειωθεί και το μηχανάκι.
Κατηφόρισα λίγο πιο χαμηλά στην λίμνη και αφού με δυσκολία πάρκαρα κάπως ασφαλές το φέιζερ.
Υλοποίησα ένα από τα μεγαλύτερα μου ταξιδιωτικά όνειρα.
Μα φυσικά να κάνω πικ νικ ίσως στο πιο διάσημο τουριστικό θέρετρο του κόσμου
Σαν το Ταμτάκο… Αλήθεια ο Ταμτάκος πήγε Ελβετία
Είχε τόσο αέρα στη λίμνη που σήκωσαν και kite;
Κλασσικά εκπληκτικά τοπία
Κάποτε θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε.
Έκατσα αρκετή ώρα χάζεψα τους αθλητές κάνοντας τα ακροβατικά τους
Και διασχίζοντας αρχικά τις λίμνες Silvaplana και Sils....
Εφτασα στα σύνορα με Ιταλία.
Μέχρι που επιασα την διαδρομή που είχα κάνει με την Ανθή στην πρώτη μέρα του από κοινού μας ταξιδιού, για να προσεγγίσω επιτέλους το Μιλάνο
Βέβαια όπου έβρισκα τα κατάλληλα σημεία έκανα και τις απαραίτητες στάσεις.
Μέσα σε μία απίστευτη φυσική ομορφιά
Έως που βρήκα στην εθνική.
Και έφτασα στο αεροδρόμιο.
Παρκάρω το μηχανάκι πληρώνω το παρκόμετρο και διακτινίζομαι να πάρω τα πράγματα μου μην τυχόν και με γράψουν.
Γαμάτο τύλιγμα ε… και με κόστος μόλις 10 €!
Πάντως με το που βγήκα με τον σακο ειδα την αστυνομία του Μιλάνου να μοιράζει απλόχερα κλήσεις, στα οχήματα που είχα λήξει ο χρόνος στάθμευση τους. Κουφάλες σιγά μην χάσετε την ευκαιρία… Και ξεκίνησα για τη λίμνη Garda
Κοιτώντας στο ίντερνετ είχα φάει τρελό κόλλημα να πάω εκεί μιας και είχε μία από τις πιο διάσημες διαδρομές της Ιταλίας, που διέσχιζε ένα φαράγγι. Φτάνω στη λίμνη κατά τις εφτά και ξεκινάω να προσεγγίζω την διαδρομή.
Περνάω κάτι χωριά και να γίνεται ο κακός χαμός από κίνηση. ΩΧ!! Μέσα σε πολλά βρισίδια βγαίνω από το ένα χωριό ξεμπλοκάροντας, μέχρι να μπω στο επόμενο και να κολλήσω ξανά. Γαμιέστε! Η ώρα να περνάει και εγώ να αρχίζω να αγχώνομαι για να βρω κάμπινγκ. Ο δρόμος από φυσική ομορφιά να είναι κάτω του μετρίου και φυσικά να γίνεται κόλαση από μποτιλιάρισμα. Κοίτα να δεις που τελικά θα μπλέξουμε…
Κάμπινγκ να μην βρίσκω πουθενά και κοιτώντας στο internet, όλα τα καμπινκ της Garda να βρίσκονται, από την άλλη πλευρά της λίμνης. Την τύχη μου μέσα!! ( Βασικά αυτό το τόσο μικρό προβληματάκι το είχα παρατηρήσει κοιτώντας για κάμπινγκ όταν ακόμα ήμουν στη Γερμανία, αλλά το ξέχασα! Και τώρα που το θυμήθηκα. έβριζα. Το στανιό μου μέσα!) Έλα μωρέ θα βρω…
Μετά από κάποια χιλιόμετρα ο δρόμος επιτέλους άνοιξε και πλεύρισε παράκτια την λίμνη, μέσα σε μία ειδυλλιακή διαδρομή. Καλός ο ρομαντισμός δεν λέω αλλά να δούμε και που θα κοιμηθούμε.
Όταν μετά από κάποια χιλιόμετρα βλέπω πινακίδα για καμπινκ αριστερά, 4 km πάνω στο βουνό. Ναι ρε μάγκα σιγά μην έβρισκα. Ανεβαίνω το βουνό, ανηφορίζω το καμπινκ πουθενά. Ρε λες να μην είδα σωστά την πινακίδα. Ξανακατεβαίνω κάτω κάποια χιλιόμετρα να ελέγξω αν όντως είδα σωστά, σωστά είδα! Άντε ξανά πάνω.
Σκαρφαλώνω το βουνό μέσα από πολύ στενούς δρόμους κάτω από μία απίστευτη θέα όλης της λίμνης. Αλλά θέα από το κάμπινγκ πουθενά! Φτάνω σε κάτι σπίτια ρωτάω ένα μπάρμπα.
– Κάμπινγκ.
– Πάνω!
Καλα πλάκα με κάνετε που στο καλό πάω. Μέχρι που έφτασα! Και ήταν γαμάτο! Με μία θέα περίγυρα σου που έκοβε την ανάσα! Μπράβο ρε τσακάλι τα κατάφερες! Πάω μέσα με πραγματικά ένα χαμόγελο απέραντης ευτυχίας ρωτάω έναν τύπο.
– Ναι γεια σας θέλω ένα χώρο να στήσω τη σκηνή.
– Είμαστε γεμάτοι.
Με απαντάει με ΟΡΓΗ και φεύγει. Ξενέρωσα! Λες να μη κατάλαβε καλά και αρχιναω να τον κηνηγαω
– Mr μήπως.
– No!
Όχι ρε φίλε τι πατάτα είναι αυτή!! και τώρα! Φρικαρισμένος κάνω αναστροφή το φειζερ να γυρίσω προς τα πίσω.
Και χτυπάω την μπαγκαζιέρα στο ντουβάρι κάνοντας την τσαμπουκά... FACK!!
Μεχρι που κατηφόρισα από το ίδιο δρόμο πίσω… Πάντως αυτή η διαδρομή για το καμπινκ ηταν τελικά, ότι πιο ωραίο έκανα στην Garda… Kάτι είναι και αυτό.
Έκανα στάση να αξιολογήσω την κατάσταση μου.
Και κατέληξα στο πάμε και ο θεός βοηθός.
Βαθύ σούρουπο ποια συνέχισα τον παραλίμνιο δρόμο πέρασα πολλά διαδοχικά τούνελ, έφτασα στην πινακίδα που υποδείκνυε τη διαδρομή που είχα ως στόχο να διασχίσω και βρίζοντας, έφυγα προς αναζήτηση στέγης. Όχι ρε γαμώτο αν απομακρυνθώ και άλλο αύριο αν πέσω σε μποτιλιάρισμα, άντε ξαναγύρνα πίσω! Τότε είπα στον εαυτό μου αν μέσα στα επόμενα 10 km δεν βρω camping θα γυρίσω πίσω και θα στήσω σκηνή, κάπου στην εξωτερική πλευρά του τούνελ ( Αυτή που χρησιμοποιείται για να τα διασχίζουν ποδηλάτες και πεζοί) Εντάξει καλή καβάτζα είναι και για την περίπτωση μου, ιδανική! Από την άλλη δεν ήθελα να μπλέξω πάλι σε τετιου είδους καταστάσεις, αλλά και τι να κάνω!
Συνεχίζω νύχτα πια και βρίσκω πινακίδα για camping στα 500m πάνω σε μια κατηφορική έξοδο της επαρχιακής οδού… Βρε λες! Στρίβω φτάνω μπροστά στην πινακίδα που έγραφε welcome to the camping, αλλά το κάμπινγκ πουθενά. Κοιτάζω από δω από εκεί τίποτα… Ρε πότε θα ησυχάσει η ψυχή μου! Ήταν κάτι παιδιά εκεί που έπαιζαν ποδόσφαιρο ( Μάλλον από το κάμπινγκ θα είναι )
– Συγγνώμη ρε παιδιά έχει εδώ κάμπινγκ.
– Ναι εδώ.
– Που.
– εδώ.
- Πού.
– Εδώ στα 5 μετρα
– Α.
Μπράβο μου τελικά το βρήκα!
Φτάνω στη ρεσεψιόν.
– Είμαστε γεμάτοι.
– Μήπως υπάρχει κάποιο μικρό μέρος.
– Έλα.
Με ανεβάζει πάνω από κάτι σκαλοπατάκια και με πάει στο χώρο… Μια χαρά ήταν!
– Ναι αλλά το μηχανάκι πως θα το φέρω εδώ.
– Έχει δρόμο εξωτερικά του camping.
Κοιτάω το σοκάκι ήταν χαλικόδρομος σε άθλια κατάσταση.
– Φίλε επειδή θα έχω πρόβλημα να παρκάρω εδώ το μηχανάκι μην και τυχόν πέσει. Μήπως θα μπορούσα να το βάλω κάπου σε μια άκρη κοντά στη ρεσεψιόν.
– Όχι!
Πάω πληρώνω (20 €) και του δίνω το κινητό να το φορτίσει.
– Να βαλτο εκεί κάτω από την τηλεόραση.
– Επειδή θα πάω να στήσω τη σκηνή μήπως θα μπορούσα να το φορτίσουμε μέσα στη ρεσεψιόν.
— ( Μιλάμε έφαγε ένα στράβωμα!! Ηταν έτοιμος να με δολοφονήσει!!) Καλά.
Τι είναι αυτοί οι ιταλοί ρε συ… Πραγματικά τους σιχάθηκα! Αφού είπα αν γίνεται να μην ξαναπατήσω ποτέ το πόδι μου σε αυτή τη χώρα.
Πάω στήνω την σκηνή, παίρνω τον καφέ και το σαντουιτσάκια της πεθεράς μου ανα χείρας και κατεβαίνω κάτω στην παραλία να το απολαύσω.
Ήταν όμορφα εβλεπα τα απέναντι χωριουδάκια που λαμπύριζαν μέσα στο σκοτάδι, χάζευα τις αντανακλάσεις των φώτων μέσα στην γαλήνια λίμνη… Και ώρες ώρες άκουγα την βοή των αμαξιών που διερχόντουσαν μέσα από τα τούνελ, σαν να έπεφταν βόμβες Με την γη, να τραντάζεται λες και γίνεται σεισμός… Πω πώ πρωτόγνωρη εμπειρία.
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση