Σελίδα 3 από 5 ΠρώτοΠρώτο 12345 ΤελευταίοΤελευταίο
Προβολή αποτελεσμάτων 31 έως 45 από 63

Θέμα: Πίνδος …. χορεύοντας με τις αρκούδες.

  1. #31
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Όχι πολύ μακρυά από εκεί το τοπίο αλλάζει μορφή απότομα. Είναι εμφανές από τη σχεδόν ανύπαρκτη βλάστηση πως βρισκόμαστε σε Αλπικό υψόμετρο. Σε καμιά 10αριά χιλιόμετρα φτάνουμε στο ψηλότερο ασφαλτοστρωμένο οδικό πέρασμα της Ελλάδας, στα 1.900 μέτρα, ένα μικρό σκαλοπατάκι κοντύτερα στο Θεό μας, όπου και όσο ψηλά και αν Αυτός βρίσκεται. Σε πολλούς ανθρώπους βρίσκεται και μέσα τους, αλλά είναι δύσκολο να τους συναντήσεις στις μέρες μας …

    Επιβάλλεται στάση για φωτογραφία στο ψηλότερο σημείο για να έχουμε να δείχνουμε και να καυχόμαστε ή να αναπολούμε αργότερα ή ίσως να δώσουμε κίνητρο σε κάποιους να περάσουν από εκεί. Ώρες ώρες περίεργες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου. Φαντάζομαι τα πιτσιρίκια μου να έχουν σταματήσει σε αυτό ακριβώς σημείο αρκετά χρόνια αργότερα και να βγάζουν την ίδια φωτογραφία.
    - “Στο ίδιο σημείο ακριβώς έβγαλε φώτο ο γέρος μας … ρε τον μπαγάσα … πως μπόρεσε και ανέβηκε εδώ με εκείνον το ματρακά? Μα έβγαζαν τόσα χλμ τότε αυτά τα μηχανάκια ??” …

    Συνειρμικά ο νους μου πήγε σε ένα ταξιδιωτικό αρχές δεκαετίας του ’50. Έξι φίλοι με πέντε μηχανές εκ των οποίων η μία ήταν με καλάθι συνεπιβάτη, πέρασαν από Αγγλία στη Γαλλία κάνοντας ένα μίνι γύρο της Δυτικής τότε Ευρώπης. Ο γιός του ενός από τους ταξιδιώτες μερικές δεκαετίες αργότερα, με τη μηχανή του έκανε αν κατάλαβα καλά το ίδιο ταξίδι, πέρασε από τα ίδια μέρη, φωτογραφήθηκε σε κοινά αναγνωρίσιμα σημεία της διαδρομής … Η αλήθεια είναι πως βρήκα αυτή την ιστορία απίστευτα συγκινητική αλλά και δημιουργική.

    Μερικές φορές περνώ από μέρη που με συνδέουν κοινές αναμνήσεις με τον αναπαυμένο πλέον πατέρα μου, έτσι μου είναι πολύ κατανοητές ιστορίες σαν και αυτή που περιγράφω. Ποιος ξέρει … ίσως μου παραχωρηθεί ο χρόνος αλλά και οι συνθήκες που να ξαναπεράσω από τα ίδια σημεία κάποια χρόνια αργότερα εγώ ο ίδιος. Αναρωτιέμαι τι αλλαγές θα υπάρχουν τότε ακόμα και σε εμένα τον ίδιο … ίσως να βλέπω αυτά τα γραπτά και να γελάω ή ακόμα και να κλαίω … ποιος ξέρει. Καρδιοχτύπι πάντως θα υπάρχει, από αυτά που μόνο τα “ταξίδια” προκαλούν …

    http://www.go-faster.com/SS100.html

    Στο σταυροδρόμι του περάσματος οι δύο μηχανές ξαφνικά έγιναν τρεις με έναν μοναχικό καβαλάρη … να και ένα αυτοκίνητο με τρεις μεσήλικες φίλους … ωπ ! να και δεύτερο με μια οικογένεια τουριστών ! Τα περάσματα έχουν πέραση τελικά …
    Σε λίγα δευτερόλεπτα γίναμε μια παρέα. Οι πληροφορίες έδιναν και έπαιρναν και αν είχαμε και κανένα τσιπουράκι με μεζέ, έτσι στο πόδι, μπορεί να το διαλύαμε το βράδυ. Τι σου είναι το ταξίδι, πόσο ελευθερώνει τον άνθρωπο, πόσο κοντά τον φέρνει στον άλλο.
    Τώρα αν πω πως έχω φωτογραφηθεί σε αυτό ακριβώς το σημείο με ένα κινέζικο παπί, ερχόμενος από Αθήνα, αναρωτιέμαι πόσοι θα χαμογελάσουν ειρωνικά … Το έχω ζήσει ουκ ολίγες φορές …

    https://www.vlahoi.net/periigiseis/perasma-mparou

    Λοιπόν, τώρα αρχίζουν τα ωραία. Επιτέλους κάτι που ταιριάζει με τον τίτλο του ταξιδιωτικού. Από εκείνο το σημείο αρχίζει μια καταπληκτική κατηφόρα προς το Χαλίκι, απλωμένη με φουρκέτες ξεκινώντας αρχικά σε Αλπικό τοπίο με χαμηλή βλάστηση και μετά απότομα μπαίνεις σε δασική απίστευτη ομορφιά. Ένας προορισμός που δεν πρέπει να λείψει από κανένα σχεδιασμό. Η άσφαλτος αν και σε περιοχή που οι καιρικές συνθήκες είναι αδυσώπητες, είναι σε άψογη κατάσταση, η χάραξη ότι ακριβώς ζητούν αναβάτες σε δύο ρόδες, οι εικόνες που απλώνονται μπροστά γεμίζουν τον σκληρό του μυαλού με καταιγιστικό ρυθμό, οι μυρωδιές από τα μαύρα πεύκα και το δάσος εν γένει απίστευτες. Αν σκεφτεί κανείς πως το κατέβα αρχίζει από τα 1.900 μέτρα υψόμετρο, καταλαβαίνετε πως αυτός ο χορός διαρκεί αρκετή ώρα.

    Προς το τέλος των φουρκετών κτισμένη βρύση με σκιά δείχνει ιδανικό μέρος για στάση δροσιάς και αλλαγής νερού στα παγούρια.
    Πλησιάζοντας υπάρχει μαρμάρινη πινακίδα που δίνει πληροφορίες … Χμμμ αφενός βρύση με ονοματεπώνυμο, αφετέρου ένα ακόμη μνημείο που δείχνει το πώς κατάφερε αυτός ο τόπος και αυτοκαταστράφηκε. Ένα ακόμη μνημείο που θυμίζει μαύρα χρόνια ιστορίας αυτού του τόπου. Τι τα θες ρε Βρας, ο άνθρωπος δυστυχώς δεν αλλάζει … το φονικό το έχει βαθειά ριζωμένο μέσα του. Αν ισχύουν οι γραφές με τον Κάιν και τον Άβελ, αυτή η ιστορία είναι πολύ μα πάρα πολύ παλιά …

    Κάνω ένα γύρω της βρύσης και ένα ρίγος με διαπερνά στην πλάτη … Μπροστά μου ακριβώς φρέσκες φρέσκες πατημασιές αρκούδας. Ας αρχίσουν οι χοροί σκέφτομαι … κοίτα που θα βγουν αληθινοί όσοι μου έκαναν ήδη και 9μερα όταν τους είπα πως θα ανέβω σε αυτά τα χώματα. Οι αρκούδες όμως, όπως και όλα τα αγνά ζωντανά της φύσης, είναι αλλεργικές με το βρώμικο ανθρώπινο κρέας και ότι έχει να κάνει γενικά με αυτή την “αθώα” φυλή. Οπότε μάλλον το κορμί μου θα παραμείνει προς το παρόν ως έχει.
    - Ξέρεις τι υπάρχει πίσω από τη βρύση ? … ρωτάω τη συνοδοιπόρο.
    - Τι ?
    - Πατημασιές από αρκούδα … φρέσκιες …
    - Πού πού ?? … ουάαααουυυυ !!
    Φσσσιτ μπόινγκ …. Αναρωτιέμαι ποιός ανησυχεί περισσότερο για τον άλλο … Επίσης μια ματιά στο διαδίκτυο θα μας πείσει ποιος κινδυνεύει περισσότερο και ποιος είναι περισσότερο φονικός ….
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170809_095904.jpg‎   20170809_111512.jpg‎   20170809_113746.jpg‎   20170809_122512.jpg‎   20170809_120852.jpg‎  

    20170809_120907.jpg‎   20170809_122438.jpg‎   IMAG3140.jpg‎  
    Τελευταία τροποποίηση από Vrasidas; 02/04/2019 στις 20:29.

  2. #32
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Επειδή όμως δεν γνωρίζω πολλά από αρκούδες, είπαμε να ξεκινήσουμε λίγο γρήγορα για την περίπτωση που πέσαμε σε καμιά αρκούδα με ψυχολογικά θέματα ή με σύνδρομο αρκουδόδιψας και δεν το γνωρίζαμε. Λίγο πιο κάτω όμως ακόμα μια καταπληκτική ευκαιρία για στάση, με ένα πανέμορφο μοναστήρι στη δεξιά πλευρά του δρόμου να στέκει σε ένα βατό ξέφωτο.
    Η Μονή της Γαλακτοτροφούσας Παναγιάς, ένα αληθινό διαμάντι πάνω στη διαδρομή μας, ένα σημείο που όποιος περάσει από αυτή τη διαδρομή είναι κρίμα να μη σταματήσει. Διαβάζοντας αργότερα ιστορικά στοιχεία που αφορούν τη Μονή, έμαθα πως :
    “ Το μοναστήρι καταστράφηκε το 1943 από τους Γερμανούς. Τότε κάηκε και η εικόνα της Γαλακτοτροφούσας Παναγίας, αφιέρωμα του 1788 από τον Καλαρρυτιώτη Δημήτριο Τουρτούρη “εις μνημόσυνον αυτού και των αυτού αυταδέλφων και των εν αυτοίς διαδόχοις αυτών”. Επίσης καταστράφηκε και το παρεκκλήσι του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, που το τιμούσαν στις 29 Αυγούστου (αποτομή της τιμίας κεφαλής του).” …

    https://www.infotouristmeteora.gr/%C...D%CF%83%CE%B1/


    Χμμ …. οι σύμμαχοι και φίλοι μας και οικονομικοί μας υποστηρικτές έχουν βάλει το χεράκι τους (και φωτιές) σχεδόν παντού. Είχα πάντως την εντύπωση πως οι πιστοί Χριστιανοί δεν καίνε από μόνοι τους τις εκκλησίες της Πίστης τους, πόσο μάλλον να δολοφονούν εν ψυχρώ αθώες ανθρώπινες ζωές πιστούς μάλιστα στον ίδιο Θεό … Κάποια στιγμή ίσως ανακαλύψω σε τι πράγματι πιστεύουν αυτές οι φυλές, ίσως όμως και να ξέρω …

    Ο Αχελώος αριστερά μας και δυο αντιτουριστικές μηχανές με τουριστικούς όμως ρυθμούς στυλ “Born to be wild” μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο ρολάρουν προς την καρδιά του βασιλείου των καφέ αρκούδων.
    Το τοπίο μετά το Χαλίκι και για οχτώ με δέκα χιλιόμετρα γίνεται πετρώδες, άγριο. Ο Αχελώος χάνεται από την οπτική μας επαφή και δεν θα τον ξαναδούμε ξανά μιας και πηγάζει από αυτά τα μέρη. Για φαντάσου, αυτό το ποτάμι το συναντήσαμε στο διάβα μας από την τρίτη ημέρα. Κολυμπήσαμε σε αυτόν, τον ακολουθήσαμε σε διάφορες εκβάσεις του καθώς έσχιζε βουνά και κοιλάδες στη μέση, περάσαμε από γεφύρια που ενώνουν κόσμους που χωρίζει, είδαμε το πώς δίνει ζωή στο περιβάλλον γύρω του … είναι να μην απορείς γιατί οι αρχαίοι άνθρωποι τον είχαν θεοποιήσει ? Το μόνο μεμπτό για πάρτυ του είναι πως έχασε από τον Ηρακλή για ένα ζηλιάρικο θηλυκό ονόματι Δηιάνειρα, η οποία για να τα λέμε όλα, ήταν η αιτία που ο Ηρακλής μας έχασε τελικά τη ζωή του. Δεν σέρνει τελικά μόνο καράβι … αλλά και ποτάμια και ήρωες και ένα σωρό άλλα της πλάσης θάματα.

    Ο στενός δασικός δρόμος που πάει προς Ανήλιο είναι φ α ν τ α σ τ ι κ ό ς … Γλυκά κατηφορικός, πνιγμένος στη σκιά από τα θεόρατα δέντρα που τον καλύπτουν. Κάπου στη μέση της διαδρομής, οι δρόμοι μας συναντήθηκαν ένα ON OF ( αν θυμάμαι καλά πρέπει να ήταν VSTROM, από αυτά που φτιάχνουν στης Ιαπωνίας την Suzuki) με έναν χαλαρό τύπου καβαλάρη, ερχόμενο κάπου από τα βόρεια μέρη της χώρας μας. Χωρίς να σταματήσουμε, οδηγώντας πολύ αργά, ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες και πληροφορίες. Αν κατάλαβα καλά του είχε κάνει εντύπωση πως έφτασα εκεί με ένα τόσο ακατάλληλο μηχανάκι. Που να του έλεγα δηλαδή για την ξανθιά με το Τζι Ες … Δεν υπάρχουν ακατάλληλα μηχανάκια αγαπητέ μου συνταξιδευτή … ακατάλληλοι άνθρωποι υπάρχουν, μόνο ακατάλληλοι άνθρωποι.

    Η σκιά που αφήσαμε τις μηχανές στην πλατεία του Μετσόβου ήταν γεμάτη και από πολλές ακόμα κατάλληλες για ταξίδια μηχανές επίσης. Εξάλλου πως έφτασαν μέχρι εκεί. Ο καφές και το ελαφρύ λαδωμένο με διπλή πιτόγυρο ήταν βάλσαμο για το νευρικό σύστημα και τα βακτήρια που ψάχνουν ευκαιρία για να ενεργοποιηθούν στο στομάχι και το παχύ έντερο. Το φάγαμε υποχρεωτικά γιατί χρειαζόμασταν ενέργεια και η πείνα είχε μπει στα βαθειά κόκκινα … Είναι να μην αναρωτιέται κανείς ώρες ώρες πως σταδιάλα ο τόπος αυτός στέκεται ακόμα όρθιος. Αφού την τουριστίλα την έχω φάει με το κουτάλι, τι τα θέλω και πάω γυρεύοντας … Ας μην ήταν τόσο όμορφο και γραφικό το Μέτσοβο και θα βλέπαμε πόσα μαγαζιά θα ήταν ανοικτά … Πόσο νερό να βάλεις στο κρασί σου, έχει φτάσει το σημείο που πια δεν πίνεται …
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170809_124636.jpg‎   20170809_124643.jpg‎   20170809_125024.jpg‎   20170809_140735.jpg‎   20170809_140559.jpg‎  


  3. #33
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Ο ανεφοδιασμός των μηχανών έγινε στο κλασσικό πρατήριο καυσίμων με τον βενζινά της καρδιάς μας. Αυτόν που έψαχνε που είναι η τάπα βενζίνης στο “ντιλιβεράδικο” παπί. Τι επικές στιγμές Θεέ μου …

    Επιτέλους αφήνουμε το μέρος με τους πολλούς ανθρώπους και πιάνουμε το δρόμο προς τις πηγές και την τεχνητή λίμνη του Αώου ποταμού. Θυμάμαι διάφορα περιστατικά σε αυτά τα μέρη από παλαιότερες βόλτες με τα 1000άρια. Τι κρίμα να μην έχουν καταγραφεί σε ένα κομμάτι χαρτί και να φθίνουν από τη μνήμη χρόνο με το χρόνο. Ίσως κάποτε το επιχειρήσω βοηθούμενος από το φωτογραφικό αρχείο μου. Πάλι αυτά τα “ίσως κάποτε” που λέγαμε προηγουμένως … Αδιόρθωτος ο άνθρωπος, όσα χρόνια και αν περάσουν.

    Με το που μπαίνουμε στο λιβάδι της τεχνητής λίμνης, το τοπίο θα έλεγε κανείς πως μας προϊδεάζει για το τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια. Η βλάστηση πολύ χαμηλή, αρκετές διάσπαρτες κτηνοτροφικές μονάδες, πολλές αγελάδες να μας κοιτούν αδιάφορα με το σπινθηροβόλο βλέμμα τους. Ο δρόμος ακολουθεί τις όχθες της λίμνης με γλυκές στροφές που όσο βαθύτερα μπαίναμε προς το κέντρο της, στα αριστερά μας άρχιζε δειλά δειλά δάσος από μαύρο πεύκο, που όλο γινόταν και πυκνότερο. Λίγα μέτρα πριν τη γέφυρα του φράγματος, υπάρχει διασταύρωση που σε οδηγεί στον παράδεισο της Βάλια Κάλντας.

    Πλέον είμαστε στην καρδιά του δάσους. Δε μπα να ‘χει αρκούδες – λύκους – βίσωνες και ανακόντα, αυτό που ζει κανείς εδώ μέσα δεν περιγράφεται ούτε ανταλλάσσεται εύκολα. Το μόνο που θέλεις είναι να οδηγείς, να ρολάρεις στους στενούς φιδίσιους δρόμους γεμάτους από σκιά των πανύψηλων δέντρων, να γεμίζει ενέργεια το κορμί και η ψυχή. Το μικρό 250άρι λειτουργεί καταλυτικά σε όλα … ακόμα και ο ξερός του ήχος θα έλεγε πως κανείς πως ταιριάζει με το περιβάλλον. Ένα περιβάλλον που αν και μοιάζει αθώο και ήρεμο, εν τούτοις, στα σωθικά του κρύβει μύθους ζωντανούς και ίσως λίγο τρομακτικούς. Όπως και το μικρό αλλά “πολεμικό” μπλε εντουράκι … αρκεί να το ξυπνήσεις την κατάλληλη ώρα.

    Ο δρόμος εδώ και ώρα είναι ελαφρά κατηφορικός. Η αλήθεια είναι πως μια ελαφριά ενόχληση από τη ζέστη τη νιώθω παρά το ωραίο μικροκλίμα του δάσους. Πριν φύγω ήμουν προβληματισμένος για το ποιο μπουφάν έπρεπε αν πάρω. Σκεφτόμουν πως σε εκείνα τα υψόμετρα το πιθανότερο ήταν να υπάρχει χαμηλή θερμοκρασία αλλά και λίγες βροχές. Εξάλλου ήμουν σίγουρος πως ο Μέρφι θα φρόντιζε επαρκώς γι΄ αυτό. Έτσι πήρα το χειμωνιάτικο χωρίς την εσωτερική επένδυση φυσικά, σκεπτόμενος πως οι ανοικτοί εξαερισμοί θα έκαναν την δουλειά τους. Καταλαβαίνεται φαντάζομαι πως το θερμόμετρο ήταν συνέχεια στο κόκκινο, μόνο και μόνο επειδή δεν πήρα το διάτρητο καλοκαιρινό ….

    Σε δεξιά στροφή, ένα πλάτωμα με ενιαίο παγκάκι και τραπέζι είναι καλή ευκαιρία για στάση και νερό. Μια στάση που θα γινόταν ούτως ή άλλως ... ή αλλιώς “καλώς ήλθατε κυρίες και κύριοι στη λίμνη με τα νούφαρα”. Μια μικρή λιμνούλα σχεδόν σκεπασμένη με νούφαρα επιβιώνει ποιος ξέρει πόσα χρόνια σε αυτή τη γωνιά του δάσους. Μια οικογένεια είναι ήδη πριν από εμάς εκεί και παίρνει κολατσιό. Από το μεγάλο τσιμεντένιο μαντρί και αυτοί που βγήκαν να γεμίσουν τις μπαταρίες της ψυχής τους και από τα βλέμματα των πιτσιρικιών, μπορώ να πω το κάνουν με επιτυχία.

    Το ότι βρισκόμαστε σε αυτή τη λίμνη, μας το επιβεβαιώνει και τραυματισμένη πινακίδα από κάποιον που έχει νούφαρα στο μυαλό μπερδεύοντας πετούμενα με πινακίδες. Αλλά εφόσον τα πετούμενα δικαιολογημένα πλέον κάνουν παράκαμψη του FIR της χώρας μας, την πληρώνουν οι πινακίδες.
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170809_142554.jpg‎   20170809_142617.jpg‎   20170809_142828.jpg‎   20170809_161955.jpg‎   20170809_163308.jpg‎  

    20170809_163327.jpg‎   20170809_165139.jpg‎   20170809_165536.jpg‎   20170809_165506.jpg‎  

  4. #34
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Λίγο πιο κάτω υπάρχει η διασταύρωση που αριστερά πάει για Γρεβενίτη και Τρίστενο. Ίσως την επόμενη φορά να επιλεγεί αυτή η διαδρομή, τώρα όμως ο στόχος είναι βόρεια. Δεξιά για Βοβούσα λοιπόν και ο δρόμος αρχίζει ήδη να είναι ελαφρά ανηφορικός. Είμαστε ήδη σχεδόν στην καρδιά του Πάρκου της Πίνδου.

    Δέος και μόνο δέος από τη φύση και όσα αυτή προκαλεί. Βάζω στην εσωτερική μου ζυγαριά από την μια ότι βλέπω να απλώνεται μπροστά μου και από την άλλη μια παραλία του Αιγαίου ή του Ιονίου για να μην έχω παρεξηγήσεις και δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός που γέρνει.
    Η υποκειμενικότητά μου όμως επικρατεί και το βουνό κερδίζει στα σημεία. Στο βουνό δεν μπορείς να βαρεθείς εύκολα, δεν σε αφήνει το ίδιο. Πίσω από κάθε στροφή ίσως να κρύβεται κάποια έκπληξη. Ευχάριστη ή δυσάρεστη δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι σε προκαλεί να πας να κοιτάξεις τι υπάρχει πίσω από αυτή. Όπως συμβαίνει και με τις κορυφές των βουνών. Λες και υπάρχει ένας αόρατος μαγνήτης που τραβάει προς τα εκεί τις ψυχές. Μερικές φορές περνούν μακάβριες σκέψεις από το μυαλό μου. Έχω την αίσθηση πως ένας θάνατος σε βουνό είναι προτιμότερος από έναν στη θάλασσα. Και εάν η ψυχή δεν ξέρει κολύμπι ? Πως θα βγει να πάει στον Δημιουργό της ?

    Πινακίδα με το χαρακτηριστικό κεραμιδί φόντο και τα κίτρινα γράμματα, μας πληροφορεί πως ακόμα ένα χωριό που πλήρωσε με φωτιά και αίμα την ανθρώπινη βαρβαρότητα και μάλιστα από τύπους που σήμερα μας κουνούν το δάκτυλο, βρίσκεται στο διάβα μας. Η απορία μου φυσικά, είναι πως είναι δυνατόν οι σημερινοί υπηρέτες των από τότε έως και σήμερα κατοχικών δυνάμεων, να επιτρέπουν την ύπαρξη μνημείων – πινακίδων ή άλλων τέτοιων στοιχείων που κρατούν στη μνήμη τις φρικαλεότητές τους. Παιχνίδια του μυαλού και της επιστημονικής διαδικασίας αποχαύνωσης ? ... ποιος ξέρει …
    Εδώ επιτρέπουν εκτονωτικά συλλαλητήρια, μιας ημέρας ΜΟΝΟ όμως … Στη Γαλλία που οι εκεί πολίτες δεν έχουν καπουτσινοφράπεδο και Μύκονο (και ότι αυτό συμβολίζει κατά μια έννοια) μετρούν ήδη νεκρούς που τόλμησαν και διαμαρτύρονται πάνω από ΜΙΑ ημέρα, από το τραπεζικό καθεστώς, το ντυμένο με δημοκρατικό μανδύα … Απ΄ όσα η μνήμη μου θυμάται, τα δημοκρατικά σχήματα, δεν έχουν ανάγκη πραιτοριανούς δολοφόνους … μόνο οι εκλόγιμες μοναρχίες έχουν.
    Το Φλαμπουράρι βρίσκεται στη λίστα της ντροπής και της υποτέλειας … αυτής των μαρτυρικών από τους κατακτητές χωριών.

    Από το Χαλίκι έως και εδώ τρία πράγματα είναι εμφανή όσον αφορά τη δραστηριότητα των κατοίκων. Υλοτομία – κτηνοτροφία – τουρισμός … Χμμ, όσον αφορά τον τουρισμό όμως έχω ενστάσεις και απορίες. Τέσσερις ημέρες στο δρόμο και ο κόσμος που έχουμε συναντήσει είναι ΕΛΑΧΙΣΤΟΣ … Το μόνο μέρος που όντως είχε κόσμο ήταν το Μέτσοβο. Ποτέ μου δεν συμπάθησα αυτή την ανελέητη μανία εγκατάλειψης τόπων που θα μπορούσαν να έχουν ζωή και μάλιστα έντονη και τους δώδεκα μήνες του χρόνου. Θυμάμαι στην Αυστρία είτε καλοκαίρι είτε καταχείμωνο, τα μικρά σκαρφαλωμένα χωριά στις πλαγιές των Άλπεων έσφυζαν από κόσμο που ήθελε να περάσει κάποιες ημέρες ευχάριστα. Αυτός ο τόπος πράγματι μπορεί να δώσει πολλά εάν υπάρξει βούληση, αλλά από την άλλη, πώς να δώσει καρπούς η βούληση από μόνη της στα υπερφορολογούμενα προτεκτοράτα ?

    Στο δίχαλο για Ελατοχώρι και Βοβούσα αποφασίζουμε να ρίξουμε μια ματιά στο χωριό αριστερά, το Ελατοχώρι. Μερικές φορές υπάρχουν κρυμμένοι παράδεισοι ένα στενό παραδίπλα και τους προσπερνάμε χωρίς να ξέρουμε τι χάσαμε. Η βόλτα προς τα εκεί έδειξε πως ο κρυμμένος παράδεισος είναι κρυμμένος αλλού.
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170809_173346.jpg‎  

  5. #35
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Το μόνο που έχω να πω είναι πως υποκλίνομαι στην ομορφιά της Πίνδου. Η ομορφιά της είναι ξεχωριστή και μοναδική. Δεν είναι Πήλιο, ούτε ορεινή Αιτωλοακαρνανία, ούτε Όλυμπος, ούτε Χολομώντας … είναι κάτι αποκλειστικά δικό της. Ακόμα και το δέος που σου προκαλεί είναι ξεχωριστό. Έχεις την αίσθηση πως είσαι στη μέση ενός θεόρατου πάρκου κάπου στον πλανήτη, ξεχασμένο κυρίως από τους ανθρώπους. Αυτός ο δρόμος που γλιστρά σαν φίδι μέσα στη φύση , ανάμεσα σε ψηλά δέντρα και πλαγιές είναι σκέτη πρόκληση.

    Η ώρα έχει προχωρήσει μέσα στο απόγευμα αλλά ο ήλιος είναι ακόμη ψηλά. Αυτό είναι το καλό του καλοκαιριού, μπορείς να εκμεταλλευτείς τη μεγάλη ηλιοφάνεια και να ευχαριστηθείς ταξίδι για πολύ περισσότερες ώρες από ότι το χειμώνα.

    Λίγο πιο μπροστά κάτι μου τραβά την προσοχή στην άκρη του δρόμου. Σταματώ και χαμογελώ … ευτυχώς η προπορευόμενη συνταξιδιώτισσα δεν το είδε ή αν το είδε δεν κατάλαβε τι ήταν. Ένα φρέσκο φρέσκο αχνιστό βουναλάκι από κόπρανα αρκούδας γεμάτο αχώνευτα κουκούτσια στην άκρη του δρόμου περίμεναν ή κάποιον να τα πατήσει και να πάρει λεφτά ή να γλιστρήσει και να φάει τα μούτρα του ξοδεύοντας λεφτά. Τα λεφτά πάντως παίζουν και στα δυο σενάρια. Ήμασταν προφανώς τυχεροί που περάσαμε από πρώτα από Ελατοχώρι, ειδάλλως θα πέφταμε πάνω στην επίμαχη σκηνή αφόδευσης της αρκούδας. Πριν ξεκινήσουμε είχα διαβάσει πως οι αρκούδες είναι επικίνδυνες και επιτίθενται όταν αισθανθούν κίνδυνο για τον εαυτό τους, για τα νεογέννητά τους και όταν κάνουν την ανάγκη τους. Και ποιος δεν είναι τότε άλλωστε …

    Αραιά και που κάθετοι χωματόδρομοι ξεκινούν από το δρόμο μας. Είναι να μη ζηλεύεις, να μη θες να βγεις από την άσφαλτο και να τους ακολουθήσεις ? Να χωθείς εκεί μέσα και να βγεις όταν τελειώνει το ντεπόζιτο. Δεν θα αργήσει ο καιρός που θα απαγορευτεί και αυτή η ελευθερία του να μπορείς να διασχίζεις τα βουνά από τους χωματόδρομους ελεύθερα. Στο όνομα της “ασφάλειας” έχουν προδώσει ολόκληρες χώρες, σε έναν χωματόδρομο θα κολλήσουν ?
    Δεξιά μας κυλά ο ποταμός Αώος που διακρίνεται όταν η βλάστηση αραιώνει λίγο. Σχεδόν στεγνός λόγω Αυγούστου, αλλά από την αγριάδα στις κοίτες του καταλαβαίνει κανείς πως τον χειμώνα η ορμητικότητά του αλλά και ο όγκος του νερού είναι μεγάλη.

    Μπροστά μας επιτέλους μια αρκετά μεγάλη ευθεία. Είχα σχεδόν ξεχάσει πως είναι να οδηγάς χωρίς να γέρνεις. Στα δεξιά μας από μακρυά φαίνεται ένα μεγάλο κίτρινο κτίριο … πλησιάζοντας πινακίδα που έχει γλυτώσει από τύπους με νούφαρα στα μυαλά, μας ενημερώνει πως εδώ βρίσκεται το Καταφύγιο της Βάλια Κάλντα, αυτό λίγο πριν την Βοβούσα. Μας είχε μιλήσει για το καταφύγιο στα πλαίσια ανταλλαγής πληροφοριών, ο αναβάτης που συναντήσαμε στο πέρασμα του Μπάρου. Μπαίνουμε όλο περιέργεια δεξιά να το δούμε. Σταματάμε – σβήνουμε – κοιταζόμαστε … δεν χρειάστηκε καν να το κουβεντιάσουμε. Καταφύγιο Βάλια Κάλντα ... το καταφύγιο της καρδιάς μας.

    Το καταφύγιο έχει ξενώνες φιλοξενίας 50 ατόμων, μεγάλη σάλα στο ισόγειο, υπαίθριο χώρο με τραπέζια και έναν απίθανο χώρο που χρησιμοποιείται για ελεύθερη κατασκήνωση ακριβώς δίπλα στον Αώο ποταμό. Οι μηχανές στήθηκαν η μία δίπλα στην άλλη αφήνοντας κενό ανάμεσά τους, το τεντόπανο απλώθηκε από πάνω τους, οι υπνόσακοι στρώθηκαν από κάτω προστατευμένοι από την υγρασία του δάσους και ο χώρος για τον βραδινό ύπνο έτοιμος σε τρία λεπτά. Η απορία γιατί κουβαλώ τη σκηνή μαζί μου παραμένει απορία ...

    Επειδή ο πλανήτης όλος ουσιαστικά είναι ένα μεγάλο χωριό, πόσο μάλλον ένας μικρός παράδεισος σε μια γωνιά μικρής οροσειράς, σιγά που δεν θα έβρισκα γνωστούς εκεί στη μέση του υποτιθέμενου πουθενά. Το “επ σε ξέρω” και “εγώ σε ξέρω” κατάληξε να τα λέμε στο ίδιο τραπέζι λίγο αργότερα. Ο σκεπαστός υπαίθριος χώρος ήταν ιδανικός για κουβέντα – τσιπουράκι και ελαφρύ γεύμα μέχρι αργά το βράδυ. Εννοείται πως αυτό που έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν ο άθλος του Τζι Ες που έβγαλε την Καλιακούδα, έτσι φορτωμένο, με αυτά τα λάστιχα, με αυτή την εμπειρία, με αυτή την τρέλα στο κεφάλι. Δεν ξέρω τελικά τι είναι καλύτερο, το κεφάλι να είναι γεμάτο τρέλα ή γεμάτο νούφαρα … Θα διαλέξω την κουρτίνα ένα … τα νούφαρα δεν είναι για εμάς.

    Η δροσιά απαιτούσε ψιλή ζακετούλα, άπλωμα ποδιών πάνω στην απέναντι καρέκλα και το δεξί χέρι στη διπλανή. Εκεί συνειδητοποίησα πως μετά το τρίτο τσιπουράκι ενεργοποιείται η μελατονίνη στον οργανισμό μας και μάλιστα σε μεγάλες ποσότητες.

    Καληνύχτα καλοπροαίρετε κόσμε … απόψε έχει βαθύ ύπνο με όνειρα γεμάτα στροφές, ανηφορικές φουρκέτες με υπέροχη θέα, ίσως με λίγες αρκούδες και ιστορίες με αγαπητά πρόσωπα που έχουν αλλάξει διάσταση. Στο βαθύ ύπνο, εκεί που δεν υπάρχει η “λογική” να παραπλανήσει την πραγματική ζωή, εκεί λέγονται οι πιο αληθινές ιστορίες, να το ξέρετε ...
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170809_175703.jpg‎   20170809_175716.jpg‎   20170810_113057.jpg‎   20170810_113030.jpg‎   20170810_113142.jpg‎  

    20170809_194051.jpg‎   20170810_071717.jpg‎  

  6. #36
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Αχ αυτά τα πρωινά στα βουνά … Η ημέρα σήμερα έχει ξεκινήσει με μια απίστευτη διάθεση για ΤΙΠΟΤΑ! Εκτός από τέντωμα και λίγο ακόμα περισσότερο τέντωμα, το κορμί δεν έχει ανάγκη για τίποτα άλλο. Το βράδυ αραιά και που τα σκυλιά του καταφύγιου γαύγιζαν κάνοντας βόλτες σε όλη την έκτασή του. Είναι απίστευτο το πόσο ασφάλεια νιώθει κανείς ξέροντας πως κάπου δίπλα του υπάρχει κάποιος φιλικός σκύλος. Επίσης απίστευτο κι όμως αληθινό είναι πως τόσες ημέρες ύπνου έξω στην ύπαιθρο και ούτε ένα κουνούπι δεν πήρε κολατσιό από το δέρμα μου! Το ίδιο πιστεύω και από την συνοδοιπόρο που έτσι όπως ήταν κλεινόταν στον υπνόσακο δύσκολο να περάσει και το πιο πεινασμένο της φυλής των bugs of tiger.

    Κάπου από πίσω, το νερό που κυλά στο ποτάμι ακούγεται σαν κανονικό νανούρισμα. Ο κόσμος αρχίζει σιγά σιγά να ξυπνά και αυτός. Τα πρώτα πιτσιρίκια με ποδήλατα μαζί με κάποιον μεγαλύτερο, εμφανίζονται γεμάτα όρεξη για ποδηλατάδα. Τριγύρω σίγουρα θα υπάρχουν απίθανα μονοπάτια για εντουράδα ή ποδηλατάδα. Πριν φύγω, διάβασα επίσης πως οι αρκούδες απεχθάνονται και έχουν επιθετική συμπεριφορά μόνο σε μηχανές εντούρο χρώματος πορτοκαλί, χωρίς να ξέρω το λόγο ή να τον υποψιάζομαι, οπότε σκέφτομαι πως με το δικό μου μπλε ελαφρύ και χαρούμενο χρωματάκι θα ήμουν ασφαλής εάν γύριζα στα λημέρια τους.

    Οι πληροφορίες λένε πως ο κόσμος κάνει το μπάνιο του στο ποτάμι πίσω μας και πως λίγο πιο πάνω υπάρχει τεχνητό μικρό φράγμα που δημιουργεί μικρό καταρράκτη. Η αλήθεια είναι πως η ιδέα ενός ακόμα παγωμένου μπάνιου σε ποτάμι δεν με ενθουσίασε, σε αντίθεση με τη συνοδοιπόρο που εξαφανίστηκε κάποιες ώρες.

    Λοιπόν σήμερα η ημέρα θα είναι γεμάτη από τα καλύτερα ! Για να κάνουμε βόλτα τριγύρω με τις μηχανές ούτε να το συζητήσουμε. Παρόλο που οι πληροφορίες για το διπλανό χωριό ήταν οι καλύτερες, σκεφτήκαμε ποιος θα έβγαζε την τέντα, ποιος θα την ξανάβαζε, προτιμήσαμε απλά να ριζώσουμε εκεί που ήμασταν.

    Αποφασίσαμε λοιπόν πως πράγματι αξίζει να κάτσουμε μια ολόκληρη ημέρα σε αυτό το καταπληκτικό μέρος. Σήμερα θα έχει ξάπλα – διάβασμα – χάζεμα – κουβέντα – κουτσομπολιό – καφές – μεσημεριανό – ξάπλα – καφές – κουτσομπολιό – τσίπουρα – άραγμα – χάζεμα στο διαδίκτυο – πειράγματα με φίλους αστροπελέκια – κοινωνική συζήτηση (aka κουτσομπολιό) – τσίπουρα – φαγητό – ύπνο … Και έτσι και έγινε … Η αλήθεια είναι πως προσπαθώ να θυμηθώ τι σταδιάλα έκανα από το πρωί μέχρι το βράδυ που ξεράθηκα λόγο μελατονίνης κάτω από την τέντα. Ειλικρινά από τις λίγες φορές που η ημέρα γλίστρησε τόσο γλυκά και γρήγορα.

    Λίγα από τα χαρακτηριστικά που θυμάμαι είναι πως βρέθηκα με ακόμα μια γνωστή που είχα να τη δω από τα μέσα του ’90. Ίδια και απαράλλαχτη, ακόμα πολύ γυμνασμένη, το ίδιο χαμογελαστή. Γνωριζόμασταν λόγω κοινών γνωστών από επαγγελματικό χώρο και την τελευταία φορά που την είχα δει ήταν στην Κατεχάκη που ενώ έσπρωχνα τη μηχανή μου από σκασμένο πίσω λάστιχο, σταμάτησε δίπλα μου με τον σύντροφό της για να με βοηθήσουν. Και τώρα στη μέση του πουθενά, μετά από 20φεύγα χρόνια ... Από τις πλάκες που η ζωή μας κάνει.

    Το δεύτερο που μου έκανε εντύπωση ήταν το φορτηγάκι με τα Ολλανδικές πινακίδες. Δυό τύποι με μεγάλα εντούρο που κουβαλούσαν μαζί τους, έφευγαν κάθε μέρα το πρωί κα γύριζαν σχεδόν αφού είχε βραδιάσει, οργώνοντας όλα τα μονοπάτια στα τριγύρω βουνά. Ο ένας έχω την εντύπωση πως πρέπει να είχε κάνει πρόσφατα λεύκανση στα δόντια και να ήταν απόλυτα επιτυχημένη. Αυτό το λέω γιατί καθώς πλησίαζε, έβλεπα ένα πλατύ λαμπερό χαμόγελο από μακρυά …
    Το τρίτο που θυμάμαι και εκτίμησα τα μέγιστα, είναι τα χαμογελαστά, ευγενικά, γνήσια φιλόξενα και επίσης με γνήσια άνεση στη συμπεριφορά, πρόσωπα των ιδιοκτητών του καταφυγίου. Ο ένας ειδικά είναι απίστευτα χαρακτηριστική μορφή. Ο τύπος ανθρώπου που μου αρέσει … ο μορφωμένος άνθρωπος που δεν το δείχνει, δεν το διαλαλεί, που χρησιμοποιεί τη μόρφωσή του με απλότητα στη συμπεριφορά και στο λόγο.

    Το τέταρτο που θυμάμαι είναι αυτές οι καταπληκτικές τηγανιές πατάτες με τα αυγά μάτια από πάνω. Ουσιαστικά είναι οι πρώτες θεωρητικά κουραστικές διακοπές που θυμάμαι να πήρα κιλά ή να γύρισα με τουλάχιστον τα ίδια.
    Μια ολόκληρη ημέρα με μικρή δόση ζωής σε φάρμα δεν ήταν άσκημα. Με τις αγελαδίτσες, τα πτηνά, τα σκυλιά, τη μεσημεριανή σιέστα ... ζωάρα κανονική.
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170810_121323.jpg‎   20170810_140652.jpg‎   20170810_140203.jpg‎   20170809_182822.jpg‎   20170810_151703.jpg‎  

    20170810_114532.jpg‎   20170810_114603.jpg‎   20170810_114636.jpg‎  

  7. #37
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Το δεύτερο βράδυ την ώρα της απόλυτης σιέστας, με τα πόδια και χέρια απλωμένα σε ότι διαθέσιμη καρέκλα υπήρχε τριγύρω και με τα τσίπουρα στην τιμητική τους με βάση τις ιατρικές συμβολές περί ψυχικής ανάτασης και ευφορίας καρδίας, από τον κεντρικό δρόμο δίπλα ακούστηκαν ξερές γκαζιές από γκραντ και μέγκα εντούρο μηχανές. Οι αναβάτες μπήκαν στο καταφύγιο και αφού τακτοποιήθηκαν ήρθαν στο σκεπαστό κιόσκι δίπλα μας. Μόλις έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις, αρχίσαμε τα συνήθη πυρηνικά περί πορτοκαλιών μοτοσυκλετών και εάν έφτασαν μέχρι εκεί με οδική βοήθεια και εάν τους ακολουθούσε αυτοκίνητο σκούπα συνοδείας και πόσες ημέρες έκαναν να φτάσουν από Αθήνα και πόσα σέρβις χρειάστηκε να κάνουν μέχρι εκεί και αν κουράστηκαν, αν το μετάνιωσαν, αν θα το ξανάκαναν, αν θα τις πουλούσαν όπου βρουν εκεί για να γυρίσουν με το ΚΤΕΛ … κτλ κτλ … Ήταν μια ωραία βραδιά … και ευτυχώς που τα παιδιά είχαν χιούμορ. Φυσικά την παράσταση έκλεψε το ξανθό κομάντο για το τι και το πώς είχε καταφέρει μέχρι τότε.

    Το επόμενο πρωί οι πατέντες του Τζι Ες μονοπώλησαν πάλι το ενδιαφέρον των σχετικών με τις μηχανές αντικείμενο. Ο ένας από τους σκύλους του καταφυγίου μπορώ να πω έδειξε ιδιαίτερη συμπάθεια στην παρέα μας. Ίσως ήταν μέρος της ευγνωμοσύνης του για τις κλεφτές μπουκιές που κάθε λίγο και λιγάκι του έδινα. Το βράδυ δε, δεν σταμάτησε λεπτό να τριγυρίζει και να γρυλίζει για κάνα δύωρο συνεχώς. Οι άνθρωποι του καταφυγίου μου είπαν πως ήταν η ώρα που η γνωστή αρκούδα της περιοχής, περνούσε από το πίσω πέρασμα όπως σχεδόν κάθε βράδυ.
    Τα πράγματα φορτώθηκαν γρήγορα, ο πρωινός καφές ήταν ότι έπρεπε, οι αποχαιρετισμοί ήταν εγκάρδιοι και με απόλυτη σιγουριά λέω, πως είναι από τα μέρη που θα ήθελα να έρθω ξανά. Το μόνο σίγουρο επίσης είναι, πως την επόμενη φορά, τη σκηνή θα τη στήσω …

    Δυο γκαζιές δρόμο και μπαίνουμε στη Βοβούσα. Χμ … νομίζω πως το γεγονός που δεν ήρθαμε στο χωριό εχθές, δημιούργησε ήδη μια σοβαρή εκκρεμότητα για επάνοδο. Το κομμάτι του χωριού με το γεφύρι που ενώνει τις δυό του πλευρές απλά πανέμορφο. Ακριβώς δίπλα στο γεφύρι ένα γραφικό πλακόστρωτο με σκιά από πλάτανο με απλωμένα τραπεζάκια, είναι ιδανικό μέρος χαλάρωσης για όλες τις ώρες.

    Για αρκετή ώρα οδηγούμε μέσα στο πυκνό δάσος σε γλυκό ανηφορικό δρόμο, ευτυχώς σκεπασμένο με σκιά από τα δέντρα που καλύπτουν τον ήλιο. Όσο περνά η ώρα, η αλήθεια είναι πως το θερμόμετρο αρχίζει και σκαρφαλώνει στα ψηλά. Στα πολύ ψηλά θα έλεγα … Το ότι είμαστε σε υψόμετρα της περιοχής των 1000 + μέτρων, τελικά δεν παίζει σημαντικό ρόλο. Φαντάσου τι γίνεται στα χαμηλά … Αλλά ο Έλλην υπήκοος και ψηφοφόρος δεν μασάει σε ζέστες και λοιπά τροπικά κλίματα. Σκέπτομαι πως ενώ έχει πάρει φωτιά ο κώλος του, δεν έχει κάνει κιχ … Πράγματι σκληραγωγημένη φυλή.

    Τι ήθελα και σκεπτόμουν για πυκνά δάση και δροσιές μικροκλίματος και σκιές ?! Το δάσος κόβεται απότομα και μπαίνουμε σε γυμνό τελείως λιβάδι, λες και είμαστε σε Αλπικό τοπίο. Στην κορυφή του ακριβώς, πινακίδα μας πληροφορεί πως ουσιαστικά είμαστε στον Εθνικό Δρυμό της Πίνδου. Η θέα από εκεί πάνω ψηλά είναι καταπληκτική.
    Αν και μικρή η χώρα μας, είναι στιγμές όπως αυτή που τη νιώθεις απέραντη. Όσο μακρυά μπορεί να φτάσει η ματιά, βλέπεις μόνο κορυφές, απόμακρες και επιβλητικές. Σε πολλές από αυτές βρίσκονται ένας άλλος στόχος ζωής ... διάσπαρτες δρακόλιμνες που περιμένουν περιπατητές να διανυκτερεύσουν στις όχθες τους. Να ξαπλώσουν κάτω από πεντακάθαρους ξάστερους ουρανούς και να μην προλαβαίνουν τις ευχές τους από τα πεφταστέρια. Όνειρα καλοκαιρινής νυκτός μεσημεριάτικα … Ποτέ δεν ξέρεις όμως, ίσως όλοι μας έχουμε μια δρακόλιμνη που μας περιμένει.
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170811_121221.jpg‎   20170811_121247.jpg‎   20170811_121327.jpg‎   20170811_121411.jpg‎  

  8. #38
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Με το νου μου στις δρακόλιμνες, ακολουθώ το Τζι Ες στην κατηφορική πλέον πορεία. Στο βάθος το πυκνό δάσος διακρίνεται λυτρωτικά … επιτέλους σκιά. Εάν κάπνιζα θα είχα φτάσει στο Περιβόλι, το οποίο ήδη φαίνεται στην κάτω πλαγιά ίσως πριν τελειώσω το τσιγάρο.

    Αργότερα μαθαίνω πως από το χωριό αυτό κατάγεται ο Ρήγας Βελεστινλής ή Ρήγας Φεραίος(πραγματικό όνομα: Αντώνιος Κυριαζής). Επίσης δεν ξέρω αν είναι πολίτικαλ ορθό στις μέρες μας, να αναφέρω πως το χωριό αυτό έχει βγάλει και δύο σπουδαίους οπλαρχηγούς του Μακεδονικού Αγώνα. Θα το δείξει η αυτοψία όταν με καλέσουν στο ευαγές ίδρυμα της γαδα στον όροφο διαφύλαξης και προστασίας του πολιτεύματος (των σκοπίων) για εξηγήσεις γιατί έγραψα τέτοιες “αντιδημοκρατικές” και “ανιστόρητες” πληροφορίες που αφορούν αυτό το χωριό … Ίσως και το υπουργείο εξωτερικών … Φαντάζομαι πως και μόνο με αυτή την αναφορά έχει ήδη ανοιχτεί ένας φάκελος απαραίτητος για την εξασφάλιση της δημοκρατικής λειτουργίας μιας “σοβαρής δημοκρατικής χώρας” όπως της δικής μας.

    Σκέπτομαι πως δεν νοείται ταξιδιωτικό χωρίς να πάρεις έστω μια μικρή γεύση από την ιστορία των χωμάτων που πατάς κάθε φορά. Χωρίς να ανακατευτείς με τον κόσμο που ζει εκεί … να δοκιμάσεις ότι τρώει, να πιείς ότι πίνει, να μάθεις με τι θυμώνει και με τι χαίρεται, τι αγαπά και τι μισεί … Οι λεπτομέρειες που σου γεννούν συναισθήματα είναι αυτά που μένουν από κάθε τόπο. Στο μυαλό μου είχα συνεχώς τις κουβέντες που είχαμε στο καταφύγιο με τον κόσμο στο σκεπαστό κιόσκι. Το πώς περιέγραφαν τα μέρη τους, για την ζωή το χειμώνα, για το πώς συντηρούν τα σκυλιά τους τα οποία δεν αφήνουν το κτίριο απροστάτευτο. Μένουν εκεί όλο το χειμώνα καρτερικά μόνα τους, δεν εγκαταλείπουν το μέρος που το θεωρούν τουλάχιστον δικό τους. Για τις δουλειές και την καθημερινότητά τους … για τoν πραγματικό μόχθο ζωής.

    Το ταξίδι πάντα έβγαινε πιο εύκολα όταν αφήνεις και τον νου να ταξιδεύει. Όσο το μυαλό ταξιδεύει, τόσο λιγότερο κουράζεται το σώμα. Πόσο λυπάμαι που δεν κατέγραφα από παλιά τις εκάστοτε κοντινές ή μακρινές περιπλανήσεις μου. Ίσως είχα ένα προσωπικό αρχείο ζωής ανεκτίμητης συναισθηματικής αξίας για εμένα και ίσως και των παιδιών μου. Αλλά όταν το μυαλό είναι στης Σουμέλας το ρυμουλκό, μην έχουμε απαιτήσεις.
    Συνειδητοποιώ πως αραιά και που, όλο και κάποιο γεφύρι θα περάσουμε. Όπως αυτό έξω από το Περιβόλι. Δεν μπορώ να σταματήσω να μου μπαίνουν ιδέες με τέτοια ερεθίσματα. Να θυμηθώ όταν γυρίσω να ψαχτώ για κάνα δυό εξορμήσεις. Μία που να έχει σχέση με τις δροκόλιμνες και μια που να έχει σχέση με τα γεφύρια της Πίνδου. Αχ αυτά τα γεφύρια, πόσα κρύβουν και πόσα έχουν προσφέρει στην ανθρωπότητα, με κυριότερη προσφορά αυτή την αλληγορική …

    Στη διασταύρωση με Αβδέλλα στρίβουμε δεξιά με σκοπό να κάνουμε δεξιόστροφα το γύρο της Πίνδου. Μετά από λίγο υπάρχει ένας πολύ σοβαρός λόγος για να σταματήσει κανείς. Ένας ναός στολίδι στα δεξιά του δρόμου με μια υπέροχη αυλή, η Μονή Αγίου Νικολάου (κτίστηκε το 1803). Είναι εμφανές πως έχουν γίνει εργασίες αποκατάστασης και αναπαλαίωσης του κτίσματος. Δυστυχώς η πόρτα ήταν κλειδωμένη αλλά ο Θεός μου δεν νομίζω να κρατιέται ασφαλισμένος από πόρτες ασφαλείας, ούτε και να εντυπωσιάζεται από θαυμαστά κτίσματα. Έχω την αίσθηση όμως πως χαίρεται όταν τα κτίσματα γίνονται από αγνή αγάπη και όχι για εντυπωσιασμό. Αναρωτιέμαι εάν τα πολλά πλουμιστά και χρυσά ενδύματα συγκεκριμένων “ιερωμένων” γίνονται από ένδειξη λατρείας, αγάπης και ταπεινότητας … και εάν γίνονται, προς ποιόν ή ποιους απευθύνονται … (Πάρε τώρα και ένα “ιερό φακέλωμα” να’χεις).
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170811_125227.jpg‎   20170811_125356.jpg‎  

  9. #39
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Μέχρι και Λάβδα ο δρόμος γλυκά ανηφορικός, διασχίζει μια περιοχή με λιγότερο πυκνό θα έλεγα δάσος, σε σχέση με ότι έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα. Την τελευταία φορά που βρέθηκα σε αυτά τα βορινά μέρη, είχα ακολουθήσει την αμέσως βορειότερη διαδρομή που περνά από Σαμαρίνα. Σε σχέση με εκείνη τη διαδρομή, έχω την αίσθηση πως αυτή που ακολουθούμε έχει περισσότερο πυκνή βλάστηση. Εξάλλου η εναλλαγή των διαφορετικών τοπίων σίγουρα είναι ευπρόσδεκτη καθώς , δεν κουράζει το μονότονο της διαδρομής και κρατά συνεχώς αμείωτο το ενδιαφέρον του ταξιδιώτη.

    Το πέρασμα από τη Σμίξη ήταν αδιάφορο. Η αλήθεια είναι πως το χωριό μου φάνηκε τελείως παράταιρο με το περιβάλλον καθώς η ματιά μου δεν έπεσε σε κανένα παραδοσιακό κτίσμα ή γραφική γωνιά. Κτισμένο σε πλαγιά με αρκετό βάθος θέας, έχει τη μορφή χειμερινού παραθεριστικού τόπου καθώς το χιονοδρομικό κέντρο της Βασιλίτσας είναι σχεδόν δίπλα αλλά όχι όπως το περίμενα.

    Το χιονοδρομικό κέντρο Βασιλίτσας δείχνει απίστευτα ερημικό καλοκαιριάτικα, έως και μελαγχολικό. Το τοπίο τριγύρω ξερό και άγριο με πολύ πέτρα και ελάχιστα δέντρα καθώς έχουμε ήδη ανέβει αρκετά ψηλά. Σε λίγους μήνες εδώ θα γίνεται της μουρλής το πανηγύρι.

    Αυτή η πλευρά της Πίνδου έχω την αίσθηση πως πρέπει να είχε καεί πριν κάποια χρόνια. Εκτός από την πολύ αραιή βλάστηση, τα περισσότερα από τα πεύκα δείχνουν μόλις λίγων ετών. Για αρκετά χιλιόμετρα και λίγο πριν το Δίστρατο υπάρχει αυτή η εικόνα. Είμαστε όμως ήδη σε κατηφοριά εδώ και ώρα, μια κατηφοριά που επιτέλους μας βάζει σε δάσος. Οι συνεχόμενες κατηφορικές στροφές αναγκάζουν τη ματιά να ρουφά λιγότερες εικόνες από τη θέα μέχρι πέρα, στην άκρη των βουνοκορφών. Ένα από τα θετικά είναι η εμφανής αύξηση της μ.ω.τ. Πόσο σημαντική είναι τελικά η τριβή με την πραγματικότητα. Αναρωτιέμαι πόσες διαθέσιμες μηχανές αυτή την ώρα είναι παρκαρισμένες σε κάποια καφετέρια ενός αστικού κέντρου, σκοτώνοντας διαθέσιμο χρόνο, διαθέσιμο χρήμα, διαθέσιμες εμπειρίες. Ακολουθώ το Τζι Ες σε αυτό γλυκό κατέβασμα και δεν μπορώ να μη κάνω περίεργες ίσως σκέψεις. Ο καθένας έχει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και του χρόνου του, και του χρήματός του, και των ονείρων του. Οι σκέψεις μου είναι καθαρά υποκειμενικές, ίσως και λίγο αλαζονικές και δεν θα έπρεπε. Η μηχανή εμπρός μου και ότι η αναβάτης της κουβαλά μαζί της όμως, δεν είναι υποκειμενικές … είναι η ωμή πραγματικότητα, η αληθινή ζωή. Μόλις έγραψα για μια μηχανή που κουβαλά μια αναβάτη επάνω της ... το ορθό τώρα που το βλέπω πιο καθαρά είναι πως η αναβάτης κουβαλά στην ουσία το Τζι Ες … και όχι μόνο.

    Είναι καταμεσήμερο και παρά το υψόμετρο, η ζέστη μας χτυπά αλύπητα. Φτάνοντας Δίστρατο, η κεντρική πλατεία είναι στρωμένη από εχθές το βράδυ με τραπεζοκαθίσματα. Χμ … πάλι το έκαψαν και εμείς αργήσαμε στο πανηγύρι. Πρώτη φορά ταξιδεύω Αύγουστο και δεν έχω πέσει σε καμία κλαρινοκατάνυξη και αυτό δεν μου το συγχωρώ. Η ανάγκη για υγρά στο στομάχι μας αλλά και βενζίνη στο μικρό 250άρι μας κάνει να σταματήσουμε στη διπλανή ταβερνοκαφετέρια. Είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποίησα το κάνιστρο της βενζίνης από την αρχή του ταξιδιού. Είναι απίστευτο πως ένα τόσο πουσαρισμένο μοτέρ έβγαζε πάνω από 150 χιλιόμετρα με μόλις 8 λίτρα.

    Την προσοχή μου τράβηξε η προτομή στην πλατεία. Με ικανοποίηση βλέπω πως το χωριό δεν ξέχασε τον επιλοχία συγχωριανό του που το ’40 έπεσε στη μάχη της Κορυτσάς. Ίσως για τους γερμανούς δεν έφτασε το αίμα του επιλοχία που χύθηκε, γι΄ αυτό και φρόντισαν να το κάψουν δυό φορές, το ’43 και το ’44. Ένας πόλεμος που το μόνο που άλλαξε τελικά και επί της ουσίας για τη χώρα μας, ήταν η εθνικότητα των γκαουλάιτερς.
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170811_135329.jpg‎   20170811_135413.jpg‎   20170811_142550.jpg‎   20170811_142633.jpg‎   20170811_142700.jpg‎  


  10. #40
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Ένα ανηφορικό κομμάτι με πολλές φουρκέτες θα μας κρατήσει τα μοτοσυκλετιστικά μας γράδα μέχρι και το επόμενο (καμένο και αυτό επίσης το ΄43 από τους “φιλάνθρωπους” της Ευρώπης και διαχειριστές του οικονομικού βίου της χώρας μας) χωριό τα Άρματα, στους βαθμούς που πρέπει … τόσο όσο δηλαδή. Εξακολουθεί να μου κάνει εντύπωση η αρχιτεκτονική των σπιτιών σε αυτή την πλευρά της Πίνδου. Θα έλεγα πως τους λείπει ο χαρακτήρας σε σχέση με το μέρος που βρίσκονται, Ίσως ο τρόπος ζωής και η όχι τουριστική ανάπτυξη της περιοχής να έχει επηρεάσει τον τρόπο που χτίζουν τα σπίτια τους εδώ. Ίσως απλά φταίει η καθαρά υποκειμενική μου ματιά.

    Η χαράδρα που σχηματίζει Αώος κάτω χαμηλά μας κρατά συντροφιά μέχρι και το χωριό Πάδες. Ακόμα ένα μαρτυρικό χωριό που κάηκε μαζί με αθώες και ανήμπορες ζωές. Δεν το κρύβω πως η διάθεσή μου δεν είναι στα καλύτερά της. Κάθε λίγο και λιγάκι σε αυτά τα μέρη, συναντάς πινακίδες μνήμης από φρικαλεότητες της ανθρώπινης φυλής. Το “σταματήστε τη Γη να κατέβω” ώρες ώρες γίνεται τόσο, μα τόσο κατανοητό …Τι ψυχή μπορεί να κουβαλά το κάθε ανθρωπόμορφο τέρας, μόνο ένας Θεός ξέρει.

    Κάπου εκεί αν θυμάμαι καλά υπάρχει στη δεξιά πλευρά του δρόμου χωματόδρομος που πήγαινε προς δρακόλιμνη. Η ζέστη είναι πλέον ενοχλητική και σε κάθε ευκαιρία, όπως η σκιά που προσφέρουν δέντρα δίπλα στη μάντρα μικρής εκκλησίας, σταματάμε. Η ώρα έχει περάσει τις τέσσερις το απόγευμα και έχουμε αρκετές ώρες με φως μπροστά μας. Αποφασίζουμε να το τραβήξουμε μέχρι όπου μας πάρει και λίγο πριν νυχτώσει, ανάλογα που θα βρεθούμε, θα βρούμε μέρος να κατασκηνώσουμε.
    Παλαιοσέλλι και Ελεύθερο τα αφήνουμε πίσω μας αρκετά γρήγορα μόνο με μια στάση για φωτογραφία στο γεφυράκι στο κέντρο του Ελεύθερου και άλλη μία ακριβώς έξω από το χωριό σε μια πινακίδα που θυμίζει γιατί ορισμένες φυλές και υποστηρικτές των πολιτικών ιδεολογιών τους, θα πρέπει να σκύβουν το κεφάλι από ντροπή. Γέμισε αυτός ο πλανήτης από δίποδα χωρίς το παραμικρό ίχνος ηθικού φραγμού και δεν νομίζω να απαλλαγεί ποτέ από αυτά. Αναλογικά και με βάση τη δυνατότητα πληροφόρησης, το μορφωτικό επίπεδο, την τεχνολογία αλλά και τα όσα η ανθρώπινη φυλή κουβαλά στο πετσί της και αναβαθμίζει θεωρητικά προς το καλύτερο εδώ και αιώνες, δεν υπάρχουν πολλές δικαιολογίες ένα τόσος μεγάλος όγκος δίποδων να είναι τόσο αιμοδιψής και σκατόψυχος.

    Έχουμε μπει πλέον σε πραγματικά καταπληκτικό στενό και στριφτερό κομμάτι. Η φύση πλησιάζοντας την Κόνιτσα είναι πράγματι υπέροχη, με ορεινό δρόμο που ελίσσεται μέσα σε πυκνό δάσος σε αρκετό υψόμετρο που μεταλλάσσεται διαρκώς. Θυμάμαι να ακολουθούμε ένα πανέμορφο ορεινό ανάγλυφο με τη βαριά σκιά του Πάπιγκου αριστερά μας να προκαλεί δέος. Από μακρυά αρχίζει και φαίνεται η Κόνιτσα πράγμα που από τη μια δεν νομίζω να με χαροποιεί ιδιαίτερα αλλά από την άλλη είναι το όριο που από εκεί και έπειτα θα μπούμε σε έναν από τους παραδείσους την χώρας μας, τα Ζαγοροχώρια κοντά στο Φαράγγι του Βίκου.

    Κατεβαίνοντας συνεχώς προς την πόλη, στο βάθος διακρίνεται μέχρι τα μακρινά βαθιά της ματιάς, ο Αώος να σχίζει την άκρη της πεδιάδας που απλώνεται μετά την άκρη της πόλης. Την Κόνιτσα τη συμπάθησα τα μέγιστα. Ήσυχη επαρχιακή πόλη, με γραφικές γειτονιές, πολύ πράσινο, απλωμένη στους πρόποδες της βορειοδυτικής οροσειράς της Πίνδου, με θέα όλον τον κάμπο του ποτίζει ο Αώος αλλά και την Τύμφη.
    Πολύ κοντά στα Ιωάννινα, δίπλα σε απίστευτα χωριά, με πολλές ευκαιρίες για χειμερινές ή καλοκαιρινές εξορμήσεις στα τριγύρω βουνά, ιδανικό μέρος ως αφετηρία για εξερεύνηση της πανέμορφης Πίνδου. Κρίμα που δεν είχαμε χρόνο για στάση και έστω μικρής εξερεύνησης της πόλης. Μιας πόλης που έπαιξε σημαντικό ρόλο στα στρατιωτικά και πολιτικά γεγονότα της χώρας Στον κεντρικό δρόμο που την ενώνει με τα Ιωάννινα, στάση για ανεφοδιασμό καυσίμων και αναψυκτικών.
    Η ζέστη χτυπώντας μας αλύπητα από το πρωί, έκανε τη σκιά στα τραπεζάκια του βενζιδάδικου με τα δροσερά ποτά να μοιάζει με όαση. Η αλήθεια είναι πως ξεκινήσαμε να ανέβουμε στις μηχανές με το ζόρι.
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170811_161019.jpg‎   20170811_161437.jpg‎   20170811_161448.jpg‎   20170811_163631.jpg‎   20170811_163644.jpg‎  

    20170811_163949.jpg‎   20170811_174457.jpg‎  

  11. #41
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Σε περίπου 30 λεπτά έχουμε αφήσει τον κεντρικό δρόμο προς Ιωάννινα και αφού ανεβήκαμε μια πλαγιά με ωραία θέα και στενό δρόμο γεμάτο φουρκέτες, μπαίνουμε στο γραφικό χωριό της Αρίστης. Χμμ … αυτά που σκεφτόμουν λίγο πριν για την Κόνιτσα. Σε μόλις 30 λεπτά, ίσως και λιγότερο, και βρίσκεσαι ήδη στον παράδεισο.

    Περίεργο πράγμα ο παράδεισος τελικά … και μάλλον παρεξηγημένος. Ίσως έχει να κάνει με το πώς ο καθένας τον αισθάνεται κυρίως στο σώμα του … γιατί του σύγχρονου ανθρώπου, του απομακρυσμένου από τη φύση, η αίσθηση σταματάει στο σώμα, στην ύλη. Για άλλους είναι φλόγα που τους καίει τα σωθικά και για άλλους κρύο που τους παγώνει το αίμα. Υπάρχουν όμως και αυτοί που τα μετρούν με την ψυχή τους και η ψυχή μόνο χαίρεται, ούτε κρυώνει από χιόνια, ούτε καίγεται από καύσωνες … μόνο χαίρεται, χαίρεται το ίδιο πάνω σε λευκό χιόνι και το ίδιο κάτω από ηλιαχτίδες που κοιτά κατάματα. Ένα χαρμάνι τσιμέντο η ψυχή μας τελικά … και με σκληρυντικά να μην περάσει η “υγρασία”.
    Είναι μερικά χρόνια τώρα που έχω καταλάβει πως ο παράδεισος δεν βρίσκεται στα θερμαινόμενα γκριπς, ούτε στη σέλλα από ζελέ κατά παραγγελία, ούτε στο πρόγραμμα α-β-γ-δ ανάλογα με τη διάθεση, ούτε στην εικονική πραγματικότητα, ούτε σε όλα όσα πούλησε ο γραβατάκιας του μάρκετινγκ που κυνηγά νούμερα απεικονισμένα στον πίνακα με το δείκτη των θετικών ή αρνητικών αριθμών. Ο παράδεισος είναι εκεί που το "StarX:mou all the άχρηστα υλικά", έχει νόημα … εκεί που το άγγιγμα φτάνει μέχρι τα ατέλειωτα βαθειά, μέχρι εκεί που μόνο με κλειστά τα μάτια βλέπεις. Η μόνη μαλακία σε ότι είπα είναι ότι δεν μπορείς να οδηγάς με τα μάτια κλειστά. Ίσως κάποτε όμως, ο άνθρωπος να το καταφέρει …

    Κατεβαίνοντας από Αρίστη προς Βοϊδομάτη, η βλάστηση γίνεται πυκνότερη. Το κατέβα γίνεται νωχελικά αφήνοντας ουσιαστικά τη βαρύτητα να κάνει κουμάντο. Οι στροφές γλυκές, απαλές και σε συνδυασμό με τη ζέστη, αν ήμουν μωρό στο πίσω κάθισμα, απίστευτα νανουριστικές. Σε κάποια ανοίγματα της βλάστησης, στο βάθος απέναντι, το Πάπιγκο έδειχνε απίστευτα προκλητικά όμορφο. Σε ελάχιστο χρόνο φτάνουμε στο ποτάμι αφήνοντας τις μηχανές στο χώρο στάθμευσης δίπλα στη γέφυρα. Η συνοδοιπόρος χωρίς να ρωτήσει κάτι λέει :
    - Εσύ κάνε ότι θες … εγώ βουτάω ! … και βούτηξε … καλά να πάθει.

    Σαν παλαιότερη καραβάνα όμως, πριν κάνω κάτι αντίστοιχο με τον Λουγκάνη τον Γρηγόρη, παρατηρώ μια ομάδα από πιτσιρίκια, μάλλον από εκδρομή ξένου σχολείου στην Ελλάδα, που κάθε φορά που άγγιζε το νερό με οποιοδήποτε μέρος του σώματός του, π.χ. το δάκτυλο του ποδιού, ούρλιαζε. Χμ … αυτό δε μου αρέσει καθόλου. Πλησιάζω και με περίσσια γενναιότητα βάζω το δείκτη του δεξιού μου χεριού στο νερό … Όχι ρε κουφάλες εγώ δεν θα ξεφτιλιστώ ουρλιάζοντας από το κρύο … Σιγά μη φωνάξω επειδή το νερό έχει – 10 βαθμούς Κελσίου …

    Η ξανθιά συρρικνωμένη (πλέον) από τη βούτα στον Βοϊδομάτη έχει ξαπλώσει στην όχθη του προσπαθώντας να ανεβάσει θερμοκρασία και εγώ αποφασίζω να ανέβω μέχρι τα χωριά Πάπιγκο και Μικρό Πάπιγκο. Όταν επιστρέψω ελπίζω να τη βρω με το κανονικό της χρώμα, να έχει φύγει το μπλε μωβ …

    Μετά από μερικές 100άδες μέτρα αρχίζει το πανηγύρι ... και μια πολύ καλή αιτία για καφριλίκι και αυτόφωρο ... Τι φοβερή ανάβαση είναι αυτή !! Τι στροφιλίκι !! Τι συνεχιζόμενες φουρκέτες !! Τι κράτημα !! Το ιδανικό μέρος για μοτάρντ … χωρίς ηλεκτρονικά και παπαριές με ISO. Μέτρησα περίπου 30 στροφές και δεν ξέρω πόσες ανάσες έχασα. Η κίνηση ήταν μηδενική και η πρόκληση στα ύψη … Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και στο ανέβασμα από Σφακιά προς Ίμπρο. Τώρα που το σκέφτομαι ευτυχώς που δεν είναι η καθημερινότητα, πιθανότατα δεν θα υπήρχε δίπλωμα εδώ και πολλά χρόνια.

    Μπαίνοντας στο Πάπιγκο η ματιά εντυπωσιάζεται από την ομορφιά του χωριού στην είσοδό του. Αχ αυτή η πέτρα … όταν ο άνθρωπος χτίζει με πέτρα και χώμα, όταν ζει χρησιμοποιώντας τη φύση, η φύση δεν τον εγκαταλείπει εύκολα. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κρατά την ψυχή του προσγειωμένη σε μια ισορροπία, σε μια βατή πραγματικότητα και συγχρονισμό με τον πλανήτη και κατά συνέπεια με το σύμπαν. Χάιδεψε έναν τοίχο από τσιμέντο ή πλακάκι ή γυαλί … και αμέσως έναν τοίχο πέτρινο, από αυτούς τους σκαλιστούς στο χέρι … και πες μου τι νιώθεις …
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170811_182608.jpg‎   20170811_182625.jpg‎   20170811_182649.jpg‎   20170811_183029.jpg‎   20170811_183700.jpg‎  

    20170811_184510.jpg‎   20170811_184643.jpg‎   20170811_184737.jpg‎   20170811_190731.jpg‎   20170811_190807.jpg‎  

    Τελευταία τροποποίηση από Vrasidas; 09/04/2019 στις 17:58.

  12. #42
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Όχι μακρυά είναι το Μικρό Πάπιγκο. Έχω την αίσθηση πως είναι πιο γραφικό από το μεγάλο χωριό, πιο μαζεμένο, πιο “πέτρινο” … Φτάνω στην επάνω εκκλησία των Ταξιαρχών και δεν χορταίνουν τα μάτια μου εικόνες. Η εκκλησία είναι ιδανικό μέρος για διανυκτέρευση καθώς προσφέρει αρκετή προστασία αλλά ακόμα είναι πολύ νωρίς και η συνοδοιπόρος βρίσκεται στις όχθες του Βοϊδομάτη μαζεύοντας ηλιακή ενέργεια. Μετά από τόση ώρα, θεωρητικά το χρώμα της τώρα θα είναι στα φυσιολογικά επίπεδα.
    Εάν ήμουν μόνος σίγουρα θα έβρισκα προσωρινά μια θέση για τη μηχανή και θα αλώνιζα όλα τα σοκάκια του χωριού. Κάθε γωνιά του και μια υπέροχη ευκαιρία για φωτογραφία και χαραγματιά ανάμνησης. Σίγουρα θα υπάρχουν αρκετές δροσερές αυλές ή φιλόξενα μπαλκονάκια για κρασί κόκκινο με τον κατάλληλο μεζέ για μέχρι αργά το βράδυ … και πόσο μάλλον αυτές τις βραδιές, που το φεγγάρι μας έκανε τη χάρη και ήταν από την αρχή του φευγιού μας γεμάτο. Πόσο ανόητοι οι άνθρωποι … αφήνουν τα φεγγάρια να φεύγουν από τα χέρια τους, να ξεγλιστρούν από το διαθέσιμο χρόνο τους, να χάνουν την αντανάκλαση του φως του στα μάτια τους και στο δέρμα που ανατριχιάζει … Πόσο ανόητη και αλαζονική φυλή Θεέ μου …

    Το ανέβα από Βοϊδομάτη μέχρι και εκεί, αλλά και μέσα από το χωριό, έχει καταπληκτική θέα προς τον ορεινό όγκο της Τύμφης. Μια θέα που κυριολεκτικά κόβει την ανάσα και θα έλεγα θυμίζει τους Δολομίτες στις Άλπεις. Οι θεόρατοι απέναντι βράχοι γνωστοί ως Πύργοι της Αστράκας είναι το σήμα κατατεθέν της περιοχής. Στην κορυφή της Τύμφης υπάρχει το καταφύγιο της Αστράκας και η περίφημη Δρακόλιμνη, δυό ακόμα λόγοι να επιστρέψει κανείς περισσότερο οργανωμένος και με άλλα ταξιδιωτικά πλάνα. Μόλις ένιωσα ένα μειδίαμα στα χείλη του Αφεντικού στην “επάνω γειτονιά” … αυτό που έχει σχέση με όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια …

    Μια ανησυχία για το τι κάνει η συνοδοιπόρος την έχω. Το κατέβα προς την γέφυρα του Βοϊδομάτη είναι ήσυχο, αφήνω τη βαρύτητα να ρουφήξει τη μηχανή και εμένα και η ματιά μου σκλαβώνεται κυριολεκτικά από τα κάλλη της φύσης. Χμμ … έπρεπε η ξανθιά μαζόχα με το παγωμένο νερό, να έχει έρθει εδώ πάνω. Σταματώ στη φουρκέτα με τις Κολυμπήθρες λίγο πιο κάτω από το Μικρό Πάπιγκο να ρίξω μια ματιά και μετά από λίγα μέτρα περπάτημα η μια έκπληξη διαδέχεται την άλλη.
    Οι κολυμπήθρες είναι σχηματισμένα κοιλώματα στα ασβεστολιθικά πετρώματα του ρέματος Ρογκοβού από την ορμή του νερού. Το ρέμα σχηματίζει στην πραγματικότητα φυσικές πανέμορφες πισίνες που τους καλοκαιρινούς μήνες, αρκετός κόσμος τα τιμά δεόντως. Υποψιάζομαι από την έλλειψη ουρλιαχτών του κόσμου, πως το νερό δεν έχει σχέση με το παγωμένο νερό του Βοϊδομάτη …

    Η ζέστη αν και το απόγευμα έχει μπει βαθιά στον ημερήσιο χωροχρόνο είναι ακόμα ενοχλητική. Οι όχθες του ποταμού δημιουργούν ένα δροσερό μικροκλίμα που δεν το αφήνεις εύκολα … υπάρχει και εκείνος ο πιτσιρικάς στην άκρη του βράχου που εδώ και ώρα είναι στην άκρη του και μια πηδά μια δεν πηδά και δεν μας αφήνει να ξεκολλήσουμε. Τελικά δεν μάθαμε ποτέ εάν πήδηξε …

    Αποφασίσαμε να γυρίσουμε Αρίστη και να ανέβουμε στο χωριό Βίκο. Υπάρχει ακόμα πολύ φως και είναι ευκαιρία να δούμε το διάσημο φαράγγι έστω από ψηλά. Ετοιμάζοντας τις μηχανές για αναχώρηση ένας πιτσιρικάς καμιά 30αριά ετών έρχεται γρήγορα για να μου πει ότι έχει και αυτός ΤΤ 600 ... σαν το δικό μου δηλαδή ... Μετά το κοιτά λίγο καλύτερα και καταλαβαίνει ότι δεν έχουν καμία σχέση ... με ρωτά πόσα κυβικά είναι και από που ερχόμαστε .... Πόσο μου αρέσουν αυτά τα βλέμματα μετά από τις απαντήσεις ....
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170811_185103.jpg‎   20170811_185320.jpg‎   20170811_185412.jpg‎   20170811_185645.jpg‎   20170811_185539.jpg‎  

    20170811_185625.jpg‎   20170811_185722.jpg‎   20170811_190222.jpg‎   20170811_191418.jpg‎  

  13. #43
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Μπαίνουμε Βίκο και σταματάμε στην πλατεία με το ναό του Αγ. Τρύφωνα. Μικρό ήσυχο χωριό, μια σταλιά … Εμφανώς λιγότερο τουριστικό από τα γειτονικά του αλλά με μοναδικό πλεονέκτημα πως αποτελεί διάβαση για το φαράγγι του Βίκου, το βαθύτερο σε σχέση με το πλάτος του φαράγγι του κόσμου σύμφωνα με το βιβλίο Guinness.

    Οι μηχανές στήνονται σε σημείο που να μην ενοχλούν και περπατώντας ελάχιστα μέχρι την άκρη του χωριού και ακολουθώντας τις σχετικές πινακίδες σε ένα στενό γραφικό δρομάκι φτάνουμε στην άκρη του φαραγγιού σε ένα κιόσκι – παρατηρητήριο. Οκ … δεν ξέρω πώς να το περιγράψω και να είμαι κατανοητός και όχι λίγος σε σχέση με αυτά που ξεδιπλώνονται στον οπτικό ορίζοντα. Τουλάχιστον για τα δικά μου μάτια …

    Καθόμαστε στο κιόσκι κοιτάζοντας στο τέρμα του φαραγγιού αμίλητοι, τι να πεις άλλωστε μπροστά στο μεγαλείο της φύσης. Διακρίνεται αχνά το μονοπάτι που οδηγεί στα έγκατα του χαράδρας, στις πηγές Αγκαστρωμενης και στην εκκλησία της Παναγιάς και το μόνο θέλεις είναι να είναι νωρίς το πρωί, να φοράς ένα βολικό παπούτσι και να αρχίσεις να κατεβαίνεις προς τα εκεί. Λίγο κολατσιό, λίγο νερό, γεμάτες μπαταρίες στη φωτογραφική μηχανή και να γυρίσεις το βράδυ … κουρασμένος αλλά “γεμάτος”.
    Δεν ξέρω, ίσως είναι η ηλικία, ίσως οι κατραπακιές λόγω της μέχρι πριν λίγο αλαζονικής σκόπευση της ζωής, ίσως έχει φτάσει η ώρα που οι προηγούμενες εμπειρίες υποχρεώνουν την αυτοκριτική να ενεργοποιηθεί και να χτυπήσει χωρίς τον παραμικρό οίκτο.
    Πόσες φορές σε αυτή την περιπλάνηση δεν είπα “γαμώτο ... τι έχανα τόσα χρόνια”, πόσες φορές δεν είπα πόσο θύμα έχω πέσει και εγώ σε έναν κόσμο διαμορφωμένο από περιοδικά τύπου Κλακ – Κλουκ … Πόσα χρήματα και πόσος χρόνος πήγαν χαμένα σε ανούσια και κυρίως επαναλαμβανόμενα πράγματα και πρακτικές … Με τόσους παράδεισους στα πόδια μας, τι κρίμα … Σκεπτόμουν όμως πως τα λάθη μας πρέπει να τα αγαπάμε και να τα εκτιμάμε. Είναι όπως τα σκαλοπάτια που σε οδηγούν προς τα “επάνω” … λάθος με το λάθος τελικά καταλήγεις στην αλήθεια.

    Πάρτε την καλή σας, την μοτοσυκλέτα σας, το αυτοκίνητό σας, την οικογένειά σας, μόνο τον εαυτό σας … δεν έχει τόση σημασία ποιόν θα πάρετε τέλος πάντων (αν και έχει μεγάλη σημασία γιατί ό,τι μοιράζεται διπλασιάζει την αξία του) και πηγαίνετε σε αυτά τα μέρη. Γνωρίστε αυτή τη γωνιά της χώρας μας τώρα που μπορείτε, μην αναβάλλετε εξαιτίας της “πλασματικής προτεραιότητας” που τα εντέχνως copy paste “επιβάλλονται” …
    Δεν θέλω να υποτιμήσω τα υπόλοιπα μέρη της χώρας μας, αλλά να δώσω αξία και σε αυτά που δυστυχώς έχουν εγκληματικά παραμεληθεί και κατά τη γνώμη μου έχουν κακοπροαίρετα, από τους έχοντας την πολιτική ευθύνη, κακοποιηθεί επίσης.

    Όσο γράφω τα όσα θυμάμαι σε εικόνες και συναισθήματα, τόσο με πιάνει μια ανάγκη να τα παρατήσω όλα και να πάω εκεί πάνω να ξαναζήσω σαν άνθρωπος έστω για λίγες ημέρες. Αυτή τη φορά όμως διαφορετικά προετοιμασμένος.
    Αυτή η Δρακόλιμνη με έχει στοιχειώσει, το ίδιο και το κατέβασμα στο φαράγγι, το ίδιο και το μονοπάτι που ενώνει Συρράκο με Καλαρρύτες, το ίδιο τα γεφύρια που προσπέρασα και δεν σταμάτησα ή που έκανα μικρή παράκαμψη για να τα δω, το ίδιο ακριβώς όπως και τα φαράγγια της Κρήτης … ένα στοιχείο η Ελλάδα ολάκερη.

    Φεύγοντας περνώντας έξω από μπαξέ που ποτιζόταν από μια συμπαθητική κυρία, φιλευόμαστε φρέσκια ντομάτα που κόπηκε εκείνη τη στιγμή για να τη δοκιμάσουμε. Αυτό το “- Nα μας ξανάρθετε, να περπατήσετε τα μέρη μας να τα ευχαριστηθείτε”, με σκλάβωσε.

    Ο ήλιος έχει κρυφτεί ήδη πίσω από τις γύρω βουνοκορφές, η κούραση της ημέρας είναι εμφανής και το στομάχι εδώ και ώρα διαμαρτύρεται. Εκτός από νερό και αναψυκτικά δεν έχουμε φάει ακόμα τίποτα από το πρωί και αυτό το υπερυψωμένο ταβερνάκι στην άκρη του χωριού, μας κλείνει πονηρά το μάτι. Δεν είναι πάντα η ποιότητα, η ποικιλία ή η ποσότητα του φαγητού που σε κάνει να νιώθεις πλήρης, είναι το όλον … η ατμόσφαιρα, τα φώτα των αυτοκινήτων που σχίζουν σκοτεινούς στενούς δασικούς δρόμου κάπου στο δάσος, η θέα της φωτισμένης πλέον Αρίστης στην απέναντι πλαγιά, αυτό το φεγγάρι που έχει βαλθεί να βγάλει από μέσα μας όλα τα εσώψυχα της ψυχής μας, είναι η κουβέντα με νόημα και ουσία, το ντόπιο παγωμένο κρασί …
    Και δεν φεύγεις από εκεί μέχρι να καταλάβεις πως οι άνθρωποι της ταβέρνας έχουν ανάγκη τον ύπνο που τους στερείς άθελά σου.

    Ευτυχώς δεν υπάρχει πολυκοσμία τριγύρω να διαταράξει με την παρουσία του βραδιές σαν και αυτή. Σκέφτομαι πόσες “λερωμένες” από πολυκοσμία νύχτες πέρασα σε καταπληκτικά μέρη και μια θλίψη με πιάνει … Να είσαι σε ένα πανέμορφο μέρος και η ματιές να χαζεύουν τα ψεύτικα μπούστα της κάθε πασαρελατζούς Σουμέλας … και η φεγγαράδα να φεύγει μόνη και πικραμένη από τις ματιές που κοιτάζουν μόνο χαμηλά, όπως χαμηλή είναι και η αυτοεκτίμηση που μας δίδαξαν οι δασκαλάδες των σχολείων και των κομματικών ιδιωτικών δημόσιου πανεπιστημίων … Πώς να κοιτάξεις έτσι Σουμέλα μου το φεγγάρι και να το νιώσεις ??
    Για να το κοιτάξεις πρέπει να είσαι ελεύθερος …
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170811_201244.jpg‎   20170811_201329 - Αντιγραφή.jpg‎   20170811_201450 - Αντιγραφή.jpg‎   20170811_201628 - Αντιγραφή.jpg‎   20170811_201654 - Αντιγραφή.jpg‎  

    20170811_201729.jpg‎   20170811_202056 - Αντιγραφή.jpg‎   20170811_202046.jpg‎   20170811_203142 - Αντιγραφή.jpg‎   20170811_203306 - Αντιγραφή.jpg‎  

    Τελευταία τροποποίηση από Vrasidas; 10/04/2019 στις 01:13.

  14. #44
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Πριν την ταβέρνα είχαμε ήδη καταλήξει που θα γινόταν η διανυκτέρευση. Η παιδική χαρά στην πλατεία απέναντι από την εκκλησία ήταν μια χαρά. Με προστατευτικό μαντράκι και φαναράκι συνεχώς ανοικτό για την περίπτωση που το βράδυ μες στο σκοτάδι ψάχνεις το δρόμο για την τουαλέτα …

    Το στρώμα δεν ήταν απλωμένο στο πιο μαλακό χώμα όλων αυτών των ημερών, αλλά ήταν το τελευταίο που με απασχόλησε εκείνο το βράδυ. Κλείνω τα μάτια μου και όλη η ημέρα πέρασε από μπροστά μου σαν ταινία, μια ταινία που θέλω να τη δω σε επαναλήψεις όπως αυτές οι παλιές πετυχημένες του Ελληνικού κινηματογράφου.
    Μα μπορεί κάποιος να αισθάνεται τόσο άνετα και ανάλαφρα κάτω από μια λάμπα σε μια παιδική χαρά ενός μικρού χωριού σε υψόμετρο 770 μέτρων ? … ναι μπορεί, σίγουρα μπορεί και με το παραπάνω.
    Με τα μάτια κλειστά η σιωπή είναι οδηγός στο όραμα, μια σιωπή που οδηγεί σε όνειρα ανήσυχα, σε όνειρα που περπατώ μονάχος σε στενά πλακόστρωτα δασικά μονοπάτια και μετά εντελώς ξαφνικά βρίσκομαι ντριφτάροντας ανεβαίνω την πλαγιά και δεν ανησυχώ καθόλου γιατί εμπιστεύομαι το λάστιχο και ανοίγω περισσότερο μετά από κάθε ανηφορική φουρκέτα και ξέρω πως εκεί πάνω είναι η καλύβα με τη λύτρωση και νιώθω πως σε λίγο θα μείνω από καύσιμα και μου φωνάζω “μαλάκα κόψε, κάνε οικονομία” αλλά το γαμημένο το χαμόγελο με τραβά όλο και περισσότερο … Πετάχτηκα επάνω μούσκεμα, η παιδική χαρά άδεια, η συνοδοιπόρος πιο δίπλα κουκουλωμένη στον σάκο της προσπαθεί να πετάξει από πάνω της όλη την κούραση της ημέρας … ίσως και μιας ολάκερης ζωής.

    Μια βόλτα στην έρημη πλατεία και χάζεμα στα μακρινά φώτα της Αρίστης που τρεμοπαίζουν στη ζεστή ατμόσφαιρα, έφεραν ξανά τους παλμούς στα κανονικά τους. Η ζέστη ίσως επηρεάζει ακόμα και τα όνειρα … ποιος ξέρει πως λειτουργεί ο θάλαμος καύσης της ψυχής. Ίσως και σε αυτόν να χρειάζεται το ανάλογο λάδι και σέρβις της “αντιπροσωπείας”, ίσως και το ανάλογο ρεκτιφιέ … Και άντε μετά να τη στρώσεις από την αρχή …
    Καλό ξημέρωμα κόσμε, καλές διαδρομές ακόμα και εάν είναι σε σιωπηλά ανήσυχα όνειρα.
    Τα ήσυχα όνειρα είναι μόνο για τους σκλάβους …
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170812_000911.jpg‎  

  15. #45
    Παλαιό μέλος Το avatar του/της MG-KTiNoS
    Εγγραφή
    13/08/2011
    Μηνύματα
    7.962
    Κάντε click στην εικόνα για μεγαλύτερο μέγεθος. 

Όνομα:	DSC00409.jpg 
Προβολές:	197 
Μέγεθος:	99,4 KB 
ID:	405924

    Βρασίδας εν δράση στο 1821
    Χωρίς Τζι πι ες
    Χωρίς καν σοβαρό χάρτη
    αλλά γεμάτος ιδέες για το που περίπου είμαστε και που πρέπει να πάμε
    καθώς και με χιλιάδες πληροφορίες για ανθρώπους και τόπους.
    Από το γερακίσιο βλέμμα του δεν ξέφυγε η παραμικρή λεπτομέρεια
    ενώ τα καυστικά του σχόλια μας συνόδευαν για 2 μέρες περίπου.

    υγ
    Φτιάχνει και γαμάτο μουσακά τον οποίο τρώγαμε από ταπεράκι
    μαζί με μπανάνες και κάτι σκ... απ τα γκούντις
    ανανήψαντας

Σελίδα 3 από 5 ΠρώτοΠρώτο 12345 ΤελευταίοΤελευταίο

Παρόμοια θέματα

  1. Απαντήσεις: 46
    Τελευταίο μήνυμα: 25/09/2014, 17:57
  2. Απαντήσεις: 30
    Τελευταίο μήνυμα: 14/11/2006, 17:38
  3. Σχετικα Με Τις Πιστωτικες
    από Tonyxgr στο forum Off topic
    Απαντήσεις: 7
    Τελευταίο μήνυμα: 10/10/2005, 11:56
  4. αϊ σιχτιρ με τις γκετες
    από el_hymador στο forum Στραβά κι ανάποδα
    Απαντήσεις: 9
    Τελευταίο μήνυμα: 28/09/2005, 17:22
  5. Σχετικα με τις φωτοκλησεις!
    από niko13g στο forum Off topic
    Απαντήσεις: 5
    Τελευταίο μήνυμα: 10/11/2003, 11:17

Κανόνες δημοσιεύσεων

  • Δεν μπορείτε να ανοίξετε νέο θέμα
  • Δεν μπορείτε να απαντήσετε
  • Δεν μπορείτε να επισυνάψετε αρχεία
  • Δεν μπορείτε να επεξεργαστείτε τα μηνύματά σας
  •  
  • Ο κώδικας ΒΒ είναι ΟΝ
  • Τα smilies είναι ΟΝ
  • Ο κώδικας [IMG] είναι OFF
  • Ο κώδικας [VIDEO] είναι ΟΝ
  • Ο κώδικας HTML είναι OFF