Στα Τζιτζίνα ήπια καφέ, έφαγα ενα κρουασαν, να αναπληρώσω δυνάμεις γιατί και πάλι με εγκατέλειπαν. Περιττό να πω ότι τα μοναδικά οχήματα που υπήρχαν στο χωριό ήταν τζιπάκια και γουρούνες.Ε εκεί που ήταν τι πιο λογικό. Επίσης είχε και πάρα πολλά ορειβατικά μονοπάτια που οδηγούσαν μέσα στο βουνό, αλλά αυτό είναι άλλη μορφή ταξιδιωτικής περιπλάνησης που σίγουρα δεν ήταν για μένα, με πόδια τούμπανο
Οσο έπινα καφέ είδα και κάτι ορειβάτες να βγαίνουν μέσα από το βουνό, κομμάτια ήταν και αυτή αλλά με πρόσωπα πλημμυρισμένα από ευτυχία
Φεύγοντας από τη Τζιτζίνα δεν ένιωθα καλά, εκείνα τα μάτια μου. Έψαχνα να βρω κάπου να την πέσω γιατί αν συνέχιζα λίγο ακόμα... θα την έπεφτα μια και καλή. Τι καβάτζες και μαλακ...αν είσαι κομμάτια όλα τα μέρη φαντάζουν ονειρικά .
Ξεράθηκα για κανένα δυώρο κυριολεκτικά στην άκρη του δρόμου. Δεν με ένοιαζε τίποτα, μόνο να κοιμηθώ!