Μέσα σε τόση ομορφιά,τι θα μπορούσα να πω...τίποτα! Τα λόγια θα ηχούσαν τόσο μικρά
Εκστασιασμένος από εικόνες και συναισθήματα, άφησα πίσω μου το μοναστήρι με αρχικό προορισμό την Ναύπακτο. Από τη διαδρομή δεν θυμάμαι πολλά, μόνο το ότι μου βγήκε η ψυχή μέχρι να φτάσω τελικά στη Ναύπακτο. Πολλές στροφές, κούραση, πείνα, σκοτάδι συντέλεσαν να πω, αμήν με το που έφτασα
Στη Ναύπακτο αφού έφαγα τα σαντουιτσάκια μου και περιηγήθηκα στα στενα της, πήγα σε ένα καφέ – κρέπα κατά τις δώδεκα και,να πιω ένα καφέ γιατί σκουντούφλουσα από την κούραση. Με το που με βλέπει η υπάλληλος μου λέει...κομμάτια είσαι...Φαίνεται Ε! Κατά τις δύο έφυγα κάπως στανιάρεισμένος προς αναζήτηση ύπνο και σκέφτομαι, αφού είμαι εδώ δεν πάω στο ρίο, οπότε το πρωί να ξεκινήσω απευθείας για Πελοπόννησο. Έτσι έκανα, πέρασα τη γέφυρα, εντάξει αν δεν έχεις ξαναπάει φαντάζει το λιγότερο, μεγαλειώδες ...
Θα το πω παρότι είναι ξεφτίλα. Φτάνω στο Αντίρριο, κάνω μια γύρα το χωριό δεν βρήκα τίποτα που να μου τράβηξη το ενδιαφέρον και λέω, θα περάσω απέναντι στο ριο άλλα...Αλλά... δεν έβρισκα το δρόμο για να περάσω τη γέφυρα…
Έβλεπα τη γέφυρα να ξεδιπλώνεται από πάνω μου. Έβλεπα τα διόδια, αλλά δεν έβρισκα το δρόμο για να φτάσω εκεί. Πήγαινα από δω, έφτανα στην παραλία. Πήγαινα από την άλλη, έφτανα σε αδιέξοδο. Ρε πως θα περάσω τη γέφυρα, πλάκα μου κάνετε. Μουρμούρηζα, έβριζα και ταυτόχρονα γελούσα γιατί μου φαινόταν γελοίο. Παιδεύτηκα κανένα δεκάλεπτο,δεν βρήκα άκρη. Ε αγανάκτησα και ακολούθησα ένα παράδρομο της εθνικής που πήγαινε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ε λέω από κάπου θα πηδήξω στην εθνική. Τελικά βρήκα ένα άνοιγμα ανάμεσα από τα χωράφια και με κάτι κινήσεις αλλά κασκαντέρ τα κατάφερα. Δεν ξέρω μου έμεινε η απορία, τελικά είμουν τόσο κομμάτια και δεν έβρισκα την έξοδο από Αντίρριο για να περάσω τη γέφυρα η όντως θέλει ταχυδακτυλουργικές κινήσεις για να το καταφέρεις ... Βέβαια παίζει να είναι και το άλλο, ξέρετε...
Φτάνω ριο, πάω στην παραλία. Τα μπαράκια έκλειναν εκείνη την ώρα. Παίρνω κλασικά τα μπογαλάκια μου και κατευθύνομαι προς τις ξαπλώστρες, ένα παλικάρι από την καφετέρια με φωνάζει
- Είσαι μόνος σου;
- Ναι...του λέω και πλησιάζω προς αυτόν... να πάω να αράξω στις ξαπλώστρες; Η ενοχλώ...
- Όχι πάνε κανένα πρόβλημα
- Βασικά έλεγα να κοιμηθώ λίγο, πειράζει ή να πάω πιο εκεί;
- Κοιμήσου δεν υπάρχει πρόβλημα. Άσε που εγώ θα είμαι εδώ μέχρι το πρωί, μην ανησυχείς για τίποτα.
Όλα τα μπαράκια στο ριο είχαν φύλακα το βράδυ. Μου έκανε τρομερή εντύπωση. Αράξα και εγώ στις ξαπλώστρες, άναψα ένα τσιγάρο και απόλαυσα, ίσως τιν πιο ωραία τεχνητή θέα της Ελλάδος από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου μου. Απίστευτη αίσθηση να είσαι ξάπλα, κουκουλωμένος με το sleeping bag και να χαζεύεις τη γέφυρα. Με το που έσβησα το τσιγάρο μέσα σε δευτερόλεπτα ξεράθηκα και απόλαυσα κάτω από μια μαγευτική θέα ένα ξένιαστο ύπνο...και με σεκιούριτι παρακαλώ.
Στο κεντρικό πάρκο της πόλης αράξα να πιω ακόμα ένα καφέ και πήγα σε ένα περίπτερο να φάω κανενα κρουασάν. Εκεί ρωτάω την περιπτέρου
- Το σπήλαιο των λιμνών είναι ωραίο; Αξίζει να πάω;
- Ωραίο είναι... μου λεει κοφτα
Εκείνη την ώρα έρχεται ένας ακόμα πελάτης που ακούει τη συζήτησή μας και τον ρωτάει η περιπτερού
- Το σπήλαιο των λιμνών είναι ωραίο; Δεν έχω πάει
Γιατί βρε μαντάμ μου είπες ότι είναι ωραίο ενώ δεν έχεις πάει. Δεν μπορούσες να πεις δεν ξέρω.τι να πω!
Τελικά πήγα σάμπως πότε θα μου ξαναδονόταν η ευκαιρία να βρεθώ σε αυτά τα μέρη
Το σπήλαιο στο εσωτερικό του ήταν σαν αποτελούσε μέρος κάποιου άλλου κόσμου
Οι φωτογραφίες φυσικά απαγορευόντουσαν αλλά...
Το ελληνικό δαιμόνιο θριάμβευσε και πάλι
Όλο και ένιωθα ότι κάπου μέσα από το σπήλαιο θα έτρεχε πανικόβλητοι η Sigourney Weaver να γλιτώσει από το Alien
Ο Χριστός και Παναγία
Άφησα το σπήλαιο με τις καλύτερες εντυπώσεις και πήρα για άλλη μια φορά τα βουνά
Είπα ότι θυμάμαι από το ταξίδι θα το γράψω, είναι δεν είναι ξεφτίλα. Ένιωθα κομμάτια. Εκλείναν τα μάτια μου. Η ζέστη με είχε λιώσει. Έψαχνα να βρω κάπου να την πέσω και με το που εθεάθη το μέρος...
Ξεράθηκα
Ξύπνησα μετά από ενα δυωρό και αφού χάζεψα τις παπιες ξεχύθηκα και πάλι στο δρόμο.Εκεί που οδηγούσα μετά από καμιά δεκαριά χιλιόμετρα μου ήρθε ταμπλάς! Ρε γνωστό μου φαίνεται το μέρος... που πάω ρε μαλάκ...καλά ρε εγώ γυρνάω πίσω...Ήμουν τόσο κομμάτια που αντί να συνεχίσω το ταξίδι, γυρνούσα πίσω. Πωπώ ξεφτίλα. Εκεί κατάλαβα πόσο μεγάλος εξερευνητής είμαι...
Θυμήθηκα ένα σκηνικό με το Βέγγο. Στην ταινία Ενας Ξενοιαστος Παλαβιαρης, που ήθελα να πάει με βάρκα στην Αμερική. Πήρε προμήθειες, πήρε μια κατσίκα και ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι. Μετά από μέρες ο Βέγγος με μούσια είχε φάει και την κατσίκα, βρίσκει κάτι ναυτικούς και φωνάζει Αμέρικα Αμέρικα...Ρε πατριώτη την αμερικά. Είχε ξεχάσει να λύσει τη βάρκα. Ε βγάλτε τη βάρκα, βάλτε μηχανή και να…
Αφού ξαναεπέστρεψα στις πάπιες έφυγα για Αμέρι...Ναύπλιο
Όπως καταλάβατε, Δεν είναι που τα κάνω …Δεν είναι που τα Λέω – Γράφω –Δημοσιεύω … Δεν είναι που τα Φουσκώνω και τα Ξεφτιλίζω … Είναι που Καραγουσταρω κιολας!!! Τι να πω… ο Θεός μόνο να με λυπηθεί
Τελευταία τροποποίηση από NIKANTHI; 02/04/2019 στις 12:47.
Έφτασα Ναύπλιο αλλά ήταν νωρίς ακόμα, δεν είχε πάει εφτά. Τι να κάνω; Να μείνω εδώ; Και τι να κάνω από τώρα; Δείτε σκέψεις τώρα ενός ανθρώπου που είναι κομμάτια και γενικά έχει χάσει το μπούσουλα. Και τι να κάνω; Να πιω καφέ; Και άλλο! Ήδη είχα πιει τέσσερις και έφυγα...για Πόρτο χέλι λοιπόν
Επισκέφτηκα και την παλιά Επίδαυρο αλλά δεν μπήκα μέσα στον αρχαιολογικό χώρο. Είχε περάσει η ώρα και έκλεισε σε λίγο. Οπότε ίσως κάποια άλλη φορά.
Φούρνοι
Όσο ταξίδευα πάντα ρωτούσα αν αξίζει να πάω σε ένα μέρος η σε κάποιο άλλο. Οι ντόπιοι πάντα ξέρουν καλύτερα. Καμιά φορά όμως έκανα του κεφαλιού μου και ευτυχώς διόλου δεν το μετάνιωσα. Στο Ναύπλιο ρώτησα ένα περιπτερά αν είναι ωραίο το Πόρτο χέλι...μπά...μου λέει είναι πολύ γλαμουρ για εμένα, δε με αρέσει καθόλου. Σεβάστηκα την γνώμη του αλλά επειδή είχα πολύ χρόνο, το επισκέφτηκα και έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Έπαθα πλάκα, τι μέρος ήταν αυτό, κάτι σαν τη Μύκονο και τη Σαντορίνη μες την χλίδα με δεκάδες κότερα δεμένα στην προβλήτα ίσως λίγο καλύτερα από την βαρκούλα του Βέγγου μας. Ίσως...
Τις φωτογραφίες δυστυχώς μάλλον της έπιασαν μποφόρ και αγνοείται η τύχη τους
Καθόμουν σε ένα παγκάκι και απολαμβάνω το μέρος κοιτώντας μία κατώ,τσουπ να ένα πεταμένο εικοσάρικο, τζάμι! Έφαγα πάλι σάντουιτς. Τελευταία είχα αλλάξει την διατροφή μου γιατί με τα σάντουιτς θα χορταίνα πιο σίγουρα και για χορέψει, άρχισε η αναζήτηση του καταλύματος μου.
Από το Πορτοχέλι εως το Κώστα δεν βρήκα τίποτα. Στο Πορτοχέλι δεναν μόνο τα κότερα και στο Κώστα φτάνοντας, αντίκρισα ένα τεράστιο πάρκινγκ. Παντού αμάξια σταθμευμενα, μάλλον τα άφηναν εκεί για να πάνε πεζοι στην Σπέτσες. Παραλία όμως πουθενά. Μέσα στα άγρια μεσάνυχτα όπου έβρισκα δρόμο πήγαινα. Για να βρω που θα κοιμηθώ βρέθηκα σε κάτι οικισμούς που πολλές φορές κατέληγαν σε χωματόδρομους. Χάθηκα, έκανα αμάν να βγω στο κεντρικό. Η ώρα πλέον κόντευε τρεις.Ημουν χάλια, προσπερνάω και το Πορτοχέλι και κάπου πριν το Κρανίδι βρίσκω μια καβατζα και κοιμήθηκα κανένα τρίωρο