Σελίδα 1 από 5 12345 ΤελευταίοΤελευταίο
Προβολή αποτελεσμάτων 1 έως 15 από 63

Θέμα: Πίνδος …. χορεύοντας με τις αρκούδες.

  1. #1
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465

    Πίνδος …. χορεύοντας με τις αρκούδες.

    Είμαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και χαζεύω διάφορα ταξίδια στο youtube. Το ραδιόφωνο κλασσικά παίζει παρακμιακά τραγούδια … ακούσματα από σκοτεινά, καπνισμένα με φτηνά τσιγάρα υπόγεια … Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι είναι αυτό που τραβά τον κόσμο σε αυτό το είδος της μουσικής … Κι όμως μέσα από την παρακμή έχει βεβαιωθεί ότι έρχεται η ανύψωση πολλών σημαντικών της ανθρώπινης ύπαρξης … δηλαδή της ψυχής – του μυαλού – της σκέψης – των συναισθημάτων … Αρκεί να μη βαλτώσεις εκεί … Ο σκοπός δεν είναι απλά να φτάσεις στον πάτο, αλλά να ξεκολλήσεις, όχι απαραίτητα αλώβητος, αλλά ζωντανός … Στην πορεία όλες οι πληγές θα επουλωθούν ούτως ή άλλως … έτσι όπως συμβαίνει με τα σπασμένα κόκκαλα … Το σημείο που έσπασε, μετά είναι πιο γερό από πριν …

    Βλέπω τα ταξιδιωτικά και κάτι δεν μου κολλάει, κάτι μου είναι ξένο … Τα περισσότερα είναι έξω από το δικό μου κατάλογο των “πρέπει” με τα κλισέ της λογικής και τον καθωσπρεπισμό του “ταξιδιώτη” …

    Πριν λίγες εβδομάδες κάπου είχα γράψει ότι κάποια στιγμή ίσως επιχειρήσω ένα "ανέβα" από Ναύπακτο μέχρι Γράμμο και πάλι πίσω από Ανατολικά των Τζουμέρκων και Άγραφα ... πάντα από βουνά χρησιμοποιώντας και χωματόδρομους ... χωριό - χωριό ... πλατεία - πλατεία ... Ύπνο σε σκηνή σε σχολεία και εκκλησίες ... δίπλα σε ρυάκια ... Ελαφριά ξηρά τροφή και το βράδυ τσίπουρα με παλιά γερά κόκκαλα σε καφενεία κάτω από πλατάνια ... Με ακούσματα και ιστορίες από τα παλιά ... ίσως και κανένα κλαρίνο ... από αυτά που ματώνουν την ψυχή ...

    Πρώτα ο Θεός να δοθεί η ευκαιρία σε χρόνο, κατάλληλη μηχανή, από αυτές τις φτηνές ... που χαλάνε στη μέση του πουθενά και την επισκευάζεις εκεί ... με ένα κατσαβίδι και ένα κλειδί.
    Και με κατάλληλη παρέα, από αυτές τις αφανείς παρουσίες ... που στη μέση του πουθενά δεν εγκαταλείπουν ... που όταν λυγίζεις σε πιάνουν από τον σβέρκο και σε τραβούν να ανέβεις στην πλαγιά και που όταν λυγίζουν και οι ίδιες στο λένε χωρίς κόμπλεξ και μικροψυχιές ... "Μαλάκα μου τα έχω παίξει, βάλε πλάτη ... τράβα λίγο περισσότερο να φτάσουμε..." ...
    Αλλά τι λέω τώρα ... εδώ είναι Γη ...


    Μάθημα ζωής Νο1 … οι λέξεις “ποτέ” και “πάντα” πρέπει να αφαιρεθούν από τα λεξιλόγια των ανθρώπων που θέλουν να ζήσουν την πραγματική ζωή … Το "ποτέ μην ξαναπείς ποτέ" δεν είναι τυχαίο που γυρίστηκε και ταινία …

  2. #2
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Ήμουν έτοιμος στο πλαίσιο των γενικών ανακατατάξεων της ζωής μου να δώσω το χωμάτινο 250άρι που έχω, ένα WR250F του 2003. Η χρήση του WRF, θεωρητικά είναι συγκεκριμένη και περιορισμένη. Δηλαδή ιδανικό για εντούρο – πίστα και για λίγο χρονικό διάστημα καθώς τέτοιες είναι οι προδιαγραφές του. Κάτι ας πούμε όπως αντίστοιχα οι προδιαγραφές ενός παπιού …. καθαρά μοτοσικλετάκι πόλης και για μικρές αποστάσεις … Συγγνώμη αλλά δεν μπορώ να μη χαμογελάσω , έστω με λίγη δόση αλαζονείας ή ειρωνείας ... δύο συναισθήματα που ίσως και να έχουν λείψει λίγο από τη ζωή μου.

    Αντιλαμβάνομαι πως τα περισσότερα τα παίρνω πλέον σαν χωρατά, ίσως και τη ζωή μου την ίδια … Πλέον το χαμόγελο έχει άλλη γεύση στα χείλη … η ειρωνεία και η αλαζονεία που λέγαμε … Ας είναι καλά το ράδιο με τα άσματα που μου φτιάχνουν τη διάθεση …

    Το WRF είναι ουσιαστικά μηχανή αγωνιστικής χρήσης … άρα λιτό … Δεν έχει μπαταρία άρα και το απαραίτητο ρεύμα , δεν έχει σχάρα, δεν έχει χρήσιμα πράγματα που σου κάνουν την ζωή εύκολη σε ένα ταξίδι … So what, τα δημιουργείς …

    Μπήκε μια μπαταρία ανεξάρτητη του κυκλώματος με μια γέφυρα να τη φορτίζει μέσω του εναλλασσόμενου από το μανιατό με διακοπτάκι που να επιλέγω εγώ πότε και για πόσο θα τη φορτίζω. Κατασκευάστηκε μια απλή αλλά δυνατή σχάρα η οποία βιδώθηκε στις υπάρχουσες βίδες του πλαισίου και υποπλαισίου. Μπήκε επίσης ένας αδιάβροχος φορτιστής από σκάφος για να φορτίζει κινητό ή άλλη συσκευή.

    Σε μια γωνιά μπήκαν κάποια βασικά εργαλεία και από μια σαμπρέλα για περίπτωση σκασίματος - σπρέι αλυσίδας – λίγες αλλαξιές – στρώμα – υπνόσακος – παγούρι – φακός – λίγα βασικά φάρμακα … και δύο πεντόλιτρα μεταφοράς καυσίμων. Η αλήθεια είναι ότι η κατανάλωση του 250 δεν έχει σχέση με τα υπόλοιπα νορμάλ της ίδιας κατηγορίας και γνωρίζοντας ότι η ορεινή επαρχία δεν φημίζεται για την πληθώρα των βενζινάδικων, κάλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε …
    Βρέθηκαν μεταχειρισμένα PIRELLI ΜΤ21 σε πολύ καλή κατάσταση – ευγενική χορηγία αδελφικού φίλου και παλιού συναθλητή και όλα κομπλέ για ταξίδι.

    Πριν καιρό συζητώντας με διάφορους γνωστούς για τα σχέδιά μου για βόλτα στα βουνά, πολλοί βρήκαν συναρπαστική την ιδέα να έρθουν μαζί και κάποιοι έκαναν ήδη προϋπολογισμούς εξόδων και σχέδια για το πώς θα περάσουν διαφορετικά αυτή τη φορά τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Ως δια μαγείας όμως όσο πλησίαζαν οι μέρες σε όλους έτυχαν πολλά σοβαρά θέματα που δεν τους άφησαν να ακολουθήσουν. Οι συνήθεις ερωτήσεις λίγες εβδομάδες πριν ήταν :
    - Που θα κοιμόμαστε ? … όπου μας πιάσει η νύχτα … έξω στην ύπαιθρο …
    - Θα έχει πολύ χώμα ? … ναι …
    - Εκεί δεν υπάρχουν άγρια ζώα ? … ναι … υπάρχουν και άνθρωποι όμως, ακόμα χειρότερα …
    - Εάν έχουμε λάστιχο τι θα κάνουμε ? … θα το αντιμετωπίσουμε εκείνη την στιγμή ανάλογα τις συνθήκες …
    - Πολλές δεν είναι 10 μέρες ? … ναι …
    - Μα δεν θα κουραστούμε ? … ναι …
    - Και αν χαθούμε ? … η χώρα είναι μικρή ... τραβώντας ευθεία θα βρεθούμε πάλι σε κατοικημένη περιοχή …
    - Που θα κάνουμε μπάνιο ? … σε ποτάμια και βρύσες ...
    - Δεν θα είναι παγωμένα ? … ναι …

    Και φτάσαμε αισίως στο τελευταίο 10ήμερο πριν την αναχώρηση …. φυσικά μόνος μου …
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων IMAG3728.jpg‎   IMAG3729.jpg‎   IMAG3730.jpg‎   IMAG3731.jpg‎  

  3. #3
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Ο Μέρφυ όμως δεν είναι πάντα τόσο καθίκι όσο φροντίζει να δείχνει . Συζητώ με πολύ πρόσφατη φίλη – ουσιαστικά τελείως άγνωστη στη ζωή μου μέχρι πριν λίγες ημέρες - για ταξίδια και διάφορα τέτοια. Λεπτοκαμωμένη, με σταθερό βαθύ βλέμμα, αλλά πεντακάθαρο. Συζητώντας για τα βουνά, καταλαβαίνω το ενδιαφέρον της για τη φύση, από το στυλ των διακοπών της. Καταλαβαίνω επίσης ότι δεν κολλά σε λόγους και δικαιολογίες, που γνωστοί “κομμανταράδες” έκαναν πίσω. Δεν είναι εύκολο ούτε σύνηθες για μια γυναίκα να κάνει ελεύθερο κάμπινγκ σε ερημικό νησί για κάποιες εβδομάδες …

    - Μπορώ να έρθω μαζί ?
    - Έχεις ξανακάνει κάτι τέτοιο ?
    - Όχι …
    - Τι ταξίδια έχεις κάνει ?
    - Δεν έχω κάνει … μόνο εντός Αττικής …
    - Έχεις ξαναπατήσει χώμα ?
    - Όχι …
    - Το GS είναι βαρύ …
    - Δεν πειράζει.
    - Θα έχει πολύ κούραση και ιδρώτα ..
    - Το καταλαβαίνω, εσένα σκέφτομαι …

    Φφςςςςτ μπόϊνγκ …!!

    Κάνω βόλτα με το GS 650 F … χμμμ … θέλει αλλαγές … τι να προλάβεις σε μια εβδομάδα …
    Στέλιο βοήθεια !! Τι προλαβαίνουμε για να γίνει πιο λειτουργικό ? …
    Τα συγκεκριμένα μηχανάκια έχουν απίστευτο θέμα με τις θερμοκρασίες. Κατασκευασμένα για βόρεια κλίματα εδώ υποφέρουν. Έκαναν και την απίστευτη παπαριά να έχουν μικρότερο ψυγείο από το προηγούμενο μοντέλο. Το φαντάζομαι με καύσωνα σε ανηφόρες με 1η ή 2α και μια ανησυχία την έχω … Επιπλέον, θέλει σίγουρα κόντεμα στις σχέσεις του.

    Ο Κύρος Γρανάζης (Στέλιος) όμως δίνει λύσεις …

    - Αλλαγή γραναζιού κίνησης με ένα δόντι λιγότερο που όντως δίνει μια ανάσα στο μοτέρ και καλύτερη επιτάχυνση με λιγότερο γκάζι.
    - Κατάργηση θερμοστάτη νερού πάνω στο ψυγείο με σκοπό την συνεχή ροή του νερού λόγω μικρού ψυγείου, με πατέντα ειδικού εξαρτήματος στον τόρνο και προσθήκη επιπλέον σωλήνων για αύξηση του όγκου νερού.
    - Αλλαγή βαλβίδας βεντιλατέρ με άλλη χαμηλότερων βαθμών με επίσης πατέντα ειδικού εξαρτήματος στον τόρνο.

    Το GS ως δια μαγείας σταμάτησε να βράζει … άρα είμαστε σε καλό δρόμο. Την τελευταία στιγμή βρέθηκε ένα μεταχειρισμένο πίσω ON OFF λάστιχο. Το μπροστινό σε καλή κατάσταση αλλά όχι για χώμα … Πάμε και ο Ερμής προστάτης των μικρών και αδύναμων ακατάλληλων για ταξίδια μοτοσυκλετών, θα είναι βοηθός ούτως ή άλλως.

    Ένα χαμόγελο μόλις μου ξέφυγε … μλκ μου έχουμε γίνει φλώροι … τέλος. Προσπαθούμε να ανατρέψουμε ταξιδιωτική ιστορία κάποιων χιλιάδων χρόνων της ανθρώπινης φυλής, σε περίπου δύο δεκαετίες. Αν δεν έχω φρέσκα λάστιχα δεν πάω ούτε για καφέ … αν δεν έχουν τον κατάλληλο δείκτη σκληρότητας ούτε να το σκέφτομαι. Τι?? Δεν είναι κατασκευασμένα για τον συγκεκριμένο χωματόδρομο της Άνω Ραχούλας ??? … δεν πρόκειται να πάω ποτέ σε αυτό το μέρος χρυσή μου… Πως ?? χωρίς χάρτη συμβατό με τζι πι ες ενημερωμένο την τελευταία εβδομάδα ??? δεν μπαίνω σε επικίνδυνους άγνωστους εγώ καλή μου … ξέρεις τι ακούω κάθε μέρα στο τιβι ??

    Ξημερώνει η ημέρα που όλα τα περίεργα που βασανίζουν τη ζωή προσπαθώντας να την κάνουν μίζερη θα μείνουν πίσω. Οι δύο ανόμοιες μηχανές είναι έτοιμες, φορτωμένες με τα απολύτως απαραίτητα. Θα μου πεις, έχει γεννηθεί θηλυκό που σε ταξίδι ακόμα και 1μισης ώρας, έχει πάρει τα απολύτως απαραίτητα ?? Κοίτα να δεις που κάποτε μπορεί να συμβεί και αυτό …

    Ο καιρός όσο καλοκαιρινός πρέπει, μεταξύ 19 και 32 βαθμών η διακύμανση με τάσεις να ανέβει λίγο … αλλά όπως λέει και ο σοφός λαός, στα παπάρια μας. Ούτως ή άλλως στα βουνά έχει δροσιά και τα βουνά είναι περίπου στα 250 χλμ μακρυά, δηλαδή δίπλα.
    Μέρφυ – WRF : 1 – 0 …. Με το καλημέρα. Στα πρώτα 500 μέτρα μια ωραία πρόκα, από αυτές που αφθονούν στην Ελληνική φύση όλο τον χρόνο, επισυνάπτει στενές ερωτικές σχέσεις με το πίσω λάστιχο και του το χώνει όσο πρέπει … τόσο όσο για να το θυμάται και να έχει το νου του την επόμενη φορά.
    Το βουλκανιζατέρ όμως σχεδόν στα πόδια μας. Θα χάσουμε και μια δυό ώρες, και τι έγινε …

    Αττική Οδός και μέσω Εθνικής ο Ισθμός Κορίνθου ήρθε γρήγορα. Ταχύτητες από 90 έως 110 χαλαρά και με μεγάλα περιθώρια δύναμης για προσπεράσματα κυρίως σε φορτηγά. Αν και σε πολλές περιπτώσεις τα προπορευόμενα μεγάλα οχήματα λειτουργούν μια χαρά ως ασπίδα, να καθαρίζουν τον δρόμο, να σε “ρουφούν” βοηθώντας στην κατανάλωση και τόσα άλλα.

    Ανεφοδιασμός στο βενζινάδικο προς Λουτράκι και αποφασίζουμε να πάμε Ρίο από την παλαιά Εθνική. Ως παλαιός υπερταξιδευτής μπαίνω μπροστά για να δείξω το δρόμο …
    Μέρφυ – υπερταξιδευτής : 2 – 0 … Από λάθος ακολουθώ το δρόμο για Τρίπολη. Ακριβώς το ίδιο λάθος, στο ίδιο ακριβώς σημείο που έκανα λίγα χρόνια πριν ! Είναι απίστευτη η ιδιότητα της κυτταρικής μνήμης του εγκεφάλου στο επαναλαμβάνει την ίδια αποδεδειγμένη μαλακία … μια ματιά στα εκλογικά αποτελέσματα του προτεκτοράτου τους τελευταίους 2 αιώνες, το αποδεικνύει περίτρανα.
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων IMAG3744.jpg‎   IMAG3743.jpg‎  

  4. #4
    ...και καλη τυχη μάγκες Το avatar του/της bulmont
    Moderator
    Εγγραφή
    06/09/2010
    Μηνύματα
    4.155
    "ελλαδα ειναι η χωρα οπου ο λαζοπουλος κανει σατιρα και ο αρκας προπαγανδα....(!)"

  5. #5
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Στο γνωστό πρώτο βενζινάδικο, αναστροφή κάτω από την υπόγεια γέφυρα και με ήρεμη χαλαρή οδήγηση ήρθε η ώρα για στάση και καφέ δίπλα στη θάλασσα έξω από το Δερβένι.

    Η αλήθεια είναι πως έχω ξεσυνηθίσει τελείως ταξίδι με παρέα. Υπάρχει άγχος για την ικανότητα οδήγησης τελείως άγνωστου συνταξιδιώτη, για το γεγονός πως είναι το πρώτο του ταξίδι εκτός πόλης, για το ότι ανήκει στο “αδύναμο” φύλο κάτι που βεβαίως ανήκει σε λανθασμένο συναίσθημα αφού είμαστε όλοι θύματα του Ελληνικού κινηματογράφου, του μαθήματος των θρησκευτικών με την Εύα και των μανάδων μας. Α και της Σουμέλας με τα “μυξοκλάματα” …

    Ωπ! … να και η γέφυρα με την πολυδιαφημισμένη “μακέτο” !! Ότι θα τη διέσχιζα με διαμορφωμένο πολεμικό εντούρο ούτε στα όνειρά μου. Φαντάζομαι το ίδιο σκεφτόταν και ο Mark Webber όταν έκανε τις γκαγκουριές του στο ίδιο σημείο.

    Η Ναύπακτος μαγική όπως πάντα. Την τελευταία φορά που ήμουν εδώ ήταν πριν ένα χρόνο πάνω σε ένα καμουφλαρισμένο σε – για να μη τραβά την προσοχή του κόσμου - “ντιλιβεράδικο” παπί, γυρίζοντας από οδοιπορικό πάλι μέσα σε βουνά. Ιδανικό μέρος για στάση και κουτσομπολιό με δόσεις καφεΐνης και μυρωδιές αιθέριων ελαίων από καβουρδισμένους κόκκους … όμως έχει ήδη χαθεί πολύτιμος χρόνος από τις πρωινές αναποδιές. Στο κάτω κάτω κάτω σιγά το μακρυά ... ένα απόγευμα μαζευόμαστε 2- 3 φίλοι και ερχόμαστε με τα παπιά μας για καφέ όποτε θέλουμε άλλη φορά.

    Έξω από Ναύπακτο ανεφοδιασμός στο Ξεροπήγαδο και αναζήτηση πληροφοριών για τη διαδρομή που θέλουμε να ακολουθήσουμε. Για μια ακόμη φορά είναι εμφανές το πόσο οι περισσότεροι άνθρωποι αυτού το τόπου – ακόμα και οι ντόπιοι – αγνοούν τα κάλλη και τις ομορφιές της χώρας μας. Δεν μπορέσαμε να μάθουμε τίποτα. Όλη η γνώση περιοριζόταν στα πέντε βασικά τριγύρω χωριά και στις μεγάλες πόλεις μέσω κεντρικών αρτηριών … πόσο μικρός ο κόσμος όλος.

    Πέραν αυτών όχι μόνο δεν υπάρχει η γνώση αλλά το κυριότερο δεν υπάρχει το ενδιαφέρον για την γνώση. Και πώς να υπάρχει ... αφού πηγαίνουμε σχολείο όχι για να γίνουμε άνθρωποι με κρίση και δίψα για αναζήτηση αλλά κυρίως ανόητα μηχανήματα παραγωγής φόρων, να ελισσόμαστε μέσω βολέματος, να αποφεύγουμε την κριτική διάθεση και την αμφισβήτηση και να θαυμάζουμε ρηχές θολοκουλτουριάρικες ή ακραίες πρακτικές εκ του ασφαλούς. Μια σταγόνα χώρα του πλανήτη και παράλληλα τόσο άγνωστη …

    Στρίβοντας αριστερά για Άνω Δάφνη το αίσθημα πως περνάς την πύλη του παραδείσου σε κυριεύει. Δεξιά ο Μόρνος, σχεδόν στεγνός, σχίζει στα δύο ορεινούς όγκους και καρδιές που γεμίζουν εικόνες και μυρωδιές. Στην περίπτωση τη δική μου, εκεί δίπλα στο Χάνι του Λόη, ο Μέρφυ με απίστευτη αναίδεια, μη υπολογίζοντας τις ομορφιές της φύσης και της στιγμής, έστειλε βαρβάτο έντομο με αδυναμία στο ανθρώπινο δέρμα, να περάσει από το κενό του μπουφάν στο πίσω μέρος του λαιμού και να κατέβει μέχρι χαμηλά στην πλάτη. Η συνταξιδιώτης βρισκόταν εμπρός μου και μάλλον από τους καθρέπτες της είδε έναν τύπο που φορούσε κράνος και ήταν σχεδόν ημίγυμνος από την μέση και επάνω, να επιδίδεται σε χορευτικές φιγούρες χωρίς όμως συνοδείας μουσικής τσάρλεστον ή κάτι παρόμοιο εποχής μεσοπολέμου. Μέρφυ – υπερταξιδευτής : 3 – 0 …

    Όσο ανεβαίναμε τόσο πιο “μέσα” στο ταξίδι μπαίναμε … Ο δρόμος στένεψε, η ματιά απλωνόταν μακρύτερα, η απομάκρυνση από τους ανθρώπους και η απόκοσμη ησυχία προκαλούσε δέος. Χμμ … είναι εμφανές πως η εμπειρία λείπει, από την άλλη όμως περισσεύει η ψυχή. Η ταχύτητα προσαρμόστηκε στον συνταξιδιώτη αμέσως. Τα πρώτα σημάδια έλλειψης πείρας, φάνηκε στις πρώτες κιόλας συνεχόμενες φουρκέτες στο ανέβα της απέναντι μεριάς του Μόρνου. Σκέφτομαι πως ένα λεπτοκαμωμένο πλάσμα, πάνω σε μια βαριά μηχανή για τα μέτρα του και μάλιστα φορτωμένη, όχι μόνο λιποψυχά, αλλά συνεχίζει με σταθερό ρυθμό χωρίς σημάδια εμφανούς κόπωσης ή άγχους. Πώς να μη σκεφτείς διάφορα εκείνη τη στιγμή για τους τυπικούς κομμανταρέους της καφετέριας. Και είναι μόνο η αρχή … Η αλήθεια είναι πως ήμουν συνεχώς σε κατάσταση συναγερμού χωρίς όμως να το δείχνω ή να μεταφέρω αυτό το άγχος στο συνταξιδιώτη μου.

    Η πορεία προς τα βόρεια συνεχίστηκε ρολάροντας σε χαλαρούς ρυθμούς. Εξάλλου πρώτη ημέρα είναι χωρίς να μας κυνηγά κάτι ή κάποιος. Έτσι όπως ακριβώς συμβαίνει και στην καθημερινή μας πραγματική ζωή … δεν μας κυνηγά επί της ουσίας κανείς άλλος πλην του εαυτού μας.

    Μετά τον Παλαιόπυργο το τοπίο αλλάζει με πολύ έντονο το πράσινο με δάσος από μαύρα πεύκα νομίζω. Από τα χαμηλά του Μόρνου ουσιαστικά δεν έχουμε σταματήσει να ανεβαίνουμε ομαλά όλο και ψηλότερα. Ο δρόμος είναι σε καλή κατάσταση, με μηδενική στην κυριολεξία κίνηση ή ύπαρξη ανθρώπινης παρουσίας.
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170805_170457.jpg‎   20170805_170516.jpg‎  

  6. #6
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Αποφασίζουμε στην διασταύρωση να πάμε δεξιά προς Ελευθέριανη. Η αποτύπωση της διαδρομής πάνω στον χάρτη μοιάζει πιο ερημική και περιπετειώδη. Ότι πρέπει για ένα φορτωμένο με Γερμανικές ενοχές Τζι Ες και ένα Ιαπωνικό γέρικο πολεμικό αλλά με γερά κόκκαλα σκαρί.
    Η επιλογή της διαδρομή μας αποζημίωσε στην κυριολεξία. Πράσινο - μεθυστικός καθαρός αέρας – πλεόνασμα οξυγόνου καθώς τα πνευμόνια ακόμα κουβαλούν αποθηκευμένα απόβλητα του κράτους των Αθηνών. Που θα πάει σε λίγο θα καθαρίσουν και αυτά … το μυαλό ήδη καθαρίζει με γρηγορότερους ρυθμούς.

    Φτάνουμε σε τρίστρατο με ομολογουμένως ευδιάκριτες – τι έκπληξη! - πινακίδες. Εκεί έμαθα πως υπάρχει και 2η Αράχωβα σε αυτόν τον πλανήτη. Ελευθέριανη αριστερά ακολουθώντας ένα μεθυστικό κατέβασμα με γλυκές στροφές που δεν τρομάζουν με ΠΟΛΥ θέα …

    Κάποια στιγμή περνώ δίπλα από χειροποίητη πινακίδα με κόκκινα γράμματα στην δεξιά πλευρά του δρόμου. Προλαβαίνω ασυναίσθητα να τη διαβάσω και συνεχίζω στη μοίρα μου την προκαθορισμένη … Ξαφνικά πατάω φρένο και φωνάζω στον εαυτό μου: Μλκ μου είναι δυνατόν !! Γυρίζω αμέσως πίσω και … όντως μλκ μου, είναι δυνατόν !! Κάποιος ευσυνείδητος πολίτης προειδοποιούσε τους συμπολίτες του πως στην περιοχή κυκλοφορούν ημιάγρια γουρούνια !!! Είμαι σίγουρος πως τα ντόπια γουρούνια στη γλώσσα τους, ίσως όμως και σε όλο τον κόσμο, προειδοποιούν το ένα το άλλο πως στην περιοχή υπάρχουν και κυκλοφορούν σίγουρα ημιάγριοι άνθρωποι …

    Κοντεύοντας 19:00 μπαίνουμε Ελευθέριανη. Στην είσοδο του χωριού βρύση με τρεχούμενο παγωμένο νερό και τεράστιος πλάτανος, προκαλούν και προσκαλούν για στάση δροσιάς. Δεν πρέπει ΠΟΤΕ να λες όχι σε τέτοιες προσφορές …

    Σε λίγα λεπτά σταματά αυτοκίνητο δίπλα στην βρύση να γεμίσει παγούρια. Επιτέλους κάποιος που γνωρίζει πράγματα και θάματα της περιοχής. Κάτοικος του μεγάλου μαντριού των Αθηνών αλλά με καταγωγή από αυτό το χωριό. Ζεστές χαιρετούρες για σπάσιμου πάγου με τις συνήθης ερωτήσεις ποιανού είμαστε και που πάμε. Φυσικά το χωριό του είναι το ωραιότερο της περιοχής αλλά εντάξει και τα άλλα καλά είναι. Τον ρωτάμε που υπάρχει καλό φαγητό και μέρος για βραδινό εξοχικό ύπνο.

    Μαθαίνουμε πως πιο κάτω υπάρχει η φυσική πισίνα του χωριού που ο κόσμος κάνει τα μπανάκια του (μια φυσική λεκάνη που μαζεύει νερό που έχει και ψάρια !) στο ρέμα Κότσαλος. Καλό φαγητό θα βρούμε πιο πάνω σε γνωστό Χάνι της περιοχής πέρα από το επόμενο χωριό αλλά όχι πολύ μακρυά. Να είσαι καλά ρε πατρίδα για τον χρόνο που αφιέρωσες να δείξεις τι σημαίνει γνήσια καλοπροαίρετη φιλοξενία και βοήθεια.

    Πράγματι σε λίγα λεπτά φτάνουμε σε γεφύρι που περνά το ρέμα και στα δεξιά μας ακριβώς δίπλα του μια φυσική πισίνα μας κλείνει το μάτι. Μια πιο προσεκτική ματιά θα έλεγα πως είναι επίσης ιδανικό μέρος για κατασκήνωση και διανυκτέρευση. Με δημοκρατικές διαδικασίες αποφασίζουμε πως πρώτα βουτάμε – ξεπλένουμε ιδρωτίλα – κάνουμε την προβλεπόμενη γυμναστική εντός πισίνας που δεν τραυματίζει αρθρώσεις - μύες και ανάλογα τη διάθεση πάμε για φαγητό και γυρίζουμε για την κατασκήνωση.

    Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβω πως μεγάλωσα. Ξύπνα Βρας … έχεις καβαλήσει τα 50 … και αυτά τα νερά δεν είναι για τις φλώρικες θερμοκρασίες που έχεις συνηθίσει. Αυτή τουλάχιστον ήταν η αρχική αίσθηση … μετά από λίγα λεπτά κρυοπληξίας νομίζεις πως είσαι ξανά 20άρης. Μα τους Θεούς των Γιαπωνέζικων δίτροχων, είναι απίστευτο πως ένα απλοϊκό ρέμα μπορεί να αναζωογονήσει σε τέτοιο βαθμό ένα κουρασμένο κορμί … Εάν ο Τσιτσάνης τύχαινε και βουτούσε σε αυτά τα νερά, ίσως στα μπουκουζερί να ακούγαμε κάτι διαφορετικό από το “Με παρέσυρε το ρέμα” … ίσως κάτι σε “Μου το εξαφάνισε το ρέμα” … ποιος ξέρει.
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170805_182436.jpg‎   20170805_182530.jpg‎   IMAG3749.jpg‎   IMAG3750.jpg‎   IMAG3751.jpg‎  

    IMAG3757.jpg‎   IMAG3760.jpg‎   IMAG3771.jpg‎   IMAG3769.jpg‎  

  7. #7
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Η ώρα περνά και ο ήλιος έχει ήδη πέσει εδώ και ώρα πίσω από τις βουνοκορφές, σχεδόν μας είχε προλάβει η νύχτα. Φτάνουμε στο Χάνι που μας σύστησε ο φίλος πιο πριν. Ένα μεγάλο υπό κατασκευή ακόμα θα έλεγα κτίριο, πάνω στον δρόμο μας… Ανταλλάζουμε μεταξύ μας ματιά, κοιτάζουμε λίγο τον χάρτη και συνεχίζουμε βόρεια. Όχι ότι ήταν κάτι απαγορευτικό ότι είδαμε, αλλά η πρώτη ματιά δεν ικανοποίησε αυτό που είχαμε στο μυαλό μας. Και όταν το μυαλό παίζει παιχνίδια, δεν παίζεις με αυτά …

    Μόλις κάποιες 100άδες μέτρα μακρυά, μετά από δεξιά στροφή σε έναν καταπράσινο στενό ορεινό δρόμο, δεν γίνεται να μη σταματήσεις … Το Χάνι της καρδιάς μας και όπως αποδείχτηκε του στομαχιού μας επίσης. Παλιό, πέτρινο, αγέρωχο, παραδοσιακό, ζεστό, με μια βεράντα κρεμασμένη στην άκρη της πλαγιάς στην απέναντι μεριά του δρόμου, εδώ και 200 χρόνια !! περιποιείται ταξιδιώτες και κάθε λογής ανθρώπους που έχουν ανάγκη την θαλπωρή του. Το Χάνι του Λιόλου, ουδεμία σχέση με τον συμμαθητή μου τον Δημήτρη ... Το Χάνι σε δυό χρόνια κλείνει δυό αιώνες συνεχόμενης λειτουργίας. Η στάση ήταν τουλάχιστον επιβαλλόμενη για αρκετούς λόγους και όλοι τους ήταν καλοί.

    Από το συγκεκριμένο πέρασμα έχουν περάσει εκατομμύρια ψυχές... Ένα πέρασμα φορτωμένο με ανθρώπινο πόνο και χαρά - προσδοκίες - όνειρα - αγωνίες και ενέργεια από όλες αυτές τις ψυχές που ηθελημένα ή αθέλητα, άφησαν εκεί ριζωμένα ποίηση, κίνδυνο, ελευθερία, καλοσύνη, αμαρτίες ...
    Κάθεσαι στο μπαλκόνι που κρέμεται στην πλαγιά και σε συνεπαίρνει το "τίποτα" ... γίνεσαι μέρος του και δεν θέλεις να περάσει η ώρα ... μόνο να γεμίζει το ποτήρι ... Ότι πιάτο ήρθε άξιζε μέχρι και την τελευταία μπουκιά ... και δεν είναι η πείνα που έκρινε την γεύση … Η ώρα όμως είναι αμείλικτη όπως και όλα τα προδιαγραμμένα από το κάρμα της ζωής ... Το μέρος δεν προσφέρεται για ύπνο ... τα δυό μικρά σκυλιά δίπλα είναι πολύ πιο ενοχλητικά από όσο μπορεί να αντέξει η ησυχία του "τίποτα" ... ίσως στο επόμενο χωριό ...

    Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω, οδηγώντας σε ένα θεοσκότεινο απόκοσμο ορεινό δασικό δρόμο, μπαίνουμε στην Καστανιά ... Η ώρα είναι σχεδόν 24:00 … Κάνω αναγνωριστική βόλτα για ήσυχη γωνιά. Έχει εκκλησία χωρίς κόσμο τριγύρω και πάρκινγκ ... Γυρίζουμε προς πλατεία και κατηφορίζοντας φτάνουμε σε αυτήν ... Μένω με το στόμα ανοικτό ... τι ομορφιά Θεέ μου ... όλο το χωριό είναι μαζεμένο εκεί ... Καμιά 40αριά άτομα έχουν γυρίσει και μας κοιτάζουν όλοι μαζί, αμίλητοι ...

    Σταματάω λίγο πριν - λίγο πιο ψηλά από την πλατεία ... Μας μέτραγαν και τους μέτραγα ... Ο ξερός κρότος της FMF εξάτμισης ήταν το μόνο που ακουγόταν ... Στιγμές που δεν μπορείς να ξεχάσεις ... Ήταν όλοι ακίνητοι και κοίταζαν με έκπληξη ... κάποιοι με καχυποψία ... Τέτοια ώρα ? ... τι κάνει αυτός εδώ ? ... εδώ είναι μόνο ντόπιοι ... Σβήνω - στήνω και πάω στην άκρη της πλατείας με τα πόδια χωρίς να βγάλω κράνος ... Τα κεφάλια με ακολουθούσαν θυμίζοντάς μου αγώνα τέννις ... και εγώ να είμαι το μπαλάκι ...

    Και η συνέχεια είναι από αυτές που βλέπεις σε Ελληνικές ταινίες ... Μας έφεραν τραπέζι από το μαγαζί μέσα ... μας κέρασαν ότι ήπιαμε ... μας έδωσαν πληροφορίες για το χωριό τους ... μας ρώτησαν τι χρειαζόμαστε - που πάμε - πως ήρθαμε έως εκεί ...
    Χαζεύω τα πιτσιρίκια που παίζουν με τα κράνη μας, που περιεργάζονται τις μηχανές μας με δέος … το χαμόγελο μέχρι πίσω από τα αυτιά τους. Έτσι πρέπει να περνούν τα καλοκαίρια τους οι αυριανοί ψυχικά υγιείς ενήλικες. Με τέτοιου είδους ζεστές αναμνήσεις από τα αγνά καθάρια παιδικά τους χρόνια.
    Ο πιο θαρραλέος από τους μεγάλους - ο Γιώργος – δίνει το κινητό του μην τυχόν και μας συμβεί κάτι στον δρόμο ... ότι και εάν συμβεί θα ενεργοποιηθεί όλος ο τόπος να τρέξει!! Ήρθε και ο πρόεδρος του χωριού στο τραπέζι μας, να συστηθεί και να ρωτήσει πως μας φαίνεται το χωριό τους ...
    Απορώ πως δεν έχουν ανακαλύψει οι φωστήρες του κινηματογράφου αυτή την απίστευτα όμορφη και γραφική πλατεία. Ο φωτισμός – τα πλατάνια η δροσιά – οι παρέες σκορπισμένες ένα γύρω και απόλυτα εναρμονισμένες με το τοπίο. Από τις παρέες που δεν μολύνουν το σκηνικό που απλώνεται γύρω μας. Μαγικές στιγμές και συγκινητικές ...

    Ρώτησα εάν μπορούμε να κοιμηθούμε στην εκκλησία ... Ποιά εκκλησία μου λένε ... Εδώ δίπλα στις βρύσες, δίπλα στην πλατεία θα κοιμηθείτε ... Είναι σκεπασμένο για την υγρασία, οι τουαλέτες είναι δίπλα και έχεις και φρέσκο τρεχούμενο νερό ... Δεν ήθελα να τελειώσει η βραδυά ...
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170805_205243.jpg‎   20170805_205512.jpg‎   20170805_212806.jpg‎   20170805_224348.jpg‎   IMAG3777.jpg‎  

    20170806_000324.jpg‎   20170806_000507.jpg‎   20170806_005620.jpg‎   20170806_005624.jpg‎   20170806_000522.jpg‎  

    Τελευταία τροποποίηση από Vrasidas; 26/03/2019 στις 01:33.

  8. #8
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Το πρωινό ξύπνημα ήταν σκέτη ευλογία ... Χαράματα ανοίγω τα μάτια μου και προσπαθώ να πείσω εαυτό πως δεν ονειρεύομαι ακόμα. Απίστευτες μυρωδιές και ήχοι από μια φύση που ξυπνά, δεν ανταλλάσσονται με τίποτα …

    Δεν μπορώ παρά να σκεφτώ πως τελικά πρέπει να είμαι πολύ τυχερός ... Αυτό που μετράει ότι και εάν έχει συμβεί στην ζωή μας , είναι το αποτέλεσμα κάτω από τη γραμμή.
    Αναλογίζομαι τη χθεσινή ημέρα και πως ξεκίνησε. Αρχικά έδειχνε πως αυτό το κωλόπαιδο ο Μέρφυ ξεκίνησε με νίκη από τα αποδυτήρια. Ένα σκασμένο λάστιχο με το καλημέρα σας, μια λάθος διαδρομή προς Τρίπολη, ένα εξωγήινο έντομο να κόβει βόλτες κάτω από τα ρούχα μου …
    Κοίτα πόσες αιτίες για να οδηγηθούμε τελικά εδώ για διανυκτέρευση και όχι στο Πάντα Βρέχει που ήταν ο αρχικός σχεδιασμός …
    Ότι ακριβώς είχε συμβεί στην Κρήτη και είχα βρεθεί τελικά εκτός προγράμματος, σε εκείνη τη μαγική βραδιά στα Μάταλα.

    Μλκ Μέρφυ σου ρίχνω στα αυτιά κατά κράτος …

    Κάπως έτσι θα έπρεπε να ξυπνούν οι άνθρωποι τα πρωινά ... Καστανιά - το πιο φιλόξενο χωριό όλων όσων βρέθηκαν στο διάβα μου μέχρι τώρα ...
    Δηλαδή εάν έτσι ήταν η πρώτη ημέρα, οι υπόλοιπες πως θα είναι ??



    >>>>> Συνεχίζεται <<<<<<
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170806_070333.jpg‎   20170806_071101.jpg‎   20170806_071213.jpg‎   20170806_071317.jpg‎   20170806_071401.jpg‎  

    20170806_073746.jpg‎   20170806_074730.jpg‎  

  9. #9
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Η πρωινή εικόνα της πλατείας αν και ΔΕΝ έχει τίποτα να ζηλέψει από την βραδινή, προτιμώ όμως αυτή την ατέλειωτα μεθυστική βραδινή της χάρη.

    Άνοιγμα χάρτη και απόφαση προς τα πού θα κινηθούμε. Τα πράγματα μπήκαν στην θέση τους γρήγορα και αναχωρήσαμε πριν το χωριό ξυπνήσει. Δεν το κρύβω πως αυτός ο τόπος ριζώθηκε στα βαθιά μου. Κάθε φορά που το ανασύρω από τις αποθήκες τις μνήμης, κάθε φορά το ίδιο δυνατό συναίσθημα … πως σε αυτή την πλατεία θα ξανακάτσω κάτω από τον ίδιο πλάτανο, θα πιώ ένα ποτήρι κρασί και θα ακούσω και θα πω δέκα ζεστές ειλικρινείς κουβέντες ξανά. Ακόμα και αυτή τη στιγμή που είμαι στο ιερό πληκτρολόγιο της εξομολόγησης, απορώ πως δεν το έχω πραγματοποιήσει ακόμα.

    Αλλά θύμα της πλάνης και εγώ όπως οι περισσότεροι. Έκδηλη η κυριαρχία της απατηλής αίσθησης πως έχουμε απεριόριστο χρόνο … Σουρωτήρι το σώμα μας … και ακόμα χειρότερα η ίδια η ψυχή μας. Ο διαθέσιμος χρόνος που μας έχει διατεθεί γλιστρά από μέσα μας δευτερόλεπτο με δευτερόλεπτο, ανάσα με ανάσα χωρίς η ματαιοδοξία μας να το νιώθει ή ακόμα χειρότερα να το παραδέχεται. Ώρες ώρες κοιτάζω τους χάρτες με τις σχεδιασμένες διαδρομές που έχω αποθηκεύσει προς υλοποίηση. Από την μια οι σχεδιασμένες, από την άλλη οι υλοποιημένες … ποια η διαφορά τους ?? Είναι απλό, οι δεύτερες έγιναν επειδή ένα “ρε δε γ@μιέστε όλοι λέω εγώ” βγήκε αυθόρμητα και ανακουφιστικά. Ένα “ρε γ@μιέστε λέω εγώ” τελικά πράγματι ελευθερώνει … και απλά φεύγεις.

    Το χωριό από μακρυά δείχνει όπως όλοι οι συνήθεις σκαρφαλωμένοι σε πλαγιές οικισμοί. Αν ήξεραν τι κρύβεται στο κέντρο … εκεί που είναι η καρδιά. Γι’ αυτό σου λέω Βρας, αγνόησε χάρτες – οδηγίες – πρέπει – και όλα τα σιδερόφραχτα μονοπάτια που σου δείχνουν οι “σοφοί” του κόσμου … ένα είναι το μονοπάτι, αυτό που η καρδιά δείχνει.

    Ο χάρτης δείχνει βατό χωματόδρομο προς Φράγμα του Εύηνου. Δεν είναι άσχημη ιδέα να γίνει η πρώτη δοκιμή του Τζι Ες. Σίγουρα δεν το μετανιώσαμε. Δασικός δρόμος πνιγμένος στο πράσινο … η πρωινή ατμόσφαιρα δροσερή, γεμάτη μυρωδιές του δάσους, η ταχύτητα μια χαρά, τόση όση χρειάζεται για να μην έχω άγχος για την συνοδοιπόρο και να μπορώ παράλληλα να παρατηρώ τα περισσότερα γύρω μου. Αν ήξεραν οι άνθρωπες της πόλης … αν ήξεραν …

    Το φράγμα ξεπροβάλει εμπρός και χαμηλά. Η θέα από τα πρώτα σπίτια του Αγ. Δημήτριου καταπληκτική, γύρω από την τεχνητή λίμνη και όσο πιάνει το μάτι, καταπράσινα βουνά … η ατμόσφαιρα ακόμα λίγο θολή από την πρωινή καταχνιά … στον δρόμο όπως πάντα δεν κυκλοφορεί ψυχή. Ευτυχώς …

    Κάνουμε το γύρο της λίμνης από αριστερά με σκοπό να προσεγγίσουμε την Δομνίτσα για καύσιμα. Φτάνοντας Νεοχώρι ο χάρτης δείχνει χωματόδρομο αριστερά ή άσφαλτο από δεξιά μέσω Αράχωβας. Σκεφτόμαστε πως είναι κρίμα να μην πιούμε καφέ σε Αράχοβα που απουσιάζουν οι δηθενιές. Εξάλλου είναι νωρίς ακόμα να ζοριστούμε με μακρινές χωμάτινες διαδρομές. Η πρώτη επαφή ήταν ήρεμη, χωρίς δράματα και πολύ σκόνη … ουσιαστικά ανύπαρκτη θα έλεγα, λόγω της υγρασίας του δάσους.

    Αράχοβα λοιπόν και δεν το μετανιώσαμε. Η πλατεία της πανέμορφη, με δροσιά και μπόλικη σκιά από τεράστιους πλάτανους. Κολλητά με την πλατεία, όμορφα γραφικά παραδοσιακά κτίσματα, πολύ πράσινο και κυρίως μια πλατεία που από νωρίς ο κόσμος την τιμά με την παρουσία του. Εκεί συνειδητοποίησα πως ήταν Κυριακή. Τώρα εξηγείται … το καλό ντύσιμο, η περατζάδα ακόμα και ηλικιωμένων ζευγαριών, τα πιτσιρίκια που έβαζαν την αδρεναλίνη τους να δουλεύει υπερωρίες χωρίς ίχνος κούρασης … (τα κωλόπαιδα … ζηλεύω) …

    Σκέπτομαι πως, εκτός της θρησκευτικής πλευράς, το πόσο προσφέρει κοινωνικά το Κυριακάτικο εκκλησίασμα τελικά. Είναι μιας πρώτης τάξης ευκαιρία ο κόσμος να βγαίνει από το καβούκι του, να σηκώνεται από το κρεβάτι του, να κάνει κάτι δημιουργικό με τον χρόνο του, να ξαναβρεί τη φιλία, την παρέα, την κουβέντα από αυτές που ο ένας κοιτάει τον άλλο πρόσωπο με πρόσωπο και όχι μέσα από μια οθόνη, να ακούει την χροιά της φωνής που δεν κρύβει συναισθήματα και νοήματα.
    Πόσο αντιληπτή σε συναίσθημα μπορεί να γίνει μια κουβέντα μέσα από μια γραμματοσειρά, ειδικά σε γκρίκλις … ένας Θεός ξέρει μόνο. Με λίγα λόγια ο άνθρωπος να μην ξεχνά πως είναι άνθρωπος … και οι άνθρωποι έχουν ανάγκη την επαφή, με τα μάτια - με τα αυτιά - με τη μυρωδιά - με το άγγιγμα … Πως να αγγίξεις την ψυχή κάποιου με το γαμωκινητό την πουτάνα μου μέσα … πως ??

    Αυτές οι πλατείες των χωριών με έχουν στοιχειώσει τελικά … εκτός των παιδικών μου χρόνων μου αναμνήσεων, μου βγάζουν κάτι που δεν μπορώ να περιγράψω ή βαθιά να κατανοήσω. Ψάχνω τα κατάλληλα λόγια αλλά δεν …
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων IMAG3776.jpg‎   IMAG3781.jpg‎   IMAG3784.jpg‎   IMAG3787.jpg‎   20170806_094132.jpg‎  

    20170806_100222.jpg‎   20170806_100453.jpg‎   IMAG3789.jpg‎   20170806_102125.jpg‎  
    Τελευταία τροποποίηση από Vrasidas; 26/03/2019 στις 18:39.

  10. #10
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Η διαδρομή μέχρι Δομνίτσα Θεϊκή. Πράσινο – δέντρα – πυκνό δάσος – σκιερή διαδρομή που δεν θες να τελειώσει. Αναρωτιέμαι το χειμώνα τι θα γίνεται εδώ πέρα. Πόσο θεωρητικά σκληρή θα είναι η ζωή. Οι άνθρωποι φυσιολογικά πρέπει να κυκλοφορούν λιγότερο, να υποχρεώνονται να μένουν μέσα και να μιλούν, να επικοινωνούν μιλώντας δίπλα σε ένα αναμμένο τζάκι κοιτώντας ο ένας ο άλλος … πραγματική κόλαση δηλαδή σύμφωνα με τα αστικές σημερινές προδιαγραφές.

    Το ημερολόγιο δείχνει 2017 και ο ανεφοδιασμός σε καύσιμα γίνεται σε μπακάλικο – μίνι μάρκετ – πολυπαντοπωλείο … σε ρόλο λιτρόμετρου, άδειο 5λιτρο Souplin. Εντάξει μια γραφικότητα την έχει. Από την άλλη όμως βλέπεις πως ο άνθρωπος που θέλει να ζήσει, την άκρη του θα την βρει, θα σκεφτεί και θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις και να επιβιώσει με αξιοπρέπεια και να μη μιζεριάσει … Αλλοίμονο στους άνθρωπες της πόλης, που με το παραμικρό θα πέφτουν κάτω σαν τα κοτόπουλα … μα με το παραμικρό όμως. Θα μου πεις δεν είναι όλοι έτσι, είναι και αυτοί που επαναστατούν, αγριεύουν και θεριεύουν όταν χάνει - έστω από αδικία – η ομάδα τους … γιατί το ολυμπιακό τριφύλλι Σουμέλα μου είναι στάση ζωής, θεσμός ιερός.

    Αναστροφή και 2-3 χιλιόμετρα πιο πίσω στρίβουμε δεξιά για Φαράγγι Πάντα Βρέχει … Ο δρόμος ασφάλτινος, φρέσκος … Τι χαρά σκέφτομαι, λιγότερο άγχος … Επειδή τέτοιου είδους σκέψεις μόνο ως ύβρις της περιπέτειας μπορούν να ληφθούν, επενέβη άμεσα η Νέμεσις. Ο φρέσκος δρόμος και φονιάς της περιπέτειας σε λίγες μόλις 100άδες μέτρα τελειώνει και μπαίνουμε σε δασικό πανέμορφο χωματόδρομο.

    Η φύση τριγύρω οργιάζει στην κυριολεξία. Κινούμαστε σε πατημένο σκληρό χωματόδρομο ανάμεσα σε ορεινούς όγκους που προκαλούν δέος. Συχνά πυκνά καταλαβαίνεις πως ο δρόμος έχει δεχθεί ανθρώπινη παρέμβαση με βαριά χωματουργικά έργα, με συγκεντρωμένες κροκάλες σε ίσως λίγο περίεργα σημεία του δρόμου αλλά προς το παρόν η διάσχιση είναι εύκολη και βατή. Αφήνω το Τζι Ες να πηγαίνει μπροστά στο ρυθμό του, έχοντας πάντα την προσοχή μου πάνω του και λίγο πιο μακρυά όταν αυτό είναι εφικτό. Αυτό που συμβαίνει γύρω όμως, αποζημιώνει κάθε αίσθημα ανησυχίας και άγχους.

    Η FMF κροταλίζει μέσα στην απίστευτη ησυχία … θα πρέπει να ακούγομαι δυό τρεις βουνοκορφές πιο πέρα. Μερικές παρασύρομαι με το δεξί γκριπ παλιμπαιδίζοντας, αλλά με πετύχω σε κρυφή γωνιά ορκισμένους τύπους που σκοπό και κύρια αποστολή έχουν να γεμίζουν τα γερμανικά ταμεία μέσω του κατοχικού υπερταμείου, είναι λίγο απίθανο.

    Η ζέστη αναβαίνει αισθητά και καταλαβαίνω πως από τη μια η προσπάθεια να κρατηθεί στο δρόμο το βαρύ Τζι Ες, από την άλλη η αύξηση της θερμοκρασίας, επιβάλλεται συχνότερες στάσεις για ανάσες δροσιάς και αναπλήρωση υγρών. Ευκαιρίες για ανάσες δροσιές θα βρει κανείς κάθε λίγο και λιγάκι. Οι βρύσες από πηγές δεξιά και αριστερά του δρόμου είναι τόσες μα τόσες πολλές. Φρέσκο τρεχούμενο παγωμένο νεράκι από τα έγκατα της Γης … από αυτό που ξεπλένει αμαρτίες στην επιφάνειά της.
    Παρεμπιπτόντως, το Yamahaκι μέχρι τώρα δεν έχει κάψει σχεδόν τίποτα. Το 8λιτρο μαμά ντεπόζιτο έχει φανεί προς το παρόν υπεραρκετό και δεν χρειάστηκε η χρήση του εφεδρικού κάνιστρου καθόλου. Ο ρυθμός που ακολουθούμε έχει συμβάλει στα μέγιστα βεβαίως βεβαίως … Α ρε συνοδοιπόρα Τζι Ες, φονιάδες των βενζινάδικων …

    Όσο πιο βαθειά μπαίναμε στο βουνό τόσο πιο άγριος γινόταν ο δρόμος. Πλέον είμαστε στην καρδιά των χωματουργικών έργων. Ο δρόμος σε μερικά σημαία δεν είχε καν στρωθεί, παρά μόνο υπήρχαν τα πατήματα πάνω στις σπασμένες κροκάλες από τα φουρνέλα, από τις τεράστιες ρόδες των μηχανημάτων έργων. Σε κάποια σημεία η κατηφόρα ήταν ποοοολύ απότομη, με τελείως σαθρό μονοπάτι από τις πέτρες που δεν πρόσφεραν ίχνος πρόσφυσης. Το ξανθό λεπτοκαμωμένο “σκυλί” μπροστά μου, δεν κόλλησε πουθενά. Η προσπάθεια ήταν εμφανής αλλά το έκανε να μοιάζει τόσο φυσιολογικό … Όταν τα πράγματα ίσιωναν από τα ζόρια έβρισκα πάντα ευκαιρίες να σταματήσω για φωτογραφίες – για προσαρμογή προστάτη – για να θαυμάσουμε τη φύση και τα αρπακτικά που αιωρούνταν με ανοιγμένα τα φτερά από επάνω μας … μέχρι που οι ανάσες έπεφταν στο κανονικό και πάλι από την αρχή.
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων IMAG3793.jpg‎   IMAG3794.jpg‎   20170806_120503.jpg‎   20170806_123226.jpg‎   20170806_124141.jpg‎  

    20170806_133645.jpg‎  

  11. #11
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Ο δρόμος ξαφνικά έγινε ομαλός και χαρά Θεού για χαλαρή εντουροεκδρομή. Φυσικά καταλαβαίνεται πως το μικρό 250άρι ούτε που έβηξε σε όλο αυτό το πανηγύρι ... το πρόβλημά του πάντα ήταν πως έκανε τα περάσματά του με πολύ μικρές ταχύτητες ακολουθώντας το βαρύ γερμανικό. Κι όμως με δυό τρεις ακόμα παρεμβασούλες θα ήταν και αυτό μια χαρά. Ένα χωμάτινο μπροστινό – δυό δόντια περισσότερα στο πίσω γρανάζι – άλλη ρύθμιση από την μαμά ρύθμιση στις αναρτήσεις και έχεις ένα μηχανάκι που πάει παντού.

    Ήρθε η στιγμή που η κούραση της συνοδοιπόρου ήταν πλέον εμφανής. Μεγάλη στάση πριν το τελευταίο κατηφορικό κομμάτι (το οποίο επίσης ήταν από σαθρή κροκάλα) προς το Πάντα Βρέχει επιβάλλεται. Σκιά - σβήσιμο – στήσιμο – τσιγάρο - νερό και οι φωνές από τα κάτω χαμηλά των ανθρώπων που διέσχιζαν το φαράγγι, έφταναν έως επάνω σε εμάς. Μαζί με τις φωνές όμως έρχονταν και ένας γνώριμος ήχος … “Δεν μπορεί” σκέφτομαι … “Μπααα … δεν το νομίζω” ξανασκέφτομαι … Και ο θόρυβος από κάτω χαμηλά πλησίαζε … και πλησίαζε …

    Σε μερικά λεπτά και πριν το τσιγάρο τελειώσει, περνά από μπροστά μας ανεβαίνοντας την ανηφόρα μαλλιοκούβαρα, ένας πιτσιρικάς καμιά 15αριά χρονών – ξεκράνωτος – με σαγιονάρα – κοντό παντελονάκι πάνω σε παπί δεκαετίας ’80 με ασφάλτινα λάστιχα και πετώντας μας ένα ξερό “γεια” συνεχίζει προς τα πάνω. Από πίσω ακολουθούσε μικρό βανάκι, προφανώς σε ρόλο σκούπας … Κοιταζόμαστε, σβήνει το τσιγάρο με τσαντίλα, βάζει κράνος και ανεβαίνει μηχανή … Είναι από τις στιγμές που δεν μιλάς και κάνεις το κορόιδο …

    Σε λίγα λεπτά επιτέλους στο διαβόητο φαράγγι. Δεν έχει όσο κόσμο περίμενα. Οι σκιές είναι ήδη πιασμένες από τα λιγοστά αυτοκίνητα αλλά και τι έγινε, ας καθόμασταν σε καφετέρια να βλέπουμε πεντακάθαρα στημένους αγώνες.
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170806_140706.jpg‎   20170806_141327 1.jpg‎  

  12. #12
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Κάθομαι σε έναν από τις εκατοντάδες λείους βράχους του φαραγγιού με τα πόδια μου να ανακουφίζονται στο σχεδόν παγωμένο τρεχούμενο νερό του Κρικελιώτη. Στο βάθος απλώνεται το φαράγγι, κόσμος πάει προς τα εκεί, άλλοι έρχονται, άλλοι βουτούν σε διπλανές μικρές φυσικές αβαθείς πισίνες με καθαρό αλλά παγωμένο νερό. Οι τσιρίδες σε κάθε βουτιά από τις κοπέλες, είναι το χαρακτηριστικό του πόσο παγωμένο είναι το νερό. Χάρηκα το γεγονός πως αρκετές οικογένειες με πολύ μικρά παιδιά διασχίζουν αυτή την περίπου μισής ώρας διαδρομή μέχρι και το σημείο Πάντα Βρέχει. Έτσι χτίζεται το προσωπικό κάστρο με τις αναμνήσεις του καθενός μας, με κοινές δραστηριότητες, με εικόνες που χαράζονται βαθιά, με γλυκιά κούραση και δημιουργικό χρόνο.

    Διαβάζοντας τα περί του φαραγγιού, είναι απίστευτο το γεγονός πως το φαράγγι έγινε γνωστό τα τελευταία μόλις χρόνια. Αυτό το διαπιστώνει κανείς ούτως ή άλλως και από την παραμελημένη γέφυρα, από τον κάκιστο δρόμο προσέγγισης από το ότι ελάχιστοι σε σχέση με την Μύκονο το έχουν επισκεφτεί. Αλλά θα μου πεις και στην Ακρόπολη πόσοι έχουν πάει … Αναρωτιέμαι αυτά τα βουνά τριγύρω αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της δυτικής Ελλάδας τι θησαυρούς κρύβουν.

    Αναρωτιέμαι επίσης εάν υπήρχε σοβαρό και όχι τόσο διεφθαρμένο και ανίκανο κράτος, τι απίστευτη αξιοποίηση θα είχε αυτό το μέρος. Πόσος ποιοτικός τουρισμός θα περνούσε πραγματικά ξέγνοιαστες στιγμές, τι καταπληκτικός προορισμός με μηχανή θα ήταν για πολύ περισσότερο κόσμο από ότι ενός ζεύγους με μια γερασμένη Γιαπωνέζικη 250άρα εντούρο και μιας χοντρούλας γερμανίδας φτιαγμένης να σέρνεται σε Βερολινέζικους ή Βαυαρέζικους κρύους δρόμους.

    Ακολουθούμε τη ροή του κατά βάση πολύ ρηχού ποταμού αυτή την εποχή και το μάτι δεν χορταίνει εικόνες. Τα σμιλευμένα πετρώματα δεξιά και αριστερά από το νερό χιλιάδων ετών που τα χτυπά αλύπητα, απόκοσμα, προϊστορικά, αθάνατα … Μισής ώρας δρόμος και το αποτέλεσμα σε αποζημιώνει πλήρως. Νιώθεις πως είσαι σε βαθιά τροπική ζούγκλα, σε μέρος που άνετα μπορούν να γυριστούν ταινίες με απίστευτα σενάρια και θέματα. Έχουμε την Καμπότζη στα πόδια μας κύριοι και εμείς κοιμόμαστε. Το να βάλεις το κορμί σου όμως κάτω από τα νερά που πέφτουν από ψηλά, πρέπει να είσαι χοντρόπετσος και να σου αρέσει η ψυχρολουσία … όσο κοιμισμένος και αποχαυνωμένος να είναι κανείς, θέλει δεν θέλει θα ξυπνήσει … Οκ, δεν το ξανακάνω …

    Η ώρα περνά γρήγορα και έχουμε ένα βουνό να διασχίσουμε. Ο χάρτης δείχνει τρελή φουρκέτα αλλά οι γερμανοί δεν κόλλησαν στο να κάνουν δύο παγκόσμιους πολέμους και να διοργανωνόσουν μερικές γενοκτονίες κάτι ανυπεράσπιστων λαών από τις αρχές του περασμένου αιώνα μέχρι σήμερα, σε μια Καλιακούδα θα κολλήσουν ??

    Γυρίζοντας στις μηχανές μόλις έχει φτάσει ένα ζευγαράκι με ένα 300άρι σκούτερ. Από αυτά τα καλά τα Ιταλικά που δεν χαλάνε … Ο οδηγός είναι μέσα στην τσαντίλα. “Ταλαιπωρηθήκατε” τον ρωτώ? … “Πώς και ήρθατε με σκούτερ μέχρι εδώ ? Με τις κροκάλες τι κάνατε ?” Οι ντόπιοι του είπαν πως ο δρόμος είναι βατός και δεν υπάρχει απολύτως κανένα πρόβλημα … Και εκεί που παρατηρούσα την έκφραση της συνοδηγού του όταν συζητήθηκε το γεγονός πως μόνο από αυτόν το δρόμο μπορούν να ξαναγυρίσουν, χτύπησε το κινητό του … “Έλα ρε μάνα … Τιιιι ??? Πωωωωω … τι λες τώρα ???” …. Μόλις του είχε καεί το σταθμευμένο του αυτοκίνητο στην πυλωτή της πολυκατοικίας από ανάφλεξη του διπλανού του σταθμευμένου επίσης, αυτοκίνητο τρίτου. Από τις στιγμές που επίσης δεν μιλάς και την κάνεις σιγά σιγά … Για να πω την αλήθεια τον καθησύχασα δίνοντάς του πληροφορίες για το πώς μπορεί να αποζημιωθεί χωρίς να ανησυχεί, αλλά δεν νομίζω πως άκουσε τίποτα από ότι είπα.

    Φεύγοντας και πριν διασχίσουμε τη γέφυρα για την απέναντι πλευρά του κόσμου παρατήρησα δυο πράγματα ... 1ον τα αυτοκίνητα είχαν φύγει όλα ... 2ον την γυφτιά τους όμως φρόντισαν να την αφήσουν εκεί ... όπως και το σκουπιδαριό της ψυχής τους. Η φώτο που έβγαλα είναι κατατοπιστικότατη ...

    Η μέρα ήδη προχώρησε, η θερμοκρασία ανέβηκε περισσότερο αλλά σκέφτομαι πως στα υψόμετρα που θα γυρνάμε πόση ζέστη να κάνει ? Α ρε Μέρφι … είσαι τελικά μεγάλη κουφάλα … Ξεκινάμε με ωραίο στρωτό δρόμο με αρκετές φουρκέτες με σκοπό να περάσουμε από Στουρνάρα και να συνεχίσουμε έως την κορυφή της Καλιακούδας και να πέσουμε στην πίσω πλευρά της, προς Μεγάλο Χωριό και Καρπενήσι.
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170806_144310.jpg‎   20170806_144422.jpg‎   20170806_145344.jpg‎   20170806_152030.jpg‎   IMAG3798.jpg‎  

    20170806_155757.jpg‎   20170806_161934.jpg‎   20170806_164123.jpg‎   20170806_164304.jpg‎   20170806_164401.jpg‎  


  13. #13
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Μέχρι την Στουρνάρα όλα καλά τηρουμένων πάντα των αναλογιών σε σχέση με τη μηδενική εμπειρία της οδηγού.

    Ανεβαίνοντας όμως τα ζόρια έγιναν ΖΟΡΙΑ … Απίστευτα σαθρός δρόμος με κινούμενες μεγάλες κροκάλες, με όντως μεγάλη ανωφέρεια, με συνεχιζόμενες φουρκέτες η μία μετά την άλλη. Η σκέψη πως η πτώση της γερμανίδας ήταν θέμα χρόνου δεν μου άρεσε καθόλου. Το δρόμο τον ανεβαίνεις με γκάζι, ανοικτές στροφές όσο το δυνατό περισσότερο … και το κυριότερο, ΔΕΝ κλείνεις το γκάζι … Δεν θα πω για στάση και τοποθέτηση σώματος γιατί στην παρούσα φάση θα ήταν τουλάχιστον υπερβολή.

    Στην πρώτη ευκαιρία πολύ κάτω από τη μέση της διαδρομής, σταματάμε σε ασφαλές πλάτωμα και κατανοώ πως υπάρχει σοβαρό θέμα με την ανάβαση. Χωρίς άγχος που να φαίνεται και πολύ ήρεμα σαν να μην τρέχει κάτι σοβαρό, προτείνω να πάρει το δικό μου αλλά ούτε συζήτηση, υπερβολικά ψηλό και δυνατό για τα δεδομένα της …
    Προτείνω να γυρίσουμε πίσω και να κάνουμε έναν μεγάλο γύρο. Εξάλλου μόνο ο εαυτός μας μας κυνηγά … οι υπόλοιποι μπορούν να περιμένουν.
    – “Τιιι ??? πισωγυρίσματα στη ζωή ??? … τι λες ρε φοβητσιάρη ?? Σιγά σιγά θα το ανεβούμε … όπου κολλήσω θα βάλεις ένα χεράκι, θα σπρώξεις λίγο, θα το ανεβάσεις ίσως σε κάποιο πολύ δύσκολο και φτάσαμε. “ ….
    Φφφσσσιτ μπόϊνγκ !!!! Πάρ’ τα να έχεις Βρας και βάλε και στην κωλότσεπη.

    Για να μην τα πολυλογώ η ανηφόρα βγήκε. Παρά την απειρία, το ασφάλτινο μπροστινό, το μεγάλο βάρος, την απίστευτη ανηφόρα τηρουμένων των αναλογιών, τη μικρή ταχύτητα προσέγγισης της φουρκέτας και το κλείσιμό της πολύ νωρίτερα, βγήκε …
    Σε δυο σημεία έσπρωξα, σε άλλο το ανέβασα εγώ, σε άλλο με πήρε προς τα πίσω γιατί καθώς ανέβαινα έκλεισε το γκάζι μπροστά μου και κόβοντας φόρα υποχρεώθηκα να σταματήσω και έφυγα προς τα πίσω μέσα στο αριστερό χαντάκι … αλλά το ευχαριστήθηκα.

    Μιλάμε για κανονική βουτιά στα πολύ βαθιά από τη λεπτοκαμωμένη οδηγό. Εάν υπήρχε εμπειρία θα αντιλαμβανόταν γρηγορότερα και σε πιο βάθος πως λειτουργεί το γκάζι, πως λειτουργεί η ανοικτή στροφή, πως ο δρόμος είναι πολύ πιο φαρδύς από ότι το μυαλό νομίζει … Το γκάζι σώζει, όπως ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή … Αρχίζεις και το χάνεις ?? Απλά επιταχύνεις … Φοβήθηκες ?? Έριξες τους ρυθμούς σου ?? … απλά βαλτώνεις και η σωτηρία έρχεται δύσκολα και αργά. Πως να μην θαυμάσεις και να μη σεβαστείς αυτόν τον μέχρι μόλις προχτές τελείως άγνωστο άνθρωπο ...

    Και έχεις τη Σουμέλα με όλες τις ενδείξεις με το μέρος της να σου λέει “Φοβάμαι … δεν ξέρω ούτε θέλω να αντιμετωπίζω το άγνωστο” …. Ποιό άγνωστο γαμώ το φελέκι μου μέσα … το μόνο πραγματικό άγνωστο που αξίζει να ασχοληθεί κανείς περισσότερο και σε βάθος, είναι το άγνωστο μετά το κλείσιμο των ματιών μας, που και αυτό ελέγχεται κατά πόσο άγνωστο είναι. Όλα τα υπόλοιπα είναι να είχαμε να λέγαμε.

    Αντιλαμβάνομαι πως υπάρχουν όρια, αιτίες, πράγματα που κουβαλάμε όλοι μας από την ώρα της σύλληψής μας στη μήτρα της μάνας μας, για κάποιους πιο ψαγμένους ίσως και νωρίτερα, υπάρχει όμως ένας κανόνας που λέει πως όποιος δεν θέλει να σωθεί δεν σώζεται … όποιος δεν θέλει να γυρίσει το γκριπ, απλά θα σέρνεται …

    Τελικά τα πάντα πάνε παντού, ακόμα και με μηδενική εμπειρία … τα κάκκαλα μετράνε, η ψυχή και η καρδιά. Και η Πίστη στον εαυτό μας, στη Ζωή και στα Πατρογονικά Ένστικτα … καμία Σουμέλα δεν μπορεί, ούτε να αντικαταστήσει ούτε να ανατρέψει τους Συμπαντικούς κανόνες.
    Η γαμημένη η κορυφή … τι θέα έχει πάντα από εκεί πάνω. Ακόμα και εάν σε λένε Καλιακούδα … ακόμα και εάν είσαι στα περίπου 2.000 μέτρα μόνο.

    Σταματήσαμε για λίγο ακριβώς στην κορυφή. Δίπλα στο μικρό πέτρινο κτίσμα σαν στάση λεωφορείου επαρχιακού ΚΤΕΛ. Φυσικά οι χωρίς ίχνος Παιδείας λάτρεις της μπουάλας και των συνθημάτων που συνήθως υμνούν το αιδοίο της μάνας του αντίπαλου, φρόντισαν να αφήσουν το στίγμα τους και από τις δύο πλευρές. Εκεί είναι που πληροφορηθήκαμε πως φωστήρες βγάζει ΚΑΙ η Λαμία …

    Σκέφτομαι πως μόλις μιάμιση ημέρα πριν, ανέπνεα απόβλητα του μεγάλου μαντριού. Πως βρίσκομαι σχεδόν στα μισά της δεύτερης ημέρας και πως θα αντέξω το άγνωστο των επόμενων ημερών σύμφωνα με τη νοοτροπία της Σουμέλας …
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170806_175204.jpg‎   20170806_175213.jpg‎   20170806_181454.jpg‎   20170806_182833.jpg‎   20170806_182853.jpg‎  

    20170806_182917.jpg‎  

  14. #14
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Ότι ανεβαίνεις όμως, φτάνει η ώρα που πρέπει και να το κατέβεις. Κάτι περίπου όπως το ανέβα της επιτυχίας που φτάνοντας στην κορυφή δεν έχει άλλο πιο πάνω. Μένοντας εκεί ή που θα το αντέξεις γιατί έτσι είναι η φτιάση σου ή που θα σε φάει η μοναξιά, ίσως και η ματαιοδοξία που βουτηγμένη στο σιροπάκι της αλαζονείας θα σε υποχρεώσει να κατέβεις.
    Οι περισσότεροι κατεβαίνουν άτσαλα, ματώνοντας, με πληγωμένο εγωισμό και τις περισσότερες φορές με πληγωμένη τσέπη, αλλά τι αξία θα είχε η κορυφή αν κερδίζοντάς την και ταυτόχρονα χάνοντάς την, δεν την αναζητούσες ξανά … Γεμάτες κορυφές ο κόσμος όλος …

    Αυτή τη φορά κοιτάζω ανάποδα, προς την κατηφόρα, βλέπω το σαθρό έδαφος τις διάσπαρτες κοτρόνες, τις κλειστές κατηφορικές, την γκρεμίλα από την μία και το χαντάκι από την άλλη και ένα άγχος το έχω … Το φορτωμένο γερμανόπραγμα μου εμπνέει μια περίεργη ανησυχία. Κοιτάζω τη λεπτοκαμωμένη ξανθιά και προσπαθώ να δώσω με απλά λόγια πως κατεβαίνουμε τις κατηφόρες με αυτά τα διαολομηχανήματα … Αν της φύγει δεν μαζεύεται με τίποτα.

    Ούτως ή άλλως την εμπιστοσύνη μου και τον θαυμασμό μου τον έχει κερδίσει. Το να λέω με απλά λόγια και σε δυό αράδες πως η ανηφόρα εντέλει βγήκε, δεν πλησιάζει καν την πραγματικότητα του τι έγινε εκεί. Κάποια στιγμή σε πλάτωμα σταματήσαμε για ξεκούραση. Εκεί διέκρινα μια μικρή απελπισία στο βλέμμα. Μόνο και μόνο που έφτασε μέχρι εκεί με μηδενική εμπειρία ήταν κατόρθωμα. Αν μου έλεγε δεν μπορώ γυρίζουμε πίσω, θα γινόταν χωρίς δεύτερη σκέψη ή κουβέντα. Αυτό το βλέμμα όμως κράτησε ένα δέκατο του δευτερολέπτου… μόνο ένα. Σηκώθηκε και ξανακαβάλησε για να συνεχίσει. Και αυτό ήταν που κέρδισε τον ολοκληρωτικό σεβασμό μου …
    Αν έδειχνε πως δεν τρέχει και τίποτα, θα ανησυχούσα πολύ. Θα έδειχνε πως δεν έχει καταλάβει τίποτα από όσα γίνονται τριγύρω και αυτό μόνο καλός οιωνός δεν είναι. Η μαγκιά ήταν πως συνέχισε ενώ είχε πλήρη επίγνωση της κατάστασης.

    Λέμε πέντε κουβέντες και η κάθοδος των μοιραίων ξεκινά … Οκ, πρέπει κάποια στιγμή να πάρω κάμερα … Είπαμε, το κατέβα τη βαρύτητα την έχει αντίπαλο Σουμέλα μου … Και η βαρύτητα στον πλανήτη Γη έχει την τάση να ισοπεδώσει. Εδώ ρίχνει κάστρα, μια φτηνιάρικη γερμανική κατασκευή δεν θα ρίξει ??

    Μετά από μόλις λίγες δεξιές, την τελευταία την παίρνει με πάρα πολύ μικρή ταχύτητα και πολύ πολύ κλειστά, ο μπροστινός πιθανότατα βρήκε και κανένα κοτρώνι … στο χάσιμο δεν ανοίγει το γκάζι μάλλον επειδή φοβήθηκε, με αποτέλεσμα να αρχίσει σε αργή κίνηση μια πτώση προς τα δεξιά. Προσπερνώ τη φουρκέτα, στήνω και τρέχω να βοηθήσω. Η μηχανή έχει ξαπλώσει με τη δεξιά της πλευρά ακριβώς στο κατηφορικό apex. Η οδηγός δεν έχει τίποτα απολύτως εκτός από σκονισμένα ρούχα και λίγο τσαλακωμένο εγωισμό. Το αξιοσημείωτο είναι ότι τον σιδέρωσε σε λίγα μόλις λεπτά … Ξανθιά – Μέρφι : 5 – 0 ….

    Δεν θα πω πως δεν μου έφυγε η μέση, αέρια, μαγκιά, κιλά και τόσα άλλα ακόμα για να την σηκώσω. Εξάλλου οι άντρες στα ταξίδια αυτόν το ρόλο έχουν, να σηκώνουν μηχανές που πέφτουν. Τα πόδια γλίστραγαν από το χοντρό χαλίκι, ήταν πεσμένη στο μέσα κατηφορικό κομμάτι της στροφής ΚΑΙ από τη δεξιά πλευρά της … γαμώτο! Άρα έπρεπε υποχρεωτικά να σηκωθεί από την πλευρά που ήταν όλο το βάρος της. Ο τελευταίος μου τραυματισμός με τα κουσούρια που άφησε έκανε την εμφάνισή του, αλλά τον εγωισμό μου εγώ δεν τον τσαλακώνω. Η ξανθιά σαν γυναίκα φρόντισε και πήρε μαζί της εκτός από άι λάινερ, σκιές κτλ ... και σίδερο για τον εγωισμό … εγώ όχι. Είναι επίσης από τις στιγμές που το βουλώνεις, σφίγγεσαι και σηκώνεις με ότι δύναμη σου έχει απομείνει. Βγάζω κοτρόνα από το χώμα, δημιουργώ σκαλοπάτι να μη γλιστρά το πόδι και τελικά το βαυαρικό μοσχάρι στέκεται όρθιο. Θα μου πεις γιατί δεν το ξεφόρτωσες να ελαφρύνει … Μα να χάσω ευκαιρία επίδειξης δύναμης ??

    Η μηχανή ευτυχώς, εκτός μιας γρατσουνιάς στο δεξί φτερό και λίγο γδάρσιμο στο αντίβαρο, δεν έπαθε τίποτα άλλο.
    Κι όμως ρε φίλε … παρά την ολοκληρωμένη μεσιτική πράξη, ανέβηκε πάλι επάνω και συνέχισε σαν να μην είχε συμβεί το παραμικρό …
    Εκεί είναι που μου μπήκαν υποψίες πως με δουλεύει κανονικά. Βρας ας έχεις το νου σου, μπορεί να πέρασες μισό αιώνα πάνω σε αυτό τον πλανήτη, αυτά τα μικροκαμωμένα πλάσματα όμως, κουβαλούν πάνω τους και μέσα στα βαθιά τους, αρχέγονες πληροφορίες, δεξιότητες και ντι εν έι εκατομμυρίων χρόνων, που όσο και να ψάξεις δεν θα τα βρεις ποτέ … Πρόσεχε !
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170806_183349.jpg‎   20170806_183400.jpg‎   20170806_183407.jpg‎  

  15. #15
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    18/02/2007
    Μηνύματα
    465
    Επιτέλους η κατηφόρα τελείωσε. Μπαίνουμε πλέον σε καλό πατημένο χωματόδρομο που απλώνεται σαν φίδι μέσα σε καταπράσινο δάσος. Η ταχύτητα είναι χαμηλή, ο ήλιος ακόμα ψηλά και το Μεγάλο Χωριό είναι ο επόμενος προορισμός. Τα παγούρια μας έχουν αδειάσει ήδη στο ανέβα της Καλιακούδας και τα σώματα ζητούν απεγνωσμένα υγρά. Σκεφτόμουν πως όπου να ΄ναι κάποια βρύση θα βρεθεί στο δρόμο μας. Ενώ σε όλη την προηγούμενη διαδρομή, ένα από τα θέματα της συζήτησης ήταν το πόσες βρύσες είδαμε ακόμα και στη μέση του πουθενά … εδώ η συζήτηση ήταν που στα διάλα είναι αυτές η βρύσες ??
    Μα οι Θεοί είναι μαζί μας και αριστερά μας σε ένα φοβερό μέρος μέσα στη φύση, απλώνεται μια κατασκήνωση με τις εγκαταστάσεις της !! Χμμμ … πολύ ησυχία έχει … Μέρφι τον παίρνεις ασύστολα, κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση με ενδεχόμενο δόλο. Όχι μόνο είναι κλειστή καλοκαιριάτικα, το ξανθό κομάντο πηδώντας τη μάντρα για να ψάξει για βρύσες, διαπίστωσε πως τις είχαν κλειδωμένες !! Μέρφι – δίψα : 10 – 0 …. Στον Γκούφη μας όμως ... βενζίνη έχουμε, όρεξη για οδήγηση να φάνε και οι κότες, το Μεγάλο Χωριό δυό δάκτυλα χάρτης δρόμος …

    Τα πρώτα σπίτια φάνηκαν από ψηλά. Από τις λίγες φορές που χάρηκα που θα δω ανθρώπους μαζεμένους μετά από τόσες ώρες ηρεμίας και αφέσιμο στη γλυκιά μοναξιά της φύσης. Συνήθως όπου υπάρχουν άνθρωποι υπάρχει και νερό. Ένα πέρασμα από το Μεγάλο Χωριό και βρήκαμε ήδη τη γωνιά που θα ξεκουράσουμε τα ταλαιπωρημένα κορμιά μας. Το μπαλκόνι της μικρής πλατείας είχε απίστευτη δροσιά, σκιά και θέα … Η σερβιτόρα σίγουρα θα κοιτούσε από τη γωνιά να δει πότε θα σηκωνόμουν τρέχοντας για τουαλέτα. Σίγουρα θα αναρωτιόταν επίσης και για το μέγεθος της κύστης μου … - “Τόσο νερό, μα τόσο νερό, που στα διάλα το έβαλε το γεροραμολιμέντο, που μου θέλει και μηχανή …” ... Σαν να τη βλέπω …

    Το μπαλκόνι Θεϊκό όπως και η προφορά του φωνακλά μουστακαλή στο διπλανό τραπέζι. Κάποιες φορές η αλήθεια είναι πως χάνω τη ροή αλλά μετά ξαναμπαίνω στο νόημα. Αναρωτιέμαι πως ακούγεται η φλώρικη ομαλή προφορά της μεγάλης πόλης στα αυτιά τους … Το μόνο σίγουρο είναι πως από τη μια καταλαβαίνουν στο 100% τι λέμε, από την άλλη σπάνε πλάκα με την έκφρασή μας προσπαθώντας να καταλάβουμε τι λένε. Αθάνατη επαρχία πόσο μου έχεις λείψει … ακόμα και τα κακά της …

    Η κούραση της συνοδοιπόρου είναι εμφανής. Δεν τολμώ να σκεφτώ πως θα προτείνω να φύγουμε επειδή ο ήλιος είναι ακόμα ψηλά. Απόψε θα μας φιλοξενήσει ο ουρανός του Μεγάλου Χωριού … ο οποίος είναι μακράν μεγαλύτερός του όμως. Ρωτάμε την περίεργη με την κύστη μου σερβιτόρα, που πιστεύει πως έχει καλό φαγητό. Δηλαδή να μας πει ένα από τα μέρη που προτιμούν οι ντόπιοι.
    Αυτό έξω από το Χωριό, στις αρχές του, φάνηκε καλή ιδέα με το που το είδαμε. Ακριβώς απέναντι υπάρχει εκκλησάκι με κουρεμένη αυλή και παγκάκια. Το καλύτερο ξενοδοχείο της περιοχής. Μα να πληρώνεις για να βλέπεις ταβάνια ??
    Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων Συνημμένες μικρογραφίες εικόνων 20170806_185740.jpg‎   20170806_185752.jpg‎  

Σελίδα 1 από 5 12345 ΤελευταίοΤελευταίο

Παρόμοια θέματα

  1. Απαντήσεις: 46
    Τελευταίο μήνυμα: 25/09/2014, 17:57
  2. Απαντήσεις: 30
    Τελευταίο μήνυμα: 14/11/2006, 17:38
  3. Σχετικα Με Τις Πιστωτικες
    από Tonyxgr στο forum Off topic
    Απαντήσεις: 7
    Τελευταίο μήνυμα: 10/10/2005, 11:56
  4. αϊ σιχτιρ με τις γκετες
    από el_hymador στο forum Στραβά κι ανάποδα
    Απαντήσεις: 9
    Τελευταίο μήνυμα: 28/09/2005, 17:22
  5. Σχετικα με τις φωτοκλησεις!
    από niko13g στο forum Off topic
    Απαντήσεις: 5
    Τελευταίο μήνυμα: 10/11/2003, 11:17

Κανόνες δημοσιεύσεων

  • Δεν μπορείτε να ανοίξετε νέο θέμα
  • Δεν μπορείτε να απαντήσετε
  • Δεν μπορείτε να επισυνάψετε αρχεία
  • Δεν μπορείτε να επεξεργαστείτε τα μηνύματά σας
  •  
  • Ο κώδικας ΒΒ είναι ΟΝ
  • Τα smilies είναι ΟΝ
  • Ο κώδικας [IMG] είναι OFF
  • Ο κώδικας [VIDEO] είναι ΟΝ
  • Ο κώδικας HTML είναι OFF