Σελίδα 4 από 5 ΠρώτοΠρώτο 12345 ΤελευταίοΤελευταίο
Προβολή αποτελεσμάτων 46 έως 60 από 63

Θέμα: Πίνδος …. χορεύοντας με τις αρκούδες.

  1. #46
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Τα μάτια ανοίγουν με το πρώτο φως της αυγής. Στα 770 μέτρα αν και δεν κινδυνεύουμε από την οξεία πάθηση των ορέων, το οξυγόνο δεν έχει σχέση με αυτό δίπλα στη θάλασσα. Έχω συνεχώς την αίσθηση πως στα πνευμόνια μου γίνεται πάρτυ με οξυγονούχα ποτά και μυτιές. Δεν υπάρχει ούτε ένα πρωινό ξύπνημα με την αίσθηση της κούρασης στο ελάχιστο και πρέπει να βρω τρόπο αυτό να συνεχιστεί για τα υπόλοιπα βράδια της ζωής μου.

    Η πλατεία είναι τελείως έρημη και απόλυτα ήσυχη. Μια βόλτα μέχρι την εκκλησία κάνει το αίμα να κυκλοφορήσει ξανά και να ταΐσει τους αχόρταγους για οξυγόνο μύες σε λίγα μόλις βήματα. Σε λίγο έρχεται και ο νεωκόρος της εκκλησίας για της ετοιμασίες της πρωινής λειτουργίας. Το κιόσκι της θα ήταν ιδανικό για την βραδινή διανυκτέρευση, αλλά ήταν κλειδωμένα ακόμα και τα εξωτερικά κάγκελα . Κρίμα … Κοιτάζω το τέμπλο του Ιερού και δεν μπορώ να μην θαυμάσω την υπομονή, την τέχνη, τη λεπτομέρεια, όποιου το έφτιαξε. Είχα πολύ καιρό να ανάψω κερί τόσο πρωί. Διαπιστώνει κανείς πως το άρωμα της πρωινής ησυχίας, ακόμα και η φλόγα ενός μικρού ταπεινού κεριού, δεν έχει σχέση με της υπόλοιπης ημέρας. Θα έλεγε κανείς πως ο Θεός είναι και Αυτός πρωινός τύπος, μια άλλη έκφραση ίσως του κάθε πρωί ξεκινούν τα πάντα από την αρχή.

    Το κτύπημα της καμπάνας ουσιαστικά σηματοδοτεί και την αναχώρησή μας για την Αρίστη. Τα μαγαζιά του Βίκου περιέργως δεν είχαν ανοίξει ακόμα και ένας πρωινός καφές ήταν απαραίτητος για την διαδρομή στη συνέχεια. Γαμώτο, πάντα το ίδιο συναίσθημα κάθε φορά που φεύγω από ένα μέρος. Μια μελαγχολία, μια λησμονιά πάντα με πλάκωνε όταν άφηνα ένα μέρος που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μου έδινε πράγματα που γεμίζουν τη ζωή με νόημα. Ελάχιστες φορές έφυγα από τέτοια μέρη και δεν γύρισα το κεφάλι πίσω για μια τελευταία κλεφτή ματιά.

    Το κατέβα προς Αρίστη ήταν αργό, νωχελικό. Το βράδυ η ταβερνιάρισσα μας είπε πως πριν δυό βράδια στις 01:00 μετά τα μεσάνυκτα, το θερμόμετρο του αυτοκινήτου έδειχνε 40 βαθμούς εξωτερική θερμοκρασία. Τώρα όμως μια ψύχρα την ένιωθα μέχρι στα βαθιά μου κάνοντας την ανάγκη για έναν ζεστό διπλό Ελληνικό ακόμα μεγαλύτερη. Θυμάμαι την πρώτη φορά πριν λίγα χρόνια που πέρασα δίπλα από αυτό το χωριό και δεν είναι ευχάριστη ανάμνηση. Λίγα χωριά πιο πέρα, σε ένα κασελάκι μια σταλιά, τα κόκκαλα ενός αδικοχαμένου αγαπημένου φίλου, θα παρέμεναν πλέον στο οστεοφυλάκιο της εκκλησίας της ιδιαίτερης πατρίδας του ποιος ξέρει μέχρι πότε.

    Η πλατεία με τον μεγάλο πλάτανο της Αρίστης είναι πανέμορφη. Τα παραδοσιακά κτίσματα, τα πλακόστρωτα δρομάκια και η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου που χτίστηκε το 1718, σε προδιαθέτουν να φαντάζεσαι άλλες εποχές, με διαφορετικές κουλτούρες και νοοτροπίες, άλλο τρόπο ζωής. Σίγουρα ιδανικό μέρος για πρωινό καφέ και όχι μόνο … Αν και μέσα Αυγούστου, ο κόσμος που κυκλοφορεί, αναλογικά είναι ελάχιστος. Καλύτερα, όλη η πλατεία για πάρτυ μας …

    Γενική αναδιοργάνωση στο χάρτη και ξεκινάμε πλέον για Καλπάκι. Πόσο μου αρέσουν οι στενοί ορεινοί δρόμοι, πόσο με ξεκουράζει να οδηγώ σε αυτά τα φιδίσια μονοπάτια τα πνιγμένα από το πράσινο. Διαδρομές που σε προκαλούν να οδηγάς προκλητικά χαλαρά και απολαυστικά. Παρατηρώ μια αρκετά μεγαλύτερη άνεση πλέον στον τρόπο που το Τζι Ες κινείται στα κλειστά επαρχιακά κομμάτια και αυτό με κάνει να είμαι πιο χαλαρός , να νιώθω λιγότερο άγχος.
    Η αλήθεια είναι πως στις μέχρι τώρα διαδρομές , τη μεγαλύτερη προσοχή μου την είχα στη μηχανή που συνταξιδεύαμε. Κατά ένα περίεργο τρόπο είχα “αναλάβει” μια αόρατη εσωτερική ευθύνη για αυτή τη κοπέλα πως πρέπει να γυρίσουμε πίσω χωρίς ίχνος γρατζουνιάς και σκόνης επάνω μας.
    Παιχνίδια του μυαλού, εκπαιδευμένα να κάνουν συνειρμούς αλόγιστους, αβάσιμους και να κατασκευάζουν σενάρια με παραμύθια συνήθως με δράκους που το λιγότερο που βγάζουν από το στόμα τους, είναι φλόγες. Αποδεδειγμένα το 98% των φόβων μας δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ.
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170812_071703.jpg‎   20170812_074529 - Αντιγραφή.jpg‎   20170812_074705 - Αντιγραφή.jpg‎   20170812_074859 - Αντιγραφή.jpg‎   20170812_082236 - Αντιγραφή.jpg‎  

    20170812_083044.jpg‎   20170812_083723.jpg‎   20170812_100010.jpg‎   20170812_083644.jpg‎   20170812_084117.jpg‎  


  2. #47
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Και εκεί που με είχαν απορροφήσει τέτοιες σκέψεις και ήμουν μες την καλή και χαλαρή διάθεση χαζεύοντας το τελείωμα του χωριού Μεσοβούνι, ένας ποδηλάτης καμιά 60αριά ετών, λεπτός, με την κλασσική ποδηλατική στενή φόρμα, σε μικρή κατηφορική με στρωτές στροφές, μας περνά αέρα και τους δυό από τα αριστερά … Εντάξει … καλά .. οκ …

    Ανοίγω, πλησιάζω το Τζι Ες από τα αριστερά του και κοιτάζω την ξανθιά … Με κοιτάζει και αυτή με γουρλωμένα μάτια όλο έκπληξη … Γαμώτο ! από τις στιγμές που μια κάμερα θα μας θύμιζε για πολλά χρόνια ένα τέτοιο σκηνικό, με θεάμων κοινό παιδιά – εγγόνια – κολλητούς – μπύρες με πιτόγυρα και πίτσες … Ανοίγω ξανά και προλαβαίνω πιο κάτω τον ποδηλάτη … ήθελα να δω τη φάτσα του και σίγουρα το χαμόγελο στα χείλη του. Όντως, ήταν 55 με 60 ετών, με χαμόγελο που δίπλωνε στο σβέρκο.
    - Που πας πατρίδα ? ... λέω
    - Γιάννενα ! ….
    - Καλό δρόμο !! …
    Εννοείτε στην ευθεία πήραμε το αίμα μας πίσω και με το παραπάνω … Χα !!

    Έχουμε πλέον φύγει από τα βουνά και ακολουθούμε την επαρχιακή οδό προς Καλπάκι. Τελείως ξένος ο δρόμος με βάση τα έχουμε συνηθίσει τις τελευταίες ημέρες. Κίνηση, αυτοκίνητα, κόσμος … όλα βαρετά. Στην άκρη στο Καλπάκι όμως υπάρχει το ομώνυμο Στρατιωτικό Μουσείο Πολέμου 1940 – 41. Την προηγούμενη φορά δεν σταμάτησα οπότε τα χρωστούμενα ήταν πολλά. Και δεν το μετάνιωσα …Τα δύο λινκ που επισυνάπτω είναι πολύ κατατοπιστικά σχετικά με το τι είδα εκεί. Η παραμονή στο μουσείο άξιζε μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτό της. Όποιος περνά από εκεί και χρόνο να μην έχει, το οφείλει στον εαυτό του να σταματήσει.

    https://www.youtube.com/watch?v=pFnYfmNf8B8

    https://museumfinder.gr/item/stratio...sio-kalpakiou/

    Η βαρετή διαδρομή μέχρι τα Ιωάννινα σώζεται από αναλαμπές του μνημονικού εξαιτίας γνώριμων εικόνων, όπως η σιδερένια εναέρια πεζογέφυρα στην είσοδο στις Καρυές, που κρατούν το μυαλό απασχολημένο. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο, περίπου στις 22:00 το βράδυ, το κινέζικο παπί είχε πάθει εγκεφαλικό και έχασε με μιάς όλο το μαμά ηλεκτρικό του σύστημα. Ευτυχώς τα τοποθετημένα έξτρα εφεδρικά προβολάκια είχαν σώσει την κατάσταση για κάποια χιλιόμετρα μέχρι που πάλι εντελώς ξαφνικά συνήλθε από το ηλεκτρικό κώμα και όλα δούλευαν κανονικά. Ίσως το ότι έκανα τον Κινέζο σε αυτή τη βλάβη, λειτούργησε καταλυτικά υπέρ μου.

    Είναι να μη καλομάθει κανείς. Σε φυσιολογικές καθημερινές συνθήκες της τσιμεντοποιημένης ζωής, η διαδρομή προς τα Ιωάννινα θα ήταν πανέμορφη και καθόλου κουραστική. Από αριστερά ακολουθούμε τον ορεινό όγκο της Πίνδου, από δεξιά απλώνεται ένας καταπράσινος εύφορος κάμπος, ο δρόμος δεν έχει ενοχλητική κίνηση … κι όμως επειδή όλες οι αισθήσεις έχουν εθιστεί από δόσεις επίγειου παράδεισου επί τόσες συνεχόμενες ημέρες, αυτό το θεωρεί πλέον βαρετό. Βρας σύνελθε γιατί πας επειγόντως για αντι-αχαριστίας εμβόλιο.

    Στο Λυκόστομο αφήνουμε την “Εθνική Οδό” Κοζάνης – Ιωαννίνων και στρίβουμε προς Πέραμα με σκοπό να μη μπούμε Ιωάννινα αλλά να περάσουμε βόρεια της λίμνης με κατεύθυνση προς Μέτσοβο. Αυτό που εν έτη 2017 (αλλά ακόμα και τώρα που αυτά γράφονται) απλοί επαρχιακοί δρόμοι ονομάζονται ακόμα “Εθνικοί Οδοί”, με ξεπερνάει …
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων IMAG3827.jpg‎   IMAG3829.jpg‎   IMAG3830.jpg‎   20170812_104421.jpg‎   20170812_104601.jpg‎  

    20170812_104823.jpg‎   20170812_104857.jpg‎  

  3. #48
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Μετά την Αμφιθέα ο δρόμος ακολουθεί μια ωραία διαδρομή με θέα την ορατή πλέον λίμνη κατά το βορεινό μήκος της. Αριστερά το βουνό, δεξιά η λίμνη, ωραία στρωτή άσφαλτος με ομαλές στροφές και αρκετά ανοίγματα για στάση και χάζεμα της λίμνης και της πόλης από αυτή την πλευρά. Και όντως σε ένα από αυτά στο τελείωμά της, σταματήσαμε για την απαραίτητη φωτογραφία.
    Σε λίγη ώρα ένα ζευγάρι μεγαλύτερης από εμάς ηλικίας, ερχόμενο από της αντίθετη κατεύθυνση, σταματά με τη μηχανή τους δίπλα μας. Αυστριακοί που γύριζαν την Ελλάδα εδώ και χρόνια με τη μοτοσυκλέτα τους. Έρχονταν από Καλαμπάκα και πριν πάνε Ηγουμενίτσα να πάρουν το καράβι της επιστροφής, ήθελαν να δουν λίγο ακόμα Ελλάδα. Οι χάρτες βγήκαν (στο κινητό του) και οι πληροφορίες για τα Ζαγοροχώρια ήταν ευπρόσδεκτες. Τους έδειξα μερικές φώτο από το αρχείο μου και νομίζω πως τις εκτίμησαν δεόντως. Δεν θυμάμαι τι μηχανή είχαν ούτε βγάλαμε μια φωτο έτσι για μια ακόμη αποτυπωμένη ανάμνηση, θυμάμαι όμως πως κουβαλούσαν μαζί τους ελάχιστα μπαγκάζια. Μάλλον είχαν περισσότερο στο μυαλό τους να περάσουν καλά, παρά άλλα πράγματα … Απλά μου θύμισαν διάφορους δεξιά και αριστερά που σε μονοήμερες ή βαριά 2ήμερες εκδρομές, κυκλοφορούν με τριβάλιτσα συν τανγκ μπάγκ, άντε και με καμιά συνεπιβάτη στην πίσω σέλα. Να υποθέσω πως ίσως η ματαιοδοξία μας κάποιες φορές δεν χωρά στη εσωτερική μας αποθήκη.

    Ο ήλιος έχει ανέβει σε γωνία που οι αχτίδες του χτυπούν πλέον αλύπητα. Έχουμε απομακρυνθεί αρκετά από περιοχές με υψόμετρο και δάσος και κινούμαστε στον άξονα παράλληλα με την Εγνατία Οδό. Η λάθος επιλογή των χειμερινών τζάκετ είναι σήμερα περισσότερο εμφανείς από οποιαδήποτε άλλη ημέρα του ταξιδιού. Ίσως να φταίει πως όσο απομακρύνομαι από τα δάση και πλαγιές της Πίνδου όλα μου φταίνε. Γαμώ τις λακούβες, τον ήλιο, τη ζέστη, τους παπάρες της ασφάλτου που νιώθουν αποκλειστικοί χρήστες της, την απουσία πηγών με φρέσκο παγωμένο νερό ... όλα μου φταίνε … Κλασσικό δείγμα αχάριστου ανθρώπου.
    Σταματάω στη μοναδική για ώρα ελάχιστη σκιά στην άκρη του δρόμου. Νιώθω τσούξιμο στην πλάτη σαν να καίγομαι. Η συνοδοιπόρος βγάζει το πρόχειρο αλλά σωτήριο φαρμακείο και η αντιφλεγμονώδη κρέμα σε λίγα λεπτά με ανακουφίζει. Ζέστη + Χειμωνιάτικο όχι διάτρητο Μπουφάν + έλλειψη σκιάς + συνεχόμενη οδήγηση + ηλικία που νομίζεις πως είσαι τζόβενο = πάρε ένα δέρμα να σου θυμίζει πως δεν του φταίει σε τίποτα που εσύ είσαι κόπανος Βρας …
    Από ψηλά αραιά και πού φαίνεται η Εγνατία. Μια την περνάμε από γέφυρα από πάνω της, μια βρίσκεται στα έγκατα σε βαθύ τούνελ κάτω από τις ρόδες μας, μια την κρύβουν λόφοι με χαμηλή πάντα βλάστηση. Η παλιά Εθνική Τρικάλων – Ιωαννίνων είναι σχεδόν παντελώς έρημη. Μόνο αραιά και που ντόπιοι, κυρίως με αγροτικά αυτοκίνητα, κινούνται νωχελικά και τελείως ανέμελα που ίσως αυτό να είναι μερικές φορές επικίνδυνο για τις μηχανές.

    Ο στόχος για απόψε είναι η Ελάτη Τρικάλων, επίσκεψη σε φίλο της συνοδοιπόρου, έτσι ώστε μιας και αύριο είναι η ημέρα της επιστροφής, να είμαστε πιο κοντά σε κεντρικούς οδικούς άξονες που οδηγούν στο “μεγάλο μαντρί”. Ακολουθούμε συνεχώς την παλαιά Εθνική Τρικάλων – Ιωαννίνων και κάθε λίγο και λιγάκι όλο και κάποια πινακίδα θα μου ρίξει τη διάθεση, παραδείγματος χάρη αυτή μπροστά μου που με πληροφορεί πως στην διασταύρωση αριστερά μετά από 51 χιλιόμετρα, βρίσκεται η Βοβούσα … αλλά εγώ πάω ευθεία …
    Μετά την Ανάληψη αποφασίζουμε να χρησιμοποιήσουμε την Εγνατία μέχρι και την έξοδο της Παναγιάς ώστε, αφενός να μην ακολουθούμε μια σχετικά άχαρη (πάντοτε με γνώμονα που ήμασταν πριν λίγες ώρες και ημέρες συνολικά) διαδρομή και αφετέρου να κερδίσουμε πολύτιμη ώρα ώστε να έχουμε περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μας για να δούμε την Ελάτη.

    Έστω αυτή η λίγη παραμονή στην Εγνατία έδωσε μια γεύση της εικονικής πραγματικότητας του να νιώθεις πως ταξιδεύεις. Ευτυχώς κράτησε ελάχιστα. Μετά την Παναγιά αφήνουμε τον δρόμο να μας οδηγεί χωρίς άγχος για το εάν ακολουθούμε σωστή πορεία. Ήδη έχω προσαρμοστεί στην ιδέα πως από εδώ και πέρα τα τοπία, οι δρόμοι, τα υψόμετρα, η θέα, θα είναι διαφορετικά. Το συγκεκριμένο κομμάτι που κινούμαστε το έχω ξανακάνει άλλες δυό φορές, ερχόμενος από την αντίθετη όμως κατεύθυνση και τις δύο φορές Άνοιξη.
    Οι δρόμοι είναι όπως και οι άνθρωποι, αν τους δεις από διαφορετική πλευρά π.χ. την αντίθετη, βλέπεις κάτι διαφορετικό από ότι ήξερες. Πόσο μάλλον όταν τον ίδιο άνθρωπο τον βλέπεις στην Άνοιξή του ή στον Χειμώνα του. Και δεν εννοώ την ηλικιακή του Άνοιξη, αλλά την εποχή που κυριαρχεί στην ψυχή του. Υπάρχουν πολλοί που μέσα στον “χειμώνα” τους έχουν κάποιες Αλκυονίδες μέρες ή στιγμές, συνειδητά ή τελείως ασυνείδητα ... ή και ακριβώς το αντίθετο, λίγα χιόνια μέσα στο “καλοκαίρι” τους. Αυτά θα ανακαλυφθούν όταν τους “κοιτάξεις” από την “αντίθετη κατεύθυνση”.
    Τελικά, όλα είναι δρόμος που επιλέγουμε, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα … είτε μας αρέσει ή όχι, είτε μας βολεύει ή όχι, είτε το πιστεύουμε ή όχι, είναι καθαρή επιλογή … ίσως και προεπιλογή πριν την ενσάρκωσής μας για κάποιους “προχωρημένους”.
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170812_112956.jpg‎   20170812_113018.jpg‎   20170812_113034.jpg‎  

  4. #49
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Έξω από την Τρυγόνα ένα γνώριμο μνημείο από τα προηγούμενα ταξίδια, στο δεξί πλάτωμα του δρόμου, με κάνει να σταματήσω. Ένα όχι τόσο ευχάριστο μνημείο καθώς θυμίζει τη δολοφονία δύο αστυνομικών κατά τη διάρκεια μεταγωγής από τις φυλακές Βόλου στις φυλακές Ιωαννίνων τριών ατόμων, ο ένας εκ των οποίων ήταν (όπως και αποδείχτηκε) πολύ επικίνδυνος. Ο δολοφόνος βρέθηκε λίγες ημέρες αργότερα όχι μακρυά από εκεί με μια τρύπα στο κεφάλι καθώς σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση των αρχών, “αυτοκτόνησε” … Την θυμάμαι αυτή την ιστορία σαν εχθές. Ένα μνημείο που θυμίζει επίσης την ανεπάρκεια και προχειρότητα που είναι στημένο αυτό το κράτος. Όλα “διορθώνονται” … αφού πρώτα γίνει το κακό.

    Έχουμε περάσει το Ορθοβούνι και εδώ και ώρα βρισκόμαστε συνεχώς σε ομαλή κατηφόρα. Είναι φορές που στο βάθος μακρυά διακρίνονται όγκοι που θα μπορούσαν να είναι τα Μετέωρα. Δεξιά μας ακολουθούμε ποτάμι με ελάχιστο προς το παρόν νερό που κάποια στιγμή ενώ φτάνουμε πλέον στα πεδινά υψόμετρα, το ποτάμι ενώνεται με τον Ιών ποταμό και οι δυό μαζί σχηματίζουν τον Πηνειό.
    Σε αυτό το σημείο μια απροσεξία άλλαξε τα δεδομένα της διαδρομής που θα ακολουθούσαμε. Είχαμε σκοπό να προσεγγίσουμε την Ελάτη από όσο δυνατόν περισσότερο ορεινό δίκτυο. Απορροφημένος στις σκέψεις μου περνώ την έξοδο για Μεγάλη Κερασιά και συνεχίζουμε προς Καλαμπάκα. Βλέπω τον ορεινό όγκο δεξιά μου που φυσιολογικά θα πρέπει από κάποια στιγμή και έπειτα να τον έχουμε αριστερά μας με βάση τα όσα θυμάμαι από το χάρτη, αλλά το μόνο που δεν θέλω αυτή την ώρα είναι να ξανασταματήσω. Τελικά από τις πινακίδες καταλαβαίνω πως η απροσεξία έγινε κάποια χιλιόμετρα πιο πάνω αλλά βρισκόμαστε σε μια καταπράσινη από πλατάνια διαδρομή και αυτό δεν το αλλάζω εύκολα.

    Σταματάμε σε βενζινάδικο για ανεφοδιασμό και τα προβλεπόμενα αναψυκτικά και συμφωνούμε πως θα κάνουμε τον γύρο από Καλαμπάκα. Η ώρα έχει ήδη προχωρήσει μέσα στο απόγευμα, η ζέστη όμως επιμένει να σφυροκοπά αλύπητα. Τη κακή διάθεση από το ζεστό βασανιστικό σκηνικό έρχεται αναπάντεχα να ανεβάσει μετά από αριστερή στροφή, η θέα των βράχων των Μετεώρων που εμφανίστηκαν ξαφνικά μπροστά μας. Η αλήθεια είναι πως όσες φορές και εάν είδα αυτό το ανάγλυφο από βράχους, ένα δέος το ένιωσα. Συνεχίζω όμως να νιώθω κάπως περίεργα και άβολα από την πολύ πεδιάδα … πως να αντέξει η ματιά τέτοιο ίσιο ?

    Δεν σταματάμε και περνάμε μονομιάς την Καλαμπάκα. Ένα ακόμη μέρος με βαθιές χαρακιές στη μνήμη. Κάποιες από αυτές πράγματι γλυκές και με μια ταραχή ευπρόσδεκτη. Λίγο πιο έξω αριστερά μας, αφήνουμε το φιλόξενο και ομώνυμο κάμπινγκ που πέρυσι τέτοια εποχή είχα περάσει μια βραδιά. Η ευθεία προς Τρίκαλα είναι πράγματι α π ί σ τ ε υ τ α βαρετή … πάντα ήταν και πιστεύω θα είναι. Όπως βαρετός είναι και ο περιφερειακός Τρικάλων. Αναρωτιέμαι τι γυρεύει ένα εντούρο πίστας σε περιφερειακούς μεγάλων πόλεων της επαρχίας … και εκεί που αναρωτιόμουν, ένα “τσακ” στη ζελατίνα του κράνους με επανέφερε στην πραγματικότητα. Πάει το δεξί της κλιπάκι, μας άφησε χρόνους … Δεν πειράζει θα ζήσουμε και χωρίς αυτό για μιάμιση ημέρα ακόμα.

    Πλησιάζοντας Πύλη Τρικάλων, μπροστά μας επιβλητικά απλώνεται ο Κόζιακας με τις οροσειρές του. Μοιάζει σαν φυσικό φράγμα, σαν όριο, σαν σύνορο. Κινείσαι σε απόλυτη πεδιάδα και μπροστά σου ορθώνεται ένας ορεινός φράχτης λες και μια αόρατη δύναμη θέλει να σε κρατήσει εκεί μέσα. Στην φύση όμως για κάθε δράση υπάρχει και μια αντίδραση. Προφανώς υπάρχουν αόρατες δυνάμεις που κρατούν ανθρώπους στα πεδινά, υπάρχουν και αντίστοιχες που έλκουν τους ανθρώπους στα ψηλά βουνά. Εδώ και καμιά πενηνταριά χρόνια, έχω την πεποίθηση πως είμαι συμβατός με τις αντίστοιχες των βουνών.

    Σκεπτόμενος με όση περισσότερη αντικειμενικότητα διαθέτω, θεωρώ πως οι κάτοικοι σε τούτα τα μέρη είναι πράγματι ευλογημένοι. Ζουν σε μια περιοχή που προσφέρει από τη φύση της ένα σωρό ανέσεις και πλεονεκτήματα. Βρίσκεται ανάμεσα και πολύ κοντά σε καταπληκτικές περιοχές. Κόζιακας - Τζουμέρκα – Πίνδος από την μια πλευρά, Πήλιο – Όσσα – Όλυμπος από την άλλη … Θεϊκά βουνά, απίστευτοι προορισμοί … Τρίκαλα – Καρδίτσα – Καλαμπάκα πόλεις η μια δίπλα στην άλλη και που οι κάθε μια έχει κάτι ξεχωριστό να δώσει … Η λίμνη Πλαστήρα και όλη η γύρω φυσική ομορφιά της, δυό τσιγάρα δρόμος.
    Όπως και να το δεις, ένας παράδεισος είναι δίπλα σου σε αντίθεση με το μεγάλο τσιμεντένιο μαντρί που όποιος θέλει να ξεφύγει για λίγο, να μπει σε υπέροχη φύση, να κάνει πράγματα που τον συνδέουν με ότι περιέγραψα, πρέπει να διανύσει από 150 χιλιόμετρα απόσταση και πάνω για αρχίσει να προσεγγίζει μέρη σαν και αυτά συν άλλα 150 χλμ για να επιστρέψει.
    Αλλά αυτά είναι επιλογές ζωής. Ξέρω πως οι περισσότεροι που τόλμησαν να τα βροντήξουν και να αφήσουν ψευδαισθήσεις περί ασφαλούς αστικής ζωής, δεν βγήκαν χαμένοι.
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170812_155949.jpg‎  

  5. #50
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Φτάνοντας στο πέτρινο γεφύρι της Πύλης η ματιά γεμίζει όμορφες εικόνες. Το γεφύρι ενώνει τις δύο πλευρές των βουνών Ίταμος και Κόζιακας από το 1514 και μέχρι το 1936 (!!!) και ήταν το μοναδικό πέρασμα από τη Θεσσαλία στην Ήπειρο για αιώνες. Αυτή η σκέψη και μόνο σε σχέση με το πώς έχει διαμορφωθεί η περιοχή αλλά και ολόκληρη η “χώρα” σε μόλις 83 χρόνια φέρνει ανατριχίλα. Αναρωτιέμαι εάν πράγματι λειτουργούσε αυτός ο χώρος σαν οργανωμένο κράτος σε ότι αφορά βασικές κοινωνικές δομές, με ελάχιστα λιγότερες ρεμούλες, με ένα κλικ πιο πάνω εντιμότητας και ανθρωπιάς, με μια δόση παραπάνω συμπόνιας – αλληλεγγύης – ενδιαφέροντος και κατανόησης … αλήθεια πως θα ήταν η πατρίδα μας διαμορφωμένη σήμερα ?? Αν θεωρηθεί πως η Αρχή του Pareto έχει εφαρμογή σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων, ας φανταστούμε τι τεράστιες αλλαγές μπορούν να επιτευχθούν με ελάχιστη περισσότερη προσπάθεια, προς το καλύτερο εννοείται.

    Φωτογραφία δίπλα στο γεφύρι και με εντούρο λοιπόν. Αναρωτιέμαι αν μου δοθεί ίδια ευκαιρία, με τι όχημα θα είναι η επόμενη. Ελπίζω όχι με κανένα σκαπτικό μηχάνημα που σέρνει καρότσα.

    Τα 15 χιλιόμετρα από την Πύλη μέχρι και την Ελάτη αποτελεί πλέον κλασσική όμορφη διαδρομή. Πολύ πράσινο, ωραία χάραξη, ωραία θέα … Από τα έλατα καταλαβαίνει κανείς πως το υψόμετρο είναι πάνω από 800 μέτρα, ίσως από εκεί να προέρχεται και το όνομα του χωριού καθώς μέχρι το 1955 ονομαζόταν Τύρνα. Φυσικά για να μην ξεχνιόμαστε, το παλιό χωριό είχε γίνει ΚΑΙ αυτό παρανάλωμα πυρός από τα ανθρωπόμορφα όντα που θεώρησαν ή τους έκαναν να πιστέψουν πως είχαν την απόλυτη εξουσία στη ζωή και στο θάνατο οποιουδήποτε δεν ήταν σαν και "αυτούς" ...
    Το βράδυ στο χωριό, κυκλοφορούσε ο περισσότερος κόσμος από όλα τα μέρη που είδαμε μέχρι τώρα. Παρόλα αυτά δυό τρία μαγαζιά στο κέντρο του ήταν κλειστά και εγκαταλειμμένα. Χμμμ … πάνε οι ημέρες που ο άλλος έκανε για επίδειξη σαΐτες με πεντοχίλιαρα και κατά πάσα πιθανότητα αυτές οι εποχές δεν θα επαναληφθούν ίσως για πολλές δεκαετίες στο μέλλον.

    Το πρωί με βαριά καρδιά θα έλεγα, τα πράγματα φορτώθηκαν και ξεκίνησε το ταξίδι επιστροφής. Από Μουζάκι ακολουθούμε πινακίδες προς Καρδίτσα ρολάροντας σε ένα τελείως πεδινό βαρετό δρόμο. Με ταχύτητες 90 – 100 χιλιομέτρων κατά περίπτωση, οι αποστάσεις μαζεύονται σχετικά γρήγορα και το 250άρι δεν ζορίζεται καθόλου. Αν είχε μεγάλη αυτονομία θα μπορούσε ασταμάτητα μέχρι το βράδυ να δουλεύει σε αυτούς τους ρυθμούς χωρίς ίχνους κόπωσης ή άγχους να βγάλει οποιαδήποτε ζημιά.
    Μια καλή ιδέα ήταν να πάμε Λαμία μέσω Κέδρου – Λουτρών Σμοκόβου – Ρεντίνας – Μακρακώμης αλλά η ώρα που φύγαμε αργά το πρωί συν τα πάνω από 400 χλμ μέχρι την έδρα μας, μας απέτρεψε. Ο κύβος ερρίφθει, θα πάμε από κεντρικές αρτηρίες … με τίμημα τη βαρεμάρα, την έλλειψη εικόνων και όλων όσων έχουμε συνηθίσει τόσες ημέρες τώρα.
    Στην αρχή του ανέβα του Δομοκού έγινε η πρώτη στάση για ξεκούραση. Αχχ …. αυτός ο Δομοκός …. Κάποιοι καταλαβαίνουν προς τι ο αναστεναγμός … Όρεξη να έχεις και χρόνο να τον ανεβοκατεβαίνεις … Και λάστιχα …

    Από Ελάτη μέχρι το γνωστό σταθμό ανεφοδιασμού καυσίμων και χρηματοκοπείο στο 90 χιλιόμετρο της Εθνικής Οδού, μαζί με τις στάσεις για καύσιμα – φαγητό – νερό – σκιά μας πήρε ακριβώς 6 ώρες. Κάνοντας συνειρμικά υπολογισμούς τι χρόνους θα ήθελα με άλλη μηχανή με πολύ περισσότερα κυβικά, δεν νομίζω πως κινούμενος με σχετικά φυσιολογικές ταχύτητες και θεωρητικά υψηλότερες, θα έκανα λιγότερο από μία ώρα. Έτσι γιατί οι αυταπάτες και οι πλάνες έχουν μπει για τα καλά βαθιά στο πετσί μας και κατά συνέπεια και στις τσέπες μας.

    Έχουμε αφήσει τις μηχανές ακριβώς μπροστά στο τραπεζάκι μας για να τις ελέγχουμε. Εδώ δεν είναι Κάλια Βάλντα που κυκλοφορούν ακίνδυνες αρκούδες, πρέπει να προσέχουμε τα πράγματά μας. Πλησιάζει ένας τύπος βλέπει το WRF φορτωμένο με αυτό τον τρόπο και με ρωτά όλο έκπληξη :
    - Ρε φίλε με το WR450 ταξίδι ??? ...
    - Εεε ... το 250 είναι ... του λέω ...
    Με κοιτά με βλέμμα απροσδιόριστων συναισθημάτων ... και απλά φεύγει .... Δεν θα καταλάβω ποτέ τους ανθρώπους, ίσως και να μη θέλω να τρομάξω τόσο.
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170812_181005.jpg‎   20170812_181025.jpg‎   20170812_181109.jpg‎   20170812_181119.jpg‎   20170812_181242.jpg‎  

    20170812_180946.jpg‎   IMG_20160820_182235.jpg‎   20170812_235550.jpg‎   20170813_180931.jpg‎  
    Τελευταία τροποποίηση από Vrasidas; 14/04/2019 στις 21:28.

  6. #51
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Σκέφτομαι πως την τελευταία ημέρα διανύθηκαν 400 περίπου χιλιόμετρα και ουσιαστικά δεν έχω τίποτα να γράψω ή που να αξίζει να θυμηθώ. Νιώθω πως θα ήταν προσβολή στις μνήμες των προηγούμενων ημερών, σαν να έβαζες ιό σε σκληρό δίσκο με αποθηκευμένες πληροφορίες.

    Η τελευταία γεύση που μου έμεινε φτάνοντας σχεδόν έξω από το σπίτι, ήταν η αίσθηση πως ζούμε σε μια απίστευτα μικρή χώρα και παράλληλα τόσο άγνωστη … Από την άλλη όμως ίσως και καλύτερα, δεν έχεις τον κάθε τύπο με ανεμοστρόβιλο στο μυαλό να χαλά την αισθητική του τοπίου.

    Κάτι που μου συμβαίνει σχεδόν πάντα τελείως ασυνείδητα και ασυναίσθητα πλησιάζοντας σπίτι από ταξίδι, είναι πως το μυαλό μου έχει ήδη επεξεργαστεί το επόμενο φευγιό, με ποια μηχανή, με τι προορισμό και σκοπό. Υπάρχουν κάποια γεφύρια που κατά κάποιο τρόπο στοίχειωσαν τον τρόπο που βλέπω κάποιους προορισμούς. Γεφύρια που συνδέουν ανθρώπινες ψυχές από διαφορετικούς κόσμους, γεφύρια που αντιστέκονται στην παρακμή και την αποξένωση, γεφύρια που ο άνθρωπος κατασκεύασε για ακριβώς αυτόν το λόγο, τη σύνδεση, την ορατή αλλά και την άθελά του από εσωτερική ανάγκη, αόρατη. Ίσως η δεύτερη να είναι η σημαντικότερη …

    Στήνοντας τη μηχανή στο γκαράζ τα άφησα όλα έτσι όπως ήταν και ανέβηκα επάνω. Σκεφτόμουν πως το πρωί που θα ξεφορτώνω τα πράγματα, πόσο χαζά θα αισθάνομαι που κουβάλησα τόσες ημέρες μια σκηνή που για ακόμη ένα ταξίδι δεν ανοίχτηκε καν. Τι τα θες όμως, ίσως κάποια στιγμή όταν βρεθεί η κατάλληλη αφορμή, να γράψω κάνα δυό κουβέντες παραπάνω που αφορούν αυτό το καταπληκτικό ταξίδι, κουβέντες σε εκκρεμότητα μπας και έτσι αδειάσουν κάπως οι αποθήκες με τα συναισθήματα που βαραίνουν την ψυχή ... Ίσως βοηθήσουν και οι σημειώσεις μου, αν τις βρω. Ίσως βοηθήσουν και άλλα ... αλλά ποιός τολμά να μπει στα "σκοτεινά" του μυαλού ...

    Ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα του ταξιδιού ήταν να μην υποτιμάμε τους ανθρώπους λόγω φύλου, σωματικής ρώμης και διάπλασης, δεξιοτήτων και εμπειριών μέχρι εκείνη τη στιγμή, να είμαστε προσεκτικοί στο πως θα κρίνουμε βασιζόμενοι στην πρώτη ματιά, στα πρώτα λόγια … Η ξανθιά συνοδοιπόρος ήταν ένα τεράστιο μάθημα, μια ιστορία από αυτές που οι άνθρωποι πρέπει να έχουν ως παράδειγμα για μίμηση και στάση ζωής στα δύσκολα, εάν τελικά υπάρχουν “δύσκολα” και δεν είναι νοοτροπία βυθισμένη σε σκοταδισμό του μυαλού … Να είσαι πάντα καλά και μαχητής αγαπημένη μου φίλη και “δασκάλα”.

    Ακόμα μια περιπλάνηση τελείωσε. Ίσως και αυτό όμως να είναι ακόμα μιά ψευδαίσθηση του τι σημαίνει πως κάτι τελείωσε ... ίσως είναι μια αρχή που ως συνήθως, ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει.

    Καλοπροαίρετοι άνθρωποι να είστε πάντα καλά, με έντονες στιγμές που γεμίζουν τη ζωή σας, με πολλά και καλά “χιλιόμετρα” όπως και εάν τα εννοεί ο καθένας, με γέφυρες στο διάβα που θα ενώσουν τα μέχρι τώρα σε προσμονή ανέγγιχτα, ίσως και χορεύοντας με τις αρκούδες, ακόμα και κάτω από τη βροχή …
    Τελευταία τροποποίηση από Vrasidas; 15/04/2019 στις 12:12.

  7. #52
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    11/12/2013
    Μηνύματα
    923
    Υπέροχος,ευχαριστώ που με πήρες μαζί σου σε αγαπημένα μέρη !

  8. #53
    Παλαιό μέλος Το avatar του/της slzr
    Εγγραφή
    10/03/2012
    Μηνύματα
    1.056
    Για άλλη μαι φορά εξαιρετικός ! Με το καλό η επόμενη εξόρμηση

  9. #54
    Οδοιπορικο λογοτεχνιας κ βουνισια περασματα στα βάθη της ανθρωπινη σκεψης ηταν...για σενα...και για εμας ομως!
    ''Εμείς τις βόλτες τις κάνουμε ταξίδια..!!

  10. #55
    όταν η ρόδα γυρίζει Το avatar του/της sas
    Εγγραφή
    07/08/2003
    Μηνύματα
    1.013
    Να 'σαι καλά να βολτάρεις και να μας ταξιδεύεις όλους

  11. #56
    Παλαιό μέλος Το avatar του/της Kickstart
    Εγγραφή
    25/09/2018
    Μηνύματα
    852
    το διάβασα με μεγάλη ευχαρίστηση.

    πάντα όρθιοι και να στε καλά να μας ταξιδεύετε..

    δεν σου κρύβω ότι μου μπαίνουν ιδέες να περάσω στην καβάσω μου (klx450r) ένα μεγάλο τανκ και να ακολουθήσω παρόμοιο οδοιπορικό.

  12. #57
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Παράθεση Δημοσιεύθηκε αρχικά από Kickstart Προβολή μηνύματος
    το διάβασα με μεγάλη ευχαρίστηση.

    πάντα όρθιοι και να στε καλά να μας ταξιδεύετε..

    δεν σου κρύβω ότι μου μπαίνουν ιδέες να περάσω στην καβάσω μου (klx450r) ένα μεγάλο τανκ και να ακολουθήσω παρόμοιο οδοιπορικό.

    Νομίζω με περισσότερο χώμα θα είναι πιο ενδιαφέρον.

  13. #58
    Ωραίο λογοτεχνικό ταξιδιωτικό.
    Ξύπνησε θύμισες παλιές.
    Νοσταλγία, και μια παλιά υπόσχεση επαναληψης.
    Ω ρε φωτιά που άναψες

  14. #59
    hercooligan Το avatar του/της doctoras
    Moderator
    Εγγραφή
    10/10/2007
    Μηνύματα
    4.423
    Είσαι ωραίος Βρασίδα!!πολύ όμορφο εκδρομικό!
    you rise you fall you're down then you rise again

  15. #60
    Πολύ καλό! Μπράβο φίλε!

Σελίδα 4 από 5 ΠρώτοΠρώτο 12345 ΤελευταίοΤελευταίο

Παρόμοια θέματα

  1. Απαντήσεις: 46
    Τελευταίο μήνυμα: 25/09/2014, 17:57
  2. Απαντήσεις: 30
    Τελευταίο μήνυμα: 14/11/2006, 17:38
  3. Σχετικα Με Τις Πιστωτικες
    από Tonyxgr στο forum Off topic
    Απαντήσεις: 7
    Τελευταίο μήνυμα: 10/10/2005, 11:56
  4. αϊ σιχτιρ με τις γκετες
    από el_hymador στο forum Στραβά κι ανάποδα
    Απαντήσεις: 9
    Τελευταίο μήνυμα: 28/09/2005, 17:22
  5. Σχετικα με τις φωτοκλησεις!
    από niko13g στο forum Off topic
    Απαντήσεις: 5
    Τελευταίο μήνυμα: 10/11/2003, 11:17

Κανόνες δημοσιεύσεων

  • Δεν μπορείτε να ανοίξετε νέο θέμα
  • Δεν μπορείτε να απαντήσετε
  • Δεν μπορείτε να επισυνάψετε αρχεία
  • Δεν μπορείτε να επεξεργαστείτε τα μηνύματά σας
  •  
  • Ο κώδικας ΒΒ είναι ΟΝ
  • Τα smilies είναι ΟΝ
  • Ο κώδικας [IMG] είναι OFF
  • Ο κώδικας [VIDEO] είναι ΟΝ
  • Ο κώδικας HTML είναι OFF