Το φαγητό ήταν όντως καλό. Τα κρέατα σίγουρα ντόπια όπως και τα υπόλοιπα συνοδευτικά. Το κρασί βοήθησε να πέσουν οι παλμοί από την ένταση της ημέρας και πολύ πιο ευχάριστο από τα ζάναξ που πολύς κόσμος προτιμά. Το τραπέζι στη δεντρόφυτη άκρη του κήπου έμοιαζε με όαση ξεκούρασης και χαλάρωσης. Η ζέστη της ημέρας είχε αντικατασταθεί με μια απίστευτα αναζωογονητική δροσιά και χωρίς να το καταλάβουμε είχαμε μείνει σχεδόν τελευταίοι.
Μια οι χάρτες με την πιθανή αυριανή διαδρομή, μια η συζήτηση με την ανασκόπηση της ημέρας, μια τα θέματα που μπήκαν μεταξύ βούτας στο λάδι της χωριάτικης και τσουγκρίσματος ποτηριών, η ώρα μπήκε βαθιά στους δείκτες του ρολογιού. Ρωτήσαμε εάν υπάρχει πρόβλημα να κοιμηθούμε απέναντι στην αυλή της εκκλησίας. Όχι μόνο δεν υπήρχε θέμα, αλλά μας είπαν πως θα αφήσουν και την πόρτα της τουαλέτας ξεκλείδωτη ώστε να μην έχουμε πρόβλημα το βράδυ ή το πρωί που θα ξυπνήσουμε να έχουμε ένα μέρος να πλυθούμε. Μπορούσαμε να τη χρησιμοποιήσουμε σαν το σπίτι μας … Έτσι για να ξέρετε οι κρυόκωλοι τι σημαίνει αγνή ανθρώπινη φιλοξενία, χωρίς στο κάτω κάτω της γραφής να κοστίζει τίποτα το ιδιαίτερο.
Τα σλίπινγκ μπαγκς στρώθηκαν πάνω στο κουρεμένο χόρτο δίπλα στην περίφραξη της αυλής με το γραφικό εκκλησάκι του Αγ. Αθανασίου. Η χθεσινή βραδιά κάτω από προστατευμένο ουρανό, δίπλα σε βρύσες σε νερό που ακουγόταν σαν μελωδία, απόψε τελείως χύμα σε μια αυλή εκκλησίας κάτω από τον ουρανό. Ήθελα να ήξερα τη σκηνή γιατί την κουβαλώ …
Αν και πολύ κοντά σε κατοικημένη περιοχή η ησυχία ήταν απόκοσμη. Σε λίγο, θα είναι σίγουρα απόκοσμο για τα αυτιά των διάφορων περίεργων ζώων της νύχτας και το ροχαλητό μου. Το ξανθό κομάντο ήταν ήδη σε κατάσταση βαθιού κώματος, οπότε δεν νομίζω να πάρει χαμπάρι τι θα συμβεί εξαιτίας του ρινικού μου διαφράγματος …
Τι να πρωτοσκεφτεί κανείς αναλογιζόμενος που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή και με τι συνθήκες. Τόσα πολλά σε δύο μόλις ημέρες ... Σκέφτομαι πως με το παπί θα είχα ακολουθήσει τελείως διαφορετικό δρόμο για να φτάσω εδώ, σκέφτομαι πόσα θα είχα χάσει σε εικόνες – συναισθήματα - μυρωδιές, σκέφτομαι πως είμαι ένα σκασμό χιλιόμετρα μακρυά από το σπίτι μου με ένα “τελείως ακατάλληλο” μηχανάκι για ταξίδι, κι όμως έχω φτάσει μέχρι εδώ χωρίς την παραμικρή περίεργη αίσθηση ή δυσανασχέτηση τόσο από τη δική μου όσο και από την πλευρά της μηχανής. Σκέφτομαι πως οι χαρτογιακάδες πίσω από γραφεία που αποφασίζουν πως και με τι θα ταξιδεύουμε, μας δουλεύουν κανονικά … και το χειρότερο, εμείς τους ακούμε.
Τα μάτια μου δεν πρόλαβαν να δουν πολλά από τη μαγεία του νυχτερινού ουρανού από πάνω μας. Η κούραση της γεμάτης ημέρας νίκησε κατά κράτος … Σοβαρό κράτος όμως, όχι σαν το δικό μας.