Τα μάτια ανοίγουν με το πρώτο φως της αυγής. Στα 770 μέτρα αν και δεν κινδυνεύουμε από την οξεία πάθηση των ορέων, το οξυγόνο δεν έχει σχέση με αυτό δίπλα στη θάλασσα. Έχω συνεχώς την αίσθηση πως στα πνευμόνια μου γίνεται πάρτυ με οξυγονούχα ποτά και μυτιές. Δεν υπάρχει ούτε ένα πρωινό ξύπνημα με την αίσθηση της κούρασης στο ελάχιστο και πρέπει να βρω τρόπο αυτό να συνεχιστεί για τα υπόλοιπα βράδια της ζωής μου.
Η πλατεία είναι τελείως έρημη και απόλυτα ήσυχη. Μια βόλτα μέχρι την εκκλησία κάνει το αίμα να κυκλοφορήσει ξανά και να ταΐσει τους αχόρταγους για οξυγόνο μύες σε λίγα μόλις βήματα. Σε λίγο έρχεται και ο νεωκόρος της εκκλησίας για της ετοιμασίες της πρωινής λειτουργίας. Το κιόσκι της θα ήταν ιδανικό για την βραδινή διανυκτέρευση, αλλά ήταν κλειδωμένα ακόμα και τα εξωτερικά κάγκελα . Κρίμα … Κοιτάζω το τέμπλο του Ιερού και δεν μπορώ να μην θαυμάσω την υπομονή, την τέχνη, τη λεπτομέρεια, όποιου το έφτιαξε. Είχα πολύ καιρό να ανάψω κερί τόσο πρωί. Διαπιστώνει κανείς πως το άρωμα της πρωινής ησυχίας, ακόμα και η φλόγα ενός μικρού ταπεινού κεριού, δεν έχει σχέση με της υπόλοιπης ημέρας. Θα έλεγε κανείς πως ο Θεός είναι και Αυτός πρωινός τύπος, μια άλλη έκφραση ίσως του κάθε πρωί ξεκινούν τα πάντα από την αρχή.
Το κτύπημα της καμπάνας ουσιαστικά σηματοδοτεί και την αναχώρησή μας για την Αρίστη. Τα μαγαζιά του Βίκου περιέργως δεν είχαν ανοίξει ακόμα και ένας πρωινός καφές ήταν απαραίτητος για την διαδρομή στη συνέχεια. Γαμώτο, πάντα το ίδιο συναίσθημα κάθε φορά που φεύγω από ένα μέρος. Μια μελαγχολία, μια λησμονιά πάντα με πλάκωνε όταν άφηνα ένα μέρος που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μου έδινε πράγματα που γεμίζουν τη ζωή με νόημα. Ελάχιστες φορές έφυγα από τέτοια μέρη και δεν γύρισα το κεφάλι πίσω για μια τελευταία κλεφτή ματιά.
Το κατέβα προς Αρίστη ήταν αργό, νωχελικό. Το βράδυ η ταβερνιάρισσα μας είπε πως πριν δυό βράδια στις 01:00 μετά τα μεσάνυκτα, το θερμόμετρο του αυτοκινήτου έδειχνε 40 βαθμούς εξωτερική θερμοκρασία. Τώρα όμως μια ψύχρα την ένιωθα μέχρι στα βαθιά μου κάνοντας την ανάγκη για έναν ζεστό διπλό Ελληνικό ακόμα μεγαλύτερη. Θυμάμαι την πρώτη φορά πριν λίγα χρόνια που πέρασα δίπλα από αυτό το χωριό και δεν είναι ευχάριστη ανάμνηση. Λίγα χωριά πιο πέρα, σε ένα κασελάκι μια σταλιά, τα κόκκαλα ενός αδικοχαμένου αγαπημένου φίλου, θα παρέμεναν πλέον στο οστεοφυλάκιο της εκκλησίας της ιδιαίτερης πατρίδας του ποιος ξέρει μέχρι πότε.
Η πλατεία με τον μεγάλο πλάτανο της Αρίστης είναι πανέμορφη. Τα παραδοσιακά κτίσματα, τα πλακόστρωτα δρομάκια και η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου που χτίστηκε το 1718, σε προδιαθέτουν να φαντάζεσαι άλλες εποχές, με διαφορετικές κουλτούρες και νοοτροπίες, άλλο τρόπο ζωής. Σίγουρα ιδανικό μέρος για πρωινό καφέ και όχι μόνο … Αν και μέσα Αυγούστου, ο κόσμος που κυκλοφορεί, αναλογικά είναι ελάχιστος. Καλύτερα, όλη η πλατεία για πάρτυ μας …
Γενική αναδιοργάνωση στο χάρτη και ξεκινάμε πλέον για Καλπάκι. Πόσο μου αρέσουν οι στενοί ορεινοί δρόμοι, πόσο με ξεκουράζει να οδηγώ σε αυτά τα φιδίσια μονοπάτια τα πνιγμένα από το πράσινο. Διαδρομές που σε προκαλούν να οδηγάς προκλητικά χαλαρά και απολαυστικά. Παρατηρώ μια αρκετά μεγαλύτερη άνεση πλέον στον τρόπο που το Τζι Ες κινείται στα κλειστά επαρχιακά κομμάτια και αυτό με κάνει να είμαι πιο χαλαρός , να νιώθω λιγότερο άγχος.
Η αλήθεια είναι πως στις μέχρι τώρα διαδρομές , τη μεγαλύτερη προσοχή μου την είχα στη μηχανή που συνταξιδεύαμε. Κατά ένα περίεργο τρόπο είχα “αναλάβει” μια αόρατη εσωτερική ευθύνη για αυτή τη κοπέλα πως πρέπει να γυρίσουμε πίσω χωρίς ίχνος γρατζουνιάς και σκόνης επάνω μας.
Παιχνίδια του μυαλού, εκπαιδευμένα να κάνουν συνειρμούς αλόγιστους, αβάσιμους και να κατασκευάζουν σενάρια με παραμύθια συνήθως με δράκους που το λιγότερο που βγάζουν από το στόμα τους, είναι φλόγες. Αποδεδειγμένα το 98% των φόβων μας δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ.