1993

[STF]

Είχαμε προλάβει να ρίξουμε μια ματιά στην εμπορική αγορά της Ανδόρας η οποία ήταν πλούσια, κυρίως σε ηλεκτρονικά είδη. Εγώ αγόρασα ένα κασετόφωνο Walkman της AIWA που εκείνα τα χρόνια ήταν αρκετά γνωστή, εφάμιλλη της SANYO, NEC και άλλων εταιρειών που σήμερα πολλά νέα παιδιά πιθανόν να μη γνωρίζουν καθόλου. Εκείνα τα χρόνια είχε νόημα ακόμη να φέρεις “κάτι απ’ έξω”, έτσι η Ανδόρα που είναι απαλλαγμένη από φόρους ήταν μια καλή περίπτωση να εκμεταλλευτείς την επίσκεψη σου αποκτώντας ένα hi-tec προϊόν, όπως το συγκεκριμένο Walkman με τη διπλή κεφαλή που είχε τη δυνατότητα να παίξει τη κασέτα αυτόματα από την άλλη πλευρά χωρίς να χρειάζεται να αφαιρέσεις τη κασέτα.

Ο Βαγγέλης με τον Γιώργο Μ. έμειναν στη πόλη της Ανδόρας. Ο Βαγγέλης είχε διαπιστώσει πως η αλυσίδα του τα είχε κακαρώσει και ήταν επικίνδυνο να συνεχίσει με αυτή. Αποφάσισε να την αντικαταστήσει σε κάποιο συνεργείο. Εγώ και ο Γιώργος Λ. πήραμε το KLE και είπαμε να εξερευνήσουμε τις γύρω κορυφές. Το KLE παρουσίαζε κάποιες παροδικές απώλειες δύναμης, αποτέλεσμα του μεγάλου υψόμετρου όπου το οξυγόνο δεν ήταν πλούσιο για τον ίδιο λόγο ακόμη κι εμείς όταν περπατάγαμε με λίγο έντονο ρυθμό πάνω στις πλαγιές των βουνών λαχανιάζαμε λίγο πιο εύκολα. Το XT πάλι με τον έναν κύλινδρο δεν έδειχνε να επηρεάζεται. Αφιερώσαμε μια μεγάλη χρονικά στάση στη κορυφή D’ Envalira Port. Είχαμε όλοι μας μαγευτεί από την ομορφιά του τοπίου αλλά και της πόλης της Ανδόρας σε τέτοιο βαθμό που η έννοια του χρόνου έπαψε να έχει τη σημασία που γνωρίζουμε στη καθημερινότητα μας, δε με θυμάμαι να κοίταξα ποτέ ρολόι καθώς ρουφούσαμε κάθε δευτερόλεπτο. Θυμάμαι πως με τον Βαγγέλη είχαμε υποσχεθεί πως θα ξαναπάμε σε ένα επόμενο ταξίδι εκεί. Ποτέ δεν είναι αργά.

[STF]

Τα Πυρηναία όρη παρουσιάζουν μια ομορφιά περισσότερο άγρια από αυτή των Άλπεων. Το τοπίο έχει περισσότερη βιοποικιλότητα και η βλάστηση αν και πλούσια δεν έχει τη πυκνότητα που συναντάς στις Άλπεις. Αυτό τουλάχιστον ισχύει στο Ανατολικό κομμάτι των Πυρηναίων που ήμασταν εμείς. Ένα κοπάδι από πανέμορφα άλογα ήταν μια καλή ευκαιρία για λήψη φωτογραφιών. Στα 2.500 μέτρα αν περιμένεις θα δεις τη δύση του ηλίου αφ’ υψηλού, είναι μια μοναδική στιγμή να ζεις με την οφθαλμαπάτη ότι βρίσκεσαι πιο ψηλά από τον ήλιο, για τον ίδιο λόγο στις 21:30 το βράδυ το φως έμοιαζε με αυτό του σούρουπου.

[STF]

Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε για να επιστρέψουμε στη πόλη της Ανδόρας. Συναντηθήκαμε με τον Βαγγέλη και τον Γιώργο Μ. και συνεχίσαμε να εξερευνούμε τις περιοχές που ήταν πιο κοντά στη πόλη αυτή τη φορά. Έτσι βρήκαμε μικρές λίμνες, ρυάκια ακόμη και έναν τοίχο τεχνητής αναρρίχησης που δε μπορούσαμε να αφήσουμε ανεκμετάλλευτο.

[STF]

Το τελευταίο βράδυ μας στην Ανδόρα έμελλε να είναι μια από τις πιο διασκεδαστικές στιγμές του ταξιδιού μας. Τις προηγούμενες ημέρες είχαν τοποθετηθεί διάσπαρτα στη πόλη αφίσες για μια θεματική βραδιά στη Disco OH-LA όπου θα έκανε show κάποιος –μάλλον- διάσημος Ισπανός περφόρμερ, ο οποίος έκανε κάτι μεταξύ drag show και stand up comedy. Θεωρήσαμε ότι έπρεπε να βγούμε για ένα ποτό πριν αναχωρήσουμε την επόμενη ημέρα για τη Βαρκελώνη.

Όταν μπήκαμε στο μαγαζί το show είχε ήδη ξεκινήσει και το μαγαζί ήταν κατάμεστο από κόσμο. Έτσι κάτσαμε στα ψηλά σκαμπό του μπαρ, το οποίο είχε ιδανική θέση γιατί ήταν ακριβώς απέναντι από τη πίστα και ψηλά. Το μαγαζί αν και όχι αρκετά μεγάλο είχε αμφιθεατρική αρχιτεκτονική με μια μικρή πίστα στο κέντρο και ακριβώς μπροστά της ήταν αρκετά τραπέζια. Ανέβαινες 5-6 σκαλιά και είχες πρόσβαση στο μπαρ του οποίου η απόσταση ήταν καμιά 15αριά μέτρα από τη πίστα. Εκεί –στο μπαρ- καθόμασταν μόνοι μας, πράγμα που μας έδινε μια υπέροχη οπτική προς όλο το μαγαζί αλλά επίσης ήμασταν αντίστοιχα εκτεθειμένοι. Ο περίπου "τρανς" showman δεν άργησε να μας εντοπίσει, όπως άλλωστε νωρίτερα είχε κάνει και με άλλους θαμώνες του μαγαζιού. Μια τετράδα νεαρών μαντράχαλων στεκόντουσαν ακριβώς απέναντι του. Άρχισε να μας απευθύνει το λόγο στα Ισπανικά και γρήγορα κατάλαβε ότι ήμασταν ξένοι. Με τις αναφορές του προφανώς για εμάς άρχισαν τα γέλια να πέφτουν στο κοινό. Μας ρώτησε αν ήμασταν Ιταλοί και ο Βαγγέλης φώναξε Si…Si… και γυρνάει και μας λέες “μαλάκες αν καταλάβει πως δεν καταλαβαίνουμε λέξη θα μας ξεσκίσει”. Ανεξήγητο γιατί, ο Βαγγέλης -καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού- πίστευε πως οι Ισπανοί καταλαβαίνουν Ιταλικά και οι Ιταλοί τα Ισπανικά, πράγμα βέβαια που δε μπορούσε να ισχύει. Ο showman λοιπόν συνέχισε να ασχολείται με εμάς… “Sei italiano, la tua figa è grande o piccola?” η γλώσσα του σώματος και οι χειρονομίες που σχημάτιζε με τις δυο παλάμες του δε χρειαζόντουσαν μετάφραση, η απάντηση μας βγήκε εύκολα: GRANDE GRANDE!!!

Αμέσως μετά ανέλαβε να κουμαντάρει τη συνέχεια του προγράμματος που περιλάμβανε KARAOKE… Εντάξει, ακολούθησαν αλησμόνητες στιγμές, στον αιώνα τον άπαντα. Οι τέσσερις Ιταλοί –εμείς- πολύ σύντομα προσκληθήκαμε να τραγουδήσουμε μοντέρνες Ισπανικές επιτυχίες, εντελώς άγνωστες σε εμάς. Νομίζω πως πολλοί από τους θαμώνες εκείνης της βραδιάς πρέπει να μας θυμούνται ακόμη. Ανέβηκα στη πίστα και με το μικρόφωνο στο χέρι προσπαθούσα δυο πράγματα, να είμαι στο ρυθμό ενός παντελώς άγνωστου για εμένα τραγουδιού –μάλλον ρομαντικού- και να προφέρω Ισπανικά με τα «Θα» και τα «Θου» τους, που δεν είχα ιδέα πότε έπρεπε και πότε όχι να χρησιμοποιώ. Πάντα χαμογελαστός και ψύχραιμος έβλεπα μπροστά και τριγύρω μου κορίτσια που χαχανίζαν ασταμάτητα με το χέρι τους να προσπαθεί να κρύψει το στόμα ενώ κάποιοι άλλοι τύποι -κυριολεκτικά ξεκαρδισμένοι στα γέλια- με τα χέρια ανάμεσα στα μπούτια τους τα οποία πίεζαν τα γεννητικά όργανα σε μια προσπάθεια να συγκρατήσουν τα τσίσα τους, ενώ ταυτοχρόνως χτυπούσαν με τα πόδια το πάτωμα. Τα ίδια πάνω κάτω έγιναν με όλους μας! Μετά ακολούθησε χορευτικό πρόγραμμα και προσκληθήκαμε αρκετές φορές από κοπέλες να χορέψουμε μαζί ακόμη και μπλουζ. Ε βέβαια, είχαμε γίνει οι φίρμες του μαγαζιού! Είναι πολύ κρίμα που δεν έχουμε ούτε φωτογραφίες ούτε βίντεο από εκείνη τη βραδιά.











Το επόμενο πρωί επισκεφθήκαμε τη τεχνητή λίμνη D’ Engolasters που ήταν σε υψόμετρο 1.600 μέτρων σε μια προσπάθεια να παρατείνουμε τη παραμονή μας στην Ανδόρα. Αλήθεια ήταν πολύ δύσκολο να φύγουμε.

Τελικά επιστρέψαμε για να φορτώσουμε τις μηχανές για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Πολύ κοντά στη πανσιόν μας ήταν ο Ναός του Αγ. Στεφάνου (Sant Esteve) στον οποίο πήγα με τα πόδια συμβολικά πριν αναχωρήσουμε για την Βαρκελώνη.

[STF]

Αφήναμε πίσω μας την Ανδόρα ενθουσιασμένοι από τις εικόνες που πήραμε μαζί μας από έναν τόπο που ήταν εντελώς έξω από τα πλάνα μας και ως διέλευση και χρονικά. Το καλό της υπόθεσης ήταν πως όλη αυτή η εμπειρία εξιτάριζε τη περιέργεια μας για τη Βαρκελώνη. Είχαμε μπροστά μας λίγο περισσότερα από 200 χλμ και κάναμε μόνο μια στάση σε ένα καφέ μπαρ σαν αυτά που συναντάς σε κάτι Αμερικάνικες ταινίες με αναφορά στο Μεξικό. Θυμάμαι ισχνά κάτι σακούλες με νερό κρεμασμένες στο εσωτερικό του κτιρίου στις γωνίες που συναντιόντουσαν οι τοίχοι, γιατί… δε ξέρω. Δεν είμαι και σίγουρος αν ήταν ακριβώς έτσι. No picture, no memories.

[STF]

Αυτή τη φορά πηγαίναμε μελετημένοι σε συγκεκριμένο Youth Hostel που βρισκόταν λίγο έξω από τη Βαρκελώνη στη περιοχή El Masnou, μεταξύ Μπανταλόνας και Ματαρό. Προσπεράσαμε από τον περιφερειακό τη Βαρκελώνη και φτάσαμε στο Youth Hostel. Ήταν ένα υπέροχο αρχιτεκτονικό μπαστάρδεμα μεταξύ κλασικού και σύγχρονου κτιρίου. Το σύγχρονο τμήμα είχε προσαρτηθεί στο κλασικό προφανώς για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες διαμονής των τουριστών που φιλοξενούσε. Ποιος ξέρει ποια ήταν η ιστορία του κτιρίου πριν γίνει hostel. Ήταν χτισμένο πάνω σε έναν λόφο, είχε υπέροχο κήπο και λίγα μέτρα πιο πέρα μέσα σε ένα δασύλλιο βρισκόταν και το ερείπιο μια μικρής εκκλησίας.

Τακτοποιήσαμε τα πράγματα μας και κάναμε ένα ντουζάκι πριν βγούμε για τη πρώτη μας βόλτα στη περιοχή.

[STF]

Πέντε μέρες, τόσο μείναμε στη Βαρκελώνη. Το Youth Hostel στο Ελ Μάσνου αποδείχθηκε μια εξαιρετική επιλογή γιατί εκτός του ότι είχαμε συνάψει εξαιρετικές σχέσεις με τις μαγείρισσες και με αυτό τον τρόπο εξασφαλίσαμε δωρεάν δεύτερες μερίδες, είχαμε και πρόσβαση για μπάνιο στις υπέροχες αμμώδεις παραλίες της ευρύτερης περιοχής. Σε όλες τις παραλίες –και ήταν αρκετές- από τη Βαρκελώνη μέχρι το Ματαρό υπήρχε συγκοινωνία μέσω Ηλεκτρικού τρένου. Εμείς βέβαια πηγαίναμε σχεδόν παντού με τις μηχανές.

Τα απογεύματα περίσσευε ο χρόνος για τις επισκέψεις μας στη πόλη του Σαλβαδόρ Νταλί, του Χουάν Μιρό και του Αντόνι Γκαουντί. Περπατήσαμε στα κλασικά μέρη που πηγαίνουν όλοι στη Βαρκελώνη, στη πλατεία Catalunya, στο διάσημο δρόμο Las Ramblas και επισκεφθήκαμε τη Σαγρέδα Φαμίλια.

[STF]

Ένα από τα μέρη που έχω παρατηρήσει πως αγνοούν πολλοί από αυτούς που έχουν επισκεφθεί τη Βαρκελώνη είναι το Tibidabo. Το Tibidabo κατά βάση είναι τρία πράγματα, ο λόφος Tibidabo, το τελεφερίκ Tibidabo και το πάρκο ψυχαγωγίας (λούνα παρκ) Tibidabo. Αλλά δεν είναι μόνον αυτά, είναι και η «Templo Expiatorio del Sagrado Corazón de Jesús», δηλαδή η Εκκλησία της Ιερής Καρδιάς του Ιησού. Βρίσκεται στη κορυφή του λόφου Tibidabo και κύριο χαρακτηριστικό της είναι το εμβληματικό άγαλμα του Ιησού που θυμίζει έντονα το αντίστοιχο άγαλμα στο Rio de Janeiro.

[STF]

[STF]

Πέρα από τα αξιοθέατα, τις ομορφιές και τις νέες εικόνες που αποκομίζει κανείς στα ταξίδια υπάρχουν και οι στιγμές. Αυτές οι στιγμές συνήθως δεν έχουν συλληφθεί από το κλείστρο μιας φωτογραφικής στιγμής αλλά χαράσσονται βαθιά στη μακριά μνήμη του εγκεφάλου μας.

Η 2η μέρα μας στη Βαρκελώνη ήταν περιπετειώδης. Αργά το απόγευμα ξεκινήσαμε από το Youth Hostel στο El Masnu με σκοπό να πιούμε ένα ποτό. Από το El Masnu μέχρι τη Βαρκελώνη διανύαμε 20 χλμ προκειμένου να φτάσουμε στο κέντρο της πόλης. Η πρώτη ευχάριστη νότα ήρθε σε ένα φανάρι όπου μας πλεύρισε ένα Suzuki GSX-R 750 και μη βιαστείτε να υποθέσετε οτιδήποτε για τη μηχανή. Εν έτη 1993 για πρώτη φορά βλέπαμε σε τέτοια μηχανή θηλυκό καβαλάρη και τι καβαλάρη! Τα 30 όσα δευτερόλεπτα κράτησε το κόκκινο του φαναριού κοιταζόμασταν μεταξύ μας για να βεβαιωθούμε ότι αυτό που βλέπουμε είναι κάτι το αληθινό. Φυσικά αυτός ο πανέμορφος κορίτσαρος αντιλαμβανόταν όλο το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο που εκπέμπαμε με τα μάτια μας, σκανάροντας το υπέροχο κορμί της και το ξανθό μαλλί της. Το πράσινο άναψε, το κεφάλι της περιστράφηκε προς το μέρος μας και κλείνοντας μας το μάτι της… χούφτωσε το γκάζι και εξαφανίστηκε! Μείναμε Μ-Α-Λ-Α-Κ-Ε-Σ!

Γυρνούσαμε στους δρόμους της Βαρκελώνης σχεδόν άσκοπα αφού δεν βρίσκαμε κάποιο σημείο με μπαράκια. Το κέντρο της Βαρκελώνης μοιάζει σαν ένα τεράστιο σταυρόλεξο. Τα τετράγωνα είναι σχεδόν τέλεια και είναι πολύ εύκολο όταν δε ξέρεις τη πόλη να χαθείς. Η λεωφόρος Diagonal είναι μια διαγώνιος που τέμνει κατά μήκος το κέντρο της πόλης και ο λόγος της κατασκευής της ήταν ακριβώς αυτός, δηλαδή να μπορείς να αναγνωρίζεις σε ποιο ύψος του κέντρου της πόλης βρίσκεσαι. Κάποια στιγμή είδαμε δυο ζευγάρια πάνω σε μηχανές, σκεφτήκαμε πως αν τους ακολουθούσαμε ίσως η τύχη μας χαμογελούσε υποθέτοντας πως και αυτοί για διασκέδαση θα πήγαιναν. Και έτσι και έγινε! Καταλήξαμε σε μια γειτονιά γεμάτη από μπαράκια. Αφήσαμε τις μηχανές μας και αρχίσαμε να μπαίνουμε από μπαράκι σε μπαράκι, σε άλλα πίναμε ποτάκι σε άλλα όχι. Κανονική μπαρότσαρκα. Κάτι που ήταν περίεργο στα μάτια μας ήταν πως όλα τα μπαράκια είχαν ιδιωτικούς σεκιουριτάδες και πως στις 21:00 ήταν όλοι οι θαμώνες στο τσακίρ κέφι, ενώ προς τις 23:00 άρχιζε να αραιώνει ο κόσμος. Εμείς έπρεπε μέχρι τα μεσάνυχτα να επιστρέψουμε στο Youth Hostel γιατί αυτοί ήταν οι κανόνες, τα μεσάνυχτα η εξώπορτα κλείδωνε και δεν έμπαινε κανένας. Έλα που όταν βγήκαμε από το τελευταίο μπαράκι είχαμε χάσει τελείως το προσανατολισμό μας και δεν βρίσκαμε που είχαμε αφήσει της μηχανές. Η Diagonal για εμάς δεν ήταν παρά μια Διαγώνιος που δεν βοηθούσε καθόλου. Πάνω που είχαμε αρχίσει να απελπιζόμαστε βλέπω αρκετές εκατοντάδες μέτρα μακριά τα ίδια δυο ζευγάρια που μας έφεραν στη περιοχή να περνάνε με τις μηχανές τους. Πήγαμε και βρήκαμε τις μηχανές που ήταν πολύ κοντά στο σημείο που πέρασαν.

Στην επιστροφή ανέβηκα ως συνεπιβάτης στο XT του Βαγγέλη και έδωσα να οδηγήσει το KLE ο Γιώργος Λ. με συνεπιβάτη τον Γιώργο Μ. Ήμασταν αρκετά βιαστικοί αφού με τη καθυστέρηση της αναζήτησης των μηχανών μας ίσα που προλαβαίναμε να φτάσουμε πριν τα μεσάνυχτα στο Youth Hostel, όταν… ένα HONDA CIVIC με τέσσερις Ισπανιδούλες μας προσπέρασε και οι δυο που καθόντουσαν στο πίσω κάθισμα μας χαιρετούσαν από το παρμπρίζ της πίσω 5ης πόρτας. Πηγαίναν με μια κάποια ταχύτητα και ο Βαγγέλης γκάζωσε για να τις ακολουθήσει πράγμα που δεν έκανε ο Γιώργος Λ. με το KLE μου. Σύντομα αρχίσαμε τη νοηματική με τα κορίτσια ρωτώντας που πηγαίνουν. Μας είπαν για ποτό και μας έκαναν νεύμα να τις ακολουθήσουμε… Δεν το ζω αυτό…

Συμφωνήσαμε με τον Βαγγέλη πως οι Γιώργηδες μεγάλα παιδιά είναι, άλλωστε είχαν προλάβει να δουν το ασφάλτινο φλερτ και υποθέσαμε πως θα καταλάβουν.

Καμιά 20αριά χλμ παρακάτω τα κορίτσια μας είχαν οδηγήσει σε ένα beach bar κάπου στο Ματαρό και βγαίνοντας από το αυτοκίνητο τους συνέβη κάτι εντελώς απροσδόκητο! Εισπράξαμε από 4 φιλάκια στο μάγουλο! Αργότερα μάθαμε ότι συνηθιζόταν στην Ισπανία αυτής της μορφής ο θερμός χαιρετισμός, αλλά και πάλι…

[STF]

Είχε περάσει καμιά ώρα που χόρευα με τη Sandra όταν διαπίστωσα πως κάτι με ακανόνιστη μορφή υπήρχε στη τσέπη μου. ΓΑΜΩ ΤΟ ΜΟΥ. Το μπρελόκ με το κλειδί του δωματίου μας το είχα εγώ. Πάγωσα στη σκέψη ότι οι Γιώργηδες καθόντουσαν στα σκαλοπάτια και περίμεναν τους δυο Δον Ζουάν να επιστρέψουν. Εξηγήσαμε στη Sandra και τις φίλες της ότι έπρεπε να φύγουμε για λίγο για να δώσουμε τα κλειδιά και ήταν εντυπωσιακό ότι δεν ήθελαν να μας αφήσουν. Τελικά φύγαμε και όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο η εξώπορτα –όπως ήταν αναμενόμενο- ήταν κλειδωμένη. Μας είδε ο νυχτοφύλακας και τον ρωτήσαμε για να μας πει πως τους είχε ανοίξει αυτός γιατί εκτός από την εξώπορτα είχε κλειδιά πασπαρτού και για τα δωμάτια. Τον ρωτήσαμε αν μπορούσε να μας ανοίξει για να μιλήσουμε στους φίλους μας και αφού καταφέραμε να συνεννοηθούμε μας άνοιξε για να μπούμε αλλά δε μας άνοιξε για να ξαναβγούμε. Είχαμε ανέβει για να πούμε τι συμβαίνει στους Γιώργηδες οι οποίοι δεν ήθελα να ακολουθήσουν –τρελλό- στο πάρτυ που είχαμε στήσει με τα κορίτσια. Όταν ξεκινήσαμε να επιστρέψουμε στο μπαράκι ο νυχτοφύλακας αποφάσισε ότι δεν… ήταν και λίγο πιωμένος και… άκρη δε βγάλαμε. Προσπαθήσαμε να αποδράσουμε αλλά όλα τα παράθυρα του ισογείου είχαν κάγκελα και η κεντρική είσοδος ήταν στην εποπτεία του Ορέστη Μακρή. Μια κανονική φυλακή.

Τα επόμενα δυο βράδια αναζητήσαμε ανεπιτυχώς τα κορίτσια στο ίδιο μπαράκι. Το ζήτημα της εισόδου-εξόδου στο Youth Hostel είχε λυθεί για τους τέσσερις Έλληνες. Επενδύαμε λίγες πεσέτες στην αγορά ενός μπουκαλιού κρασιού για τον πλέον φίλο νυχτοφύλακα και είχαμε απεριόριστη πρόσβαση στο έμπα-έβγα. Τι να το κάνεις…

Τη προτελευταία μέρα πήγαμε στον ζωολογικό κήπο της Βαρκελώνης ο οποίος ήταν τεράστιος. Πέντε ώρες εκεί μέσα και δεν τα είδαμε όλα. Πήραμε μια καλή γεύση και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε.

[STF]

Η τελευταία μέρα κύλησε ήσυχα με μια βόλτα στο κέντρο της Βαρκελώνης και πίνοντας καφέ στη Λα Ράμπλα όπου μια υπέροχη Αγγλίδα καμιά 50αριά χρονών υπολογίζω, ασκώντας όλο αυτό το υπεροπτικό ύφος της αυτοκρατορίας της μεγάλης Βρετανίας μας ζητιάνεψε λίγα κέρματα για να μπορέσει να αγοράσει ένα μπέργκερ να φάει. Δεν τους συμπαθούσα και πολύ τους Άγγλους στα χρόνια της νεότητας, το έχω ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό.

Αποφασίσαμε να φύγουμε νωρίς το απόγευμα από τη Βαρκελώνη με σκοπό να φθάσουμε απευθείας στη Φλωρεντία διασχίζοντας περίπου 1400 χλμ non stop και εγκαταλείποντας πίσω μας τη Γαλλία που μας είχε αφήσει την πικρή γεύση του μεταξύ μας τσακωμού και του έντονου σωβινισμού.

Στις 17:00 είχαμε φορτώσει τις μηχανές και αποχαιρετήσαμε τη Βαρκελώνη. Θα πηγαίναμε από επαρχιακούς δρόμους για να γλυτώσουμε τα διόδια και οι μόνες στάσεις που θα κάναμε μέχρι να φτάσουμε στη Φλωρεντία θα ήταν για ανεφοδιασμό καυσίμων! Τι έγραψα μόλις τώρα; Υπάρχουν δυο φράσεις που δεν τα βρήκαν μεταξύ τους σε αυτή τη γενναία απόφαση των σχεδόν ενάμιση εκατομμυρίων μέτρων. Επαρχιακούς δρόμους και Ανεφοδιασμός καυσίμων. Αυτές οι δυο φράσεις από τη στιγμή που αρχίζει και νυχτώνει στη Γαλλία δε κουμπώνουν μεταξύ τους και θα το μαθαίναμε με το σκληρό τρόπο…

Ο τελευταίος μας ανεφοδιασμός μας πρέπει να ήταν περίπου στις 21:00 το βράδυ και 50 χιλιόμετρα πριν ξεμείνω από διαθέσιμα καύσιμα κατάλαβα τι έρχεται… θα μείνουμε στη μέση του πουθενά. Η Γαλλία δε μας “πήγαινε” με τίποτα. Από το τελευταίο μας ανεφοδιασμό και μετά δε βλέπαμε ψυχή στους επαρχιακούς δρόμους αλλά ούτε και στα χωριά που διασχίζαμε. Κάποια στιγμή βρέθηκε αυτός ο ένας που ψάχναμε για να αντλήσουμε πληροφορίες. Πλέον κινούμουν με τις αναθυμιάσεις… Μας είπε πως είναι πολύ δύσκολο να βρούμε πρατήριο ανοικτό αλλά 5 χιλιόμετρα πιο κάτω υπήρχε ένα πρατήριο το οποίο ήταν ταυτοχρόνως κάτι σαν Express Service και οικεία μαζί. Μας πρότεινε να χτυπήσουμε τη πόρτα και να ζητήσουμε να μας βοηθήσουν.

Πράγματι, λίγα λεπτά αργότερα φτάσαμε στο πρατήριο και το σπιτάκι που ήταν λίγα μέτρα δίπλα από τις μάνικες. Χτυπήσαμε το τζάμι της βαριάς σιδερένιας πόρτας που προστατευόταν από κάγκελα. Άνοιξε μόνο το τζάμι και πίσω από τα κάγκελα εμφανίστηκε μια ηλικιωμένη γυναίκα. Προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε πως έχουμε ανάγκη από καύσιμα. Το τζάμι έκλεισε αφού άρθρωσε κάτι ακαταλαβίστικα η γριά. Τέλος.

Είχαμε πρόβλημα, εγώ ήμουν άδειος από βενζίνη και ο Βαγγέλης είχε δεν είχε 3-4 λίτρα. Το σκοτάδι ήταν πίσσα αφού ούτε οι δρόμοι φωτιζόντουσαν. Πήγαμε στη πίσω πλευρά του πρατηρίου. Υπήρχε ένα μίνι νεκροταφείο από τρακαρισμένα αυτοκίνητα… και τότε μας ήρθε η ιδέα, θα κλέβαμε βενζίνη από τα αυτοκίνητα! Βάλαμε τους Γιώργηδες να φυλάνε τσίλιες και εγώ με το Βαγγέλη αναλάβαμε να βρούμε λάστιχο να ρουφήξουμε τη βενζίνη και το κατάλληλο αυτοκίνητο του οποίου η τάπα δεν έπρεπε να έχει κλειδαριά. Το μαγικό αυτοκίνητο βρέθηκε, ήταν ένα Peugeut 605. Στην απελπισία μας κόψαμε και ένα κομμάτι σωλήνα από το πλυστικό μηχάνημα του πρατηρίου του οποίου η διατομή ήταν τόσο μεγάλη που το μόνο που μπορούσες να ρουφήξεις ήταν την αναπνοή σου!!! Τσάμπα καταστρέψαμε το πλυστικό… Για καλή μου τύχη το μάτι μου έπεσε σε ένα τρακαρισμένο μικρό φορτηγό με ανατρεπόμενο. Πίσω είχε φορτωμένο ένα kart το οποίο με τη σειρά του είχε ένα σωληνάκι βενζίνης που έκανε το γύρω του πλαισίου του πριν καταλήξει στο καρμπυρατέρ από το μικρό του ντεπόζιτο. Περίπου 1,5 μέτρο ήταν, δηλαδή καλύτερο δεν γινόταν!

[STF]

Κάπου εκεί μέσα στο σκοτάδι είδα να μας πλησιάζει μια σκιά. Βαγγέλη, κάποιος έρχεται! Η χαρακτηριστική φράση ακούστηκε για ακόμη μια φορά: «Σκούζι περ φαβόρε….» Τι σκούζι ρε μαλάκα, ο Γιώργος είμαι….. Τον Γιώργο για άλλη μια φορά το είχε πιάσει η μανία εξερεύνησης και περιφερόταν εδώ κι εκεί αιφνιδιάζοντας μας. Μας κατατρόμαξε αλλά μας έκανε να ξεκαρδιστούμε και στα γέλια μέσα στα σκοτάδια!

Ξεκινήσαμε τη διαδικασία άντλησης της βενζίνης αφού είχαμε βρει ένα αρχαίο πλαστικό μπιτόνι πεταμένο. Το ακουμπήσαμε στο πάτωμα για να είμαστε όσο το δυνατόν πιο χαμηλά από το ύψος του ντεπόζιτου και η βενζίνη έπλεε άφθονη. Ευτυχώς είχαμε βρει κι ένα δεύτερο μπιτόνι και έναν μεγάλο κουβά. Όταν το πρώτο κάνιστρο γέμισε και χώσαμε κατευθείαν το δεύτερο κάτω από το σωληνάκι βενζίνης καθώς ο Βαγγέλης πήγε να το σηκώσει 4 λίτρα βενζίνης έκαναν φτερά… ο πάτος του αρχαίου πλαστικού κάνιστρου ξεκόλλησε ολόκληρος! Ευτυχώς το άλλο μπιτόνι ήταν ΟΚ και σε συνδυασμό με τον κουβά γεμίσαμε τα ντεπόζιτα των μοτοσυκλετών εναλλάσσοντας τα καθώς το σωληνάκι συνέχιζε να κατουράει βενζίνη.

Η ώρα είχε περάσει τα μεσάνυχτα και απομακρυνθήκαμε από το πρατήριο με Ινδιάνικες ιαχές από τη χαρά μας. Το KLE δεν είχε δείκτη βενζίνης και έτσι κάθε φορά που έβαζα βενζίνη μηδένιζα τον μερικό χιλιομετρητή. Ο κινητήρας μου σε κάθε κλείσιμο του γκαζιού κουδούνιζε περίεργα. Μόλις χούφτωνα το γκάζι φαινόταν ΟΚ αλλά και πάλι κάτι δεν μου άρεσε. Αφήνω τον Βαγγέλη να έρθει δίπλα μου και του λέω πως κάτι δεν πάει καλά. Ο Βαγγέλης μου είπε πως έβγαζα έντονα καπνό από την εξάτμιση αλλά μόλις με προσπέρασε είδα πως και αυτός έβγαζε καπνό. Συνεχίσαμε έτσι μέχρι το πρώτο χωριό που ήταν 3 χιλιόμετρα από το πρατήριο που κλέψαμε τη βενζίνη. Σταματήσαμε στην άκρη και σβήσαμε τους κινητήρες μας. Έκανα να ξαναβάλω μπροστά, αυτή τη φορά ο κινητήρας έβγαζε φριχτούς ήχους από μέταλλα που αλέθονται… έσβησα αμέσως. Το ΧΤ φαινόταν να δουλεύει κανονικά, όμως έβγαζε καπνό. Άνοιξα τη τάπα και άγγιξα το καύσιμο με το δάχτυλο, ήταν αρκετά λιπαρό και το μύρισα… είχαμε γεμίσει τις μηχανές μας με πετρέλαιο!

Πρέπει η ώρα να ήταν μιάμιση μετά τα μεσάνυχτα όταν είχαμε ξεφορτώσει τις μηχανές και λύναμε τα ντεπόζιτα μας για να τα αδειάσουμε στους υπονόμους της φωτισμένης πλατείας που ήμασταν σταματημένοι. Είχε βρωμοκοπήσει όλο το χωριό από το άρωμα του ντίζελ! Κάποια στιγμή ακούσαμε τον υπέροχο ήχο μιας μεγάλης street μηχανής πράγμα που μας φάνηκε σαν θείο δώρο μετά από τόσες ώρες ερημιάς. Ο ήχος ολοένα και μας πλησίαζε. Σωθήκαμε! Ελπίζαμε στη μοτοσυκλετιστική αλληλεγγύη προκειμένου να βρούμε εκ νέου βενζίνη –αυτή τη φορά- και εφόσον οι μηχανές μας δεν είχαν υποστεί ζημιά από το δηλητήριο που τους είχαμε ρίξει. Όταν πλέον βλέπαμε τα φώτα της μηχανής βγήκαμε στη μέση του δρόμου για να σταματήσουμε τον στρητά. Η μηχανή ήταν ένα εξακύλινδρο CBX 1050 και ο στρητάς ήταν ένας χωριάτης κτηνοτρόφος που μάλλον επέστρεφε από κάποιο χοιροτροφείο όπου εργαζόταν. Το CBX ήταν ένα χρέπι του οποίου ο καβαλάρης ήταν μέσα στην αγωνία για να μη του σβήσει. Τελικά αφού του εξηγήσαμε πως έχει η κατάσταση θυμάμαι πολύ καλά πως ήταν ξεκάθαρο πως δεν καταλάβαινε γρι από ότι του λέγαμε και το μόνο που έκανε ήταν να ρίχνει κλεφτές ματιές στο δικό του κινητήρα μη τυχόν και του σβήσει το CBX. Τη φωνή του δεν την ακούσαμε ποτέ… κούμπωσε μια πρώτη και εξαφανίστηκε στα σκοτάδια!

[STF]

Τα ντεπόζιτα είχαν ξεκουμπωθεί από τα σώματα των μοτοσυκλετών και στράγγιζαν αναποδογυρισμένα πάνω από μια συστοιχία από σχάρες συλλογής όμβριων υδάτων που κατέληγαν στους υπόνομους του χωριού. Καθώς χαζεύαμε την ακανόνιστη όψη των μοτοσυκλετών μας σιγά-σιγά όλο το χωριό μύριζε πετρέλαιο καθώς αυτό έρεε κατά μήκος του συστήματος των υπονόμων. Καθόλου κολακευτικό για εμάς αλλά δε μπορούσε να γίνει αλλιώς… Αδειάσαμε και τα λεκανάκια από τα καρμπυρατέρ.

Μετά από περίπου μισή ώρα ξαναδέσαμε τις μηχανές και αφήσαμε τους δυο Γιώργηδες να τις επιβλέπουν. Εμείς ξαναπήραμε το δρόμο της επιστροφής για το πρατήριο με αρκετές απορίες στο κεφάλι μας, με μερικές από αυτές να είναι αγωνιώδεις… Να ειδοποίησε η ηλικιωμένη κυρία την αστυνομία όταν αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε ουρλιάζοντας το χώρο; Θα ξαναπάρουν μπροστά οι μηχανές;

Θεέ μου πόσο πολλά είναι 3 χιλιόμετρα… κάναμε ελαφρό τζόκινγκ με το άδειο πλαστικό μπιτόνι στα χέρια μας και σε κάθε στροφή που συναντούσαμε νόμιζα πως επιτέλους θα αντικρύσουμε το πρατήριο. Αυτό έγινε αρκετές στροφές αργότερα. Φτάσαμε! Ησυχία… ευτυχώς. Αυτή τη φορά κινούμασταν ανάμεσα στα τρακαρισμένα αυτοκίνητα σαν τις γάτες. Αυτή τη φορά ένα άλλο Γαλλικό αυτοκίνητο ήταν χωρίς κλειδαριά στη τάπα βενζίνης. Ήταν ένα Renault Express από αυτά που χρησιμοποιούσαν τα ταχυδρομεία. Βενζίνη! Σίγουρα; Σίγουρα!

Χεσμένοι από το φόβο μας –μας είχε μπει στο μυαλό πως έχουν ειδοποιήσει την αστυνομία- συνέχισαμε το τζόκινγκ της επιστροφής. Πραγματικά πτώματα πλέον μοιραστήκαμε από 2 λίτρα βενζίνης και μετά από αρκετές μιζιές και μανιβελιές οι κινητήρες πήραν μπροστά χωρίς περίεργους ήχους. Έπρεπε να φτάσουμε στην Εθνική που δεν ήταν και τόσο εύκολο, απείχαμε αρκετά και τα καύσιμα μας ήταν ελάχιστα.

Μετά από καμιά τριανταριά χιλιόμετρα προσεκτικής οδήγησης μπήκαμε σε μια Κωμόπολη. Μειώσαμε τη ταχύτητα μας σημαντικά προσπαθώντας να εντοπίσουμε αυτοκίνητο χωρίς κλειδαριά στη τάπα ώστε να «δανειστούμε» μερική ακόμη. Οι στιγμές που ακολούθησαν ήταν από αυτές που διηγείστε και αντιλαμβάνεσαι πως ο άλλος σε παρακολουθεί με μια κάποια δυσπιστία… Ρε μαλάκα, είναι αστυνομικό τμήμα δίπλα! Και τι έγινε; Θα αφήσουμε προκαταβολικά λίγα χαρτονομίσματα στον υαλοκαθαριστήρα και αν μας καταλάβουν θα εξηγήσουμε πως έχει η κατάσταση.

Καθισμένοι εγώ και ο Βαγγέλης πάνω και στην άκρη του πεζοδρομίου ρουφούσαμε βενζίνη για άλλη μια φορά από παρόμοιο Renault Express. Στην ίδια πλευρά του πεζοδρομίου, σε απόλυτη ευθεία και καμιά ογδονταριά μέτρα μακριά ήταν ο μικρός κλωβός/φυλάκιο του αστυνομικού τμήματος. Ο αστυνομικός ήταν μέσα αλλά δεν μας πήρε είδηση, μάλλον ήταν απασχολημένος με κάνα ραδιοφωνάκι.

Τελικά φθάσαμε στην Εθνική. Πεινούσαμε και διψούσαμε πολύ. Στο πρώτο βενζινάδικο γεμίσαμε βενζίνη και ήταν περίεργο που η όψη ενός γεμάτου ντεπόζιτου μπορούσε να σου δώσει τέτοια συναισθηματική ανακούφιση! Πήραμε λεμονάδες από ένα αυτόματο μηχάνημα και αποφάσισα να ανοίξω μια κονσέρβα που αγόρασα από τη Βαρκελώνη. Δε ήξερα τι ακριβώς ήταν αλλά η εικόνα της συσκευασίας μου είχε κινήσει έντονα το ενδιαφέρον, έτσι την αγόρασα με σκοπό να την ανοίξω στην Ελλάδα, αλλά η πείνα ήταν τέτοια που θα θυσιαζόταν εκεί επί τόπου! Η πείνα παρέμεινε πείνα αφού αυτή η αηδία που βρισκόταν στο εσωτερικό της κονσέρβας ήταν κάτι ανάμεικτο με καλαμαράκι και κρεάς αλλά το λίπος ήταν σαν ζελές και το όλο πράγμα έμοιαζε σαν τη δική μας πηχτή ανακατεμένη με καλαμαράκι! Μπλιάχ!

Η ώρα είχε φτάσει 5 τα ξημερώματα και η κόπωση ήταν τόσο μεγάλη και με έναν τρόπο που δεν είχα ζήσει ποτέ στο παρελθόν αλλά ούτε ξανά και μέχρι σήμερα που σας γράφω. Τη μια στιγμή ήμουν κολλημένος στην ουρά του XT, την επόμενη έμενα 500 μέτρα πίσω. Όλες οι εντολές του εγκεφάλου μου έφθαναν στα άκρα μου (χέρια και πόδια) με αρκετή καθυστέρηση. Τα ματιά μου έκλεισαν πολλές φορές οδηγώντας αλλά το κρύο ήταν τέτοιο και η Εθνική εντελώς αφιλόξενη. Κάποια στιγμή βρήκαμε μια έξοδο και μετά από μερικά χιλιόμετρα μέσα σε έναν δασώδη δρόμο βρήκαμε μια μεγάλη διασταύρωση με κάποια περίεργα σκόρπια κτίρια τριγύρω. Πιάσαμε από μια γωνίτσα, απλώσαμε τους υπνόσακους και κοιμηθήκαμε. Δε πέρασαν καλά-καλά 2 ώρες και περίεργοι ήχοι μας ξυπνήσαν. Πάνω από τα κεφάλια μας πηγαινοερχόντουσαν πόδια. Το σημείο που επιλέξαμε ήταν κάτι σαν μανάβικο και εμείς είχαμε ξαπλώσει στα σημεία που αναπτύσσονταν οι πάγκοι. Δεν μπήκαν στο κόπο ούτε καν να μας ξυπνήσουν. Σηκωθήκαμε τα μαζέψαμε και συνεχίσαμε το ταξίδι μας.

Οι επόμενες πολλές ώρες είχαν πάρει διεκπεραιωτικό χαρακτήρα. Είχαν περάσει 27 ώρες από τη στιγμή που φύγαμε από τη Βαρκελώνη. Στις 20:00 ώρα της επόμενης μέρας μπαίναμε στη Φλωρεντία!

[STF]

Ξεκινήσαμε την άμεση αναζήτηση για το κάμπινγκ που βρισκόταν κοντά στη πόλη. Ρωτήσαμε δυο μοτοσυκλετιστές που ήταν παρέα. Ο ένας είχε ένα BMW K100 και ο άλλος ένα Yamaha TDM850. Μας είπαν πως θα μας πήγαιναν μέχρι εκεί. Είχαν μια εκπληκτική αρμονία στην οδήγηση τους. Για ακόμη μια φορά είχαμε οδηγηθεί σε καταπληκτικούς επαρχιακούς δρόμους και στις στροφές ο ένας πλασάροταν δίπλα στον άλλο. Νόμιζες πως βλέπεις μαχητικά αεροσκάφη σε σχηματισμό, ήταν ξεκάθαρο πως οι δυο τους είχαν δουλέψει πάνω σε αυτό. Τελικά φτάσαμε στο κάμπινγκ, ανταλλάξαμε σφιχτές χειραψίες με τους δυο Ιταλούς φίλους και αποχαιρετιστήκαμε!

Στο κάμπινγκ γινόταν χαμός. Δεν υπήρχε διαθέσιμος χώρος για σκηνές και το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να νοικιάσουμε μια τεράστια σκηνή με ξύλινο πάτωμα που θα μέναμε και οι τέσσερις. Πρώτον ήταν πανάκριβα και δεύτερον δε μας άρεσε το ίδιο το κάμπινγκ. Όχι γιατί ήταν βρώμικο, αντιθέτως… αλλά είχε πολυκοσμία σε ακραίο βαθμό.

Επιστρέψαμε στο κέντρο της πόλης όπου είχαμε το νου μας για κάποιο δωμάτιο και όχι ξενοδοχείο. Θα μέναμε μόλις 2 βραδιές. Σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της πόλης στη Via del Corso δοκιμάσαμε τη τύχη μας στο Studio Anna. Υπήρχε διαθέσιμο ένα δωμάτιο studio σε υπερχλιδάτη εκδοχή που καταλάβαμε πως δεν υπήρχε περίπτωση να καλυφθεί οικονομικά από εμάς. Όμως ήμασταν τυχεροί το ποσό που μας ζητήθηκε ήταν σαφώς μεγαλύτερο από ένα κάμπινγκ αλλά όχι δυσβάστακτο, αυτό σε συνδυασμό ότι είχαμε γλιτώσει οικονομικά μια διανυκτέρευση οδηγώντας και λίγο η κούραση, λίγο η χλιδή μας έκανε να βρεθούμε και οι τέσσερις μαζί στο studio Anna για να κλείσουμε με τον καλύτερο τρόπο αποθεραπείας το υπέροχο αυτό ταξίδι.

Κάναμε ένα σύντομο ντουζ όλοι μας και βγήκαμε πεινασμένοι στους δρόμους της Φλωρεντίας να βρούμε να φάμε κάτι. Αμ δε… Ήταν περίπου 22:30 και δεν υπήρχε τίποτα, ούτε σε εστιατόριο ούτε σε πρόχειρο. Έτσι καταλήξαμε να τρώμε πατατάκια σε κάποιο σνακ μπαρ του οποίου η κουζίνα είχε κλείσει. Από το πολύ «μαλάκα» που ανταλλάζαμε μεταξύ μας στις συζητήσεις μας, η συμπαθέστατη σερβιτόρα μας πλησίασε και μας ρώτησε αν είμαστε Άραβες…. Ξεραθήκαμε στα γέλια!

Η επόμενη μέρα ήταν μια βόλτα στο τεράστιο μουσείο που λέγεται Φλωρεντία.

Όλη η πόλη ήταν περικυκλωμένη από γέφυρες κατά μήκος του ποταμού Άρνο, συντριβάνια και δημιουργίες του Μιχαήλ Άγγελου, του Λεονάρντο ντα Βίντσι, του Ντονατέλο και του Δάντη. Δε μπορώ να γράψω και πολλά γύρω από αυτά, δεν είναι τόσο πλούσια η παιδεία μου, αν και θαυμάζω πάντα τα έργα τέχνης, είτε αυτά είναι γλυπτά, είτε ζωγραφική, είτε ακόμη και μια έκθεση φωτογραφίας.

Σας αφήνω να ταξιδέψετε όσο μπορείτε μέσα από φωτογραφίες που απεικονίζουν τη Φλωρεντία.