Στην κορυφή κάνουμε στάση για σνακ αλλά ο αέρας είναι δυνατός και τσουχτερός που γρήγορα φεύγουμε και αρχίζουμε την κάθοδο. Στην Trsa κάνουμε στάση για RedBull, τηλέφωνα και αποφάσεις για την συνέχεια. Έχει ωραία λιακάδα και καθόμαστε έξω. Η περιοχή είναι άδεια, κάποια σπιτάκια για ενοικίαση στην μέση του πουθενά που με κάνουν και απορώ ποιος λογικός άνθρωπος θα ερχόταν εδώ, στην μέση του πουθενά να μείνει. Πρέπει να αποφασίσουμε λοιπόν αν θα το κόψουμε βόρεια προς Βοσνία ή νότια προς τα παράλια και να φτάσουμε Dubrovnik. Είναι σχετικά νωρίς και όπως τελικά αποδείχτηκε πήραμε την σωστή απόφαση και κατηφορίσαμε προς τα κάτω. Ο δρόμος έκπληξη είναι ο Trsa-Pluzine που ουσιαστικά είναι το κατέβασμα του βουνού. Αλλά τι κατέβασμα ήταν αυτό! Συνεχείς φουρκέτες, με κάθε φουρκέτα να είναι σε τούνελ. Και όχι από αυτά που έχετε μάθει τα πολιτισμένα, τα άλλα, τα σκαμμένα με το χέρι. Μεγάλες κλίσεις και κάτω κάτω μια τεράστια λίμνη που προφανώς και είχε δημιουργηθεί από φράγμα. Το θέαμα είναι εκπληκτικό. Ο δρόμος είναι άδειος και χαζεύουμε την θέα. Ξαφνικά μετά από μία φουρκέτα στην κρυφή γωνία είναι σταματημένο ένα αμάξι για να βγάλει φωτογραφίες. Λίγα περισσότερα χιλιόμετρα να είχαμε θα κολλούσαμε πάνω του. Πάλι καλά οδηγούμε συνετά και απολαμβάνουμε την θεά. Κατεβαίνουμε το βουνό με κατεύθυνση το Νίκσικ στο δυτικό μέρος της χώρας και προς τα σύνορα με Βοσνία. Έχει αρχίσει ένα ψιλόβροχο και προσπαθούμε να αποφύγουμε να βάλουμε αδιάβροχα. Ο καιρός είναι πλέον μουντός και συννεφιασμένος. Αφού περνάμε έξω από το Νίκσικ παίρνουμε τον μοναδικό δρόμο που πηγαίνει προς τα σύνορα Μαυροβουνίου και Βοσνίας. Βρίσκουμε ένα εστιατόριο που έχει αρκετά αυτοκίνητα απ έξω και αποφασίζουμε να σταματήσουμε για φαγητό. Φυσικά και όλοι μας κοιτάνε αλλά εμείς απτόητοι μπαίνουμε και καθόμαστε. Ο κατάλογος είναι τεράστιος αλλά είναι στα Αγγλικά. Παραγγέλνουμε 2 πιάτα και μία ceasars, και μόνο το ένα από τα 3 ήρθε σωστό. Ας μην πω για την σαλάτα που μάλλον η δίμετρη ΜαυροΒούνα δεν κατάλαβε και μας έφερε ένα πιάτο με λάχανο, καρότο και ντομάτα, σκέτα. Φάγαμε καλά και φτηνά και ντυθήκαμε να φύγουμε. Εκεί, την ώρα που ανεβαίναμε σταματάει ένα αμάξι, βγαίνει μια οικογένεια και η μαμά με μεγάλη χαρά μας λέει μερικές λέξεις στα Ελληνικά. Η κόρη είναι ντυμένη σαν Σαλονικιά που βγαίνει από τα μπουζούκια Κυριακή ξημερώματα. Μας πέφτουν λίγο τα σαγόνια αλλά είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση. Μετά από μια ανηφορική διαδρομή φτάνουμε στα σύνορα με την Βοσνία. Βγαίνουμε μια χαρά από το Μαυροβούνιο και κάνουμε 2-3 χιλιόμετρα της νεκρής ζώνης για να φτάσουμε στην είσοδο της Βοσνίας. Ο συνοριακός σταθμός από την μεριά της Βοσνίας λέγετε Klobuk και η πρώτη μας επαφή με την διαφθορά είναι γεγονός. Βέβαια κατόπιν εορτής διαβάζοντας έπρεπε να το περιμένουμε μια που οι κριτικές για αυτόν τον συνοριακό σταθμό το λένε ξεκάθαρα. Με την δικαιολογία ότι η πράσινη κάρτα μου δεν ήταν τυπωμένη σε πράσινο χαρτί με ανάγκασαν να πληρώσω για «δική» τους ασφαλιστική σε μετρητά σε γραφείο μερικά μέτρα πιο κάτω που οι κάμερες δεν έπιαναν. Πολλά νεύρα και πολύ άσχημη εικόνα για την Βοσνία. Να μην πω ότι χάσαμε 45 λεπτά με όλες αυτές τις χαζομάρες. Το αστείο είναι ότι ούτως ή άλλως σε 2 ώρες θα είχαμε βγει και πάλι από την Βοσνία και θα ήμασταν στην Κροατία. Φύγαμε γρήγορα για να καλύψουμε τα 45 χιλιόμετρα που μας χώριζαν από τα σύνορα με την Κροατία. Ουσιαστικά, θα περνούσαμε από μία λωρίδα της Βοσνίας για να φτάσουμε στο Dubrovnik. Η διαφορά της Βοσνίας με το Μαυροβούνιο είναι άμεσα αισθητή. Είναι και σούρουπο, φώτα δεν υπάρχουν και πολλά αλλά γενικά η αίσθηση που παίρνουμε είναι ότι γυρίσαμε 50 χρόνια πίσω. Είναι σαν να τελείωσε ο πόλεμος προχτές και όλα να είναι ανακατωμένα. Περνάμε από την πόλη του Τρεμπίνιε και σε κάποιο σημείο ένα Peugot μας κολλάει από πίσω με κάτι αλάνια μέσα. Λέω στον Γιώργο να ανοίξουμε ταχύτητα και να βγούμε από την πόλη γιατί γενικά δεν είχα καλό προαίσθημα και ήθελα να φτάσουμε Κροατία γρήγορα. Είχε συμβεί και το σκηνικό στα σύνορα και είχα χάσει την εμπιστοσύνη μου. Βγήκαμε από την πόλη και πήραμε ένα σκοτεινό ανηφορικό δρόμο για τα σύνορα. Η σκέψη μου σε όλη αυτή την διαδρομή είναι πως είναι δυνατόν η πόλη αυτή να απέχει 20 χλμ από ένα από τα μεγαλύτερα τουριστικά θέρετρα της Αδριατικής και να είναι 100 χρόνια πίσω. Ποιες να είναι οι σκέψεις σε ένα παιδί 20 χρονών που μένει σε εκείνη την πόλη όταν ξέρει ότι 20 χλμ μακριά υπάρχει ένας άλλος κόσμος? Anyway, η έξοδος από την Βοσνία είναι ταχύτατη, δεν ασχολήθηκε κανείς μαζί μας και η είσοδος στην Κροατία μας πήρε 5 λεπτά. Μπαίνοντας στην Κροατία υπάρχουν έργα στον δρόμο και έχει χώμα και σκόνη αλλά ο δρόμος είναι κατηφορικός και ακριβώς από κάτω μας είναι το μεγαλειώδες Dubrovnik. Είναι απίστευτο το πόσο κοντά είναι! Κατεβαίνουμε και μπαίνουμε μέσα στην πόλη όπου υπάρχει ένα σύστημα με μονόδρομους που σε πηγαίνει αυτό αντί να πηγαίνεις εσύ.