Σελίδα 2 από 5 ΠρώτοΠρώτο 12345 ΤελευταίοΤελευταίο
Προβολή αποτελεσμάτων 16 έως 30 από 63

Θέμα: Πίνδος …. χορεύοντας με τις αρκούδες.

  1. #16
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Το φαγητό ήταν όντως καλό. Τα κρέατα σίγουρα ντόπια όπως και τα υπόλοιπα συνοδευτικά. Το κρασί βοήθησε να πέσουν οι παλμοί από την ένταση της ημέρας και πολύ πιο ευχάριστο από τα ζάναξ που πολύς κόσμος προτιμά. Το τραπέζι στη δεντρόφυτη άκρη του κήπου έμοιαζε με όαση ξεκούρασης και χαλάρωσης. Η ζέστη της ημέρας είχε αντικατασταθεί με μια απίστευτα αναζωογονητική δροσιά και χωρίς να το καταλάβουμε είχαμε μείνει σχεδόν τελευταίοι.

    Μια οι χάρτες με την πιθανή αυριανή διαδρομή, μια η συζήτηση με την ανασκόπηση της ημέρας, μια τα θέματα που μπήκαν μεταξύ βούτας στο λάδι της χωριάτικης και τσουγκρίσματος ποτηριών, η ώρα μπήκε βαθιά στους δείκτες του ρολογιού. Ρωτήσαμε εάν υπάρχει πρόβλημα να κοιμηθούμε απέναντι στην αυλή της εκκλησίας. Όχι μόνο δεν υπήρχε θέμα, αλλά μας είπαν πως θα αφήσουν και την πόρτα της τουαλέτας ξεκλείδωτη ώστε να μην έχουμε πρόβλημα το βράδυ ή το πρωί που θα ξυπνήσουμε να έχουμε ένα μέρος να πλυθούμε. Μπορούσαμε να τη χρησιμοποιήσουμε σαν το σπίτι μας … Έτσι για να ξέρετε οι κρυόκωλοι τι σημαίνει αγνή ανθρώπινη φιλοξενία, χωρίς στο κάτω κάτω της γραφής να κοστίζει τίποτα το ιδιαίτερο.

    Τα σλίπινγκ μπαγκς στρώθηκαν πάνω στο κουρεμένο χόρτο δίπλα στην περίφραξη της αυλής με το γραφικό εκκλησάκι του Αγ. Αθανασίου. Η χθεσινή βραδιά κάτω από προστατευμένο ουρανό, δίπλα σε βρύσες σε νερό που ακουγόταν σαν μελωδία, απόψε τελείως χύμα σε μια αυλή εκκλησίας κάτω από τον ουρανό. Ήθελα να ήξερα τη σκηνή γιατί την κουβαλώ …

    Αν και πολύ κοντά σε κατοικημένη περιοχή η ησυχία ήταν απόκοσμη. Σε λίγο, θα είναι σίγουρα απόκοσμο για τα αυτιά των διάφορων περίεργων ζώων της νύχτας και το ροχαλητό μου. Το ξανθό κομάντο ήταν ήδη σε κατάσταση βαθιού κώματος, οπότε δεν νομίζω να πάρει χαμπάρι τι θα συμβεί εξαιτίας του ρινικού μου διαφράγματος …

    Τι να πρωτοσκεφτεί κανείς αναλογιζόμενος που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή και με τι συνθήκες. Τόσα πολλά σε δύο μόλις ημέρες ... Σκέφτομαι πως με το παπί θα είχα ακολουθήσει τελείως διαφορετικό δρόμο για να φτάσω εδώ, σκέφτομαι πόσα θα είχα χάσει σε εικόνες – συναισθήματα - μυρωδιές, σκέφτομαι πως είμαι ένα σκασμό χιλιόμετρα μακρυά από το σπίτι μου με ένα “τελείως ακατάλληλο” μηχανάκι για ταξίδι, κι όμως έχω φτάσει μέχρι εδώ χωρίς την παραμικρή περίεργη αίσθηση ή δυσανασχέτηση τόσο από τη δική μου όσο και από την πλευρά της μηχανής. Σκέφτομαι πως οι χαρτογιακάδες πίσω από γραφεία που αποφασίζουν πως και με τι θα ταξιδεύουμε, μας δουλεύουν κανονικά … και το χειρότερο, εμείς τους ακούμε.

    Τα μάτια μου δεν πρόλαβαν να δουν πολλά από τη μαγεία του νυχτερινού ουρανού από πάνω μας. Η κούραση της γεμάτης ημέρας νίκησε κατά κράτος … Σοβαρό κράτος όμως, όχι σαν το δικό μας.
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170807_070928.jpg‎   20170807_073520.jpg‎   20170807_080809.jpg‎  

  2. #17
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Ο ύπνος θρέφει τα μωρά και ο ήλιος τα μοσχάρια. Ισχύει … Παρά τη χθεσινή κούραση, παρά την υγρασία, παρά την φασαρία από κάτι άγνωστα όντα που έκαναν όλο το βράδυ φιλότιμες προσπάθειες νανουρίσματος, παρά το σχεδόν ανύπαρκτο χορτάρι στο ρόλο του στρώματος, το πρωινό ξύπνημα ήταν γλυκό, με ένα απίστευτο αίσθημα ξεκούρασης και διάθεσης για χιλιόμετρα. Όσον αφορά εμένα τουλάχιστον. Η αλήθεια είναι πως μετά το βασανιστήριο της Καλιακούδας δεν τολμούσα να ρωτήσω πολλά πολλά … Κάλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε …

    Το Καρπενήσι ένα τσιγάρο δρόμος. Και τι δρόμος ... Όσοι έχουν ακολουθήσει τη διαδρομή από Προυσό προς Καρπενήσι ξέρουν τι εννοώ. Δεν χορταίνεις να οδηγάς σε αυτό το κομμάτι. Σε όλη τη διαδρομή ακολουθείς στα δεξιά σου τον Καρπενισιώτη ποταμό, τα θεόρατα πλατάνια καλύπτουν με σκιά μεγάλο κομμάτι του δρόμου, ο τόπος γεμάτος με απίθανες γωνιές για καφέ, μεζέ, χαλάρωση. Τι κρίμα τόση ομορφιά να είναι τόσο μακρυά από το μεγάλο μαντρί …

    Σκεφτόμουν το μέγα μόνιμο πρόβλημα που είχαμε με την παρέα. Ένα πρόβλημα που θεωρώ πως μέχρι και σήμερα δεν λύθηκε. Όταν βρίσκαμε αραιά και που την ευκαιρία να ξεφύγουμε από τα καθημερινά προβλήματα της άχαρης άχρωμης ζωής της τσιμεντούπολης, αργά το απόγευμα που γυρίζαμε, άρχιζε η ανάκριση …

    Ερώτηση 1η παραπλανητική : - Πωωως περάσατε ? (όχι πως ουσιαστικά τους ενδιέφερε …)
    Ερώτηση 2η ανακριτική : - ΠΟΥ πήγατε ??

    Η συνήθης απάντηση ήταν στο μοναστήρι του όσιου τάδε, στην Παναγιά τάδε, στον Άγιο τάδε κτλ. Το βλέμμα της αμφισβήτησης μετά την απάντηση ήταν τόσο έντονο που έσπαγε καρύδια. Όσο και εάν λέγαμε μα περάσαμε έτσι και αλλιώς και κάναμε αυτό και αυτό και είδαμε τούτα και εκείνα, όλα έπεφταν στο κενό. Δεν κατάλαβαν ΠΟΤΕ πως ΔΕΝ πηγαίναμε για τα μοναστήρια ως αποκλειστικό λόγο και σκοπό, αλλά γιατί όλως τυχαίως και περιέργως, οι παπάδες έχουν πιάσει τα καλύτερα σημεία της Ελλάδας.
    Η προσέγγιση των μοναστηριών γίνεται συνήθως από απίστευτες διαδρομές, μέσα από δασικούς δρόμους με στριφτερή χάραξη, διασχίζοντας βουνά, διάσελα, χορταίνοντας φύση, θέα, οδήγηση.
    Όλως περιέργως επίσης, γύρω από μοναστήρια, συνήθως θα βρεις απίθανες γωνιές με μεθυστική τσίκνα από κοψίδια και ντόπιες λιχουδιές από αγνά κατά το δυνατόν υλικά.
    Η θρησκευτική πίστη παράλληλα με τον εκκλησιαστικό τουρισμό, είναι καλά οργανωμένος … Οδηγώντας σε αυτή την απίθανη διαδρομή Προυσού – Καρπενησίου για πολλοστή φορά, δεν μπόρεσα να μην κάνω τέτοιες κολάσιμες σκέψεις …

    Ο καφές σε μια από τις πλατείες της πόλης ήταν γρήγορος. Μια γενική επισκόπηση του χάρτη και η ερώτηση που φοβόμουν ήρθε …
    - Σήμερα θα έχει πάλι χώμα ??
    Νομίζω πως μετά το χθεσινό και αν θέλω να συνεχιστεί και να ολοκληρωθεί η περιπλάνηση ομαλά, γκρεμοί - σκληροπυρηνικοί χωματόδρομοι - Καλιακούδες και λοιπά αντάρτικα περάσματα, πρέπει να παρακαμφθούν.
    Και έτσι και έγινε … Ο ολικός επαναπροσδιορισμός του χάρτη έγινε άμεσα και με συνοπτικές διαδικασίες που λέει και μια ψυχή.
    Έγιναν δυο δουλειές σε τράπεζες και δεν έβλεπα την ώρα να φύγουμε. Παρεμπιπτόντως, στην επαρχία ακόμα και για καφέ να βγουν οι κοκόνες έξω, το ντύσιμο τα σπάει, το μαλλί στην πένα, το τσαντικό άψογο, το βλέμμα θανατηφόρο. Κοκόνες του αστικού μαντριού του κράτους των Αθηνών, χάνετε κατά κράτος …
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170807_093002.jpg‎   20170807_093028.jpg‎   20170807_093047.jpg‎  
    Τελευταία τροποποίηση από Vrasidas; 27/03/2019 στις 00:47.

  3. #18
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Κατεύθυνση δυτικά λοιπόν προς Καλεσμένο και Ταυρωπό. Μέχρι τη γέφυρα του Ταυρωπού δίπλα στο Χάνι του Μέγδοβα, η διαδρομή μαγεία. Το Βελούχι πίσω και δεξιά μας με την πετρώδη ξερή του κορυφή, δείχνει επιβλητικό. Αριστερά μας και κάτω χαμηλά η κοιλάδα των Γοριανάδων. Μπροστά μας τα μάτια μέχρι τον βαθύ ορίζοντα, κορφές βουνών και καταγάλανος ουρανός. Και δεν θέλεις να τελειώσει ο δρόμος …

    Πάντα μου προκαλούσαν δέος τα βουνά. Ίσως γιατί ήταν εδώ και κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, για την ανθρώπινη φυλή τα ψηλά βουνά ήταν ο πιο προσιτός δρόμος και τρόπος να πλησιάσει το Θεό της. Αυτή η ανάγκη πρέπει με κάποιο τρόπο, να έχει ριζωθεί πολύ βαθιά στο ντι εν έι της ανθρώπινης ύπαρξης.

    Η γερμανίδα μπροστά μου και οι λίγες κατηφορικές φουρκέτες προς Καλεσμένο, έχω την εντύπωση πως βγήκαν πολύ πιο άνετα αυτή τη φορά. Α ρε Καλιακούδα που θέλετε … σόρρυ αλλά δεν μπορώ να μην το σκεφτώ.

    Το πέρασμα από Άνω Καλεσμένο και Καλεσμένο μου έφερε χαμόγελα στα χείλη. Πώς να μην σκεφτώ τον Παπαγιανόπουλο, τον αγαπημένο μας Νιόνο, στην επική του ατάκα “Άνω Παναγιά – 23 ψήφοι … Κάτω Παναγιά - 43” … Όλη η Ελλάδα μια Ελληνική ταινία, όλη Ελλάδα μια ατάκα …

    Φτάνουμε στη γέφυρα στον Ταυρωπό και σιγά μην δεν σταματήσουμε για φωτογραφία. Πόσες χιλιάδες μηχανές έχουν φωτογραφηθεί εκεί μόνο ένας Θεός ξέρει. Μέχρι και με το παπί μου έχω φωτο από εκεί.
    Ο επόμενος στόχος είναι η απέναντι πλευρά του Αγραφιώτη και όσο ψηλά μας βγάλει μέχρι να νυχτώσει.
    Δεν βιαζόμαστε καθόλου και ουσιαστικά το ταξίδι έχει προσαρμοστεί πλέον ξεκάθαρα στο ρυθμό της συνοδοιπόρου. Εξάλλου μόλις άρχισε η τρίτη ημέρα. Το Τζι Ες έχει βρει το πάτημά του, οι πατέντες του Στέλιου διατηρούν τη θερμοκρασία του αρκετά χαμηλά, δείχνει να ρολάρει άνετα ξεκούραστα και στρωτά. Μα κάνουν μεγάλες εκδρομές μονοκύλινδρα 6μιση ?? Ω Θεοί των τετρακύλινδρων …

    Από Δυτική Φραγκίστα έχω περάσει σχετικά πρόσφατα, οπότε πάμε από δεξιά προς Κρέντη. Αριστερά μας ανεβαίνοντας, ο όγκος με το Καταφύγιο Άγριας Ζωής Βίβιανης – Μαραθιάς μου προκαλεί την απορία τι είδους άγρια ζωή έχει εκεί πάνω. Μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ.
    Η διαδρομή μέχρι τον Αγραφιώτη ποταμό εύκολη και γρήγορη. Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήμουν εδώ τελευταία φορά. Η γέφυρα γνωστή άρα έχω ξαναπεράσει. Κάτι σε 36ωρο μου θυμίζει, μπορεί και με την παρέα με τα 1000άρια.

    Λίγο πιο κάτω ο ποταμός εκβάλλει στη Λίμνη των Κρεμαστών. Άλλος καταπληκτικός προορισμός. Πώς να ξεχάσω τη διαδρομή από Πατιόπουλο προς τα εκεί. Η θέα από ψηλά, προς το φιόρδ που σχηματίζεται στο βόρειο μέρος της λίμνης, είναι απίστευτη. Κάποιος κάποτε μας έλεγε πως θα μας κάνει τη Δανία του Νότου. Μα χρυσή μου είμαστε ήδη η Νορβηγία του νότου …

    Η βόρεια πορεία συνεχίζεται και πάντα από δρόμους που από όσο θυμάμαι δεν έχω περάσει ξανά. Το μικρό της παρέας ακολουθεί κάποιες φορές δυσανασχετώντας θα έλεγα, λόγω χαμηλής μέσης ωριαίας. Όμως όλα στο μυαλό είναι. Όπως και το γεγονός πως η ανύπαρκτη μικρή του αγωνιστική σελίτσα δεν έχει δημιουργήσει κανένα πρόβλημα έως τώρα στα μαλακά μόρια. Γιατί τα ονομάζουν έτσι ποτέ μου δεν κατάλαβα … το σιδερένια μόρια πολλές φορές ταιριάζει καλύτερα, έτσι Σουμέλα ??

    Η αλήθεια είναι πως είναι στιγμές που ο δρόμος προκαλεί για αύξηση αδρεναλίνης. Το γκάζι δεν λείπει από το WRF, ο δρόμος στενός με άσφαλτο με καλή πρόσφυση, η κίνηση μηδενική, η ορατότητα στα περισσότερα σημεία μια χαρά … αλλά ας κάτσουμε καλύτερα στα αβγά μας, ή μάλλον στην μικροσκοπική σέλα. Τα αβγά σπάνε ευκολότερα.

    Είναι στιγμές που η νοοτροπία αυτής της φυλής στα νότια των Βαλκανίων σε εκπλήσσει. Φτάνοντας σε διασταύρωση σύμφωνα με τον χάρτη λίγο έξω από τη Βούλπη, κάποιοι φρόντισαν να πληροφορήσουν τον κόσμο για τα καλλιτεχνικά δρώμενα του Αυγούστου μετά πανηγυριών, χορών και λαϊκών παρουσιών με εξειδίκευση στα κλαρίνα. Και φυσικά την καλύτερη και εγκυρότερη πληροφόρηση εκτός των κρατικών ελευθέρων καναλιών, θα τη βρεις αφισοκολλημένη πάνω σε πινακίδες σε διασταυρώσεις που σου λένε προς τα πού πάει ο δρόμος. Στη συγκεκριμένη διασταύρωση, η πινακίδα πληροφορούσε πως προς δεξιά ο δρόμος πάει σε κάποιον Αγραφιώτη και μια Χαραμή. Η Χαραμή για να πω την αλήθεια μου ήταν νοστιμούλα, ζουζουνέλα όλο υπόσχεση. Ε λοιπόν προς τα εκεί θα πάμε. Τον καλύτερο κόσμο θα τον βρεις πάνω σε ένα HONDA, ενίοτε και σε κλαρινοσυνάξεις .
    Το ότι προς τα εκεί πάει και για το Λημέρι, απλά είναι σύμπτωση …
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170807_111708.jpg‎   20170807_115530.jpg‎   20170807_115546.jpg‎   20170807_122529.jpg‎   20170807_122529 1.jpg‎  

    Τελευταία τροποποίηση από Vrasidas; 27/03/2019 στις 21:21.

  4. #19
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Η ώρα έχει πάει ήδη 12:30. Μπαίνοντας στο ήσυχο χωριό Λημέρι, η στάση για νερό ή ότι τραβάει η ψυχή μας γίνεται χωρίς δεύτερη σκέψη. Άραγμα δίπλα στη βρύση κάτω από πλατάνι με πυκνό φύλλωμα και όρεξη για κουτσομπολιό με πρόθυμους ντόπιους στο άθλημα, βάλσαμο.

    Υπόψη πως το χωριό έχει πολύ βαριά ιστορία. Το χωριό του Αντώνη Κατσαντώνη από τα Άγραφα. Μπαίνοντας αργότερα στο γκουγκλ και σκαλίζοντας λίγο την Ιστορία ανακάλυψα πολλά και ενδιαφέροντα όσον αφορά το πρόσωπό του και τη δράση του. Δεν ξέρω όμως μέχρι να ολοκληρώσω τη γραφή όσων θυμάμαι από το ταξίδι και το ανεβάσω στη σελίδα που βάζω τις συνέχειες, μήπως μέχρι τότε έχουν περάσει καμιά συμφωνία με Τουρκία και έχουν απαγορευτεί αναφορές σε Κλέφτες και Αρματολούς που έδρασαν εναντίων των Οθωμανών. Ελπίζω να προλάβω ….

    Απέναντι δεξιά μας ένα παλιό πέτρινο κτίσμα σε ρόλο καφενείου ταιριάζει απόλυτα με την αισθητική και τον χαρακτήρα του τόπου. Το χειμώνα εκεί μέσα με την ξύλινη σόμπα στο τέρμα και τη δηλωτή στο κυκλικό τραπέζι, πόσες ιστορίες να λέγονται άραγες … Η εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας αριστερά μας συμπληρώνει το όμορφο απλό αλλά γραφικό κάδρο.

    Από το ρουφιανοτηλέφωνο και τον "μεγάλο αδελφό" μαθαίνουμε επίσης, πως στο μεγάλο τσιμεντένιο νεκροταφείο ψυχών και λήψης αποφάσεων του πως θα καταστραφεί η χώρα, με ποιο τρόπο θα βάλουν ύπουλες τρικλοποδιές σε κάθε σχέδιο για προκοπή και πως θα εμποδίσουν με κάθε τρόπο την ανάπτυξη, ο υδράργυρος τους χορεύει με νταούλια και ζουρνάδες … Γιατί κάποιες φορές είναι καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς ή ακόμα και να ψηφίζεις.

    Δεν έχω ακόμα καταλάβει επίσης, γιατί οι βυσσινοπορτοκαλάδες σε υψόμετρο πάνω από 700 μέτρα υψόμετρο έχουν άλλη γεύση. Ας πάρουμε μια γύρα ακόμα φιλενάδα διότι είναι θέμα προς εξερεύνηση και δημοσίευση σε έγκριτο περιοδικό ψυχολογίας ή και ταξιδιών κατά περίπτωση. Το πρόβλημα σε τέτοιες καταστάσεις που βασανίζεις κορμί και ψυχή κάτω από σκιά πλατάνου, με καλή και φιλόξενη παρέα δίπλα σε τρεχούμενο νερό και δροσερό αεράκι να ανακατεύει τη φράντζα στο μαλλί, είναι ότι οι δείκτες του ρολογιού δεν σταματούν και πρέπει να φύγεις …

    Το πόσους ξεχωριστούς μικρούς και γραφικούς προορισμούς έχει αυτή γωνιά της Ελλάδας, είναι απίστευτο. Διασχίζεις πανεύκολα αυτά τα βουνά, με οτιδήποτε και εάν έχεις με δυο ρόδες που να κρατά μια φυσιολογική ροή ταξιδιού και το τι σε περιμένει σε κάθε στροφή ή στην απέναντι πλευρά του λόφου είναι καταπληκτικό. Αδιανόητο το πώς κατάφεραν οι άνθρωποι και γύρισαν την πλάτη σε τέτοια ομορφιά, αδιανόητο το πώς οργάνωσαν τέτοια εγκατάλειψη.

    Τη διαδρομή από Γρανίτσα και Ραπτόπουλο προς γεφύρι Τέμπλας, την έχω περάσει κάποιες φορές. Η διαδρομή μέσω Μακρύλακκου αφενός είναι μου άγνωστη αφετέρου δείχνει γραφικότατη ακόμα και από τον χάρτη. Και πράγματι ήταν ... Τα χιλιόμετρα κυριολεκτικά περνούν πολύ γρήγορα αν και η ροή μας ήταν κυριολεκτικά σε τουριστικό ρυθμό Χάρλεϋ. Όχι ότι έχω κάτι εναντίον των Χάρλεϋ, αλλά όπως και να το κάνεις είναι τα ιδανικά εργαλεία για το ανάγλυφο της χώρας μας. Μηχανές κατασκευασμένες για ορεινό δίκτυο, στροφιλίκια, ελαφριές και μανιτζέβελες, Ότι πρέπει για τους επαρχιακούς μας δρόμους. Μιας και λέω ανάγλυφο χώρας και Χάρλεϋ … για φανταστείτε πως θα ήταν να ζούσαμε σε μια χώρα που τα πάντα θα ήταν μια ευθεία. Η σκέψη και μόνο μου προκαλεί ανατριχίλα.

    Για δεύτερη φορά σε κοντινό χρονικό διάστημα, περνώ κοντά από τα Λεπιανά. Οι κακές γλώσσες λένε πως η καταγωγή μου ίσως είναι από αυτό το χωριό. Την πρώτη φορά που βρέθηκα σε αυτό το μονοπάτι είπα πως την επόμενη θα σταματήσω σε κανένα καφενείο της πλατείας του για γενεαλογικές πληροφορίες και ανασκαφές. Δεν το έκανα για ακόμη μιά φορά … Η ροή ήταν τέτοια που δεν ήθελα με τίποτα να τη διακόψω. Ακολουθώντας τη διαδρομή ανάμεσα σε τόσο πράσινο, θέα, οξυγόνο … δεν θες με τίποτα να σταματήσεις.

    Σε κάποια στιγμή από κορυφή λόφου, κάτω δεξιά φάνηκε το βαθύ πρασινογάλαζο του Αχελώου ή Ασπροπόταμου. Το γεφύρι της Τέμπλας πλέον είναι ήδη στο οπτικό μας πεδίο από ψηλά. Η ώρα είναι 14:30 και το θερμόμετρο έχει μπει στα κόκκινα. Όσο βρισκόμαστε σε κίνηση, ο αέρας φροντίζει για τη διατήρηση της θερμοκρασίας μας σε ανεκτά επίπεδα. Μόλις όμως σταματάμε, η πραγματική ζέστη πιέζει όσο το δυνατό γρηγορότερα να βγουν μπουφάν – κράνη – γάντια …
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170807_123630.jpg‎   20170807_123703.jpg‎   20170807_123859.jpg‎   20170807_123933_001.jpg‎   20170807_134251.jpg‎  

    20170807_134508.jpg‎   20170807_135043 1.jpg‎   20170807_135154.jpg‎   20170807_134719.jpg‎   20170807_134935.jpg‎  

    Τελευταία τροποποίηση από Vrasidas; 27/03/2019 στις 21:37.

  5. #20
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Λίγο πριν τον Μακρύλακκο υπάρχει αυτή η εκκλησία, ο νερόμυλος με τη νεροτριβή και την εναέρια γέφυρα που ενώνει τις δυο όχθες. Πραγματικά πολύ όμορφο και ήσυχο μέρος.
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170807_134831.jpg‎   20170807_134814.jpg‎  

  6. #21
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Για ακόμη μια φορά αντιλαμβάνομαι πόσο μα πόσο μικρή είναι η χώρα μας. Μια κουτσουλιά είναι ο πλανήτης όλος, πόσο μάλλον μια χώρα με την έκταση τη δική μας. Πριν κάποιους μήνες από αυτό ακριβώς το σημείο πέρασα με το καμουφλαρισμένα ντιλιβεράδικο παπί μου και ήταν τόσο μα τόσο απλό να βρεθώ εδώ με αυτό, πόσο μάλλον με ένα άλλο “ακατάλληλο” όχημα αλλά με διπλάσια κυβικά.

    Το μπάνιο στο ποτάμι είναι μονόδρομος. Οι μηχανές μπαίνουν στη σκιά και η απίστευτη ανακούφιση δροσιάς από τα παγωμένα νερά μας τόνωσε απίστευτα. Το ποτάμι είχε απ’ όλα. Και μέρη για βουτιές από ψηλά βραχάκια και ήρεμες γούρνες και σημεία με έντονη ροή του νερού. Το χρώμα των νερών του τελείως έξω από ότι έχω συνηθίσει μέχρι τώρα.. Θυμάμαι πιτσιρικάς που κάναμε τον Ταρζάν (aka Τζόνι Βαϊσμίλερ) σε λαγκάδια και ποταμάκια της περιοχής, όλα τα νερά εκεί είχαν διαφορετικό χρώμα. Αυτό το λευκό γαλάζιο ήταν περίεργο.
    Τριγύρω υπήρχαν παρέες που απολάμβαναν ότι η φύση προσέφερε. Όλοι με αυτοκίνητα. Η αλήθεια είναι πως στο μέχρι τώρα διάβα μας, δεν θυμάμαι να συναντήσαμε καμία μηχανή ή παρέες που να γυρίζουν ανακαλύπτοντας την πατρίδα τους. Ίσως γιατί υπάρχει η ψευδαίσθηση πως η Μύκονος δεν μπορεί να περιμένει … ίσως γατί ο κόσμος έχει απορροφηθεί τόσο με τα must, τα πρέπει και τα wanna be copypasta.

    Δύο ήταν οι εχθροί μας εκείνη την ώρα, οι δείκτες του ρολογιού και τα μαύρα θορυβώδη από αστραπές σύννεφα, που πλησίαζαν με ταχύτητα μεγαλύτερης ταξιδιωτικού ρυθμού Χάρλεϋ. Ντύσιμο γρήγορα και περνώντας οι μηχανές το γεφύρι, μια βαθιά υπόσχεση πως θα ξαναγυρίσω σε αυτά τα νερά, ασυναίσθητα μπήκε στο συρτάρι των εκκρεμοτήτων. Δεν είναι καθόλου άσχημη ιδέα να έρθω με τα πιτσιρίκια μου, να ρίχνουν βουτιές από τον βράχο και να με κοροϊδεύουν πως ο κουραδόγερός τους λιποψυχά να ορμήξει στο κενό. Τι άλλη υποχώρηση θα κάνω Θεέ μου για να τονωθεί το ηθικό τους και η αυτοπεποίθησή τους … Μια αυτοπεποίθηση που έρχεται απομυθοποιώντας τον μέχρι τότε daddy “Θεό” …

    Στα πρώτα 500 μέτρα οι στάλες από τα φορτωμένα συννεφοΧάρλεϋ, είχαν ήδη μέγεθος Σπαρτιάτικου τετράδραχμου. Μπαίνουμε άρον άρον Βρουβιανά, το πρώτο μικρό χωριό μετά το γιοφύρι. Δεξιά μας αυλή καφενείου με μουριές, έχει αρκετό χώρο να μπουν οι μηχανές από κάτω τους. Σκεπάζονται οι αποσκευές μας γρήγορα με νάιλον που έφερε ο ευγενικός ιδιοκτήτης και το κακό το προλάβαμε στο παρά πέντε.
    Όμως ουδέν κακό αμιγές καλού … ούτως ή άλλως θα σταματάγαμε για να βάλουμε κάτι στο στομάχι το οποίο βάραγε σαν τα γνωστά νταούλια της πλατείας Συντάγματος. Η διαφορά είναι πως στο στομάχι έπαιζαν κανονικά ολόκληρα τραγούδια, στην πλατεία τα περιμένουν ακόμα …

    Και εκεί που συζητάμε με τον ιδιοκτήτη τι να μας φτιάξει στο τηγάνι με ότι έχει εκείνη τη στιγμή, το ρεύμα κόβεται … Πάνε οι λιχουδιές που ονειρευόμουν, πάνε και τα ονειρεμένα νταούλια …
    Επειδή όμως υπάρχει πάντα ένα πλαν μπι διαθέσιμο, στρώσιμο τραπέζι έξω κάτω από το μπαλκόνι και ότι γκουρμέ κονσέρβα υπήρχε στο κατάστημα ανοίχτηκε. Να τα κεφτεδάκια , δώσε και γίγαντες γιαχνί, πάρε και χωριάτικη, δώσε και Μαλαματίνα ... βάλε μπόλικο κρασί και 8 μπουκάλια μπύρα, θα το κάψουμε απόψε κυρ - Στέφανε, ναι θα το κάψουμε ...
    Και το όλο σκηνικό ήταν υπέροχο. Παραδίπλα παρέα ντόπιων έχουν πιάσει κουβέντα για τον καιρό, τα νταούλια … (όχι από αυτά της πλατείας, από τα’ άλλα της εφορίας) … και φυσικά μας ρωτούν ποιανού είμαστε και που πάμε.
    Το σκηνικό σουρεαλιστικό, τα κεφτεδάκια εκστρατείας να δίνουν άλλο χρώμα, η βροχή να μην λέει να ηρεμήσει και η Μαλαματίνα να αδειάζει επικίνδυνα … και ο κυρ-Στέφανος χαίρεται ...

    Η συζήτηση έκανε κοιλιά και έπρεπε να δοθεί η κατάλληλη σπίθα. Βγάζω το χάρτη και κοιτώντας τον, ρωτώ ποιος είναι ο πιο γραφικός δρόμος για Άνω Καλεντίνη. Σηκώθηκαν όλοι και ήρθαν στο χάρτη. Δάκτυλα απλώνονταν παντού, γνώμες όσες θες, τι είναι αυτά που λες ρε από εκεί είναι καλύτερα, ένα σωρό … Εντωμεταξύ κανείς δεν έβλεπε καθαρά το χάρτη γιατί η πρεσβυωπία δούλευε υπερωρίες, υπερεργασία, νυχτερινά και αργίες μαζί. Το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά … Α ρε αθάνατη πατρίδα …

    Κι όμως πιο δίπλα μια μορφή θα μου μείνει αξέχαστη … Ένα πρόσωπο που κουβαλά 90 ετών ιστορία ... από αυτά που συναντάς σε καφενεία και πλατείες ορεινών χωριών και που πάντα υπάρχει κάτι να ακούσεις ... "μπαρούτι και φωτιά τα βάζεις μαζί??" ... και η κουβέντα έκλεισε μόνο και μόνο από αυτή την ατάκα ... Να είσαι γερός και όρθιος γέροντα ...μέχρι το τέλος ...

    Η βροχή μας έκανε τη χάρη και επιτέλους σταμάτησε. Η αλήθεια είναι πως έφυγα με βαριά καρδιά. Ένα τσιπουράκι με μεζέ το ήθελα, δυο κουβέντες παραπάνω, ένα πείραγμα, μια ατάκα, η αίσθηση της ζεστής φιλοξενίας, μια επιπλέον ανάμνηση … Είναι σίγουρο πως μέχρι αργά το απόγευμα θα συζητούσαν ποιος δρόμος ήταν τελικά ο καλύτερος να ακολουθήσουμε. Ίσως και την επόμενη ημέρα...
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170807_141415.jpg‎   20170807_141420.jpg‎   20170807_142001.jpg‎   20170807_144042.jpg‎   20170807_144106.jpg‎  

    20170807_160736.jpg‎   20170807_163237.jpg‎   20170807_164529.jpg‎   20170807_171257.jpg‎   20170807_173918.jpg‎  

    Τελευταία τροποποίηση από Vrasidas; 28/03/2019 στις 17:32.

  7. #22
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Έχω απορία για δυο πράγματα : Πρώτον εάν θα μπορέσω ποτέ να περάσω αυτό το γεφύρι με "κατάλληλο" ταξιδιωτικό μηχανάκι π.χ. όπως αυτό που το περνά ενώ φωτογραφίζω το ακατάλληλο και δεύτερον εάν η συζήτηση κατέληξε στο ποιός τελικά είναι ο καλύτερος δρόμος ...
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170807_160850.jpg‎   IMAG3124.jpg‎   20170807_172245 1.jpg‎  

  8. #23
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Η ημέρα έχει προχωρήσει βαθιά, ο ήλιος είναι ήδη σε τροχιά πτώσης και εμείς ήδη βρισκόμαστε να ακολουθούμε τον Αχελώο στα δεξιά μας, μέσα από έναν καταπράσινο δασικό χωματόδρομο.
    Υπέροχο θέαμα τόσο η πυκνή βλάστηση που κάλυπτε σχεδόν όλη το χωμάτινο κομμάτι, όσο και η θέα του ποταμού στα δεξιά μας. Φτηνή απομίμηση του Αμαζονίου θα έλεγε κανείς, αλλά τη δουλειά του την κάνει μια χαρά. Από τα κομμάτια που θέλεις να ακολουθείς για ώρες ολόκληρες χωρίς να κουραστείς ένα λεπτό.

    Και όμως ναι … αυτή τη διαδρομή την έχω βγάλει και με το φορτωμένο παπί. Βγάζω μια αναμνηστική φωτο στο ίδιο σημείο που είχα βγάλει και με τον κινέζο έτσι ώστε να το θυμάμαι και να υπάρχει μια παγωμένη όμορφη στιγμή αποτυπωμένη σε χαρτί, πριν αυτό το κομμάτι καταστραφεί από άσφαλτο.

    Η βροχή έχει φροντίσει να πέσει η θερμοκρασία αισθητά και το χώμα να είναι τόσο βρεγμένο, όσο να μην υπάρχει σκόνη και να μη γλιστρά. Πιο πίσω πριν μπούμε στο χωματόδρομο, λίγα χιλιόμετρα έξω από Βρουβιανά, η ένταση της βροχής όμως είχε προκαλέσει κατολίσθηση μεγάλου όγκου χώματος, το οποίο είχε εγκλωβίσει μικρό φορτηγό που βρέθηκε στο δρόμο του. Περάσαμε την ώρα που έρθει το χωματουργικό μηχάνημα να τραβήξει το χώμα ώστε να απεγκλωβιστεί το φορτηγό και καταλάβαμε πως ευτυχώς δεν είχε τραυματιστεί κανείς. Υπ' όψιν το κομμάτι εκείνο του δρόμου δείχνει πως είναι πολύ πρόσφατη κατασκευή, προφανώς και πολύ πρόχειρη. Τι σπάνιο … να θυμηθώ να πέσω από τα σύννεφα ...

    Αρχίζουν οι πρώτοι οικισμοί να εμφανίζονται μπροστά μας. Πριν μπούμε αριστερά στη διασταύρωση και ακολουθήσουμε αυτή τη διαδρομή, προβληματιζόμουν εάν θα ήταν καλύτερα να ακολουθήσουμε τον ποταμό από τη δεξιά του πλευρά προς Μηλιανά. Στην είσοδο του Μεσόπυργου σταματώ για πληροφορίες από μια ομάδα ηλικιωμένων που έκαναν την απογευματινή τους βόλτα έξω από το χωριό. Να πάμε ευθεία και αριστερά προς Τετράκωμο μέσω Πλατάνου ή ευθεία και δεξιά ακολουθώντας τον Αχελώο μέσω Μηλιανά στην Τετράκωμο ??
    Εδώ σε θέλω μάστορα … πληροφορίες από ντόπιους δεν ήθελες ? Πάρε ένα μισάωρο στο κεφάλι με ιστορίες από την Γερμανία όταν ήταν μετανάστες, πάρε και τα νέα του ξάδελφου που τα παράτησε όλα και γύρισε στο χωριό του, πάρε και ένα βρασμένο ψυγείο επειδή δεν έσβηνα τη μηχανή για να δείξω πως βιάζομαι … και πληροφορίες δεν πήρα. Η ώρα έχει περάσει και ο ήλιος είναι στα τελευταία του οπότε, μιας και στο χάρτη η διαδρομή από δεξιά φαίνεται πιο προκλητική, την ακολουθούμε ώστε να βρεθούμε γρηγορότερα σε μέρος για διανυκτέρευση που να βολεύει.

    Ο ποταμός δεν θα εμφανιστεί στο οπτικό μας πεδίο ξανά. Ακολουθούμε βόρεια πορεία μέσα από γραφική διαδρομή με πολύ πράσινο και ωραία ανηφορική χάραξη με γλυκιές στροφές και μηδενική επαφή με ανθρώπους. Ακόμα και στους μικρούς οικισμούς που περάσαμε δεν υπάρχει ψυχή στους δρόμους. Αριστερά μας τεράστιος ορεινός όγκος μας κρύβει τον ήλιο που βρίσκεται χαμηλά πίσω του, δεξιάς μας χαμηλά κάτω σχεδόν πεδινά. Ο δρόμος γεμάτος πλατάνια στις άκρες του και αμέσως λίγο ψηλότερα κυριαρχούν τα πεύκα. Για πότε φτάσαμε Τετράκωμο ούτε που το καταλάβαμε. Είναι πράγματι εντυπωσιακό το πόσο σε απορροφά η οδήγηση στη φύση. Το μυαλό λειτουργεί με γλυκό τρόπο, η σκέψη είναι καθαρή, η μνήμη λειτουργεί άψογα, η κούραση δεν είναι εμφανής, αλλά και να είναι δεν σε απασχολεί γιατί αυτό που εισπράττεις δεν πληρώνεται με τίποτα.

    Η νύχτα μας πρόλαβε στο ανέβα προς Βουλγαρέλι. Τα φώτα του μικρού εντούρο αν και ρυθμισμένα όσο πιο χαμηλά γίνεται εξαντλώντας το ρεγουλατόρο, κάνουν μόνο για νυχτερινό κυνήγι σε δέντρα. Χμμμ … μάθημα για την επόμενη φορά. Με τόσο βάρος πίσω και μαλακιές χωμάτινες αναρτήσεις τι περιμένεις. Η μηχανή έχει κάτσει πίσω και τα φώτα δείχνουν ουράνιους δρόμους. Ρε δεν πα να δείχνεις όσο θέλεις “ψηλά”, εγώ έχω σκοπό να γράψω μερικές ακόμα χιλιάδες χιλιόμετρα πριν ακολουθήσω αυτό το μονοπάτι …
    Ο ρυθμός έχει πέσει και άλλο καθώς στο δάσος τη νύχτα, το σκοτάδι είναι ακόμα πιο βαθύ. Και εκεί που πλησιάζουμε το Βουλγαρέλι, τοπικός κάγκουρας με τουμπανιασμένο παπί, μας κερνά τσαγάκι με γεύση μέντας ... από αυτό που σε τονώνει. Και ήταν και ανηφόρα … Η αλήθεια είναι, όπως και τώρα, πως δεν μπόρεσα να κρύψω ένα τεράστιο χαμόγελο μέσα από το κράνος μου. Στο μυαλό μου ήρθε η εικόνα που κρατώντας κρουασάν με γέμιση κεράσι με το αριστερό μου χέρι, με το “ντιλιβεράδικο” παπί είχα προσπεράσει ON ΟFF κάπου πάνω στα βουνά προς Πίνδο, τη στιγμή που έκοβα πεινασμένη μπουκιά και τον οδηγό της άλλης μηχανής να με κοιτά με μάτια γουρλωμένα. Ξέρω ακούγεται περίεργο και παραμυθιά μεγάλη … στον Γκιώνη μου όμως. Και τόσα άλλα το ίδιο ακούγονται μέχρι τη στιγμή που η ζωή φροντίζει με ωραίο τρόπο να τα επαληθεύσει.
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170807_183803.jpg‎   20170807_183811.jpg‎   20170807_184401.jpg‎   IMAG3126.jpg‎  

  9. #24
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Η αλήθεια είναι πως το Βουλγαρέλι δεν μας έδωσε κίνητρο να το δούμε καλύτερα.
    Μια επαρχιακή πόλη, με έναν κεντρικό φιδίσιο δρόμο να την κόβει σε τρία κομμάτια, απλωμένη στους πρόποδες των Τζουμέρκων σε καμιά 800αριά μέτρα υψόμετρο. Διαβάζοντας αργότερα στο διαδίκτυο πληροφορίες για την ιστορία του, το μάτι μου έπεσε σε μια χαρακτηριστική ιδιότητα της φυλής μας. … αυτή του διχασμού. Κάτι που χρησιμοποιήθηκε πολύ έξυπνα και πονηρά εναντίον της χώρας μας και στα χρόνια του Αλή Πασά των Ιωαννίνων. Είναι χαρακτηριστικό πως νωρίς το πρωί φύγαμε αμέσως σε αναζήτηση παραδοσιακού χωριού για καφέ και να βάλουμε κάτι στο στομάχι μας.

    http://www.vourgarelinet.gr/istanad.htm

    Η πρωινή δροσιά σε αυτά τα υψόμετρα σου δίνει ένα αίσθημα ευφορίας. Είναι στιγμές που με την Ελληνική γλώσσα, μου βγαίνει ένα περίεργο χαμόγελο … ευφορία και εφορία … πως ένα μόνο γράμμα κάνει τέτοια διαφορά σε συναίσθημα και έννοια … Βάζοντας ένα ύ-ψιλον στη λέξη περιγράφεις όμορφα συναισθήματα, προοπτική, χαμόγελα …
    Αφαιρώντας αυτό το γράμμα η λέξη αυτόματα γίνεται συνώνυμο της κατοχής μιας ολόκληρης χώρας από ξένους κατακτητές και από μια κάστα ανθρώπων που παρασιτικά ζουν σε βάρος της. Αλλά πρέπει να είμαι προσεκτικός τι γράφω πλέον σε αυτά τα μαύρα χρόνια της δεύτερης κατοχής, μιας σκληρότερης κατοχής και μάλιστα σε κάτι λιγότερο από 100 χρόνια. Η μεγάλη φυλή των ρουφιάνων και των γούσηδων αναπαράγεται σε αυτά χώματα με απίστευτους ρυθμούς ….

    Δυο μόλις χωριά δυτικά της διαδρομής μας, ήρθε η ανακάλυψη του μέρους που ψάχναμε. Στη Κυψέλη υπάρχει η πλατεία με τα απίθανα πλατάνια, την πέτρινη εκκλησία (Άγιος Νικόλαος), τους ηλικιωμένους και τις μεγαλοκοπέλες του πρωινού καφέ, τα πιτσιρίκια που παίζουν στην πλακόστρωτη αυλή, τη δροσιά του υψόμετρου, την αίσθηση πως μπορείς να κάτσεις εκεί μέχρι το βράδυ για να ζήσεις και την άλλη αίσθηση, αυτή με τα αναμμένα φώτα, την ανάγκη της ψιλής ζακέτας, τη μυρωδιά της τσίκνας που προκαλεί κολασμένες σκέψεις και επιθυμίες με ροπή στη γαστρονομική αμαρτία ...
    Ένα από τα μέρη που αν τα φέρει έτσι η ζωή και ξαναπεράσω από εκεί, θα σταματήσω σίγουρα.

    Είναι αξιοσημείωτη η εντύπωση που προκαλεί η αναβάτης με την παρουσία της, ειδικά στα παιδιά και στους ηλικιωμένους. Προφανώς ο μοτοσυκλετισμός στη χώρα μας έχει πολύ δρόμο να διανύσει ακόμα ώστε, αφενός να γίνει αποδεκτός αλλά αφετέρου ΚΑΙ κατανοητός. Από τη μια βλέπεις έναν έκδηλο θαυμασμό για το γεγονός πως μια γυναίκα οδηγώντας μηχανή διασχίζει την Ηπειρωτική χώρα με ότι αυτό συνεπάγεται σε κινδύνους, περιπέτεια, αντιμετώπιση απρόσμενων και περίεργων καταστάσεων, από την άλλη όμως νιώθεις την έκδηλη ζήλια ή καχυποψία προερχόμενη από 852 διαφορετικά σενάρια ανάλογα το φτωχό μυαλό που τα κατασκευάζει. Όποιος δεν δοκιμάζει όμως, απλά χάνει … Δεν πειράζει όμως, όλα αυτά είναι αφορμές για τροφή για σκέψη και βαθύτερη κατανόηση της ανθρώπινης φυλής.

    Μετά το υπέροχο πρωινό διάλειμμα, συνεχίζουμε βόρεια πορεία προς Σγάρα. Όλος ο δρόμος ένα ποίημα. Φύση – φύση και φύση. Ωραία χάραξη, καλοσυντηρημένο οδικό δίκτυο, μηδενική κίνηση. Το Τζι Ες εξακολουθεί και κρατά το ρυθμό και μέρα με την ημέρα καταλαβαίνει κανείς πως η εξοικείωση είναι εμφανής. Υπάρχουν ακόμα μικρά θέματα όπως η αύξηση της μέσης ωριαίας ταχύτητας και οι ασφαλείς γραμμές αλλά και αυτό είναι ζήτημα χρόνου να αλλάξει.
    Ο καφές με το λιτό πρωινό από τη μια έδωσε ενέργεια για την πολύωρη παραμονή στη σέλα, από την άλλη βοήθησε το σώμα να είναι ανάλαφρο και να μπορεί να αντιμετωπίσει τη ζέστη που όσο περνούσε η ώρα γινόταν ενοχλητική.

    Φτάνοντας Φράστα ευκαιρία για ανεφοδιασμό καυσίμων και μιας γουλιάς νερό. Είναι περίεργο το πόσα λίγα πρατήρια βενζίνης έχει αυτή η πλευρά της Ελλάδας. Έχω την αίσθηση πως έχει τα λιγότερα από όλες τις περιοχές που έχω μέχρι τώρα περπατήσει. Παρόλα αυτά το πολεμικό εντουράκι δεν με έχει προβληματίσει καθόλου και σε τίποτα, δεν με έχει αγχώσει με τα καύσιμα και δείχνει πως σε αυτούς τους ρυθμούς έχει για τα μόλις 8 λίτρα του, απίστευτα μεγάλη αυτονομία. Μέχρι στιγμής εδώ και τέσσερις ημέρες το WRF με κρατά ξεκούραστο, ήρεμο και ασφαλή. Από το πρωί κυριολεκτικά έχω ευχαριστηθεί οδήγηση, η ματιά μου υπέροχες εικόνες γεμάτη από καθαρή απέραντη φύση και το μόνο σίγουρο είναι πως σε αυτά το μικρό Yamaha έχει βοηθήσει τα μέγιστα.
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170808_111022.jpg‎   20170808_111050.jpg‎   20170808_111127.jpg‎   20170808_113623.jpg‎  

  10. #25
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Κάθε λίγο και λιγάκι συναντώ παλαιά πετρόκτιστα σπίτια, από αυτά που μου αρέσουν, από αυτά που μου δόθηκε η ευκαιρία να έχω μνήμες, από αυτά που κτίστηκαν με σκοπό να στεγάσουν γενεές ολάκερες και να είναι διαχρονικά χρηστικά σύμφωνα με τις τότε ανάγκες. Ψηλοτάβανα, με καθαρό αέρα, με χοντρούς πέτρινους τοίχους με απίστευτη μόνωση χειμώνα - καλοκαίρι, με το χαγιάτι τους, τη βεράντα και την αυλή που συνήθως ήταν και ο μόνιμος παιδότοπος. Η σάλα σχεδόν μόνο για τις γιορτές και τους καλεσμένους, το τζάκι να καίει σταθερά όχι για λόγους γκλαμουριάς μόνο, τα πατώματα ξύλινα αλλά χωρίς τα ψυχωτικά “μη θα μου γρατζουνίσεις το παρκέ” … Τώρα εάν ερχόταν κουτάλα ή σιδερένιο καπάκι στο κεφάλι από την άλλη άκρη της κουζίνας σε κάθε γρατζουνιά, αυτό είναι άλλο θέμα. Γιατί έτσι λειτουργούσαν οι οικογένειες κάποτε … όταν η οικογένεια είχε άλλη οπτική και αισθητική γωνία από τη σημερινή. Να δεις που σε λίγα χρόνια θα θεωρηθεί ρατσιστικό η προσφώνηση “κουλομαρία” σε αναβάτες που είναι όρθιοι από τύχη. Ας συνηθίσουμε από τώρα την προσφώνηση Αναβάτης 1 – Αναβάτης 2 … κτλ ...

    Η βόρεια πορεία συνεχίστηκε χωρίς βιασύνη, προσπαθώντας να ρουφήξουμε όσο το δυνατό περισσότερα από τα όσα η διαδρομή προσφέρει. Στα περισσότερα χωριά η διέλευση γίνεται πολύ αργά με σκοπό να δούμε γωνιές που αξίζει να σταματήσεις για λίγο. Συνήθως έξω από αυτά, βρίσκονται πανέμορφες γωνιές που αξίζει να φωτογραφηθούν, εκκλησίες, μνημεία, γέφυρες, σημεία με απίθανη θέα προς τα κάτω των κοιλάδων ή προς τις κορυφές της οροσειράς της Νότιας Πίνδου. Κάθε λίγο και λιγάκι, η μνήμη προκαλείται να ανασύρει από τα συρτάρια της αντίστοιχες εικόνες από άλλα μέρη της χώρας, από άλλα χωριά, από άλλες πλατείες και γραφικές γωνίες που σταμάτησα ή που μετάνιωσα που δεν σταμάτησα. Όλη αυτή η αναβλητικότητα απλά και μόνο επειδή νομίζουμε πως έχουμε χρόνο …

    Κλασικό παράδειγμα του “νόμιζα πως είχα χρόνο” το Γεφύρι της Πλάκας δίπλα στη Φράστα. Τι και αν πέρασα 2 – 3 φορές από εκεί … πάντα έλεγα “εδώ θα είναι, δεν πάει πουθενά” … και το άφησα για την επόμενη. Πόσο ανόητος Θεέ μου … Το γεφύρι δεν υπάρχει πια. Το κεντρικό του τόξο κατέρρευσε την 1η Φεβρουαρίου 2015, εξαιτίας ισχυρής βροχόπτωσης και πλημμύρας. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τη φθαρτή υλική μας ζωή, μας πλημμυρίζουν ισχυρές δόσεις ματαιοδοξίας, αλαζονείας , έπαρσης … Και ο χρόνος περνάει ράιτ θρου … δείχνοντας πως τελικά και τα γεφύρια καταρρέουν όπως καταρρέει και η ζωή του σύγχρονου ανθρώπου με την πραγματικότητα, που πλέον έχει τη μορφή συνήθους και αποδεκτής καθημερινότητας.

    Το ανέβα προς Άγναντα φανταστικό. Πολύ συχνά σε τέτοιες αποδράσεις σε πολύ όμορφες γωνιές πάνω στη διαδρομή, συναντάμε μικρά εκκλησάκια που η πρώτη σκέψη στη θέα τους είναι “Χμμ … να ένα καλό και φιλόξενο μέρος για διανυκτέρευση”. Όπου στο επιτρέπει η βλάστηση από τα δέντρα, ο όγκος των Τζουμέρκων μπροστά μας είναι απίστευτα επιβλητικός. Ήπειρος ευλογημένος και συνάμα αδικημένος τόπος. Δεν ξέρω τι φταίει και δεν είναι προορισμός διακοπών όλης της Ευρώπης 12 μήνες το χρόνο. Καλές οι Άλπεις, ωραία τα χωριά τους, φοβερά τα χιονοδρομικά τους, απίστευτες κυκλοφορούντες λολίτες και στάρλετ που ψάχνουν και ψάχνονται στην ικανοποίηση του “ονείρου” … αλλά Ήπειρος δεν είναι και ούτε θα γίνουν ποτέ.

    Περνώντας τα Άγναντα φτάνουμε Παλαιοχώρι και τα σημάδια πως μέχρι πριν λίγες ώρες εδώ το “έκαψαν” είναι εμφανή. Στις 06 του μηνός κάθε χρόνο (της Θείας Μεταμορφώσεως του Σωτήρος) έχουν τρικούβερτο πανηγύρι στην αυλή της ομώνυμης προφανώς εκκλησίας. Είναι κρίμα που μέχρι τώρα δεν βρέθηκε στην διαδρομή μας ούτε ένα πανηγύρι. Θα ήταν ένα καλό διάλειμμα για όσους ξέρουν τι λύσσα πέφτει στα πανηγύρια της επαρχίας.
    Όσο ανεβαίνουμε βόρεια έχω την αίσθηση πως τα τοπία γίνονται ομορφότερα, τα χρώματα πιο έντονα, η βλάστηση πυκνότερη … λες και κάτι σε ρουφά στο να πας βορειότερα. Μια ψευδαίσθηση πως πας ψηλότερα. Εκεί συνειδητοποιεί κανείς την κατάρα να ζει σε αστικό τσιμεντένιο μαντρί. Φτάνοντας Κτιστάδες και περνώντας μπροστά από την πλατεία τους αριστερά μας, το σίγουρο ήταν πως εάν η ώρα ήταν αρκετά νωρίς ή αρκετά αργά, θα σταματούσαμε οπωσδήποτε. Από τις γωνιές που δεν παραβλέπεις εύκολα.
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170808_131410.jpg‎   20170808_131500.jpg‎   20170808_135014.jpg‎   20170808_135051.jpg‎  

  11. #26
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Αρχίζουμε πλέον και κατεβαίνουμε. Μετά την κορυφή, τα Πράμαντα απλώνονται μπροστά μας. Βρισκόμαστε ήδη στη Δυτική πλευρά των Τζουμέρκων με σκοπό να φτάσουμε Καλαρρύτες. Η ζέστη έχει ανέβει σε σχέση με την ημέρα που ξεκινήσαμε και η ανάγκη για συχνότερες στάσεις είναι εμφανή. Από ψηλά στα δεξιά μας, αραιά και που φαίνεται ο Καλαρρύτης ποταμός. Στο γεφύρι πριν το χωριό Χριστοί αποφασίζουμε πως πρέπει να σταματήσουμε οπωσδήποτε στη σκιά του μεγάλου πλάτανου για ανασυγκρότηση δυνάμεων και μελέτη του χάρτη.

    Η περιοχή ακόμα και από το χάρτη δείχνει απίστευτα ενδιαφέρουσα. Οι εκδόσεις χαρτών 1:50.000 είναι χρηστικοί, έχουν ολοκληρωμένες λεπτομερείς πληροφορίες, οπότε έχεις μια άποψη του τι θα δεις προχωρώντας. Απεικονίζει δρόμους, μονοπάτια, κτίσματα και τριγωνομετρικά ορόσημα. Οι χάρτες αυτής της κλίμακας, είναι από τους αγαπημένους των ποδηλατών, αλλά και των πιο ψαγμένων περιηγητών, καθώς καλύπτουν αρκετά μεγάλη περιοχή και ταυτόχρονα απεικονίζονται όλοι οι δρόμοι και χωματόδρομοι. Οι ισοϋψείς γραμμές όμως είναι ανά 20 μέτρα, κάνοντας την εκτίμηση του εδάφους λίγο πιο δύσκολη. Σκύλος χορτάτος και πίτα ολόκληρη όμως δεν γίνεται …

    Αποφασίζουμε να πάμε πρώτα Συρράκο και μετά Καλαρρύτες. Μπαίνουμε σε μια απίστευτη ανηφορική διαδρομή, ακολουθώντας από αριστερά μας το ρέμα της Κρανιάς μέχρι που ξαφνικά σε δεξιά στροφή, η ομορφιά του τοπίου με το παμπάλαιο γεφύρι Πάλτσας να ενώνει τις δύο όχθες του Καλαρρύτικου ποταμού, μας κάνει να σταματήσουμε αμέσως. Μια γωνιά της χώρας μας, που αν και μισώ τα “πρέπει”, ΠΡΕΠΕΙ να επισκεφτείτε. Από τα μέρη που όπως και το γεφύρι του Κόκκορη, έχουν αποτυπωθεί ανεξίτηλα πλέον στο μυαλό. Από αυτό το γεφύρι πόσες χιλιάδες καραβάνια να το έχουν διαβεί, πόσες ζωές να έχει γλυτώσει, πόσες συναλλαγές να έχει διεκπεραιώσει ...
    Ανεβαίνω στη μηχανή με ένα σφίξιμο στην καρδιά, μια αίσθηση πως θέλω να περάσω ξανά από αυτό το σημείο. Ποτέ δεν ξέρεις τι επιφυλάσσει η ζωή …

    https://www.lifo.gr/team/gnomes/55106

    Ο ουρανός έχει αρχίσει και σκοτεινιάζει και αυτό δεν είναι καλό για τα αρθριτικά του νεογέρικου κορμιού μου. Με το που περνάμε το Προσήλιο οδηγώντας σε ένα πανέμορφο με θέα κάτω δεξιά χαμηλά τον Καλαρρύτη ποταμό, οι πρώτες χοντρές στάλες άρχισαν να κτυπούν το κράνος. Φτάνουμε στην κορυφή του βουνού με ορατό πλέον το Συρράκο αλλά και τους Καλαρρύτες στην απέναντι πλαγιά και η βροχή δυναμώνει. Το Συρράκο είναι 5 - 6 χιλιόμετρα μακρυά και ο καιρός δείχνει να είναι πίσω μας. Δεν υπάρχει λόγος να σταματήσουμε, όσο μούσκεμα και να γίνουμε, με τέτοια ζέστη θα στεγνώσουμε αμέσως.

    Ώρες ώρες αυτή η χώρα σε αφήνει έκπληκτο … είμαστε στην απέναντι πλαγιά από τον προορισμό μας και απλά χαζεύουμε το χωριό … Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο στα μέρη μας. Θα έλεγα μου θυμίζει ορεινά χωριά Ιταλίας. Το Συρράκο, ανακηρυγμένος παραδοσιακός οικισμός, είναι χτισμένο σε μία από τις πλαγιές του όρους Λάκμος. Κάθεσαι στην άκρη του δρόμου και μπορείς να το χαζεύεις με τις ώρες. Η μία πλευρά του εαυτού σου λέει κάτσε και απόλαυσε θέα, η άλλα λέει άντε, πάμε να το δούμε, να το περπατήσουμε, να αγγίξουμε τις πέτρες του, να μυρίσουμε τον αέρα του… Το χωριό προσεγγίζεται από 5 ή 6 μεριές ολόγυρα. Με τα πόδια η μία, με όχημα οι υπόλοιπες. Διαλέξαμε την τελευταία γύρω γύρω ώστε να το περπατήσουμε περισσότερο και δεν το μετανιώσαμε.

    Στην τελευταία είσοδο στην άλλη άκρη του χωριού αρχίζει το μονοπάτι που διασχίζεις το φαράγγι με το ρέμα Χρουσιάς, περνάς απέναντι και με τα πόδια πας μέσω μιας καταπληκτικής διαδρομής όπως φαινόταν από μακρυά, μέχρι το επόμενο διάσημο και παραδοσιακό χωριό, τους Καλαρρύτες. Μόνη η θέα του μονοπατιού σε προκαλεί να βάλεις καλό παπούτσι και να το ακολουθήσεις. Και εκεί ακριβώς έρχονται σκέψεις και υπαρξιακά διλήμματα … να το αναβάλλω για την επόμενη ? … θα υπάρξει χρόνος και επόμενη ? Τουλάχιστον εγώ το ρίσκο το πήρα, διάσχιση του μονοπατιού την επόμενη.
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170808_145138.jpg‎   20170808_145223.jpg‎   20170808_145303.jpg‎   20170808_145342.jpg‎   20170808_151208.jpg‎  

    20170808_151645.jpg‎   20170808_152012.jpg‎   20170808_152032.jpg‎   20170808_152220.jpg‎  

  12. #27
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Φτάνοντας σε μέρος εντός του χωριού στα κάτω χαμηλά του, βρίσκουμε μέρος για τις μηχανές. Ο καιρός όσο πάει και βαραίνει, ο άνεμος που προμηνύει καταιγίδα δυναμώνει, οι πρώτες στάλες αρχίζουν … Γρήγορο σκέπασμα με το αδιάβροχο τεντόπανο και οι αποσκευές μάλλον θα τη γλυτώσουν.

    Όλο το χωριό είναι μια σκαλιστή πέτρα … δρόμοι, σοκάκια, σπίτια, πλατείες, εκκλησίες … όλα. Πανέμορφο αν και με μια συγκεκριμένη δομή σχεδόν όλα τα κτίσματα. Η πλατεία θεϊκή … στα 1.125 μέτρα ψηλά με μεγάλο πλατάνι να χαρίζει σκιά. Ο Άγιος Νικόλαος επιβλητικός κτισμένος μόλις λίγα μέτρα ψηλότερα.
    Η βροχή όμως χαλάει την ατμόσφαιρα που φανταζόμουν. Η πλατεία άδεια, ότι κόσμος υπάρχει είναι ή κλεισμένος στα σπίτια του ή στα καταλύματα και στα μαγαζιά. Καθίσαμε για φαγητό σε μαγαζί με μικρή βεράντα, η αλήθεια όμως είναι πως θα προτιμούσα εκεί κάτω, σε μια από τις σκιές των δέντρων. Η ιδιοκτήτρια έδωσε πολλές και χρήσιμες πληροφορίες για το χωριό. Μου έκανε έκπληξη πως ουσιαστικά δεν κατοικείται μόνιμα ! Οι μόνιμοι κάτοικοι μετριούνται στα δάκτυλα. Το χωριό λειτουργεί ως προορισμός διαμονής τους καλοκαιρινούς μήνες και διάσπαρτα μέσα στο έτος όπως Πάσχα – Χριστούγεννα και εορταστικά 3ήμερα. Αυτό τώρα σε προβληματίζει ή όχι ??

    Η βροχή έχει πλέον κοπάσει εδώ και ώρα αλλά “με τι καρδιά να σ’ αποχαιρετήσω” όπως λέει και το τραγούδι. Πώς να αφήσεις τέτοιο μέρος …
    Το τεντόπανο έκανε καλή δουλειά, ούτε σταγόνα δεν πέρασε στα πράγματά μας. Έχει αποδειχθεί πως σε τέτοιες εξορμήσεις, αποτελεί ένα από τα χρησιμότερα και απαραίτητα που πρέπει κάποιος να πάρει μαζί του. Άσε που διπλωμένο, ο όγκος του είναι ελάχιστος. Ποιος το πρόβλεψε ? Το ξανθό κομάντο από την εμπειρία της σε διακοπές σε ερημικά μέρη και νησιά μακρυά από τον “πολιτισμό” και τις “ανέσεις” … ανέσεις που θεωρώ πως μάλλον αποχαυνώνουν το μυαλό παρά το κάνουν να λειτουργεί δημιουργικά.

    Οι Καλαρρύτες ένα μακρύ τραγούδι δρόμος … και τι τραγούδι. Ροκιά κανονική, από αυτές που γράφτηκαν με χαρτί, μολύβι και ψυχή …

    Παίρνουμε το δρόμο ανάποδα όπως ήρθαμε μέχρι Μυστρά. Στην διασταύρωση αριστερά και ακολουθούμε το Καλαρρύτη ποταμό που είναι στα δεξιά μας και κάτω βαθιά. Κάπου στη διαδρομή σταματώ σε απαγορευτική πινακίδα γιατί δεν ήμουν σίγουρος εάν κατάλαβα καλά τι διάβασα.
    Στη μέση ενός χωριού, σκαρφαλωμένο σε απότομη πλαγιά ορεινού και πετρώδη εδάφη, οι αρχές με προειδοποιούν πως “απαγορεύεται το ψάρεμα”. Όνειρο ζω μη με ξυπνάτε … Συνειρμικά σκέφτομαι τύπους “ντυμένους αστυνομικούς” να ψάχνουν διερχόμενα οχήματα για ψαροκάλαμα, αγκίστρια, ψαροντούφεκα και λαθροχτυπημένα χταπόδια.

    Κάτι όπως με τον Κανάκη, τον Σωτήρη και τον Καλλιβωκά στο “Στάκαμαν” ….
    https://www.youtube.com/watch?v=BfQ0us82UqY
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170808_154858.jpg‎   20170808_154903.jpg‎   20170808_155044.jpg‎   20170808_160026.jpg‎   20170808_155058.jpg‎  

    20170808_182316.jpg‎   20170808_182404.jpg‎   20170808_182518.jpg‎   20170808_184137.jpg‎   20170808_154545.jpg‎  


  13. #28
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Ο δρόμος στενός και καταπράσινος, όχι σε πολύ καλή κατάσταση, με αρκετές διάσπαρτες πέτρες κάθε λίγο και λιγάκι. Ποιος ξέρει τι νερό έπεσε αυτές τις μέρες. Δίνει την εντύπωση του παρατημένου από το “κράτος προστασίας της Μυκόνου” και αυτό είναι από τη μια λυπηρό, από την άλλη προκαλεί εντύπωση. Εντύπωση γιατί λίγο πιο κάτω είναι το πανέμορφο μοναστήρι της Κηπίνας, άρα ο μοναστηριακός τουρισμός θα έπρεπε να προστατεύεται καλύτερα. Γιατί η εικόνα είναι πιο σημαντική στις μέρες μας από την ουσία … Σταματήσαμε στην είσοδο που ανεβαίνεις επάνω στο μοναστήρι. Μείναμε κάποια λεπτά αμφιταλαντευόμενοι εάν θα ανέβουμε ή όχι. Τα μέσα μας είπαν όχι …

    Λίγο πιο πάνω χαμογελώ … αυτό το τούνελ το θυμάμαι. Ένα μικρό τούνελ με είσοδο που μοιάζει με τσιμεντένιο βαρέλι. Έτσι για να νιώσω πιτσιρικάς, στο σκοτεινό του κέντρο του έσκαγα γκαζιές με το πιτσαδόρικο παπί για να εξορκίσω τα κακά πνεύματα των κινέζικων κατασκευών. Το ίδιο έκανα και τώρα για να δω εάν μεγάλωσα καθόλου … αλλά μπααα, καθόλου …

    Γαμώτο, πόσο μου αρέσει αυτή η διαδρομή … στενή, σκαλισμένη ανάμεσα σε δυο κοντινούς ορεινούς όγκους, με το ποτάμι να τους χωρίζει στα δύο. Αυτό το κομμάτι έχει απ’ όλα, θέα, στροφές, φουρκέτες, γεφύρι, μια απόκοσμη αίσθηση λόγω των όγκων που κρέμονται από πάνω σου. Το βράδυ αυτό το κομμάτι θα είναι τρομακτικό.
    Το χωριό είναι πλέον δίπλα μας. Ήδη οι πέτρινες οροφές και το καμπαναριό της εκκλησίας διακρίνονται πεντακάθαρα και προμηνύουν πως κάτι μοναδικό υπάρχει εκεί. Ο ήλιος δεν θα είναι για πολύ ακόμα στον ορίζοντα. Οι μηχανές αρχικά μένουν στην είσοδο του χωριού και με τα πόδια κάνουμε ένα σχολαστικό πέρασμα σχεδόν σε όλα τα σοκάκια του. Χμμμ … την αμαρτία μου θα την πω. Οι Καλαρρύτες είναι πιο γραφικοί, πιο αυθεντικοί, πιο ζεστοί, πιο παραδοσιακοί. Και τα δυο χωριά έχουν βαριά ιστορία, πολλά να μάθεις, να νιώσεις … Ίσως απόψε χρειαστεί να βρούμε κατάλυμα για ανθρώπινο μπάνιο και ευκαιρία για όσο το δυνατό περισσότερη περιήγηση στο καταπληκτικό αυτό μέρος.

    Λοιπόν οι Καλαρρύτες είναι μοναδικοί. Χωριό με ζωή όλο το χρόνο. Διαβάζοντας για τον τόπο, ήταν ένας από τα μέρη που παραθέριζε ο Αλή Πασάς. Πασάδες, βασιλιάδες και παπάδες διάλεγαν ανέκαθεν τα καλύτερα μέρη. Κανόνας απαράβατος και διαχρονικός όσο και η βαθιά ανάγκη του ανθρώπου να εξουσιάζεται … αρκεί να μην έχει ευθύνη και κόπο προερχόμενο από την ευθύνη.

    Η βόλτα στα μονοπάτια του χωριού κανονικό βάλσαμο για την ψυχική μας ηρεμία. Γεμάτο μικρά γεφύρια που ενώνουν τους μαχαλάδες μεταξύ τους, πολλά νερά, πανέμορφα κτίσματα που αντέχουν στο χρόνο, γραφικές αυλές, όμορφη σκαλισμένη πέτρα παντού. Στο δρόμο προς την εκκλησία (Άγιος Νικόλαος) συναντάμε αρκετούς ηλικιωμένους που προφανώς πηγαίνουν για την εσπερινή λειτουργία. Η εκκλησία, πλησιάζοντας με τις μηχανές το χωριό, είχε κεντρίσει την προσοχή μου, δεν μένει παρά να δούμε τον λόγο. Όποιος και εάν ήταν ο λόγος πάντως άξιζε. Διαβάζω κτίστηκε το 1480 … μάλιστα. Πως μπορείς να μην νιώθεις δέος …

    Με έκπληξη βλέπουμε πως υπάρχει και ένας μικρός ζωολογικός κήπος ! Συχνά πυκνά συναντάμε κόσμο – συνήθως μεγαλύτερες ηλικίες - που κάνει την απογευματινή του βόλτα στα σοκάκια. Οι χαιρετούρες είναι επιβεβλημένες και από τις δύο πλευρές. Το ζευγαράκι των βαθιά 70τόσο, αυτό πιασμένο χέρι χέρι, δεν βγαίνει εύκολα από τη μνήμη μου. Να πω την αλήθεια μου το ζήλεψα … Οι άνθρωποι στην τραγική πλειοψηφία τους, έχουν πολύ δρόμο ακόμα μέχρι να αναθεωρήσουν τι σημαίνει ΕΥΤΥΧΙΑ …
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170808_184137.jpg‎   20170808_185443.jpg‎   20170808_191551.jpg‎   20170808_191837.jpg‎   20170808_192406.jpg‎  

    20170808_192555.jpg‎   20170808_192821.jpg‎   IMAG3137.jpg‎   20170808_194812.jpg‎   20170808_195023.jpg‎  


  14. #29
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Στην κεντρική πλατεία παππούς με απίστευτα συμπαθητική φατσούλα μας πιάνει την κουβέντα. Έχω ξεχάσει το όνομά του αυτή τη στιγμή όπως έχω ξεχάσει που έχω καταχωνιάσει και τις σημειώσεις μου από το ταξίδι που το έχω σίγουρα γραμμένο. Κάποια στιγμή όμως ο Άγιος Φανούριος θα τις φανερώσει γιατί σίγουρα υπάρχει λόγος που είναι ακόμα καταχωνιασμένες και κάτι μου λέει θα το κάνει χωρίς προσπάθεια εξαγοράς του με φανουρόπιτα ... Ο παππούς μίλησε όλο καμάρι για τον τόπο του, για την κυρά του που “έφυγε” πριν λίγο και πόσο την αγαπούσε, για τα παιδιά του που ζουν σε μεγάλη πολιτεία. Είπε πως ο τόπος του έβγαλε μέχρι και πρωθυπουργό. Αυτό βέβαια δεν αποτελεί πάντοτε τιμή για πολλούς τόπους, αλλά όπως και να το κάνεις είναι μια σημαντική αναφορά …

    Το παλιό κοινοτικό γραφείο δηλώνει παρουσία στην πλατεία από το 1899, η πλακόστρωσή της έγινε το 1879 … πόση ιστορία να σηκώνουν αυτές οι πέτρες …

    Θα μπορούσα να γράφω για ώρες γι΄ αυτό το μέρος. Όπως και για πολλά από τα μέρη που πέρασα και ας τα αδίκησα με τη γρήγορη και όχι εκ βαθέων ματιά που τους αρμόζει. Είναι κάποιες γωνιές της Γης όμως που στα μάτια του καθενός μας δημιουργούν διαφορετικά ψυχοτσιμπήματα. Γωνιές που προκαλούν όλες τις αισθήσεις για επάνοδο, για αφιέρωση περισσότερου και ποιοτικότερου χρόνου. Γωνιές που θα τις ζήλευαν άνετα και τα μεγαλύτερα άψυχα και φορτωμένα δηθενιά σαλόνια. Έχω αγαπημένους συγγενείς που κατοικούν στην ακριβώς από κάτω μεριά του πλανήτη. Και τι δεν θα έδινα να γινόταν να έβλεπαν αυτές τις γωνιές τις ιδιαίτερης πατρίδας τους, την κανονική Ελλάδα …

    Το πρωινό φόρτωμα των μηχανών έγινε με βαριά καρδιά από τη μεριά μου τουλάχιστον. Το μέρος περιτριγυρισμένο από τις γυμνές κορυφές της νότιας οροσειράς της Πίνδου. Ο αέρας γεμάτος οξυγόνο που λες και έχει βαλθεί να σου προκαλέσει υπεραερισμό πνευμόνων, το μόνο που καταφέρνει όμως είναι πρόκληση ευφορίας. Η πληροφορίες από εχθές το βράδυ έλεγαν πως οι ντόπιοι για πολλά χρόνια, για να πάνε προς Χαλίκι, χρησιμοποιούσαν μονοπάτια ακριβώς πάνω από το χωρίο, με κατεύθυνση προς το βορρά. Στο χάρτη τα μονοπάτια ήταν όντως αποτυπωμένα, αλλά κοιτώντας το Τζι Ες, τέτοιο ρίσκο δεν το έπαιρνα ξανά.

    Φεύγοντας στην έξοδο του χωριού, έριξα μια ματιά πίσω … Έχω αφήσει μια εκκρεμότητα εκεί, στην πλατεία με το παλιό κοινοτικό γραφείο.

    https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A...BD%CF%89%CE%BD

    https://www.tripadvisor.com.gr/Attra...7&ff=316538037
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170808_195147.jpg‎   20170808_195126.jpg‎   20170808_195350.jpg‎   20170808_195452.jpg‎   20170808_195508.jpg‎  

    20170808_195628.jpg‎   20170808_200503.jpg‎   20170808_200532.jpg‎   20170808_200552.jpg‎   20170808_200603.jpg‎  


  15. #30
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Καλρρύτες ...
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170808_200619.jpg‎   20170808_200648.jpg‎   20170808_200727.jpg‎   20170808_200741.jpg‎   20170808_200758.jpg‎  

    20170808_200816.jpg‎   20170808_200847.jpg‎   20170808_200930.jpg‎   20170808_201110.jpg‎   20170808_201439.jpg‎  


Σελίδα 2 από 5 ΠρώτοΠρώτο 12345 ΤελευταίοΤελευταίο

Παρόμοια θέματα

  1. Απαντήσεις: 46
    Τελευταίο μήνυμα: 25/09/2014, 17:57
  2. Απαντήσεις: 30
    Τελευταίο μήνυμα: 14/11/2006, 17:38
  3. Σχετικα Με Τις Πιστωτικες
    από Tonyxgr στο forum Off topic
    Απαντήσεις: 7
    Τελευταίο μήνυμα: 10/10/2005, 11:56
  4. αϊ σιχτιρ με τις γκετες
    από el_hymador στο forum Στραβά κι ανάποδα
    Απαντήσεις: 9
    Τελευταίο μήνυμα: 28/09/2005, 17:22
  5. Σχετικα με τις φωτοκλησεις!
    από niko13g στο forum Off topic
    Απαντήσεις: 5
    Τελευταίο μήνυμα: 10/11/2003, 11:17

Κανόνες δημοσιεύσεων

  • Δεν μπορείτε να ανοίξετε νέο θέμα
  • Δεν μπορείτε να απαντήσετε
  • Δεν μπορείτε να επισυνάψετε αρχεία
  • Δεν μπορείτε να επεξεργαστείτε τα μηνύματά σας
  •  
  • Ο κώδικας ΒΒ είναι ΟΝ
  • Τα smilies είναι ΟΝ
  • Ο κώδικας [IMG] είναι OFF
  • Ο κώδικας [VIDEO] είναι ΟΝ
  • Ο κώδικας HTML είναι OFF