Ξεκινάμε για κάτω με ψιλόβροχο περάσαμε την αλπική λίμνη και με το που στρίψαμε πίσω από το βουνό, κοκαλώσαμε!
Ο δρόμος να είναι θεοστενός και να πηγαίνει σύριζα με το γκρεμό, μέσα από αλλεπάλληλες κλειστές φουρκέτες. Ένα λάθος και δεύτερο δεν θα προλάβαινες να κάνεις. Εγώ φυσικά να πηγαίνω τσουλώντας το μηχανάκι και όλο να σκέφτομαι την Ανθή, οτι θα τα έχει τινάξει.
– Ανθή φοβάσαι
– ΟΧΙ ΡΕ… Τοσο σιγά που πας!.
Μετά από μία στροφή στο χείλος της αβύσσου πετυχαίνουμε μία παρέα από αυτοκινούμενα, σταματάω ακαριαία το μηχανάκι μιας και δεν χωρούσαμε… Φαντάσου! Το αυτοκινούμενο κάνει οπισθογωνια δίπλα από το γκρεμό για να μου δώσει, λίγα εκατοστα ασφάλτου... Και με ρωτάει μια μεσήλικη κυρία.
– Έχει πολύ ακόμα.
– Ναι.
– Fack…Fack…FACK!!
– Σας αρέσει.
– Beautiful but Hel!
Μία κόλαση στους δρόμους του παραδείσου… Για αυτό μάλλον δεν είχε πέραση αυτό το πάσο για πολλούς μοτοσικλετιστές, παρά είναι επικίνδυνο για τα δικά τους δεδομένα… Και όντως έκανα τόσο μελέτη και πήγα στη Γαλλία για να κάνω τους πιο επικίνδυνους δρόμους των Άλπεων και τελικά, το Gavia υποσκέλισε τα πάντα. Bρε ευτυχώς δε λες που δεν μας έπιασε παραπάνω, βροχή πάνω στο βουνό, γιατί άντε μετά κατηφόρισε το.
Κατέβηκαμε το βουνό περάσαμε και κάποια άλλα πιο μικρά πάσα ( Passo del Tonale Βρε ευτηχος που εκανα τον χαρτη ...ΤΩΡΑ!! Και το ανακαλυψα... )μέσα στη βροχή μέχρι που απόγευμα πια, φτάσαμε στο χιονοδρομικό που ήταν το ξενοδοχείο. Άντε βρες το τώρα! Το καλό ήταν ότι στο χάρτη φαινοταν ότι ήταν πάνω σε κεντρικό οπότε, δεν θα ζοριζομασταν κιόλας ! Ναι καλά, διασχίζουμε το χιονοδρομικό το ξενοδοχείο πουθενά. Κάνουμε αναστροφή, τίποτα!
– Ανθή πανέ ρωτά γιατί δεν μας βλέπω καλά.
Πάει η Ανθη σε ένα γραφείο προς ενημέρωση των τουριστών, μπαίνει μέσα και ενώ ήταν η μοναδικη πελάτης, η υπαλληλος να την αγνοεί παντελώς. Μετά από πόση ώρα την ρωτάει φυσικά στα αγγλικά, που είναι το αόρατο ξενοδοχείο και αυτή, της απαντάει στα ιταλικά.
– Στα αγγλικά θα μου πεις!
Μιλάμε τις άναψαν τα λαμπάκια, μα ΤΟΣΟ αγένεια ποια!! Λες και μας κάνουν χάρη που πηγαίνουμε στα μέρη τους για διακοπές… Αλλά τα ευρώ μας, ξέρουν να τα δέχονται με ευχαρίστηση! Καμία σχέση το επίπεδο επαγγελματικής ευσυνειδησίας ανάμεσα σε Ελβετία και Ιταλία, μα καμία!!!
Τελευταία τροποποίηση από NIKANTHI; 03/07/2018 στις 12:39.
Τελειότητα! Εντάξει το ξενοδοχείο μπορεί να ηταν μάπα αλλά μας πρόσφερε την πιο σημαντική υπηρεσία, κλειστό παρκινγκ για το φειζερ. Πάω να παρκάρω το μηχανάκι και το κατεβάζω, από ένα κατηφορικό γεμάτο διάσπαρτες πέτρες σοκάκι και για να το βάλω στο γκαράζ, έπρεπε να το πλαγιάσω σε στροφή 90 μοιρών πάνω από τα κοτρόνια. Οι ρόδες να γλιστράνε πάνω από τις πέτρες, εγώ να σφίγγομαι και φτάνοντας στην είσοδο...Ενας σκύλος να μου γλυκοκοιτάει το πόδι σαν μπριζόλα. Αλλά ευτυχώς τα κατάφερα!
Ανεβαίνουμε στο δωμάτιο δεν έλεγε και πολλά, τουλάχιστον όμως είχε ένα μικρό μπαλκονάκι και κατευθείαν, βγήκαμε για καφέ και τσιγάρο. Μετά από λίγο βέβαια ξανά χωθήκαμε μέσα γιατί, ψοφήσαμε από το κρύο!
Τώρα που θα φαμε.
– Ανθή αν είναι πάμε γιατί περνάει η ώρα (19.00). Και σε λίγο μπορεί να κλείσουν
– Να εδώ έχει μία πιτσαρία στα 800 m
– Που το ξέρεις
– Το είδα στο internet.
Βγαίνουμε έξω με βροχή και με το Google Maps πάμε καρφί στην πιτσαρία. Α ρε τεχνολογία.... Εντάξει σαν μέρος το χιονοδρομικό ήταν άθλιο.
Αλλά τουλάχιστον φάγαμε καλά.
Χτυπήσαμε και γλυκάκι
Όσο ήμασταν στην παραδοσιακή αλλά για τα ελληνικά δεδομένα, παρακμιακή πιτσαρία. Ακριβώς από δίπλα μας ήταν μια οικογένεια γύρω στα 40, με το δεκάχρονο παιδί τους. Οσο κάτσαμε δεν αντάλλαξαν κουβέντα ενώ και οι τρεις, ήταν αποσβολωμένοι στα προσωπικά κινητά τους … Μιλάμε για στιγμές, απέραντης οικογενειακής ευτυχίας.
Ενώ από την άλλη πλευρά ήταν μία παρέα εργένηδων και κατέβαζαν τις μπύρες κατά ριπας, την μία πίσω από την άλλη. Πολύ αλκοόλ στο εξωτερικό, όλοι πίνουν σαν ζώα!
Κοντά στις εννιά και ενώ ήταν ακόμα μέρα, βγαίνοντας από την πιτσαρία τα πάντα είχαν ερημώσει και έξω δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Οπότε αναγκαστικά γυρίσαμε στο ξενοδοχείο! Αυτό είναι το χειρότερο για εμάς τους Ελληνες που ταξιδεύουμε στην Ευρώπη ότι δηλαδή, η κοσμική ζωή έξω από τα τείχη της χώρας μας τελειώνει ακόμα πιο νωρίς, και από τα ωράρια ενός εφτάχρονου παιδιού… Πως το λένε, να γυρίσεις προτού νυχτώσει … Ε στην Ευρώπη γυρνάς πολύ προτού βραδιάσει.
Βάλαμε μονάδες στο κινητό για να έχουμε ίντερνετ μιας που η πολιτική των παροχών κινητής τηλεφωνίας ορίζει, ότι για να ειναι σε λειτουργία τα δωρεάν σου αγορασμένα προγράμματα συνομιλίας, πρέπει να έχεις και υπολειπόμενα λεφτά στο λογαριασμό σου. Λεφτά βάλαμε αλλά και πάλι ίντερνετ δεν είχαμε και πήραμε τη wind, όπου μας είπε ότι θα πρέπει να κάνουμε και επανεκκίνηση το κινητό… Τι μαθαίνει κανείς!
Νύχτωσε πια έξω έβγαλε ψοφοκρυο και μας έπιασε καταιγίδα. Βγαίνουμε στο μπαλκόνι και να χαζεύουμε τις αστραπές που ανά δευτερόλεπτα τεμάχιζαν το θεοσκότεινο ουρανό, με τις βροντές να αντανακλούν στα βουνά σαν βόμβες… Δέος!
Για να δούμε πως θα ταξιδέψουμε και αύριο…
Τελευταία τροποποίηση από NIKANTHI; 03/07/2018 στις 12:42.
Ημερα 12 Πεμπτη 10 - 08 - 2018
Ξυπνήσαμε το πρωί με την κλασική αγωνία για τον καιρό, ευτυχώς είχε ήλιο! Κατεβαίνουμε για πρωινό.
Και μετά τις πρώτες δόσεις καφεΐνης κλησαμε ένα ξενοδοχείο για δυο βράδια, που θα ήταν και το τελευταίο κατάλυμα αυτών των διακοπών! Το αρχικό μας πρόγραμμα έλεγε να φτάσουμε Κυριακή πρωί στο Μόναχο και εγώ, Δευτέρα να ξεκινήσω μόνος μου για πίσω. Αλλά τελικά είπαμε να φτάσουμε μια μέρα νωρίτερα για να μας δουν και λίγο περισσότερο οι γονείς αλλά με το πιο σημαντικό, να τους κάνουμε και έκπληξη!
Από την αρχή του ταξιδιού όλο λέω θα έρθει η στιγμή που δεν θα εξιστορώ τίποτα και όλο γράφω τα δικά μου. Από εδώ και εμπρός όμως τα πράγματα ήταν πραγματικά πολύ χαλαρά… Ευκαιρία λοιπόν για διακοπές, για τις ταξιδιωτικές μου περιγραφές.
Με το που ανέβασα το φειζερ από το γκαράζ φόρτωσα τα πράγματα και ξεκινήσαμε για τις δολομίτες… Μέσα από τα καταπράσινα βουνά και δρόμους, που σκιάζονταν κάτω από τις φυλλωσιές των δέντρων.
Φυσικά όπου βρίσκαμε ξεκουραζόμασταν.
Ακόμα και αν ήταν στον προαύλιο χώρο κάποιου ξέμπαρκου ξενοδοχείου.
Με εμενα να μην χανω την ευκαιρία να κουνώ το σέικερ.
Ξεκινήσαμε, όσο ανεβαίναμε υψόμετρο η βλάστηση γινόταν όλο και πιο αραιή και δίχως πλέον δέντρα να μας προφυλάσσουν, οι ριπές του αέρα να μας πετάνε πέρα δώθε σαν καρυδότσουφλο. Εγώ να ζορίζομαι να οδηγώ και να προσπαθώ να κρατήσω το μηχανάκι μην και τυχόν πετάξουμε με το φειζερ, απο καμιά βουνοπλαγιά σαν αερόστατο
Και όλο να ανεβαίνουμε με τον άλλο αερα να γίνεται ακόμα πιο δυνατός. Τα χέρια μου να έχουν αγκυλωθεί στο τρεμουμενο τιμόνι και πάνω στις στροφές, να μαστιγωνόμαστε από τα σκαμπίλια του αγέρα.
Μέχρι που φτάσαμε στην κορυφή τους Sela pass…
Mε πανοραμική θέα τις κορυφές από τις δολομίτες!
Εκεί είδαμε και πάλι τον ξάδερφό του παιδιού μας.
Τελικά η Ροξι όπου και να πάμε, νοερά μας καταδιώκει. Τώρα μας εύχεται γρήγορη επιστροφή γιατί μας πεθύμησε. Ή μας μπινελικιαζει που την αφήσαμε στη γιαγιά της… Ποιος την ξέρει!
Εντύπωση μας έκανε ότι το πάσο ήταν προσβάσιμο προς το κοινό, μέχρι τις 18 00 και τις Τετάρτες μέχρι τις 16 30… Αν θυμάμαι καλά.
Περιμέναμε λίγο μπας και κόψει ο αέρας, ματαία ομως και ξεκινήσαμε για κάτω. Μέχρι που μετά από μερικά χιλιόμετρα φτάσαμε στο Paso Pordoi που ουσιαστικά, και πάλι δεν κατεβήκαμε από το μηχανάκι.
Εντάξει όμορφο ήταν, αλλα καμία σχέση με το Sela.
Μέχρι που πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο.
Το σημερινό μας δωμάτιο ήταν 20 km από το Giau pass. Φτάνουμε στην πινακίδα του πασου που μας κατεύθυνε, αριστερά πάνω στο βουνό και κάνουμε στάση για τσιγάρο. Η ώρα είχε περάσει κόντευε πέντε, με τον καιρό έτοιμο να βρέξει και λέω την Ανθή.
– Ανθή θα το ανέβουμε.
– Ρε Νίκο πάμε στο δωμάτιο να πιούμε και κανένα καφέ σαν άνθρωποι και αν είναι, θα το κάνουμε αύριο. Δίπλα είμαστε.
Εγώ εν τω μεταξύ να έχω φάει σκάλωμα και να είμαι έτοιμος να εκραγώ!!! Γιατί μετά από αυτό που έπαθα στη Νορβηγία όταν μου μπλόκαραν τα λεφτά στο Trollstigen …Το έλα μωρέ θα το κάνουμε αύριο μετατράπηκε, στο δεν θα το κάνουμε ποτέ!!! Και από τότε είχα δώσει υπόσχεση στον εαυτό μου… Οτι ότι μπορείς να το κάνεις σήμερα, κάντο!! Γιατί αύριο δεν ξέρεις τι μπορεί να ξημερώσει!
– Άντε καλά πάμε στο δωμάτιο.
– Επιτέλους!
– Και μετά αν είναι βλέπουμε. Το πολύ πολύ να σε αφήσω στο ξενοδοχείο και να το κάνω μόνος μου.
– Έχεις χαζέψει τελείως!
Αν είσαι παθών έτσι είναι.
Ξεκινάω με βαριά καρδιά προς το ξενοδοχείο, βρίζοντας βέβαια και αφήνω το πάσο πίσω μου. Ευτυχώς ο καιρός με λυπήθηκε αφου με το που έβαλα μπρος, άρχισε πάλι ο κατακλυσμός… Και κάπως μετριάστηκε ο καημός μου
Βρίσκουμε καφετέρια μετά από λίγα χιλιόμετρα και αυτομάτως, κοκαλώνω το μηχανάκι.
– Τι κάνεις.
– Πάμε για καφέ και αν κόψει βροχή πάμε στο βουνό.
– Ε ρε κόλλημα πια!
Ήπιαμε καφέ έδωσα το τηλέφωνό στη σερβιτόρα να το φορτίσει λιγάκι μιας και είχα, πραγματικά μηδενική μπαταρία στο κινητό. Ετσι για να θυμηθούμε τα παλιά… Και περιμέναμε να δούμε, τι στο καλό θα κάνουμε.
Giau ξενοδοχείο, ξενοδοχείο Giau και τελικά μέσα στη βροχή, πήγαμε στο ξενοδοχείο. (Περνώντας απο το Santa lucia pass... Φαντάζομαι γνωρίζεται πως το ανακάλυψα...)
Βέβαια για να το ανακαλύψουμε και πάλι ματώσαμε, αλλά ευτυχώς το βρήκαμε.
Κάνουμε τσεκ ιν βάζουμε το φειζερ στο κλειστό γκαράζ παραδίπλα από δυο, 125 κυβικών πιστιαρικες μοτοσυκλέτες που καναν και αυτές, τις βολτες τους στις Άλπεις και ανεβήκαμε στο δωμάτιο. Εντάξει δεν έλεγε και πολλά άλλα τουλάχιστον είχε ένα πανέμορφο περιμετρικό μπαλκόνι που ένωνε εξωτερικά όλα τα δωμάτια, σαν διάδρομος. Ξενοδοχείο για ηδονοβλεψίες δηλαδή!
Αλλά και μια πανέμορφη αλπική θέα…
Πίνω καφέ, έξω να έχει βγάλει ήλιο και εγώ να βράζω.
– Νίκο ηρέμησες.
– Προσπαθώ!
Εντάξει ψιλό ηρέμησα μέχρι να ξανά φρικάρω και πάλι, λίγο πιο μετά. Εκεί που ήταν το ξενοδοχείο βόλευε απίστευτα για να κάνουμε το Giau αλλά μετέπειτα για να διασχίσουμε τα άλλα περάσματα στις δολομίτες όπως το Falzarego, δεν μας έβγαινε γιατί αναγκαστικά, θα έπρεπε να ξανα γυρίσουμε για τη δεύτερη διανυκτέρευση μας στο ξενοδοχείο πάλι πίσω από το Sela… Kάνοντας ουσιαστικά, την ίδια διαδρομή με σήμερα.
Αυτά τα περάσματα βόλευαν απίστευτα να τα οδηγήσουμε μεθαύριο φεύγοντας για Μόναχο αλλά έτσι, δεν ξέραμε το αυριανό μας ταξιδιωτικό πρόγραμμα πως να το γεμίσουμε. Τελοσπάντων ας πάμε στην Cortina d'Ampezzo και από κει βλέπουμε.
Μίλησα με την δουλειά να δω το πότε έβαλαν στο πρόγραμμα και από ότι διαπιστώθηκε, ξέχασαν ολοκληρωτικά και την ύπαρξή μου.
– Τι έγινε ρε παιδιά, μήπως με απολύσατε.
– Όχι σε ξεχάσαμε!! Πάρε τηλέφωνο την Δευτέρα το βραδύ να σε πούμε. Μπορεί να σε δώσουμε και μια – δυο μέρες, παραπάνω αδεια…
Την Δευτέρα το βράδυ όμως που θα μάθαινα για το εργασιακο μου πρόγραμμα, δεν θα με βόλευε στο να καθόμουν μια ακόμη μέρα στα πεθερικά μου μιας και θα ζοριζόμουν να προλάβω το καράβι. Οπότε αναγκαστικά, θα έφευγα Δευτέρα πρωί από το Μόναχο όπως είχε προγραμματιστεί και αν είχα παραπάνω μέρες αδεια, θα έκανα την καρδιά μου πέτρα και θα την έβαζα στις Άλπεις… Απίστευτη γκαντεμιά!
- Κρίμα ρε Νίκο και θα χαιρόταν οι γονείς.
– Ναι ρε γαμώτο!
– Και τι θα κάνεις αν έχεις τελικά, πάρα πάνω μέρες άδεια.
– Ε.. Κάπως θα γεμίσω το χρονό μου.
– Κουφάλα.
Τελευταία τροποποίηση από NIKANTHI; 03/07/2018 στις 14:29.
Περπατήσαμε στο χωριό τριγυρίσαμε στα σοκάκια του...
Χαζέψαμε κάποιες βιτρίνες σαν μικροί ερευνητές…
Με το που βγήκαμε όμως πιτσαρία, αφήσαμε τις εξερευνήσεις και πλακωθήκαμε στο φαΐ
Τελικά το μόνο πιάτο που μπορείς να παραγγείλεις στο εξωτερικό και να χορτάσεις, είναι πίτσα. Άσχετος που εμείς παραγγείλαμε και τρίτη!! Και με 25 € σκάσαμε στο φαΐ!! Γιατί αν λέγαμε να περνάμε μερίδες καμιά σαλάτα ψωμί και διάφορα, το πενηντάρικο αποκλείεται να έφτανε.
Ημερα 13 Παρασκευη 11 - 08 - 2018
Ξυπνήσαμε το πρωί κλασικά τα χαράματα, κατεβήκαμε να φάμε πρωινό
Μέσα σε ένα παραδοσιακό σαλέ.
Φυσικά με πλούσιο μπουφέ.
Αλλά εμείς το γράψαμε όλα, πήραμε τον καφέ ανά χείρας και την πέσαμε έξω σε ένα παγκάκι, για να απολαύσουμε το πρωινό μας τσιγάρο... Και μετά ξεσκιστήκαμε στο φαΐ.
Στα πρωινά μας τσιμπούσι είδαμε και τους ιδιοκτήτες των δυο 125, που μοιράστηκαν την ίδια στέγη με το φέιζερ. Ήταν δύο κοπέλες γύρω στα εικοσιπέντε με full εξοπλισμό, μπότες κράνη όλα υπερπαραγωγή φορώντας ακόμα και στολή πίστας, απολάμβαναν παραδίπλα μας τον πρωινό τους καφέ. Κάνοντας και αυτές, τα όνειρα τους πραγματικότητα.