Τιτιβίσματα Άλπεων Με αεροπλάνα και βαπόρια και πρωταγωνιστή το Fazer

[NIKANTHI]

Όταν συζητούσα στη Θεσσαλονίκη για τα πασά των Άλπεων όλοι μου έλεγαν το Giau, είναι ίσως από τα πιο θεαματικά και πιο εντυπωσιακά περάσματα της Ευρώπης… Και εγώ περίμενα ότι ανεβαίνοντας το, πραγματικά θα εκπλαγώ από την ομορφιά που θα μας προσφέρει. Τελικά μπορώ να πω, οτι απογοητεύτηκα! Εντάξει καλό ήταν αλλά σίγουρα, όχι εντυπωσιακό. Θα έλεγα σαν ένα από όλα, χωρίς τίποτα ιδιαίτερο να σου προσφέρει. Βέβαια μπορεί να ευθύνεται ότι το ανεβήκαμε κλασικά με βροχή μέσα σε ένα, πολύ αχνό στρώμα ομιχλης και με τις ριπές του αέρα, ανελέητα να μας γρονθοκοπούν…Ισως!



Με το που φτάνεις όμως στην κορυφή, πραγματικά κοκαλώνεις!



Το βουνό είναι απίστευτο.

[NIKANTHI]

Εξωπραγματικό τελείως .



Βγαλμένο λες, από ταινία επιστημονικής φαντασίας…



Κάτσαμε αρκετή ώρα ήπια κλασικά, βαπορίσιο καφέ.

[NIKANTHI]

[NIKANTHI]

Και χαζεύαμε πολλές οικογένειες με τα μικρά τους παιδιά φυσικά με full εξοπλισμό, που καναν πεζοπορία στα βουνά. Φορώντας μέσα στο ψοφο, σορτσάκια.



Ενώ η Ανθή κυκλοφορούσε σαν αστροναύτης.



Καθίσαμε αρκετά περπατήσαμε λίγο το μέρος....

[NIKANTHI]

Mέχρι που ξεκινήσαμε για την Cortina d'Ampezzo.



Αφού κατεβήκαμε το βουνό δρόμος μας οδήγησε σε μία καταπράσινη πεδιάδα στην καρδιά των Άλπεων, όπου σαν δώρο δεσπόζει αυτή η πόλη. Βγαλμενη λες, μέσα από κάποιο παραμύθι… Ωραία να βγούμε καμιά καφετέρια με θέα για να αράξουμε.

Βρίσκουμε ένα εστιατόριο - καφέ πάνω σε ένα λόφο, ήταν κλειστό και θα άνοιγε μετά από μια ωρα. Συνεχίζουμε δεν βρήκαμε τίποτα μέχρι που φτάσαμε στο κέντρο και να γίνεται, ο κακός χαμός από μποτιλιάρισμα.

– Ανθή πάμε να φύγουμε γιατί δε μας βλέπω καλά.

Και εξαφανιστήκαμε με ελαφριά πηδηματάκια.

[NIKANTHI]

Φτάνουμε στην έξοδο της πόλης να κάνουμε στάση για τσιγάρο και να δούμε, από εδώ και πέρα που στο καλό θα πάμε. Πως κοιτάω στον Τομ λίγο πιο βορειοανατολικά από εκεί που τελικά θα κατευθυνόμασταν, κάποιοι δρόμοι ήταν κλειστοί λόγω κατολισθήσεων από τη χθεσινή νεροποντή. Καλά από που περνάμε σέρνουμε την καταστροφή!!!

Για αυτό προφανώς γινόταν και το έλα να δεις από την κυκλοφοριακή συμφόρηση μέσα στην Cortina d'Ampezzo και ήταν, ούτε 11 το πρωί! Γενικώς παντώς είχαμε πολύ μεγάλο κώλο στο ταξίδι μιας, και όλα τα μποτιλιαρίσματα που πετύχαμε στο δρόμο μας, ήταν από την αντίθετη κυκλοφορία του ρεύματος… Ευτυχώς!



Συνεχίσαμε στο κάπως κεντρικό δρόμο βοριά της Cortina d'Ampezzo, μέχρι που βρήκαμε πινακίδα για το πασο Cibiana και κάνοντας απότομα στροφή δεξιά, χαθήκαμε και πάλι σε τριτεύον οδικό δίκτυο της Ιταλίας.

Ο δρόμος να είναι πολύ στενός και να μας οδηγεί μέσα από φαράγγι κάτω από τις φυλλωσιές των δέντρων, πολλές φορές στο χείλος του γκρεμού μέχρι να φτάσουμε στην κορυφή.



– Ανθή γουστάρεις να πιούμε καφέ εδω στο κιόσκι.
– Ναι!! Επιτέλους!!

[NIKANTHI]

Σταθμεύω το μηχανάκι εξω ατο το παρκινγκ, πλησιάζουμε το κιόσκι...



Και πως μυρίζουμε, όλη η περιοχή βρωμοκοπούσε βοθριλά!!

– Ανθή σου έρχεται.
– Μου έρχεται να λιποθυμήσω!! Απορώ πως τρώνε αυτοί εκεί μέσα.
– Μοσχομυρίζε Ε… Να σε κεράσω καφεδάκι.
– Ούτε για αστείο!

Απομακρυνθήκαμε όσο μπορούσαμε από την εστία του κακού, να κάνουμε ένα τσιγάρο και η Ανθη, μιλαει με τους γονείς της στο τηλέφωνο.

– Που είστε.
– Ιταλία, 200 χιλιόμετρα νότια από το Ίνσμπρουκ.
– Κυριακή θα ρθείτε.
– Ναι Κυριακή

Βέβαια την κατάλαβαν τη δουλειά ότι μπορεί να τους κάναμε έκπληξη, αλλά και πάλι δεν ήταν σίγουρη!



Ξεκιναμε χωνόμαστε μέσα σ' ένα δάσος όπου αρκετοί πλανόδιοι, είχαν στήσει πάγκους και πουλούσαν, ντόπιο μέλι. Πως κοιτάμε, αριστέρα χωμένα μέσα στα δέντρα είχε μια καφετέρια.

– Ανθη γουστάρεις.
– Όχι μωρέ αν είναι πιο μέτα… Πάλι να σταματάμε!

Ζουζούνα μου εσυ, έχεις μπει για τα καλά στο ταξιδιωτικό μου πνεύμα. Κοιτάω το GPS βλέπω ότι σε σχετικά κοντινή απόσταση από κει που ήμασταν, είχε μία λίμνη και λέω την Ανθή.

– Θες να πάμε τελικά εκεί για καφέ.
– Ναι!

Βέβαια μέχρι να φτάσουμε ο Τόμ μας κατευθύνε και πάλι απο ότι νάνε δρόμους, που φυσικά δεν τους κυκλοφορούσε κανείς. Τελικά αυτό το GPS θα πρέπει να απευθύνεται σε κάπως, ψυχικά διαταραγμένους χρήστες. Γιατί αν δεν είχες προβληματάκια, οδηγώντας τον Τομ… Σίγουρα θα τα αποκτήσεις.

Ο Τόμ έλεγε τα δικά του εμείς φυσικά τον ακολουθούσαμε χωρίς να αρθρώνουμε λέξη, αλλά μόλις αρχίσε ο κατακλυσμός… Αρχισαν και τα μπινελίκια. Μιλάμε φάγαμε βροχή όχι αστεία!! Εγώ να σφίγγομαι να οδηγώ και όλα να σκέφτομαι την Ανθή.

– Ανθή είσαι καλά.
– Μια χαρά είμαι.
– ( Μπα δεν θα άκουσα καλά!) Σίγουρα.
– Ναι!
– Θες να κάνουμε καμιά στάση.
– Όχι μωρέ. Εκτός αν έχεις εσύ πρόβλημα με την οδήγηση.

Μάλλον θα τη βάρεσε το υψόμετρο.

Με την βροχή να αναπηδά στο οδόστρωμα σαν χαλάζι, συνεχίσαμε να οδηγούμε στο πουθενά μέχρι που χαθήκαμε σε ένα χωριό. Τότε το gps αποπροσανατολιστικε και μας έβγαλε να κάνουμε, δέκα αναστροφές μέχρι να βρούμε τη σωστή πορεία του ταξιδιού μας.

[NIKANTHI]

Η άσφαλτος να γλιστράει, μέσα στο χωριό και να έχει κατηφόρες θανάτου και ο Τομ, να μας λέει τα δικά του… Εσκασα! Μέχρι που βρήκα ένα υπόστεγο και έχωσα το φειζερ από κάτω, μπας και ξαναποκτήσω την ψυχική μου γαλήνη.

– Τι κάνεις.
– Ρε Ανθή δεν πάει άλλο.
– Για να το λες εσυ.

Μιλάμε δεν μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου!



Και με το χαμόγελο να μην λείπει από το πρόσωπό της.

Ε πόση ώρα να καθόμασταν κάτω από το υπόστεγο, και με το καιρό να μας λέει καλό σας μπάνιο… Ξεκινήσαμε για τη λίμνη! Μέχρι που τελικά έβγαλε ήλιο και φτάσαμε στην κορυφή του Duran pass…



Που όμως δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο και φύγαμε καρφί, για να πιουμε αυτόν τον καφέ…

[NIKANTHI]

Βέβαια οι στάσεις διερχόταν η μία την άλλη...



θαυμάζοντας της ομορφιές της φύσης…



Σε ολο της το μεγαλείο...

[NIKANTHI]

Και κατι ασχετο...

Όταν διαβάζεις κόμιξ πάνω από το κεφάλι του καρτούν, δεν έχει μια λεζάντα που υποδηλώνει… Το τι είναι



Ε και εδώ, λεζάντα έχει!!

[NIKANTHI]

Μέχρι που φτάσαμε στη λίμνη βρίσκουμε καφετέρια πάνω στις όχθες της και επιτέλους, ήπιαμε αυτόν το πολυπόθητο καφέ.

[NIKANTHI]

Πέντε λεπτά είχε ήλιο πέντε λεπτά έβρεχε.





Και κάθε πέντε λεπτά αλλάζαμε τραπέζι ποτέ να ζεσταθούμε και ποτέ, να μην βραχούμε.

[NIKANTHI]

Παρκάροντας είδα ότι η τάπα από το μηχανάκι, είχε ξεχειλώσει και άλλο. ΩΧ!! Και λέω την Ανθή!

– Φοβάμαι να σε πάω στο Μόναχο.
– Τι εννοείς.
– Από εδώ μέχρι το Μόναχο είναι 400 km, και άλλα 500 μέχρι το Μιλάνο για να πάρω τη σκηνή, 900. Και άλλα 300 μέχρι τη Βενετία 1200… Αν έχω πρόβλημα στο να ανοίγω την τάπα, το μηχανάκι μπορεί να καει.
– Α και τι προτείνεις!
– Αν είναι να σε στείλω με λεωφορείο στο Μόναχο και εγώ να φύγω καρφί από εδώ, για Βενετία.
– Όχι!

Μιλάμε φρίκαρε.

– Καλά πάρε τηλέφωνο την Yamaha του Μονάχου.

Παίρνει τηλέφωνο τη Yamaha την λένε πάρε τηλέφωνο το Louis. Παίρνει τηλέφωνο το Louis, τη λένε πάρε τη Yamaha… Μάλιστα! Τώρα…

Παίρνω τηλέφωνο το μηχανικο, δεν το σηκώνει. Κάτσε λέω να μιλήσω με τον Πασχάλη!

– Που είσαι ρε Νικόλα, τι κάνεις.
– Καλά είμαι ρε …Αλλά έχω πρόβλημα με την τάπα λαδιού. Εχει πετάξει ένα κρίκο, λες και θες να την βάλεις στην κρεμάστρα. Φοβάμαι μην έχω πρόβλημα στο να συμπληρώσω λάδια στο φειζερ και ανατιναχτεί το μηχανάκι.
– Όχι ρε δεν νομίζω!! Απλά πρόσεχε να μην την ανοίγεις ενώ είναι ζεστός ο κινητήρας, και στην πετάξει… Που είσαι τώρα.
– Νότια από την Cortina d'Ampezzo σε μια λίμνη… Ρε Ανθή που είμαστε.
– Που ξέρω γω.
– Κάπου σε μια λίμνη ρε Πασχάλη.
– Α… Θα είστε στην…
– Πλάκα με κάνεις!!! Ξέρεις εσύ που είμαστε από τη Θεσσαλονίκη και δεν ξέρουμε εμείς, από εδώ!

Και όμως...

– Πήρα και το μηχανικό τηλέφωνο αλλά δεν το σηκώνει.
– Στη Γαλλία είναι
– Στη Γαλλία, Ε δίπλα είναι από εδώ… Λες να έχει καμιά τάπα μαζί του.
– (Σαλεμένος είναι!) Από καιρό πως πάτε.
– Μας γάμησε!
– Κάποιοι φίλοι πήγαν Τσεχία και από την νεροποντή, τους πήρε η βροχή τις σκηνές και αυτούς μαζί. Ο άλλος εχθές ήταν Στέλβιο και κατέβαζε ποτάμια, δεν μπόρεσε να το ανέβει.
– Στέλβιο… Εχθές ήμασταν Στέλβιο, η προχθές…. Ρε Ανθη ποτε πήγαμε.
– Δεν θυμάμαι.

Τελικά όμως καταλάβατε, μάλλον είχαμε χάσει την μπάλα!

[NIKANTHI]

Αφού ψιλό τελείωσε το θέμα της τάπας ανεβαίνουμε στο φειζερ και με το που κάνω κάποια μέτρα ,ακούω κάτι να τρίζει. Σταματάω ψάχνουμε και ανακαλύπτουμε, ότι η βίδα που συγκρατούσε το ρεζερβουάρ κάτω από το τιμόνι, είχε κάνει φτερά. Ε ρε γαμώτ, ησυχάσαμε από την τάπα και πιάσαμε τη βίδα… Τι να λέμε τώρα!

Εντάξει σκέφτηκα βέβαια μην πήγαινε να παιχτει καμιά πουστιά με το μηχανάκι, γιατί εκεί που καθόμασταν να πιούμε καφέ δεν το είχαμε μέσα στο οπτικό μας πεδίο. Αλλά εντάξει, κάπως τραβηγμένο. Ευτυχώς είχα μία βίδα περίσσευμά μαζί μου. Τώρα από που την είχα, μη ρωτάτε! Και έστω με αυτήν την πρόχειρη λύση ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο κλασικά, μέσα στη νεροποντή!

Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο, με φουλ εξοπλισμο..



Πήγαμε στην πιτσαρία που φάγαμε εχθες…



Μέχρι που πέρασε και αυτό το βράδυ.

[NIKANTHI]

Αφού ψιλό τελείωσε το θέμα της τάπας ανεβαίνουμε στο φειζερ και με το που κάνω κάποια μέτρα ,ακούω κάτι να τρίζει. Σταματάω ψάχνουμε και ανακαλύπτουμε, ότι η βίδα που συγκρατούσε το ρεζερβουάρ κάτω από το τιμόνι, είχε κάνει φτερά. Ε ρε γαμώτ, ησυχάσαμε από την τάπα και πιάσαμε τη βίδα… Τι να λέμε τώρα!

Εντάξει σκέφτηκα βέβαια μην πήγαινε να παιχτει καμιά πουστιά με το μηχανάκι, γιατί εκεί που καθόμασταν να πιούμε καφέ δεν το είχαμε μέσα στο οπτικό μας πεδίο. Αλλά εντάξει, κάπως τραβηγμένο. Ευτυχώς είχα μία βίδα περίσσευμά μαζί μου. Τώρα από που την είχα, μη ρωτάτε! Και έστω με αυτήν την πρόχειρη λύση ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο κλασικά, μέσα στη νεροποντή!

Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο, με φουλ εξοπλισμο..



Πήγαμε στην πιτσαρία που φάγαμε εχθες…



Μέχρι που πέρασε και αυτό το βράδυ.