Εκπληκτικές οι Πρέσπες αλλά σαν την πατρίδα δεν έχει.Σχεδόν μετά απο ένα χρόνο βρέθηκα ξανα στα Ζαγοροχώρια,την πιο όμορφη ορεινή γωνιά της Ελλάδας με τις κλασσικές πετρόχτιστες σκεπές που θαρρείς οτι τα χωριά δημιουργήθηκαν απο τη φύση για να ταιριάζουν στο όμοιο περιβάλλον και όχι απο ανθρώπους.Τόσο τέλεια αρμονία έχουν αυτά τα χωριά με τη φύση και αποτελούν κόσμημα για τη χώρα μας.
Τα ημερήσια χιλιόμετρα για ακόμη μια φορά ξεπέρασαν το ψυχολογικό φράγμα των 1000ων χιλιομέτρων.
Η δίψα μου όμως τεράστια,το ίδιο και η ενέργεια μου που φορτίζει στα βουνά και μου γίνει την ώθηση να συνεχίζω λες και πετάχτηκα εδώ δίπλα.Στο πήγαινε έκανα επιλογή στο ποια κομμάτια θα γίνουν απο εθνική γιατί όπως είναι προφανές,το να ανέβω μέχρι πάνω απο την Ιώνια οδό ισοδυναμεί με αυτοκτονία λόγω βαρεμάρας.Συνήθως επιλέγω απο παλιά εθνική την κακιά σκάλα,το κομμάτι απο το Ξυλόκαστρο μέχρι το Αίγιο,την ανάβαση απο το Αντίρριο και μετά,το φαράγγι της Κλεισούρας μέρι το Αγρίνιο,το Αμφιλοχία-Μενίδι-Άρτα και αν υπάρχει χρόνος και το Τέροβο.Τα υπόλοιπα κομμάτια τα κάνω απο τη νέα Εθνική για να έχω διαθέσιμο χρόνο στα βόρεια.
1ος μου στόχος ο Στούρος.Όλοι τον γνωρίζουν αλλά κανένας δεν ξέρει πως τον λένε.Είναι το βουνό που διαχωρίζεται απο την Τύμφη μέσω της χαράδρας του Βίκου.Ουσιαστικά το Μονοδένδρι και ο δρόμος που πηγαίνει στο κλασσικό σημείο θέασης της Οξύας χαράδρας του Βίκου βρίσκονται στον Στούρο.Εκεί υπάρχει και το μοναδικό στον κόσμο πέτρινο δάσος απο το οποίο παίρνει κανείς μια μικρή γεύση απο τον ασφάλτινο δρόμο.
Εδώ όμως ξεκινάνε τα μαγικά πράγματα που μόνο τα βουνά μπορούν να προσφέρουν.Ένας κάθετος χωματόδρομος με οδήγησε βαθύτερα στο βουνό στο οποίο υπάρχουν ακόμα περισσότεροι πέτρινοι σχηματισμοί.Το Πέτρινο Δάσος συνεχίζεται για πολλά χιλιόμετρα μέσα στον ορεινό όγκο.
Εδώ στην αρχή του χωματόδρομου που δείχνει σπαστήρι και παρατημένος εξ αρχής.Σταμάτησα να ξεντυθώ λίγο για προφανείς λόγους.
Απάντηση με παράθεση
Δημοσιεύθηκε αρχικά από ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ
