Βαλκάνια! Στο άκουσμα και μόνο οι περισσότεροι ανοίγουν λίγο περισσότερο τα μάτια. Για τους περισσότερους μηχανόβιους είναι ένας προορισμός που όλοι λίγο πολύ τον έχουν περάσει…
Στο δικό μου μυαλό τα Βαλκάνια ήταν ένας προορισμός που ΕΠΡΕΠΕ να δω. Έπρεπε να γυρίσω αυτές τις χώρες παρότι στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα κάποιες ανησυχίες. Οι ελάχιστες ημέρες που είχαμε διαθέσιμες και εγώ αλλά και ο Γιώργος μας ανάγκασαν να το ξανασκεφτούμε.
Πολλά είχαν αλλάξει από την τελευταία φορά που είχα περάσει τα σύνορα με την μηχανή με το βασικότερο να είναι φυσικά η μηχανή… Το Tiger μου πλέον βρισκόταν σε άλλα χέρια και είχα την χαρά να καβαλάω την Διαμαντένια (όπως την ονόμασε η μικρή μου Στέλλα). Ο φίλος μου ο Κώστας που ταξιδέψαμε μαζί στο εξωτερικό την τελευταία φορά είχε μείνει χωρίς μηχανή, ο Γιάννης έκανε εγχείρηση στα γόνατα, ο Αποστόλης πετούσε αετό και έτσι το αρχικό σχέδιο για μεγαλύτερο γκρουπ έπεσε στο κενό. Έτσι με τον Γιώργο τα 2 μας αποφασίσαμε να κάνουμε έστω και έτσι την βόλτα μας. Το μισό ταξίδι είναι η προετοιμασία λένε και είναι η αλήθεια. Οι χάρτες μου ήρθαν από τον φίλο μου τον Γιάννη και το #MOTORAID, Αλβανία, Κροατία αλλά και ένας γενικότερος της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Μετά από αρκετό διάβασμα και πολλές συμβουλές από φίλους στο moto.gr αλλά και του Γιάννη, που είχε περάσει πρόσφατα την Αλβανία, έβγαλα μια σχετική διαδρομή και ένα πλάνο στο μυαλό μου. Όσο οι μέρες περνούσαν τα έβαλα όλα σε μία σειρά και έγιναν και οι κρατήσεις για τα δύο πρώτα βράδια. Η διαδρομή οριστικοποιήθηκε, περάστηκε στο GPS και όλα έδειχνα έτοιμα.
Βέβαια, όταν εσύ κάνεις σχέδια ο Θεός γελάει και έτσι μετά από πολλές τεχνικές και εργασιακές δυσκολίες η τελική απόφαση πάρθηκε στις 20:00 το βράδυ της Τετάρτης με το ραντεβού να είναι το πρωί της Πέμπτης στις 8:30 κάπου έξω από τα Ιωάννινα. Αυτό σήμαινε αναχώρηση στις 6 το πρωί από Βόλο για να μπορέσει να βγει η διαδρομή. Τρεχάτε ποδαράκια μου λοιπόν!
5 και μισή έγερση, 6 η ώρα, νύχτα ακόμα πάνω στην μηχανή ανεβαίνοντας την Λαρίσης με τις πρωινές μυρωδιές από τα τυροπιτάδικα να τρυπώνουν μέσα από το κράνος. Η αλήθεια είναι ότι το χάραμα στην μηχανή είναι μαγικό. Εμένα με βρήκε κάπου έξω από τα Τρίκαλα, την στιγμή που ο ουρανός παίρνει εκείνο το πορτοκαλί χρώμα και σπάει λίγο η μαυρίλα του ουρανού. Λίγο κίνηση έξω από τα Τρίκαλα και βουρ για Μετέωρα και ανέβασμα στον αγαπημένο Κορυδαλλό με παραδοσιακό άναμμα κεριού στο εκκλησάκι. Γρήγορη κατανάλωση παστελιού για ενέργεια, και αφού βλέπω ότι έχω αργήσει τρέχω να βγω Εγνατία.
Συνημμένο 401046