Από τις πρώτες φράσεις που άκουσα από συνάδελφο όταν ξεκίνησα να οδηγώ μοτοσυκλέτα ήταν "Φαντάζομαι ότι σου έχουν πει οι φίλοι σου πως δεν οδηγούμε τη μοτοσυκλέτα χαλαροί. Πρέπει να είσαι στην τσίτα για να είσαι πιο ασφαλής." Δεν είχα αμφισβητήσει τη φράση, αλλά ήταν πολύ νωρίς για να καταλάβω τι εννοούσε. Άλλωστε στις πρώτες μου "πτήσεις" κάθε άλλο παρά χαλαρός ήμουν. Υπήρχε αυτή η γλυκιά αγωνία του καινούριου και του αγνώστου.
Με τον καιρό άρχισα να νιώθω πιο άνετα και μερικές φορές χαλαρός. Όπως όμως λέει ο φίλος teos, η μοτοσυκλέτα έχει τον τρόπο της να σε γειώνει, οπότε σύντομα διαπίστωσα ότι η χαλαρότητα, ευτυχώς, δεν κρατάει πολύ. Με το που την καβαλάω νιώθω ότι είμαι σε εγρήγορση με όλες τις αισθήσεις ενεργές. Αυτός είναι άλλωστε ένας από τους λόγους για τον οποίο η όποια διαδρομή γίνεται πολύ πιο ευχάριστη σε σχέση με την οδήγηση αυτοκινήτου. Ακόμα και μέρες που νιώθω κουρασμένος από τη δουλειά ή το πρωί λίγο νυσταγμένος, μόλις ακούω τον ήχο του κινητήρα, νιώθω ξεκούραστος και χαρούμενος.
Άκουσα πρόσφατα αντίστοιχη ρήση από γνωστό μου, ο οποίος έλεγε ότι πρέπει να οδηγούμε σε κατάσταση αδρεναλίνης, ώστε να έχουμε γρήγορη αντίληψη του περιβάλλοντος και των αλλαγών σε αυτό. Σε αυτό θα πρόσθετα ότι η έκκριση αδρεναλίνης θέλει προσοχή, διότι υπερβολική ποσότητα μας κάνει αναίσθητους στον κίνδυνο και είναι εθιστική. Θέλει μέτρο, όπως όλα.
Εσύ πώς οδηγείς;